Το ’χουν με τα γράμματα οι Αγγλοαμερικανοί. Τα νέτα σκέτα, τα δίχως λέξη. Πού να τρέχουμε να βάζουμε κι άλλα γράμματα στη σειρά τώρα; Ενα αρκεί! Για τους Αμερικανούς μπορώ να το καταλάβω, καθώς δεκάδες γλώσσες μίλαγαν οι άποικοι, οπότε πήγαν προς τ’ αγγλικά να ξεμπερδεύουν, αφού πρώτα είχαν ξεμπερδέψει με τους ιθαγενείς που τους είπαν «ινδιάνους», και διόλου τη γλώσσα τους δεν καταλάβαιναν, μήτε ποτέ να την καταλάβουν θέλησαν, μόνο να τους καταλάβουν ήθελαν. Το αυτό κι έκαναν. Κοινώς, όπως ξεπέταξαν τους ντόπιους, ξεπέταξαν και τη γλώσσα τους και πήγαν να βγάλουν λεφτά, να γίνουν πλούσιοι πολύ, παμπλούτιοι να γίνουν και μετά αποτέλειωσαν και κάτι μαύρους, μετά και κάτι Λατίνους και πολύ καλά τα κατάφεραν, καθώς πλέον και οι μαύροι και οι Λατίνοι ψήφισαν έναν λευκό (κεραμιδί για την ακρίβεια) που δεν τους θέλει, αλλά ένεκα που δεν καταλαβαίνουν τη γλώσσα του, γιατί δεν υπάρχει καν αυτή η γλώσσα, είναι απλά μια ξεπλυμένη κεραμιδιάρικη προπεθαμένη διάλεκτος της διαφθοράς, που πάντα όμως περνάει, γιατί βασίζεται σε αυτά που καταστρέφει: στα εξ ων συνετέθη. Στα βασικά γράμματα δηλαδή.
Οι Αγγλοι, ωστόσο, είχαν και έναν Σέξπιρ όσο και να πεις. Οπότε γιατί; Γιατί ας πούμε να ακούω για «Lady D»; Ή για «D-Day»; Και καλά, το πρώτο είναι «Diana» (πάει αυτή, τη φάγαν λάχανο, εργαλειοποιώντας ακόμη και τον θάνατό της για την εδραίωση της βασιλείας τους – γατόνι η Βέτα, κακή της ώρα εκεί που είναι, το κατάφερε). Αλλά το «D-Day» τι διάολο σημαίνει; Στην απόβαση στη Νορμανδία αναφέρεται, στη μέρα δηλαδή που ξύπνησαν οι Αμερικανοί, που λέγαμε, κι είπαν να το παίξουν αντιναζιστές, παρότι ήδη είχαν «χορηγήσει» τον Χίτλερ με ποικίλους τρόπους (η Coca-Cola, για παράδειγμα, έφτιαξε τη Fanta –από το «Fantasie»– και μια χαρά συνέχισαν οι δουλειές με τον Αδόλφο... θυμήσου το όταν ξαναπιείς το εν λόγω αναψυκτικό, μην καρκωθείς, μόνο πρόσεχε και σε χάσουμε, φανταρουφήχτρα μου εσύ, και τι θα γίνουμε!) και, τέλος πάντων, έκαναν μια απόβαση εκεί στη Νορμανδία. Αυτό ήταν βέβαια μια νίκη για τον καπιταλισμό, καθώς οι Αμερικανοί στρατιώτες έφεραν μαζί τους τις τσίχλες, τα Ray-Ban, την Coca-Cola (ξανά) και τα Levi’s. Αυτά έφεραν, οι Αγγλοι τα αγκάλιασαν και μετά, και οι δύο μαζί, εμάς τους Ελληνας μας πρόκοψαν. Σε λίγο, και να μου το θυμηθείς, θα γιορτάζουμε κι εμείς, μετά τη Μέρα των Ευχαριστιών, που ήδη έγινε κοινόχρηστο έθιμο, και την D-Day, κατά την οποία θα μασάμε τσίχλα, θα ρεϊμπανιάζουμε και θα βολτάρουμε με μια κοκακολίτσα, λιβαϊνίζοντας το πόσο γαμάτοι και πόσο γκλόμπαλ είμαστε σου λέει!
Δεν είναι, όμως, μόνο τα εθιστικά, υπερζαχαρώδη ποτά και κάτι γιορτές που καμία σχέση δεν έχουν με τις ελληνικές παραδόσεις (ούτε καν τις ευρωπαϊκές) που υιοθετήσαμε ωσάν παλαβοί από τις ΗΠΑ. Δεν είναι καν μόνο ο Κασσελάκης, που μας πήρε εργολαβία. Είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο: το αμερικανικό όνειρο. Αυτό το ρημάδι που σου πιπιλίζει το μυαλό με το δόγμα πως άμα είσαι μάγκας, αν μπορείς (εσύ, μόνος σου, με ατομική ευθυνούλα κάθε που το λεν Παρασκευούλα), τότε και μόνο τότε, από άστεγος μπορείς να γίνεις μεγιστάνας και διασημότης. Τρανά παραδείγματα από τον Τζιμ Μόρισον (που κοιμόταν σε προβλήτες) και τον Κάρι Γκραντ (είχε κι αν είχε κοιμηθεί σε υγρά, σκοτεινά σοκάκια ο υπέροχος αυτός, οσκαρικός μετέπειτα, ηθοποιός) έως τον Στιβ Τζομπς της Apple, που μάζευε κουτάκια αναψυκτικών κόλα για να πάρει να φάει.
Αυτό το D-Dream πουλάει μισοτιμής ο Μητσοτάρχας. Γι’ αυτό και δεν άνοιξε ρουθούνι στην είδηση της χρονιάς: ένα σπίτι 80 τετραγωνικά στο Ηράκλειο, επειδή νοικιαζόταν 400 ευρώ (και όχι 900 που ζητάνε όλοι), προσέλκυσε πάνω από 100 οικογένειες. Με κλήρο το πήρε μία, που έμενε χωριστά, γιατί δεν μπορούσαν να βρουν να μείνουν κάπου όλοι μαζί. Στη γειτονιά, λέει, νόμιζαν πως γινόταν κηδεία, τόσος κόσμος που μαζεύτηκε.
Αυτό που δεν ξέρουμε, είναι πως πράγματι κηδεία γινόταν. Μια κηδεία δίχως καν το «ζωή σε μας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου