Το eurogroup «σπεύδει» σε διάσωση της ΕΕ προσφέροντας δανεικά στις χώρες που θα τα χρειαστούν. Πολλές από αυτές, μεταξύ τους και η Ελλάδα, που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο βάρος του υπαρκτού χρέους, καλούνται να φορτωθούν και άλλο. Η τελευταία απόφαση του Eurogroup για δανεικά μέσα από τον ESM δεν καταδικάζει μόνο της πτωχευμένες ευρωπαϊκές χώρες αλλά την ίδια την ΕΕ και την κάθε χώρα της.
Το ευρωομόλογο που η ΕΕ θα πουλούσε για να εισπράξει και να βοηθήσει, όχι να δανείσει, τις χώρες που έχουν ανάγκη, ήταν εναλλακτική στα σίγουρα καλύτερη από την απόφαση που τελικά πάρθηκε. Δεν θα μπορούσε όμως από μόνο του να αποτελέσει βάσει πάνω στην οποία να σταθούν χώρες όπως η Ελλάδα, για να απαλλαγούν από το καθεστώς της χρεοδουλοπαροικίας, όπως ο Βαρουφάκης επανειλημμένα το χαρακτήρισε.
Η μόνη πραγματική λύση για αυτές τις χώρες είναι η διαγραφή του χρέους, αίτημα που μας κληροδότησε η πορεία Σύριζα προς την εξουσία, που δυστυχώς στην πράξη η ηγεσία εγκατέλειψε. Η διαγραφή χρεών δεν είναι καν σοσιαλιστική πρακτική. Είναι πρακτική του ίδιου του καπιταλισμού. Αυτό που αρνούνται σήμερα σε μια σειρά λαούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποτέλεσε ουσιαστικό πυλώνα πάνω στον οποίο στήθηκε η άνθιση του καπιταλισμού κατά τον 19ο αιώνα αλλά και μετά. Στη Γερμανία το 1953 διαγράφηκε περισσότερο από το 50% του χρέους της.
Και δεν ήταν μόνο από την διαγραφή των χρεών της που ωφελήθηκε η Γερμανία, αλλά και από το σχέδιο Μάρσαλ των ΗΠΑ. Το σχέδιο Μάρσαλ δεν αποτέλεσε δάνειο «αλληλεγγύης» αλλά επενδύσεις. Πάνω σε αυτό στηρίχθηκε η ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης από τον Μεγάλο Πόλεμο Ευρώπης. Χωρίς τέτοιες διευθετήσεις, η Γερμανία δεν θα μπορούσε ποτέ να πετύχει αυτά που πέτυχε στη μεταπολεμική περίοδο.
Ο Ομπάμα διέσωσε τη General Motors όχι δανείζοντας την, αλλά διαγράφοντας το 90% του χρέους της. Έτσι αναπτύχθηκε ο καπιταλισμός, εκεί φυσικά όπου αναπτύχθηκε, με τη διαγραφή χρεών ανεξάρτητα από τις ευθύνες για την δημιουργία τους.
Σήμερα η ΕΕ όχι μόνο αρνείται τη διαγραφή χρεών, αλλά απαιτεί την εξόφληση τους από αυτούς που δεν έχουν ευθύνη για τη δημιουργία τους.
Είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε για ακόμα μια φορά τι λέει ο Βαρουφάκης πάνω στο ζήτημα.
«Στα τέλη του 2009 η χρεοκοπία του ελληνικού κράτους απειλούσε τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες με την μοίρα της Lehman Brothers...»
«Πανικόβλητοι πολιτικοί έσπευσαν να εφαρμόσουν προγράμματα διάσωσης των τραπεζιτών τα οποία χρηματοδοτούσαν οι υπέρογκοι φόροι που επιβάρυναν τους φτωχότερους φορολογούμενους…»
«Όσο και αν κάτι τέτοιο αντίκειται σε κάθε κανόνα λογικής, τα δάνεια για τα προγράμματα διάσωσης των τραπεζιτών δόθηκαν με την προϋπόθεση λήψης μέτρων λιτότητας εναντίον των λαών…»
«Μέτρων που οδήγησαν στην μείωση των εισοδημάτων από τα οποία εξαρτιόταν ολόκληρο το οικοδόμημα…».
«Η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία και η Κύπρος ήταν οι επόμενες χώρες που καταρρεύσαν…»
«Η επίσημη προπαγάνδα σύμφωνα με την οποία τα μνημόνια και τα δάνεια που στόχο είχαν τη διάσωση της Deutsche Bank και της Societe General, «παρουσιαζόταν ως… αλληλεγγύη με τους λαούς της χρεοκοπημένης Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας…» (Γιάνης Βαρουφάκης, «Η αρπαγή της Ευρώπης»)
Η ΕΕ βρίσκεται μπροστά στην διάλυση της ως αποτέλεσμα των πολιτικών που επιβάλλουν οι θεσμοί. Και αυτό δεν πρέπει να χαροποιεί κανέναν από τα αριστερά, έστω και αν σωστά εντοπίζει τις ταξικές, εντελώς άδικες για την πλειοψηφία του κόσμου πολιτικές της. Η ΕΕ είτε θα σωθεί από τα αριστερά, είτε θα διαλυθεί μέσα σε συνθήκες βάρβαρων ανταγωνισμών, βουτηγμένων στον εθνικισμό, συνθήκες στις οποίες η αριστερά δεν θα μπορεί να παίξει κανένα ρόλο.
Το ευρωομόλογο που η ΕΕ θα πουλούσε για να εισπράξει και να βοηθήσει, όχι να δανείσει, τις χώρες που έχουν ανάγκη, ήταν εναλλακτική στα σίγουρα καλύτερη από την απόφαση που τελικά πάρθηκε. Δεν θα μπορούσε όμως από μόνο του να αποτελέσει βάσει πάνω στην οποία να σταθούν χώρες όπως η Ελλάδα, για να απαλλαγούν από το καθεστώς της χρεοδουλοπαροικίας, όπως ο Βαρουφάκης επανειλημμένα το χαρακτήρισε.
Η μόνη πραγματική λύση για αυτές τις χώρες είναι η διαγραφή του χρέους, αίτημα που μας κληροδότησε η πορεία Σύριζα προς την εξουσία, που δυστυχώς στην πράξη η ηγεσία εγκατέλειψε. Η διαγραφή χρεών δεν είναι καν σοσιαλιστική πρακτική. Είναι πρακτική του ίδιου του καπιταλισμού. Αυτό που αρνούνται σήμερα σε μια σειρά λαούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποτέλεσε ουσιαστικό πυλώνα πάνω στον οποίο στήθηκε η άνθιση του καπιταλισμού κατά τον 19ο αιώνα αλλά και μετά. Στη Γερμανία το 1953 διαγράφηκε περισσότερο από το 50% του χρέους της.
Και δεν ήταν μόνο από την διαγραφή των χρεών της που ωφελήθηκε η Γερμανία, αλλά και από το σχέδιο Μάρσαλ των ΗΠΑ. Το σχέδιο Μάρσαλ δεν αποτέλεσε δάνειο «αλληλεγγύης» αλλά επενδύσεις. Πάνω σε αυτό στηρίχθηκε η ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης από τον Μεγάλο Πόλεμο Ευρώπης. Χωρίς τέτοιες διευθετήσεις, η Γερμανία δεν θα μπορούσε ποτέ να πετύχει αυτά που πέτυχε στη μεταπολεμική περίοδο.
Ο Ομπάμα διέσωσε τη General Motors όχι δανείζοντας την, αλλά διαγράφοντας το 90% του χρέους της. Έτσι αναπτύχθηκε ο καπιταλισμός, εκεί φυσικά όπου αναπτύχθηκε, με τη διαγραφή χρεών ανεξάρτητα από τις ευθύνες για την δημιουργία τους.
Σήμερα η ΕΕ όχι μόνο αρνείται τη διαγραφή χρεών, αλλά απαιτεί την εξόφληση τους από αυτούς που δεν έχουν ευθύνη για τη δημιουργία τους.
Είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε για ακόμα μια φορά τι λέει ο Βαρουφάκης πάνω στο ζήτημα.
«Στα τέλη του 2009 η χρεοκοπία του ελληνικού κράτους απειλούσε τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες με την μοίρα της Lehman Brothers...»
«Πανικόβλητοι πολιτικοί έσπευσαν να εφαρμόσουν προγράμματα διάσωσης των τραπεζιτών τα οποία χρηματοδοτούσαν οι υπέρογκοι φόροι που επιβάρυναν τους φτωχότερους φορολογούμενους…»
«Όσο και αν κάτι τέτοιο αντίκειται σε κάθε κανόνα λογικής, τα δάνεια για τα προγράμματα διάσωσης των τραπεζιτών δόθηκαν με την προϋπόθεση λήψης μέτρων λιτότητας εναντίον των λαών…»
«Μέτρων που οδήγησαν στην μείωση των εισοδημάτων από τα οποία εξαρτιόταν ολόκληρο το οικοδόμημα…».
«Η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία και η Κύπρος ήταν οι επόμενες χώρες που καταρρεύσαν…»
«Η επίσημη προπαγάνδα σύμφωνα με την οποία τα μνημόνια και τα δάνεια που στόχο είχαν τη διάσωση της Deutsche Bank και της Societe General, «παρουσιαζόταν ως… αλληλεγγύη με τους λαούς της χρεοκοπημένης Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας…» (Γιάνης Βαρουφάκης, «Η αρπαγή της Ευρώπης»)
Η ΕΕ βρίσκεται μπροστά στην διάλυση της ως αποτέλεσμα των πολιτικών που επιβάλλουν οι θεσμοί. Και αυτό δεν πρέπει να χαροποιεί κανέναν από τα αριστερά, έστω και αν σωστά εντοπίζει τις ταξικές, εντελώς άδικες για την πλειοψηφία του κόσμου πολιτικές της. Η ΕΕ είτε θα σωθεί από τα αριστερά, είτε θα διαλυθεί μέσα σε συνθήκες βάρβαρων ανταγωνισμών, βουτηγμένων στον εθνικισμό, συνθήκες στις οποίες η αριστερά δεν θα μπορεί να παίξει κανένα ρόλο.
Πηγή: socialistikiekfrasi.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου