Επέτειος Γρηγορόπουλου: ο Κορκονέας πυροβόλησε στο πρόσωπο του Αλέξανδρου τα όνειρα και τις ανησυχίες της γενιάς του Δεκέμβρη του 2008 και αυτό δεν το ξεχνάει κάνεις και πρώτος ο Νίκος...
Ο Γιώργος Θαλάσσης, Γυμνασιάρχης της Σχολής Μωραΐτη όπου ήταν μαθητές ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος και ο Νίκος Ρωμανός, ξέρει ότι οι δυο τους «είναι συνδεδεμένοι για πάντα» και θυμάται την όλη προσπάθεια διαστρέβλωσης της πραγματικότητας από το ίδιο κιόλας βράδυ.
Εξι Δεκέμβρη 2008. Ωρα 20.50. Η σφαίρα του όπλου του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα διαπερνάει την καρδιά του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και καρφώνεται στον δέκατο θωρακικό σπόνδυλο. Στην τσέπη του είχε ένα δώρο για το κορίτσι του, ενώ είχε βγει για τη γιορτή του φίλου του, Νίκου. Λίγο νωρίτερα, ένα περιπολικό λαµβάνει σήµα να µεταβεί στη λεωφόρο Αλεξάνδρας για µια τροχαία παράβαση. Από τον ασύρματο ακούγεται: «Αλεξάνδρας 72, ένα Nissan γκρι έχει σταθµεύσει πάνω στο πεζοδρόμιο και εμποδίζει τους πεζούς». Οι ειδικοί φρουροί Επ. Κορκονέας και Β. Σαραλιώτης μπαίνουν στο περιπολικό και ξεκινούν για το σημείο. Ομως, αντί να φτάσουν εκεί, σταματούν στη συμβολή των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλλα και διαπληκτίζονται με την παρέα του Αλ. Γρηγορόπουλου. Μπαίνουν στο περιπολικό και φεύγουν. Οπως αναφέρουν αυτόπτες μάρτυρες, λίγο αργότερα, επιστρέφουν πεζή φωνάζοντας προς την παρέα των παιδιών «ελάτε εδώ, ρε μουνιά, να σας γαμήσουμε». Ο Επ. Κορκονέας πυροβόλησε, ο Β. Σαραλιώτης δεν τον απέτρεψε. Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε μπροστά στους φίλους του στη συμβολή Μεσολογγίου και Τζαβέλλα. Από το ίδιο κιόλας βράδυ και για μέρες ολόκληρες το κέντρο της Αθήνας φλεγόταν. Οι δρόμοι είχαν κατακλυστεί από ανθρώπους μιας γενιάς που τα όνειρα και οι ανησυχίες της συγκεντρώθηκαν πάνω στο πρόσωπο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και πυροβολήθηκαν κι αυτά. Ο Επ. Κορκονέας εκείνο το βράδυ είχε πυροβολήσει μια ολόκληρη γενιά. Τη γενιά του Δεκέμβρη του ‘08.
«Ο Νίκος είχε αναλάβει να παρηγορεί όλη την οικογένεια»
«Ο Αλέξανδρος και ο Νίκος είναι συνδεδεμένοι για πάντα. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσετε να τους συνδέσετε σε κάποιο κείμενο. Κανείς δεν μπορεί να τους αποσυνδέσει. Ο Νίκος είναι ένας άνθρωπος που η ζωή του έχει επιχειρηθεί να καταστραφεί και ό,τι κάνει το κάνει με πολύ μεγάλη δυσκολία. Αυτό όμως που έφερε εις πέρας αβίαστα ήταν το μνημείο για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, εκεί, στη γωνία της δολοφονίας του. Οργάνωσε την εκδήλωση για τα εγκαίνια του μνημείου. Ηταν πάρα πολύ δύσκολο, πολύ δαπανηρό και είχε πολλές προεκτάσεις. Κι όμως ο Νίκος το κατάφερε. Και το κατάφερε γιατί η απόδοση δικαιοσύνης και η διασφάλιση της μνήμης του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου είναι ο σκοπός της ζωής του Νίκου», λέει μιλώντας στην «Εφ.Συν.» ο Γιώργος Θαλάσσης, γυμνασιάρχης της Σχολής Μωραΐτη όπου ήταν μαθητές ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος και ο Νίκος Ρωμανός.
Γιώργος Θαλάσσης
«Μα τι έκαναν στα Εξάρχεια;»
«Το σχολείο ήταν σε πολύ μεγάλο πένθος εκείνες τις μέρες. Ολοι μας. Μικροί, μεγάλοι. Θυμάμαι ότι ανέλαβαν κάποια παιδιά της ηλικίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου να ενημερώσουν τα μικρότερα παιδιά του Γυμνασίου για το ποιος ήταν ο Αλέξανδρος και πώς δολοφονήθηκε, σε μια συγκέντρωση στην αίθουσα του θεάτρου. Χαρακτηριστικό εκείνης της ημέρας ήταν όταν ένα παιδί της πρώτης Γυμνασίου, προφανώς δασκαλεμένο από τους γονείς του, ρώτησε «και τι ήθελαν αυτά τα παιδιά στα Εξάρχεια;» και το μεγάλο παιδί απάντησε «Μα, εγώ εκεί μένω, θα με ρωτήσετε γιατί μένω εκεί;». Αυτή η ερώτηση δεν έχει σταματήσει. Γινόταν και γίνεται μέχρι και σήμερα. Γινόταν στα δικαστήρια, και στο πρώτο και στο δεύτερο.
»Μετά, αυτό το οποίο επικράτησε ήταν αυτή η φωνή του Αλ. Κούγια (συνήγορος υπεράσπισης Επ. Κορκονέα) που ήχησε παντού και έλεγε: «Αυτά τα παιδιά δεν είναι σαν τα δικά σας και σαν τα δικά μας». Επρεπε το σχολείο να βγάλει μια ανακοίνωση αποκατάστασης της εικόνας και της προσωπικότητας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Οταν ακούγονται τέτοια πράγματα, πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει αντίλογος, μια διάψευση - και η καλύτερη προέλευση αυτής της διάψευσης είναι το σχολείο».
Οσο για το πώς βίωσε εκείνες τις ημέρες του Δεκέμβρη του 2008, ο ίδιος λέει: «Ηταν κάτι το αναπάντεχο, κάτι που δεν θα μπορούσα να φανταστώ, ήταν ένα απίστευτα μεγάλο σοκ. Αυτό που δημιουργήθηκε μέσα μου περισσότερο από όλα ήταν η οργή. Το πένθος γεννά πολλές φορές οργή. Ομως αυτή η οργή δεν δημιουργήθηκε μόνο από το πένθος, προκλήθηκε και από όλη την προσπάθεια διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, διότι από το ίδιο κιόλας βράδυ οι τηλεοράσεις έλεγαν ότι ο Κορκονέας πυροβόλησε στον αέρα για εκφοβισμό γιατί κινδύνευε η ζωή του και είχαν πραγματοποιηθεί πολύ μεγάλες ταραχές και μολότοφ. Αποδείχτηκε όμως ότι εκείνο το βράδυ δεν είχε πέσει καμία μολότοφ, αποδείχτηκε ότι ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δεν είχε προκαλέσει καμία αναστάτωση, ούτε κανείς άλλος από την παρέα. Ηταν εκεί για να πουν χρόνια πολλά στον Νίκο και σε ακόμα έναν συμμαθητή τους. Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, που παρουσιάστηκε ως επικίνδυνος, είχε κανονίσει με τη μητέρα του να τον πάρει από τα Εξάρχεια την ώρα που θα έκλεινε το κατάστημά της στο κέντρο της Αθήνας. Οταν χτύπησε το τηλέφωνό της, εκείνη νόμιζε ότι ήταν ο Αλέξανδρος, όμως ήταν κάποιος τρίτος ο οποίος είχε πάρει το τηλέφωνο του Αλέξανδρου και την ειδοποίησε ότι είναι στο νοσοκομείο».
Το φιάσκο στο Εφετείο
Σε μια προσπάθεια αντιστοιχίας της κρίσης της Δικαιοσύνης στη χώρα, η οποία έχει αναγνωρίσει δύο φορές το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου στον Επ. Κορκονέα, με αποτέλεσμα να αποφυλακιστεί και να αναγκαστεί να παρέμβει ο Αρειος Πάγος προκειμένου να επιστρέψει στη φυλακή, αλλά την ίδια ώρα προφυλακίζει τον Νίκο Ρωμανό χωρίς να έχει στη διάθεσή της επαρκή ενοχοποιητικά στοιχεία, τα οποία όχι μόνο δεν συγκεντρώνουν τις προϋποθέσεις για το έσχατο μέτρο της προφυλάκισης, αλλά δεν επαρκούν ούτε καν για την απόδοση κατηγοριών, ο Γ. Θαλάσσης λέει:
«Η δίκη ιδιαίτερα στο Εφετείο ήταν ένα φιάσκο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ταχυδακτυλουργικές κινήσεις έγιναν προκειμένου να αναγνωριστεί και τις δύο φορές αυτό το ελαφρυντικό στον Κοροκονέα. Στον άνθρωπο που τον φώναζαν «Ράμπο». Μάλιστα ο εισαγγελέας είπε ότι το «Ράμπο» σήμαινε ότι έκανε πάρα πολύ καλά τη δουλειά του και ότι πρέπει να λειτουργήσει υπέρ του. Σκεφτείτε να ήσασταν στη θέση της μητέρας του και να ακούγατε αυτά τα πράγματα από τον εισαγγελέα.
»Τον Νίκο δεν τον προφυλάκισαν επειδή υπάρχουν στοιχεία ή επειδή πιστεύουν ότι έχουν στοιχεία στα χέρια τους. Τον προφυλάκισαν για λόγους εντυπωσιασμού της κοινωνίας. Τον προφυλάκισαν για να πουν ότι τώρα κινδυνεύετε από την τρομοκρατία, μην ασχολείστε με όλα τα τρομερά πράγματα που συμβαίνουν, να αποπροσανατολιστούμε και να θεωρήσουμε ότι ο Ρωμανός είναι επικίνδυνος και ότι από τη στιγμή που θα μπει ο Ρωμανός στη φυλακή είμαστε όλοι ασφαλείς. Ξέρουν ότι είναι αθώος. Δεν έχουν καμία αμφιβολία ότι είναι αθώος. Και αυτό κάνει την πράξη τους ακόμα πιο αισχρή, ακόμα πιο στυγερή. Δεν τους ενδιαφέρει αν τσαλακώνουν προσωπικότητες, ούτε αν σκοτώνουν ανθρώπους».
Αντίστοιχα ο ίδιος ο Νίκος Ρωμανός σε επιστολή του από τις φυλακές Κορυδαλλού επισημαίνει ότι έγινε «ένα περιφερόμενο λάφυρο προς πάσης φύσεως εκμετάλλευση. Ενα έκθεμα στις προθήκες των μουσείων του ψεύδους και της λήθης. Με κρεμασμένη την ταμπέλα του «τρομοκράτη» στο παράρτημα «ένοχοι παντός καιρού», προς παρατήρηση από συνήθως αφελείς, αλλά κυρίως τρομαγμένους και φιλήσυχους επισκέπτες».
Η «ντροπή του Χρυσοχοΐδη»
Τονίζοντας την έλλειψη κράτους δικαίου στη χώρα αλλά και την κυβερνητική στάση ως προς τα σώματα ασφαλείας τα οποία εγκληματούν, ο Γ. Θαλάσσης αναφέρθηκε σε άλλες υποθέσεις με δράστες αστυνομικούς. «Αν κάποιος αστυνομικός σκότωνε τον Νίκο Ρωμανό, θα πήγαινε ο υπουργός ΠροΠο στο κελί του να του συμπαρασταθεί, όπως πήγε ο Θεοδωρικάκος στην υπόθεση της δολοφονίας Σαμπάνη. Δεν πανηγύρισε ο υπουργός όταν το δικαστήριο αθώωσε τους αστυνομικούς στον Ζακ;
Το δόγμα είναι ότι όταν εγκληματεί αστυνομικός εν ώρα καθήκοντος, απαλλάσσεται. Μπορεί και να μην πάει καθόλου στο δικαστήριο και να πάει κατευθείαν η υπόθεση στο αρχείο. Αύριο (σ.σ. σήμερα) θα υπάρχουν 5.000 αστυνομικοί και drones στο κέντρο της Αθήνας. Αυτοί οι αστυνομικοί και τα drones θα είναι εκεί για να προστατεύσουν τον Χρυσοχοΐδη από τη μεγάλη ντροπή. Γιατί είναι ντροπή να έχει προφυλακίσει τον Νίκο Ρωμανό ξέροντας ότι είναι αθώος».
Αναφορικά με το αν ο Ν. Ρωμανός θα αναλάμβανε τις ευθύνες των πράξεών του –όπως έχει κάνει άλλωστε στο παρελθόν-, αν είχε την οποιαδήποτε εμπλοκή με την υπόθεση των Αμπελοκήπων, ο τέως γυμνασιάρχης συμπλήρωσε κατηγορηματικά: «Χωρίς καμία αμφιβολία».
Το ίδιο άλλωστε τονίζει και ο ίδιος στην επιστολή του, μέσα από τη φυλακή: «Από τον ματωμένο πεζόδρομο της Μεσολογγίου, τα ανακριτικά γραφεία, τους γκρίζους διαδρόμους των φυλακών, τα δικαστικά έδρανα, τον αργό θάνατο του εγκλεισμού. Από τις επιλογές που έκανα με όλη μου την ψυχή, επιλογές χαραγμένες με πραγματικό αίμα, με μεγάλο κόστος και αλύγιστα γόνατα, δεν παραδίδω ούτε χιλιοστό. Είναι κομμάτι της ιστορίας μιας γενιάς ανθρώπων που εξεγέρθηκε και στις πλάτες της οποίας, μεγάλα τμήματα του πολιτικού συστήματος ξέπλυνε τις αμαρτίες του κρεμώντας τη στα μανταλάκια του κατασταλτικού και μιντιακού κανιβαλισμού. Ομως τώρα δεν βρίσκομαι στη φυλακή επειδή έκανα συνειδητές επιλογές που κουβαλούσαν και αντίστοιχα ρίσκα. Αντίθετα, η ζωή μου πουλιέται ως ένα πολιτικό προϊόν στο ράφι του επικοινωνιακού σουπερμάρκετ, με το τίμημα της σακούλας να χρεώνεται σε εμένα, περιμένοντας τους επίδοξους ψηφοφόρους να ψωνίσουν κομμάτι κομμάτι το εμπόρευμα μέχρι την επόμενη φορά».
Η δικαστική διαδικασία
Το 2010 στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αμφισσας ξεκίνησε η δίκη για τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου. Το δικαστήριο έπειτα από συνολικά 84 συνεδριάσεις έκρινε τον Επ. Κορκονέα ένοχο για ανθρωποκτονία από πρόθεση με άμεσο δόλο, μετατρέποντας επί το αυστηρότερο το κατηγορητήριο που αρχικά έκανε λόγο για ενδεχόμενο δόλο. Ο Β. Σαραλιώτης κρίθηκε ένοχος για συμμετοχή και συνέργεια. Στους δράστες δεν αναγνωρίστηκε κανένα ελαφρυντικό. Κατά την απολογία του, ο Επ. Κορκονέας δεν δίστασε να προσομοιάσει τον εαυτό του με τον Αλ. Γρηγορόπουλο, λέγοντας πως «τα θύματα είμαστε εγώ κι αυτός. Το παιδί κι εγώ. Αυτό είναι νεκρό κι εγώ είμαι εδώ που είμαι».
Ο Επ. Κορκονέας καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη ενώ ο Β. Σαραλιώτης σε ποινή κάθειρξης δέκα ετών. Ο δεύτερος αφέθηκε ελεύθερος τον Οκτώβριο του 2012 από τις φυλακές Κασσάνδρας ύστερα από 30 μήνες κράτησης, με απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Λαμίας, παρά την αντίθετη γνώμη του εισαγγελέα, με τον όρο να παραμείνει στον νομό Δράμας από όπου και κατάγεται.
Το 2019 κρίθηκε αθώος λόγω αμφιβολιών στον δεύτερο βαθμό, ενώ στον Επ. Κορκονέα αναγνωρίστηκε σκανδαλωδώς το ελαφρυντικό του πρότερου σύννομου βίου, πράγμα που είχε αποτέλεσμα να «σπάσουν» τα ισόβια και να αποφυλακιστεί. Υστερα από αναίρεση της απόφασης από τον Αρειο Πάγο, επέστρεψε στη φυλακή και οδηγήθηκε ξανά ενώπιον του δικαστηρίου μόνο ως προς το σκέλος του ελαφρυντικού. Ο Αρειος Πάγος χρειάστηκε να παρέμβει και δεύτερη φορά, με τον καθ’ ομολογία δολοφόνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου να οδηγείται ξανά στις φυλακές Δομοκού τον περασμένο Ιούνιο. Ως εκ τούτου αναμένεται να καθίσει για τέταρτη φορά στο εδώλιο του κατηγορουμένου τον ερχόμενο Ιανουάριο προκειμένου να κριθεί εκ νέου αν θα πρέπει ή όχι να του αναγνωριστεί το ελαφρυντικό του πρότερου σύννομου βίου το οποίο του άνοιξε την πόρτα της φυλακής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου