Είναι εξαιρετικά δύσκολο για μια Κυβέρνηση να επωμιστεί το βάρος του θανάτου ενός απεργού πείνας. Είναι μεγάλο το πολιτικό κόστος, να επωμιστεί η Κυβέρνηση Μητσοτάκη μια κρατική δολοφονία.
@ai_Katerina
Όταν αποφασίσεις να βάλεις τη ζωή σου οδόφραγμα απέναντι στο τανκ της Εξουσίας, έχεις ήδη νικήσει. Είναι η πιο ισχυρή κραυγή, η μόνη ικανή να διαπεράσει τους τοίχους της φυλακής. Κι αυτή η κραυγή κάνει by pass την Εξουσία και απευθύνεται στην Πολιτεία. Σε καθέναν από εμάς.
Η υπόθεση της απεργίας πείνας και δίψας του Βασίλη Δημάκη, ξεπερνάει κατά πολύ τον ίδιο και τη ζωή του. Αφορά το Δικαίωμα. Όχι μόνο το Δικαίωμα του. Τα Δικαιώματα του καθενός μας. Και Δικαίωμα δεν είναι κάτι που σου δίνει κάποιος, αλλά κάτι που δεν θα επιτρέψεις σε κανέναν να στο πάρει. Να στο αρπάξει και να στο ποδοπατήσει.
Ο Βασίλης Δημάκης γνώρισε έναν άλλο κόσμο μέσα από τα βιβλία. Αναμετρήθηκε με τον εαυτό του και μαγεύτηκε. Αλλά οι αριστείες απευθύνονται σε συγκεκριμένα κοινά και αφορούν συγκεκριμένες κάστες ανθρώπων. Στις φυλακές, ότι και όποιος ξεπερνά αυτό που μπορούν να κουμαντάρουν οι ανθρωποφύλακες, όπως η ΓΓ Αντεγκληματικής Πολιτικής, κ. Σοφία Νικολάου, πρέπει να πατάσσεται.
Θύμα της αριστείας του είναι ο Βασίλης Δημάκης. Μιας αριστείας που άνθισε μέσα στο βούρκο των φυλακών, μέσα σε αυτό που μάθαμε να θεωρούμε περιθώριο και χωματερή ανθρώπων. Εκεί που το ανθρώπινο Δικαίωμα λογίζεται ως ελεημοσύνη της Εξουσίας.
Το έγκλημα για το οποίο τον τιμωρεί η ανθρωποφύλακας του είναι ότι μέσα από τις σπουδές του απέκτησε τη δυνατότητα να μπορεί να επιχειρηματολογήσει, για στοιχειώδη μέτρα προφύλαξης και ασφάλειας των κρατουμένων απέναντι στην πανδημία. Να μιλήσει για το Δικαίωμα της ζωής που έχουν οι κρατούμενοι. Να τους εκπροσωπήσει.
Και αυτό τιμωρείται με βασανισμό.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο για μια Κυβέρνηση να επωμιστεί το βάρος του θανάτου ενός απεργού πείνας. Είναι μεγάλο το πολιτικό κόστος, να επωμιστεί η Κυβέρνηση Μητσοτάκη μια κρατική δολοφονία.
Θα τον αφήσει να διαλυθεί σωματικά, θα τον αφήσει να υποφέρει ακραία, θα τον βασανίσει, τόσο όσο, οριακά να μην σβήσει στα χέρια τους. Τόσο όσο, να ξανανοίξει τα μάτια του. Και μετά θα… υποχωρήσει.
Γιατί υπάρχει και κάτι που είναι πιο χυδαίο ακόμη και από τη δολοφονία. Κι αυτό είναι τα βασανιστήρια.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ετοιμάζομαι να πάω να φωνάξω μαζί με άλλους πολίτες, έξω από Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη-πόσο γκροτέσκος ο τίτλος- για το Δικαίωμα. Ο Βασίλης Δημάκης έχει ήδη νικήσει. Το ζήτημα είναι να μην νικήσουν οι Βασανιστές του. Το ζήτημα είναι να μην νικήσει το Τέρας. Το ζήτημα είναι να μη συνηθίσουμε το Τέρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου