Από τον Λουίτζι Μαντζόνε ως τον Γιαχία Σινουάρ

Αυτό που δένει τα δύο πρόσωπα είναι ότι ενώ το σύστημα εξουσίας προσπάθησε να τους ζωγραφίσει με τα πλέον μελανά χρώματα, έγιναν γρήγορα λαϊκοί ήρωες.

Θέμης Τζήμας

ΟΛουίτζι Μαντζιόνε (φερόμενος εκτελεστής του CEO μιας μεγάλης ασφαλιστικής εταιρείας, από εκείνες που συγκεντρώνουν το μίσος του κοινού λόγω των κερδοσκοπικών πρακτικών τους) και ο Γιαχία Σινουάρ δεν έχουν μάλλον τίποτα το κοινό. Ο πρώτος είναι απόφοιτος του πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια, από πολύ καλή οικογένεια του Μέριλαντ, «σταρ» των φοιτητικών πάρτι και με μια λαμπρή καριέρα να τον περιμένει. Ο δεύτερος, γεννήθηκε σε προσφυγικό καταυλισμό στη Γάζα, έζησε όλο το δράμα του λαού του και επέλεξε να ενταχθεί στην αντίσταση εναντίον του κατακτητή. Σκοτώθηκε γενναία και ανυπότακτα, με το βίντεο που έδωσε ο ίδιος ο Ισραηλινός στρατός να τον δείχνει να μάχεται μέχρι τις τελευταίες ανάσες του.
Αυτό που δένει τα δύο πρόσωπα είναι ότι ενώ το σύστημα εξουσίας (πολιτικό και μιντιακό) προσπάθησε να τους ζωγραφίσει με τα πλέον μελανά χρώματα, και οι δύο έγιναν γρήγορα λαϊκοί ήρωες. Σε διαφορετικούς λαούς και σε άλλες περιοχές του πλανήτη αλλά λαϊκοί ήρωες και οι δύο. Ενώ η χρονιά τελειώνει με μια μεγάλη νίκη του διεθνώς κυρίαρχου συστήματος εξουσίας (την ήττα και τη διάλυση της Συρίας από τις ΗΠΑ, την Τουρκία και το Ισραήλ) και ενώ προετοιμάζονται εντατικώς τα νέα μέτωπα (ήδη αναζωπυρώνονται οι συγκρούσεις στην Υεμένη και ετοιμάζεται η επίθεση στο Ιράν) οι ρωγμές στην κυριαρχία αυτού του ίδιου συστήματος εξουσίας (τόσο την υλική, όσο και την ιδεολογική) είναι παραπάνω από προφανείς.
Στη Γαλλία όπου ο Μακρόν επιμένει να τσαλαπατά τη λαϊκή βούληση, στη Γερμανία στην οποία ο Σολτς κατέρρευσε λίγες μέρες μετά την εκλογή Τραμπ, στη Ρουμανία όπου ακυρώθηκε ο πρώτος γύρος των εκλογών, σε αραβικές χώρες στις οποίες οι σιωνιστικές πολιτικές επιβάλλονται χάρη στην πανταχού παρούσα καταστολή, στις ίδιες τις ΗΠΑ και σε πολλές, πάρα πολλές ακόμα χώρες και κοινωνίες, η δυσφορία έναντι του συστήματος εξουσίας είναι παραπάνω από προφανής. Μπορεί να εκδηλώνεται με τους πλέον αντιφατικούς τρόπους, ενίοτε δε και με αυτοκαταστροφικούς. Όμως η οργή των πολλών είναι εδώ και φοβίζει τα συστήματα εξουσίας.

Φυσικά, τα συστήματα εξουσίας κάθε άλλο παρά έχουν ηττηθεί. Οι ολιγαρχίες του πολύ μεγάλου πλούτου οι οποίες έχουν στα χέρια τους την εξουσία με ή χωρίς κοινοβουλευτισμό και ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ (ο μόνος ολοκληρωμένος ιμπεριαλισμός) παραμένουν σε κυρίαρχη θέση. Ελέγχουν τα μέσα παραγωγής με ολιγοπωλιακές συγκροτήσεις, τη δυνατότητα να παράγουν χρήμα και να υλοποιούν έναν βαθμό περιορισμένης διανομής του προς τα κάτω, διαθέτουν κοινωνικά στρώματα που λειτουργούν με τρόπους συμπληρωματικούς προς τις ολιγαρχίες, μεγάλες δυνατότητες καταστολής και ατελείωτη βαρβαρότητα, τα κυρίαρχα μιντιακά κυκλώματα και φυσικά μια απολύτως πρόθυμη οργανική διανόηση, η οποία με συγκριτικώς πολύ λίγα λεφτά μπορεί ταυτοχρόνως να τάζει τεχνο-ουτοπίες (ψηφιακή αθανασία και διανθρώπινες τεχνολογίες για παράδειγμα) και να φοβίζει με τη σημερινή και τις μελλοντικές δυστοπίες τους απείθαρχους (κουλτούρα cancelκαι ψηφιακή χειραγώγηση, μεταξύ πολλών άλλων). Ακόμα και στο επίπεδο της υλικής στρατιωτικής βίας όπου οι πρόοδοι των δυνάμεων της αντίστασης είναι πολύ μεγάλες, κάθε πράξη της αντίστασης στον ιμπεριαλισμό πληρώνεται με πολύ αίμα και πόνο από έναν διαρκώς ανανεωνόμενο γενοκτονικό μηχανισμό, ο οποίος φλερτάρει ακόμα και με τη χρήση πυρηνικών όπλων.
Και όμως, παρόλη την ισχύ του, το σύστημα εξουσίας ακόμα και στις μητροπόλεις του, χάνει την ικανότητά του να ηγεμονεύει, με εντυπωσιακούς ρυθμούς. Οι πολλοί, ακόμα και αν η ταξική πυξίδα και οι αντίστοιχες συλλογικότητες έχουν αποπροσανατολιστεί, είτε διαισθητικώς είτε (σπανιότερα) αναλυτικώς, αντιλαμβάνονται ότι το σύστημα εξουσίας τους λέει ψέματα. Ότι οι λόγοι περί δημοκρατίας είναι εν πολλοίς προπαγάνδα. Ότι καλούνται να συμμετέχουν σε έναν κόσμο τον οποίο ούτε καταλαβαίνουν, ούτε μπορούν να επηρεάζουν στο βαθμό που θα έπρεπε να αναλογεί στην πλειοψηφία. Ότι η πραγματική δύναμη βρίσκεται μακριά τους. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δυστοπίες κυριαρχούν στην παραγωγή ποπ κουλτούρας: περιγράφουν εικόνες από το βιωνόμενο παρόν των πολλών.
Το σύστημα εξουσίας δεν έχει λύσει ακόμα το βασικότερό του ιστορικώς, πρόβλημα: εκείνοι που συμμετέχουν σε αυτό είναι λιγότεροι σε σχέση με εμάς, τους εκτός. Εξ ου και προσπαθούν να μας καταστέλλουν ή ακόμα καλύτερα να μας ναρκώνουν με προσωπικές τεχνολογικές, αισθητηριακές φούσκες ή και με τα παραδοσιακά χημικά ναρκωτικά. Είναι επίσης αλήθεια ότι χωρίς κόμματα και κινήματα, χωρίς την επανά-ανακάλυψη των συλλογικοτήτων, χωρίς τον εντοπισμό της πρωτεύουσας αντίθεσης και τον προσεκτικό διαχωρισμό της από τις δευτερεύουσες, χωρίς επαναστατική θεωρία και πράξη, το σύστημα εξουσίας δεν ανατρέπεται. Σαπίζει μέσα σε μια γενικευμένη δυσφορία και σε έναν ολοένα επεκτεινόμενο, παγκόσμιο πόλεμο αλλά δεν ανατρέπεται.
Γι’ αυτό, το κενό μεταξύ επιθυμίας για ένα άλλο μοντέλο ζωής και άσκησης των δημοσίων πραγμάτων από τη μια και αδυναμίας θεωρητικής διαμόρφωσής του και υλοποίησής του από την άλλη, γεννά το θαυμασμό για τα άτομα που ματώνουν το σύστημα εξουσίας, ακόμα και αν δεν το ανατρέπουν. Ο θαυμασμός προς τον φερόμενο εκτελεστή Λουίτζι Μαντζιόνε, όπως και για το ηρωικό τέλος του αντιστασιακού Γιαχία Σινουάρ (ο οποίος φυσικά ανήκε σε ένα συλλογικό, εθνικό, αντιστασιακό κίνημα) συμπυκνώνουν τον θαυμασμό για το περιεχόμενο (σύγκρουση με τον εκπρόσωπο των μεγάλων ασφαλιστικών εταιρειών στη μια περίπτωση και με τον γενοκτονικό μηχανισμό στην άλλη) αλλά και τον θαυμασμό για την ίδια τη δράση ακόμα και από εκείνους που δε συμφωνούν με το περιεχόμενό της.
Πρόκειται για μια κατάσταση η οποία ανησυχεί όχι μόνο τις καταφανώς συστημικές δυνάμεις αλλά και τις υπογείως συστημικές. Δεν είναι τυχαίο ότι η ακροδεξιά μένει σταθερά υποστηρικτική προς το Ισραήλ και προς την ασφάλεια των φορέων του πολύ μεγάλου κεφαλαίου όπως και προς το πολύ μεγάλοκεφάλαιο ως τέτοιο. Όταν αγγίζουμε τον πυρήνα του συστήματος εξουσίας, τότε οι πραγματικές διαχωριστικές γραμμές αναδεικνύονται.
Σε κάθε περίπτωση, όσο ο πόλεμος, η οικονομική κρίση και η πολιτική αναξιοπιστία εντείνονται, όσο οι ρωγμές του συστήματος εξουσίας μεγαλώνουν, τόσο θα αναφύονται πρόδρομα φαινόμενα μιας εν δυνάμει (όχι βέβαιης) επαναστατικής τάσης. Το έχουμε δει και άλλες φορές στο παρελθόν. Ένα είναι σίγουρο: οι «από κάτω» δυσφορούν και οι «από πάνω» ανησυχούν.  

kosmodromio.gr