γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Η διαφθορά είναι αγαπημένο θέμα. Ειδικά όταν εκδηλώνεται σε αντικρινές πολιτικές , κοινωνικές και ταξικές όχθες, όταν προσωποποιείται σε διακεκριμένους πολιτικούς αντιπάλους, όταν πλήττει διασημότητες της πεντάρας. Τότε η αδρεναλίνη ανεβαίνει, η έξαψη κορυφώνεται. Μα και όταν δεν εκδηλώνεται, όταν δεν προσωποποιείται, η διαφθορά παραμένει αγαπημένο θέμα: τρέφεται με φήμες στα καφέ του Κολωνακίου, με «εμπιστευτικές πληροφορίες» στα δημοσιογραφικά γραφεία, με σχόλια και αναθέματα στα social media.
Με την αβίαστη θεσμική συνδρομή της κυβέρνησης Μητσοτάκη (την κατεδάφιση κάθε αρμού του ανοικοδομούμενου, επί κυβέρνησης Τσίπρα, Κράτους Δικαίου) η διαφθορά επανήλθε ως η… γνώριμη, έξυπνη αμαρτία που φωλιάζει μέσα μας, έτοιμη να ξεμυτίσει στην πρώτη ευκαιρία: στην κοινωνία του χρήματος, θεωρείται τελείως ανόητος όποιος δεν κλέβει. Αυτή η στάση εικονογραφείται θαυμάσια και από τον ετήσιο εθνικό πλειοδοτικό διαγωνισμό φοροδιαφυγής και απόκρυψης φορολογητέας ύλης.
«Θα ήταν ηλίθιος αν δεν τα ‘παιρνε!..» Είναι μια φράση που ξανακούγεται όλο και πιο συχνά στη μικρή μας χώρα, ακόμα και από κορυφαίους πολιτικούς παράγοντες, ακόμα και για μιζαδόρους της πολιτικής τύπου Novartis, ή Siemens. Είναι η φράση που, στην εποχή της πανδημίας, επανατοποθετεί την κοινωνική ηθική στον πάτο των εθνικών μας, ας πούμε, αρετών και την πολιτική ηθική κάτω απ’ τον πάτο των αντίστοιχων πολιτικών. Μια φράση που οριοθετεί την χώρα μας ως διεφθαρμένη χώρα…
*******
Διεφθαρμένος πρωθυπουργός – διεφθαρμένη χώρα, έλεγε ο συγγραφέας Τζόρτζ Όργουελ, χωρίς βέβαια να… έχει υπ’ όψιν του τον σημερινό Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Του οποίου, ωστόσο, το πολιτικό προφίλ δεν απέχει και πολύ απ’ αυτό των συντηρητικών Βρετανών πρωθυπουργών του πρώτου ημίσεως του 20ου αιώνα, προδιδόμενο από εκείνη την –αγγλοσαξονικού τύπου– βαθιά επιθυμία συγκάλυψης της πραγματικής του πολιτικής ταυτότητας ή της ανυπαρξίας της… Τη μια στιγμή ακροδεξιός, την άλλη κεντροδεξιός, την τρίτη ανέμελος φιλελές: πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε… Μωυσής κι Ιούδας.
Λοιπόν, που λέτε, μ’ αυτόν τον τύπο που μπλέξαμε, πάθαμε μαφιόζικο καπιταλισμό made in USA. Κάτι σαν déjà vu μ’ αυτό που συνέβη στις αρχές του 20ου αιώνα στις ΗΠΑ, όπως το περιέγραφε (1951) ο Aμερικανός κοινωνιολόγος, καθηγητής του Κολούμπια και συγγραφέας του « Μίντλ-Τάουν», Ρόμπερτ Σ. Λύντ: «Σήμερα οι ελέφαντες (σ.σ: εννοεί τα νέα οικονομικά τζάκια της εποχής), ημιεξημερωμένοι και απατεώνες, έχουν αναπτυχθεί και… ευημερούν πολυτελώς μέσα στα πράσινα βοσκοτόπια ισχύος που άφησε ελεύθερα η δημοκρατία.
»Σήμερα εμείς, σαν έθνος, η Γερουσία μας, τα ιδρύματά μας, φοβόμαστε και στεκόμαστε με δέος μπροστά σ’ αυτές τις μυστικές δυνάμεις– που λέγονται οργανωμένες επιχειρήσεις, οργανωμένα επαγγέλματα, οργανωμένη εργασία, οργανωμένος πατριωτισμός και οργανωμένη θρησκεία. Με αποτέλεσμα την ανάπτυξη μιας κοινωνίας εκβιασμού, που δίνει το παράδειγμα σε κάθε άνθρωπο να επιδιώκει να αρπάζει ό, τι μπορεί για τον εαυτό του»…
*******
Όχι, δεν αναφέρομαι στο τελευταίο άνθος του κακού της κυβερνητικής διαφθοράς, το φαινόμενο Greek Mafia που ευδοκιμεί στην εποχή της πανδημίας, αλλά στη διάτρητη από σημεία πολιτικής διαφθοράς στρατηγική του κ. Μητσοτάκη για την επάνοδο στην «κανονικότητα»…
Μια «στρατηγική» που χαρακτηρίζεται από ακραία συντηρητικές πολιτικές επιλογές που έρχονται σε αντίθεση ακόμα και με τις συστημικής «οδηγίες» του φόρουμ Davos* 2021 για την αναγκαιότητα μιας … καπιταλιστικής επαναφοράς: το περίφημο Great Reset που, υποτίθεται, θα αντικαθιστά «τον υπαρκτό καπιταλισμό των μετόχων» με έναν «καπιταλισμό των μετόχων», στο πλαίσιο του οποίου «οι εταιρείες θα εργαστούν για το… κοινό καλό και όχι για άμεσα κέρδη και οφέλη», όπως πριν την πανδημία.
Ούτε καν!... Η «στρατηγική» Μητσοτάκη επιμένει «στην καταστροφή της χώρας με απανωτά lockdowns για να ανοίξουν τον δρόμο στο… great reset που τον συμφέρει, όπου η μεσαία τάξη θα υποδουλωθεί στις ορέξεις των πολυεθνικών και των ντόπιων φεουδαρχών που τον στηρίζουν, προσποιούμενοι τους δεινούς επιχειρηματίες», όπως ανοιχτά κατηγορείται, όχι από την αριστερά, αλλά από την εσωκομματική αντιπολίτευση του κόμματός του..
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης «ξεπληρώνει γραμμάτια απέναντι σε μια επιχειρηματική ελίτ, στο ΣΕΒ πάνω απ’ όλα, που θα έχει περισσότερα κέρδη μέσα από τη μείωση του εργασιακού κόστους», είπε ξεκάθαρα ο πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλέξης Τσίπρας, αναφερόμενος σε ένα ακόμα κυβερνητικό προϊόν πολιτικής διαφθοράς, το αντεργατικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης της ΝΔ. Και έβαλε το πρωθυπουργικό… great reset στη θέση του: ιδιαίτερα μετά την πανδημία – μια ιστορική τομή που αναγκάζει όλες τις κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο να σκεφτούν διαφορετικά, είναι αναντίστοιχο να επιμένει (σ.σ.: ο κ. Μητσοτάκης) σε σκουριασμένες λογικές του παρελθόντος που αποδείχτηκαν αποτυχημένες (…) Σήμερα σε όλο τον κόσμο θεωρείται – και πρώτος το εξήγγειλε ο Πρόεδρος Μπάιντεν μιλώντας για το τέλος της λογικής των trickledown economics – ότι πρέπει να οδηγηθούμε στην ενίσχυση της εργασίας, στην ενίσχυση του κοινωνικού κράτους…»
Συμφωνώ και επαυξάνω, επαναλαμβάνοντας τον αφορισμό του Όργουελ: Διεφθαρμένος πρωθυπουργός – διεφθαρμένη χώρα. Με την υποσημείωση ότι ο Βρετανός συγγραφέας συμπλήρωνε πάντα τον συγκεκριμένο αφορισμό με έναν άλλο: οι λαοί που εκλέγουν διεφθαρμένους πολιτικούς, κλέφτες, απατεώνες και προδότες δεν είναι θύματα, αλλά συνένοχοι.
* Η ετήσια συνάντηση μεγαλοεπιχειρηματιών, οικονομικών παραγόντων και πολιτικών ηγετών που διοργανώνει το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου