Κανονικά σήμερα έπρεπε να γράψουμε για τον Προϋπολογισμό. Το σημαντικότερο νομοθέτημα για την επόμενη χρονιά ψηφίστηκε, ειπώθηκαν πολλά εκατέρωθεν και έχει πολύ αρθρογραφικό ψωμί. Αλλά θα το αφήσουμε για σήμερα στη μπάντα και θα φανεί παρακάτω το γιατί...
Πρώτα μια γενική παρατήρηση: όλες οι κυβερνήσεις έχουν ανάγκη από επιτυχίες ή «επιτυχίες». Αν έχουν από τις πρώτες (χωρίς εισαγωγικά, κανονικές) έχουν δικαίωμα ακόμα και να πανηγυρίζουν. Αλλά σεμνά. Αν είναι από τις δεύτερες (δηλαδή, «επιτυχίες»), για δική τους αυτοπροστασία πρέπει να είναι συγκρατημένες, τα πανηγύρια δεν χρειάζονται. Γυρίζουν μπούμερανγκ.
Διαχρονικά, όλες οι κυβερνήσεις είχαν επιτυχίες και των δύο ειδών. Η σημερινή κοντεύει να τις ξεπεράσει όλες. Ό,τι και να συμβαίνει επιχειρεί να το παρουσιάσει ως(ενώ μπορεί να είναι σαν) επιτυχία. Ειδικά τώρα, στη δεύτερη θητεία της, που δεν πάνε καλά ούτε τα δημοσκοπικά νούμερα, πρέπει κάθε βδομάδα να έχουν και μια «επιτυχία».
Έτσι έγινε και με το Μετρό της Θεσσαλονίκης. Τριήμερη φιέστα με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό, υπουργούς, αρχηγούς κομμάτων να παρελαύνουν και να συμμετέχουν στα πανηγύρια. «Το πιο ωραίο και πιο σύγχρονο Μετρό στον κόσμο», το σλόγκαν που κατέκλυσε το σύμπαν.
Ταυτόχρονα αποσιωπήθηκε:
Αν είχαν λείψει αυτά, όσα ακολούθησαν θα περνούσαν σε δεύτερη μοίρα. Προχτές έμεινε ένας συρμός μέσα σε μια σήραγγα και οι επιβάτες βγήκαν περπατώντας. Κι έγινε ψιλοχαμός στα περίφημα social media. Aπό χιούμορ μέχρι κακεντρέχεια και δηλητήριο.
Είναι προς θάνατον αυτό το περιστατικό; Όχι δα. Σε όλον τον κόσμο συμβαίνουν αυτά. Θυμάμαι μια ανάλογη περίπτωση στην Αθήνα το 2014, κοντά στο σταθμό Αττική.
Τέτοια συνέβησαν, συμβαίνουν και θα ξανασυμβούν. Καμιά τεχνολογική πρόοδος δεν μπορεί να τα αποτρέψει. Γι’ αυτό δεν έχουν θέση οι ανέξοδες μεμψιμοιρίες ανάλογα με την πολιτικο-κομματική τοποθέτηση.
Αυτό που ενοχλεί εν προκειμένω είναι όσα προηγήθηκαν. Και, κυρίως, τα πανηγύρια. «Έπρεπε» να γίνουν τα εγκαίνια σε συγκεκριμένη ημερομηνία για να μη διαψευστεί ο πρωθυπουργός στην «πρόβλεψή» του. Αλλά η βιασύνη κουβαλάει και προβλήματα, μικρά ή μεγαλύτερα. Όπως το μπάχαλο με τα μηχανήματα εισιτηρίων (δεν δέχονται κάρτες, δεν δίνουν ρέστα, αρκετά εκτός λειτουργίας κ.α). Ήρθε και η ακινητοποίηση του συρμού και η εικόνα μουτζουρώθηκε.
Υπάρχει ένα δίδαγμα σε όλα αυτά. Μια επιτυχία (χωρίς εισαγωγικά) φαίνεται, «μιλάει» από μόνη της, δεν χρειάζεται να συνοδεύεται από πανηγύρια. Το Μετρό της Θεσσαλονίκης είναι, αναμφισβήτητα, μια σημαντική κατάκτηση για την πόλη. Που θα μείνει, όλα τα άλλα(αρρυθμίες, καθυστερήσεις, βλάβες) θα περάσουν. Όμως, για να μην παίρνουν τέτοια διάσταση, πρέπει και οι άρχοντες, εν προκειμένω κυρίως οι κυβερνητικοί, να λένε λιγότερα λόγια και να πανηγυρίζουν με μέτρο. Σεμνά.
Ένας αρχαιόπληκτος, όπως ο Άδωνις, θα τους υπενθύμιζε αυτήν τη ρήση του Σοφοκλέους(αντί Σοφοκλή): «Ζευς γαρ μεγάλης γλώσσης κόμπους υπερεχθαίρει» (Ο Δίας απεχθάνεται τους κομπασμούς και τα μεγάλα λόγια»)…
ΥΓ: Με καθυστέρηση πέντε χρόνων η κυβέρνηση παρενέβη και κατάργησε ορισμένες από τις εξωφρενικές χρεώσεις των τραπεζών. Θετικό, αναμφισβήτητα. Αλλά οι κομπασμοί(από τον πρωθυπουργό) και τα πανηγύρια(από τους βουλευτές του), κατά τη βραδινή συνεδρίαση της Βουλής, προκαλούν τη νοημοσύνη των πολιτών. Οι τράπεζες δεν θα πάθουν τίποτα. Οι πολίτες που δεν βγάζουν το μήνα δεν θα δουν τις τσέπες τους να γεμίζουν. Γι’ αυτό σεμνά…
Πρώτα μια γενική παρατήρηση: όλες οι κυβερνήσεις έχουν ανάγκη από επιτυχίες ή «επιτυχίες». Αν έχουν από τις πρώτες (χωρίς εισαγωγικά, κανονικές) έχουν δικαίωμα ακόμα και να πανηγυρίζουν. Αλλά σεμνά. Αν είναι από τις δεύτερες (δηλαδή, «επιτυχίες»), για δική τους αυτοπροστασία πρέπει να είναι συγκρατημένες, τα πανηγύρια δεν χρειάζονται. Γυρίζουν μπούμερανγκ.
Διαχρονικά, όλες οι κυβερνήσεις είχαν επιτυχίες και των δύο ειδών. Η σημερινή κοντεύει να τις ξεπεράσει όλες. Ό,τι και να συμβαίνει επιχειρεί να το παρουσιάσει ως(ενώ μπορεί να είναι σαν) επιτυχία. Ειδικά τώρα, στη δεύτερη θητεία της, που δεν πάνε καλά ούτε τα δημοσκοπικά νούμερα, πρέπει κάθε βδομάδα να έχουν και μια «επιτυχία».
Έτσι έγινε και με το Μετρό της Θεσσαλονίκης. Τριήμερη φιέστα με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό, υπουργούς, αρχηγούς κομμάτων να παρελαύνουν και να συμμετέχουν στα πανηγύρια. «Το πιο ωραίο και πιο σύγχρονο Μετρό στον κόσμο», το σλόγκαν που κατέκλυσε το σύμπαν.
Ταυτόχρονα αποσιωπήθηκε:
- Ότι είναι το έργο με το ρεκόρ καθυστέρησης. Εντάχθηκε για πρώτη φορά στον Προϋπολογισμό του 1976, αλλά «ξεχάστηκε» στο δρόμο. «Ξεκίνησε» το 1987 με την περίφημη «τρύπα του Κούβελα». Πόσα χρόνια πάνε από τότε: 48 ή 37, ανάλογα με το πώς μετράμε.
- Ότι τα δημόσια έργα δεν είναι έργα μιας κυβέρνησης. Διότι οι κυβερνήσεις δεν προέρχονται από παρθενογένεση, έχουν παρελθόν. Αν η σημερινή πιστώνεται την ολοκλήρωση του έργου, ποιος χρεώνεται για την πολύχρονη καθυστέρηση; Η ΝΔ κυβέρνησε σχεδόν τα μισά χρόνια μετά το 1987. Εννοείται ότι αντίστοιχη χρέωση προκύπτει και για το ΠΑΣΟΚ, που κυβέρνησε άλλο τόσο και ανάλογη για τον ΣΥΡΙΖΑ, της μια τετραετίας.
- Ότι το έργο αυτό είναι από τα πιο ακριβά, ίσως το ακριβότερο, στον κόσμο. Για μόλις δέκα χιλιόμετρα χρειάστηκαν τρία(3)δισεκατομμύρια, τριακόσια(300) εκατομμύρια το χιλιόμετρο! Το παραδέχτηκε ο ίδιος ο πρωθυπουργός.
Αν είχαν λείψει αυτά, όσα ακολούθησαν θα περνούσαν σε δεύτερη μοίρα. Προχτές έμεινε ένας συρμός μέσα σε μια σήραγγα και οι επιβάτες βγήκαν περπατώντας. Κι έγινε ψιλοχαμός στα περίφημα social media. Aπό χιούμορ μέχρι κακεντρέχεια και δηλητήριο.
Είναι προς θάνατον αυτό το περιστατικό; Όχι δα. Σε όλον τον κόσμο συμβαίνουν αυτά. Θυμάμαι μια ανάλογη περίπτωση στην Αθήνα το 2014, κοντά στο σταθμό Αττική.
Τέτοια συνέβησαν, συμβαίνουν και θα ξανασυμβούν. Καμιά τεχνολογική πρόοδος δεν μπορεί να τα αποτρέψει. Γι’ αυτό δεν έχουν θέση οι ανέξοδες μεμψιμοιρίες ανάλογα με την πολιτικο-κομματική τοποθέτηση.
Αυτό που ενοχλεί εν προκειμένω είναι όσα προηγήθηκαν. Και, κυρίως, τα πανηγύρια. «Έπρεπε» να γίνουν τα εγκαίνια σε συγκεκριμένη ημερομηνία για να μη διαψευστεί ο πρωθυπουργός στην «πρόβλεψή» του. Αλλά η βιασύνη κουβαλάει και προβλήματα, μικρά ή μεγαλύτερα. Όπως το μπάχαλο με τα μηχανήματα εισιτηρίων (δεν δέχονται κάρτες, δεν δίνουν ρέστα, αρκετά εκτός λειτουργίας κ.α). Ήρθε και η ακινητοποίηση του συρμού και η εικόνα μουτζουρώθηκε.
Υπάρχει ένα δίδαγμα σε όλα αυτά. Μια επιτυχία (χωρίς εισαγωγικά) φαίνεται, «μιλάει» από μόνη της, δεν χρειάζεται να συνοδεύεται από πανηγύρια. Το Μετρό της Θεσσαλονίκης είναι, αναμφισβήτητα, μια σημαντική κατάκτηση για την πόλη. Που θα μείνει, όλα τα άλλα(αρρυθμίες, καθυστερήσεις, βλάβες) θα περάσουν. Όμως, για να μην παίρνουν τέτοια διάσταση, πρέπει και οι άρχοντες, εν προκειμένω κυρίως οι κυβερνητικοί, να λένε λιγότερα λόγια και να πανηγυρίζουν με μέτρο. Σεμνά.
Ένας αρχαιόπληκτος, όπως ο Άδωνις, θα τους υπενθύμιζε αυτήν τη ρήση του Σοφοκλέους(αντί Σοφοκλή): «Ζευς γαρ μεγάλης γλώσσης κόμπους υπερεχθαίρει» (Ο Δίας απεχθάνεται τους κομπασμούς και τα μεγάλα λόγια»)…
ΥΓ: Με καθυστέρηση πέντε χρόνων η κυβέρνηση παρενέβη και κατάργησε ορισμένες από τις εξωφρενικές χρεώσεις των τραπεζών. Θετικό, αναμφισβήτητα. Αλλά οι κομπασμοί(από τον πρωθυπουργό) και τα πανηγύρια(από τους βουλευτές του), κατά τη βραδινή συνεδρίαση της Βουλής, προκαλούν τη νοημοσύνη των πολιτών. Οι τράπεζες δεν θα πάθουν τίποτα. Οι πολίτες που δεν βγάζουν το μήνα δεν θα δουν τις τσέπες τους να γεμίζουν. Γι’ αυτό σεμνά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου