Γράφει ο Χρήστος Σκυλλάκος
Και να πως η μεγάλη εκείνη εποχή αγώνων σφραγισμένη με αίμα δεν μας αφήνει ποτέ της πίσω. Το παρελθόν μας «καταδιώκει» διότι η Ιστορία αυτού του λαού δεν κατάφερε ακόμη να γραφτεί ολοκληρωμένα. Λογικό: οι μάχες του ελληνικού λαού βαπτισμένες στην εσκεμμένη πείνα που επέβαλαν οι ναζί στην πρωτεύουσα, οι σφαίρες τους και οι οβίδες από τα άρματα μάχης, το αίμα ανθρώπων που έπεφταν ο ένας μετά τον άλλον νεκρός για να ζήσει ένας επόμενος, τα όνειρα του ελληνικού λαού δεν δικαιώθηκαν όπως θα όφειλε. Κανείς δεν δίνει την ζωή του για να ξεχαστεί. Και πως θα μπορούσε άλλωστε; Στα προσφυγικά της Αλεξάνδρας -κάποτε φρούριο του ΕΛΑΣ που δεν επέτρεπε σε κατοχικό να τον περπατήσει- ακόμα οι τοίχοι τους είναι γαζωμένοι. Περάστε και δείτε τους. Σημάδια, τρύπες από σφαίρες που αν ακουμπήσεις το αυτί σου μοιάζουν σαν να πιέζουν να μας αφηγηθούν την Ιστορία. Αυτό προσδοκά ένα νέο ντοκιμαντέρ που θα προβληθεί στο 20ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης τον Μάρτη όπου «με αφετηρία τις μαρτυρίες ανθρώπων που έλαβαν μέρος στην Αντίσταση επιχειρεί να ρίξει φως σε γνωστές και άγνωστες ιστορίες του αγώνα τους, όπως αυτές διαδραματίστηκαν μέσα στις συνοικίες της Αθήνας».
Η κατοχή και η αντίσταση είναι συνυφασμένη με τα βουνά όπου ακούγονται ακόμη αντάρτικα τραγούδια. Ο αντάρτης, πλέον ένα σύμβολο, κοιτώντας προς τα κάτω τις κοιλάδες με το τουφέκι στον ώμο. Μα η κατοχή ήταν πολλαπλά βάναυση και η αντίσταση κατά αναλογία ακόμη πιο οξύτατη, μια σοβαρότατη πάλη ζωής και θανάτου στην πρωτεύουσα: στις λεωφόρους, στους δρόμους, στα σοκάκια, στα σπίτια και τα υπόγεια της. Τα σημάδια στους τοίχους, οι σφαίρες, τα αίματα και οι μπογιές από συνθήματα διακρίνονται σε όποιον προσπαθεί να να τα ψάξει. Σε αυτόν που προσπαθεί να σκαλίσει πίσω από το σοβά και να βρει την σκιά του παρελθόντος για πάντα εμποτισμένη πάνω τους. Δυο νέοι, ένας κινηματογραφιστής και ένας ερευνητής, προσπαθούν να ακούσουν μέσα και πίσω από τις αντηχήσεις της μάχης αποφασίζοντας να φτιάξουν ένα ντοκιμαντέρ με τον τίτλο «Οι παρτιζάνοι των Αθηνών». Βρίσκοντας την γραμμή που από το 1941 ως το 1945, ενώνουν τις μικρές ιστορίες δεκατεσσάρων πρωταγωνιστών των μαχών της Αθήνας -ενάντια σε Γερμανούς, Ιταλούς όπως και ενάντια σε χωροφύλακες, Χίτες και γερμανοτσιολάδες ταγματασφαλίτες- σε μια γενικευμένη. Η πόλη, μάλλον, μπορεί να κοιτάζει περήφανα και πάλι το βουνό.
«Από την περίοδο του λιμού του ’41-’42, τα συσσίτια των λαϊκών επιτροπών και της Εθνικής Αλληλεγγύης, τις μεγαλειώδεις πορείες ενάντια στην επιστράτευση και την κάθοδο των Βουλγάρων, τις μάχες του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ στις συνοικίες, την ίδρυση του ΕΑΜ με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, τις παράνομες προκηρύξεις και τα συνθήματα της ΕΠΟΝ στους τοίχους μέχρι την απελευθέρωση της Αθήνας οι πρωταγωνιστές συνθέτουν ένα μωσαϊκό εμπειριών, αγώνων και προσδοκιών για το πώς επέλεξαν να συγκρουστούν με την ηττοπάθεια και τη συνεργασία με τον ναζισμό-φασισμό» δηλώνουν προς τους θεατές. Και συνεχίζουν: «Οι προσωπικές ιστορίες «δένουν» με σπάνιο αρχειακό υλικό, πρωτότυπη μουσική των drog_A_tek και πλάνα του σήμερα μέσα από το στρατόπεδο Χαϊδαρίου, το Σκοπευτήριο της Καισαριανής και τις συνοικίες της Αθήνας».
Προσβλέπουμε να βρεθούμε στην πρεμιέρα και να το δούμε προφανώς και στην Αθήνα, στην πόλη και τον λαό της όπου η ταινία αναφέρεται.
Info
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου