Τι δουλειά έχει η «δηκεοσήνι» με μια σφαίρα στο κεφάλι;

Κάθε που συμβαίνει κάποιο έγκλημα στους δρόμους της χώρας, αρχίζουν οι ερωτήσεις. Οι σωστές και οι λάθος. Λάθος; Υπάρχουν λάθος ερωτήσεις; Ακόμα χειρότερα, υπάρχουν επικίνδυνες ερωτήσεις; Πιθανότατα όχι, σε φιλοσοφικό επίπεδο. Όμως δεν ζούμε σε τέτοιο επίπεδο, εγώ δεν είμαι ο Σωκράτης και (υποθέτω) εσύ δεν είσαι ο Πλάτωνας (αν είσαι, ζητώ συγγνώμη, μπορείς ελεύθερα να μη διαβάσεις παρακάτω).

γράφει ο Ηλίας Γεροντόπουλος

Ορίστε λοιπόν μια λάθος ερώτηση: Τι φορούσε όταν τη βίασαν; Ορίστε ακόμα μία: Τι του είπε και τη σκότωσε; Ή ακόμα χειρότερα: Τι δουλειά είχε στα Εξάρχεια; Ερωτήσεις που στοχεύουν ύπουλα (κουτοπόνηρα, αν θες τη γνώμη μου) ν’ αλλάξουν θέση στο θύτη και το θύμα της κάθε υπόθεσης. Κι ιδού αυτή που ζει τη δική της δημοσιότητα τις τελευταίες ώρες: Τι δουλειά είχε να οδηγεί στις 2 το βράδυ, 16 χρόνων παιδί;
Δεν είχε. Ήταν παράνομο, ήτανε λάθος, οι γονείς του έχουν ευθύνη. Αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα. Δεν γίνεται να ‘ναι αυτό το ζήτημα όταν υπάρχει πυροβολισμός. Αυτό θα ήταν το ζήτημα (ή μήπως όχι;), αν δεν υπήρχε πυροβολισμός, αν δεν υπήρχε τραύμα, αν δεν υπήρχε θάνατος στο πλάνο. Ναι, τότε θα ήταν ένας 16χρονος που δεν είχε δουλειά να οδηγεί, δεν είχε δουλειά να κλέψει βενζίνη, δεν είχε δουλειά να το σκάει απ’ την αστυνομία. Τώρα, δεν είναι αυτό το ζήτημα.
Όμως αφού άνοιξε πάλι ο χορός των ερωτήσεων, να κάνω κι εγώ μερικές; Για να δούμε:

• Τι δουλειά είχε μια αστυνομική καταδίωξη σε κλοπή των 20€;
• Τι δουλειά είχε μια αστυνομική καταδίωξη τη στιγμή που υπήρχαν τα στοιχεία του αυτοκινήτου που γέμισε με την κλεμμένη βενζίνη των 20€;
• Τελικά, αν έπεσαν 2 πυροβολισμοί όπως ισχυρίζεται η ΕΛ.ΑΣ. (μία “ακινητοποίησης” και μία στον αέρα), τι δουλειά έχει μια σφαίρα στο κεφάλι του οδηγού;
• Παίζει ρόλο αν είσαι Ρομά (αν είσαι Τσιγγάνος, «Γύφτος») στο πόσο εύκολα τραβάει ο ένστολος πιστόλι;

Δεν πρόκειται να ισχυριστώ πως ξέρω με λεπτομέρειες το επιχειρησιακό πρωτόκολλο της αστυνομίας. Διαβάζω όμως απ’ την επίσημη σελίδα της: «Πυρά ακινητοποίησης, όταν στοχεύεται η πλήξη μη ζωτικών σημείων του σώματος ανθρώπου και ιδίως των κάτω άκρων αυτού». Σύμφωνοι, όταν μιλάμε για τον οδηγό οχήματος είναι δύσκολο να συζητήσουμε για «κάτω άκρα». Όμως η κοινή λογική το υπαγορεύει: αν σημάδεψες ζωτικά σημεία, έριξες πυρά εξουδετέρωσης. Να βαφτίσουμε το ψάρι - κρέας, η ουσία δεν αλλάζει. Πυρά ακινητοποίησης στο κεφάλι δεν υπάρχουν.
Θα μου πεις: «Δεν γινόταν αλλιώς». Θα σου απαντήσω ειλικρινά: Δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι δεν θυμάμαι ποια είναι η τελευταία φορά που διάβασα στον ξένο τύπο για νεκρό, σε ανθρωποκυνηγητό, για 20€ κλοπή, χωρίς να ‘χει ξεσηκωθεί ο τόπος όλος. Στις αστυνομίες των… έξω, στις αστυνομίες της Ευρώπης, στις αστυνομίες που «ζηλεύουμε», πέφτουν κεφάλια για μικρότερες απώλειες. Όμως εκεί οι αστυνομικοί κυκλοφορούν με κάμερες, είναι υπεύθυνοι, ξέρουν τι σημαίνει κουβαλάω κουμπούρι στη ζώνη μου. Στο φινάλε, μπορούν ν’ αποδείξουν ότι ναι, ήμουν σε άμυνα, η ζωή μου κινδύνευε, έκανα «ό,τι μπορούσα». Εδώ; Η μία γνώμη ενάντια στην άλλη.
Όσο η συζήτηση λοιπόν θα είναι γνώμες, με συγχωρείτε αλλά δεν θα πάρω. Θα περιμένω την εισαγγελική έρευνα, θα περιμένω τη δικαστική απόφαση, όμως πάνω απ’ όλα θα περιμένω μια αστυνομία που να μπορώ να την εμπιστευθώ. Μια αστυνομία που δεν θα λειτουργεί με τις λογικές σέκτας που προσπαθεί να προστατέψει τα παιδιά της. Μια αστυνομία που θα ζητάει φως, θα ζητάει κάμερες πάνω στα όργανά της, μια αστυνομία που θα ζητάει την εμπιστοσύνη μας και θα τη δικαιούται. Μέχρι τότε θ’ αναρωτιέμαι και, ανάμεσα στο όπλο και το κεφάλι, πάντα θα θεωρώ αθώο το κεφάλι. Μέχρι αποδείξεως του εναντίου.
Ως τότε, επίτρεψέ μου να κάνω ερωτήσεις. Και πίστεψέ με, τίποτα δεν έχω να χωρίσω από επαγγελματίες αστυνομικούς. Μονάχα δικαιοσύνη ζητάω, για να μπορώ να έχω ελευθερία. Δικαιοσύνη. Ή ίσως και δηκεοσήνι.
Κι ίσως ρωτήσουν κάποιοι: Τι δουλειά έχει το ήττα στην αρχή και το γιώτα στο τέλος; Κι αυτή θα είναι άλλη μια εντελώς λάθος ερώτηση.

www.2020mag.gr