Από περιέργεια ή αγωνία, όσο κρατάει η πανδημία, καταναλώνουμε απίθανες ποσότητες πληροφοριών, που καλύπτουν όλη την γκάμα από το τραγικό έως το γελοίο.
Πέρα και από το γελοίο, πάντως, είναι τα ειδησάρια για τον «καημό» μεγιστάνων που δηλώνουν ότι, λόγω καραντίνας, περνούν τρισάθλια στη μοναξιά των θαλαμηγών τους, με σαράντα άτομα στην υπηρεσία τους. Ή για τους αστέρες του θεάματος που κρεμάνε στο φέισμπουκ τη στενοχώρια που τους δέρνει στο ανακτοράκι τους και τους κάνει «να νιώθουν σαν φυλακισμένοι». Τους περιέλαβε ευτυχώς ο διαδικτυακός σαρκασμός και τους έπεισε ότι συχνά η σιωπή είναι χρυσάφι.
Ενα από τα δραματικότερα, τα πιο θλιβερά βιντεάκια που έτυχε να δω, ίσως μπήκε στην αγορά με την ετικέτα του χαριτωμένου, του αστείου. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι άλλωστε μια συρραφή στιγμιοτύπων με ομορφούλικα μωρουδάκια από κάποια χώρα της Απω Ανατολής, μάλλον Γιαπωνεζάκια. Αλλα είναι στο καροτσάκι τους, άλλα στην αγκαλιά της μαμάς ή του μπαμπά κι άλλα δοκιμάζουν τα πρώτα βήματα.
Στο ξεκίνημα του βίντεο μπορεί να ξεγελαστείς, να χαμογελάσεις. Αλλά μετά το τρίτο-τέταρτο μωρό με μάσκα αρχίζεις να θλίβεσαι. Η αιτία δεν είναι η μάσκα καθαυτήν, αλλά η απόλυτη εξοικείωση των μωρών μαζί της, σωστός έρωτας. Τους τη βγάζουν για να τα ταΐσουν κι αυτά προτιμούν να χάσουν την μπουκιά και να την ξαναφορέσουν μόνα τους, σχεδόν θυμωμένα. Ενα γλυκούλικο, στο καρότσι του, προσπαθεί να δαγκώσει το μπισκότο του αλλά η μάσκα το εμποδίζει. Την κατεβάζει, δαγκώνει, και πάραυτα την επιστρέφει στη θέση της. Κάποια άλλα, αχρόνιαγα, το ρίχνουν στο κλάμα, αναγκάζοντας τους γονείς τους να τα ξαναφέρουν στη «φυσική τους κατάσταση». Στη «φυσικότητα της μάσκας» δηλαδή.
Ηξερα ότι στην Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα κι αλλού οι άνθρωποι συνηθίζουν από νωρίς στη μάσκα, συμμορφούμενοι σε κυβερνητικές εντολές ή στο κοινωνικό βλέμμα, που σε επιτηρεί και σε επιτιμά αν παρεκκλίνεις. Δεν μπορούσα όμως να φανταστώ ότι το «νωρίς» πιάνει και τη βρεφική ηλικία. Τη δεύτερη φορά που είδα το βίντεο σκέφτηκα τον Αδαμάντιο Κοραή και τον Παπατρέχα του, τον Χιώτη παπά που ακούγοντας «εκστατικός» τα παιδιά ενός Αγγλου περιηγητή να κουβεντιάζουν με τον πατέρα τους είπε το αμίμητο: «Τα διαβολόπουλα, τόσον μικρά να μιλούν εγγλέζικα!». Την τρίτη φορά όμως το μόνο που σκέφτηκα ήταν οι ελέφαντες της Μοζαμβίκης που, για να γλιτώσουν το σίγουρο κακό, γεννιούνται δίχως χαυλιόδοντες. Ρισκάρουν, αντιβαίνοντας στην ίδια τη φύση τους.
Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου