Η «Ματωμένη Εβδομάδα» των Παρισίων

“Εμπρός της γης οι κολασμένοι

της πείνας σκλάβοι εμπρός-εμπρός
Το δίκιο από τον κρατήρα βγαίνει
σα βροντή σαν κεραυνός...”*

Κατέ Καζάντη

Εκείνη τη βδομάδα του Μάη, απ' τις 21 μέχρι τις 28, η τάξη που για, πρώτη, ίσως, φορά στην ιστορία, αυτοοργανωμένα και συστηματικά, κινήθηκε υπέρ του εαυτού της και εναντίον των εκμεταλλευτών της, ηττήθηκε και κατακρεουργήθηκε από τις δυνάμεις του κατασταλτικού κράτους και της κυβέρνησης της Γαλλίας, του Λουί Τιερ, ελληνιστί Θιέρσιου.

Η έφοδος στον ουρανό, «η πρώτη επανάσταση με την οποία η εργατική τάξη αναγνωρίστηκε ανοιχτά σαν η μόνη τάξη που ήταν ακόμα ικανή για κοινωνική πρωτοβουλία»**, κράτησε 72 μέρες. Μετά, οι πρωταγωνιστές του “δοξασμένου προάγγελου μιας νέας κοινωνίας” μακελεύονται: 40.000 κομμουνάριοι σφαγιάζονται, χιλιάδες άλλοι φυλακίζονται ή εξορίζονται.

Η “Ματωμένη Εβδομάδα” -«La semaine sanglante»- με την οποία λαμβάνει τέλος η Παρισινή Κομμούνα, εγκαθιδρύει ως κυρίαρχη τάξη, που γράφει, σβήνει και ξαναγράφει την ιστορία, την αστική. “Οι φαντασμένοι Βλάχοι”, αυτοί που η εφημερίδα “Φιγκαρό” απαιτεί “να εκτελεστούν μπροστά στο συγκεντρωμένο λαό”, έχουν ήδη καταπέσει στα οδοφράγματα. 

Εν τω μεταξύ, “στην πρώτη εργατική έφοδο για την κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης”**, οι κομμουνάριοι πρόλαβαν να εγκαταστήσουν επί της γης όλα -σχεδόν- εκείνα που σήμερα εξακολουθούν να μένουν στη σφαίρα του ονείρου: στην Commune de Paris επιβάλλεται ο χωρισμός της εκκλησίας από το κράτος, καθιερώνεται η δημόσια παιδεία και η δεκάωρη εργασία, απαγορεύονται τα τοκογλυφικά γραφεία, οι βιομηχανίες κολλεκτιβοποιούνται. 

Για τη γαλλική δεξιά και τη συστημική διανόηση, όλα τούτα δεν ήταν παρά οχλοκρατία, η επικράτηση των τρομοκρατών: λάβρος ο Παρνασιστής ποιητής Λεκόντ ντε Λιλ, μιλά για “έναν συνασπισμό όλων των περιθωριακών, όλων των ανίκανων, όλων των ζηλιάρηδων, όλων των δολοφόνων, όλων των κλεφτών, κακοί ποιητές, κακοί ζωγράφοι, αποτυχημένοι δημοσιογράφοι”. “Η υποχρεωτική και δωρεάν εκπαίδευση θα αυξήσει απλώς τον αριθμό των ηλίθιων” έγραφε, επίσης, ο Γκιστάβ Φλομπέρ, απηχώντας σύγχρονες και μη εξαιρετέες απόψεις περί της ψήφου των φτωχών και πολιτικές της απαξίωσης του δημόσιου χαρακτήρα της παιδείας με παράλληλα δωράκια ενίσχυσης στην ιδιωτική. 

Η περιφρόνηση με την οποία αντιμετωπίζουν οι, τάχατε εκλεπτυσμένοι, αστοί κάθε λαϊκό ξεσηκωμό, αμαυρώνοντας και δυσφημώντας τους αγώνες των καταπιεσμένων και τα στρογγυλέματα περί “εθνικών διχασμών” όταν είναι από κάθε μεριά ορατός ο ταξικός πόλεμος, παραμένουν γνωρίσματα και του ανεπτυγμένου καπιταλισμού της σήμερον. Από το 1871, ενάμισι παρά ελάχιστο αιώνα μετά, η ζωή του προλετάριου, εντός του  καπιταλιστικού πλαισίου, μέσα από αδιάκοπους αγώνες, μπορεί να βελτιώθηκε, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο όμως παραμένει ως αξιωματική ιδεολογία. Οι κολασμένοι της γης, κατακερματισμένοι και αποπροσανατολισμένοι, δεν εκλαμβάνουν εαυτούς ως ιστορικά υποκείμενα. Η κοινωνική ανατροπή μοιάζει όνειρο καλοκαιρινή νύχτας, που ξεχνιέται στον ξύπνιο και κανείς δεν μιλά γι΄ αυτό.

Αλλά η ιστορία των ανθρώπων συνεχίζεται. Και η κινηματική δράση τους εύκολα από την άμπωτη περνά στην πλημμυρίδα. 

 

 *«Ο ‘Υμνος της Διεθνούς», ποίημα του κομμουνάριου ποιητή του προλεταριάτου, Ευγένιου Ποτιέ, που γράφτηκε κατά τη διάρκεια της «Ματωμένης εβδομάδας», που μελοποιήθηκε από τον επαναστάτη καλλιτέχνη, αρχηγό της «Λύρας των εργαζομένων», χορωδίας των εργατών της Λιλ, Πιερ Ντεζεντιέρ

 **Καρλ Μαρξ, «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία»

artinews.gr