Πάμε λοιπόν. Συντεταγμένα, χωρίς φωνασκίες. Είναι μεγάλο κεκτημένο αυτής τής χώρας η Δημοκρατία και για μια ακόμα φορά είναι ανάγκη να δείξουμε, σ΄ όλους εκεί έξω, γιατί γεννήθηκε εδώ και γιατί μας αξίζει!
Πάμε καθένας χωριστά κι όλοι μαζί, βλέποντας στα ματιά όχι μόνο τα δικά μας παιδιά, αλλά και τα παιδιά εκείνου που δεν συμφωνεί με μας. Γιατί όλα αυτά τα παιδιά είναι το μέλλον μας.
Σ΄ αυτήν την αναμέτρηση όλοι θάμαστε νικητές, γιατί όλοι συμμετέχουμε σε μια κορυφαία πολιτική διαδικασία που την επιλέξαμε σε πείσμα όλων εκείνων εκεί έξω, που μας την αρνούνται.
Δεν χρειάζονται προκλήσεις. Όλοι μας κουβαλάμε πληγές τωρινές και παλιές. Είναι αρκετές. Μην ανοίξουμε άλλες. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι όλη αυτή η κινητοποίηση δεν προσφέρει κάποια δεδομένα για αξιολόγηση.
Πρώτο. Από τη μια είναι εκείνοι που λένε ΟΧΙ στη χειραγώγηση και στην σκληρή κηδεμονία ενός συντηρητικού διευθυντηρίου των Βρυξελλών. Είναι όσοι γνωρίζουν καλά ότι η Ευρώπη των Κρατών συγκροτήθηκε πάνω στις αρχές του Διαφωτισμού και την αρχή της ισότητας των χωρών. Τότε που κανείς δεν διεννοείτο ότι μια και μόνο χώρα – και μάλιστα μια ηττημένη ύστερα από ένα Παγκόσμιο Πόλεμο- θα διεκδικούσε να πάρει το αίμα της πίσω, μέσα από μια οικονομική ανάπτυξη, μετατρέποντας την Ευρώπη των Κρατών σε Ευρώπη οικονομικής ισχύος και υπεροχής του ενός που υπαγορεύει συμπεριφορές στους υπόλοιπους. Σ΄ αυτή λοιπόν την αντίληψη, που στιγματίζει την Ευρώπη λέμε ΟΧΙ.
Σ΄ αυτό το ΟΧΙ στοιχιζόμαστε όλοι όσοι βάζουμε πάνω απ όλα την αξιοπρέπεια αυτής της πατρίδας. Γιατί η αξιοπρέπεια της δεν εξαρτάται από τα ΑΤΜ. Υποβιβάζεται. Τα ΑΤΜ δεν είναι μέτρο ανεξαρτησίας και ακεραιότητας μιας χώρας, ούτε είναι αυτά που ορίζουν την περηφάνια ενός Λαού. Αυτό το το μέτρο το έχουν μόνο ο Βορίδης, ο Άδωνις και οι συν αυτοίς.
Από την άλλη είναι αυτοί που αγωνιούν για το μέλλον μας στην Ευρώπη. Και είναι απορίας άξιο που αποδέχονται με τόση ελαφρότητα τον εκβιασμό του Γιουνκέρ, που μας προτείνει να επιλέξουμε τον αργό θάνατο, από την..αυτοκτονία. Μα δε θυμώνουν; Δεν τους προσβάλλει καθόλου αυτός ο απίθανος κύριος;
Αυτή η αναμέτρηση όμως, είχε και ποιοτικά χαρακτηριστικά. Κι εκείνο που πρώτα ξεχώρισε πάνω απ όλα είναι ο εκκωφαντικός ξεπεσμός των ιδιωτικών καναλιών! Ο απόλυτος ξεπεσμός της δημοσιογραφίας, που υπηρέτησε με τρόπο εξωφρενικό την αγωνία των αφεντικών. Αυτή η ενορχηστρωμένη υπεροχή των θέσεων της μιας άποψης, αποτελεί στίγμα για το δημοσιογραφικό κόσμο της χώρας.
Οι άνθρωποι στον χώρο του Πολιτισμού ήταν εκείνοι που δώσανε το εντυπωσιακό τους παρών. Οι περισσότεροι από τον χώρο του θεάτρου κι από κοντά διανοούμενοι και συγγραφείς.
Από τη μια, όσοι στοιχίστηκαν πίσω από τον Ρουβά, τον Αθερίδη και την Μιμή Ντενίση, τον αστυνόμο Χαρίτο κι από την άλλη, όλοι όσοι στοιχίστηκαν πίσω από το Γαβρά,τον Κούνδουρο, την Πατρικίου, τη Θωμαδάκη, το Χατζησάββα, το Μίκη,το Μικρούτσικο, το Θανάση Παπακωνσταντίνου, το Μάλαμα.
Ο,τι πιο συντηρητικό και φοβισμένο από τη μια, ο,τι πιο προοδευτικό και αισιόδοξο από την άλλη. Εντυπωσιακή ήταν η υπεροχή των ανθρώπων από τον χώρο του θεάτρου, της επιστήμης και της λογοτεχνίας υπέρ του ΟΧΙ. Άλλωστε, αυτό φάνηκε κι από την ποιοτική διαφορά ανάμεσα στις δυο συγκεντρώσεις.
Αυτόν τον χώρο Τού Πολιτισμού κάποτε τον διεκδικούσε ζηλότυπα το ΚΚΕ. Δυστυχώς όμως έχει μείνει σ΄ έναν ιδιότυπο απομονωτισμό. Έναν απομονωτισμό πού κινδυνεύει να γίνει και πολιτικός. Κι αυτό επειδή ίσως οι στρατηγικές του επιλογές δεν συμβαδίζουν με τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για την επίτευξη του στόχου.
Είχε το όχημα κι αυτή τη φορά, άλλα το άφησε αναξιοποίητο. Το να πεις ΟΧΙ σε μια εκβιαστική πρόταση των δανειστών, δε σημαίνει υποχρεωτικά ότι αποδέχεσαι και όποιο Μνημόνιο υπογράψει ο ΣΥΡΙΖΑ. Μπορείς μάλιστα να το επισημάνεις απόλυτα διακριτά: Ψηφίζουμε ΟΧΙ στον εκβιασμό άλλα δεν αποδεχόμαστε μνημόνια. Αυτή είναι μια στρατηγική που σε φέρνει πιο κοντά στον λαό και ενισχύει ακόμα περισσότερο την πολιτική σου επιλογή. Και πιστεύω ότι ούτε ο Μαρξ θάχε αντίρρηση. Για τον απλούστατο λόγο, ότι καμιά κοινωνία δεν ωριμάζει μεμιάς. Περνάει τα στάδια της και σε κάθε της βηματισμό εμπλουτίζεται με εμπειρίες μέσα από την συλλογικότητα. Κι η συλλογικότητα δεν αποκτάται μόνο από παραινέσεις της Λιάνας! Διότι τέτοιες εμμονές, δεν διαφέρουν από εκείνες των παιδιών στα Εξάρχεια, που πιστεύουν ότι θα φτάσουμε στην αταξική κοινωνία, σπάζοντας τη βιτρίνα του Κωτσόβολου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου