Πιο ώριμες συνθήκες από αυτές που ζούμε δύσκολα μπορεί να βρεθούν. Και αν όχι τώρα λοιπόν πότε; Αν όχι οι κομμουνιστές, ποιοι;
γράφουν οι Ανδρέας Γκριμπαβιώτης και Πάνος Χριστοδούλου
Σ’αυτό το χάος μας κανείς δεν περιμένει, Μονίμως κερδισμένοι, άριστα εκπαιδευμένοι, Όλοι γύρω σου κοιτάνε σαστισμένοι, Όταν σε δεύτερα τριάντα αφήνεις πίσω ό, τι σε δένει, Πήρες χαμπάρι ότι ζεις στο περιθώριο, Μια μέρα βροχερή με γλίτσα στο πεζοδρόμιο, Δε χανόμαστε, κρατάμε γερά, Γιατί ο δρόμος ανατρέφει τα σκληρότερα παιδιά (Λεξ, μουσική για τσόγλανους)
Η προηγούμενη δεκαετία αποτέλεσε ευκαιρία για τις δυνάμεις του κεφαλαίου στο να επιτεθούν με ακόμη μεγαλύτερη ορμή στα υπόλοιπα κοινωνικά στρώματα. Η οικονομική κρίση έδωσε το έναυσμα και τη δυνατότητα η επίθεση αυτή να μη γίνει μόνο στη βιομηχανική εργατική τάξη, όπως συνηθίζεται, αλλά να επεκταθεί στη μικρή και μεσαία αστική τάξη. Η συνθήκη αυτή αποτέλεσε και την ουσιαστική λήξη της σοσιαλδημοκρατικής αυταπάτης. Αποτέλεσμα των παραπάνω, οι νέοι και νέες που εισήλθαν στους χώρους εργασίας να αντιμετωπίζουν μια ιδιαίτερη και σκληρή κατάσταση: άρση μονιμότητας, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, υπερκατάτμιση χώρων και δικαιωμάτων εργασίας, ανεργία, επισφάλεια. Δυστυχώς οι προαναφερθείσες συνθήκες αποτέλεσαν ευκαιρία για περαιτέρω εκμετάλλευση των νέων, ακόμα και από τους παλαιότερους «συναδέλφους» τους.
Η λύση που βρήκε το κομμάτι της νέας γενιάς που δεν μετανάστευσε ήταν η ενίσχυση της επιστημονικής κατάρτισης και γνώσης, ώστε να μπορεί να σταθεί με αξιοπρέπεια απέναντι στις συνθήκες ζούγκλας που δημιουργούταν. Προφανώς και αυτό δεν ήταν αρκετό, με αποτέλεσμα το νέο επιστημονικό προλεταριάτο που συγκροτήθηκε, να αμείβεται πολύ λιγότερο από αυτό που παράγει, από αυτό που αξίζει και από αυτό που επένδυσε τόσα χρόνια. Το γεγονός αυτό ωθεί τους νέους σε κατάθλιψη και αγχώδεις διαταραχές, καθώς αδυνατούν να φανταστούν τη ζωή που ονειρεύονται και να αρχίσουν να την κάνουν πραγματικότητα. Το όραμα όμως αυτό έχει ανάγκη η ίδια η χώρα και η υπόλοιπη εργατική τάξη, ώστε η κοινωνία να κάνει ένα βήμα μπροστά, από τη μιζέρια και την εκμετάλλευση.
Δε γνωρίζω, αυτή η πόλη μοιάζει βομβαρδισμένη, Ρομαντικά κόκκινα φώτα να χαίρονται οι φαντασμένοι, Κι εμείς μες στα συντρίμμια της καλά καβατζωμένοι, Το φτύνω στα μικρόφωνα για όποιον καταλαβαίνει, Πως θα τρέχανε ακόμη αν ήμασταν ενωμένοι (Λεξ, μουσική για τσόγλανους)
Απαραίτητο στοιχείο για αυτό είναι η συγκρότηση του νέου επιστημονικού προλεταριάτου, όχι μόνο σε σωματεία αλλά και σε ένα ευρύτερο αγωνιστικό δρόμο, με κριτήριο όχι την ιδεολογική ή κομματική αλλά την ταξική ενότητα. Πιο ώριμες συνθήκες από αυτές που ζούμε δύσκολα μπορεί να βρεθούν. Και αν όχι τώρα λοιπόν πότε; Αν όχι οι κομμουνιστές, ποιοι; Γιατί αυτή τη στιγμή μόνο το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας φαίνεται να έχει και τη δυνατότητα και τη θέληση να μπορέσει να πάρει μια τέτοια πρωτοβουλία, που με πυρήνα το κομμουνιστικό πρόταγμα να ενώσει ευρύτερα κομμάτια της νεολαίας και του επιστημονικού προλεταριάτου, τα οποία δεν ασπάζονται απαραίτητα αυτό, αλλά έχουν κάθε συμφέρον να ακολουθήσουν μια κατεύθυνση ρήξης και ανατροπής του υπάρχοντος αναχρονιστικού συστήματος εκμετάλλευσης. Είναι λοιπόν ευκαιρία σε μια περίοδο έντονης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης το ταξικό επιστημονικό δυναμικό, οι γιατροί, οι μηχανικοί, οι δικηγόροι, οι εκπαιδευτικοί, και κάθε επιστημονικός κλάδος να συσπειρωθεί αγωνιστικά και επαγγελματικά, ώστε να επανακαθορίσει το δικό του επιστημονικό μέλλον ταυτόχρονα με κομβικούς τομείς της χώρας: τη γεωργία, την κτηνοτροφία, την υγεία, την ενέργεια, τις επικοινωνίες, την εκπαίδευση. Έχουμε τόσες δυνατότητες και τόσο λίγα να χάσουμε όσο παραμένουμε εγκλωβισμένοι, ευκαιρία να ορμήσουμε ενάντια στη μόδα τους διαλύοντας την εικόνα τους.
Μου λένε “όρμα τους, ενάντια στη μόδα τους”, Πώς θα τη χαρακτήριζα; μουσική για τσόγλανους, Ελλάδα φτώχεια, αμφίβολο το αύριο, Μαθαίνει πιο καλά όποιος μαθαίνει με το άγριο (Λεξ, μουσική για τσόγλανους)
Ανδρέας Γκριμπαβιώτης, Ηλεκτρολόγος μηχανικός και μηχανικός Υπολογιστών ΕΜΠ, MSc Υπολογιστικων Μαθηματικών Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
Πάνος Χριστοδούλου, Πάνος Χριστοδούλου, Βιοπαθολόγος/Εργαστηριακός Ιατρός, Ιατρός Δημόσιας Υγείας και Κοινωνικής Ιατρικής, MSc Διοίκησης Μονάδων Υγείας, MSc Διατροφής, Τροφίμων και Μικροβιώματος, Υποψήφιος Διδάκτορας Ιατρικής Πανεπιστημίου Πατρών, PGCert Διαχείρισης κρίσεων στη δημόσια υγεία και ανθρωπιστικής απάντησης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου