Όποιος το καταλάβει καλύτερα, θα κερδίσει (μάλλον).
Τα γεγονότα στη Συρία είναι καταιγιστικά και δραματικά. Όπως ήδη γράψαμε σε προηγούμενα άρθρα, μετά από χρόνια μιας υποτιθέμενης σταθεροποίησης, το Χαλέπι, η Χάμα (και ενδεχομένως σύντομα η Χομς) βρίσκονται στα χέρια των δυνάμεων της αντιπολίτευσης. Το αν θα ανοίξει ο δρόμος για τη Δαμασκό ή θα κατορθώσουν να ανακαταλάβουν οι κυβερνητικές δυνάμεις ορισμένα εδάφη θα φανεί τις επόμενες ημέρες, με βάση εν πολλοίς την όποια παρέμβαση των Ρώσων και των Ιρανών. Η αντιπολίτευση, εκπαιδευμένη, χρηματοδοτημένη και καθοδηγούμενη από τις ΗΠΑ, την Τουρκία, το Ισραήλ και την Ουκρανία αφενός λειτουργεί ως μια γνήσια «μαύρη διεθνής», αφετέρου έχει ήδη ξεκινήσει να στρέφεται εναντίον των ρωσικών βάσεων στη Συρία.
Παρεμπιπτόντως- και αυτή η εξέλιξη είναι απολύτως ενδεικτική των σχεδιασμών που λαμβάνουν χώρα- έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον η προσπάθεια βελτίωσης της εικόνας του αντιδραστικού Ισλάμ που δρα στη Συρία, σε σχέση με τις μειονότητες των περιοχών που καταλαμβάνει αλλά και την ταχεία εγκατάσταση πολιτικών δομών διοίκησης, στις οποίες «όλως περιέργως» κυριαρχεί -ποιος άλλος;- η Τουρκία: η τουρκική λίρα συγκεκριμένα και οι τουρκικές διοικητικές δομές. Για να το πούμε τηλεγραφικώς, ευπαρουσίαστη -σχετικώς- εικόνα για τους τηλεθεατές του CNNκαι των λοιπών ΜΜΕ της «Δύσης», τουρκική διοίκηση και λεηλασία της Συρίας, καλά λεφτά για τους μισθοφόρους και περιορισμένος αριθμός βίντεο με εκτελέσεις και βασανισμούς στρατιωτών προκειμένου να τρομοκρατηθούν οι υπερασπιστές των υπολοίπων σημείων άμυνας των κυβερνητικών δυνάμεων.
Το επόμενο σημαντικό και ενδεικτικό στοιχείο συνίσταται στο βαθμό εκπαίδευσης των δυνάμεων της αντιπολίτευσης και στο επίπεδο του εξοπλισμού. Έχοντας εντάξει τη χρήση dronesκαι τακτικών δοκιμασμένων από τους Ουκρανούς στις επιχειρήσεις τους, εμφάνισαν μια δύναμη πολύ πιο αξιόμαχη από εκείνη που διέθεταν στο παρελθόν. Εξοπλισμένοι από την Τουρκία (δηλαδή ουσιαστικώς από το ΝΑΤΟ) πολεμούν με την ενεργή συμπαράσταση των ΗΠΑ, του Ισραήλ και της Τουρκίας. Και οι τρεις αυτές χώρες από κοινού χτυπούν στόχους μέσα στη Συρία, είτε πρόκειται για Ιρανούς, είτε για Σύριους ή για πομπές ανεφοδιασμού των συριακών δυνάμεων. Ταυτοχρόνως επομένως επιτίθενται στη Συρία τρεις χώρες- Τουρκία, Ισραήλ, ΗΠΑ- και βεβαίως η καλά εκπαιδευμένη «μαύρη διεθνής» του ΝΑΤΟ. Όλα αυτά ενώ η Ρωσία είναι απασχολημένη στην Ουκρανία και ο υπόλοιπος άξονας της αντίστασης παραμένει ουσιαστικώς σε εμπόλεμη κατάσταση για πάνω από έναν χρόνο με το Ισραήλ-με το Ισραήλ, με το οποίο η «μαύρη διεθνής» δεν έχει καμία διαφορά αλλά αντιθέτως επιδιώκει και επίσημη συνεννόηση, όπως λογής αραβικά και μουσουλμανικά καθεστώτα έχουν πράξει από καιρό. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι ο διαβόητος Al-Joulani, ο αρχηγός της HTS προτιμά να αποκαλεί τη γενοκτονία στη Γάζα, «πόλεμο του Ιράν με την περιοχή».
Υπάρχει βεβαίως πράγματι μια σειρά από ενδογενείς αιτίες για τα όσα συμβαίνουν στη Συρία. Το σύστημα εξουσίας στη Συρία κάθε άλλο παρά άμοιρο ευθυνών είναι. Ζητήματα ανισοτήτων, αυταρχισμού, διαφθοράς είναι όλα υπαρκτά. Πολλά από αυτά ευθύνονται και για τη σημερινή κατάσταση των συριακών ενόπλων δυνάμεων. Αλλά ας μη γελιόμαστε: δεν είναι αυτές οι βασικές αιτίες για τη μοίρα της Συρίας. Ο λόγος που υφίσταται ό,τι υφίσταται συνίσταται στο ότι έχει πιαστεί στις «δαγκάνες» του σπονδυλωτού παγκοσμίου πολέμου, του οποίου τα μέτωπα τάχιστα ενοποιούνται. Για να είμαστε δε, πιο συγκεκριμένοι, oΆσαντ αρνήθηκε να προσχωρήσει στην πλευρά του σιωνισμού παρά το σύντομο, παλιό του φλερτ με τη «Δύση», κατά το διάστημα της φιλελευθεροποίησης που είχε επιχειρήσει μόλις είχε διαδεχθεί τον πατέρα του.
Η μία πλευρά, η πλευρά των ΗΠΑ έχει αντιληφθεί πολύ καλά ότι ο πόλεμος είναι παγκόσμιος και ξέρει πώς να τον διεξάγει, χάρη στη συσσωρευμένη εμπειρία αιώνων αποικιοκρατίας αλλά και των δεκαετιών του ΝΑΤΟ. Η ύπαρξη των πυρηνικών όπλων αποτρέπει έναν άμεσο, «κατακλυσμιαίο» πόλεμο παρότι ο τελευταίος βρίσκεται πιο κοντά παρά ποτέ και επικίνδυνα κοντά. Απαιτεί μια σειρά από υβριδικές επιχειρήσεις και μια εκτεταμένη γκρίζα ζώνη πολέμου, μεταξύ όχι μόνο μη- πολέμου και πολέμου αλλά και μεταξύ πολέμου δια αντιπροσώπων και άμεσης σύγκρουσης των μεγαλυτέρων δυνάμεων (ΗΠΑ, Ρωσίας, Κίνας). Προϋποθέτει επίσης πολλά λεφτά και το δολάριο σε αυτό το επίπεδο είναι απολύτως κομβικό. Όλοι το θέλουν, όλοι το αγοράζουν και οι ΗΠΑ μέχρι νεωτέρας μπορούν να τυπώσουν όσα θέλουν.
Από τις επιχειρήσεις εσωτερικής αποσταθεροποίησης, έως την τροφοδότηση των πολεμικών μετώπων, ο ρόλος του δολαρίου ως παγκοσμίου αποθεματικού είναι κομβικότατος. Πολλές φορές μένουμε μονοδιάστατα στο πόσα ξοδεύουν οι ΗΠΑ στα διάφορα μέτωπα (πχ. Ουκρανία). Η πλήρης πραγματικότητα είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος από όσα λεφτά δαπανούν για τα διάφορα πολεμικά μέτωπα, επιστρέφουν στη βιομηχανία των ίδιων των ΗΠΑ. Ουσιαστικώς πρόκειται για έναν μηχανισμό μόχλευσης χρήματος και καταλήστευσης των συμμάχων των ΗΠΑ, ο οποίος όμως είναι απολύτως αποτελεσματικός όχι μόνο για αυτήν καθ’ εαυτήν τη διεξαγωγή του πολέμου αλλά επιπλέον για τον έλεγχο και την ανοικοδόμηση των κοινωνιών μετά τον όποιο πόλεμο. Επιπλέον, οι ΗΠΑ διαθέτουν εξαρτημένους από τις ίδιες, συμμάχους και «συμμάχους». Αποτελεί χαρακτηριστικό το πώς η γερμανική και η γαλλική κυβέρνηση δουλεύουν κόντρα στα συμφέροντα των μεγαλοαστικών τους τάξεων (τουλάχιστον στο παρόν) στο πλαίσιο της συμμαχίας τους με τις ΗΠΑ.
Η Τουρκία μπορεί να κινητοποιηθεί την κατάλληλη στιγμή και όταν συγχρονίζεται (όπως στρατηγικώς συμβαίνει) με τις ΗΠΑ αποτελεί την αιχμή του δόρατος κινητοποιώντας ευρύτερες δυνάμεις από τον λεγόμενο κατά την ίδια «τουρκικό κόσμο». Η συμμαχία AUKUS,τα δορυφοριοποιημένα αραβικά κράτη και φυσικά το Ισραήλ συνδιαμορφώνουν μια παγκόσμια αρχιτεκτονική ισχύος των ΗΠΑ.
Όλα τα παραπάνω δε σημαίνουν ότι οι ΗΠΑ είναι ακλόνητες ή ότι βρίσκονται στην άνοδο της ισχύος τους. Η πλευρά των ΗΠΑ και της εν γένει «Δύσης» βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία και η πορεία προς έναν μετά-αμερικανικό κόσμο έχει ξεκινήσει για τα καλά. Οι «δυτικές» κοινωνίες επιπλέον δεν έχουν κανένα κίνητρο για να πολεμήσουν ούτε επιδεικνύουν ιδιαίτερη αντοχή σε μακροχρόνιες πολεμικές εμπλοκές. Κυρίως δε, το οικονομικό κέντρο του καπιταλισμού μετατοπίζεται εκτός της «Δύσης». Εξ ου άλλωστε και διεξάγεται ο σπονδυλωτός παγκόσμιος πόλεμος.
Ο χρόνος μετρά ενάντια στα συμφέροντα των ΗΠΑ και της «Δύσης». Το ζήτημα είναι ότι οι ΗΠΑ το γνωρίζουν και δεν έχουν καμία διάθεση να δώσουν στους αντιπάλους τους, τον χρόνο που χρειάζονται. Η Συρία, ο Λίβανος, η Παλαιστίνη, η Ουκρανία, η Αμπχαζία, η Γεωργία, πιο πριν το Ιράκ, η Λιβύη και μια σειρά χωρών που έπονται αποτελούν μέτωπα τα οποία έχουν και αυτήν την εξήγηση ως προς την εξέλιξη των πραγμάτων- σε συγκεκριμένες εκφάνσεις και εντάσεις τους μάλιστα, κυρίως αυτήν την εξήγηση.
Από την άλλη πλευρά, των αντιπάλων της Δύσης είναι σαφές ότι δεν υπάρχει η αντίστοιχη εμπειρία, αποφασιστικότητα και συνοχή. Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε σε πλήθος ενδείξεων αλλά δεν έχει ιδιαίτερο νόημα. Η Ρωσία έχει λιγότερα από 20 χρόνια εξόδου από την απόλυτη διάλυση της δεκαετίας του ’90. Η Κίνα και το Ιράν αναδείχθηκαν σε μείζονες δυνάμεις- η πρώτη παγκοσμίως, το δεύτερο περιφερειακώς- επίσης περίπου τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Σε αντίθεση με τις ΗΠΑ και τη «Δύση» δεν διαθέτουν νόμισμα που να ζητούν όλοι, διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς με αντίστοιχη ισχύ, στέρεη στρατιωτική συμμαχία μεταξύ τους, εκτεταμένο δίκτυο σταθερών συμμαχιών, ιδεολογικό πλαίσιο κοινό, (έστω σχεδόν) αδιάσπαστες αλληλεξαρτήσεις. Άλλοτε προχωρούν ταχύτερα προς τα παραπάνω και άλλοτε απελπιστικώς αργά. Τα όσα έχουν πετύχει την τελευταία 10ετία είναι εντυπωσιακά αλλά όπως αποδεικνύει και η περίπτωση της Συρίας όχι αρκετά.
Αν δεν θέλουν να ηττηθούν δεν αρκούν τα ρωσικά «υπερόπλα» και οι ιρανικές πυραυλικές πρόοδοι. Θα πρέπει να κινητοποιηθεί η τεράστια κινεζική ενδοχώρα. Θα πρέπει η ρωσική και η ιρανική κοινωνία (μαζί με τους συμμάχους τους) να μπουν σε ρυθμούς πολεμικής οικονομίας και κινητοποίησης ανθρωπίνου δυναμικού. Θα πρέπει γρήγορα να φτιάξουν ένα πρόπλασμα έστω εναλλακτικού αποθεματικού. Θα πρέπει να επενδύσουν σε κοινωνίες οι οποίες χρειάζονται υποστήριξη προκειμένου να μην καταρρεύσουν. Θα πρέπει να αποδείξουν εμπράκτως ότι έχουν κόκκινες γραμμές απαραβίαστες (το γεγονός ότι ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, στην πρόσφατη συνέντευξή του στον Τάκερ Κάρλσον αναγκάστηκε να τονίσει πόσο τις εννοεί ο πρόεδρος της Ρωσίας τις κόκκινες γραμμές, αποδεικνύει ότι καταλαβαίνει και η ίδια η ρωσική ηγεσία πως έχει τρωθεί η αποτρεπτική της ισχύς). Θα πρέπει να μπορούν να νικούν και στην Ουκρανία, και στη Συρία, και στον Λίβανο, και στην Παλαιστίνη.
Θα πρέπει να πορευθούν ως σύμμαχοι με τρόπο καθαρό, χωρίς πολλαπλά κανάλια επικοινωνίας (η Τουρκία και το Ισραήλ ανήκουν στους αντιπάλους και της Ρωσίας. Η τελευταία πρέπει να δείξει ότι το κατανοεί απολύτως αν θέλει να διατηρήσει την αξιοπιστία της).
Ένας παγκόσμιος πόλεμος δεν αποτελεί εύκολη υπόθεση. Ιδίως όταν υπάρχουν πυρηνικά στη μέση και η «Δύση» απέναντι. Αλλά αυτή είναι η κατάσταση. Ή την κατανοείς και υπερβαίνεις εαυτόν για να νικήσεις ή ηττάσαι.
Το επόμενο σημαντικό και ενδεικτικό στοιχείο συνίσταται στο βαθμό εκπαίδευσης των δυνάμεων της αντιπολίτευσης και στο επίπεδο του εξοπλισμού. Έχοντας εντάξει τη χρήση dronesκαι τακτικών δοκιμασμένων από τους Ουκρανούς στις επιχειρήσεις τους, εμφάνισαν μια δύναμη πολύ πιο αξιόμαχη από εκείνη που διέθεταν στο παρελθόν. Εξοπλισμένοι από την Τουρκία (δηλαδή ουσιαστικώς από το ΝΑΤΟ) πολεμούν με την ενεργή συμπαράσταση των ΗΠΑ, του Ισραήλ και της Τουρκίας. Και οι τρεις αυτές χώρες από κοινού χτυπούν στόχους μέσα στη Συρία, είτε πρόκειται για Ιρανούς, είτε για Σύριους ή για πομπές ανεφοδιασμού των συριακών δυνάμεων. Ταυτοχρόνως επομένως επιτίθενται στη Συρία τρεις χώρες- Τουρκία, Ισραήλ, ΗΠΑ- και βεβαίως η καλά εκπαιδευμένη «μαύρη διεθνής» του ΝΑΤΟ. Όλα αυτά ενώ η Ρωσία είναι απασχολημένη στην Ουκρανία και ο υπόλοιπος άξονας της αντίστασης παραμένει ουσιαστικώς σε εμπόλεμη κατάσταση για πάνω από έναν χρόνο με το Ισραήλ-με το Ισραήλ, με το οποίο η «μαύρη διεθνής» δεν έχει καμία διαφορά αλλά αντιθέτως επιδιώκει και επίσημη συνεννόηση, όπως λογής αραβικά και μουσουλμανικά καθεστώτα έχουν πράξει από καιρό. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι ο διαβόητος Al-Joulani, ο αρχηγός της HTS προτιμά να αποκαλεί τη γενοκτονία στη Γάζα, «πόλεμο του Ιράν με την περιοχή».
Υπάρχει βεβαίως πράγματι μια σειρά από ενδογενείς αιτίες για τα όσα συμβαίνουν στη Συρία. Το σύστημα εξουσίας στη Συρία κάθε άλλο παρά άμοιρο ευθυνών είναι. Ζητήματα ανισοτήτων, αυταρχισμού, διαφθοράς είναι όλα υπαρκτά. Πολλά από αυτά ευθύνονται και για τη σημερινή κατάσταση των συριακών ενόπλων δυνάμεων. Αλλά ας μη γελιόμαστε: δεν είναι αυτές οι βασικές αιτίες για τη μοίρα της Συρίας. Ο λόγος που υφίσταται ό,τι υφίσταται συνίσταται στο ότι έχει πιαστεί στις «δαγκάνες» του σπονδυλωτού παγκοσμίου πολέμου, του οποίου τα μέτωπα τάχιστα ενοποιούνται. Για να είμαστε δε, πιο συγκεκριμένοι, oΆσαντ αρνήθηκε να προσχωρήσει στην πλευρά του σιωνισμού παρά το σύντομο, παλιό του φλερτ με τη «Δύση», κατά το διάστημα της φιλελευθεροποίησης που είχε επιχειρήσει μόλις είχε διαδεχθεί τον πατέρα του.
Η μία πλευρά, η πλευρά των ΗΠΑ έχει αντιληφθεί πολύ καλά ότι ο πόλεμος είναι παγκόσμιος και ξέρει πώς να τον διεξάγει, χάρη στη συσσωρευμένη εμπειρία αιώνων αποικιοκρατίας αλλά και των δεκαετιών του ΝΑΤΟ. Η ύπαρξη των πυρηνικών όπλων αποτρέπει έναν άμεσο, «κατακλυσμιαίο» πόλεμο παρότι ο τελευταίος βρίσκεται πιο κοντά παρά ποτέ και επικίνδυνα κοντά. Απαιτεί μια σειρά από υβριδικές επιχειρήσεις και μια εκτεταμένη γκρίζα ζώνη πολέμου, μεταξύ όχι μόνο μη- πολέμου και πολέμου αλλά και μεταξύ πολέμου δια αντιπροσώπων και άμεσης σύγκρουσης των μεγαλυτέρων δυνάμεων (ΗΠΑ, Ρωσίας, Κίνας). Προϋποθέτει επίσης πολλά λεφτά και το δολάριο σε αυτό το επίπεδο είναι απολύτως κομβικό. Όλοι το θέλουν, όλοι το αγοράζουν και οι ΗΠΑ μέχρι νεωτέρας μπορούν να τυπώσουν όσα θέλουν.
Από τις επιχειρήσεις εσωτερικής αποσταθεροποίησης, έως την τροφοδότηση των πολεμικών μετώπων, ο ρόλος του δολαρίου ως παγκοσμίου αποθεματικού είναι κομβικότατος. Πολλές φορές μένουμε μονοδιάστατα στο πόσα ξοδεύουν οι ΗΠΑ στα διάφορα μέτωπα (πχ. Ουκρανία). Η πλήρης πραγματικότητα είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος από όσα λεφτά δαπανούν για τα διάφορα πολεμικά μέτωπα, επιστρέφουν στη βιομηχανία των ίδιων των ΗΠΑ. Ουσιαστικώς πρόκειται για έναν μηχανισμό μόχλευσης χρήματος και καταλήστευσης των συμμάχων των ΗΠΑ, ο οποίος όμως είναι απολύτως αποτελεσματικός όχι μόνο για αυτήν καθ’ εαυτήν τη διεξαγωγή του πολέμου αλλά επιπλέον για τον έλεγχο και την ανοικοδόμηση των κοινωνιών μετά τον όποιο πόλεμο. Επιπλέον, οι ΗΠΑ διαθέτουν εξαρτημένους από τις ίδιες, συμμάχους και «συμμάχους». Αποτελεί χαρακτηριστικό το πώς η γερμανική και η γαλλική κυβέρνηση δουλεύουν κόντρα στα συμφέροντα των μεγαλοαστικών τους τάξεων (τουλάχιστον στο παρόν) στο πλαίσιο της συμμαχίας τους με τις ΗΠΑ.
Η Τουρκία μπορεί να κινητοποιηθεί την κατάλληλη στιγμή και όταν συγχρονίζεται (όπως στρατηγικώς συμβαίνει) με τις ΗΠΑ αποτελεί την αιχμή του δόρατος κινητοποιώντας ευρύτερες δυνάμεις από τον λεγόμενο κατά την ίδια «τουρκικό κόσμο». Η συμμαχία AUKUS,τα δορυφοριοποιημένα αραβικά κράτη και φυσικά το Ισραήλ συνδιαμορφώνουν μια παγκόσμια αρχιτεκτονική ισχύος των ΗΠΑ.
Όλα τα παραπάνω δε σημαίνουν ότι οι ΗΠΑ είναι ακλόνητες ή ότι βρίσκονται στην άνοδο της ισχύος τους. Η πλευρά των ΗΠΑ και της εν γένει «Δύσης» βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία και η πορεία προς έναν μετά-αμερικανικό κόσμο έχει ξεκινήσει για τα καλά. Οι «δυτικές» κοινωνίες επιπλέον δεν έχουν κανένα κίνητρο για να πολεμήσουν ούτε επιδεικνύουν ιδιαίτερη αντοχή σε μακροχρόνιες πολεμικές εμπλοκές. Κυρίως δε, το οικονομικό κέντρο του καπιταλισμού μετατοπίζεται εκτός της «Δύσης». Εξ ου άλλωστε και διεξάγεται ο σπονδυλωτός παγκόσμιος πόλεμος.
Ο χρόνος μετρά ενάντια στα συμφέροντα των ΗΠΑ και της «Δύσης». Το ζήτημα είναι ότι οι ΗΠΑ το γνωρίζουν και δεν έχουν καμία διάθεση να δώσουν στους αντιπάλους τους, τον χρόνο που χρειάζονται. Η Συρία, ο Λίβανος, η Παλαιστίνη, η Ουκρανία, η Αμπχαζία, η Γεωργία, πιο πριν το Ιράκ, η Λιβύη και μια σειρά χωρών που έπονται αποτελούν μέτωπα τα οποία έχουν και αυτήν την εξήγηση ως προς την εξέλιξη των πραγμάτων- σε συγκεκριμένες εκφάνσεις και εντάσεις τους μάλιστα, κυρίως αυτήν την εξήγηση.
Από την άλλη πλευρά, των αντιπάλων της Δύσης είναι σαφές ότι δεν υπάρχει η αντίστοιχη εμπειρία, αποφασιστικότητα και συνοχή. Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε σε πλήθος ενδείξεων αλλά δεν έχει ιδιαίτερο νόημα. Η Ρωσία έχει λιγότερα από 20 χρόνια εξόδου από την απόλυτη διάλυση της δεκαετίας του ’90. Η Κίνα και το Ιράν αναδείχθηκαν σε μείζονες δυνάμεις- η πρώτη παγκοσμίως, το δεύτερο περιφερειακώς- επίσης περίπου τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Σε αντίθεση με τις ΗΠΑ και τη «Δύση» δεν διαθέτουν νόμισμα που να ζητούν όλοι, διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς με αντίστοιχη ισχύ, στέρεη στρατιωτική συμμαχία μεταξύ τους, εκτεταμένο δίκτυο σταθερών συμμαχιών, ιδεολογικό πλαίσιο κοινό, (έστω σχεδόν) αδιάσπαστες αλληλεξαρτήσεις. Άλλοτε προχωρούν ταχύτερα προς τα παραπάνω και άλλοτε απελπιστικώς αργά. Τα όσα έχουν πετύχει την τελευταία 10ετία είναι εντυπωσιακά αλλά όπως αποδεικνύει και η περίπτωση της Συρίας όχι αρκετά.
Αν δεν θέλουν να ηττηθούν δεν αρκούν τα ρωσικά «υπερόπλα» και οι ιρανικές πυραυλικές πρόοδοι. Θα πρέπει να κινητοποιηθεί η τεράστια κινεζική ενδοχώρα. Θα πρέπει η ρωσική και η ιρανική κοινωνία (μαζί με τους συμμάχους τους) να μπουν σε ρυθμούς πολεμικής οικονομίας και κινητοποίησης ανθρωπίνου δυναμικού. Θα πρέπει γρήγορα να φτιάξουν ένα πρόπλασμα έστω εναλλακτικού αποθεματικού. Θα πρέπει να επενδύσουν σε κοινωνίες οι οποίες χρειάζονται υποστήριξη προκειμένου να μην καταρρεύσουν. Θα πρέπει να αποδείξουν εμπράκτως ότι έχουν κόκκινες γραμμές απαραβίαστες (το γεγονός ότι ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, στην πρόσφατη συνέντευξή του στον Τάκερ Κάρλσον αναγκάστηκε να τονίσει πόσο τις εννοεί ο πρόεδρος της Ρωσίας τις κόκκινες γραμμές, αποδεικνύει ότι καταλαβαίνει και η ίδια η ρωσική ηγεσία πως έχει τρωθεί η αποτρεπτική της ισχύς). Θα πρέπει να μπορούν να νικούν και στην Ουκρανία, και στη Συρία, και στον Λίβανο, και στην Παλαιστίνη.
Θα πρέπει να πορευθούν ως σύμμαχοι με τρόπο καθαρό, χωρίς πολλαπλά κανάλια επικοινωνίας (η Τουρκία και το Ισραήλ ανήκουν στους αντιπάλους και της Ρωσίας. Η τελευταία πρέπει να δείξει ότι το κατανοεί απολύτως αν θέλει να διατηρήσει την αξιοπιστία της).
Ένας παγκόσμιος πόλεμος δεν αποτελεί εύκολη υπόθεση. Ιδίως όταν υπάρχουν πυρηνικά στη μέση και η «Δύση» απέναντι. Αλλά αυτή είναι η κατάσταση. Ή την κατανοείς και υπερβαίνεις εαυτόν για να νικήσεις ή ηττάσαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου