Είναι πλέον φανερό ότι το ζήτημα «αξιοπιστίας», που θέτουν οι Γερμανοί, είναι η ανατροπή του ΣΥΡΙΖΑ, είναι εκτός από τον οικονομικό και ο πολιτικός έλεγχος των ευρωπαϊκών λαών. Δεν τους αρκούν πλέον τα άγρια μέτρα λιτότητας, δεν τους αρκεί η οικονομική ύφεση και η αποικία-χρέους, μήτε η περαιτέρω εξαθλίωση των ανθρώπων χωρίς καμία προοπτική, θέλουν και τον απόλυτο εξανδραποδισμό των λαών. Έτσι, μετά την εξάλειψη της οικονομικής ελευθερίας έχουμε και την επιχείρηση αφαίρεσης της πολιτικής ελευθερίας. Η κατάκτηση της Ευρώπης με οικονομικά και πολιτικά μέσα, η γερμανική Ευρώπη, το Δ΄ Ράιχ είναι ante portas. Γι’ αυτό και η σοβαρή αντίθεση των Γάλλων.
Βέβαια για να αποκαλυφθεί το αντιδημοκρατικό και αποικιοκρατικό σχέδιο του Βερολίνου χρειάστηκε μία ορισμένη τακτική από την ελληνική κυβέρνηση. Η τελευταία γνώριζε την πρόθεση του Σόιμπλε –και όπως διεφάνη και της Μέρκελ- να εξωθήσει την Ελλάδα εκτός ευρωζώνης και επιχείρησε να τον ξεσκεπάσει με εσωτερικό πολιτικό κόστος (γραπτή ελληνική πρόταση και ψήφιση εξουσιοδότησης προς διαπραγμάτευση στη Βουλή). Η σχάση που δημιουργήθηκε στο εσωτερικό του eurogroup με αντιπαραθέσεις μεταξύ Γερμανίας-Γαλλίας αλλά και Σόιμπλε-Ντράγκι καθώς και η έμμεση αποκάλυψη του γερμανικού σχεδίου για την Ευρώπη είναι αποτέλεσμα αυτής της τακτικής της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία δυστυχώς δεν έγινε αντιληπτή από τις πολιτικά ανελαστικές «αριστερές τάσεις» στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Κατέστη κατάδηλο, λοιπόν, ότι η Ευρώπη αντί να ενωθεί στη βάση ενός δημοκρατικού σχεδίου ισοτιμίας και ελευθερίας των λαών της, τείνει να ενωθεί με τη χρήση των γαμψών νυχιών του γερμανικού αυτοκρατορικού αετού. Ήδη στην Ευρώπη έχουμε μία «ιδιότυπη οικονομική κατοχή» εθνικά κυρίαρχων λαών, η οποία τείνει να καταστεί και πολιτική (στην μεσευρώπη είναι και πολιτιστική). Τι κάνει, λοιπόν, η Γερμανία; Τίποτα καινούργιο. Απλώς μεταφέρει την κρίση στην περιφέρεια και δη στο Νότο. Ο τελευταίος είναι παραδοσιακά υπό τη σκληρή εκμετάλλευση του αναπτυγμένου Βορρά. Η εκμετάλλευση αυτή τώρα εντατικοποιείται, καθώς έχει τεθεί αντικειμενικά φρένο στην αναπτυξιακή διαδικασία και συνεπώς στη συσσώρευση του κεφαλαίου. Έτσι, αναπτύσσεται μία «νέο-αποικιακή» κατάσταση με χώρες όπως η Ελλάδα, που γίνονται αποικίες όχι μόνο χρέους αλλά και εκμετάλλευσης του φυσικού πλούτου και του εγχώριου εργατικού δυναμικού.
Η γερμανική ηγεσία μ’ έναν άκρως αυταρχικό και σχεδόν φασιστικό τρόπο προωθεί την «παράλογη ιδέα», όπως τη χαρακτηρίζει η Le Monde, «ότι όλος ο κόσμος οφείλει να μοιάσει στη Γερμανία, υιοθετώντας το μοντέλο της». Με άλλα λόγια, οι Έλληνες και όλοι οι άλλοι λαοί –τόσο οι «πάνω» όσο και οι «κάτω»- πρέπει να γίνουν κατά ένα τρόπο «Γερμανοί»! Αυτό, όμως, δεν απέχει από αυτό που σύμφωνα με τη Τζούλια Κρίστεβα χαρακτήριζε τους ναζί, οι οποίοι ανήγαγαν σε μοναδική παγκόσμια αξία τη δική τους εθνική κουλτούρα, το δικό τους τρόπο σκέψης και ζωής, αρνούμενοι το σεβασμό στους τρόπους των άλλων λαών και την κατακτημένη διιστορική αξιοπρέπειά τους. Γι’ αυτό ο ναζισμός και ο φασισμός είναι εδώ. Το τραύμα της ήττας στους δύο παγκοσμίους πολέμους έχει καθορίσει το γερμανικό πνεύμα, δημιουργώντας μία τάση αναδίπλωσης και εθνικής κατάθλιψης κατά τις περιόδους αδυναμίας αλλά και αντιδημοκρατικού αυταρχισμού και επιθετικότητας όταν υπάρχει η αίσθηση της ισχύος. Αυτή η αταβιστική συμπεριφορά εκδηλώνεται, σήμερα, κατά κόρον εναντίον της Ελλάδας, η οποία δαιμονοποιείται και χρησιμοποιείται σαν παράδειγμα προς αποφυγή.
Σύμφωνα με τον Σλαβόι Ζίζεκ «Η Ελλάδα… Είναι ένα από τα κυριότερα πεδία δοκιμής ενός νέου κοινωνικοοικονομικού μοντέλου που έχει δυνητικά απεριόριστη εφαρμογή: μια απο-πολιτικοποιημένη τεχνοκρατία στην οποία τραπεζίτες και άλλοι ειδικοί αφήνονται να γκρεμίσουν την δημοκρατία». Και καταλήγει ο Ζίζεκ: «Σώζοντας την Ελλάδα από τους αποκαλούμενους σωτήρες της, σώζουμε την ίδια την Ευρώπη». Γιατί αν αποτύχει το πείραμα σωζόμαστε όλοι. Για την ακρίβεια σώζεται η Ευρώπη του κράτους Πρόνοιας, η Ευρώπη της κοινωνικής ισορροπίας, η Ευρώπη όπου εκτός από την εργασία ως άχθος υπάρχει και το αίτημα της εργασίας ως δημιουργία. Η Ευρώπη αυτή ήταν πριν λίγο καιρό το υπόδειγμα για ολόκληρο τον κόσμο.
Τώρα πρέπει να αλωθεί και η κερκόπορτα θα είναι η Ελλάδα. Από εδώ θα ξεκινήσει η επιστροφή στον εργασιακό και πολιτικό μεσαίωνα, αν δεν υπάρξει αντίσταση. Από ποιους όμως και με βάση ποια προτάγματα; Το «νέο» έχει ανάγκη τη μορφική επινοητικότητα κι ένα νέο είδος ποίησης. Αλλά η ποίηση έχει τεθεί υπό απαγόρευση. Ομοίως οι θεσμοί της παλιάς συλλογικότητας έχουν χαθεί μαζί με την Πόλη. Η διέξοδος απαιτεί μία νέα γλώσσα, ένα νέο λόγο. Για να έχουμε μια νέα ποίηση και μια νέα γλώσσα απαιτείται να γίνεται σαφής η οπτική μας γωνία, η θέση απ’ όπου βλέπουμε τον κόσμο(από το μέρος των «κάτω» ή των «πάνω»). Γιατί ούτε ο κόσμος μπορεί να γίνει κατανοητός, ούτε να εμπνευσθεί, ούτε μία ανατροπή να διαρκέσει αν δεν έχει τη δική της Ποίηση. Επιτέλους, θα πρέπει να καταλάβουμε ότι είναι άλλο η οπτική μιας αριστεράς που αντιστέκεται, μιας κυβερνώσας αριστεράς, που είναι αναφανδόν με τους «κάτω» και η οποία χαρακτηρίζεται «κομμουνιστική» από τις γερμανικές ύαινες, και άλλο μία δεξιά, που θεωρεί ότι η προοπτική μας είναι συνυφασμένη με τους «πάνω», τους ολιγάρχες και τους Γερμανούς.
Η νέα ποίηση, που προκαλεί ανατροπές, γράφτηκε στις πλατείες μ’ ένα τεράστιο ΟΧΙ, συγκλονίζοντας την Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο. Γράφεται τώρα και από την ελληνική κυβέρνηση με τα όποια σοβαρά λάθη της, την απειρία και ενίοτε την αλαζονεία κάποιων ακραία νάρκισσων, που μέθυσαν από την απότομη κατάποση υπερβολικής εξουσίας. Βαίνουμε καλώς, γιατί οι δυνατότητες ενός λαού που κερδίζει ξανά την αυτοεκτίμησή του μεγιστοποιεί ποιοτικά τη δυναμική του. Γι’ αυτό εμπρός…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου