Γιατί πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να κατακτήσει την αυτοδυναμία

του Δημήτρη Μπεκιάρη

 

Το καλοκαίρι του 2009, λίγο πριν προκηρυχθούν οι εκλογές του Οκτώβρη του ίδιου έτους, δύο πολιτικά πρόσωπα, από εκείνα που εκπροσωπούν το χρεοκοπημένο πολιτικό δυναμικό της χώρας, η Ντόρα Μπακογιάννη και ο Θεόδωρος Πάγκαλος, υπέβαλλαν την δική τους άποψη, τη δική τους θέση, για το πως θα μπορούσε να εξελιχθεί το πολιτικό σύστημα της χώρας σε συνάρτηση με την αλλαγή του εκλογικού συστήματος. 

Τον Ιούλιο εκείνου του έτους, η Ντόρα Μπακογιάννη, παραχωρώντας συνέντευξη στην εφημερίδα "Η Καθημερινή", είχε ταχθεί υπέρ του γερμανικού εκλογικού μοντέλου. Σχεδόν ταυτόχρονα, την ίδια εποχή, ο σημερινός ψηφοφόρος του Αντώνη Σαμαρά, ο Θεόδωρος Πάγκαλος κατέθετε την δική του άποψη για υιοθέτηση του γαλλικού εκλογικού μοντέλου. 

Τι ήταν εκείνο, όμως, που συνέδεε τις δύο προτάσεις, πέραν του ότι απέρρεαν από την ισχυρή επιρροή του ξενικού παράγοντα στα δύο αυτά πολιτικά πρόσωπα; Μα η δημιουργία των συνθηκών και του πλαισίου που θα απέτρεπαν από εκεί και έπειτα τη δυνατότητα σχηματισμού αυτοδύναμων κυβερνήσεων. Άρα περιέγραφαν, τόσο η Ντόρα Μπακογιάννη, όσο και ο Θεόδωρος Πάγκαλος, μία προοπτική σχηματισμού αποκλειστικά κυβερνήσεων συνεργασίας, κατά τα πρότυπα άλλων ευρωπαϊκών χωρών, χωρίς ωστόσο οι προτάσεις τους να συμπεριλαμβάνουν τις ιδιοτυπίες, τις ιδιομορφίες και τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής ιστορικής και πολιτικής πραγματικότητας. 

Ποιοι είναι εκείνοι, όμως, οι οποίοι θέλουν να επιβάλλουν στην Ελλάδα την ψευδεπίγραφη κουλτούρα, της δήθεν συναίνεσης, μίας συναίνεσης, που είναι ή θα είναι το αποτέλεσμα πολιτικών - κυβερνητικών συνεργασιών, μιας συναίνεσης με απολιτίκ και αντικοινωνικά χαρακτηριστικά, που αντικειμενικό σκοπό έχει αποκλειστικά τη διάσωση του υπηρετικού προσωπικού της ντόπιας ολιγαρχίας και των ξένων κέντρων εξουσίας, μέσω της δέσμευσης ή του περιορισμού της επιρροής, τουλάχιστον, των δημοκρατικών και ριζοσπαστικών πολιτικών δυνάμεων; Μα εκείνοι, οι οποίοι επιζητούν το σχηματισμό κυβερνήσεων αδύναμων, οι οποίες μπορούν εύκολα να χειραγωγηθούν, εύκολα να εκβιαστούν, κυβερνήσεων ευάλωτων που μπορούν εύκολα να εύκολα να ελεγχθούν από τα κέντρα και παράκεντρα εξουσίας, από τα λεγόμενα "δομημένα συμφέροντα" και τη διαπλοκή. 

Εκείνη την εποχή, το καλοκαίρι και φθινόπωρο του 2009, τα ΜΜΕ της διαπλοκής, διακινούσαν σενάρια περί μη σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης. Τελικά, όμως, ο Γιώργος Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ κατάφεραν και έφτασαν στην αυτοδυναμία με σαρωτική νίκη, το εύρος της οποίας αποτυπώθηκε στις 10 ποσοστιαίες μονάδες διαφορά από τη Νέα Δημοκρατία. 

Ωστόσο, ο κατακερματισμός του πολιτικού συστήματος, η πολυδιάσπασή του, δεν άργησαν να έρθουν, όχι επειδή επιβλήθηκαν από τα εξωθεσμικά πολιτικά και οικονομικά κέντρα εξουσίας κατόπιν στρατηγικά δομημένου σχεδιασμού, αλλά επειδή οι σαρωτικές συνέπειες της μνημονιακής λαίλαπας, λειτούργησαν διαλυτικά για το πολιτικό κατεστημένο της μεταπολίτευσης. Στις εκλογές του 2012 το πολιτικό σύστημα κονιορτοποιήθηκε, με τέτοιο τρόπο ώστε οι αντιστοιχήσεις και οι παραλληλισμοί να μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο σε σε σχέση με την δεκαετία του 1950 και την πολιτική αστάθεια που τη σημάδεψε.

Ο κατακερματισμός του πολιτικού συστήματος, που μετέβαλε τους συσχετισμούς πολιτικών δυνάμεων και διέλυσε τον παραταξιακό χαρακτήρα τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και της Νέας Δημοκρατίας, αιφνιδίασε ακόμη και τους εκφραστές των κατεστημένων δομών πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, που μεθόδευαν, στο πλαίσιο του ντόπιου βλαχομπαρόκ αστισμού, να προσδιορίσουν μετά τις εκλογές του 2009, τον τρόπο με τον οποίο θα καθορίζονταν οι δυναμικές των πολιτικών φορέων, με το βλέμμα στο μέλλον της λιτότητας που προετοίμαζαν τα διευθυντήρια του Βερολίνου, των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης, αλλά και με απόλυτο ζητούμενο τη διάσωσή τους εντός της λειτουργίας του παρασιτικού επιχειρηματικού - τραπεζικού - μιντιακού - πολιτικού συμπλέγματος. 

Ας πάμε ξανά, όμως, λίγο πιο πίσω. Μετά την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ, το 2009, ο επίτιμος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατία, και πρώην πρωθυπουργός, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πρότεινε κυβέρνηση "εθνικής ανάγκης" με πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη. Επρόκειτο για μία πρόταση που παρέπεμπε στις μετεμφυλιακές προσπάθειες του παλατιού για συγκρότηση και σχηματισμό "κυβέρνησης εθνικής συγκεντρώσεως", οι οποίες είχαν ως στόχο την Αριστερά και το λαϊκό κίνημα. Έδινε ωστόσο, λίγο πριν η χώρα προσφύγει στο μηχανισμό στήριξης, το στίγμα για το τι θα ακολουθούσε.

Τελικά, τον Νοέμβρη - Δεκέμβρη του 2011, η κυβέρνηση "εθνικής συνεννόησης" συγκροτήθηκε, κατόπιν πιέσεων από τραπεζικούς και πολιτικούς κύκλους, ντόπιους και ξένους", υπό τον δοτό πρωθυπουργό και ευπατρίδη των τραπεζών, αλλά και άνθρωπο του Σημίτη, Λουκά Παπαδήμο,  με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα για την ελληνική κοινωνία και οικονομία. 

Στην παρούσα συγκυρία, το τελευταίο χρονικό διάστημα, και ενώ η σαρωτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ έναντι των υπαλλήλων της τρόικας είναι βέβαιη και προ των πυλών, το κατεστημένο και ο μιντιακός μηχανισμός προπαγάνδας που διαθέτει, έπαιξαν το τελευταίο τους χαρτί για το ψαλίδισμα της αυτοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ, με την περιγραφή ενός δήθεν αναγκαίου πλαισίου επιβολής τέτοιων συσχετισμών στο επόμενο ελληνικό κοινοβούλιο, ώστε αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σχημάτιζε αυτοδύναμη κυβέρνηση, τότε να αναγκαζόταν να συνεργαστεί με κάποια από τις υποτακτικές μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις, που φτωχοποίησαν τον ελληνικό λαό. 

Αντικειμενικός σκοπός των προσπαθειών του καταρρέοντος κατεστημένου δεν είναι άλλος από το να "δέσει" τα χέρια του Αλέξη Τσίπρα, ώστε εκείνος να μην υλοποιήσει το δημοκρατικό κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, το πρόγραμμα της απελευθέρωσης του λαού μας, της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, της πολιτιστικής αναγέννησης και της κοινωνικής δικαιοσύνης. 

Θέλουν μία κυβέρνηση ελεγχόμενη, που δεν θα έχει τη δυνατότητα να απειλήσει τα συμφέροντα της ντόπιας λούμπεν ψευδοελίτ και των ξένων αφεντάδων της. Στο πλαίσιο της συλλογιστικής του μόνιμου κατακερματισμού του πολιτικού συστήματος, το κατεστημένο απεργάζεται σενάρια μελλοντικής - και μάλιστα βραχυμεσοπρόθεσμα - αποσταθεροποίησης για να παλινορθωθεί, χωρίς να έχει προλάβει η δημοκρατική κυβέρνηση του  ΣΥΡΙΖΑ, η πρώτη κυβέρνηση της ιστορικής Αριστεράς στη χώρα, να υλοποιήσει το πρόγραμμά της για την απελευθέρωση του λαού μας και για τη διάσωση του δημόσιου πλούτου. Ελπίζει ότι θα πετύχει τα ρυπαρά σχέδιά του, σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχει κατακτήσει την αυτοδυναμία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και αυτοδύναμος, όμως, θα επιδιώξει ευρείες πολιτικές και κοινωνικές συναινέσεις και συμμαχίες, με όρους ωστόσο, μεγαλύτερων σταθεροποιητικών δυνατοτήτων για το δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης. 

Ο ελληνικός λαός, ωστόσο, γνωρίζει ότι η σταθερότητα αυτής της χώρας εξαρτάται από τη δική του βούληση, εξαρτάται ΚΥΡΙΩΣ, από το αν ο ΣΥΡΙΖΑ την Κυριακή, στις 25 του Γενάρη, θα είναι αυτοδύναμος, για να είναι αυτοδύναμος και ο ελληνικός λαός, για να χαράξει ο λαός μας, μαζί με την κυβέρνησης της Αριστεράς, ως το απόλυτο στήριγμά της, τη δική του μοίρα. 

Ο Αλέξης Τσίπρας ζήτησε "Καθαρή εντολή", για να είναι τα χέρια του λυμένα, ώστε να μπορέσει να διαπραγματευτεί με πρόταγμα το λαϊκό και εθνικό συμφέρον. 

Ο κυρίαρχος λαός θα κάνει αυτό που εκφράζει τα δικά του συμφέροντα, θα δώσει την αυτοδυναμία στον ΣΥΡΙΖΑ, θα δώσει την "καθαρή εντολή"

www.periodista.gr