Στην αρχή, τους ήταν αρκετό να δολοφονούν χαρακτήρες. Πλέον δολοφονούν την ίδια την πραγματικότητα.
Μέχρι πρότινος όποιος, όποια «ενοχλούσε» έμπαινε στο στόχαστρο και ακολούθως, το μιντιακό απόσπασμα έκανε πρόθυμα τη δουλειά. Μισές αλήθειες; Σκέτο ψέμα; Τι σημασία έχει; Κάποτε λέγαμε πως «πες, πες κάτι θα μείνει». Πλέον αρκεί μόνο ένα «πες», για να γίνει η δουλειά. Όσο για τις πιο δύσκολες επιχειρήσεις συγκάλυψης; Υπάρχει κι ο δρόμος της Σιωπής, την οποία οι Ιταλοί μαφιόζοι την λένε Ομερτά. Τον δρόμο αυτό, τον βλέπουμε να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας ως καλοδουλεμένη πρακτική τις τελευταίες ώρες, μετά και τις τελευταίες αποκαλύψεις για το καραμπινάτο σκάνδαλο των υποκλοπών.
«Παρακολουθούσε και τους αρχηγούς των Ενόπλων Δυνάμεων μέσω της ΕΥΠ», έγραφε την Κυριακή, το Documento, κάνοντας λόγω για «ολοκληρωτική εκτροπή» δείχνοντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον πολιτικό προϊστάμενο της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών που επιμένει να κρύβεται, αισθανόμενος πως δεν χρωστά εξηγήσεις – σε κανέναν. Νέα λίστα παρακολουθούμενων στο μενού, πλούσιο ρεπορτάζ. Ε, και; «Όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά», λέει ο λαός. Αλλά, ποιός νοιάζεται για το τι λέει ο λαός. Ο λαός θα πει αυτό που θα του πουν τα κανάλια. Σιωπή τα τηλεοπτικά μέσα; Σιωπή και ο λαός.
Άλλωστε, ποιός πολίτης θα το ψάξει παραπάνω; Είδηση είναι ό,τι περάσει από το τηλεοπτικό φίλτρο. Δεν το είπε η τηλεόραση; Δεν ισχύει. Ξέρουν που απευθύνονται. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν. Το πλαίσιο εντούτοις, έχει ήδη τεθεί για τους πολίτες. Το «κάθε πέρυσι και καλύτερα», δεν αφορά πια, μόνο στην τσέπη. Η μακρά εκπαίδευση στη «χιαστί» ενημέρωση ολοκληρώθηκε! «Αποφοιτήσατε ως κοινωνία, με βαθμό Άριστα!».
Και η πραγματικότητα; Η πραγματικότητα που «είναι εκεί»; Σιωπή. Η Σιωπή δεν κόβει μόνο τη γλώσσα. Δεν βουλώνει στόματα. Κλείνει μάτια κι αυτιά. Στοχεύει κυρίως, στην καρδιά της ίδιας της Σκέψης.
Στο προφητικά δυστοπικό «1984», ο Τζόρτζ Όργουελ έγραφε πως «…ο σκοπός της Νέας Ομιλίας είναι να στενέψει τα όρια της σκέψης. Στο τέλος θα κάνουμε κυριολεκτικά αδύνατο το έγκλημα της σκέψης, γιατί δεν θα υπάρχουν λέξεις για να το εκφράσει κανείς…». Και είχε βέβαια δίκιο, διότι για να επιτευχθεί σήμερα ο «στόχος» απαιτείται το τσαλάκωμα, αν όχι το καταξέσκισμα της ίδιας της πραγματικότητας. Στη θέση της θα μπει η καινούρια, μητσοτακική πραγματικότητα, εκείνη του σύγχρονου Μεγάλου Αδερφού.
«Επιχειρούν να δημιουργήσουν συνθήκες απάθειας στην κοινωνία», δήλωνε Στο Κόκκινο 105.5 με φόντο τις νέες αποκαλύψεις ο Κώστας Βαξεβάνης, ο εκδότης του Documento – που μετά τα περί… μυθευμάτων του κυβερνητικού «οικονόμου» του Μητσοτάκη, Γιάννη Οικονόμου, τόσο ο ίδιος ο δημοσιογράφος, όσο και οι αποκαλύψεις της εφημερίδας, καταδικάστηκαν στην εσχάτη των ποινών. Στη Σιωπή. Κιχ δεν έβγαλαν τα κανάλια το σαββατοκύριακο, που το ‘ριξαν στο… τσάμικο του αστυνομικού ρεπορτάζ. Όχι για να κάνουν αποκαλύψεις για τους δολοφόνους του Γιώργου Καραϊβάζ, ούτε από τον… πόνο τους βέβαια για τα θύματα – για το νέο θύμα γυναικοκτονίας, την νεαρή που δολοφονήθηκε από τον σύντροφό της στον Πειραιά, αλλά και για τα παιδιά της Κιβωτού του Κόσμου.
Έγραφε επίσης ο Όργουελ, στο «1984»:
«Ο Ο’Μπράιαν σήκωσε το αριστερό του χέρι, με την πλάτη του γυρισμένη στον Γουίνστον, με τα τέσσερα δάκτυλα εκτεταμένα και τον αντίχειρα κρυμμένο.
– Πόσα δάκτυλα είναι αυτά, Γουίνστον;
– Τέσσερα.
– Κι αν το Κόμμα πει ότι δεν είναι τέσσερα, αλλά πέντε, τότε πόσα είναι;
– Τέσσερα.
Η λέξη τέλειωσε με μια κραυγή πόνου».
Αυτά, όμως στο «1984». Γιατί στο δικό μας «βιβλίο», στο κεφάλαιο «2022», η Ιστορία γράφει πως η κραυγή πόνου που ακούγεται, είναι αυτή της ίδιας της Δημοκρατίας. Και τον πόνο, της τον προκαλεί η δυστοπική κυβέρνηση Μητσοτάκη με τις παραθεσμικές, παρακρατικές της πράξεις. Πράξεις που διαμορφώνουν «ολιστικά» που θα ‘λεγε και «το καλύτερο βιογραφικό της χώρας», την πραγματικότητα την οποία βιώνει κάθε πολίτης της χώρας.
Παρά την μιντιακή Ομερτά που επιβάλλει το γαλάζιο «Κόμμα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου