«... έχουν κι έναν μαλάκα εκεί που λέγεται Αλκίνοος Ιωαννίδης. Επάγγελμα τραγουδιστής λέει. τι τραγουδάει δεν ξέρουμε, αλλά είναι αρνητική νότα».
Το υβρεολόγιο που παραπέμπει σε θαμώνα χαμαιτυπείου είναι του δημάρχου Βόλου Αχιλλέα Μπέου από συνέντευξη Τύπου (Δευτέρα 18/5/20).
Ο αγράμματος «χτύπησε» τον αντίπαλό του με ό,τι θεωρεί συγκριτικό του πλεονέκτημα: τη μαγκιά, την πορνογραφία και το φασισμό. Και δεν είναι αυτός το πρόβλημα, αλλά εκείνοι που τον ψήφισαν, αυτοί που θεώρησαν χωρίς ντροπή ότι μπορεί να τους εκ-προσωπεί, να είναι πρόσωπό τους το ύβρισμα της πόλης τους, αυτό το βωμολόχευμα του πολιτισμού και του Ανθρώπου. Είναι οι νοικοκυραίοι νεόπλουτοι, που, όπως γράφει ο Δ. Χαριτόπουλος, "κάνουν ό,τι μπορούν για να τους προσέξουμε, να μας εντυπωσιάσουν και να τους θαυμάσουμε... Είναι πρόσωπα ελλειμματικά, βυθισμένα στην αυτοϋποτίμηση. Αυτός είναι ο λόγος που προτάσσουν μονίμως τα υλικά τους αποκτήματα· θεωρούν τα «πράγματα» πιο σημαντικά από τους ίδιους. Η μεγάλη φτώχεια είναι εδώ...".
Αλλά δεν είναι μόνο οι δεξιοί και φασίζοντες νοικοκυραίοι, είναι, όπως λέει κι ο Θωμάς Κοροβίνης, και οι «φερόμενοι αριστεροί» που επέλεξαν τον Μπέο. Κι αυτό εκθέτει τον «ανθρωπότυπο» που εκ-προσωπεί η Αριστερά. Αυτό κονιορτοποιεί την Αριστερά και το περιεχόμενό της, την πολιτιστική και την αξιακή της διάσταση. Πρόκειται για την "Αριστερά" που έχει λησμονήσει τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη, τον αντικαταναλωτισμό και τη χαρά της λιτοφροσύνης, πρόκειται για εκείνη την "Αριστερά" που χάθηκε στα σύμβολα της εξουσίας και πάνω απ’ όλα στη συσσώρευση χρήματος. Ναι, όταν δέχεσαι τα εκατομμύρια της καπιταλιστικής υπεραξίας, δέχεσαι και τον κυρίαρχο Τρόπο της. Και στη συνέχεια, με την ίδια ευκολία, μπορείς να ψηφίζεις τους Μπέο, Μπερλουσκόνι, Τραμπ και Μαρινάκη.
Η ριζική χυδαιότητα γίνεται πια δεκτή σαν φυσικό φαινόμενο και ενίοτε ως προσόν. Ο συμβολικός φόνος και ο λεκτικός φασισμός μεταφράζονται σε μαγκιά και αποτελεσματικότητα. Γι’ αυτό το πρόβλημα δεν είναι οι παραπάνω, ούτε οι «χαμένοι στη μετάφραση» πολίτες –δεξιοί νοικοκυραίοι και "αριστεροί"-, αλλά η αδυναμία των άλλων θεσμών (κομμάτων, ΜΜΕ και εξωνημένων δημοσιογράφων και συνδικάτων) να εκφράσουν και να οργανώσουν πολιτικά την απελπισία σε μία δημοκρατική κατεύθυνση.
Για μένα πιο επικίνδυνοι από τον λούμπεν Μπέο είναι αυτοί που κάνουν παρέα με τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τους χρηματοδότες του Μπέου (και των ίδιων), είναι αυτοί που νομιμοποιούν την εξουσία του χρήματος, είναι αυτοί που δεν βασίζονται στη «δύναμη του λαού» αλλά στη δύναμη των «από πάνω». Είναι αυτοί που υπονομεύουν τη δύναμη των "από κάτω", των "πολλών", στο όνομα της "Αριστεράς"… Αυτοί είναι η μεγαλύτερη απογοήτευση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου