Σε ανάρτησή του στο Twitter, για τον θάνατο του σπουδαίου Πελέ, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, σημειώνει:
«Αποχαιρετούμε τον πρώτο, που έδειξε ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι και “τέχνη”…».
Εδουάρδο Γκαλεάνο
1958, Στοκχόλμη. Ο Πελέ
Λάμπει το βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο, αυτό που χορεύει και κάνει τους ανθρώπους να χορεύουνε. Στο Μουντιάλ της Σουηδίας, ο Πελέ και ο Γκαρίντσα εδραιώνονται, για να διαψεύσουν όσους λένε πως οι μαύροι δεν μπορούνε να παίξουνε σε κλίματα ψυχρά.
Ο Πελέ, αδυνατούλης, σχεδόν παιδί, φουσκώνει το στήθος για να εντυπωσιάσει κι ανασηκώνει το πιγούνι. Παίζει ποδόσφαιρο όπως θα έπαιζε ο Θεός, αν ο Θεός το ’παιρνε απόφαση να ασχοληθεί στα σοβαρά με τούτη την υπόθεση. Ο Πελέ έχει με την μπάλα ραντεβού όπου γουστάρει και όποτε γουστάρει και όπως του γουστάρει, κι αυτή ποτέ δεν του χαλάει χατίρι. Τη στέλνει επάνω ψηλοκρεμαστή: αυτή διαγράφει μια μεγάλη τροχιά και ξαναγυρνάει στο πόδι του, υπάκουη, χαρούμενη, μπορεί δεμένη μ’ ένα λάστιχο αόρατο. Ο Πελέ την ανασηκώνει, το στήθος του μαζεύει, την αφήνει να ρολάρει απαλά πάνω στο σώμα του: χωρίς ν’ αγγίξει καν τη γη, την πάει απ’ τονα πόδι στ’ άλλο, καθώς ξεχύνεται και τρέχει, τρέχει στο δρόμο για το γκολ. Και δεν υπάρχει ούτε ψυχή να τονε σταματήσει, με λάσο ή με σφαίρα, ώσπου την μπάλα, άσπρη, λαμπερή, στα δίχτυα να καρφώσει.
Μέσα και έξω από το γήπεδο προσέχει. Ποτέ δε χάνει ούτε λεπτό από το χρόνο του, ούτε ποτέ τού πέφτει κέρμα από την τσέπη. Μέχρι πριν λίγο γυάλιζε παπούτσια στου λιμανιού τις αποβάθρες. Ο Πελέ γεννήθηκε για ν’ ανεβεί ψηλά⸱ και το ξέρει.
Μνήμη της φωτιάς – ΙΙΙ. Ο Αιώνας του Ανέμου
Memoria del fuego – III. El siglo del viento (Siglo XXI. 1990, σ. 154-155)
Μετάφραση: Μπάμπης Ζαφειράτος, 29 Δεκεμβρίου 2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου