Θέλουμε να τα ξαναδούν οι παππούδες και τα εγγόνια τους;
ΥΓ του blog: Σιγά-σιγά το σκηνικό επανασυντίθεται από τα μαύρα κατάστιχα περασμένων στιγμών. Ο πεινασμένος κόσμος φτιάχνει ουρές στα συσσίτια της κλεμένης ζωής και στην διανομή τροφίμων με τα δελτία της ευσπλαχνίας των παραγωγών. Ο τρόμος, η απόγνωση κι η απελπισία σκεπάζουν ουρανό και ψυχές ανθρώπινες και δυστυχισμένες. Η εξουσία των κατοχικών δυνάμεων απλώνεται παντού. Η ελπίδα άργησε μέρες πολλές θαρρείς αιώνες. Οι ντόπιοι γκαουλάϊντερ από τους φρουρούμενους σαν αστακούς πύργους και τα παλάτια των προκατόχων τους επικοινωνούν από τις οθόνες της αποχαύνωσης τα κηρύγματα και τις διαταγές της υποταγής. Τέσσερεις νέοι, τέσσερα παιδιά, τέσσερεις μικροί ήρωες όπως η Κατερίνα, ο Σπίθας, ο Γιώργος Θαλάσσης κι αργότερα ο Άρης, ο Σαμαρινιώτης, ο Σαράφης, ο Τζαβέλας και τ' άλλα παλικάρια σηκώνουν το φλάμπουρο της αντίστασης και της ανατροπής. Σηκώνουν στις κορφές και τις ράχες του Ολύμπου την τιμή και την αξιοπρέπεια ενός λαού αρχαίου. Δεν ξοφλήσαμε κουφάλες, δεν γονατίσαμε. Είμαστε εδώ. Εδώ να πολεμήσουμε σαν έλληνες κι αν χρειαστεί να πεθάνουμε όρθιοι σαν τους προγόνους μας στις Θερμοπύλες. Ήρθαν ξανά οι νέοι με τα πρησμένα μάτια που τους έλεγαν αλήτες, τρομοκράτες κι αναρχικούς για να φέρουν την Άνοιξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου