Θύμωσα με την Κυρία Πρόεδρο που κλώτσησε τόσο εύκολα το θεσμικό της ρόλο.
@ai_Katerina
Θρήνησα για τους τρεις νεκρούς της Marfin για πολλούς λόγους.
Θρήνησα γιατί αυτοί οι τρεις άνθρωποι, που έχασαν τη ζωή τους, ήταν σαν εμένα. Εργαζόμενοι. Υποχρεωμένοι να συναινούν στο αφεντικό με τον τρόμο να χάσουν το μεροκάματο τους.
Θρήνησα γιατί έκανα εικόνα τους ανθρώπους να πεθαίνουν κλειδωμένοι, αμπαρωμένοι στα μαρμαρένια αλώνια της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, της απάνθρωπης δουλείας.
Θρήνησα γιατί εκείνη την ώρα βρισκόμουν 50 μέτρα πιο κάτω στη Σταδίου και είδα με τα μάτια μου ότι ήταν αδύνατον να διασπάσεις την αλυσίδα των ΜΑΤ στα πεζοδρόμια. Εκτός κι αν εκείνοι στο επέτρεπαν…
Θρήνησα γιατί ήξερα ότι, με δεκάδες κάμερες στην περιοχή, κάμερες που κατέγραφαν ότι κάποιος έξυσε τη μύτη του και ένας άλλος φτερνίστηκε, οι φυσικοί δράστες δε θα βρεθούν ποτέ και οι κλειδοκράτορες που αμπάρωσαν εργαζόμενους θα «τιμωρηθούν» με τιμωρίες χάδια και ποινές με αναστολή.
Θρήνησα γιατί ήξερα ότι αυτοί οι θάνατοι θα ήταν η ταφόπλακα στις τεράστιες λαϊκές κινητοποιήσεις. Στις πρωτόγνωρες μαζικές διαδηλώσεις, όλων, όσων ξέραμε από τότε ότι τα μνημόνια είναι «όργανα βασανιστηρίων» και δεν περιμέναμε 10 χρόνια για να το ακούσουμε να το ομολογούν ανερυθρίαστα τα χείλη των βασανιστών μας.
Θρήνησα γιατί ήξερα ότι την επομένη μέρα, όλους όσους είμαστε πολίτες και όχι αρνιά για σφάξιμο, θα μας κουνούν το δάχτυλο οι δήμιοι μας κατονομάζοντας μας «δολοφόνους».
Θρήνησα γιατί σε αντίθεση με τον κ. Χρυσοχοϊδη, που ήταν απασχολημένος να στήνει «ιστορίες», διάβασα το Μνημόνιο.
Όπως… διάβασα και έναν ολόκληρο κόσμο που πάλευε για τη ζωή, για την αξιοπρέπεια, για την ευημερία του. Ένα κόσμο που δεν παραμυθιάστηκε από τους Καρατζαφέρηδες, τους Μανδραβέληδες, τους Πρετεντέρηδες και τους Παπαχελάδες. Έναν κόσμο που δεν ήταν διόλου διχασμένος, αντίθετα ήταν ενωμένος απέναντι στην πολιτικάντικη και μιντιακή αγυρτεία του «σφαξε με Αγά’ μ να αγιάσω. Ένα κόσμο που ήταν ενωμένος απέναντι στη θλιβερή απόπειρα ενοχοποίησης του, για τα εγκλήματα της πολιτικής και της επιχειρηματικής τάξης, απέναντι στις ρητορείες των τηλε-ευαγγελιστών που με θράσος περισσό ούρλιαζαν στον «λαουτζίκο», χαμογελάστε ρε, τι σας ζητιάνε.
Αλλά προχθές θύμωσα.
Θύμωσα όχι γιατί είδα τον Μητσοτάκη και τον ανιψιό του να τσαλαπατούν τη μνήμη των νεκρών για πολιτικάντικα οφέλη. Δεν θα μπορούσα ποτέ να θυμώσω με γελοιότητες. Αλίμονο αν θυμώναμε αντί να γελάμε, όταν ο γιος του χρυσοπληρωμένου υπεύθυνου της αποστασίας και της χούντας, μας ιστορούσε από βήματος της Βουλής ότι ήταν «6 μηνών πολιτικός κρατούμενος».
Θύμωσα όχι γιατί είδα τον Μητσοτάκη και τον ανιψιό του να τσαλαπατούν τη μνήμη των νεκρών για πολιτικάντικα οφέλη. Δεν θα μπορούσα ποτέ να θυμώσω με γελοιότητες. Αλίμονο αν θυμώναμε αντί να γελάμε, όταν ο γιος του χρυσοπληρωμένου υπεύθυνου της αποστασίας και της χούντας, μας ιστορούσε από βήματος της Βουλής ότι ήταν «6 μηνών πολιτικός κρατούμενος».
Θύμωσα με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Το πιάσαμε το νόημα, το εισπράξαμε το υπονοούμενο σας, Κυρία Πρόεδρε. Όποιος πολίτης δεν συναινεί στη σφαγή του, όποιος δεν ασπάζεται τον δήμιο του, όποιος αντιδρά, κινητοποιείται, διαδηλώνει, είναι φορέας μίσους και «ιδεολογικής βίας»(sic!)
Θύμωσα με την Κυρία Πρόεδρο που κλώτσησε τόσο εύκολα το θεσμικό της ρόλο. Την Κυρία Πρόεδρο που μας δήλωσε δημοσίως ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις προκαλούν «εθνικό διχασμό». Την Κυρία που δε σεβάστηκε τους λαϊκούς αγώνες στην Ιστορία αυτού του τόπου. Αυτούς τους λαϊκούς αγώνες, στους οποίους χρωστά τη θέση στην όποια σήμερα βρίσκεται.
Θύμωσα με την Κυρία Πρόεδρο γιατί αρνήθηκε να μνημονεύσει ως θύτες, τους δικασθέντες και καταδικασθέντες, από την Ελληνική Δικαιοσύνη, για την κτηνώδη και απάνθρωπη εργοδοτική αυθαιρεσία.
Θύμωσα γιατί η Εξοχότατη Πρόεδρος της Δημοκρατίας, βιάστηκε πάρα πολύ να γίνει Πρόεδρος της Κυβέρνησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου