Όταν η κρίση μεταμορφώνεται σε ευκαιρία για κάποιους
του Χρήστου Ξανθάκη
Είναι μια εγγλέζικη παρόλα, δεν θυμάμαι ποιος την ξεστόμισε, που τα λέει όλα:
«Όταν υπάρχει ευημερία γίνεσαι πλούσιος. Κι όταν υπάρχει κρίση, γίνεσαι μεγιστάνας»!
«Όταν υπάρχει ευημερία γίνεσαι πλούσιος. Κι όταν υπάρχει κρίση, γίνεσαι μεγιστάνας»!
Έτσι ακριβώς και με τον κορωνοϊό που εισέβαλε προσφάτως στις ζωές μας. Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που δεν θα ξαναδούν τον ήλιο ποτέ τους, δεν είναι μόνο η καραντίνα που μας έσπασε τα νεύρα (και να μην πω τι άλλο, θα μου βάλει πιπέρι στη γλώσσα ο Χατζής…), είναι και το τσουνάμι των οικονομικών επιπτώσεων που έρχεται. Που ήρθε δηλαδή, το καταλάβαμε μιας και μάτωσε η πορτοφόλα, αλλά ακόμη μόνο την κορυφή του παγόβουνου βλέπουμε. Καλό Σεπτέμβριο είναι που θα μας ξημερώσει ο Τιτανικός!
Βλέπε τουρισμός, βλέπε σαιζόν, βλέπε άδεια κρεβάτια και μπιτσόμπαρα. Δεν το εύχομαι, θα το ξαναπώ για χιλιοστή φορά, αλλά αν δεν κάνει η Παναγίτσα το θαύμα της μπας και βγει τώρα, τώρα αμέσως το εμβόλιο ή η θεραπεία, έχω την εντύπωση ότι δεν θα αποφύγουμε το Βατερλώ. Πράγμα το οποίον, κι αυτό το έχω ξαναπεί, θα μας οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στο τέταρτο Μνημόνιο. Και στην κοινωνία του ενός τρίτου…
Μισό λεπτό εδώ, ένα διαλλειματάκι για αναπνοή και ανασύνταξη. Ως το πρώτο Μνημόνιο το καλότυχο, η ελληνική κοινωνία ήταν μια κοινωνία all inclusive. Σαν τα ξενοδοχεία ένα πράγμα, που δίνεις πέντε φράγκα για να φας και να πιείς μέχρι σκασμού. Έτσι και στα μέρη μας, με σταθερή ανάπτυξη, με ελεγχόμενη ανεργία, με υποφερτή φτώχεια, όλα κομπλέ. Ώσπου έσκασε μύτη η κρίση χρέους, σήκωσε αέρα και φάνηκε ο κώλος μας. Γιατί ήμασταν ξεβράκωτοι, ήμασταν μετέωροι, ήμασταν γίγαντες με πήλινα πόδια. Και γίναμε κοινωνία των δύο τρίτων εν μία νυκτί!
Κάπως σαν τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης δηλαδή, που βιάστηκαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα του θατσερισμού και να πετσοκόψουν το κοινωνικό κράτος. Και μερικές εξ αυτών, το πήγαν ακόμη πιο πέρα το στόρι. Το ταξίδεψαν ως την κοινωνία του ενός τρίτου. Ολίγοι, ελάχιστοι σούπερ πλούσιοι στην κορυφή, μια φέτα της μεσαίας τάξης γύρω στο τριάντα τοις εκατό από κάτω και όλοι οι υπόλοιποι με όλες τις υπόλοιπες στη σειρά για το πτωχοκομείο. Στην ουρά για το συσσίτιο και τα πάσης φύσεως κουπόνια. Ίσα ίσα να στέκονται στα πόδια τους και να μην ψοφάνε από την πείνα. Αλλά η αγορά εργασίας δεν ήταν ποτέ πιο ευέλικτη…
Τα σκεφτόμουν όλα αυτά, διαβάζοντας κάτι δηλώσεις του πρώην δημοσιογράφου και νυν βουλευτή Μπάμπη Παπαδημητρίου. Ο οποίος εκπρόσωπος του έθνους αν μη τι άλλο δεν κρύβει τις προθέσεις του και τα οράματά του. Λέξη προς λέξη:
«Στον καπιταλισμό οι κρίσεις είναι που αλλάζουν τα πράγματα. Πρέπει την κρίση αυτή που μας έστειλε ο Θεός να την κάνουμε ευκαιρία. Λεφτά θα ‘ρθουν εμείς θα είμαστε σε θέση να τα αξιοποιήσουμε ή θα κοιτάμε τι δίνει το κράτος να πάω να τα πάρω…»
Όπως τα λέει ο κύριος Μπάμπης. Για κάποιο κόσμο, για κάποιο πολύ συγκεκριμένο κόσμο η κρίση θα μεταμορφωθεί σε ευκαιρία. Όχι βέβαια για τον άνεργο, τον μεροκαματιάρη, τον πένητα. Αυτοί θα κάτσουν στη γωνίτσα τους, αναμένοντας τα κρατικά ψίχουλα. Αν τα πάρουν δηλαδή, γιατί και το κράτος κουράζεται κάποια στιγμή να προσφέρει τζάμπα χρήμα και τι στο διάολο το είπε και η συγχωρεμένη η βαρώνη πάνω στα νεύρα της:
Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα που το λένε κοινωνία!
Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα που το λένε κοινωνία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου