Δεν μπορείς παρά να σεβαστείς τους ανθρώπους που πραγματικά πιστεύουν σε κάτι.
Πάμε πάλι απ’ την αρχή:
Δεν μπορείς παρά να σεβαστείς τους ανθρώπους που πραγματικά πιστεύουν σε κάτι. Εντάξει, όχι αυτούς που πιστεύουν σε αποτρόπαια πράγματα όπως ο ναζισμός, αλλά καταλαβαινόμαστε τώρα, μην πλακωθούμε μόνο και μόνο γιατί πρέπει να πλακωθούμε. Για μένα, που λέει κι ο Ραζβάν, η πίστη είναι προνόμιο δεν είναι βάρος, και πολλές φορές σε οδηγεί να υπερβείς τόσο τον εαυτό σου όσο και τη μαλακία που σε περιβάλλει. Αν το έχεις μέσα σου, το είπαμε, και αν δεν πουλάς φούμαρα και παραμύθια…
Το οποίον, θέλουμε δεν θέλουμε, μας οδηγεί στους δεξιούς. Στους δεξιούς με τη βαθιά τους πίστη σε θρησκεία, πατρίδα και οικογένεια. Και Νέα Δημοκρατία, θα μας θύμιζε ο συγχωρεμένος ο Ρόμπερτ Ουίλιαμς, αλλά αυτό είναι τοπικό φαινόμενο και δεν έχει νόημα να το συζητήσουμε εδώ. Εκείνο, ωστόσο, που αξίζει να κουβεντιάσουμε είναι ότι μπορείς ν’ ανοίξεις διάλογο με δεξιούς που όντως πιστεύουν στα ανωτέρω ιδανικά και να καταλήξεις κάπου, έστω και με αμοιβαίες υποχωρήσεις.
Ποιος θέλει, δηλαδή, να μπουκάρει μια ξένη στη δικιά μας και να ματοκυλήσει τα παλικάρια μας, ποιος γουστάρει να υποφέρουν μάνες και παιδιά επειδή δεν υπάρχει καμιά κοινωνική πρόνοια, ποιος επιθυμεί να πεινάει ο πλησίον του και να κοιμάται στο δρόμο;
Οι δεξιοί θα βρούνε κάποια απάντηση στη φιλανθρωπία, στους εξοπλισμούς, στην εκκλησία, οι αριστεροί θα μιλήσουν για κοινωνικό κράτος, για δίχτυ προστασίας, για σχέσεις καλής γειτονίας, ο καθένας έχει την άποψή του και θα την υπερασπιστεί. Αλλά το μπότομ λάιν είναι ένα, που λένε και τ’ αμερικανάκια:
Όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι, όταν βρεθούμε στην άκρη του γκρεμού, όταν αρχίσουν τα αστραπόβροντα, οι άνθρωποι που έχουν μέσα τους ψυχή και αξίες, θα βάλουν πίσω το εγώ τους και μπροστά ένα σχέδιο σωτηρίας. Και αυτό μπορεί να μην έχει χρώμα κόκκινο ή γαλάζιο, μπορεί να είναι και λίγο μωβ και λίγο ματζέντα. Να τα βγάλουμε πέρα πρώτα και ύστερα μπορούμε να ξανατσακωθούμε με την άνεσή μας…
Οι φιλελέδες, από την άλλη, το μόνο που καταλαβαίνουν είναι το χρήμα. Ούτε πατρίδα, ούτε θρησκεία, ούτε οικογένεια, ούτε αλληλεγγύη, ούτε ισότητα, ούτε ισονομία, ούτε φροντίδα για τους αδύναμους και μην τους πείτε τίποτα για εργατικά δικαιώματα και υπεραξίες, γιατί θα τους προκύψουν όλες οι καντήλες του κόσμου. Και είναι τέτοιος ο φανατισμός τους, που πάνε να βγάλουν βλάκες και ηλίθιους όσους πιστεύουν σε κάτι άλλο εκτός από τα μπικικίνια. Τα μπικικίνια που καταλήγουν στις τσέπες τους για να είμαι πιο ακριβής, μιας και αυτή είναι η απόλυτη προτεραιότητά τους, να κονομήσουν με κάθε τρόπο, να καζαντίσουν, να κολυμπήσουν στα λεφτά σαν τον θείο Σκρουτζ.
Στην αγωνία τους για φράγκα, έχουν συνήθως τον άνεμο με το μέρος τους. Πηγαίνουν μακριά, αλλά όπως σημείωνε κάποτε η σπουδαία συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων Μάρτζερι Άλιγχαμ, το μέσα τους σαπίζει και ψοφάει. Κι αυτό είναι το μέγιστο αμάρτημα, γιατί μένουν κούφιοι και άδειοι. Σαν τα ντενεκέδια που στοκάρανε παλιά τη φέτα και ύστερα τα κοπανάγανε τα πιτσιρίκια για να γλεντήσουν. Όπως γλεντάει τώρα ο ελληνικός λαός την έγκλειστη των Βρυξελλών, που κούναγε το δάχτυλο στους αναξιοπαθούντες αποκαλώντας τους τεμπελχανάδες επιδοματίες. Το χρήμα υπερασπιζόταν και τότε, όπως το χρήμα υπερασπιζόταν σε όλη της τη ζωή. Αλλά δεν πάνε όλες οι αγάπες στον Παράδεισο, σε αντίθεση με όσα μας τραγούδησαν οι Πυξ Λαξ…
Το οποίον, θέλουμε δεν θέλουμε, μας οδηγεί στους δεξιούς. Στους δεξιούς με τη βαθιά τους πίστη σε θρησκεία, πατρίδα και οικογένεια. Και Νέα Δημοκρατία, θα μας θύμιζε ο συγχωρεμένος ο Ρόμπερτ Ουίλιαμς, αλλά αυτό είναι τοπικό φαινόμενο και δεν έχει νόημα να το συζητήσουμε εδώ. Εκείνο, ωστόσο, που αξίζει να κουβεντιάσουμε είναι ότι μπορείς ν’ ανοίξεις διάλογο με δεξιούς που όντως πιστεύουν στα ανωτέρω ιδανικά και να καταλήξεις κάπου, έστω και με αμοιβαίες υποχωρήσεις.
Ποιος θέλει, δηλαδή, να μπουκάρει μια ξένη στη δικιά μας και να ματοκυλήσει τα παλικάρια μας, ποιος γουστάρει να υποφέρουν μάνες και παιδιά επειδή δεν υπάρχει καμιά κοινωνική πρόνοια, ποιος επιθυμεί να πεινάει ο πλησίον του και να κοιμάται στο δρόμο;
Οι δεξιοί θα βρούνε κάποια απάντηση στη φιλανθρωπία, στους εξοπλισμούς, στην εκκλησία, οι αριστεροί θα μιλήσουν για κοινωνικό κράτος, για δίχτυ προστασίας, για σχέσεις καλής γειτονίας, ο καθένας έχει την άποψή του και θα την υπερασπιστεί. Αλλά το μπότομ λάιν είναι ένα, που λένε και τ’ αμερικανάκια:
Όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι, όταν βρεθούμε στην άκρη του γκρεμού, όταν αρχίσουν τα αστραπόβροντα, οι άνθρωποι που έχουν μέσα τους ψυχή και αξίες, θα βάλουν πίσω το εγώ τους και μπροστά ένα σχέδιο σωτηρίας. Και αυτό μπορεί να μην έχει χρώμα κόκκινο ή γαλάζιο, μπορεί να είναι και λίγο μωβ και λίγο ματζέντα. Να τα βγάλουμε πέρα πρώτα και ύστερα μπορούμε να ξανατσακωθούμε με την άνεσή μας…
Οι φιλελέδες, από την άλλη, το μόνο που καταλαβαίνουν είναι το χρήμα. Ούτε πατρίδα, ούτε θρησκεία, ούτε οικογένεια, ούτε αλληλεγγύη, ούτε ισότητα, ούτε ισονομία, ούτε φροντίδα για τους αδύναμους και μην τους πείτε τίποτα για εργατικά δικαιώματα και υπεραξίες, γιατί θα τους προκύψουν όλες οι καντήλες του κόσμου. Και είναι τέτοιος ο φανατισμός τους, που πάνε να βγάλουν βλάκες και ηλίθιους όσους πιστεύουν σε κάτι άλλο εκτός από τα μπικικίνια. Τα μπικικίνια που καταλήγουν στις τσέπες τους για να είμαι πιο ακριβής, μιας και αυτή είναι η απόλυτη προτεραιότητά τους, να κονομήσουν με κάθε τρόπο, να καζαντίσουν, να κολυμπήσουν στα λεφτά σαν τον θείο Σκρουτζ.
Στην αγωνία τους για φράγκα, έχουν συνήθως τον άνεμο με το μέρος τους. Πηγαίνουν μακριά, αλλά όπως σημείωνε κάποτε η σπουδαία συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων Μάρτζερι Άλιγχαμ, το μέσα τους σαπίζει και ψοφάει. Κι αυτό είναι το μέγιστο αμάρτημα, γιατί μένουν κούφιοι και άδειοι. Σαν τα ντενεκέδια που στοκάρανε παλιά τη φέτα και ύστερα τα κοπανάγανε τα πιτσιρίκια για να γλεντήσουν. Όπως γλεντάει τώρα ο ελληνικός λαός την έγκλειστη των Βρυξελλών, που κούναγε το δάχτυλο στους αναξιοπαθούντες αποκαλώντας τους τεμπελχανάδες επιδοματίες. Το χρήμα υπερασπιζόταν και τότε, όπως το χρήμα υπερασπιζόταν σε όλη της τη ζωή. Αλλά δεν πάνε όλες οι αγάπες στον Παράδεισο, σε αντίθεση με όσα μας τραγούδησαν οι Πυξ Λαξ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου