Η τριλογία (μάλλον πολυλογία, αλλά το μετριάζουμε λόγω υπεροψίας) του «Πώς να γίνεις αριστερός εκδότης»/«Πώς να γίνεις αριστερός συντάκτης» έμελλε να ολοκληρωθεί με το «Πώς να γίνεις αριστερός αναγνώστης». Ωστόσο είπαμε να μην πηδήξουμε όλες τις τάξεις και από την πρώτη Δημοτικού να πάμε κατευθείαν στο μεταδιδακτορικό, οπότε θα αρκεστώ στο ταπεινό φαινομενικά, υπερ-αρκετό ρεαλιστικά «Πώς να γίνεις αναγνώστης» σκέτο. Κοινώς, πολλά είδαν τα μάτια μου που μου ’φεραν τον τρόμο κι έτσι προχωρώ λάου λάου.
Ομορφη αλλά και πολλαπλώς και ακαταλλήλως (κυρίως ακαταλλήλως) δύσκολη αυτή η απλή, κατά τα λοιπά, λεξούλα: Ανάγνωση. Ανά και Γνώση, σου λέει. Δηλαδή, τι δηλαδή; Οτι πας προς τα πάνω με τη γνώση; Οτι η ανάγνωση σε ανωτεροποιεί; Εξυψώνεσαι; Αντετοκούμπος και βάλε; Είναι, λέει, η ανάγνωση η κατανόηση των συμβόλων της γλώσσας. Είναι, ξαναλέει, και η κατανόηση ενός γραπτού κειμένου, μέσω της κατανόησης των συμβόλων που προείπαμε. Είναι, όμως, και ο τρόπος ερμηνείας ενός μηνύματος - ώπα. Εδώ είμαστε, καρδιά μου ισορρόπα! Οπότε, για να γίνεις «αναγνώστης», απαιτείται και το να ξέρεις τη γλώσσα, και να την αναγνωρίζεις και να την ερμηνεύεις. Και όχι μόνο τη γλώσσα, αλλά τα κρυφά της μηνύματα.
Κι επειδή παράδειγμα εστί μήτηρ, πατήρ και μούλικο κάθε εξήγησης, ας περάσουμε σε ένα από δαύτα: Είναι Χριστούγεννα. Κάποιος δηλαδή που τον είπανε Χριστό (και τον φώναζαν «Ω θε’ μου!») γεννήθηκε αυτές τις μέρες (που μόνο αυτές δεν γεννήθηκε) σε μια φάτνη (δηλαδή σε κάτι καλύτερο από ελληνικό δημόσιο μαιευτήριο), με κάτι βόδια γύρω (αυτό το πιστεύω) και κάτι αργόσχολοι λεφτάδες έψαξαν και τόνε βρήκαν και του πήγαν δώρα εκλεκτά (από μικρό σε βάζουν στο χέρι οι έχοντες συμφέρον - σωστοί οι μάγοι!) και με τα πολλά εμείς οι χριστιανοί γιορτάζουμε τα γενέθλιά του, στολίζοντας φάτνες και έλατα, αν και δεν είμαστε ειδωλολάτρες... μάλιστα. Και κάθε που ξαναγεννιέται, δώσ’ του νταούλια και γιορτές, καθώς άλλη παιδί δεν έκανε, μόν’ η Μαριώ τον Τζίζους!
Και κάθε που νταουλιάζουμε στις γιορτές, στέλνουμε αβέρτα και «Χρόνια Πολλά». Ελα, όμως, που του λόγου μου δεν. Μήτε τα χριστιανικά τους μπορώ, μήτε τα καταναλωτικά τους, μήτε τα μούλικα (γεννημένα ή αγέννητα - αν και τα δεύτερα είναι κάπως πιο συμπαθητικά), μήτε τον άνωθι συνδυασμό των τριών, που βιώνω σε κάθε μου βήμα, καθώς οι χριστιανοί, κάθε που «γεννάται», γραπώνουν τα αναπαραχθέντα προαναφερθέντα μούλικα και το μόνο που κάνουν είναι να βγαίνουν για ψώνια.
Αφού, λοιπόν, του λόγου μου δεν, ξέρω πως όποιος μου στείλει «Χρόνια Πολλά» το κάνει ως αφορμή για ευχητήριο, συμπεθερίστικο κουβεντολόι μαζί μου! (Καλά, περίμενε. Στο Βιλαμπάχο, ακόμα τρίβουν). Α παράτα με, ρε φίλε! Εχω που δεν έχω τον θεό μου, να έχω κι εσένα; Και αυτή είναι η δική μου ανάγνωση για τις «ευχές των εορτών».
Το ότι στην Ερμού, γιορτάρες μέρες και ενώ ο Μπακοζάν και ο θειος του είχαν απαγορέψει τους πλανόδιους μουσικάντηδες (είχανε γνώση οι φύλακες βλέπεις), βγήκε ένα συγκρότημα νέων και αντί για τα Κάλαντα τα Τρίγωνα τραγουδούσαν τον ύμνο του ΕΑΜ τον εξάγωνο, πώς να το διαβάσω εγώ αυτό τώρα; Που μας έσωσε από την πείνα κι από τη σκλαβιά; Ποια πείνα, ρε πεινάλα πλεμπαίε; Ποια σκλαβιά, βρε ανοχύρωτε στην αριστερή πάρλα;
Ο Αργυρός που πήγε να τραγουδήσει στον Βόλο, χασκογελώντας δίπλα στα σεξιστικά και νεοφασιστικά αστειάκια του Μπέου, δεν αρκεί; Θέλουμε και ύμνο του ΕΑΜ στην Ερμού; Κάποιοι χόρευαν (με τον ύμνο, γιατί με τον Αργυρό/Μπέο προσκυνούσαν), άλλοι τραγουδούσαν. Στο κέντρο της Αθήνας αυτό τώρα! Εκεί που θα περπατήσει ο νυν Ντε Γκρες, πρώην Γλύξμπουργκ, για πάντα διάδοχος Βασιλιάς! Τι να κάνει κι ένας Δούκας; Με πόσες μάνικες να ξεπλύνει αυτούς τους ήχους που μαγαρίσανε την πόλη του;
Γι’ αυτό σου λέω: δύσκολη λεξούλα η «ανάγνωση». Τώρα που τελειώνει το έτος, ευχή και κατάρα σου δίνω: έτσι και τη μάθεις, το πιθανότερο είναι από «αναγνώστης» να γίνεις κατευθείαν «αριστερός αναγνώστης». Μην πεις πως δεν σου το ’πα - προειδοποιάω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου