Λάμπει το βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο, αυτό που χορεύει και κάνει τους ανθρώπους να χορεύουνε. Στο Μουντιάλ της Σουηδίας, ο Πελέ και ο Γκαρίντσα εδραιώνονται, για να διαψεύσουν όσους λένε πως οι μαύροι δεν μπορούνε να παίξουνε σε κλίματα ψυχρά.
Ο Πελέ, αδυνατούλης, σχεδόν παιδί, φουσκώνει το στήθος για να εντυπωσιάσει κι ανασηκώνει το πιγούνι. Παίζει ποδόσφαιρο όπως θα έπαιζε ο Θεός, αν ο Θεός το ’παιρνε απόφαση να ασχοληθεί στα σοβαρά με τούτη την υπόθεση. Ο Πελέ έχει με την μπάλα ραντεβού όπου γουστάρει και όποτε γουστάρει και όπως του γουστάρει, κι αυτή ποτέ δεν του χαλάει χατίρι. Τη στέλνει επάνω ψηλοκρεμαστή: αυτή διαγράφει μια μεγάλη τροχιά και ξαναγυρνάει στο πόδι του, υπάκουη, χαρούμενη, μπορεί δεμένη μ’ ένα λάστιχο αόρατο. Ο Πελέ την ανασηκώνει, το στήθος του μαζεύει, την αφήνει να ρολάρει απαλά πάνω στο σώμα του: χωρίς ν’ αγγίξει καν τη γη, την πάει απ’ τονα πόδι στ’ άλλο, καθώς ξεχύνεται και τρέχει, τρέχει στο δρόμο για το γκολ. Και δεν υπάρχει ούτε ψυχή να τονε σταματήσει, με λάσο ή με σφαίρα, ώσπου την μπάλα, άσπρη, λαμπερή, στα δίχτυα να καρφώσει.
Μέσα και έξω από το γήπεδο προσέχει. Ποτέ δε χάνει ούτε λεπτό από το χρόνο του, ούτε ποτέ τού πέφτει κέρμα από την τσέπη. Μέχρι πριν λίγο γυάλιζε παπούτσια στου λιμανιού τις αποβάθρες. Ο Πελέ γεννήθηκε για ν’ ανεβεί ψηλά⸱ και το ξέρει.
Μνήμη της φωτιάς – ΙΙΙ. Ο Αιώνας του Ανέμου
Memoria del fuego – III. El siglo del viento (Siglo XXI. 1990, σ. 154-155)
Η Ευγενία Σαρηγιαννίδη που εργάζεται ως Ψυχολόγος και είναι Συντονίστρια του Δικτύου «psy-counsellors», κάτοχος πτυχίου Ψυχολογίας και μεταπτυχιακού με αντικείμενο την Ψυχολογία και το Διαδίκτυο, μιλάει στον 98.4 με αφορμή την εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη σε παιδικό σταθμό με πρόσκληση για παιδιά 3 έως 12 ετών, ως εκπαιδευτική δράση με ανάγνωση από drag queens παραμυθιού, μιλάει στον 98.4 για το πώς ένα στημένο πλαίσιο ενός ξενόφερτου political correct για τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες- διεμφυλικές ομάδες, οδηγεί σε μια άγονη αντιπαράθεση άκρων διαφωνούντες και επικροτούντες τέτοιες δράσεις. Έτσι αντί για την αντιπαραβολή μίας άλλης κουλτούρας της Ελληνικής ακόμη και σατιρικής, η αντιπαράθεση γίνεται επί ενός πλαισίου που έχουν στο όνομα της "πολιτικής ορθότητας" επικαθορίσει άλλοι, όπου ανεξάρτητα διαφωνιών ή συμφωνιών το πλαίσιο δεν αμφισβητείται συνολικά.
Η υπογραφή του ΠΔ 85/2022 έβγαλε για άλλη μια φορά τον καλλιτεχνικό κόσμο στον δρόμο. Επειδή θα είναι το θέμα των επόμενων ημερών, εδώ στο 2020mag.gr σας ετοιμάσαμε ένα λεπτομερές Q&A για να μπορείτε να συμμετέχετε στις συζητήσεις στα εορταστικά τραπέζια. Enjoy!
γράφει η Μαργαρίτα Συγγενιώτου
Q: Τι είναι το ΠΔ 85/2022 και ποιους αφορά; Α: Το ΠΔ 85/2022 είναι ένα Προεδρικό Διάταγμα που υπογράφεται από τον Υπουργό Εσωτερικών κ. Βορίδη, την Υπουργό Παιδείας κ. Κεραμέως και την Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Σακελλαροπούλου και ορίζει την επαγγελματική βαθμίδα σε περισσότερες από 500 ειδικότητες. Αυτό είναι χρήσιμο για την δημόσια διοίκηση γιατί από την επαγγελματική βαθμίδα που ανήκει ένας εργαζόμενος προκύπτει μία σειρά δικαιωμάτων και, φυσικά, το ύψος του μισθού του. Εν προκειμένω, το ΠΔ ορίζει την εργασιακή κατάταξη των καλλιτεχνών και επηρεάζει άμεσα εκατοντάδες εργαζόμενους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα: Δημοτικά ωδεία, δραματικές και σχολές χορού, δημοτικά μουσικά σύνολα, μπάντες κλπ.
Q: Με ποιο κριτήριο γίνεται αυτή η κατάταξη;
Α: Η κατάταξη προκύπτει από το ακαδημαϊκό επίπεδο των σπουδών, αλλά όχι αποκλειστικά. Δηλαδή κάποιος που έχει τελειώσει ΑΕΙ κατατάσσεται οπωσδήποτε στην βαθμίδα ΠΕ, δηλαδή Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης. Τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα στην αμέσως πιο κάτω βαθμίδα, αυτήν της Τεχνολογικής Εκπαίδευσης (ΤΕ). Αυτή περιλαμβάνει τους αποφοίτους των ΤΕΙ, τα οποία, όμως, έχουν πάψει να υπάρχουν ως τριετείς σχολές από το 2003, όταν μετατράπηκαν σε ΑΤΕΙ. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ακαδημαϊκή βαθμίδα που να κατατάσσει κάποιον αυτόματα στο ΤΕ. Αυτό είναι ένα από τα ζητήματα που καλείται να λύσει το προσοντολόγιο, που ορίζεται με το επίμαχο ΠΔ.
Q: Η κυβέρνηση, όμως, ισχυρίζεται ότι δεν αλλάζει τίποτα στο καθεστώς των καλλιτεχνών. Λέει ψέματα; Α: Ναι. Με τον νόμο 4352/15, γνωστό και ως Νόμο Σκουρλέτη, οι μουσικοί που εργάζονται στους ΟΤΑ, προσλαμβάνονται υποχρεωτικά σε επίπεδο ΤΕ. Στις δημοτικές δραματικές σχολές και σχολές χορού δεν υπήρχε υποχρεωτικότητα, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις προσλαμβάνονταν με τους ίδιους όρους, κυρίως επειδή είχαν ακαδημαϊκή ισοτιμία με ΤΕΙ έως το 2003. Με την ένταξη των αποφοίτων καλλιτεχνικών σχολών στην βαθμίδα ΔΕ, δηλαδή αποφοίτων λυκείου, καταργείται ο νόμος Σκουρλέτη και οι εργαζόμενοι καλλιτέχνες θα δουν μεγάλη μισθολογική μείωση, αφού πλέον θα αμείβονται ως ανειδίκευτοι εργάτες.
Q: Μα η κυβέρνηση επιμένει ότι δεν θα επηρεάσει τους ήδη υπηρετούντες. Α: Αυτό δεν προκύπτει από πουθενά, είναι απλώς ο λόγος της κυβέρνησης. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, όμως, ακόμα κι αν δεν επηρεάσει τους μόνιμους υπαλλήλους ΟΤΑ, θα επηρεάσει τους συμβασιούχους. Για να το πούμε απλά, ο καθηγητής του παιδιού σας στο δημοτικό ωδείο, ο οποίος εργάζεται με 9μηνη σύμβαση και διορίζεται κάθε χρόνο με διαγωνισμό, αυτή τη στιγμή εργάζεται με τον μισθό του αποφοίτου ΤΕΙ, ενώ από τον Σεπτέμβρη θα εργάζεται ως ανειδίκευτος εργάτης.
Q: Τότε γιατί ο κ. Γιατρομανωλάκης δήλωσε ότι δεν υπάρχει καμία μεταβολή στα πτυχία των καλλιτεχνών; Α: Η καλή εκδοχή είναι ότι δεν έχει επαρκή ενημέρωση. Ο κ. Γιατρομανωλάκης μπερδεύει την ακαδημαϊκή διαβάθμιση, στην οποία πραγματικά δεν άλλαξε κάτι, με την επαγγελματική, στην οποία όπως εξηγήσαμε υπήρξε υποβάθμιση σε ΔΕ από ΤΕ. Αν και είναι ανησυχητικό ο καθ’ ύλην αρμόδιος να μην αντιλαμβάνεται αυτές τις διαφορές, η εκδοχή αυτή είναι καλύτερη από την δεύτερη, δηλαδή ότι απλώς λέει ψέματα.
Q: Δηλαδή θα μπορούσε το ΠΔ να δίνει άλλη κατάταξη στους καλλιτέχνες με το υπάρχον ακαδημαϊκό καθεστώς; Α: Φυσικά. Αυτή, άλλωστε, είναι και η αξία του ΠΔ, να λύνει θέματα που βρίσκονται σε «γκρίζες» ζώνες. Είναι θέμα πολιτικής βούλησης. Αντίστοιχης με αυτής της κ. Κεραμέως όταν έδωσε επαγγελματικό επίπεδο ΠΕ στα κολέγια, ενώ δεν έχουν το αντίστοιχο ακαδημαϊκό επίπεδο.
Q: Γιατί, όμως, θεωρείτε ότι οι καλλιτεχνικές σχολές αξίζουν κατάταξη ΤΕ; Τι περισσότερο έχουν από τα ΙΕΚ; Α: Οι καλλιτεχνικές σχολές βρίσκονται υπό την στενή εποπτεία του ΥΠΠΟ. Αυτό εγκρίνει τους διορισμούς καθηγητών και καλλιτεχνικών διευθυντών, ορίζει τα προγράμματα σπουδών τους, ορίζει τις επιτροπές στις εξετάσεις τους και στο τέλος υπογράφει τα διπλώματά τους. Ούτε τα ΙΕΚ, ούτε τα κολέγια έχουν αυτό το βαθμό εποπτείας. Αυτό είναι πολύ σημαντικό όταν μιλάμε για ιδιωτικές επιχειρήσεις με σκοπό το κέρδος.
Q: Κάποιοι λένε, όμως, ότι δεν είναι όλες οι καλλιτεχνικές σχολές το ίδιο καλές. Α: Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά αυτό υπάγεται στην αρμοδιότητα του ΥΠΠΟ. Αν το πλαίσιο που έχει φτιάξει δεν εξασφαλίζει το επίπεδο της παρεχόμενης εκπαίδευσης, η λύση είναι να βελτιώσει το πλαίσιο, όχι να υποβαθμίσει εργασιακά τα πτυχία που το ίδιο υπογράφει.
Q: Δεν είναι λίγο υπερβολική, όμως, η αντίδραση για κάτι που αφορά μερικές εκατοντάδες εργαζόμενους; Α: Πρώτα πρώτα δεν αφορά μόνο μερικές εκατοντάδες εργαζόμενους. Όταν το κράτος επίσημα κατατάσσει έναν κλάδο κάπου, αυτό παράγει αποτελέσματα σε όλο το εργασιακό τοπίο, αφού επηρεάζει και τον κατώτατο μισθό. Υπάρχει, όμως, ένα τεράστιο ηθικό θέμα. Από την πανδημία κιόλας, η κυβέρνηση αυτή προσπαθεί να απαξιώσει τους εργαζόμενους στον Πολιτισμό ως προς την επαγγελματική τους ιδιότητα. Έκλεισε τους χώρους εργασίας τους για δύο χρόνια και κάποια πενιχρή αποζημίωση που τους έδωσε, υποχρεώθηκε να το κάνει μετά από μαζικούς αγώνες. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει τρία χρόνια τους εργαζόμενους στον Πολιτισμό, στο δρόμο. Απαξιώνοντάς τους ως εργαζόμενους, λέγοντας ότι αυτοί είναι κάτι περίεργοι χομπίστες, επιχειρεί να τους ελέγξει. Γιατί έχουν αποδείξει σε πολλές περιπτώσεις ότι δεν κρατάνε το στόμα τους κλειστό.
Q: Τελικά ποιος ωφελείται από όλο αυτό; Α: Οι καλλιτεχνικές σχολές είναι επί δεκαετίες ο βασικός φορέας καλλιτεχνικής εκπαίδευσης. Στη συνείδηση της κοινωνίας το να σπουδάσεις στο Εθνικό Θέατρο, το Θέατρο Τέχνης, το Ωδείο Αθηνών, την Κρατική Σχολή Ορχηστρικής Τέχνης, στην σχολή Σταυράκου είναι πολύ σημαντικό, λόγω του τεράστιου πολιτιστικού φορτίου που έχουν συσσωρεύσει αυτές οι σχολές, έχοντας εκπαιδεύσει τους σημαντικότερους καλλιτέχνες που έχει βγάλει αυτός ο τόπος. Αυτός είναι ο λόγος που τα κολέγια δεν έχουν καταφέρει να διεισδύσουν στην αγορά των καλλιτεχνικών σπουδών, παρά τις προσπάθειές τους. Τώρα ελπίζουν μέσω αυτής της υποβάθμισης να τα καταφέρουν. Δεν είναι τυχαίο που πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι στο ΠΔ, κάποια κολέγια διαφημίζουν την ίδρυση τμημάτων καλλιτεχνικών σπουδών. Είναι, όμως, κι ένα δώρο προς τα ΙΕΚ των οποίων πλέον οι απόφοιτοι εξισώνονται με τους αποφοίτους καλλιτεχνικών σχολών.
Η συνάντηση των εκπροσώπων των καλλιτεχνικών σωματείων με εκπροσώπους των υπουργείων Πολιτισμού, Παιδείας και Εσωτερικών απέβη άκαρπη. Οι καλλιτέχνες συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις. Μέχρι τέλους.
Αυτονομείται το έργο ή ταυτίζεται με τον δημιουργό του; Μάλλον το πρώτο. Σαν παιδί που ενηλικιώνεται και φεύγει από το σπίτι, γιατί η τέχνη έχει την ιδιότητα να ξαναπλάθει ως λαθραίος θεός τον κόσμο απ’ την αρχή, σχεδόν μεταμορφώνοντας ό,τι μας απελπίζει. Ο Θ. Μικρούτσικος ανήκει στις εξαιρέσεις που έργο και καλλιτέχνης συμπορεύτηκαν σε ήθος, συνέπεια και γενναιότητας. Δείγμα της τελευταίας ήταν και η δημοσιοποίηση ότι έπασχε από καρκίνο. Λιτός, χωρίς μελοδραματισμούς, αλλά με μεγάλες δόσεις ψυχραιμίας και μαχητικότητας. «Στον όποιο βαθμό κάποια πράγματα εξαρτώνται από μένα, το παλεύω του κερατά… Σε εκείνο τον βαθμό που έχω έστω μικρό ρόλο, θα του βγάζω τη γλώσσα. Δεν είμαι βλαξ ούτε ζω με ψευδαισθήσεις. Οσος χρόνος όμως μου μένει, θα τον ζήσω στο κάθε του λεπτό». Άλλωστε, ποτέ του δεν φοβήθηκε να εκτεθεί, είτε αναλαμβάνοντας δημόσιες θέσεις και κυβερνητικά πόστα είτε εκφράζοντας πάντοτε ευθαρσώς τις πολιτικές του απόψεις. Πέρα λοιπόν από την αδιαμφισβήτητη προσφορά του στη μουσική, η στάση απέναντι στην περιπέτεια της υγείας του αποσκοπούσε στον να αποενοχοποιηθούν οι ασθενείς και να μην βλέπουμε τον καρκίνο σαν κατάρα ή σαν αδιέξοδο ούτε να τον κρίνουμε με μοραλιστικά ή μοιρολατρικά κριτήρια, τύπου γιατί «Θεέ μου να συμβεί αυτό σε μένα;». Ξεκίνησε τη μάχη του φωνάζοντας σθεναρά: «Μάνα θα πάω να πολεμήσω ενάντια στα κύτταρα που τρελαίνονται». Ακόμη κι αν άλλαξε κάποιες φορές πολιτική στέγη, παρέμεινε σταθερά στη φωτεινή πλευρά της ζωής. Δεν έγινε ποτέ τηλεμαϊντανός ούτε ξεπεσμένος κοσμικός. Όποτε ανέλαβε δημόσιο αξίωμα ή η σύντομη θητεία του στο υπουργείο Πολιτισμού, διακρινόταν από όραμα για τον πολιτισμό. Γιατί άλλο να διαχειρίζεσαι την εξουσία με ντομπροσύνη και άλλο να την υπηρετείς ως αυλικός. Αλλο να διακονείς με συνέπεια τη μουσική και άλλο να καλλιεργείς το cult of personality, σαν θορυβοποιός που καταθέτει κάθε τόσο λύτρα στην κοινωνία του θεάματος. Ο Μικρούτσικος ενσάρκωσε λόγω και έργω τις αρχές του και σχεδόν ταυτίστηκε με τη φράση του Μπόρχες. «Εχω ένα βιβλίο μέσα μου κι αυτό γράφω ξανά και ξανά». Και κάπως έτσι εκείνο το παλιό viral «μάνα θα πάω στα καράβια, μια μέρα σαν κι αυτήν έγινε «μάνα θα πάω στον Παράδεισο».
ΥΓ:Δεν ήθελα να τιμήσω τη μνήμη του μονο με ένα τραγουδι, αλλά κυρίως να μείνω στο μάθημα που μας έδωσε στον τρόπο που αντιμετώπισε την αρρώστια του. Κι εκτός από τη μανα του, πολλοί είναι αυτοί που τον θυμουνται σε κεινο το τρομακτικό ταξιδι του χαμού. Γιατί η Η λαμαρίνα! ..όλα . δεν τα σβήνει. κι ας μας έσφιξε το kuro siwo σαν μια ζωνη κι ας κοιτάς εσύ ακόμη πάνω απ’ το τιμόνι, πως παίζει ο μπούσουλας καρτίνι με καρτίνι.
Μετά τις αποκαλύψεις του Ρώσου Αντιστράτηγου Ίγκορ Κίριλοφ στη σχετική ενημέρωση του ρωσικού Υπουργείου Άμυνας, όπου κατονόμασε συγκεκριμένους Αμερικανούς αξιωματούχους σχετικά με την εμπλοκή τους στα διαβόητα και άκρως επικίνδυνα στρατιωτικο – βιολογικά προγράμματα των ΗΠΑ όχι μόνον στην Ουκρανία αλλά απανταχού εντός και εκτός της αμερικανικής επικράτειας, η υπόθεση της προέλευσης του ιού SARS COV-2 και η εξ αυτού πανδημία που προκάλεσε τη COVID-19, ξεφεύγει από το επίπεδο της συνομωσιολογίας στο οποίο τόσο επιμελημένα κρατούνταν προκειμένου να χειραγωγείται και να παραμένει ως πειθήνιο όργανο η κοινή γνώμη και αποκτά νέες και προφανώς μεγαλύτερες διαστάσεις. Η ρωσική στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία συνέβαλλε στο να αποκαλυφθεί ολόκληρη η αλυσίδα των βιολογικών εργαστηρίων που λειτουργούσαν για λογαριασμό του αμερικανικού πενταγώνου, με αθρόα χρηματοδότηση από δημόσιες και ιδιωτικές αμερικανικές πηγές. Τα στοιχεία που προέκυψαν από έγγραφα που δεν κατάφεραν και δεν πρόλαβαν οι υπεύθυνοι να εξαφανίσουν, αποδεικνύουν με σαφήνεια το αντικείμενο των λεγόμενων «ερευνών» που κάθε άλλο παρά αμιγώς επιστημονικό με κοινωνικό προστατευτικό περιεχόμενο και σκοπιμότητα, θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς. Η έρευνα για την παραγωγή βιολογικών όπλων είναι κάτι που θα προέκυπτε έτσι κι αλλιώς παρά τη πληθώρα των αποδείξεων που κυοφορούσαν τα εν λόγω έγγραφα. Προς τι άλλωστε η χρηματοδότηση από τις προαναφερθείσες πηγές, με προεξέχουσα το ίδιο το Πεντάγωνο; Ούτε πάλι οι τεχνολογικές δυνατότητες που παρέχουν σήμερα τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, τα γνωστά ντρόουν, όσον αφορά τη εναέρια μεταφορά και διασπορά παθογόνων μικροοργανισμών σε κατάλληλη συσκευασία για χρήση τύπου αεροζόλ, αφήνουν κάποια αμφιβολία για τα σχέδια των σύγχρονων απογόνων του Μένγκελε, του Γκαίμπελς και του Χίτλερ.Ολόκληρο το άρθρο εδώ
Ο Λάκης Λαζόπουλος ξανα στα αυτιά μας στις 7μμ, κάθε Τετάρτη στο Newsbreak.gr. Γιατί η σάτιρα πρέπει να υπάρχει σε κάθε δημοκρατικό σύστημα για να ελέγχει τις αυθερεσίαες των εξουσιών...
Με την περσινή εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη δημιουργήθηκε η αίσθηση (ακριβέστερα: επιχείρησαν να τη δημιουργήσουν) ότι "το ΠΑΣΟΚ επανέρχεται". Επρόκειτο για φτιαχτή αυταπάτη.
Γιώργος Καρελιάς
Μετά το 2009 το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ είναι ένα μικρό κόμμα. Το πιστοποίησαν όλες οι μετέπειτα εκλογές. Τον Ιανουάριο του 2015 στο τσακ γλίτωσε την κοινοβουλευτική εξαφάνιση. Το μονοψήφιο 8% του 2019 επιβεβαίωσε ότι η συρρίκνωσή του δεν είναι κάτι που μπορεί να αναστραφεί, είναι γεγονός τετελεσμένο. Η ρητορεία των ηγεσιών του, στην οποία κυριαρχεί η λέξη «παράταξη», είναι κατάλοιπο παλιών (ένδοξων) εποχών, αλλά σήμερα είναι μικρομεγαλισμός. Δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Χαρακτηριστικά παράταξης έχει μόνο η ΝΔ. Υπό προϋποθέσεις μπορεί να αποκτήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ, που είναι πλέον το αντίπαλο δέος, το μεγάλο κόμμα του πέραν της Δεξιάς χώρου. Με την περσινή εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη δημιουργήθηκε η αίσθηση (ακριβέστερα: επιχείρησαν να τη δημιουργήσουν) ότι «το ΠΑΣΟΚ επανέρχεται». Επρόκειτο για φτιαχτή αυταπάτη. Η κυβερνητική προπαγάνδα, μαζί με τις φουσκωμένες δημοσκοπήσεις, επιχείρησαν να δώσουν την αίσθηση ότι το ΠΑΣΟΚ «πετούσε» και διεκδικούσε τη δεύτερη θέση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η επιδίωξη εξυπηρετούσε τη βασική επιδίωξη του Κυριάκου Μητσοτάκη για μετεκλογική κυβερνητική συνεργασία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, εφόσον η αυτοδυναμία είναι μάλλον αδύνατη. Τα ποσοστά μεταξύ 15% και 20%, που του έδιναν οι τότε δημοσκοπήσεις, σ’ αυτό αποσκοπούσαν. Να φουσκώσουν τα μυαλά του νέου αρχηγού και να καταστήσουν έτσι σίγουρη τη νέα συγκυβέρνηση, κατά τα πρότυπα 2012-2015. Οι προσκλήσεις του πρωθυπουργού προς το νέο αρχηγό και τα εγκώμια της φιλοκυβερνητικής προπαγάνδας, στο πνεύμα του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου, ήταν μια καλοστημένη παγίδα για τον κ. Ανδρουλάκη. Αν έπιανε, όλα θα τους έρχονταν… δεξιά. Αν όχι, θα άρχιζε η επιχείρηση αποδόμησής του. Το σκάνδαλο των υποκλοπών και η ομολογημένη παρακολούθηση Ανδρουλάκη ανέτρεψε όλους τους σχεδιασμούς. Είναι αδύνατο το ΠΑΣΟΚ να συγκυβερνήσει ξανά «με τους ωτακουστές του», κατά τη διατύπωση του βουλευτή Χάρη Καστανίδη. Και όταν ο κ. Ανδρουλάκης είπε, για πρώτη φορά τόσο καθαρά, ότι βασικός του στόχος είναι «να στείλει τη ΝΔ στην αντιπολίτευση», άρχισε ο ανοιχτός πια πόλεμος εναντίον του. Ο κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ γνωρίζουν ότι, αν το ΠΑΣΟΚ αντέξει στις επιθέσεις και καταφέρει να επαναπατρίσει ψηφοφόρους του από τη ΝΔ, τότε κάθε μετεκλογικό σενάριο είναι ανοιχτό. Το μόνο που αποκλείεται είναι νέα συγκυβέρνηση με τη ΝΔ. Δεν μιλάμε, φυσικά, για άλλοτε στελέχη του ΠΑΣΟΚ που, μετά του 2019, πίνουν νερό στο όνομα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αυτοί («ακροκεντρώοι», «δεξιούληδες» ή όπως αλλιώς αποκαλούνται) είναι δεδομένοι για το νυν πρωθυπουργό. Δεν έχουν πλέον κανένα δεσμό με το ΠΑΣΟΚ, οι αναφορές τους σ’ αυτό είναι παραπλανητικές και η ηγεσία του το ξέρει. Όμως, υπάρχουν και ψηφοφόροι, πρώην του ΠΑΣΟΚ, που βλέπουν με απέχθεια την καθεστωτική συμπεριφορά του νυν πρωθυπουργού, η οποία αποπνέει παλαιοκομματισμό και καμιά σχέση δεν έχει με διακηρύξεις για «σύγχρονη κεντροδεξιά», «εκσυγχρονισμό» και τα παρόμοια. Οι υποκλοπές ήρθαν να ενισχύσουν αυτήν την εικόνα. Αν ψηφοφόροι της κατηγορίας αυτής δεν ξαναπάνε στην κάλπη της ΝΔ, όπως έκαναν το 2019, τότε το εκλογικό αποτέλεσμα θα είναι ανοιχτό και οι μετεκλογικές εξελίξεις απρόβλεπτες. Η επιχείρηση «τσακίστε τον Ανδρουλάκη», ώστε το ΠΑΣΟΚ να πάρει ξανά μονοψήφιο ποσοστό, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Πριν από ένα χρόνο φούσκωναν, δια των δημοσκοπήσεων, τα ποσοστά του, για να χτυπηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Η μέθοδος δεν απέδωσε, μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να διεκδικήσει την εξουσία από τη ΝΔ και αυτό έχει παγιωθεί στην πολιτική ζωή. Τώρα η κυβέρνηση και τα φιλικά της μέσα ενημέρωσης «κονταίνουν» το ΠΑΣΟΚ, πάλι δια των δημοσκοπήσεων, με προφανέστατους τους στόχους. Εν κατακλείδι, αν το ΠΑΣΟΚ δεν υποστεί μεγάλη καθίζηση και καταφέρει να αποσπάσει από τη ΝΔ ψηφοφόρους του που έχασε το 2019, τότε οι σημερινές δήθεν βεβαιότητες θα πάνε περίπατο. Και το βράδυ των εκλογών πολλοί θα χάσουν τον ύπνο τους. Σε όλα αυτά ασφαλώς θα παίξει ρόλο η στάση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Αν συνεχίσει να πατάει σε δύο βάρκες και να εκπέμπει θολά μηνύματα για τη βασική μετεκλογική επιδίωξη, τότε ο κίνδυνος να ζήσει ξανά την καθίζηση της περιόδου 2012-2015 θα αναζωπυρωθεί.
Μιλάτε για σκάνδαλο και μάλιστα μεγάλο επειδή η κυβέρνηση παρακολουθούσε το τηλέφωνο του αρχηγού ΓΕΕΘΑ, Κωνσταντίνου Φλώρου. Δεν σας καταλαβαίνω. Τόση εμπάθεια πια; Είναι απλό. Τον παρακολουθούσε για να δει αν πρέπει να τον κρατήσει κι άλλο στη θέση του. Επραξε δηλαδή το αυτονόητο, αυτό που οφείλουν να κάνουν όλες οι κυβερνήσεις για να καλύπτουν τα νώτα τους. Που είναι το πρόβλημα; Θα τρελαθούμε; Θα την... κατηγορήσουμε επειδή κάνει τη δουλειά της; Μπορεί ο συγκεκριμένος ένστολος να είχε δοσοληψίες με εταιρείες όπλων. Να μην τον τσεκάρουμε; Να επιτρέψουμε να κυκλοφορούν μίζες και να πλουτίζουν διάφοροι τυχάρπαστοι; Είπαμε, το κόμμα που κυβερνά είναι τίμιο και ηθικό. Δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του όταν πρόκειται για ζητήματα διαχείρισης του δημόσιου χρήματος και έχει αποδείξει πως σέβεται τα λεφτά των φορολογουμένων. Δεν θα γίνει σαν τους άλλους που μπαινοβγαίνουν στις φυλακές. Πορεύεται με τον σταυρό στο χέρι. Μπορεί επίσης ο συγκεκριμένος στρατηγός να είχε ύποπτα πάρε-δώσε με εχθρούς της πατρίδας. Να τον αφήσουμε να αλωνίζει; Τι θέλετε, να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να δούμε τους Τούρκους να πίνουν καφέ στην πλατεία Συντάγματος και τους Σκοπιανούς που έχουν το θράσος να αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες να κυκλοφορούν στη Θεσσαλονίκη; Αυτοί που μας κυβερνούν κάνουν τα πάντα για να προστατεύσουν την Ελλάδα. Άλλωστε είναι οι ιδιοκτήτες της χώρας και επιβάλλεται να προσέχουν για να μην έχουμε πλειστηριασμούς τμημάτων της εθνικής επικράτειας. Ευτυχώς ο παρακολουθούμενος, στον οποίο είχαμε δώσει και κωδικό (519c) για να μην μπερδευόμαστε, ήταν απολύτως καθαρός και γι’ αυτό θα του ανανεώσουμε τη θητεία. Οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά. Λέτε επίσης ότι ήταν ανεπίτρεπτο που παρακολουθούσαμε τον υπουργό Χατζηδάκη (5046c). Μα ούτε ο ίδιος διαμαρτυρήθηκε. Εξέφρασε σε χαμηλούς τόνους και ιδιωτικώς κάποιο παράπονο, αλλά δεν έδωσε συνέχεια. Δεν ήθελε να προσφέρει πάτημα στους τρισκατάρατους ακροαριστερούς λαϊκιστές, που τρέφονται με χαβιάρι και ξεδιψάνε με σαμπάνια, να πανηγυρίσουν. Εμπιστεύεται είπε τον πρωθυπουργό. Και πολύ καλά κάνει. Κατάλαβε ο άνθρωπος ότι το μέγαρο Μαξίμου πρέπει να παίρνει τα μέτρα του για να μη βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων. Τόσα λεφτά πέφτουν στην Ελλάδα από τα ευρωπαϊκά πακέτα και πρέπει να προσέχουμε για να μην αποκλειστούν από το πάρτι οι φίλοι μας. Καραδοκούν οι επιτήδειοι για να κονομήσουν, καραδοκούν και οι αντίπαλοι της κυβέρνησης για να εκμεταλλευτούν την κατάσταση. Δεν θα έριχνε νερό στο μύλο τους. Γέννημα θρέμμα της παράταξης είναι. Δεν θα γινόταν στα καλά καθούμενα και άνευ λόγου κατήγορος. Προέχει το καλό της κυβέρνησης. Πάνω απ’ όλα είναι η παραμονή του κόμματος στην εξουσία. Αν έβγαινε στα κεραμίδια διαμαρτυρόμενος, τι θα πετύχαινε; Θα θύμωναν οι ψηφοφόροι του, θα εξοργιζόταν ο αρχηγός και θα τον επιβράβευαν αυτοί που έχουν βάλει στόχο να ανατρέψουν την κυβέρνηση και να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα. Θα έπαιζε το παιχνίδι τους και θα κουβαλούσε το στίγμα του προδότη σε όλη τη ζωή του. Επέλεξε λοιπόν μια αξιοπρεπή στάση και έτσι θα είναι ξανά υποψήφιος. Αν κερδίσουμε τις εκλογές, θα γίνει πάλι υπουργός. Οπότε και σ’ αυτήν περίπτωση ούτε γάτα ούτε ζημιά. Και προειδοποιούμε όσους προσπαθούν να αξιοποιήσουν διάφορους κολλημένους τυπολάτρες των Ανεξάρτητων Αρχών ότι δεν πρόκειται να παραδώσουμε τα όπλα μας. Θα αγωνιστούμε υπέρ πίστεως και… παρτίδας...
Ανάγωγα
Αριστεροί του χαβιαριού και της σαμπάνιας ή φιλελεύθεροι πολυτελείας; Το είπε ο αβράκωτος πρωθυπουργός μας. Διαλέξτε.
01. Το εμβόλιο εγκρίθηκε με προσωρινή αδειοδότηση μετά δίμηνη δοκιμή σε ελάχιστο αριθμό ατόμων. Στα παιδιά δοκιμάστηκε σε περίπου 2.500. Αλλά πάλι σε δίμηνο χρονικό διάστημα. 02. Αυτό και μόνο καταστρατηγεί την έννοια "εμβόλιο". Ακόμη και σήμερα μελέτες λένε ότι δεν μπορεί να κυκλοφορήσει εμβόλιο με δεδομένα κάτω των 5 τουλάχιστον ετών. Ας μην ξεχνάμε ότι το CDC άλλαξε και τον ορισμό του εμβολίου. 03. Το εμβόλιο δεν προκαλεί τοπική ανοσία, δεν προφυλάσσει από πρόσληψη του ιού και μετάδοση του. Εξάλλου η νόσος στα παιδιά είναι εξαιρετικά ήπια και οι βαριές περιπτώσεις είναι εξαιρετικά σπάνιες. Αυτά τα δύο ακυρώνουν τον λόγο για τον οποίο επεβλήθη στα παιδιά το εμβόλιο. Μήπως και κολλήσουν οι παππούδες. Μα πλέον όλοι κολλάνε κατ εξοχήν από τους εμβολιασμένους και ολιγότερο από τους ανεμβολίαστους. 04. Ανεπιθύμητες ενέργειες. Δεν μελετήθηκαν, δεν τις γνωρίζαμε, αλλά παρόλα αυτά το επιβάλαμε το εμβόλιο. Γιατί;; 05. Αγνοήθηκε πλήρως το ανοσιακό σύστημα των παιδιών. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από παιχνίδι, φυσική ζωή, καλή διατροφή, συναναστροφή. Όλα αυτά ενισχύουν και το ανοσιακό σύστημα. Εμείς τους στερήσαμε και αυτά. Επιπλέον, αγνοήσαμε το γεγονός ότι το εμβόλιο προκαλεί μερική καταστολή της πρωτοπαθούς ανοσίας. 06. Ποιος λοιπόν επέβαλε τον εμβολιασμό των παιδιών αγνοώντας όλα τα παραπάνω; Ήταν απόφαση γιατρών ή πολιτική απόφαση; Μα οι πολιτικοί δεν είναι γιατροί. Και οι γιατροί μας έχουν το ακαταδίωκτο. Κάτι που θα τους καταδιώκει εσαεί. 07. Λένε ότι δεν είχαν άλλη επιλογή σε μία πανδημία. Θα «έριχναν» ένα εμβόλιο χωρίς γνώση των δεδομένων για να σώσουν όσους μπορούσαν να σωθούν. Το πόσοι θα πέθαιναν από το εμβόλιο δεν το γνώριζαν αλλά υπολόγιζαν μικρότερο ποσοστό από ότι η νόσος. Η νόσος όμως είχε εξαιρετικά μικρή θνητότητα. 08. Και καλά στους μεγάλους. Στα παιδιά; Η γνώση ήδη υπήρχε όταν αποφάσισαν για τα παιδιά. Και έπεσαν όλοι μανιωδώς να τα εμβολιάσουν. Που στηρίχθηκαν οι οργανώσεις των παιδιάτρων; Που στηρίχθηκε η Παιδιατρική Εταιρεία; 09. Αν ρωτήσει κανείς τους γιατρούς, πού στηρίζονται και συνιστούν εμβόλια, δύσκολα θα λάβει τεκμηριωμένες απαντήσεις. Το βασικό που θα πουν είναι ότι ακούμε τις εντολές. Χωρίς προσωπική γνώση και άποψη και θα έλεγα με κάποιον εσωτερικό δισταγμό οι περισσότεροι. Και τις εντολές ποιος τις δίνει, ποιος καθοδηγεί; Σίγουρα υπάρχει κάτι πιο πάνω από τις ρυθμιστικές αρχές, πιο οργανωμένο που εσκεμμένα αγνοεί κάθε αντίθετη άποψη. 10.Το συμπέρασμα νομίζω ότι είναι: πανδημία τεχνητή, εμβολιασμός προγραμματισμένος και ταχύτατος. Δεν λειτουργούμε σε γνωστές, κλασικές συνθήκες. Αγνοήσαμε την ιατρική και ηθελημένα απορρίπτουμε ή δεν ακούμε οποιοδήποτε επιχείρημα κι αν τεθεί. 11. Δεν μπορεί να είναι αθώο αυτό. Είναι πείραμα; Δεν γνωρίζω. Αν όμως ναι, τότε είναι το μεγαλύτερο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Και μάλιστα προχωρά ακάθεκτο εν μέσω συνεχών ευρημάτων που αντιτίθενται στο αφήγημα και που παραμερίζονται σκανδαλωδώς. 12. Καλό είναι να γίνει διάλογος για τις δύο απόψεις. Η γνώση είναι δύναμη και θα επικρατήσει αυτός που θα παρέξει την ορθή γνώση. Ξέρετε, η αλήθεια πάντα επικρατεί στο τέλος, ανεξάρτητα από το ποιοί και πόσοι την υποστηρίζουν.
Συνέντευξη με τον ειδικό σε θέματα κυβερνοασφάλειας, Ρεξ Λι - «Βλέπουμε τα ανθρώπινα δικαιώματά μας να εξαλείφονται εδώ δια αντιπροσώπου»
Δημήτρης Σωτηρίου
Οι μεγάλες εταιρείες τεχνολογίας έχουν γίνει όργανα για την καταστολή των ανθρωπίνων και ατομικών δικαιωμάτων παγκοσμίως, λέει ο ειδικός σε θέματα κυβερνοασφάλειας Ρεξ Λι. «Έχουν γίνει πλέον όπλα των κυβερνητικών [υπηρεσιών], χωρίς να διαφέρουν από έναν πληροφοριοδότη που καταγγέλλει ανθρώπους σε μια μυστική αστυνομία»,δήλωσε ο Λι, σύμβουλος ασφαλείας της My Smart Privacy, στην εκπομπή «China in Focus» στο NTD News, το αδελφό μέσο ενημέρωσης της Epoch Times.
Ρεξ Λι
Ανέφερε την υποτιθέμενη παρεμπόδιση της Apple στην κοινή χρήση περιεχομένου από Κινέζους πολίτες πριν από τις μαζικές διαδηλώσεις κατά των σκληρών πολιτικών μηδενικού ελέγχου του Πεκίνου.
Η πολιτική της απενεργοποίησης της εφαρμογής AirDrop της Apple στα iPhones στην Κίνα αμβλύνει την ικανότητα των διαδηλωτών να συντονίζονται και να μοιράζονται χρονικά ευαίσθητες πληροφορίες μεταξύ τους σχετικά με τις τοποθεσίες και τις δραστηριότητές τους, καθώς και εκείνες των δυνάμεων ασφαλείας που συλλαμβάνουν τους διαδηλωτές.
«Η Apple εκθέτει τώρα αυτούς τους καταναλωτές που θέλουν να ασκήσουν τα ανθρώπινα δικαιώματά τους, όπως η διαμαρτυρία, και συνεργάζεται με την κινεζική κυβέρνηση ή και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας», δήλωσε ο Λι.
«Έτσι, τώρα έχουμε την Apple να ενεργεί ως βραχίονας του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος, και πάλι, δίνοντας πληροφορίες των πελατών της στις αστυνομικές δύναμεις», πρόσθεσε.
Καταστολή πληροφοριών σε αμερικανικό έδαφος Ο Λι πιστεύει ότι οι Μεγάλες Εταιρίες Τεχνολογίας (Big Tech) ενεργούν ως βραχίονας της κυβέρνησης και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Επεσήμανε τα «Twitter Files» – τεκμηριωμένες ανταλλαγές μεταξύ του Twitter και κυβερνητικών υπηρεσιών, συμπεριλαμβανομένων του FBI και του Υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας (DHS), που συζητούν τη λογοκρισία ορισμένων πληροφοριών και προσώπων. Η δημοσιοποίηση της αλληλογραφίας εγκρίθηκε από τον νέο ιδιοκτήτη του Twitter Έλον Μασκ. «Ο πελάτης καταπιέζεται τώρα από την ίδια την εταιρεία με την οποία συνεργάζεται, για την οποία αποκομίζει κέρδη, συνωμοτώντας με κυβερνητικές υπηρεσίες, όπως το FBI, προκειμένου να καταστείλει στην πραγματικότητα τους τελικούς χρήστες, τα ανθρώπινα δικαιώματα ή και τα ατομικά δικαιώματα, όπως η ελευθερία του λόγου, η δυνατότητα δράσης, το δικαίωμα στον ελεύθερο Τύπο», δήλωσε. Ο Λι ξεχώρισε τα αρχεία του Twitter, που δημοσιοποιήθηκαν στις 19 Δεκεμβρίου, στα οποία περιλαμβάνεται ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που δείχνει ότι το FBI πλήρωσε στο Twitter σχεδόν 3,5 εκατομμύρια δολάρια σε μετρητά φορολογουμένων. «Πρόκειται για κατάχρηση των χρημάτων των φορολογουμένων, όταν το FBI, το οποίο θα έπρεπε να επικεντρώνεται στους τρομοκράτες, εστιάζει τώρα την προσοχή του στους πολίτες των ΗΠΑ ενώ βασίζεται στην πολιτική ιδεολογία των πολιτών και όχι εάν ο πολίτης έκανε κάτι κακό», είπε. Σε απάντηση, το FBI υποστήριξε ότι η αλληλογραφία μεταξύ της υπηρεσίας και του Twitter «δεν δείχνει τίποτα περισσότερο από παραδείγματα των παραδοσιακών, μακροχρόνιων και συνεχιζόμενων δεσμεύσεων της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και του ιδιωτικού τομέα, οι οποίες περιλαμβάνουν πολυάριθμες εταιρείες σε πολλούς τομείς και κλάδους». «Όπως αποδεικνύεται από την αλληλογραφία, το FBI παρέχει κρίσιμες πληροφορίες στον ιδιωτικό τομέα σε μια προσπάθεια να τους επιτρέψει να προστατεύσουν τον εαυτό τους και τους πελάτες τους. Οι άνδρες και οι γυναίκες του FBI εργάζονται καθημερινά για την προστασία του αμερικανικού κοινού. Είναι ατυχές το γεγονός ότι οι θεωρητικοί συνωμοσίας και άλλοι τροφοδοτούν το αμερικανικό κοινό με παραπληροφόρηση με μοναδικό σκοπό να προσπαθήσουν να δυσφημίσουν την υπηρεσία»,ανέφερε η υπηρεσία στην Epoch Times σε ένα ηλεκτρονικό μήνυμα.
Οι πιστοί πελάτες πληρώνουν το τίμημα «Αυτό που λείπει από όλες αυτές τις ιστορίες είναι το γεγονός ότι ο πελάτης είναι αυτός που τον εκμεταλλεύονται για κέρδη, αλλά και καταπιέζεται … είναι αυτός που πληρώνει και καταπιέζεται από τις ίδιες τις εταιρείες που εμπιστεύεται με τα χρήματά του», πρόσθεσε. Ο Λι έκρινε ότι το Twitter θα πρέπει να επιστρέψει τα χρήματα, διότι «αυτά είναι τα χρήματά που προέρχονται από τους φόρους μας». Κατά τη γνώμη του, οι χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης θα πρέπει να προστατεύονται από την ισχύουσα νομοθεσία. «Υπάρχουν νόμοι σε ισχύ, υπάρχουν νόμοι για την προστασία των καταναλωτών και της ιδιωτικής ζωής που δεν εφαρμόζονται από την FTC [Ομοσπονδιακή Επιτροπή Εμπορίου], καθώς και από τις κρατικές υπηρεσίες και τις υπηρεσίες προστασίας των καταναλωτών που ρυθμίζονται από τις κρατικές υπηρεσίες»,σημείωσε.
«Ξεπερνώντας τα όρια» όντας βραχίονας της κυβέρνησης «Έτσι, σε αυτό το σημείο, πρέπει να κοιτάξετε αυτές τις … εταιρείες, και οποιεσδήποτε άλλες εταιρείες που συνεργάζονται με την κυβέρνηση, και να αναρωτηθείτε, πότε αυτές οι εταιρείες πέρασαν τη γραμμή από το να είναι ένας πάροχος προϊόντων και υπηρεσιών στο να είναι ένας βραχίονας οποιασδήποτε κυβέρνησης, είτε πρόκειται για μια τυραννική κυβέρνηση είτε για την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών» ανέφερε. «Βλέπουμε τα ανθρώπινα δικαιώματά μας να εξαλείφονται εδώ δια αντιπροσώπου. Το βλέπουμε πραγματικά σήμερα. Ο κόσμος μιλούσε γι’ αυτό θεωρητικά και δεν ήξερε ότι συνέβαινε πραγματικά», δήλωσε ο Λι. Οι πλατφόρμες Big Tech λογοκρίνουν τις φωνές των πιο καταρτισμένων πολιτών με το οργουελικό πρόσχημα της καταπολέμησης της «παραπληροφόρησης», πνίγοντας τις απόψεις τους με εκείνες των πρακτόρων παραπληροφόρησης και των ρομπότ. Εν τω μεταξύ, χρίζουν ως «ειδικούς» εκείνους που δεν κατέχουν κανένα σχετικό προσόν στον καθορισμένο τομέα, εκτός από σεβασμό στις απόψεις της Big Tech, οι οποίοι στη συνέχεια δημοσιεύουν τακτικά ψέματα χωρίς αντίποινα. Οι πλατφόρμες Big Tech απασχολούν μάνατζερ που δέχονται δωροδοκίες για να λογοκρίνουν πολιτικούς αντιφρονούντες που μάχονται ενάντια στα πιο θανατηφόρα καθεστώτα του κόσμου. Μοιάζουν όλο και περισσότερο με συνδικάτα του οργανωμένου εγκλήματος, υποβάλλουν ψευδείς δηλώσεις στα ανώτατα δικαστήρια ενώ κρύβονται πίσω από έναν απεριόριστο νόμιμο προϋπολογισμό και χαριτωμένες PR εκστρατείες για να ξεφύγουν από τον νομικό έλεγχο. Δεν πρόκειται για μακρινή δυστοπία. Όσο γρήγορα και αν έχουν συμβεί, αυτά τα πράγματα ήδη συμβαίνουν, και αυτή είναι η πραγματικότητα του κόσμου που η Big Tech έχει δημιουργήσει σήμερα. Δεδομένης της συστηματικής καταστολής της διαφωνίας ενάντια στα lockdown, τα οποία τελικά σκότωσαν περισσότερους από 170.000 Αμερικανούς και αμέτρητα εκατομμύρια ακόμη σε όλο τον κόσμο, είναι δύσκολο να σκεφτούμε κάποια άλλη φαινομενικά ιδιωτική επιχείρηση από τη British East India Company που είναι υπεύθυνη για τον πιο εκτεταμένο ανθρώπινο πόνο. Μεγάλο μέρος αυτής της συμπεριφοράς σίγουρα εξαναγκάζεται από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Αλλά η Big Tech μπορεί να θέλει να μάθει πόσο καλά λειτούργησε ως άμυνα το «απλώς ακολουθήστε εντολές» το 1945.
Αυτή είναι η μοίρα λαών, που περιορίζονται στον ρόλο οπαδών και δεν έχουν βρει τον τρόπο να ελέγχουν δημοκρατικά τις ηγεσίες τους.
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος
Πριν από έναν αιώνα περίπου, ο Ρώσος συγγραφέας και επαναστάτης Λέων Τρότσκι διέκρινε τον Τύπο σε δύο κατηγορίες. Τον σοβαρό, που λέει συνήθως την αλήθεια για να μπορεί να πει πειστικά ψέματα, όταν χρειάζεται και τον κίτρινο που γράφει κάθε μέρα ψέματα. Από τότε βέβαια πολύ νερό κύλισε στ’ αυλάκι. Ο λεγόμενος σοβαρός Τύπος είναι όλο και λιγότερο σοβαρός, με την έννοια που έδινε ο Ρώσος επαναστάτης, μετατοπίστηκε σταδιακά στη θέση που κατείχε ο κίτρινος. Όσο για τον κίτρινο, δεν είναι απλώς κίτρινος, πολλαπλασιάζονται οι εστίες κατευθυνόμενου παραλογισμού και η μαζική χρήση fake news στις τάξεις του, καθώς η ανθρωπότητα, ανήμπορη να αντιμετωπίσει τα προβλήματά της, μοιάζει να φεύγει στην παραφροσύνη. Αυτά βέβαια δεν αφορούν μόνο τον Τύπο, αφορούν επίσης – και πολύ περισσότερο – την τηλεόραση και τα κοινωνικά δίκτυα (social media). Συζητάμε εδώ και ένα χρόνο σχεδόν τα πάντα για τις παρακολουθήσεις, όχι όμως τα πιο σημαντικά. Βέβαια, εδώ είναι και μια μεγάλη ευκαιρία για τον υποψιασμένο αναγνώστη. Σε περιόδους μεγάλων κρίσεων και μεγάλων ζητημάτων οι μάσκες πέφτουν. Παρακολουθώντας κανείς προσεκτικά τα δημοσιογραφικά όργανα, όπως και τους πολιτικούς, καταλαβαίνει εύκολα ποιος είναι τι και από αυτά που λένε και από αυτά που αποφεύγουν να πουν. Θίξαμε ακροθιγώς αυτή την πλευρά των πραγμάτων στο πρώτο άρθρο μας για το ζήτημα των παρακολουθήσεων.
Ο Κώστας Βαξεβάνης, στον οποίο χρωστάμε ένα μεγάλο μέρος των αποκαλύψεων για τις παρακολουθήσεις, έκανε ένα ακόμα σημαντικό βήμα. Είπε ότι τουλάχιστον έντεκα αξιωματικοί της ελίτ των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών ήρθαν στην Ελλάδα για να στήσουν και λειτουργήσουν τον μηχανισμό παρακολουθήσεων-κατασκοπείας. Δεν μπορούμε ασφαλώς να ξέρουμε αν αυτή η πληροφορία είναι σωστή ή όχι, ξέρουμε όμως, ότι αν αυτό είχε ειπωθεί από τον εκδότη μιας εφημερίδας σε οποιαδήποτε δυτική χώρα, ή και στην Τουρκία, θα ξεσηκωνόταν ασφαλώς μεγάλος σάλος και θα καλούνταν οι αρχές αυτής της χώρας και οι ισραηλινές να την επιβεβαιώσουν ή να τη διαψεύσουν. Ήδη το να παρακολουθούνται μαζικά οι Έλληνες και πρακτικά όλη η πολιτική, οικονομική, κρατική, δημοσιογραφική ελίτ δεν είναι ένα απλό σκάνδαλο – σημαίνει ότι επιλεγήκαμε για ένα νέο μεγάλο πείραμα διεθνούς σημασίας, όπως στην οικονομία με τα Μνημόνια ή στη γεωπολιτική με την πλήρη παράδοση της χώρας και των ενόπλων δυνάμεών της στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αλλά το να γίνεται αυτή η δουλειά από ένα τρίτο κράτος (ας υποθέσουμε το πιο φιλικό στην Ελλάδα) δεν μπορεί να θεωρηθεί κανονικό ή σύνηθες. Στην περίπτωση της Ελλάδας την αποκάλυψη Βαξεβάνη ακολούθησε άκρα του τάφου σιωπή. Σύμφωνα με τα όσα είπε ο δημοσιογράφος και εκδότης, οι Ισραηλινοί παρακολουθούσαν και έδιναν στον Πρωθυπουργό στη συνέχεια ότι τον ενδιέφερε και – προφανώς – ότι εκείνοι ήθελαν να του δώσουν. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, εξηγείται ίσως και γιατί παρακολουθούσαν και τον ίδιο τον αρχηγό της ΕΥΠ, αν αληθεύει αυτή η πληροφορία, που επίσης δημοσιεύτηκε κάποια στιγμή. Δεν θα μας έκανε εντύπωση αν παρακολουθούσαν και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό! Η ανασφάλεια είναι αρρώστια και οδηγεί τους φορείς της συχνά να παθαίνουν στο τέλος αυτά που φοβούνται. Από τη διεθνή αρθρογραφία άλλωστε φαίνεται ότι oι Ισραηλινοί δεν έδωσαν μόνο το λογισμικό Pegasus στον διαβόητο πρίγκιπα της Σαουδικής Αραβίας (και φίλο τώρα της «δημοκρατικής Ελλάδας») Μπιν Σαλμάν και στον άλλο μεγάλο δημοκράτη, τον βασιλιά του Μαρόκου, να παρακολουθούν όποιον θέλουν, ακόμα και τον πρόεδρο της Γαλλίας Μακρόν (ο δεύτερος), αλλά παρακολουθούσαν και τους ίδιους.
Η βαθειά εξάρτηση του παρελθόντος Η υπόθεση αυτή πάντως μας θύμισε κάπως τις «διαδρομές της εξάρτησης» αυτό που γινόταν μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ελληνικό κράτος ιδρύθηκε στο σύνολό του από τους Άγγλους και τους Αμερικανούς το 1945-47, ως ένα αντικομμουνιστικό προτεκτοράτο, περιλαμβανομένης και της ΚΥΠ, της οποίας πλήρωναν ακόμα και τους μισθούς. Ήταν συνολικά φιλοαμερικανικό και όποιος είχε συμμετάσχει στην Εθνική Αντίσταση, όχι να προσληφθεί στο Δημόσιο δεν μπορούσε, ούτε και δίπλωμα οδήγησης αυτοκινήτου να βγάλει. Αλλά υπήρχε μια υπηρεσία, η ΚΥΠ, που παρακολουθούσε όλους τους υπόλοιπους για να διαπιστώσει αν ήταν επαρκώς φιλοαμερικανοί όσο έλεγαν. Και μέσα ακόμα και σε αυτή την υπηρεσία και στον στρατό, υπήρχε ένα, ίσως και περισσότερα τουλάχιστον γκρουπ εκλεκτών που ήλεγχαν τους λιγότερο εκλεκτούς. ‘Ηταν οι ομάδες του ΙΔΕΑ, της Κόκκινης Προβιάς, οι διάφορες παρακρατικές ομάδες που συνδέονταν μαζί τους και πίσω τους, ως ομπρέλα, το παγκόσμιο δίκτυο Gladio. Αλήθεια τι έγινε αυτό το δίκτυο; Διαλύθηκε άραγε; Με άλλα λόγια η εξάρτηση οργανωνόταν σε ομόκεντρους κύκλους και έτσι φτάσαμε κάποτε στο σημείο ο Καραμανλής ο ίδιος, ο ευνοούμενος των ΗΠΑ, να πει το περίφημο «ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα;»
Τέτοιες ομάδες λειτούργησαν σε όλο τον δυτικό κόσμο – συχνά εν αγνοία των τοπικών κυβερνήσεων – και παραλίγο να κάνουν πραξικόπημα στην Ιταλία ανάλογο του ελληνικού. Πουθενά όμως δεν είχαν την ισχύ και την επιρροή των ελληνικών, από τις οποίες βγήκε το καθεστώς της 21ης Απριλίου. Αν δεν υπήρχαν αυτοί, οι «εκλεκτοί» των «εκλεκτών» των «εκλεκτών», θα ήταν αδύνατο να γίνει το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, να αποσυρθεί η ελληνική μεραρχία από την Κύπρο, να οργανωθεί το πραξικόπημα και η απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου και του Λυσσαρίδη, όλη αυτή η πορεία των γεγονότων που, στο αποκορύφωμα, κατέληξε στο να παρακολουθούν οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις απαθώς την απόβαση, που έτσι έγινε αποβίβαση, των τουρκικών δυνάμεων στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974. Για να γίνουν όλα αυτά δεν χρειαζόταν η «πρωτοβάθμια» μορφή εξάρτησης. Έπρεπε να φτιαχτούν ομάδες αποφασισμένες να στραφούν αν χρειαστεί εναντίον και της ίδιας της χώρας τους με τον πιο άμεσο τρόπο.
Σημειώσεις (1) Η ίδια «άκρα του τάφου σιωπή» επικράτησε και σχετικά με πολλά άλλα θέματα. Αίφνης η αντιπολίτευση και ο Τύπος της επετέθη με μεγάλη σφοδρότητα κατά της κυβέρνησης για τον διορισμό Κοντολέοντα στην ΕΥΠ. Τους ενόχλησε η απουσία τυπικών προσόντων, όχι όμως το γεγονός ότι ο νέος αρχηγός της ΕΥΠ είχε αναλάβει την ασφάλεια της αμερικανικής πρεσβείας, δηλαδή είχε σχέσεις «βαθιάς εμπιστοσύνης» με ένα άλλο κράτος που, κανονικά, και σε «κανονικές» χώρες που, αν μη τι άλλο, σέβονται τα προσχήματα, δημιουργεί ασυμβατότητα με την ανάληψη της ηγεσίας υπηρεσίας πληροφοριών. Ούτε η αντιπολίτευση, ούτε ο Τύπος της αναφέρθηκαν στο θέμα, έλαβαν μάλιστα πρόνοια να καταστήσουν στα δημοσιεύματά τους σαφές ότι στρέφονται κατά του Μητσοτάκη και του Κοντολέοντα και σε καμιά περίπτωση κατά της Ουάσινγκτον. Σε μια άλλη πρόσφατη περίπτωση γράφτηκε από έγκυρη επιθεώρηση διεθνώς («Παρακρατικό» βρετανικό δίκτυο στην Ουκρανία (με ελληνική ανάμειξη;) και δεν διαψεύστηκε ότι βρετανική ιδιωτική εταιρεία μισθοφόρων για την Ουκρανία εκπαιδεύει τους άνδρες της στην Ελλάδα. Ούτε κι αυτό απασχόλησε κανέναν, λες και είναι φυσικό να συμβαίνουν τέτοια πράγματα. Καθώς φαίνεται τώρα ότι φτιάχνεται ένα νέο Gladio με επίκεντρο την Ουκρανία, ας ελπίσουμε ότι δεν θα μας δέσουν κι εδώ μια μέρα με τη βοήθεια των εγχώριων φίλων τους.
(2) Αν ο μηχανισμός «βαθειάς εξάρτησης της εξάρτησης» της Δεξιάς ήταν απαραίτητος για να πάμε στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο χωρίς ελληνική αντίδραση το 1974, ένας αντίστοιχος μηχανισμός βαθειάς εξάρτησης υπήρξε και λειτούργησε στην Αριστερά, στο ΚΚΕ στη δεκαετία του 1940, αποτελούμενος από απόφοιτους της σχολής ΚΟΥΤΒ της Μόσχας. Όλη η ηγεσία του Κόμματος ήταν φιλοσοβιετική, πίστευαν στην ΕΣΣΔ ως ενσάρκωση του σοσιαλισμού, αλλά δεν ήταν όλη τυφλά όργανα της ΕΣΣΔ. Χάρη σε αυτή την ομάδα της «βαθειάς εξάρτησης» από τη Μόσχα, στελεχωμένης από «Κούτβηδες», με κύριους εκπροσώπους της τους Ιωαννίδη, Ρούσσο, Σιάντο στην πρώτη περίοδο και Ζαχαριάδη στη δεύτερη, έγινε δυνατή η υπογραφή των συμφωνιών Λιβάνου, Γκαζέρτας και Βάρκιζας, η αποστολή στον άλλο κόσμο του Άρη Βελουχιώτη και η μετατροπή του ΔΣΕ σε «τακτικό στρατό», παρά τη διαφωνία του Μάρκου, που οδήγησε στη σφαγή των ανταρτών στον Γράμμο και το Βίτσι. Δηλαδή έγινε δυνατή η αυτοκτονία του τεράστιου ΕΑΜικού κινήματος, που υποστηριζόταν το 1944 από τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και είχε ήδη την εξουσία στη χώρα, προκειμένου να εφαρμοστεί η συμφωνία Τσόρτσιλ-Ίντεν και Στάλιν-Μόλοτοφ στη Μόσχα τον Οκτώβριο του 1944 που επιβεβαιώθηκε εν συνεχεία στη Γιάλτα. Αυτή είναι η μοίρα εθνών, που οι ηγέτες τους δεν σκέφτονται με το δικό τους μυαλό και δεν έχουν την ψυχή να μην προσκυνάνε τους Ανθύπατους. Αυτή είναι η μοίρα λαών, που περιορίζονται στον ρόλο οπαδών και δεν έχουν βρει τον τρόπο να ελέγχουν δημοκρατικά τις ηγεσίες τους.
Η πολιτική ορθότητα μπορεί να είναι ένα εργαλείο προκειμένου να θεραπευτούν άρρωστα φαινόμενα και να εκπαιδευτεί και να ευαισθητοποιηθεί η κοινή γνώμη μιας χώρας. Μπορεί όμως και να μετατραπεί σε κάτι πολύ ακραίο, ακόμη και γελοίο. Σε αυτό το σημείο μοιάζει να πλησιάζουν τα αμερικανικά πανεπιστήμια, τα... οποία συχνά ακολουθούν και τα πανεπιστήμια των δυτικών χωρών. Ολο και περισσότεροι άνθρωποι που διδάσκουν ή σπουδάζουν σε αυτά νιώθουν ότι, στην καλύτερη περίπτωση, πνίγονται από τον οδοστρωτήρα της πολιτικής ορθότητας. Και δεν μιλάμε για οπαδούς του Τραμπ ή νοσταλγούς του Ρέιγκαν. Αλλά ακόμη και για ανθρώπους που για τα ελληνικά και τα ευρωπαϊκά δεδομένα είναι κεντροαριστεροί ή αριστεροί. Κανείς δεν μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα γιατί διατρέχει τον κίνδυνο να δεχθεί βιτριολικές επιθέσεις αν ξεφύγει, έστω και λίγο, από τον ζουρλομανδύα του τι επιτρέπεται και τι όχι. Ενας καθηγητής που σε καμία περίπτωση δεν είναι ρατσιστής χάνει τη δουλειά του γιατί διαβάζει μια νουβέλα στην τάξη και δεν παραλείπει μια φράση που θεωρείται ότι προσβάλλει έναν φοιτητή. Το Stanford, ένα από τα σημαντικότερα πανεπιστήμια στον κόσμο, εκδίδει λίστα με απαγορευμένες λέξεις. Οι Αμερικανοί χρησιμοποιούσαν τη φράση «δεν έχει νόημα να χτυπάς ένα άλογο που έχει πεθάνει», εννοώντας ότι δεν έχει νόημα να επιμένεις σε κάτι αν έχει τελειώσει. Οχι πια! Γιατί θεωρείται ότι συγκαλύπτει βίαιες και καταδικαστέες συμπεριφορές αγριότητας απέναντι στα ζώα. Ο κατάλογος του τι επιτρέπεται και τι όχι δεν τελειώνει ποτέ. Ούτε βέβαια και ο κατάλογος των αιτημάτων που ξεκίνησε με τις τουαλέτες τριών τύπων και συνεχίζει. Αρχικά αυτού του είδους ο φανατισμός αποξένωνε κομμάτια του πληθυσμού που ανήκαν στα δεξιά της αμερικανικής κοινωνίας ή εθεωρούντο λούμπεν ή οπισθοδρομικά. Με το πέρασμα του χρόνου όμως αποξενώνει και όσους απλά θέλουν να σκέπτονται με ανοιχτό μυαλό, να εκφράζονται ελεύθερα και να μη νιώθουν την παρουσία της «αστυνομίας πολιτικής ορθότητας» πάνω από το κεφάλι τους. Είναι απίστευτο πόσες φορές ακούς λογικούς, μετριοπαθείς ακαδημαϊκούς ή φοιτητές να εξοργίζονται και να φωνάζουν, πίσω από κλειστές πόρτες πάντα και με ιδιαίτερη προσοχή, «αυτό το πράγμα δεν αντέχεται». Ρώτησα έναν φίλο καθηγητή σε σημαντικό αμερικανικό πανεπιστήμιο, ο οποίος έχει κεντροαριστερές απόψεις, πόσο θα διαρκέσει αυτό το φαινόμενο μέχρι να ξαναπάει το εκκρεμές κάπου στη μέση. Ο ίδιος είχε περάσει μια εξαιρετικά δυσάρεστη εμπειρία που τον είχε βάλει στο επίκεντρο ενός μικρού τσουνάμι χωρίς κανέναν πραγματικό λόγο. Αντιμετωπίζει όμως στωικά την κατάσταση και απάντησε πως θα χρειαστεί τουλάχιστον μία γενιά ακόμη έως ότου ισορροπήσει η κατάσταση. Με μεγάλο όμως κόστος και, το κυριότερο, με πολλές πολιτικές παρενέργειες, γιατί –ως γνωστόν– η δράση φέρνει πάντοτε αντίδραση όταν κινείται σε ακραία και παράλογα επίπεδα...
Η χριστουγεννιάτικη ανάπαυλα, η οποία εθιμικώς παραμερίζει τα πολιτικά γεγονότα, απώθησε από την κορυφή της επικαιρότητας την πιο σημαντική μέχρι τώρα αποκάλυψη του σκανδάλου των παρακολουθήσεων: ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων ήταν ο «519c στόχος» της ΕΥΠ.
Βεβαίως, για την πλειονότητα των... φιλοκυβερνητικών μέσων ενημέρωσης δεν φταίνε τα Χριστούγεννα, έτσι κι αλλιώς υποβαθμίζουν ό,τι δεν συμφέρει την κυβέρνηση. Αυτή τη φορά εξαφάνισαν εντελώς την αποκάλυψη. Και όσα αναφέρθηκαν σ’ αυτήν το έκαναν για να προβάλουν την (μη) απάντηση του κυβερνητικού εκπροσώπου.
Το χειρότερο, όμως, δεν είναι αυτό. Είναι η στάση του ίδιου του θύματος. Ο στρατηγός Φλώρος αγνόησε εντελώς την αποκάλυψη που τον αφορά. Απόλυτη σιωπή. Ούτε λέξη.
Η στάση αυτή είναι χειρότερη από αυτήν που τήρησε πριν από λίγες μέρες ο υπουργός Κ. Χατζηδάκης, για τον οποίο έγινε η ίδια αποκάλυψη. Ο Χατζηδάκης δεν αμφισβήτησε την παρακολούθησή του, απλώς εξέφρασε την πίστη του ότι πίσω από αυτήν δεν ήταν ο(προϊστάμενος της ΕΥΠ),πρωθυπουργός. Πρόκειται, φυσικά, για ψοφοδεή στάση, που είναι εντελώς απαξιωτική για πολιτικό πρόσωπο.
Τουλάχιστον ο υπουργός ψέλλισε ότι η υπόθεση είναι δυσώδης. Ο στρατηγός Φλώρος δεν είπε λέξη. Οπότε ανακύπτουν τα εξής δύο ερωτήματα:
Πιστεύει ότι η αποκάλυψη είναι ψευδής και, επομένως, είναι ανάξια σχολιασμού; Έχει υποχρέωση να το πει.
Πιστεύει ότι η αποκάλυψη είναι αληθής, αλλά δεν εμπλέκεται σ’ αυτήν ο πρωθυπουργός και υπουργοί; Και πάλι έχει υποχρέωση να πει, ώστε να μη σέρνεται μια τόσο βαριά κατηγορία εναντίον αυτών που τον διόρισαν στο ανώτατο στρατιωτικό αξίωμα.
Ο τρόπος που αντιμετώπισε την αποκάλυψη η κυβέρνηση(απέφυγε να τη διαψεύσει και βρήκε διέξοδο στην επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ) απλώς την επιβεβαιώνει. Ο πρωθυπουργός γνωρίζει, φυσικά, ότι η ΕΥΠ παρακολουθούσε και τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ. Για την παρακολούθηση υπάρχουν και «ουρές», γι’ αυτό και δεν δίνει εντολή στον εκπρόσωπό του να τη διαψεύσει ρητά και κατηγορηματικά.
Ο στρατηγός Φλώρος γιατί παριστάνει τον Κινέζο; Για λόγους ευθιξίας και αξιοπρέπειας πρέπει να μιλήσει. Δεν έχει δικαίωμα να σιωπά. Στην περίπτωσή του η σιωπή δεν είναι χρυσός.
Διαφορετικά θα παγιωθεί η πεποίθηση ότι καταπίνει την παρακολούθησή του, επειδή η κυβέρνηση θα ανανεώσει τη θητεία του. Όμως, αυτό θα ήταν ένα είδος εξαγοράς. Η οποία δεν συνάδει με την αξιοπρέπεια. Δεν ξέρουμε αν η προσωπική του αξιοπρέπεια έρχεται σε δεύτερη μοίρα, αλλά η αξιοπρέπεια του αξιώματος που φέρει δεν επιτρέπει αυτή τη στάση.
Ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων δεν δικαιούται να καταπιεί τέτοια προσβολή…
Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης μας προτείνει να διαβάσουμε μια σειρά από βιβλία. Είναι τόσο βέβαιο ότι τα έχει διαβάσει ο ίδιος όσο είναι ομοίως βέβαιο ότι γράφει ο ίδιος και τους λόγους του. Το λέω αυτό γιατί μεταξύ των προτεινόμενων βιβλίων είναι και το πόνημα του Φράνσις Γιοσιχίρο Φουκουγιάμα Liberalism and Its Discontents, όπου ο συγγραφέας του δόγματος Ρήγκαν και του The End of History and the Last Man, ο διανοούμενος του νεοσυντηρητικού κινήματος των Μπάνον-Τραμπ και νυν αποστασιοποιηθείς, προτείνει ξανά τον φιλελευθερισμό ως απάντηση στην σημερινή ευρεία κοινωνική και πολιτική δυσαρέσκεια. Μετά την επίθεση των οπαδών του Ντόναλντ Τραμπ στο Καπιτώλιο και την απόρριψη από τη Βρετανία του φιλελεύθερου -σύμφωνα με τον Φουκουγιάμα- ευρωπαϊκού προτύπου, οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο εξακολουθούν να έχουν μεν φιλελεύθερη δημοκρατία, αλλά είναι ένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα για το οποίο οι υποστηρικτές του δεν αισθάνονται υπερηφάνεια λόγω των κραυγαλέων οικονομικών ανισοτήτων, που οφείλονται στον «νεοφιλελευθερισμό» και την απόλυτη πίστη στην παντοδυναμία των αγορών, διαπιστώνει ο Φουκουγιάμα. Ο "νεοφιλελευθερισμός" είναι, όπως υποστηρίζει, μια στρέβλωση του φιλελευθερισμού, ο οποίος έχει πολύ μεγαλύτερη κοινωνική αρμοδιότητα από την απλή οικονομική αποτελεσματικότητα. Θεωρεί δε ότι δύο ιδεολογικά ρεύματα υπονομεύουν τον κλασσικό φιλελευθερισμό: οι οικονομολόγοι της ελεύθερης αγοράς στα δεξιά και η κοινωνικοπολιτιστική κριτική από τα αριστερά (Φουκώ, Ντεριντά…). Οι πρώτοι έχουν διαστρεβλώσει την αυτονομία και την αναγνώριση με την κατοχύρωσή τους αποκλειστικά στην αγορά, ενώ οι δεύτεροι αναθέτοντάς τες σε ομάδες ταυτότητας. Οι δογματικοί νεοφιλελεύθεροι έκαναν «θρησκεία» τους τις «ελεύθερες αγορές» (σ.σ. σ’ αυτές που ομνύουν οι Χατζηδάκης, Γεωργιάδης και… Μητσοτάκης) καταγγέλλει ο Φ., καθώς οι ιδέες των Mises, Hayek, Friedman, Becker, Stigler, παρά τα παροδικά οφέλη, στην πράξη επιτάχυναν την οικονομική κατάρρευση. Ο Φουκουγιάμα προτείνει για τη στήριξη του φιλελεύθερου κέντρου την «τάξη» (!) και μια σύντομη λίστα υποχρεώσεων: μία αποτελεσματική, «απρόσωπη» κυβέρνηση, με αποκέντρωση και επικουρικότητα(σ.σ. όχι κυβέρνηση αρίστων Μαξίμου-ΕΥΠ)· αντιμονοπωλιακά ΜΜΕ (σ.σ. και όχι λίστες Πέτσα!)· απαντήσεις σε λιγότερο από τρίμηνο στα ομαδικά αιτήματα(σ.σ. όχι γραφειοκρατία και κομματική προσβασιμότητα). Προτείνεται επίσης ο «φιλελεύθερος» πατριωτισμός ενάντια στους «λάθος» εθνικιστές (σ.σ. όχι εθνικισμός τύπου «Έβρου» και Μηταράκη-Θεοδωρικάκου). Και, τέλος, δύο πρακτικές αρετές: το διανοητικό μέτρο και η αίσθηση για το εφικτό (σ.σ. αυτά τα εκλαμβάνει ο καθένας κατά το δοκούν). Οι επαγγελματίες του πολιτικού μάρκετινγκ, διαπιστώνει αρθρογράφος του The Guardian που αναφέρεται στο βιβλίο του Φ., μπορεί εύλογα να αναρωτηθούν πόσο ισχυρές, αξιόπιστες κυβερνήσεις θα πληρώσουν για έναν ήπιο καπιταλισμό στη Δύση, καθώς το πιο σκληρό είδος καπιταλισμού επικρατεί παντού και όταν ο ήπιος καπιταλισμός φαίνεται ανίκανος να μειώσει ή να αναστρέψει τις διαρκείς κοινωνικές ανισότητες στην εργασία, την υγεία και τον πλούτο. Η πρόταση του Φουκουγιάμα για το τέλος της Ιστορίας έγινε όταν τελείωσε ο ψυχρός πόλεμος και η Δύση έχασε τον ιδεολογικό ενοποιητή «Άλλο» με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η πρόταση για το «φιλελεύθερο κέντρο» έρχεται τώρα που η Ρωσία του Πούτιν δίνει και πάλι στους «δυτικούς» έναν καθοριστικό Άλλο εναντίον του οποίου μπορούν να συσπειρωθούν. Θα ακολουθήσει η Κίνα. Όμως, για τον Φουκουγιάμα, αυτή είναι μια λάθος λύση. «Οι ταλαιπωρίες του φιλελευθερισμού», έγραψε πρόσφατα στους FT, «δεν θα τελειώσουν ακόμη κι αν ο Πούτιν χάσει». Τα βάσανα του φιλελευθερισμού είναι περισσότερο κοινωνικά και δομικά παρά ιδεολογικά. Με το παραπάνω ο Φουκουγιάμα επί της ουσίας επιχειρεί να αντιμετωπίσει την κριτική της αριστεράς, που θεωρεί ότι οι ανισότητες και η αδικία δεν είναι απλά μια δυσλειτουργία του φιλελευθερισμού, αλλά αντίθετα είναι η εκδήλωση της δομικής λειτουργίας και ο θεμέλιος λίθος του. Θυμίζω ότι ο Εμάνουελ Βαλερστάιν εδώ και χρόνια έθετε το πρόβλημα του «φυσικού ορίου του ρυθμού με τον οποίο το κεφάλαιο μπορεί να συσσωρεύεται». Το όριο αυτό είναι το χρονικό περιθώριο που δίνουμε στη φύση για να αναπαραχθεί. Η καταστροφή επέρχεται όταν αυτός ο χρόνος στη φύση δεν παρέχεται λόγω της υπερεντατικοποίησης της εκμετάλλευσης. Αυτό το όριο από φυσικό γίνεται κοινωνικό, καθώς οι επιχειρήσεις συσσωρεύουν κέρδη χωρίς όρια και παράλληλα οι κοινωνικοοικονομικές ανισότητες -η ανεργία και η φτώχεια- αυξάνονται, καθιστάμενες εκρηκτικές. Τώρα προσπαθούν να αναζωογονήσουν τη ζήτηση με πρόσχημα την κλιματική αλλαγή, προωθώντας τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας (πράσινος καπιταλισμός). Όμως, η υπερβολική προσφορά δεν μπορεί να απορροφηθεί ούτε από τον άνεργο καταναλωτή ούτε από το συνεχώς μειούμενο μισθό του επισφαλώς εργαζόμενου. Εκείνοι που προειδοποιούσαν ότι η υπερσυσσώρευση λειτουργεί σαν ένα «πανωσήκωμα» που απειλεί να γκρεμίσει όλο το οικοδόμημα, και ότι είναι ψευδαίσθηση πως το σύστημα μπορεί να αυτορυθμιστεί επιτυγχάνοντας μία ισορροπία μεταξύ προσφοράς-ζήτησης, χαλιναγωγώντας την τάση του κεφαλαίου για γρήγορη και υψηλότερη απόδοση, επαληθεύονται. Πλέον το αμείλικτο ερώτημα είναι: «Μπορεί η οικονομική μεγέθυνση να αποβεί συμβατή με τη σωτηρία του πλανήτη;» και κατ' επέκταση του ανθρώπου; Μπορεί λένε οι αισιόδοξοι, όπως ο Φουκουγιάμα, αρκεί οι όροι της μεγέθυνσης να επανακαθοριστούν ως σταθερή ισορροπία με τον φυσικό κόσμο, δηλαδή μέσα από τον «ήπιο (ή πράσινο) καπιταλισμό». Η ισορροπία όμως μεταξύ οικονομίας και κοινωνίας με τη διαμόρφωση «ορίων συσσώρευσης» είναι μία πλάνη κάτω από τις συνθήκες του κανιβαλικού καπιταλισμού. Συνεπώς, ή θα υπάρξει ένα ευρωπαϊκό και παγκόσμιο κίνημα που δεν θα αμύνεται απλώς αλλά και θα προτείνει, αντιπαραθέτοντας ένα νέο οικονομικό μοντέλο κι ένα νέο είδος ανθρώπου στο σημερινό εγωτικό κανίβαλο, ή η σημερινή κίνηση του καπιταλισμού προς την άβυσσο, στρατιωτικοποιώντας τις οικονομικές σχέσεις και σαρώνοντας το κράτος πρόνοιας, θα συνεχιστεί αδιατάρακτα, χωρίς καμία λίστα Φουκουγιάμα να μπορεί να την φρενάρει. Με άλλα λόγια, χρειαζόμαστε ένα παγκόσμιο κίνημα της διευρυμένης πολιτικής και κοινωνικής «οικολογίας», που σημαίνει την "επανένταξη" του ανθρώπου στη φύση(από την οποία αποστασιοποιήθηκε κατά την Αναγέννηση, όπως επισημαίνει ο Κ. Παπαϊωάννου) καθώς και ένα περιβαλλοντικό κριτήριο στη συσσώρευση. Επίσης, στο πεδίο της κουλτούρας της καθημερινότητας, η διευρυμένη πολιτική και κοινωνική οικολογία οφείλει να ανατρέψει το σύστημα των χυδαίων ατομικών συνηθειών, αλλά προπάντων να απελευθερώσει από το σύστημα των φόβων και απαγορεύσεων που επιβάλλει η σύγχρονη «βιο-εξουσία». Χρειάζεται ένα παγκόσμιο κίνημα που θα προτείνει και θα επιβάλει τον συγκερασμό της ρυθμισμένης και ελεγχόμενης αγοράς με την οικολογική δημοκρατία. Που θα προτείνει μία παγκόσμια κοινωνία χωρίς αποκλεισμένους, χωρίς παιδιά που να πεθαίνουν από πείνα και δίψα, μια οικονομία που θα σέβεται τα όρια της φύσης. Για να γίνει αυτό, για να σταματήσει η σημερινή καταστροφική πολιτική, επισημαίνει η Ν. Κλάιν, απαιτείται η κάθοδος στους δρόμους του «99%» των ανθρώπων που κατοικούν στον πλανήτη Γη. Ναι, για να σωθεί η Γη πρέπει να αλλάξει το σύστημα!
Μια μεγάλη συζήτηση για τα κρίσιμα διλήμματα των κοινωνιών , στην εποχή της αποκαλούμενης "Τεχνο-ζωής" : Καιροί δυστοπίας ή κρίσιμο σταυροδρόμι επιλογών για τις κοινωνίες, στην εποχή που η 4η Τεχνολογική "Επανάσταση" διαμορφώνει το πεδίο για την οικονομία, την πολιτική, την γεωπολιτική, τις συλλογικές οντότητες , τις ανθρώπινες σχέσεις και τον άνθρωπο;
∎ Στο στούντιο των "Αντιθέσεων" ο Δημοσθένης Δαββέτας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης,ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής και επί χρόνια συντάκτης στην ιστορική εφημερίδα της Γαλλίας, Liberation ● Σύγχρονη γεωπολιτική και σύγχρονος πολιτισμός. ● Η Ευρώπη διαλύεται ή έχει ανάγκη επανίδρυσης και σε ποια βάση ; ● Ελλάδα και η "εξουσία" της παρέας. Σύγκρουση θεσμών και ομάδων συμφερόντων ● Πρώτα ο νόμος ή οι Θεσμοί; ● Ψηφιακή "ζωή" και πολιτική , τεχνολογικές ευκαιρίες ή έλεγχος των κοινωνιών; ● Το αφήγημα της Παγκοσμιοποίησης στο σήμερα και ο Πολιτισμός. ● Τι θα πει σήμερα εθνική ταυτότητα; Τι προοικονομεί η φράση του Κλεμανσό περί "συνεχώς μεταβαλλόμενου έθνους"; ● Η σχέση μας με την Τουρκία και τι αντανακλά στην ελληνική κοινωνία ; ●Τι σηματοδοτεί παγκόσμια ο πόλεμος στην Ουκρανία και ποιοι πραγματικά ωφελούνται γεωπολιτικά; ● Η παγκοσμιοποίηση, ως "θεολογία" της Τεχνικής. ● Το πολιτικά "ορθόν": Ο "ταλιμπανισμός" της παγκοσμιοποίησης. ● Η ψηφιακή πραγματικότητα: το μόλις αρχικό στάδιο της Τεχνοζωής : Ο έρωτας την εποχή της Τεχνοζωής. Τα τεχνο-αισθήματα, η τεχνο-ύπαρξη, τα τεχνο-όντα ,η τεχνο-φιλία, η τεχνο-πολιτική ready made και η τεχνο-γεωπολιτική . ● Σήμερα στην τεχνο-εποχή , γιατί η δικαιοσύνη έχει αντικατασταθεί απο την δύναμη; ● Είναι η τεχνική το "άριστον" alter ego των ανθρώπων; "ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ" με τον Γιώργο Σαχίνη 📺 Στην ΚΡΗΤΗ TV
Υπάρχει πλέον κάποιος που αµφισβητεί ότι εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες πολίτες ήταν παράνοµα υπό παρακολούθηση από την ΕΥΠ και τις παραφυάδες της; Ούτε ο Γιάννης Οικονόµου, κυβερνητικός εκπρόσωπος και εκφραστής της ταραγµένης ψυχοπολιτικής κατάστασης του Κυριάκου Μητσοτάκη, δεν τολµά να το αµφισβητήσει. Στις... επίσηµες ενηµερώσεις που κάνει στους δηµοσιογράφους, στις οποίες θυµίζει εκείνο το ξεκαρδιστικό βίντεο µε τον αντιπρόεδρο του Εδεσσαϊκού, µπορεί να λέει ότι φταίνε άλλοι, µπορεί να µηρυκάζει δικαιολογίες σαν γίδα (αυτή µε την οποία έπιασαν στην πλάτη τον πρωθυπουργό) αλλά τις υποκλοπές δεν µπορεί να τις αρνηθεί. Αν κάποιοι γνωρίζουν ότι έγιναν υποκλοπές, αυτοί είναι τα θύµατα. Ο Κωστής Χατζηδάκης, ο Κωνσταντίνος Φλώρος, ο Γιώργος Γεραπετρίτης, οι υπουργοί και σύµβουλοι του πρωθυπουργού και όσοι αντιλαµβάνονται την παθογένεια του κυβερνητικού µηχανισµού επειδή ακριβώς τον έχουν ζήσει. Στο εσωτερικό της Ν∆ δεν µιλά κανένας ούτε για αποδείξεις ούτε για αµφισβητήσεις ή για µύθους του Αισώπου. Ζουν τον διπλό εφιάλτη «να πέσει η κυβέρνηση ή να χρησιµοποιηθούν οι συνοµιλίες που έχουν καταγραφεί;». Ως σήµερα –και έπειτα από κάθε αποκάλυψη για την έκταση και τον εγκέφαλο των παρακολουθήσεων– µιλάµε για το µέγεθος της εκτροπής αλλά και το µέγεθος της προσπάθειας που γίνεται για συγκάλυψη. Η ∆ικαιοσύνη κινείται στον αστερισµό του Ντογιάκου και υπάρχει, απ’ ό,τι λένε οι πληροφορίες, σχεδιασµός ώστε να εµφανιστεί γνωµοδότηση από εισαγγελέα του Αρείου Πάγου που θα χαρακτηρίζει παράνοµες τις έρευνες της Α∆ΑΕ ώστε να δηµιουργηθεί σύγχυση και να αφοπλιστεί η ανεξάρτητη αρχή. Σε πιο σκοτεινά σχέδια οργανώνεται ένα soft πραξικόπηµα στην Α∆ΑΕ µε αντικατάσταση µελών της ώστε να αλλάξουν οι συσχετισµοί. Η λεγόµενη εισαγγελική έρευνα για τις παρακολουθήσεις θα σκοντάψει έπειτα από όλα αυτά σε απόρρητα, γνωµατεύσεις για παράνοµες έρευνες και άλλα συναφή. Αυτός είναι ο λόγος άλλωστε για τον οποίο υπάρχει καθυστέρηση στις εισαγγελικές πράξεις. Αν δεν ήταν το παράδειγµα της ταχύτατης ∆ικαιοσύνης στο Βέλγιο στην υπόθεση της Καϊλή, το πιθανότερο είναι να κατηγορούσαν όσους απαιτούν γρήγορη έρευνα ως υπονοµευτές του εισαγγελικού έργου και, γιατί όχι, ως εκβιαστές. Ολα αυτά είναι αναµενόµενα µε µια κυβέρνηση Μητσοτάκη και µε την ηγεσία της ∆ικαιοσύνης να θεωρεί ότι η εξουσία της δεν εκπορεύεται από το σύνταγµα αλλά από το Μέγαρο Μαξίµου. Τι γίνεται όµως µε τα θύµατα της παρακολούθησης; Γιατί τόση σιωπή; Γιατί δεν διαµαρτύρονται, δεν κάνουν αιτήµατα έρευνας στην Α∆ΑΕ (πέρα από τον Γιώργο Κύρτσο και τον Τάσο Τέλλογλου), γιατί δεν θορυβούνται και δεν αναζητούν το δίκιο τους και την ισοπεδωµένη αξιοπρέπειά τους; Αυτό το κοµµάτι του σκανδάλου, στο οποίο τα θύµατα επιλέγουν τη σιωπή των αχαµνών, είναι το πιο ανησυχητικό. Είναι πλέον προφανές ότι καµιά από τις παρακολουθήσεις δεν έγινε για λόγους εθνικής ασφάλειας. Οι ωτακουστές και παράνοµοι καταγραφείς έχουν στα χέρια τους «τη ζωή των άλλων». Τι περιέχει αυτή η ζωή που τους κάνει βωβούς και άλαλους; Τι έχουν κάνει που τους φοβίζει και τους καθιστά πρόβατα στο σφαγείο του Μητσοτάκη; Πόσο λογικό και ηθικό είναι ένας δηµοσιογράφος ο οποίος είναι υπό παρακολούθηση (ή έστω λέγεται ότι είναι) να µην κάνει τα αδύνατα δυνατά σε προσωπικό και δηµοσιογραφικό επίπεδο ώστε να αποκαλυφθούν το έγκληµα και ο εγκληµατίας; Είναι δυνατόν να µη ζητά εξηγήσεις, να µην κάνει µηνύσεις, να µη χαλάει τον κόσµο για όσα συµβαίνουν στη δηµοκρατία και στον ίδιο; Πόσο πειστικός θα είναι άραγε αύριο όταν θα λέει στον πολίτη ότι έχει καθήκον αληθείας, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι δεν έκανε τίποτε για να µάθει την αλήθεια; Ποια µαχητικότητα υπέρ της κοινωνίας θα προτάξει όταν όλοι διακρίνουν την ουρά µες στα σκέλια του; Αν το κάνει επειδή δεν έχει θάρρος, τότε δεν κάνει γι’ αυτήν τη δουλειά. Αν το κάνει γιατί γνωρίζει ότι έχει καταγραφεί σε συνοµιλίες που αποκαλύπτουν τις βρόµικες σχέσεις του, τότε τα πράγµατα είναι πιο δύσκολα. Το σκάνδαλο των υποκλοπών αποκαλύπτει τη δόµηση του συστήµατος της διαπλοκής στη χώρα και σηµατοδοτεί την κρίση του. Οταν ο ίδιος ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ έχει κάνει τις στρατιωτικές του δάφνες στιφάδο, όταν έχει στερηθεί το µετάλλιο της περηφάνιας και σιωπά υποτακτικά στη «µοίρα» της παρακολούθησης τα πράγµατα είναι πολύ σοβαρά. Οι θεσµοί έχουν καταρρεύσει κι αν υπάρχει µια απτή απόδειξη γι’ αυτό, δεν είναι άλλη από τις συνοµιλίες που έχουν καταγραφεί. Οι πιο επιφανείς στη χώρα, οι πιο δυνατοί στην κοινωνία δείχνουν εκβιαζόµενοι, κρύβοντας πόσο θυµωµένοι είναι. Επειδή ακριβώς «ξέρουν αυτοί», τρέµουν µήπως µάθουν οι υπόλοιποι. Οχι για τις προσωπικές τους στιγµές, αλλά για τους δεσµούς που έχουν µεταξύ τους. Είναι έτοιµοι να κάνουν πολλές εκπτώσεις στην αξιοπρέπεια και την ίδια τη δύναµή τους προκειµένου να περάσει η µπόρα. Οταν θα έρθει η ώρα θα τιµωρήσουν σκληρά τον Μητσοτάκη, αλλά µε τον δικό τους τρόπο, όχι µε αυτόν που θα ήθελε η δηµοκρατία. Στο µυαλό του Μητσοτάκη αυτή η σιωπή είναι βολική και µεταφράζεται σε ισορροπία και σταθερότητα. Φιλοδοξεί ότι µε τις απαραίτητες κινήσεις τακτικής και τη χρήση των σιτιζοµένων στη ∆ικαιοσύνη όλα θα πάνε κατ’ ευχήν. Οι σχέσεις όµως του Μητσοτάκη µε τα ισχυρά θύµατά του είναι διαταραγµένες. Μπορεί να µη νοιάζονται για την εκτροπή της δηµοκρατίας, µετράνε όµως τον Μητσοτάκη µε ιδιαίτερο τρόπο, γιατί έχουν υποστεί την εκτροπή από αυτό που πίστευαν προσωπική βεβαιότητα. Σήµερα ανέχονται τους εκβιασµούς και τον εκβιαστή αλλά αύριο θα γίνουν θύτες, γιατί ο ρόλος του θύµατος είναι ασύµβατος µε τη λειτουργία τους. Μπορεί να µη λειτουργήσουν από περηφάνια ή δηµοκρατική ευαισθησία όπως θα έκανε ο απλός πολίτης, αλλά θα κάνουν αυτό που πρέπει. Ο Μητσοτάκης έχει πολλές εκκρεµότητες µε τη διαπλοκή που δεν µπορούσε να φανταστεί. Οχι µόνο επιχείρησε να γίνει ρυθµιστής της µε προσωπικές προτεραιότητες, οι οποίες µάλιστα αποδεικνύονται από τις παρακολουθήσεις, αλλά την εξέθεσε κιόλας. Την κατέγραψε, θέλησε να κυριαρχήσει πάνω της και τελικώς την εκβιάζει, προσπαθώντας να την πείσει ότι κάθε άλλη αντιµετώπιση είναι επιζήµια για όλους. Κάτω από τη σιωπή όµως υπάρχει οργή. Περηφάνια µπορεί να µην υπάρχει, αλλά υπάρχει οργή. Ετσι κι αλλιώς η διαπλοκή δεν λειτουργούσε µε γνώµονα ηθικές αξίες. Και ούτε θα τις ανακαλύψει τώρα όταν σκοπός της είναι να τελειώσει µε τον Μητσοτάκη...
