Γιώργος X. Παπασωτηρίου
Το όνομα ενός κοριτσιού, μιας νέας γυναίκας, της Ηριάννας έγινε το σύμβολο της βίας και της αδικίας της δικαστικής εξουσίας, έγινε η σημαία των νέων που υφίστανται τις δουλείες και τα δεσμά κάθε είδους εξουσίας, μόνο που η Ηριάννα δεν θέλει να είναι ούτε σύμβολο ούτε σημαία, δεν θέλει ούτε την εξουσία ούτε την εξουσία της αντι-εξουσίας, δεν θέλει την βία της κατεστημένης εξουσίας ούτε τη βία της αντι-βίας.
Η Ηριάννα, όπως εκείνη η αρχαία πρόγονή της, το αρχαίο σύμβολο της διηνεκούς Ανυπακοής, δηλώνει με τη στάση της ότι δεν ανήκει κανενός, ότι θέλει να είναι πραγματικά ελεύθερη. Προπάντων, διακηρύσσει ότι δεν γεννήθηκε για να μισεί αλλά «για να αγαπά». Η Ηριάννα θέλει πίσω το Πρόσωπό της τόσο από την εξουσία των δικαστών, που της το αφαίρεσαν βίαια για να της φορέσουν τη μάσκα της «επικίνδυνης τρομοκράτισσας», όσο και από τη βία των αντι-εξουσιαστών, που την οικειοποιήθηκαν, «αλυσοδένοντάς» την στην δήθεν «αντι-εξουσία» τους που είναι το ίδιο άγρια και «τυφλή» όσο και αυτή της κατεστημένης εξουσίας.
Γιατί η Ηριάννα θέλει να αγαπά. Να αγαπά το σύντροφό της, να αγαπά τη μάθηση και τους μαθητές της, να αγαπά τα προσφυγόπουλα, αυτά τα «γυμνά από ζωή» παιδιά, τρέφοντάς τα με γνώση και όνειρα… Αυτή είναι η ελεύθερη επιλογή της Ηριάννας. Η ελεύθερη και όχι η επιβεβλημένη από τους δικαστές ή τους δικαστές των δικαστών.
Η Ηριάννα αντιστέκεται αγαπώντας. Φυλακίστηκε επειδή αγάπησε αυτόν που ήθελε. Για τη σχέση και τις σχέσεις της όπως λένε τα πανό. Και τώρα, οι ίδιοι που λένε το σύνθημα «Κάτω τα χέρια από τις σχέσεις και τις ζωές μας» την καλούν να απαρνηθεί ό,τι την κινεί, την συν-κινεί και την κρατά, ό,τι δηλαδή είναι το Πρόσωπό της, και να μεταλλαχθεί σε μία μηχανή που μισεί!
Κάποτε θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η αντιεξουσία δεν υπάρχει μόνο στους ανοιχτούς, ορατούς και ηρωικούς αγώνες των ανυπότακτων... Υπάρχει επίσης –ίσως κατά προβληματικό, αντιφατικό τρόπο αλλά υπάρχει- στην καθημερινή ματαίωση που όλοι αισθανόμαστε, στην καθημερινή πάλη για τη διατήρηση της αξιοπρέπειάς μας απέναντι στην εξουσία, την κάθε εξουσία, στην καθημερινή πάλη για να αποκτήσουμε ή να ανακτήσουμε τον έλεγχο πάνω στη ζωή μας. Γιατί «Η αντιεξουσία βρίσκεται στις σχέσεις που συνεχώς διαμορφώνουμε, στις ερωτικές ή στις φιλικές σχέσεις, στις σχέσεις συντροφικότητας (σ.σ. γι’ αυτές «πληρώνει» η Ηριάννα), στις σχέσεις κοινότητας και συνεργασίας. Προφανώς αυτές οι σχέσεις διαποτίζονται από την εξουσία λόγω της φύσης της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Το στοιχείο ωστόσο της αγάπης, της φιλίας, και της συντροφικότητας έγκειται στη συνεχή πάλη που διεξάγουμε ενάντια στην εξουσία, για να εδραιώσουμε τις σχέσεις αυτές σε μία βάση αμοιβαίας αναγνώρισης, της αμοιβαίας αναγνώρισης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας»(Holloway, σ. 306-307).
Και μη βιαστείτε να χαρακτηρίσετε απολιτική αυτή τη στάση. Γιατί η οργή ενάντια σε αυτό που καταλύει την ανθρωπιά, είναι μια οργή σαν βουβό κύμα, είναι μία κοινή(αν και κατακερματισμένη) αντίσταση, είναι μία μη υποταγή, που κάποτε ξεσπά με πάταγο και σαρώνει την ακτογραμμή αλλάζοντας τη γεωγραφία της. Γιατί κάθε μορφή μη υποταγής αφήνει τα ίχνη της, είναι το υπόστρωμα αρνητικότητας, που αν και γενικά αόρατο, γίνεται το υλικό των ηφαιστειακών, κοινωνικών εκρήξεων. «Αυτό το στρώμα άναρθρης μη υποταγής, που δεν έχει πρόσωπο ούτε φωνή, που η «Αριστερά» τόσο συχνά το περιφρονεί, είναι η υλική διάσταση της αντιεξουσίας, η βάση της ελπίδας»(H., σ. 309).
*Το κείμενο «Η ΗΡΙΑΝΝΑ ανήκει στην ΗΡΙΑΝΝΑ» δημοσιεύτηκε στις 19/07/2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου