Ο καιροσκοπισμός και η ξεφτίλα συντηρεί την υπόθεση των Σκοπίων από τη στιγμή της εμφάνισής της στην εγχώρια πολιτική σκηνή και επικαιρότητα -από το μακρινό 1992-93- και τη συνοδεύει μέχρι και σήμερα.
Τότε, το 1992, η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη προσπαθώντας να ικανοποιήσει πιεστικά αμερικανο-γερμανικά... αιτήματα επιχείρησε ένα συμβιβασμό. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Η κυβέρνηση έπεσε, καθώς εγχώρια μεγάλα συμφέροντα πόνταραν στην «εθνική υπόθεση» και την μετέτρεψαν σε εκρηκτική ύλη για την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Τότε, το μακρινό 1993 ο Ανδρέας Παπανδρέου ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε όσους στενούς συνεργάτες του, τολμούσαν να σημειώσουν ότι «πρόεδρε, μήπως σηκώνουμε πολύ ψηλά τον πήχη μ’ αυτήν την υπόθεση» τους επανέφερε στην τάξη και στον πολιτικό ρεαλισμό: «μα δεν βλέπετε ότι ακουμπάμε την καρέκλα της εξουσίας»...
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έπεσε, ο Ανδρέας Παπανδρέου ήρθε και το Σκοπιανό έμεινε στο ράφι ως μια από τις εκκρεμότητες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Με αυτήν την εκκρεμότητα θα μπορούσαν να ζήσουν εύκολα οι ελληνικές κυβερνήσεις επ’ άπειρον, αν η υπόθεση των Σκοπίων δεν δημιουργούσε μια ενοχλητική «τρύπα» στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς για την τύχη των Βαλκανίων.
Μια δεκαετία μετά την εμφάνιση της υπόθεσης των Σκοπίων ως διεθνές πρόβλημα, το 2003, παρακολουθήσαμε την υλοποίηση του δόγματος Μπους του νεότερου περί της οικοδόμησης του «νέου αμερικανικού αιώνα». Τότε, μετά το χτύπημα στους δίδυμους πύργους ξημέρωσε ο κόσμος στον οποίο ζούμε τώρα, όπου «όποιος δεν είναι μαζί μας (με τους Αμερικανούς) είναι εναντίον μας». Τότε, από το 2003 και αφού οι Αμερικανοί επιβάλουν την (νέα) τάξη με την εισβολή, κατοχή και διάλυση του Ιράκ, στρέφονται και προς την «τακτοποίηση» άλλων μικρότερων αλλά σημαντικών ζητημάτων. Ένα από αυτά ήταν η υπόθεση των Σκοπίων. Στόχος των Αμερικανών ήταν η ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ έτσι ώστε η αμερικανική ομπρέλα να καλύψει (και) τα δυτικά Βαλκάνια δημιουργώντας ένα συμπαγές τείχος στην ρωσική επιρροή και διείσδυση. Πρακτικά αυτό σήμαινε την δημιουργία απαγορευτικών συνθηκών για τη δημιουργία του νότιου (ρωσικού) διαδρόμου εφοδιασμού της Ευρώπης με φυσικό αέριο.
Ωστόσο, μια δεκαετία μετά την εμφάνισή της, η υπόθεση των Σκοπίων είχε αποκτήσει διαστάσεις τέτοιες που δύσκολα μια κυβέρνηση θα μπορούσε να αναλάβει το πολιτικό κόστος που συνεπαγόταν η διευθέτησή της. Μια διευθέτηση η οποία μάλιστα ήταν προφανές ότι θα γινόταν κατά κύριο λόγο για την εξυπηρέτηση ευρωατλαντικών, κατά κύριο λόγο αμερικανικών, συμφερόντων.
Οι πιέσεις του αμερικανικού παράγοντα ωρίμασαν και εκδηλώθηκαν με σφοδρότητα τη διετία 2006-2008. Τότε, η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, έθεσε ως προϋπόθεση ένταξης στο ΝΑΤΟ της ΠΓΔΜ, την οριστική και τελεσίδικη λύση του προβλήματος με την υιοθέτηση μιας σύνθετης ονομασίας η οποία θα ίσχυε έναντι όλων. Το θέμα της ένταξης της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ που ήταν να συζητηθεί στη Σύνοδο της Συμμαχίας στο Βουκουρέστι δεν ήρθε καν στο τραπέζι γιατί είχε διατυπωθεί η κατηγορηματική ελληνική άρνηση. Όπως είναι γνωστό οι αποφάσεις στο ΝΑΤΟ λαμβάνονται ομόφωνα και θέματα τα οποία δεν έχουν εξασφαλίσει ομοφωνία δεν έρχονται στο τραπέζι των τελικών αποφάσεων.
Τότε, το 2008, ο Αλέξης Τσίπρας εκλέγεται πρόεδρος του ΣΥΝ. Η λεγόμενη «κοσμοπολίτικη» ή φιλοευρωπαϊκή αριστερά την οποία αντιπροσώπευε ο ΣΥΝ διακρινόταν από την ελάχιστη έως μηδαμινή ενασχόληση με όσα ζητήματα συνθέτουν αυτό που ονομάζουμε «εθνικά θέματα». Μέσα στο νεφέλωμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης η οποία υποτίθεται μας προστατεύει οικονομικά και στρατιωτικά, ο ΣΥΝ από θέση αρχής ήταν υπέρ των συμβιβασμών αρκεί αυτοί να είχαν ευρωπαϊκή πιστοποίηση. Τότε, για τον ΣΥΝ, που αποτελούσε τη βασική «συνιστώσα» του ΣΥΡΙΖΑ, οι διευθετήσεις στα ελληνοτουρκικά και την υπόθεση των Σκοπίων ήταν ζητήματα ήσσονος σημασίας.
Αυτή ακριβώς η κοσμοπολίτικη αντίληψη για τα πράγματα η οποία υποτιμά το ιστορικό βάθος και τις μελλοντικές συνέπειες που συνεπάγονται οι «τακτοποιήσεις» ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής (για χάρη τρίτων) μετέτρεψε τον Αλέξη Τσίπρα στον χρήσιμο... αφελή για τους Αμερικανούς, οι οποίοι εν τω μεταξύ από την πρωθυπουργική καρέκλα άρχισαν να του φαίνονται «διαβολικά καλοί».
Ο Αλέξης Τσίπρας τελικά έκανε την δουλειά των Αμερικανών, μια δουλειά την οποία δεν κατάφεραν, δεν πρόλαβαν ή δεν τόλμησαν να κάνουν όλοι οι προκάτοχοί του από το 1992 μέχρι και τώρα. Ο συμβιβασμός που υποτίθεται διαπραγματεύτηκε σκληρά ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Τσίπρα και ο πρωθυπουργός παρουσιάζει ως πολιτικό του επίτευγμα (Τσίπρας και Κοτζιάς μιλούν για «διπλωματικό αριστούργημα»), αποτελεί μια παραλλαγή και συρραφή των προτάσεων που είχαν διατυπωθεί όλα αυτά τα χρόνια από το δικηγορικό γραφείο των Σάιρους Βανς και Μαθιου Νίμιτς με την αρωγή του Αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών.
Την ανάληψη της ευθύνης για την υπογραφή αυτής της γραμμένης με αμερικανικές πένες συμφωνία ο Αλέξης Τσίπρας την χαρακτηρίζει πολιτική γενναιότητα. Οι πρώην πρωθυπουργοί προκάτοχοί του, κάπου μέσα τους χαμογελούν με την αφέλειά του και ίσως αναστενάζουν με ανακούφιση γιατί βρέθηκε κάποιος τόσο υπερβολικά φιλόδοξος και... γενναίος.
Τότε, το 1992, η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη προσπαθώντας να ικανοποιήσει πιεστικά αμερικανο-γερμανικά... αιτήματα επιχείρησε ένα συμβιβασμό. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Η κυβέρνηση έπεσε, καθώς εγχώρια μεγάλα συμφέροντα πόνταραν στην «εθνική υπόθεση» και την μετέτρεψαν σε εκρηκτική ύλη για την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Τότε, το μακρινό 1993 ο Ανδρέας Παπανδρέου ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε όσους στενούς συνεργάτες του, τολμούσαν να σημειώσουν ότι «πρόεδρε, μήπως σηκώνουμε πολύ ψηλά τον πήχη μ’ αυτήν την υπόθεση» τους επανέφερε στην τάξη και στον πολιτικό ρεαλισμό: «μα δεν βλέπετε ότι ακουμπάμε την καρέκλα της εξουσίας»...
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έπεσε, ο Ανδρέας Παπανδρέου ήρθε και το Σκοπιανό έμεινε στο ράφι ως μια από τις εκκρεμότητες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Με αυτήν την εκκρεμότητα θα μπορούσαν να ζήσουν εύκολα οι ελληνικές κυβερνήσεις επ’ άπειρον, αν η υπόθεση των Σκοπίων δεν δημιουργούσε μια ενοχλητική «τρύπα» στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς για την τύχη των Βαλκανίων.
Μια δεκαετία μετά την εμφάνιση της υπόθεσης των Σκοπίων ως διεθνές πρόβλημα, το 2003, παρακολουθήσαμε την υλοποίηση του δόγματος Μπους του νεότερου περί της οικοδόμησης του «νέου αμερικανικού αιώνα». Τότε, μετά το χτύπημα στους δίδυμους πύργους ξημέρωσε ο κόσμος στον οποίο ζούμε τώρα, όπου «όποιος δεν είναι μαζί μας (με τους Αμερικανούς) είναι εναντίον μας». Τότε, από το 2003 και αφού οι Αμερικανοί επιβάλουν την (νέα) τάξη με την εισβολή, κατοχή και διάλυση του Ιράκ, στρέφονται και προς την «τακτοποίηση» άλλων μικρότερων αλλά σημαντικών ζητημάτων. Ένα από αυτά ήταν η υπόθεση των Σκοπίων. Στόχος των Αμερικανών ήταν η ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ έτσι ώστε η αμερικανική ομπρέλα να καλύψει (και) τα δυτικά Βαλκάνια δημιουργώντας ένα συμπαγές τείχος στην ρωσική επιρροή και διείσδυση. Πρακτικά αυτό σήμαινε την δημιουργία απαγορευτικών συνθηκών για τη δημιουργία του νότιου (ρωσικού) διαδρόμου εφοδιασμού της Ευρώπης με φυσικό αέριο.
Ωστόσο, μια δεκαετία μετά την εμφάνισή της, η υπόθεση των Σκοπίων είχε αποκτήσει διαστάσεις τέτοιες που δύσκολα μια κυβέρνηση θα μπορούσε να αναλάβει το πολιτικό κόστος που συνεπαγόταν η διευθέτησή της. Μια διευθέτηση η οποία μάλιστα ήταν προφανές ότι θα γινόταν κατά κύριο λόγο για την εξυπηρέτηση ευρωατλαντικών, κατά κύριο λόγο αμερικανικών, συμφερόντων.
Οι πιέσεις του αμερικανικού παράγοντα ωρίμασαν και εκδηλώθηκαν με σφοδρότητα τη διετία 2006-2008. Τότε, η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, έθεσε ως προϋπόθεση ένταξης στο ΝΑΤΟ της ΠΓΔΜ, την οριστική και τελεσίδικη λύση του προβλήματος με την υιοθέτηση μιας σύνθετης ονομασίας η οποία θα ίσχυε έναντι όλων. Το θέμα της ένταξης της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ που ήταν να συζητηθεί στη Σύνοδο της Συμμαχίας στο Βουκουρέστι δεν ήρθε καν στο τραπέζι γιατί είχε διατυπωθεί η κατηγορηματική ελληνική άρνηση. Όπως είναι γνωστό οι αποφάσεις στο ΝΑΤΟ λαμβάνονται ομόφωνα και θέματα τα οποία δεν έχουν εξασφαλίσει ομοφωνία δεν έρχονται στο τραπέζι των τελικών αποφάσεων.
Τότε, το 2008, ο Αλέξης Τσίπρας εκλέγεται πρόεδρος του ΣΥΝ. Η λεγόμενη «κοσμοπολίτικη» ή φιλοευρωπαϊκή αριστερά την οποία αντιπροσώπευε ο ΣΥΝ διακρινόταν από την ελάχιστη έως μηδαμινή ενασχόληση με όσα ζητήματα συνθέτουν αυτό που ονομάζουμε «εθνικά θέματα». Μέσα στο νεφέλωμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης η οποία υποτίθεται μας προστατεύει οικονομικά και στρατιωτικά, ο ΣΥΝ από θέση αρχής ήταν υπέρ των συμβιβασμών αρκεί αυτοί να είχαν ευρωπαϊκή πιστοποίηση. Τότε, για τον ΣΥΝ, που αποτελούσε τη βασική «συνιστώσα» του ΣΥΡΙΖΑ, οι διευθετήσεις στα ελληνοτουρκικά και την υπόθεση των Σκοπίων ήταν ζητήματα ήσσονος σημασίας.
Αυτή ακριβώς η κοσμοπολίτικη αντίληψη για τα πράγματα η οποία υποτιμά το ιστορικό βάθος και τις μελλοντικές συνέπειες που συνεπάγονται οι «τακτοποιήσεις» ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής (για χάρη τρίτων) μετέτρεψε τον Αλέξη Τσίπρα στον χρήσιμο... αφελή για τους Αμερικανούς, οι οποίοι εν τω μεταξύ από την πρωθυπουργική καρέκλα άρχισαν να του φαίνονται «διαβολικά καλοί».
Ο Αλέξης Τσίπρας τελικά έκανε την δουλειά των Αμερικανών, μια δουλειά την οποία δεν κατάφεραν, δεν πρόλαβαν ή δεν τόλμησαν να κάνουν όλοι οι προκάτοχοί του από το 1992 μέχρι και τώρα. Ο συμβιβασμός που υποτίθεται διαπραγματεύτηκε σκληρά ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Τσίπρα και ο πρωθυπουργός παρουσιάζει ως πολιτικό του επίτευγμα (Τσίπρας και Κοτζιάς μιλούν για «διπλωματικό αριστούργημα»), αποτελεί μια παραλλαγή και συρραφή των προτάσεων που είχαν διατυπωθεί όλα αυτά τα χρόνια από το δικηγορικό γραφείο των Σάιρους Βανς και Μαθιου Νίμιτς με την αρωγή του Αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών.
Την ανάληψη της ευθύνης για την υπογραφή αυτής της γραμμένης με αμερικανικές πένες συμφωνία ο Αλέξης Τσίπρας την χαρακτηρίζει πολιτική γενναιότητα. Οι πρώην πρωθυπουργοί προκάτοχοί του, κάπου μέσα τους χαμογελούν με την αφέλειά του και ίσως αναστενάζουν με ανακούφιση γιατί βρέθηκε κάποιος τόσο υπερβολικά φιλόδοξος και... γενναίος.
Πηγή: topontiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου