Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά. Κάλαντα Πρωτοχρονιάς

 

Καλή Χρονιά και του Χρόνου με Υγεία

Απόστολος Αποστόλου: "Κι όμως, ο χρόνος πλέον έχει πραγματικούς ιδιοκτήτες "

Ο καθηγητής Κοινωνικής και Πολιτικής Φιλοσοφίας, Απόστολος Αποστόλου, στη τελευταία ραδιοφωνική εκπομπή για το 2024, σε μια διαφορετική επισκόπηση της οργανωμένης "κανονικότητας" των κοινωνιών, εξηγεί στον 98.4 γιατί στις μέρες μας, ακόμη και οι ευχές - προσδοκίες των ανθρώπων για μια άλλη χρονιά το 2025, δεν έχουν την αντιληπτική ανάλυση, πως ο χρόνος στις μέρες μας έχει τελικά "πραγματικούς ιδιοκτήτες". 

Η στοχοθετημένη "μοναξιά" στις κοινωνίες, είναι στρατηγική διάλυσης κάθε μορφής συλλογικής δράσης και αμφισβήτησης, με τις κάθε μορφής εξουσίες να εμπεδώνουν την λογική των "-μέτα" ως την νέα πραγματικότητα.

Στην Ελλάδα, που ακόμη και η τύχη μίας ταινίας με ανυπέρβλητα εμπόδια  για τον Ιωάννη Καποδίστρια του Σμαραγδή, δείχνει πόσο ενοχλεί  η αυθεντική σκέψη  του Ελληνισμού για το αυτεξούσιο  και την αληθινή δημοκρατία. Είναι προφανές ότι το συντριπτικό κομμάτι του πολιτικού μας προσωπικού, είναι κατώτερο των περιστάσεων, ακόμη και στα λεγόμενα εθνικά θέματα. Η παρακμή και η δυστοπία, ιδίως στις ανεπτυγμένες κοινωνίες είναι εμφανής, ενώ η Ευρώπη μετεωρίζεται μεταξύ της πλήρους απίσχνασης και δορυφοροποίησης της στα παίγνια μεγάλης ισχύος.

 

Καρυστιανού για το ξήλωμα των «58 καρφιών»: «Προσπαθείτε μάταια. Δεν θα ξεχαστεί»...

«Κραυγή» οργής και θλίψης για το ξήλωμα του έργου των «58 καρφιών», ένα μνημείο αφιερωμένο στα 58 θύματα του εγκλήματος των Τεμπών από τη Μαρία Καρυστιανού, η οποία τονίζει σε ανάρτησή της πως «όλοι ξέρουν τους ηθικούς αυτουργούς και πόσο καλά βολεύονται στην κρυψώνα της ασυλίας»...

Υπενθυμίζεται ότι την αφαίρεση του έργου που είχε δημιουργήσει ο εικαστικός Γιώργος Κόφτης, ένα χρόνο πριν, μόλις 500 μέτρα μακριά από το σημείο της τραγωδίας των Τεμπών, γνωστοποίησε ο ίδιος με ανάρτησή του, γράφοντας λακωνικά «Τα 58 καρφιά στα Τέμπη δεν υπάρχουν πια». Ενώ, στη συνέχεια, προχώρησε σε μήνυση, τονίζοντας πως «είναι ύβρις αυτό που συνέβη».

Η Μαρία Καρυστιανού αναφέρει χαρακτηριστικά πως «στο σκοτεινό μέρος των Τεμπών το αίμα των ανθρώπων που πότισε τα χώματα αποτελεί από μόνο του Μνημείο πόνου και αιώνιας μνήμης, προσπαθείτε μάταια. Αυτό δεν μπορείτε να το εξαφανίσετε. Ρίζωσε εκεί. Όπως ακριβώς το έγκλημα που τελέσατε. Δεν μπορεί να ξεχαστεί. Ρίζωσε στην ψυχή όλων μας».

Στη συνέχεια σημειώνει πως «η κοινωνία αντιλαμβάνεται τη συστηματική συγκάλυψη. Καταλαβαίνει όλον τον μηχανισμό και τα κίνητρα που κρύβονται πίσω από κάθε κίνησή σας. Κάνετε τα πάντα για να μένετε έκθετοι μπροστά τα μάτια όλων μας». Ενώ τονίζει πως «είμαστε νοήμονες πολίτες και δεν παρασυρόμαστε από τη προσπάθεια τη δική σας και των πρόθυμων συνεργών σας να θολώσετε τα νερά και να “μπαζώσετε” την αλήθεια».

«Σε ότι αφορά τους ηθικούς αυτουργούς, δεν έχουμε καμία απορία. Όλοι οι Έλληνες Πολίτες γνωρίζουν ποιοι είναι και πόσο καλά βολεύονται στη κρυψώνα που νομίζουν ότι τους εξασφαλίζει η προσωρινή ασυλία τους, ασυλία, την οποία θα άρουν η Άτη, η Νέμεσις και η Τίσις», καταλήγει η κ. Καρυστιανού.

Αναλυτικά η ανάρτηση της Μαρίας Καρυστιανού

Στο σκοτεινό μέρος των Τεμπών το αίμα των ανθρώπων που πότισε τα χώματα αποτελεί από μόνο του Μνημείο πόνου και αιώνιας μνήμης.

Προσπαθείτε μάταια. Αυτό δεν μπορείτε να το εξαφανίσετε. Ρίζωσε εκεί. Όπως ακριβώς το έγκλημα που τελέσατε. Δεν μπορεί να ξεχαστεί. Ρίζωσε στην ψυχή όλων μας.

Εσείς συνεχίζετε να επιδεικνύετε ύβρη απέναντι στους νεκρούς. Μέχρι εκεί και τόσο χαμηλά “μπορείτε”. Τυφλωμένοι δε από την αλαζονεία σας, ξεχνάτε ότι μετά την Ύβριν, έρχεται η Άτη, ακολουθεί η Νέμεσις και επισφραγίζει η Τίσις, η Τιμωρία και η Συντριβή σας.

Διότι η κοινωνία αντιλαμβάνεται τη συστηματική συγκάλυψη. Καταλαβαίνει όλον τον μηχανισμό και τα κίνητρα που κρύβονται πίσω από κάθε κίνησή σας. Κάνετε τα πάντα για να μένετε έκθετοι μπροστά τα μάτια όλων μας.

Διότι είμαστε νοήμονες πολίτες και δεν παρασύρομαστε από τη προσπάθεια τη δική σας και των πρόθυμων συνεργών σας να θολώσετε τα νερά και να “μπαζώσετε” την αλήθεια.

Διότι τίποτα από όσα πράττετε δεν είναι ικανό να μας οδηγήσει στη ΛΗΘΗ.

Διότι, τα 57 καρφιά, ένα πολύτιμο έργο ψυχής και συμπόνοιας, λέξεων άγνωστων για το δικό σας σκοτάδι, αφιερωμένο σε αυτούς που άδικα και βίαια έφυγαν από την ζωή, αποτυπώνει τον πόνο απώλειας των αγγέλων μας και μεταφέρει ζωντανά το μήνυμα ότι κανένας τους δεν θα ξεχαστεί!

Διότι ακριβώς αυτήν την κατάθεση ψυχής δεν την αντέχετε για αυτό και δεν διστάσατε να εξαφανίσετε τα 57 καρφιά, που ξυπνούν τις Ερινύες και θυμίζουν σε όλους τους συνανθρώπους μας, ότι οι ίδιοι, τα παιδιά και οι αγαπημένοι τους θα μπορούσαν να έχουν καεί ζωντανοί στο τρένο του θανάτου, που έβαλε στις ράγες το ανάλγητο Κράτος και τα ψυχρά εκτελεστικά όργανά του.

Αναμένουμε να δούμε αν η Αστυνομία θα αφεθεί αυτή τη φορά απερίσπαστη να εντοπίσει τους δράστες εξαφάνισης των 57 καρφιών, αυτών των καρφιών που θα τρυπάνε πάντα τη δική σας ψυχή. Σε ότι αφορά τους ηθικούς αυτουργούς, δεν έχουμε καμία απορία. Όλοι οι Έλληνες Πολίτες γνωρίζουν ποιοι είναι και πόσο καλά βολεύονται στη κρυψώνα που νομίζουν ότι τους εξασφαλίζει η προσωρινή ασυλία τους, ασυλία, την οποία θα άρουν η Άτη, η Νέμεσις και η Τίσις.

www.nonews-news.com

Όταν ο Χατζιδάκις έλεγε τα κάλαντα στους… δημοσιογράφους!

Στον εξάψαλμο του Μάνου Χατζιδάκι για τους δημοσιογράφους, που ίσως πρέπει να τον κορνιζάρουμε στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ ακριβώς δίπλα στο καταστατικό μας.

Χρήστος Ξανθάκης

Αν είσαστε απ’ αυτούς και απ’ αυτές που χαρίζουν βιβλία στις γιορτές (ξέρω, ξέρω, εικοστός αιώνας…), το καλύτερο δώρο είναι τα “Σχόλια του Τρίτου”. Η συμπυκνωμένη σοφία δηλαδή του Μάνου Χατζιδάκι, όπως ακούστηκε από την δημόσια ραδιοφωνία τη διετία Μάιος 1978-Απρίλιος 1980.

Τότε που ο μεγάλος συνθέτης διηύθυνε το Τρίτο Πρόγραμμα, χαρίζοντας μαγικές στιγμές στους λάτρεις των ερτζιανών, της καλής μουσικής και της ελληνικής γλώσσας.

Ρίχνοντας και ο ίδιος τις μπηχτές του, φυσικά, για πρόσωπα και καταστάσεις όχι και τόσο παρφουμέ, όχι και τόσο μπριλάντε.

Ανάμεσά τους και οι δημοσιογράφοι, τους οποίους περιλαβαίνει στο τελευταίο από τα “Σχόλια” του βιβλίου. Ιδίως τους δημοσιογράφους της γαλάζιας παρατάξεως, που είχαν φροντίσει να τον διαβάλλουν και να τον δυσφημήσουν πολύ πριν τον πιάσει στο στόμα της η “Αυριανή”. Γιατί δεν χώραγε πουθενά ο γίγαντας Μάνος, δεν χώραγε σε κανένα κουτάκι μικροπολιτικό. Και γιατί έλεγε πάντοτε αυτό που είχε να πει, δίχως να φοβάται ότι θα τον κακολογήσουν οι δηλητηριώδεις γραφίδες. Τα τρολάκια της εποχής, που αργότερα έκαναν καριέρες και πρόκοψαν…

Ας μην πολυλογώ όμως κι ας πάμε στο ψητό. Στον εξάψαλμο του Μάνου Χατζιδάκι για τους δημοσιογράφους, που ίσως πρέπει να τον κορνιζάρουμε στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ ακριβώς δίπλα στο καταστατικό μας. Προς γνώση και συμμόρφωση:

• “Ο δημοσιογράφος είναι και ποιητής.
• Ο ποιητής αμφισβητείται αν τύχει να μην είναι και δημοσιογράφος.
• Ο δημοσιογράφος είναι και θεατρικός συγγραφέας.
• Ο θεατρικός συγγραφέας δεν είναι αποδεκτός αν τύχει και δεν είναι δημοσιογράφος.
• Ο δημοσιογράφος είναι, μπορεί να είναι και σκηνοθέτης του θεάτρου και του κινηματογράφου.
• Ο σκηνοθέτης χλευάζεται αν δεν είναι και δημοσιογράφος. Ο δημοσιογράφος είναι και τεχνοκρίτης και μουσικοκριτικός –κατά κανόνα.
• Τεχνοκρίτης και μουσικοκριτικός δεν υπάρχει χωρίς να είναι δημοσιογράφος.
• Ο δημοσιογράφος μπορεί να είναι και πολιτικός σχολιαστής.
• Πολιτικός σχολιαστής δεν γίνεται χωρίς ταυτότητα δημοσιογράφου.
• Ο δημοσιογράφος είναι και εκφωνητής και τηλεοπτικός παρουσιαστής για κάθε θέμα. Κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό.
• Τηλεοπτικός παρουσιαστής, εκφωνητής και εν γένει τηλεοπτικός παράγων δεν γίνεται χωρίς να ‘ναι δημοσιογράφος.
• Ο δημοσιογράφος είναι ιερός.
• Τα ιερά δεν είναι ιερά αν δεν υπηρετούν δημοσιογράφους και δημοσιογραφικά.
• Και τέλος:
• Ηθικόν, ό,τι έχει ελευθέρας και δημοσιογραφικόν.
• Αληθές, ό,τι μας φανερώνουν των εφημερίδων οι γραφές.
• Και Εθνικόν, ό,τι αληθές για τις εφημερίδες και ηθικόν”.

Y.Γ. 1: Τα “Σχόλια του Τρίτου” πρωτοκυκλοφόρησαν τον Οκτώβριο του 1980 από τις εκδόσεις Εξάντας σε επιμέλεια Γιώργου Χρονά.

Επανακυκλοφόρησαν προ ολίγων εβδομάδων από τις εκδόσεις Ίκαρος, με νέα σελιδοποίηση και διορθώσεις της Ευδοξίας Μπινοπούλου.

Υ.Γ. 2: Για να μην παρεξηγιόμαστε, δεν μιλάμε για ένα εύκολο και εύπεπτο βιβλίο. Εκτός από εξόχως πνευματώδης ο Χατζιδάκις στα “Σχόλια του Τρίτου” ήταν, επίσης, και ιδιαιτέρως υπαινικτικός σε βαθμό κρυπτικό ενίοτε. Ακόμη και για εμάς που διαβάζαμε το “Αντί” από το 1976, υπάρχουν φράσεις που μοιάζουν να απευθύνονται στο φεγγάρι και όχι στον ακροατή. Αλλά αυτή, εν τέλει, μπορεί να ήταν και η πρόθεση του δημιουργού…

newpost.gr

Η κότα που κάνει το χρυσό αυγό και η μάχη μέχρι τελικής πτώσεως!

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Επειδή έχει καταντήσει κουραστικό να διαβάζει και να ακούει κανείς επιφανειακές αναλύσεις, τόσο στα συστημικά ΜΜΕ, όσο και στα λεγόμενα «αντισυστημικά», ή τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με επίκεντρο το τι κάνει, ή θα κάνει, ο Τράμπ και η νέα του διοίκηση σε σχέση κυρίως με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Με τις αναλύσεις αυτές να εκφράζουν περισσότερο μύχιους πόθους, παραγνωρίζοντας τις πραγματικότητες. Με εικασίες και προσδοκίες, διαφορετικές για κάθε πλευρά, να βρίθουν, για τον Τράμπ. που «όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει». Έτσι, αυτός και μόνον αυτός μπορεί να επιβάλλει οσονούπω την ειρήνευση στην Ουκρανία, που υπονομεύει η απερχόμενη διοίκηση Μπάιντεν, προσπαθώντας να φέρει τον Τράμπ προ τετελεσμένων. Ας πούμε, λοιπόν, μερικά «αιρετικά» και στενάχωρα για μερικούς φίλους. Ο Τράμπ δεν μπορεί να κάνει τίποτε! Τουλάχιστον δεν μπορεί να κάνει τίποτε που να αντιστρατεύεται ευθέως τα συμφέροντα των ΗΠΑ, ούτε να επιβάλλει το παραμικρό στη βούληση της Ρωσσίας που αμύνεται απέναντι σε υπαρξιακού τύπου απειλή.

1. Η αποκαλούμενη και «συλλογική» δύση είναι φύσει και θέσει επιθετική δύναμη. Αυτό οφείλεται σε ιστορικούς λόγους διάρκειας αιώνων και λόγους «Πολιτικής Οικονομίας», που δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε εδώ (το έχουμε κάνει κατά καιρούς αλλού). Αντίθετα η πλούσια σε πλουτοπαραγωγικές πηγές, κατέχουσα το 11% της χερσαίας επιφάνειας του πλανήτη, αραιοκατοικημένη, Ρωσσία είναι φύσει και θέσει σε διαρκή άμυνα. Αυτό εξηγεί, εν μέρει τουλάχιστον, ότι συνήθως την πρωτοβουλία των κινήσεων την έχει η επιθετική δύναμη, με την αμυνόμενη να απαντά, διαμορφώνοντας η ίδια κάθε φορά όρους αποτροπής και μόνον. Ακόμη και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας δημιουργήθηκε στον καιρό του, για αμυντικούς λόγους αποτροπής της δυτικής επέκτασης, παρά τη συστηματική δυτική προπαγάνδα περί του αντιθέτου. Έτσι, όμως, ερμηνεύεται τόσο η διστακτικότητα όσο και η αργοπορία στις κινήσεις που χαρακτηρίζει τις πολιτικές της Ρωσσίας. Η διάλυση όμως της Σοβιετικής Ένωσης αναπτέρωσε τις ελπίδες των δυτικών και μόχλευσε τα μάλα τις επιδιώξεις τους. Παρ’ όλα αυτά η σημερινή Ρωσσία απέχει παρασάγγας από την κατάσταση που βρέθηκε η Σοβιετική Ένωση στις τελευταίες στιγμές της.

Το ουκρανικό μέτωπο

2. Ο πόλεμος στην Ουκρανία ξεκίνησε το 2022 ως εξ ανάγκης απάντηση της Ρωσσίας στον επεκτατισμό της «συλλογικής δύσης» και όταν πλέον το μαχαίρι είχε φτάσει στο κόκαλο με τη Ρωσσία να αντιμετωπίζει άμεση υπαρξιακή απειλή κι έχοντας ανακτήσει η ίδια ικανό μέγεθος ισχύος, μετά τη θλιβερή περιπέτεια της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης κι ό,τι επακολούθησε με τον βίαιο «εκδυτικισμό» της.

3. Η Ρωσσία δεν εισήλθε σε αυτήν την αιματηρή περιπέτεια που κρατάει ήδη τρία χρόνια για να έλθει σε έναν μεσοβέζικο συμβιβασμό με τη δύση, σπρώχνοντας το υπαρξιακό της πρόβλημα για μερικά χρόνια αργότερα. Η Ρωσσία είτε θα καθαρίσει τη «δουλειά» άπαξ δια παντός, στον χρόνο ανάλογα πάντα με τις δυνάμεις της, είτε θα καταστραφεί και αυτό φαίνεται ότι πλέον έχει γίνει συνείδηση της ηγεσίας της.

4. Τούτων δοθέντων, καμία ειρήνευση δεν μπορεί να υπάρξει στο ουκρανικό παρά μόνον με «ομολογία» της ήττας από την πλευρά της δύσης που χάνει τον πόλεμο στα πεδία των μαχών και ουσιαστική αναδίπλωσή της. Καμία διπλωματική λύση δεν μπορεί να επιβληθεί, ούτε παύση των εχθροπραξιών με τα μέτωπα στο πεδίο ανοικτά και χωρίς να εξασφαλιστεί από πριν μια νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας στην Ευρώπη που θα συμπεριλαμβάνει τη Ρωσσία και τα ιδιαίτερα συμφέροντά της, ως ακέραιη και κυρίαρχη χώρα. Μια αρχιτεκτονική ασφαλείας, δηλαδή, στη βάση των προτάσεων που η Ρωσσία κατέθεσε ήδη από τον Δεκέμβριο του 2021 και το ΝΑΤΟ αρνήθηκε ακόμη και να απαντήσει. Αυτή είναι η μοναδική «κόκκινη γραμμή» που η ρωσσική ηγεσία έχει καταστήσει απολύτως σαφές, ότι δεν πρόκειται να υποχωρήσει. Όλα τα υπόλοιπα, όπως το εδαφικό, είναι δευτερεύοντα ζητήματα που η Μόσχα είναι διατεθειμένη να διαπραγματευθεί. Και φυσικά δεν πρόκειται να τα διαπραγματευθεί με την Ουκρανία, που καταστρέφεται αργά και βασανιστικά εξ αιτίας των ιδιοτελών συμφερόντων, της ιδεοληψίας και των αβελτηριών της ηγεσίας της.

5. Συνεπώς, με δεδομένη την πάγια επεκτατική στρατηγική της δύσης που ανέκαθεν εποφθαλμιούσε κι επεδίωκε τη λεηλασία των πόρων στις αχανείς ρωσσικές εκτάσεις καμία ειρήνευση δεν θα μπορέσει να υπάρξει παρά μόνον, είτε με τη στρατηγική ήττα της Ρωσσίας, που δεν φαίνεται, είτε με τη συντριπτική ήττα του ΝΑΤΟ και τον αναγκαστικό συμβιβασμό των δυτικών ελίτ με τις πραγματικότητες του νέου αναδυόμενου πολυπολικού κόσμου.

Ο πόλεμος είναι ευρωπαϊκός

6. Ο Τράμπ και η νέα του διοίκηση απέχουν μακράν από το να αποδεχθούν την ήττα της συλλογικής δύσης και της αναγκαστικής της αναδίπλωσης. Είναι υποχρεωμένοι, είτε με την υπονόμευση της πολιτικής τους από τους δημοκρατικούς, είτε χωρίς αυτήν, να συνεχίσουν στον αδιέξοδο δρόμο της σύγκρουσης.

7. Φυσικά μέχρι τώρα η εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο μόνον κέρδη έχει φέρει στην υπερδύναμη τόσο με το «φουλάρισμα» των «μηχανών» του στρατιωτικοβιομηχανικού μπλοκ, όσο και στο φλέγον ζήτημα της ενέργειας, με την Ευρώπη να έχει καταστεί το απόλυτο υποχείριο των ΗΠΑ.

8. «Χέστηκε» ο Τράμπ για τον πόλεμο και τα θύματά του. Ως έξυπνος επιχειρηματίας απλά θα προσπαθήσει να πολλαπλασιάσει τα κέρδη των ΗΠΑ από την αναμέτρηση, φροντίζοντας να μην βγει χαμένος ακόμη κι από μια ενδεχόμενη συντριπτική νίκη της Ρωσσίας. Αυτό σημαίνει περαιτέρω μετάθεση του κόστους του πολέμου στην Ευρώπη, με κάθε διαθέσιμο μέσο και τρόπο.

Ο Μπάιντεν ξεκίνησε με την ανατίναξη των αγωγών και την πώληση ακριβού LNG στις ευρωπαϊκές χώρες, ο Τράμπ θα συνεχίσει. Πως; Με την επιβολή δασμών στα ευρωπαϊκά προϊόντα, ή με την απειλή της δασμολογικής πολιτικής, αλλά και με τη μερική παύση άμεσης χρηματοδότησης της Ουκρανίας, να επιβάλλει στους Ευρωπαίους να πληρώνουν την αγορά από το αμερικανικό βιομηχανικό σύμπλεγμα των όπλων που θα «καταναλώνονται» στα πεδία των μαχών.

Ο πόλεμος είναι ευρωπαϊκός, άρα οι Ευρωπαίοι πρέπει να πληρώνουν γι’ αυτόν. Οι Αμερικανοί «φίλοι» σύμμαχοι και προστάτες δεν έχουν παρά να τους πωλούν αδιάκοπα, αλλά πανάκριβα, ό,τι τους είναι αναγκαίο. Ήδη ο Τράμπ έχει καταστήσει σαφείς τις προθέσεις του με τα «τροχιοδεικτικά» της αύξησης των «αμυντικών» δαπανών των χωρών του ΝΑΤΟ ακόμη και μέχρι το 5% του ΑΕΠ τους. Αυτή θα είναι η μόνη διαφοροποίηση της πολιτικής Τράμπ από εκείνη του Μπάιντεν, που από τη μια κέρδιζε και από την άλλη ξόδευε χρήματα των Αμερικανών φορολογουμένων, για να συντηρείται ο πόλεμος.

Η κότα που κάνει το χρυσό αυγό

9. Με τις ευρωπαϊκές ελίτ να φαντασιώνονται σταδιακή εξάντληση της Ρωσσίας και τη συνεπακόλουθη ήττα της και συνεπώς την καταλήστευση των πλούσιων πλουτοπαραγωγικών της πηγών, οι ΗΠΑ έχουν βρει την κότα που κάνει το «χρυσό» αυγό. Θα είναι πολύ αφελής κάποιος να πιστεύει, ότι οι αμερικανικές ελίτ και ο Τράμπ ο ίδιος περισσότερο απ’ όλους, δεν αντιλαμβάνονται ως χρυσοφόρο αυτόν τον πόλεμο και θα αφήσουν την ευκαιρία από τα χέρια τους. Με τις πολυεθνικές τους φυσικά να ορέγονται κι αυτές τους πολύτιμους ρωσσικούς πόρους, με τη διαφορά ότι, γι’ αυτές, δεν αποτελούν ζωτική ανάγκη, όπως για τους χρεοκοπημένους Ευρωπαίους.

Βλέπετε οι Ευρωπαίοι, πέραν από τα μεγαλεία που ονειρεύονται μέσω τις εκμετάλλευσης ξένων πόρων, όπως τα είχαν καταφέρει με την αποικιοκρατία μέχρι πρόσφατα, πόρων που τώρα στερούνται και τους τρέχουν τα σάλια για τους ρώσσικους, έχουν ανάγκη τους Αμερικανούς για την επίτευξη των ονειρώξεών τους. Οι Αμερικανοί που δεν στερούνται πόρων, έχουν ανάγκη την παγκόσμια ηγεμονία, για να τους έχουν στο διηνεκές.

Κι ο πόλεμος θα συνεχίζεται κλιμακούμενος, κι εφόσον η Ρωσσία αποδεικνύει τη ανθεκτικότητά της, μέχρι οι Ευρωπαίοι να συνειδητοποιήσουν ότι έχασαν τα αυγά και τα πασχάλια κι αλλάξουν ρότα.

Τουτέστιν ο πόλεμος θα συνεχιστεί μέχρι τελικής πτώσεως ενός εκ των δύο μονομάχων, με τους Αμερικανούς, διασφαλίζοντας τα κέρδη τους, να αποσύρονται την κατάλληλη στιγμή. Αυτή βρίσκεται πολύ μακρυά ακόμη. Ας ελπίσουμε ότι στη διαδικασία δεν θα εμπλακούν πυρηνικά…

Πηγή: www.hereticalideas.gr

Πώς να γίνεις... αναγνώστης

Νόρα Ράλλη

Η τριλογία (μάλλον πολυλογία, αλλά το μετριάζουμε λόγω υπεροψίας) του «Πώς να γίνεις αριστερός εκδότης»/«Πώς να γίνεις αριστερός συντάκτης» έμελλε να ολοκληρωθεί με το «Πώς να γίνεις αριστερός αναγνώστης». Ωστόσο είπαμε να μην πηδήξουμε όλες τις τάξεις και από την πρώτη Δημοτικού να πάμε κατευθείαν στο μεταδιδακτορικό, οπότε θα αρκεστώ στο ταπεινό φαινομενικά, υπερ-αρκετό ρεαλιστικά «Πώς να γίνεις αναγνώστης» σκέτο. Κοινώς, πολλά είδαν τα μάτια μου που μου ’φεραν τον τρόμο κι έτσι προχωρώ λάου λάου.

Ομορφη αλλά και πολλαπλώς και ακαταλλήλως (κυρίως ακαταλλήλως) δύσκολη αυτή η απλή, κατά τα λοιπά, λεξούλα: Ανάγνωση. Ανά και Γνώση, σου λέει. Δηλαδή, τι δηλαδή; Οτι πας προς τα πάνω με τη γνώση; Οτι η ανάγνωση σε ανωτεροποιεί; Εξυψώνεσαι; Αντετοκούμπος και βάλε; Είναι, λέει, η ανάγνωση η κατανόηση των συμβόλων της γλώσσας. Είναι, ξαναλέει, και η κατανόηση ενός γραπτού κειμένου, μέσω της κατανόησης των συμβόλων που προείπαμε. Είναι, όμως, και ο τρόπος ερμηνείας ενός μηνύματος - ώπα. Εδώ είμαστε, καρδιά μου ισορρόπα! Οπότε, για να γίνεις «αναγνώστης», απαιτείται και το να ξέρεις τη γλώσσα, και να την αναγνωρίζεις και να την ερμηνεύεις. Και όχι μόνο τη γλώσσα, αλλά τα κρυφά της μηνύματα.

Κι επειδή παράδειγμα εστί μήτηρ, πατήρ και μούλικο κάθε εξήγησης, ας περάσουμε σε ένα από δαύτα: Είναι Χριστούγεννα. Κάποιος δηλαδή που τον είπανε Χριστό (και τον φώναζαν «Ω θε’ μου!») γεννήθηκε αυτές τις μέρες (που μόνο αυτές δεν γεννήθηκε) σε μια φάτνη (δηλαδή σε κάτι καλύτερο από ελληνικό δημόσιο μαιευτήριο), με κάτι βόδια γύρω (αυτό το πιστεύω) και κάτι αργόσχολοι λεφτάδες έψαξαν και τόνε βρήκαν και του πήγαν δώρα εκλεκτά (από μικρό σε βάζουν στο χέρι οι έχοντες συμφέρον - σωστοί οι μάγοι!) και με τα πολλά εμείς οι χριστιανοί γιορτάζουμε τα γενέθλιά του, στολίζοντας φάτνες και έλατα, αν και δεν είμαστε ειδωλολάτρες... μάλιστα. Και κάθε που ξαναγεννιέται, δώσ’ του νταούλια και γιορτές, καθώς άλλη παιδί δεν έκανε, μόν’ η Μαριώ τον Τζίζους!

Και κάθε που νταουλιάζουμε στις γιορτές, στέλνουμε αβέρτα και «Χρόνια Πολλά». Ελα, όμως, που του λόγου μου δεν. Μήτε τα χριστιανικά τους μπορώ, μήτε τα καταναλωτικά τους, μήτε τα μούλικα (γεννημένα ή αγέννητα - αν και τα δεύτερα είναι κάπως πιο συμπαθητικά), μήτε τον άνωθι συνδυασμό των τριών, που βιώνω σε κάθε μου βήμα, καθώς οι χριστιανοί, κάθε που «γεννάται», γραπώνουν τα αναπαραχθέντα προαναφερθέντα μούλικα και το μόνο που κάνουν είναι να βγαίνουν για ψώνια.

Αφού, λοιπόν, του λόγου μου δεν, ξέρω πως όποιος μου στείλει «Χρόνια Πολλά» το κάνει ως αφορμή για ευχητήριο, συμπεθερίστικο κουβεντολόι μαζί μου! (Καλά, περίμενε. Στο Βιλαμπάχο, ακόμα τρίβουν). Α παράτα με, ρε φίλε! Εχω που δεν έχω τον θεό μου, να έχω κι εσένα; Και αυτή είναι η δική μου ανάγνωση για τις «ευχές των εορτών».

Το ότι στην Ερμού, γιορτάρες μέρες και ενώ ο Μπακοζάν και ο θειος του είχαν απαγορέψει τους πλανόδιους μουσικάντηδες (είχανε γνώση οι φύλακες βλέπεις), βγήκε ένα συγκρότημα νέων και αντί για τα Κάλαντα τα Τρίγωνα τραγουδούσαν τον ύμνο του ΕΑΜ τον εξάγωνο, πώς να το διαβάσω εγώ αυτό τώρα; Που μας έσωσε από την πείνα κι από τη σκλαβιά; Ποια πείνα, ρε πεινάλα πλεμπαίε; Ποια σκλαβιά, βρε ανοχύρωτε στην αριστερή πάρλα;

Ο Αργυρός που πήγε να τραγουδήσει στον Βόλο, χασκογελώντας δίπλα στα σεξιστικά και νεοφασιστικά αστειάκια του Μπέου, δεν αρκεί; Θέλουμε και ύμνο του ΕΑΜ στην Ερμού; Κάποιοι χόρευαν (με τον ύμνο, γιατί με τον Αργυρό/Μπέο προσκυνούσαν), άλλοι τραγουδούσαν. Στο κέντρο της Αθήνας αυτό τώρα! Εκεί που θα περπατήσει ο νυν Ντε Γκρες, πρώην Γλύξμπουργκ, για πάντα διάδοχος Βασιλιάς! Τι να κάνει κι ένας Δούκας; Με πόσες μάνικες να ξεπλύνει αυτούς τους ήχους που μαγαρίσανε την πόλη του;

Γι’ αυτό σου λέω: δύσκολη λεξούλα η «ανάγνωση». Τώρα που τελειώνει το έτος, ευχή και κατάρα σου δίνω: έτσι και τη μάθεις, το πιθανότερο είναι από «αναγνώστης» να γίνεις κατευθείαν «αριστερός αναγνώστης». Μην πεις πως δεν σου το ’πα - προειδοποιάω!

www.efsyn.gr

Χριστούγεννα κάτω από την σκιά των πολέμων

του Απόστολου Αποστόλου

Η ειρήνη στέγνωσε, μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, έγινε αδιάφορη έννοια με ακυρωμένο περιεχόμενο. Οι πόλεμοι και οι τρομοκρατικές ενέργειες έχουν εγκατασταθεί ως ιοί και διαχέονται παγκοσμίως. Γίνονται δορυφόροι του πλανήτη. Είμαστε σε μια μετάβαση της ζωής όπου όλα συνηθίζονται ως συμβάντα ενός μονοπολικού συστήματος.

Εξάλλου η σύγχρονη εποχή, μας καλεί να μάθουμε να υπερβαίνουμε το περίγραμμα της κοινωνικής και ιστορικής μας διαδρομής. Σύμφωνα με τους νέους κανόνες το μέλλον δεν αντανακλάται στο παρελθόν, αλλά στους υποσχόμενους κοσμοπολιτισμούς που θα μας ταξιδέψουν στο χρόνο με ταχύτητες ρεκόρ.

Έτσι και αλλιώς ζούμε το λυρικό παραμύθι όπου όλα αλλάζουν μέσα στους ορίζοντες μιας υπόσχεσης που μας λέει ότι ο άνθρωπος θα ταυτιστεί εν τέλει με την τεχνολογία και θα λυτρωθεί μέσα στους κόλπους της. Οι παυσίλυπες ιδέες της εποχής μας εξαρτημένες από την τυφλή βεβαιότητα του καινούργιου, μας αφήνουν ανακουφιστικές προσδοκίες για την καινούργια δήθεν δυναμική του μέλλοντος.

Η δυναμική του μέλλοντος μεταξύ άλλων έχει ως λύση και τον πόλεμο ως νέα αστυνόμευση. Ο Ζαν Μπωντριγιάρ έγραφε ότι ο πόλεμος αποτελεί «μορφή αστυνόμευσης». Η παλιά συνταγή του ψυχρού πολέμου δε βοηθάει πια και αυτό γιατί δημιουργεί ένα «νεκρό κόσμο» γεμάτο από αναμνήσεις, αρχεία, τεκμηριώσεις. Όλα αυτά είναι άχρηστα στο νέο κόσμο που αναζητά να επιβάλλει την ταχύτητα της δύναμης.

Ο πόλεμος που ισοπεδώνει το νου

Ο πόλεμος με την ογκηρή του βία και στην προοπτική της διάλυση της ζωής, ως τρόμος και χιονοστιβάδα κατάρρευσης όλων των πίστεων επενδύει στη σύνθεση της σύγχυσης και παράγεται με τον ίδιο τρόπο που παράγεται ο σημερινός πολυπολικός κόσμος. Και αυτό γιατί μια κοινωνία που επενδύει στον πόλεμο είναι μια κοινωνία που εντάσσει την τεχνολογία στις στρατιωτικές ανάγκες. Είναι μια κοινωνία η οποία εκπαιδεύει τις νέες γενιές στην πειθαρχία χωρίς άλλες σκέψεις.

Είναι μια κοινωνία όπου η βιομηχανία οργανώνεται για την παραγωγή νέων όπλων, όπου η κυκλοφορία των αγαθών πρέπει να ενταχθεί σε «νέα σημεία συμφόρησης» και οι δημόσιοι πόροι να μετατοπιστούν από την πρόνοια στον πόλεμο. Επίσης είναι μια κοινωνία όπου η πολιτική διαφωνία γίνεται εσωτερικός εχθρός. Τέλος είναι μια κοινωνία όπου ο ανταγωνισμός για οικονομικούς και υλικούς πόρους γίνεται όλο και πιο συγκρουσιακός.

Ο πόλεμος θεωρείται από πολλούς ως ο απλούστερος τρόπος για να ξεπεραστεί η πολυπλοκότητα του παρόντος. Να αναπροσανατολιστούν οι μάζες από την πολυκρίση τους, να αναδιαταχθεί η πλανητική σύγχυση, να επανεκκινηθούν οι οικονομίες που βρίσκονται σε κρίση, να επιβληθούν οι νέες ηγεμονίες ή να ενισχυθούν οι παλιές. Σε αυτήν την ταραχώδη κατάσταση μετάβασης σε παγκόσμιο επίπεδο ο πόλεμος απειλεί να τοποθετηθεί στο επίκεντρο των διαδικασιών παγκοσμιοποίησης, επιβάλλοντας έναν νέο προβληματισμό επάνω σε μια έννοια παλιά αλλά πάντα με ισχύ που ονομάζεται ιμπεριαλισμός.

Ο Σάντρο Μερτζάντα και ο Τόνι Νέγκρι έλεγαν ότι «ο πόλεμος κλείνει τους χώρους για αγώνα της ισότητας και της ελευθερίας, γιατί αποτελεί από τη φύση του, άρνηση κάθε μορφής ανάπτυξης». Ο πόλεμος είναι η ντροπή του ιστορικού ανθρώπου στο σύνολο του. Και αυτό γιατί δε δικαιώνεται ποτέ η ανθρώπινη ύπαρξη και τελεί υπό τον ολετήριο κλοιό της βίας με τον ανάκουστο πόνο του ανθρώπου, τον βασανισμό του, την τραγωδία του.

Χριστούγεννα κάτω από το ρίγος του θανάτου

Οι πόλεμοι και οι τρομοκρατικές ενέργειες αποτελούν τα μικρομοριακά – φράκταλ κύτταρα των παγκοσμιοποιημένων κοινωνιών που έχουν χάσει τις αντιστάσεις τους. Έρχονται ως συνέπεια των ανοιχτών συνόρων, του μιξαρίσματος των πολιτισμών, της λογισμικής βιολογίας για την εφαρμογή της γενετικής μηχανικής, με τα μετα-ανθρωπιστικά δικαιώματα των «αισθανόμενων» οργανισμών. Οι πόλεμοι και οι τρομοκρατίες γίνονται πλέον ασύλληπτοι τομείς μέσα από την τεχνολογία και αποτελούν τις χρυσές εφεδρείες του παγκοσμιοποιημένου συστήματος.

Η θρησκευτική εορτή των Χριστουγέννων υπενθυμίζει το ρήγμα μεταξύ καταδίκης στο χρόνο και απελευθέρωσης στην αιωνιότητα. Τα Χριστούγεννα δεν έχουν το συμβολικό χαρακτήρα κάποιας καταναλωτικής εορτής με τη σπάταλη και αξερίζωτη φρενίτιδα αγαθών, αυτό το διεκδικεί ο ψυχικός κάματος των ανθρώπων και η εμπορευματική κερδοφορία. Τα Χριστούγεννα είναι η αποτύπωση μέσα στο χρόνο του άχρονου. Αλλά το ρίγος του θανάτου και του τρόμου που εκφράζουν οι πόλεμοι ανατρέπουν τόσο το αντίκρισμα της προβολής προς την αιωνιότητα, όσο και την ψευδαίσθηση της καταναλωτικής ευωχίας. Τώρα πια οι εκτυφλωτικές λάμψεις των πολέμων έχουν καλύψει τα αστέρια των Μάγων, δηλαδή τη φωτεινή πυξίδα για τη Βηθλεέμ.

Πηγή: slpress.gr

«Έρωτας» με το «αβύθιστο αεροπλανοφόρο»

Αμερικανικό και βρετανικό πρέσινγκ στη Λευκωσία ενόψει των εξελίξεων στην περιοχή

από Κώστας Βενιζέλος

Ξαφνικά «αγάπησαν» όλοι την Κύπρο! Ξαφνικά σπεύδουν οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί στο νησί για να «αναβαθμίσουν» τη συνεργασία με την Κυπριακή Δημοκρατία, την οποία διαχρονικά αντιμετώπιζαν ως χώρα «στη σκιά της Τουρκίας». Την αντιμετώπιζαν έχοντας υπόψη ότι ο μεγάλος εταίρος και σύμμαχος είναι η Τουρκία και η Λευκωσία πολλές φορές ήταν στις παράπλευρες απώλειες.

Η Κύπρος μπήκε –ξανά– στο χάρτη λόγω των γεωπολιτικών εξελίξεων. Λόγω των όσων διαδραματίζονται στην περιοχή. Πόλεμοι, γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστινίων από την κατοχική δύναμη στο Ισραήλ, Συριακό, οδήγησαν σε μια νέα κατάσταση πραγμάτων, η οποία χαρακτηρίζεται από ρευστότητα, αβεβαιότητα και κινδύνους.

Είναι σαφές πως η πόρτα του φρενοκομείου δεν άνοιξε τώρα, αλλά προ πολλού και είναι πρόδηλο ότι δύσκολα μπορεί να κλείσει. Με άλλους όρους και δεδομένα συνδέεται με τη συνεχιζόμενη ανακατανομή ισχύος. Προφανώς και η ευθύνη δεν είναι των λαών, αλλά όλων εκείνων, οι οποίοι πίσω από κλειστές πόρτες, κάνουν ασκήσεις επί χάρτου, δημιουργούν κρίσεις και μέσω αυτών κερδίζουν οικονομικά και γεωπολιτικά. Οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η απούσα Ε.Ε., έχουν δημιουργήσει μια γεωπολιτική τρύπα και η συνέχεια θα δείξει κατά πόσο θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις. Η κατάσταση φαίνεται να έχει ξεφύγει.

Κι αυτό φαίνεται από την πορεία των πραγμάτων: Από τον πόλεμο του Ιράκ μέχρι την «Αραβική Άνοιξη», το αποτέλεσμα ήταν το Ισλαμικό Κράτος, ο συριακός εμφύλιος, η προσφυγική κρίση και σε ό,τι αφορά τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, η ενίσχυση της ακροδεξιάς.

Ποια θα είναι η συνέχεια; Γενίκευση πολέμου και μια μάχη επικράτησης διαφορετικών συμφερόντων με το «μοντέλο Λιβύης» να είναι το επικρατέστερο.

Ελλάδα και Κύπρος

Η Ελλάδα από απόσταση φαίνεται να αντιμετωπίζει τις εξελίξεις μέσα από ένα γκρίζο πέπλο, κοντόφθαλμης και εν πολλοίς εξαρτώμενης από τρίτους, τις ΗΠΑ, προσέγγισης. Είναι γενικώς απούσα. Η Κυπριακή Δημοκρατία από απόσταση αναπνοής παρακολουθεί τις εξελίξεις στην περιοχή. Η Λευκωσία κινείται προς όλες τις κατευθύνσεις (Λίβανο, Παλαιστίνη, Ισραήλ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Αίγυπτο, Κατάρ) και ενίοτε διαδραματίζει ρόλο αγγελιαφόρου, κομιστή μηνυμάτων. Την ίδια ώρα, είναι σαφές πως οι Αμερικανοί θεωρούν πως η Κύπρος μπορεί να αξιοποιηθεί για τους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς τους παραπέμποντας στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, όταν το νησί χαρακτηριζόταν «αβύθιστο αεροπλανοφόρο». Φαίνεται πιο έντονα έχουν φέρει στο προσκήνιο το «αβύθιστο αεροπλανοφόρο», το οποίο επιδιώκουν να αξιοποιήσουν στο έπακρο.

Υπενθυμίζεται ότι ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, μια εβδομάδα πριν τις αμερικανικές εκλογές, τον περασμένο Νοέμβριο, προσκάλεσε τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη στο Λευκό Οίκο. Στη συνέχεια και στο πλαίσιο ενδεχομένως και του ενδοΝΑΤΟϊκού ανταγωνισμού, ο Βρετανός πρωθυπουργός έφθασε την περασμένη Τρίτη στη Λευκωσία για να συναντηθεί με τον Κύπριο Πρόεδρο, τον οποίον είδε τον Οκτώβριο στο Λονδίνο. Ήταν η πρώτη μετά από 53 χρόνια συνάντηση Βρετανού πρωθυπουργού. Προφανώς και η επίσκεψη έχει να κάνει με τις γεωπολιτικές εξελίξεις –καθόλου με το Κυπριακό– αλλά πρωτίστως με τις στρατιωτικές βάσεις, που διατηρεί η Βρετανία στο νησί και θέλει να διατηρήσει, για να έχει ρόλο και λόγο στην ευρύτερη περιοχή. Η ξεδοντιασμένη βρετανική πάλαι ποτέ αυτοκρατορία δεν έχει άλλη διέξοδο στην περιοχή, αλλά και ευρύτερα, παρά μόνο μέσω Κύπρου. Διά των βρετανικών βάσεων.

Η Λευκωσία, κυρίως με τους Βρετανούς, δεν έχει ψευδαισθήσεις ότι δηλαδή έχουν αλλάξει στάση έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μια στάση, η οποία διαχρονικά, ήταν απέναντι στην Κύπρο και δίπλα στην Τουρκία. Το ίδιο ισχύει και με τις ΗΠΑ, που υπάρχουν ακόμη οι μνήμες από το 1974.

Η ιμπεριαλιστική Τουρκία

Σε αυτή τη φάση και με τα δεδομένα που διαμορφώνονται σήμερα στο συριακό, η Τουρκία είναι στους κερδισμένους. Πέτυχε αυτά που επιδίωκε. Είχε εμπλοκή και αξιολογεί τα κέρδη. Έχει λόγο την επόμενη ημέρα, κατέχει έδαφος και έχει ως προτεραιότητα να κτυπήσει τους Κούρδους αποτρέποντας την ανακήρυξη κουρδικού κράτους. Εάν το πετύχει αυτό, η παρουσία της στη Συρία θα έχει «κλειδώσει» εσαεί και θα έχει μεγάλη επιρροή στη χώρα ή σε ένα από τα κομμάτια της, στην περίπτωση διαμελισμού. Εάν, όμως, δεν καταφέρει να αποτρέψει την ανακήρυξη κουρδικού κράτους, τότε η Άγκυρα θα χάσει στη γεωπολιτική σκακιέρα. Και μάλλον θα αντιδράσει βιαίως. Το «κλειδί» στην περίπτωση της ανακήρυξης ή μη κουρδικού κράτους βρίσκεται στα χέρια των Αμερικανών, οι οποίοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πουλήσουν για μια ακόμη φορά τους Κούρδους.

Η Τουρκία έχει –σε αντίθεση με την Ελλάδα– ένα ολοκληρωμένο σχεδιασμό σε ό,τι αφορά το διεθνές πεδίο. Πρόκειται για ένα σχέδιο, το οποίο αφορά τους επεκτατικούς σχεδιασμούς της Άγκυρας. Τα ιμπεριαλιστικά της σχέδια, που επεκτείνονται σε όλο τον κόσμο, με βάση συγκεκριμένα βήματα.

Όπως είναι γνωστό, λίγα 24ωρα πριν καταρρεύσει το καθεστώς Άσαντ στη Συρία και προελάσουν οι τζιχαντιστές, στην Τουρκία ο Ερντογάν παρουσίαζε το «Έγγραφο Στρατηγικής Δημόσιας Διπλωματίας 2024-2029». Πρόκειται για ένα μελετημένο σχέδιο τουρκικής προέλασης σε διάφορες περιοχές του πλανήτη. Είναι ένα ολοκληρωμένο σχέδιο δράσης, το οποίο αφορά την περίοδο μέχρι το 2029. Έχοντας ως εργαλείο τη στρατηγική της ήπιας ισχύος και παράλληλα τη πολιτική της στρατιωτική επιβολής. Διά της στρατιωτικής ισχύος. Το «Έγγραφο Στρατηγικής Δημόσιας Διπλωματίας 2024-2029», εστιάζει στο όραμα για «μεγαλύτερη Τουρκία». Αναδεικνύει τις στρατηγικές επιδιώξεις και συνιστά την πρακτική υλοποίησης του μεγαλεπήβολου εθνικιστικού οράματος, για επέκταση της κατοχικής δύναμης σε περιοχές του πλανήτη. Πρόκειται για πολιτική διείσδυσης διά της στρατιωτικής ισχύος( Συρία, Λιβύη και αλλού), με στόχο τη «φυσική παρουσία». Πρωτίστως, όμως, χρησιμοποιείται η μέθοδος της ήπιας ισχύος, που περιλαμβάνει φιλανθρωπίες, κατασκευή έργα υποδομής σε τρίτες χώρες (Αφρική, Καύκασο, Βαλκάνια)

Μονίμως στη μεγάλη εικόνα της τουρκικής στρατηγικής είναι η Κύπρος και η Ελλάδα, που αποτελούν το κοντινότερο και στρατηγικά σημαντικότερο στόχο για την κατοχική δύναμη. Η επεκτατική πολιτική της Άγκυρας περνά μέσα από την Ελλάδα και την Κύπρο, που επιδιώκει να τις ελέγξει για να μην αποτελέσουν, μεταξύ άλλων, εμπόδιο στα σχέδια της.

Διεθνής στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας

Σε στρατιωτικό επίπεδο στόχος της κατοχικής δύναμης είναι η παρουσία. Όπως είναι γνωστό, οι περισσότερες δυνάμεις εκτός Τουρκίας βρίσκονται στα κατεχόμενα. Στην περίπτωση αυτή, βέβαια, τα στρατεύματα είναι κατοχικά. Διαθέτει δυνάμεις, μεταξύ άλλων και σε Κατάρ, Σομαλία, Συρία, Ιράκ, Λιβύη. Σε κάποιες από αυτές τις χώρες, όπως η Συρία και η Λιβύη, δρα και διά αντιπροσώπων. Είναι γνωστό ότι έχει συνάψει στρατιωτικές συμφωνίες με Νιγηρία, Σενεγάλη, Τόγκο.

Ταυτόχρονα, πωλούνται οπλικά συστήματα προς διάφορες χώρες. Η πώληση drones κάνει θραύση, όχι μόνο σε χώρες της Αφρικής αλλά παντού. Οι πωλήσεις τουρκικών στρατιωτικών εξοπλισμών της Τουρκίας, όπως είναι τα drones –µη επανδρωµένα αεροσκάφη και τεθωρακισµένα οχήµατα–, φθάνουν πλέον δισεκατομμύρια δολάρια.

Κάποιες χώρες εκχωρούν κυριαρχία τους στην Τουρκία, όπως είναι η περίπτωση της Σομαλίας. Η χώρα αυτή έχει εκχωρήσει στην Τουρκία εξουσία να προστατεύει την υφαλοκρηπίδα της, γεγονός που δημιουργεί προϋποθέσεις για εσαεί παρουσία της στο χώρα αυτή. Και δεν είναι η μόνη.

Είναι προφανές πως η Τουρκία θέλει να επεκταθεί παντού, σε όλες τις περιοχές του πλανήτη. Εστιάζει περισσότερο τώρα στην Αφρική, στον Καύκασο, στα Βαλκάνια.

Δημιουργεί άλλης μορφής σχέσεις, σχέσεις εξάρτησης, ενισχύοντας την επιρροή της, εφαρμόζοντας πολιτικές αύξησης επιρροής. Επιχειρεί να επιβάλει διά της ήπιας ισχύος το μοντέλο της φιλανδοποίησης, ώστε να μπορέσει να προωθήσει στρατηγικά της συμφέροντα. Όταν ελέγχει οικονομικά μια χώρα, τις υποδομές της, τότε μπορεί και να καθορίσει και την πολιτική της. Ειδικά στην Αφρική, όπου το τουρκικό αποτύπωμα βρίσκεται παντού και είναι έντονο.

edromos.gr

"Για πού το' βαλες καρδιά μου" Μαρίνα Σάττι | Diesi in Concert 2024

 Μουσική: Ορφέας Περίδης

Στίχοι: Νατάσσα Μεσσήνη

Παραγωγή: Ermis, Marina Satti / Μίξη/Mastering: Nick Kodonas / Ενορχηστρώσεις: Ermis, Στέλιος, Μίχας-Εγγλέζος / Ηχοληψία: Νίκος Γκουντινάκης

Πιάνο: Ermis

Φωνητικά: Γιάννης Κασσέρης

Πνευστά: Hasta Brassta (μπάντα):

Ίλια Σαμσόνοφ: Σαξόφωνο, κλαρινέτο

Θεοδόσης Α. Σμυρνιός: τρομπέτα

Στέλιος Μίχας-Εγγλέζος: τρομπόνι, μπάσο τρομπέτα

Γιάννης Κανακάρης: τρομπόνι, ευφώνιο

Κωνσταντίνος Ασλανίδης: τούμπα

Κωνσταντίνος Γοντικάκης: κρουστά

Executive Producer: Mike Stathakis, Ermis / Παραγωγοί Δίεση: Έφη Γαλώνη- Θεόφιλος Δουμάνης 12/2024

Γεώργιος Σουρής | Πρωτοχρονιά

Γεώργιος Σουρής

Καινούργιος χρόνος!... τι χαρά!... τι εὐτυχία πάλι!
ὅλοι βαστοῦνε κἄτι τὶ καὶ εἰς τὰ δυο των χέρια,
ὅλοι χαρούμενοι κτυποῦν στὸν τοῖχο τὸ κεφάλι
καὶ βλέπουν τοὺς λογαριασμοὺς καὶ τὰ παλῃὰ τεφτέρια.
Βλέπω κι’ ὁ δύστυχος ἐγὼ σ’ ἕνα μικρὸ τεφτέρι,
κανεὶς σ’ ἐμένα δὲν χρωστᾷ, σ’ ἄλλους ἐγὼ χρωστῶ,
βλέπω δυὸ ἐπιτύμβια εἰς ἕνα καροτσέρη
καὶ δώδεκα ἑξάστιχα στὸν Ἰησοῦ Χριστό.
Ἀνοίγω ἄλλο δεύτερο καὶ βλέπω παρ’ ἐλπίδα
εἰς πράξεις δεκατέσσαρας ἕνα φρικτὸ μου δρᾶμα,
σὲ μιὰ κουτσὴ γειτόνισσα θερμὴ ἀκροστιχίδα,
κι’ ἕνα πρὸ χρόνων ἔμμετρον ἐρωτικόν μου γράμμα.
Ἀνοίγω τρίτο, καὶ ἰδοὺ ἐμπρός μου ἐλεγεῖον
σ’ ἕνα πτωχὸν ἀπόμαχον κι’ ἀρχαῖον θυρωρόν,
κεραυνοβόλος σάτυρα εἰς ἕνα Ὑπουργεῖον
καὶ θούριον στοὺς Κρητικοὺς μακρὺ καὶ φλογερόν.
Ἀνοίγω τὰ ντουλάπια μου γιὰ νὰ τὰ καθαρίσω,
νὰ δῶ τι ἐπερίσσεψε ἀπὸ τὸν ἄλλον χρόνον,
ἀλλὰ τὰ βλέπω ἀδειανὰ καὶ μόνο πίσω πίσω
βρίσκω σὲ κίτρινο χαρτὶ κόνιν ἐντομοκτόνον.
Ἀνοίγω καὶ τὴν κάσσα μου νὰ δῶ τι ἀπομένει,
καὶ γιὰ νὰ δῶ καλλίτερα καὶ τὰ γυαλιὰ φορῶ,
καὶ βρίσκω μιὰ τοῦ Ὄθωνος δεκάρα σκουριασμένη
καὶ δυὸ ἀπολυτήρια ἀπ’ τὸν παλῃὸ καιρό.
Σφαλῶ καὶ τὰ ντουλάπια μου, σφαλῶ καὶ τὰ τεφτέρια,
φιλῶ καὶ τὴν φαμίλια μου μ’ ἀγάπη καὶ λατρεία
καὶ ψάλλω μ’ ἦχον πλάγιον σταυρώνοντας τὰ χέρια,
«Ἅη Βασίλης ἔρχεται ἀπὸ τὴν Καισαρεία». 

o-klooun.com

Περί χαρτοπαιξίας δοκίμιον

Μικρός οδηγός χαρτοπαικτικής συμπεριφοράς.

Μαριάννα Καραβασίλη

Τον Γιάννη Βαρβέρη (1955-2011) τον γνωρίζουμε από τα μεστά, χαμηλόφωνα ποιήματά του και, παλαιότερα, οι αναγνώστες της “Καθημερινής” από τις ευθύβολες θεατρικές κριτικές του. Εδώ θα γνωρίσουμε και μια άλλη πτυχή της πολυπράγμονος αλλά σύντομης , δυστυχώς , ζωής του. Την χαρτοπαιξία που προφανώς αγαπούσε τόσο ώστε να της αφιερώσει και ένα κομψό δοκίμιο με τίτλο “Κόψε” απ’όπου σταχυολογούμε μερικά αποσπάσματα :

“ Οταν πηγαίνετε για παιχνίδι φοράτε κατά προτίμηση σκούρα χρώματα. Αναστέλλουν τον αυθορμητισμό σας και σας θωρακίζουν απέναντι στην ψυχολογική διείσδυση των άλλων. Γενικά, είστε ασφαλέστεροι”

“ Οι άνδρες παίκτες καλά θα κάνουν να αποφεύγουν ως συμπαίκτριες τις γυναίκες, ιδίως δε τις νέες. Η παρεμβολή, έστω και εντελώς επιφανειακή, του ερωτικού στοιχείου, αποβαίνει σχεδόν πάντα υπέρ των γυναικών και κατά του καλού παίκτη”

“ Η μπλόφα πρέπει να απευθύνεται όχι τόσο στο αδύνατο φύλο των συμπαικτών μας όσο στο περιστασιακά ασθενικό θυμικό τους”

“ Το αλκοόλ είναι γενικά κακός σύμβουλος του καλού παίκτη. Σε μικρή ποσότητα μπορεί να σε φέρει σε κατάσταση εύφορίας και “έμπνευσης”, σε μεγαλύτερη προκαλεί υπεραισιοδοξία, υπερτίμηση της δικής μας θέσης στην παρτίδα και υποτίμηση της θέσης των άλλων. Δεν είναι τυχαίο ότι στις λέσχες και στα καζίνο τα αλκοολούχα προσφέρονται δωρεάν”

“ Μην επιδεικνύετε τις χαρτοπαικτικές σας γνώσεις και ικανότητες χωρίς λόγο. Το πιθανότερο είναι οι άλλοι είτε να μην καταλάβουν είτε να σας φοβηθούν. Το δεύτερο είναι το χειρότερο”

“ Παλιά, μεταξύ των άλλων κυκλοφορούσε και το ακόλουθο ηθικοπλαστικό ρητό περί χαρτοπαιξίας: Αν πρόκειται για διασκέδαση, παραείναι σοβαρή. Αν πάλι πρόκειται για εργασία, είναι λιγότερο σοβαρή απ’όσο πρέπει.

Το πρώτο ισχύει και πρέπει να ισχύει.

΄Οποιος πιστέψει το δεύτερο τρέχει πλησίστιος προς τη καταστροφή”

" Αποφεύγετε, κατά το δυνατόν, τις χαρτοπαιξίες των εορτών: α) εκεί παίζουν "για το καλό" ενώ

εσείς όχι, β) συχνά σ' αυτές τις συνάξεις μπορεί να χάσετε χρήματα από περιστασιακούς εορταστές (τους λεγόμενους "αλεξιπτωτιστές"), χρήματα τα οποία δεν θα ξαναδείτε ποτέ"

“Αλλωστε όποιος παίζει είναι χαμένος. Κερδισμένος είναι πάντα ο ΄Αλλος”

Πρώτη Δημοσίευση : www.peopleandideas.gr

Πηγή: ideostrovilos.gr

Από τον Λουίτζι Μαντζόνε ως τον Γιαχία Σινουάρ

Αυτό που δένει τα δύο πρόσωπα είναι ότι ενώ το σύστημα εξουσίας προσπάθησε να τους ζωγραφίσει με τα πλέον μελανά χρώματα, έγιναν γρήγορα λαϊκοί ήρωες.

Θέμης Τζήμας

ΟΛουίτζι Μαντζιόνε (φερόμενος εκτελεστής του CEO μιας μεγάλης ασφαλιστικής εταιρείας, από εκείνες που συγκεντρώνουν το μίσος του κοινού λόγω των κερδοσκοπικών πρακτικών τους) και ο Γιαχία Σινουάρ δεν έχουν μάλλον τίποτα το κοινό. Ο πρώτος είναι απόφοιτος του πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια, από πολύ καλή οικογένεια του Μέριλαντ, «σταρ» των φοιτητικών πάρτι και με μια λαμπρή καριέρα να τον περιμένει. Ο δεύτερος, γεννήθηκε σε προσφυγικό καταυλισμό στη Γάζα, έζησε όλο το δράμα του λαού του και επέλεξε να ενταχθεί στην αντίσταση εναντίον του κατακτητή. Σκοτώθηκε γενναία και ανυπότακτα, με το βίντεο που έδωσε ο ίδιος ο Ισραηλινός στρατός να τον δείχνει να μάχεται μέχρι τις τελευταίες ανάσες του.
Αυτό που δένει τα δύο πρόσωπα είναι ότι ενώ το σύστημα εξουσίας (πολιτικό και μιντιακό) προσπάθησε να τους ζωγραφίσει με τα πλέον μελανά χρώματα, και οι δύο έγιναν γρήγορα λαϊκοί ήρωες. Σε διαφορετικούς λαούς και σε άλλες περιοχές του πλανήτη αλλά λαϊκοί ήρωες και οι δύο. Ενώ η χρονιά τελειώνει με μια μεγάλη νίκη του διεθνώς κυρίαρχου συστήματος εξουσίας (την ήττα και τη διάλυση της Συρίας από τις ΗΠΑ, την Τουρκία και το Ισραήλ) και ενώ προετοιμάζονται εντατικώς τα νέα μέτωπα (ήδη αναζωπυρώνονται οι συγκρούσεις στην Υεμένη και ετοιμάζεται η επίθεση στο Ιράν) οι ρωγμές στην κυριαρχία αυτού του ίδιου συστήματος εξουσίας (τόσο την υλική, όσο και την ιδεολογική) είναι παραπάνω από προφανείς.
Στη Γαλλία όπου ο Μακρόν επιμένει να τσαλαπατά τη λαϊκή βούληση, στη Γερμανία στην οποία ο Σολτς κατέρρευσε λίγες μέρες μετά την εκλογή Τραμπ, στη Ρουμανία όπου ακυρώθηκε ο πρώτος γύρος των εκλογών, σε αραβικές χώρες στις οποίες οι σιωνιστικές πολιτικές επιβάλλονται χάρη στην πανταχού παρούσα καταστολή, στις ίδιες τις ΗΠΑ και σε πολλές, πάρα πολλές ακόμα χώρες και κοινωνίες, η δυσφορία έναντι του συστήματος εξουσίας είναι παραπάνω από προφανής. Μπορεί να εκδηλώνεται με τους πλέον αντιφατικούς τρόπους, ενίοτε δε και με αυτοκαταστροφικούς. Όμως η οργή των πολλών είναι εδώ και φοβίζει τα συστήματα εξουσίας.

Φυσικά, τα συστήματα εξουσίας κάθε άλλο παρά έχουν ηττηθεί. Οι ολιγαρχίες του πολύ μεγάλου πλούτου οι οποίες έχουν στα χέρια τους την εξουσία με ή χωρίς κοινοβουλευτισμό και ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ (ο μόνος ολοκληρωμένος ιμπεριαλισμός) παραμένουν σε κυρίαρχη θέση. Ελέγχουν τα μέσα παραγωγής με ολιγοπωλιακές συγκροτήσεις, τη δυνατότητα να παράγουν χρήμα και να υλοποιούν έναν βαθμό περιορισμένης διανομής του προς τα κάτω, διαθέτουν κοινωνικά στρώματα που λειτουργούν με τρόπους συμπληρωματικούς προς τις ολιγαρχίες, μεγάλες δυνατότητες καταστολής και ατελείωτη βαρβαρότητα, τα κυρίαρχα μιντιακά κυκλώματα και φυσικά μια απολύτως πρόθυμη οργανική διανόηση, η οποία με συγκριτικώς πολύ λίγα λεφτά μπορεί ταυτοχρόνως να τάζει τεχνο-ουτοπίες (ψηφιακή αθανασία και διανθρώπινες τεχνολογίες για παράδειγμα) και να φοβίζει με τη σημερινή και τις μελλοντικές δυστοπίες τους απείθαρχους (κουλτούρα cancelκαι ψηφιακή χειραγώγηση, μεταξύ πολλών άλλων). Ακόμα και στο επίπεδο της υλικής στρατιωτικής βίας όπου οι πρόοδοι των δυνάμεων της αντίστασης είναι πολύ μεγάλες, κάθε πράξη της αντίστασης στον ιμπεριαλισμό πληρώνεται με πολύ αίμα και πόνο από έναν διαρκώς ανανεωνόμενο γενοκτονικό μηχανισμό, ο οποίος φλερτάρει ακόμα και με τη χρήση πυρηνικών όπλων.
Και όμως, παρόλη την ισχύ του, το σύστημα εξουσίας ακόμα και στις μητροπόλεις του, χάνει την ικανότητά του να ηγεμονεύει, με εντυπωσιακούς ρυθμούς. Οι πολλοί, ακόμα και αν η ταξική πυξίδα και οι αντίστοιχες συλλογικότητες έχουν αποπροσανατολιστεί, είτε διαισθητικώς είτε (σπανιότερα) αναλυτικώς, αντιλαμβάνονται ότι το σύστημα εξουσίας τους λέει ψέματα. Ότι οι λόγοι περί δημοκρατίας είναι εν πολλοίς προπαγάνδα. Ότι καλούνται να συμμετέχουν σε έναν κόσμο τον οποίο ούτε καταλαβαίνουν, ούτε μπορούν να επηρεάζουν στο βαθμό που θα έπρεπε να αναλογεί στην πλειοψηφία. Ότι η πραγματική δύναμη βρίσκεται μακριά τους. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δυστοπίες κυριαρχούν στην παραγωγή ποπ κουλτούρας: περιγράφουν εικόνες από το βιωνόμενο παρόν των πολλών.
Το σύστημα εξουσίας δεν έχει λύσει ακόμα το βασικότερό του ιστορικώς, πρόβλημα: εκείνοι που συμμετέχουν σε αυτό είναι λιγότεροι σε σχέση με εμάς, τους εκτός. Εξ ου και προσπαθούν να μας καταστέλλουν ή ακόμα καλύτερα να μας ναρκώνουν με προσωπικές τεχνολογικές, αισθητηριακές φούσκες ή και με τα παραδοσιακά χημικά ναρκωτικά. Είναι επίσης αλήθεια ότι χωρίς κόμματα και κινήματα, χωρίς την επανά-ανακάλυψη των συλλογικοτήτων, χωρίς τον εντοπισμό της πρωτεύουσας αντίθεσης και τον προσεκτικό διαχωρισμό της από τις δευτερεύουσες, χωρίς επαναστατική θεωρία και πράξη, το σύστημα εξουσίας δεν ανατρέπεται. Σαπίζει μέσα σε μια γενικευμένη δυσφορία και σε έναν ολοένα επεκτεινόμενο, παγκόσμιο πόλεμο αλλά δεν ανατρέπεται.
Γι’ αυτό, το κενό μεταξύ επιθυμίας για ένα άλλο μοντέλο ζωής και άσκησης των δημοσίων πραγμάτων από τη μια και αδυναμίας θεωρητικής διαμόρφωσής του και υλοποίησής του από την άλλη, γεννά το θαυμασμό για τα άτομα που ματώνουν το σύστημα εξουσίας, ακόμα και αν δεν το ανατρέπουν. Ο θαυμασμός προς τον φερόμενο εκτελεστή Λουίτζι Μαντζιόνε, όπως και για το ηρωικό τέλος του αντιστασιακού Γιαχία Σινουάρ (ο οποίος φυσικά ανήκε σε ένα συλλογικό, εθνικό, αντιστασιακό κίνημα) συμπυκνώνουν τον θαυμασμό για το περιεχόμενο (σύγκρουση με τον εκπρόσωπο των μεγάλων ασφαλιστικών εταιρειών στη μια περίπτωση και με τον γενοκτονικό μηχανισμό στην άλλη) αλλά και τον θαυμασμό για την ίδια τη δράση ακόμα και από εκείνους που δε συμφωνούν με το περιεχόμενό της.
Πρόκειται για μια κατάσταση η οποία ανησυχεί όχι μόνο τις καταφανώς συστημικές δυνάμεις αλλά και τις υπογείως συστημικές. Δεν είναι τυχαίο ότι η ακροδεξιά μένει σταθερά υποστηρικτική προς το Ισραήλ και προς την ασφάλεια των φορέων του πολύ μεγάλου κεφαλαίου όπως και προς το πολύ μεγάλοκεφάλαιο ως τέτοιο. Όταν αγγίζουμε τον πυρήνα του συστήματος εξουσίας, τότε οι πραγματικές διαχωριστικές γραμμές αναδεικνύονται.
Σε κάθε περίπτωση, όσο ο πόλεμος, η οικονομική κρίση και η πολιτική αναξιοπιστία εντείνονται, όσο οι ρωγμές του συστήματος εξουσίας μεγαλώνουν, τόσο θα αναφύονται πρόδρομα φαινόμενα μιας εν δυνάμει (όχι βέβαιης) επαναστατικής τάσης. Το έχουμε δει και άλλες φορές στο παρελθόν. Ένα είναι σίγουρο: οι «από κάτω» δυσφορούν και οι «από πάνω» ανησυχούν.  

kosmodromio.gr

Ο ΣΥΡΙΖΑ εκτός φρενοκομείου. Και τώρα;

Θανάσης Καρτερός 

Στον προθάλαμο της νέας χρονιάς ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να έχει ξεμπερδέψει με τον εγκλεισμό του στο αδιαμεσολάβητο πολιτικό φρενοκομείο. Κάνει τα πρώτα του διστακτικά βήματα στο πολιτικό σκηνικό απαλλαγμένος από την αβάσταχτη ελαφρότητα της εικονολατρίας, προσπαθώντας να αποκτήσει μια νέα σοβαρότητα, να συνδεθεί πάλι με τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, να σταθεί επιτέλους απέναντι στο καθεστώς Μητσοτάκη απερίσπαστος από το καθεστώς Κασσελάκη. Κι αυτό, όσες ενστάσεις κι αν έχει κανείς και για όσα, είναι ένα μεγάλο βήμα. Εκεί που είχαν φτάσει τα πράγματα, είναι μια αρχή να μην ντρέπονται μέλη, φίλοι και ψηφοφόροι για το κόμμα τους.

Μια αρχή της αρχής πιο σωστά. Προφανώς, μπροστά σε όσους επιδιώκουν την πολιτική αποκατάσταση του τραυματισμένου ΣΥΡΙΖΑ, της ικανότητάς του να δρα και να παρεμβαίνει αποτελεσματικά βρίσκεται ζόρικος ανήφορος. Δεν είναι όμως χθεσινοί. Ξέρουν ότι το κοινωνικό «οικόπεδο» πάνω στο οποίο μπορούν να ανοικοδομήσουν το κόμμα τους δεν μπορεί να το καταπατήσει κανένας Ανδρουλάκης. Την ανάγκη της ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν μπορεί να την υποκαταστήσει κανένας Κασσελάκης. Σήμερα, σε νέες συνθήκες, με νέες δυσκολίες, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει και μπορεί να διεκδικήσει αυτόν τον χώρο. Να εκπροσωπήσει όσους -αισθάνονται πως- δεν εκπροσωπούνται.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είναι κληρονομικώ δικαιώματι ιδιοκτήτης του χώρου που περικλείει την πλειονότητα της κοινωνίας. Είναι όμως ο καταλληλότερος, για να χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση του δημοσκοπικού συρμού, να τον εκφράσει πολιτικά. Με διαπιστευτήρια τη διαδρομή, την κυβερνητική θητεία, την ταυτότητα της πολιτικής, των αγώνων, των ανθρώπων του. Και ό,τι κι αν λένε οι ραψωδοί της ήττας και οι επίδοξοι νεκροθάφτες, μπορεί να ανακτήσει όσα έχασε και κάτι παραπάνω. Να επανέλθει με λόγο και πράξη στη διεκδίκηση όχι μόνο του ρόλου της αντιπολίτευσης αλλά και του καταλύτη για να καταλυθεί η σημερινή καθεστωτική παντοδυναμία των φαύλων.

Μια ματιά στο πολιτικό σκηνικό δείχνει ότι έχει βάση αυτή η αισιοδοξία. Η κατακρήμνιση του Μητσοτάκη και η μίζερη μετριότητα της αντιπολίτευσης βεβαιώνουν του λόγου το ασφαλές. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί. Αρκεί βέβαια να πράξει τουλάχιστον το αυτονόητο. Πρώτον, να χτίσει και πάλι το ρημαγμένο κόμμα - και γι’ αυτό χρειάζεται η νέα ηγεσία να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει όχι μόνο «επώνυμους» αρχιτέκτονες αλλά και χιλιάδες «ανώνυμους» χτίστες. Να εμπνεύσει εν ολίγοις και να δώσει βάρος στις κακοποιημένες από τον κασσελακισμό και όχι μόνο οργανώσεις των μελών του. Και δεύτερον, να εμπεδώσουν οι από πάνω πόσο κρίσιμες είναι η ενότητα και η εικόνα της ενότητας στην κορυφή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε πολύ ακριβά τα καπετανιλίκια για να μην καταλαβαίνουν τι σημαίνουν για το σήμερα και το αύριο η κοινή γραμμή, θέληση και δράση. Και πόσο σε ένα κόμμα που θέλει να διεκδικεί καθοριστικό ρόλο στην πορεία της χώρας μετρούν για όλους, ό,τι κι αν πιστεύουν για τον εαυτό τους ή την εσωκομματική επιρροή τους, τα λόγια αλλά και οι σιωπές…

www.avgi.gr

Πολλαπλά καμπανάκια για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων

του Δημήτρη Γκάζη

13 Σεπτεμβρίου 2024: Στο παρά ένα αποφεύχθηκε σύγκρουση τραίνων του προαστιακού στα Σεπόλια, με τους μηχανοδηγούς να ακινητοποιούν τους συρμούς 500 μόλις μέτρα πριν μπουν σε μονή γραμμή, όταν κατά τύχη άκουσαν ότι βρίσκονται σε λανθασμένη τροχιά από τους ασυρμάτους τους.
9 Οκτωβρίου 2024: Έπειτα από λανθασμένη διευθέτηση των γραμμών από τους ρυθμιστές του ΟΣΕ, δόθηκε σήμα σε συρμό του προαστιακού να μπει στο υπόγειο δίκτυο του μετρό στον σταθμό Δουκίσσης Πλακεντίας.
25 Νοεμβρίου 2024: Μόλις 1,5 χιλιόμετρο πριν τον σταθμό Κορινού, όπου βρισκόταν ακινητοποιημένος συρμός του προαστιακού, σταμάτησε αμαξοστοιχία που εκτελούσε το δρομολόγιο Ιντερσίτι 57 (Θεσσαλονίκη-Αθήνα), παρά την πράσινη ένδειξη των φωτεινών σηματοδοτών και μόνο μετά από επικοινωνία των μηχανοδηγών στα κινητά τους τηλέφωνα!
1 Δεκεμβρίου 2024: Πλημμύρησαν λόγω τις κακοκαιρίας οι σήραγγες στα Τέμπη, οδηγώντας σε διακοπή μερικών ημερών, την κίνηση των τραίνων στην περιοχή.
14 Δεκεμβρίου 2024: Μόλις την πρώτη μέρα λειτουργίας του εκτροχιάστηκε ο «μουτζούρης», το παραδοσιακό τραινάκι του Πηλίου.
14 Δεκεμβρίου 2024: Συρμός του Μετρό Θεσσαλονίκης ακινητοποιείται μετά από διακοπή ρεύματος, με τους επιβάτες να φτάνουν σε έξοδο του σταθμού Φλέμιγκ μέσω των υπόγειων σηράγγων με τα πόδια και την αρμόδια εταιρία για τη λειτουργία του Μετρό ακόμη να αναζητεί τα αντίστοιχα πρωτόκολλα διαχείρισης.
Τα παραπάνω είναι μερικά μόνο από τα περιστατικά δυσλειτουργίας, τα ατυχήματα ή παρ’ ολίγον ατυχήματα στις υποδομές μεταφορών της χώρας, μόλις το τελευταίο τρίμηνο. Δεν συμπεριλαμβάνουμε ατυχήματα και δυστυχήματα που έγιναν σε αφύλακτες ή πλημμελώς φυλασσόμενες διαβάσεις (όπως αυτό που συνέβη λίγες μέρες πριν στο Κιλκίς). Η αλληλουχία και η επαναληψιμότητα των περιστατικών δείχνουν πως δεν έχουμε να κάνουμε με μεμονωμένα περιστατικά αλλά με μια γενικευμένη απαξίωση υποδομών και δικτύων.
Περιστατικά που όπως και στην περίπτωση του συστημικού εγκλήματος των Τεμπών έρχονται να επιβεβαιώσουν με τον χειρότερο τρόπο καταγγελίες εργαζομένων, που εξηγούν με πολλές λεπτομέρειες τα γνωστά στις υπεύθυνες αρχές πολλαπλά κενά ασφαλείας. Κανείς όμως δεν φαίνεται να νοιάζεται καθώς η ασφάλεια των χρηστών αποτελεί μικρή λεπτομέρεια για τους υπευθύνους. Μοιάζει σαν κράτος να μην έχουμε διδαχθεί από το δυστύχημα στα Τέμπη και να συνεχίζουμε να βλέπουμε τις υποδομές, όχι ως αντικείμενο κοινής ωφέλειας που πρέπει να σχεδιάζεται και να υλοποιείται με όλες τις προδιαγραφές ασφαλείας και βιωσιμότητας αλλά σαν μπίζνα για εργολάβους που ακόμη και όταν κοστίζει ακριβά (βλέπε την περίπτωση του μετρό) κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί την ορθή λειτουργία του.
Οι υποσχέσεις των πολιτικών για αλλαγή στις προτεραιότητες και τα πρωτόκολλα όπως αυτές που ακούστηκαν μετά τα Τέμπη, μοιάζουν με κενό γράμμα και επικοινωνιακό τρικ. Βλέπεται το πολιτικό σύστημα μπορεί να έδειξε μνημειώδη σπουδή για να συγκαλύψει τις ευθύνες του, να μπαζώσει τον τόπο του εγκλήματος και να «μοντάρει» τα αποδεικτικά στοιχεία, όμως ακόμη και τώρα, δύο χρόνια μετά το δυστύχημα, δεν είναι σε θέση να υλοποιήσει όσα με βάση τις συμβάσεις και τους σχεδιασμούς θα έπρεπε να είναι δεδομένα (βλέπε φωτοσημάνσεις, τηλεδιοίκηση, επαρκής στελέχωση κ.ά.).
Το μεγάλο πλιάτσικο που πραγματοποιήθηκε την περίοδο των μνημονίων με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, αντί να εκσυγχρονίσει όπως προπαγάνδιζαν οι υποστηρικτές των ιδιωτικοποιήσεων τις υποδομές και τα δίκτυα, έχει επιτείνει την στασιμότητα έως και απαξίωση αυτών. Ότι αφορά τη σφαίρα της κοινωνίας, της κοινής ωφέλειας, θεωρείτε περίπου περιττό. Ειδικά στις μεταφορές και ακόμη ειδικότερα στον σιδηρόδρομο (τον κατακερματισμένο σε πολλαπλούς φορείς που δόθηκε ως λάφυρο στους Ιταλούς της Hellenic Train) η παραπάνω λογική φαίνεται να έχει οδηγήσει σε οριακό σημείο. Ας μην περιμένουμε το επόμενο δυστύχημα, τα επόμενα κροκοδείλια δάκρυα και τις κούφιες υποσχέσεις για να πράξουμε κάτι. Είναι ζήτημα στοιχειώδους εθνικής και κοινωνικής βιωσιμότητας να αρνηθούμε να επιβάλλονται οι διαρκείς «παιδικές ασθένειες» και τα «πάμε και όπου βγει» ως κανονικότητα.

Συγκλονιστική δήλωση του Παύλου Ασλανίδη
Προσφυγή για αντικατάσταση του εφέτη ανακριτή του Εφετείου Λάρισας, Σωτήρη Μπαϊκάμη κατέθεσαν συγγενείς θυμάτων των Τεμπών, μετά την απορριπτική απόφαση που έλαβε για αίτημα του Παύλου Ασλανίδη, πατέρα του αδικοχαμένου Δημήτρη Ασλανίδη, για εκταφή του γιού του με σκοπό τη διεξαγωγή βιοχημικών εξετάσεων που δεν έγιναν σε προηγούμενο στάδιο από τις ιατροδικαστικές και τις εγκληματολογικές υπηρεσίες.
Σε δηλώσεις του έξω από τα δικαστήρια Λάρισας ο Π. Ασλανίδης δήλωσε μεταξύ άλλων: «Έχουμε διαπιστώσει πολλά κενά που οφείλονται σε ενέργειες και από τους ιατροδικαστές, που δεν πήγαν από την αρχή όπως όφειλαν να στήσουν νεκροτομείο στον τόπο του εγκλήματος. Έγιναν φοβερές παραλείψεις, δεν έγιναν τοξικολογικές εξετάσεις, δεν έχουν πάει ακόμα εδώ και είκοσι μήνες για ανάκριση για τα αίτια της έκρηξης και της φωτιάς. Εμείς αποδεδειγμένα έχουμε στοιχεία ότι έχουν καεί τα παιδιά μας. Έχω ακούσει ηχητικό το γιό μου, είναι ζωντανός και του λέει μια κοπέλα από μέσα «Δημήτρη, κάνε κάτι», μετά ακολούθησε η έκρηξη και κάηκε ζωντανός. Κανένας ανακριτής, κανένας εισαγγελέας, όχι στην Ελλάδα αλλά σε όλο τον κόσμο δεν θα μου αφαιρέσει το δικαίωμα να βρω από τι κάηκε ο γιός μου, τα αίτια που δολοφονήθηκε στα Τέμπη. Θα φτάσω παντού. Μεγαλώσαμε τα παιδιά μας, τα μορφώσαμε, πήγε φαντάρος, γύρισε. Δεν τους οφείλω τίποτα, αυτοί μου οφείλουν. Μου οφείλουν το ελάχιστο να μάθω πώς κάηκε ζωντανός ο γιος μου».

Δικαιοσύνη με το ζόρι και πολύ οργή
Μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο φανερό το πολυπλόκαμο σχέδιο συγκάλυψης ευθυνών για το έγκλημα στα Τέμπη. Τα κενά στην ανακριτική διαδικασία είναι πολλά και τρανταχτά, με τους συγγενείς των θυμάτων να καλούνται να καλύψουν τις «ολιγωρίες» των αρχών για να χυθεί φως στην υπόθεση. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των βίντεο από τη φόρτωση της εμπορικής αμαξοστοιχίας που απουσιάζουν από την δικογραφία καθώς ο ΟΣΕ όταν κλήθηκε να καταθέσει αποδεικτικό υλικό έστειλε βίντεο που δεν αφορούσαν τον Εμπορικό Σταθμό Θεσσαλονίκης αλλά τον Επιβατικό Σταθμό. 22 μήνες μετά και μόνο μετά από καταγγελίες συγγενών, μαθαίνουμε πως κινούνται διαδικασίες διώξεων σε βάρος της προϊσταμένης της Διεύθυνσης του υπουργείου Μεταφορών και του Διευθύνοντος Συμβούλου του ΟΣΕ, οι οποίοι ελέγχονται για τυχόν εμπλοκή στην «παραπλανητική» αυτή κατάθεση βίντεο.
Η Μ. Καρυστιανού, πρόεδρος του συλλόγου «Τέμπη 2023», φώτισε για μια ακόμη φορά τις μεθοδεύσεις του σχεδίου συγκάλυψης, κατά την παρέμβασή της στη συζήτηση που διεξάγεται στην Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου της Βουλής για το νομοσχέδιο του υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών για τους σιδηροδρόμους. «Ενώ εμείς συλλέγουμε στοιχεία, παρατηρούμε πρωτοφανείς διαδικασίες συγκάλυψης από την κυβέρνηση η οποία ευθύνεται για το έγκλημα» τόνισε, για να συνεχίσει θυμίζοντας πως «τα αιτήματα για σύσταση προανακριτικής επιτροπής καταψηφίστηκαν. Η εξεταστική επιτροπή έκλεισε βίαια και χωρίς να διερευνηθεί η υπόθεση. Το πόρισμα το ψήφισαν μόνο οι βουλευτές Ν.Δ, κάποιοι από τους οποίους έγιναν μετά υπουργοί αφού η επιτροπή ήταν γουρλίδικη. Ήταν οργανωμένη η απόπειρα συγκάλυψης με αλλοίωση του τόπου του εγκλήματος. Με προσωπική παρεμβάσεις ο Πρωθυπουργός και ο υπουργός Δικαιοσύνης ασκούν πίεση στον ανακριτή να ολοκληρώσει το έργο του γρήγορα».
Πώς είναι δυνατόν να μην ξεχειλίζει η οργή, όχι μόνο για τις εγκληματικές ευθύνες για το δυστύχημα, όχι μόνο για τις προσπάθειες συγκάλυψης αλλά και για την αλαζονεία ενός πολιτικού συστήματος, που φτάνει μέχρι και να λοιδορεί τους συγγενείς των θυμάτων, να εμφανίζεται παρ’ όλα όσα ξανά ως σωτήρας. Όσο δεν αποδίδεται πραγματική δικαιοσύνη, η οργή θα μεγαλώνει. Και ότι και να λένε οι «ακαταδίωκτοι», όπως ο πρώην περιφερειάρχης Θεσσαλίας κ. Αγοραστός, εμπλεκόμενος ενεργά με της εργασίες μπαζώματος και καταστροφής αποδεικτικού υλικού, που καταγγέλλει πως έπεσε θύμα ξυλοδαρμού από τον Ν. Πλακιά και άλλους συγγενείς θυμάτων, η οργή αυτή είναι όχι μόνο δικαιολογημένη, αλλά και επιβεβλημένη, ως καθαρτήρια δύναμη, και μοναδική εγγύηση ότι η δικαιοσύνη θα βρει δρόμους παράκαμψης των εμποδίων που βάζει το σύστημα.

Το 2024 μάθαμε τι είναι το ξυλόλιο
Μια μικρή έκπληξη υπάρχει στη φετινή δημοσίευση των δημοφιλέστερων αναζητήσεων στο διαδίκτυο από τη Google για τους χρήστες της Ελλάδας. Μέσα στις λίστες με τις δημοφιλέστερες αναζητήσεις, στην ενότητα «τί είναι», στην πρώτη δεκάδα των αναζητήσεων, πλάι σε ασθένειες, αθλήματα και διασημότητες βρίσκει κανείς και την ερώτηση «τι είναι το ξυλόλιο».
Δεν πρόκειται προφανώς για ξαφνικό ενδιαφέρον για την οργανική χημεία. Είναι το έγκλημα των Τεμπών και συγκεκριμένα οι καταγγελίες των συγγενών των θυμάτων ότι στον τόπο του δυστυχήματος βρέθηκε ξυλόλιο –ουσία που σύμφωνα με τους εμπειρογνώμονες μπορεί να ευθύνεται για την έκρηξη και τον θάνατο κάποιων εκ των θυμάτων– που προκαλούν την αναζήτηση. Είναι η προσπάθεια συγκάλυψης, η σιωπή των αρχών και των ΜΜΕ για το θέμα που οδηγεί τους ανθρώπους να ψάχνουν σχετικά στη Google.
Τα Τέμπη έχουν προκαλέσει ένα βαθύ ρήγμα ανάμεσα στην κοινωνία και το πολιτικό σύστημα και αυτό αποτυπώνεται διαρκώς. Κάτι τέτοιο φάνηκε άλλωστε και με τη μεγάλη επιτυχία της συναυλίας μνήμης που διοργανώθηκε στο Καλλιμάρμαρο από τον σύλλογο Τέμπη 2023. Άλλωστε έχει αποδειχθεί πως μόνο υπό την πίεση της κοινωνίας γίνονται βήματα προς την αποκάλυψη της αλήθειας. Η επιμονή των συγγενών των θυμάτων είναι αυτή που διασφαλίζει ότι δεν θα πετύχει το σχέδιο συγκάλυψης που απεργάζονται όσοι δεν θέλουν να μάθουμε «τι είναι το ξυλόλιο», όσοι με νύχια και με δόντια εργάζονται μπλοκάροντας την δικαιοσύνη.

Πηγή: edromos.gr

Γιατί οι τραπεζίτες έκαναν «χριστουγεννιάτικο δώρο» στον Μητσοτάκη

Το «ευχαριστώ» των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων για την 6ετή συνέπεια της κυβέρνησης στη νομοθετική στήριξη των συμφερόντων τους.

Γεράσιμος Λιβιτσάνος

Όπως εύκολα διαπίστωσε όποιος παρακολούθησε την πρόσφατη συζήτηση του Κρατικού Προϋπολογισμού οι τραπεζίτες της χώρας έκαναν ένα δώρο στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο πρωθυπουργός – μεταξύ άλλων – ανακοίνωσε μια εθελοντική προσφορά των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων της χώρας ύψους 100 εκατομμυρίων ευρώ για το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Μαριέττα Γιαννάκου». Επιπρόσθετα, θα ήταν πολιτικά αφελές να πιστέψει κανείς ότι οι τράπεζες …αιφνιδιάστηκαν από τις ανακοινώσεις του Κ.Μητσοτάκη για περιορισμούς στις χρεώσεις συναλλαγών (χρέωση εμβάσματος, έξοδα πληρωμής λογαριασμών κ.λ.π) που νομοθετήθηκαν.

Στηριξη

Όπως κάθε πολιτικό γεγονός, έτσι κι αυτό έχει την εξήγησή του. Δεν είναι άλλη από το ότι το τραπεζικό κεφάλαιο στην τρέχουσα συγκυρία θέλει να επιβραβεύσει την κυβερνητική πολιτική. Για τον λόγο αυτό έδωσε στο Μέγαρο Μαξίμου τη δυνατότητα να «εκτονώσει» κάπως την πίεση που δέχεται (και από κυβερνητικούς βουλευτές) για τις ακραίες επιβαρύνσεις προς τους πολίτες. Όλα αυτά δίχως να θιγούν σχεδόν σε τίποτε τα τεράστια τραπεζικά κέρδη που κάθε χρονιά ξεπερνούν τα 10 δις ευρώ (χωρίς να συνυπολογίσει κανείς την έμμεση κερδοφορία τους από την εμπλοκή τους ως «ανάδοχοι» σε σειρά επενδυτικών σχεδίων που χρηματοδοτούνται από το Ταμείο Ανάκαμψης).

Το «γιατί»

Το  «χριστουγεννιάτικο δώρο» στην κυβέρνηση είναι κάτι μάλλον φυσιολογικό αν αναλογιστεί κανείς την συνέπεια με την οποία η κυβέρνηση νομοθετεί τα τελευταία 6 χρόνια όχι απλά υπέρ των συμφερόντων των τραπεζών αλλά ενίοτε …καθ’ υπαγόρευση. Άλλωστε, με τη νομοθετική επισφράγιση της συγχώνευσης της Παγκρήτιας Τράπεζας με την Τράπεζα Αττικής (ψηφίστηκε στις 25 Ιουλίου) η κυβέρνηση  ξεκαθάρισε προς πάσα κατεύθυνση ότι η διατήρηση της τραπεζικής κερδοφορίας και η θωράκιση του πλέγματος των συστημικών τραπεζών είναι ένα από τα βασικότερα μελήματα τής.

Με αφορμή αυτά ας θυμηθούμε ορισμένα μόνον από τα δεκάδες νομοθετήματα που η κυβέρνηση έχει ψηφίσει στην Βουλή με τις «ευλογίες» των τραπεζών και συνήθως τη θετική γνώμη είτε του ΠΑΣΟΚ, είτε του ΣΥΡΙΖΑ.

— Η πλέον προκλητική περίπτωση είναι η θεσμοθέτηση του ακαταδίωκτου για τα τραπεζικά στελέχη που θεσμοθέτησε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας το 2019. Φροντίζοντας έτσι τα διευθυντικά στελέχη των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων να μπορούν να διωχθούν μόνον εάν ασκήσει δίωξη …η ίδια η τράπεζα. Δηλαδή μόνον αν οι ίδιοι μηνύσουν τον εαυτό τους.

— Μιλώντας σε επιτροπή της Βουλής τότε η εκτελεστική διευθύντρια της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών, Χαρίκλεια Απαλαγάκη, είχε δηλώσει αναφορικά με «το αδίκημα της απιστίας, που είναι ένα διαχειριστικό αδίκημα, δηλαδή δεν διαχειριστικές σωστά την περιουσία του νομικού προσώπου» πως «δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί ένα αδίκημα όπως η απιστία που περιλαμβάνει και ένα μέρος επιχειρηματικής επιλογής, θα πρέπει να διώκεται αυτεπάγγελτα». Με την θέση αυτή συμφώνησε αμέσως και ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης, Κώστας Τσιάρας αναφέροντας ότι «ακούω με πολύ μεγάλη προσοχή αυτές τις παρατηρήσεις»! Η νομοθετική επιβεβαίωση ακολούθησε.

— Έναν χρόνο αργότερα τον Οκτώβριο του 2020 η Ένωση Ελληνικών Τραπεζών εκπροσωπούμενη και πάλι από την Χαρίκλεια Απαλαγάκη εξέφρασε την ικανοποίηση της σχετικά με τον νόμο της κυβέρνησης για τα κόκκινα δάνεια. Λέγοντας πως «θεωρούμε ότι με το νομοσχέδιο θα καταφέρουμε, αν όχι να διαχειριστούμε με 100% επιτυχία τις εκκρεμείς υποθέσεις, πάντως το 40% που απομένει ανεκδίκαστο να μειωθεί στο 10% και αυτό όφελος θα είναι». 

— Επίσης η ίδια εκπρόσωπος συνεχάρη την κυβέρνηση δύο χρόνια αργότερα τον Δεκέμβριο του 2022 για το πρόγραμμα στεγαστικής πολιτικής για νέα ζευγάρια που στο σύνολό του «περνούσε» μέσα από τις τράπεζες. Αναφέροντας πως «δεν χωρά αμφιβολία ότι είναι ένα πρόγραμμα με ελκυστικούς όρους, διότι εξαντλεί τη μέγιστη διάρκεια αποπληρωμής ενός δανείου δηλαδή τα 30 έτη., διότι οδηγεί σε μια μηνιαία δόση, η οποία σαφώς υπολείπεται του κόστους του σημερινού ενοικίου και διότι αφορά τις ηλικιακές εκείνες ομάδες, οι οποίες κατά κύριο λόγο πρέπει να στηριχτούν γιατί έχουν περιορισμένο εισόδημα και βεβαίως είναι προφανές ότι οι τράπεζες θα προσφέρουν σε όλη αυτή τη διαδικασία όχι τους όρους τους, αλλά την τεχνογνωσία και την αξιολόγηση ήδη προδιαγεγραμμένων κριτηρίων και θα καταβάλουν τη μέγιστη δυνατή προσπάθεια για την απορροφητικότητα του προγράμματος και το όφελος όσο το δυνατόν περισσότερων δικαιούχων».

— Συγχαρητήρια έλαβε η κυβέρνηση και στις 15 Απριλίου του 2024 (πάντα από την εκπρόσωπο των τραπεζών) για το νομοσχέδιο του «Κώδικα Φορολογικής Διαδικασίας» που είχε προβλέψεις για την διασύνδεση των POS αλλά και συμπληρωματικές ρυθμίσεις για τα κόκκινα δάνεια.

Προκλητικές δηλώσεις

Όλα τα παραπάνω συνοδεύονταν από κατά καιρούς προκλητικές δηλώσεις εκπροσώπων τραπεζιτών, παρά τη συνεχή νομοθετική στήριξη που δέχονται. Χαρακτηριστική περίπτωση η τοποθέτηση του Προέδρου του Δ.Σ της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών στην Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής το 2022 Βασίλη Ράπανου. Ισχυρίστηκε αναφερόμενος στη περίοδο των μνημονίων πως «οι τράπεζες δεν χρεοκόπησαν από δικά τους λάθη. Ήταν η δημοσιονομική κρίση. Οι ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών δεν προήλθαν από δικά τους λάθη. Τρεις ανακεφαλαιοποιήσεις έγιναν και γι’ αυτό πρέπει να καταλάβετε, ότι από τις ανακεφαλαιοποιήσεις δεν έχασαν οι μεγάλοι μέτοχοι μόνο. Δεκάδες χιλιάδες, για να μην πω εκατοντάδες, μικροί, συνταξιούχοι, αποταμιευτές, που είχαν επενδύσει σε τράπεζες έχασαν χρήματα. Αλλά δεν φταίνε οι Τράπεζες»!

Να θυμίσουμε ότι μιλάμε για τους ίδιους τραπεζίτες που ακόμη και σήμερα διατηρούν διαχρονική και αλώβητη την πεποίθησή τους πως ένας από τους παράγοντες για την αύξηση του πληθωρισμού είναι οι …αυξήσεις στους μισθούς! Για όποιον έχει αμφιβολία περί αυτού δεν έχει παρά να διαβάσει την «Ενδιάμεση Έκθεση για την Ελληνική Οικονομία» που παρέδωσε στον πρόεδρο της Βουλής Κώστα Τασούλα ο «αρχιτραπεζίτης», επικεφαλής της ΤτΕ, Γιάννης Στουρνάρας μόλις την περασμένη Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου!

Εκεί στην εκτίμηση για τον πληθωρισμό αναφέρεται πως «βάσει του Εναρμονισμένου Δείκτη Τιμών Καταναλωτή (ΕνΔΤΚ), το 2024 αναμένεται να διαμορφωθεί σε 3,0%, από 4,2% το 2023, αντανακλώντας τη μεγάλη επιβράδυνση του πληθωρισμού των ειδών διατροφής. Μέχρι το 2026 ο πληθωρισμός θα συγκλίνει προς το στόχο της ΕΚΤ (2%), αλλά θα παραμείνει ελαφρά πάνω από αυτόν. Ο πληθωρισμός των υπηρεσιών αναμένεται να είναι πιο επίμονος σε σχέση με τον πληθωρισμό των λοιπών συνιστωσών του ΕνΔΤΚ, αντανακλώντας κυρίως τις αναμενόμενες αυξήσεις στις αμοιβές εργασίας».

Επίσης, στο κεφάλαιο της Ενδιάμεσης Έκθεσης που αφορά τους «κινδύνους και αβεβαιότητες» για την ελληνική οικονομία, σημειώνεται πως ανάμεσα στους κινδύνους «που περιβάλλουν τις μακροοικονομικές προβλέψεις της Τράπεζας της Ελλάδος για την ανάπτυξη» περιλαμβάνονται  «εντεινόμενη στενότητα στην αγορά εργασίας και ενδεχόμενες μισθολογικές πιέσεις, βραδύτερη του αναμενομένου υλοποίηση των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων και ενδεχόμενες φυσικές καταστροφές λόγω της κλιματικής κρίσης». Δηλαδή τυχόν αυξήσεις των μισθών ισοδυναμούν με … «φυσικές καταστροφές»!

www.imerodromos.gr

Αν δεν μπορεί η Αντιπολίτευση, θα αναλάβει η κοινωνία…

του Γιάννη Τριάντη...

Τι συμβαίνει; Το κυβερνών κόμμα ελέγχει τα ΜΜΕ, μοιράζει χρήματα στους ημετέρους και νοιάζεται για το 1/3 της κοινωνίας που του αρκεί για να κυβερνά, όπως διατείνονται τα κόμματα της αντιπολίτευσης, και γι’ αυτό αρχηγεύει;
Μήπως τον εξυπηρετεί μέχρι τώρα η θολή κατάσταση ειδικά στον ΣΥΡΙΖΑ και τον βολεύει η μικρή αλλά όχι ανησυχητική για την κυβέρνηση άνοδος του ΠΑΣΟΚ...
και του βελτιωμένου Ανδρουλάκη;
Και πως εξηγείται το ότι οι διαρροές της ΝΔ ενισχύουν κυρίως τα πέραν αυτής δεξιά σχήματα, ενώ το κεντρώο κομμάτι της δεν μετατοπίζεται μαζικά π.χ. προς το ΠΑΣΟΚ που θητεύει ιδεολογικά στον προοδευτικό-κεντρώο και αριστερό-χώρο;
Ασφαλώς λειτουργούν υπέρ του Μητσοτάκη ορισμένα προαναφερθέντα στοιχεία(ΜΜΕ, χρήματα σε ημετέρους , τρικυμία στην αντιπολίτευση μέχρι πρότινος κλπ). Όμως αυτά δεν αρκούν ως διαγνωστικά στοιχεία, εξηγητικά της υπεροχής του.
Μάλλον συμβαίνει και κάτι άλλο, οφθαλμοφανές: Η αδυναμία της Αντιπολίτευσης(ΠΑΣΟΚ/ΣΥΡΙΖΑ) να πείσει ότι κατά μόνας ή συνολικά συνιστά πειστική εναλλακτική λύση. Συγκεκριμένα:
Πρώτον, ενώ ο Μητσοτάκης διαθέτει συγκεκριμένο οικονομικό σχέδιο(επενδύσεις, μείωση της ανεργίας, αύξηση μισθών κλπ), σχέδιο κλασικό, κοινότοπο, νεοφιλεύθερο, που δήθεν βεβαιώνει την καλή πορεία της Οικονομίας, η Αντιπολίτευση περιορίζεται σε σφοδρή κριτική, που αληθεύει σε βασικά σημεία, αλλά πάσχει στο μείζον:
Το δικό της Σχέδιο, παρά κάποια επιμέρους ενδιαφέροντα στοιχεία, δεν αποτελεί συγκροτημένη, κοστολογημένη πρόταση, ώστε να καταδειχτεί η υπεροχή της έναντι της οικονομικής πολιτικής που ασκείται από την κυβέρνηση.
Στον αντιπολιτευτικό της λόγο θριαμβεύει η ευκολία, τόσο σε θέματα διαχείρισης όσο και συγκεκριμένων, μελετημένων προτάσεων για την Ανάπτυξη και την εν γένει παραγωγική διαδικασία. Κι έτσι, το μοντέλο Μητσοτάκη κατισχύει ως παράδειγμα νουνεχούς και ρεαλιστικής πολιτικής, παρ΄ότι οδηγεί την Οικονομία και τη χώρα σε λίαν επισφαλείς δρόμους και ατραπούς. Αλλά η κυβερνητική προπαγάνδα φροντίζει-και καταφέρνει-να…διαψεύδει την ωμή πραγματικότητα.
Δεύτερον, πέραν αυτών η Αντιπολίτευση-κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ- αρέσκεται σε ολοκληρωτική, αποδομητική κριτική επί παντός. Ακόμη και για αστείες περιπτώσεις, όπως η ιθαγένεια στους Ντεγκρέδες.
Αυτός ο τρόπος του αντιπολίτευσθαι πάσχει εγγενώς σ΄ ένα κρίσιμο σημείο: Σημαίνεται διαρκώς από τον φόβο ότι οιαδήποτε κατάφαση σε κυβερνητικές επιλογές, ακόμη και σε θετικές, θα θεωρηθεί συναινετική στάση που θα πλήξει την εικόνα της αντιπολίτευσης και θα ευνοήσει την κυβέρνηση.
Αυτή η μαγική λέξη(συναίνεση) που μοιάζει σαν ηλεκτροφόρο καλώδιο, ήταν ο λόγος που π.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ και προσκείμενα μίντια άσκησαν κριτική στον Ανδρουλάκη λόγω της συνάντησής του με τον πρωθυπουργό. Δηλαδή, μια καθ΄όλα θεσμική συνάντηση εξελήφθη ως συναινετικό σήμα εκ μέρους του Ανδρουλάκη. Αστεία κριτική…
Επίσης, η αξιοποίηση της Διαμαντοπούλου εκλαμβάνεται a priori ως ένδειξη «δεξιάς παρέκκλισης» του ΠΑΣΟΚ, χωρίς-μέχρι στιγμής τουλάχιστον- να επιβεβαιώνεται ο ισχυρισμός αυτός από συγκεκριμένες…δεξιές επιλογές του Ανδρουλάκη.
Μια σοβαρή Αντιπολίτευση, οφείλει τολμηρά και τεκμηριωμένα, χωρίς κανένα…συναινετικό κόμπλεξ, να καταφάσκει σε όσα κυβερνητικά μέτρα θεωρεί θετικά. Και να ασκεί καταιγιστική κριτική στα αρνητικά, κομίζοντας, όπως προελέχθη, συγκεκριμένες εναλλακτικές προτάσεις.
Πρόκειται για μονόδρομο. Μονάχα αυτός μπορεί να προσδώσει αξιοπιστία στον αντιπολιτευτικό λόγο και να καταστεί βαθμηδόν πειστικός και πιστευτός από την κοινωνία. Διαφορετικά, ο θάλλων λαϊκισμός της ευκολίας θα συντηρεί την(κεντροαριστερή) Αντιπολίτευση σε στάσιμα νερά και θα ενισχύει το απλουστευτικό, εξόχως λαϊκίστικο credo, της πέραν της ΝΔ δεξιάς/Ακροδεξιάς, η οποία ήδη βρίσκεται σχεδόν στο όριο του 20%…
Και τούτο, διότι ο κόσμος αυτός απογοητευμένος από τα μνημονικά πεπραγμένα της Κεντροαριστεράς(ΠΑΣΟΚ/ΣΥΡΙΖΑ), ενάντιος στον Μητσοτάκη για συγκεκριμένους λόγους(γάμος ομοφύλων, περιφρόνηση του δεξιού πυρήνα της ΝΔ) και οργισμένος από το υφιστάμενο πολιτικό δυναμικό, αναζητεί καταφύγιο στις ακρο-δεξιές ακρώρειες του πολιτικού συστήματος.
Εν πάση περιπτώσει, αν συνεχιστεί η οικονομική δυσπραγία και διατηρηθεί λαϊκίστικος, ανέμπνευστος και χωρίς Σχέδιο ο αντιπολιτευτικός λόγος, την ανατροπή θα αναλάβει η ίδια κοινωνία.
Αυτό που προβάλλει ως ερωτηματικό και μένει να απαντηθεί είναι: Προς ποια κατεύθυνση;

ΥΓ: Σε επόμενο σημείωμα: Ο σημερινός κατακερματισμός, η περίπτωση Σαμαρά (πιθανότητες για νέο κόμμα) και η αδύνατη αυτοδυναμία...

news247.gr