«Κρίμα τα τόσα χρήματα…»

Η πλατεία Συντάγματος, λοιπόν, επί της οποίας πειραματίζεται ο δήμαρχος Αθηναίων…

Δήμητρα Μυρίλλα

Το να είναι κάποιος βαθιά ανιστόρητος αποτελεί ένα πρόβλημα, το οποίο πολλαπλασιάζεται όταν αυτός ο κάποιος είναι μια κυβέρνηση.
Και ξάνα – πολλαπλασιάζεται , τόσο ώστε να γίνει το τέρας που θα μας καταπιεί, όταν μία κυβέρνηση – ετούτη η κυβέρνηση – θέλει και οργανώνει συστηματικά την ολοκληρωτική απάλειψη κάθε ίχνους ιστορίας, κάθε σπαράγματος μνήμης, κάθε ανάγλυφου με ιστορικό βάθος, κάθε υποψίας συμβολισμού που εκπορεύεται από τη συλλογική κοινωνική συνείδηση.
Το θέμα με την πλατεία Συντάγματος είναι αυτό ακριβώς.
Όπως ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα με την τσιμενταρισμένη Ακρόπολη. Το πρόβλημα με τη χειραγωγούμενη Αμφίπολη. Το πρόβλημα με την καταστροφή των αρχαίων Μετρό της Θεσσαλονίκης. Το πρόβλημα με τους αρχαιολογικούς χώρους και τις ανεμογεννήτριες πέριξ αυτών.
Το πρόβλημα δηλαδή είναι ότι για να μετατραπεί κάτι από σύμβολο σε είδος προς ρευστοποίηση, δηλαδή σε εμπόρευμα, πρέπει πρώτα να σβηστούν από πάνω του εκατομμύρια ανάσες από ζωές και εκατομμύρια μνήμες, που όλες μαζί έχουν αναβαπτισθεί σε μνήμη της κοινωνίας.
Η πλατεία Συντάγματος, λοιπόν, επί της οποίας πειραματίζεται ο δήμαρχος Αθηναίων…
Είναι η πλατεία όπου από το 1836 χτυπά η καρδιά του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.
Είναι η πλατεία που ονομάστηκε έτσι διότι μετά την τη λαϊκή εξέγερση της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843, που έγινε ακριβώς εκεί, ο λαός υποχρέωσε τον Όθωνα να υπογράψει την παραχώρηση Συντάγματος.
Είναι πλατεία του ΕΑΜ και των Δεκεμβριανών. Η πλατεία όπου στις 18 Δεκεμβρίου, από το μπαλκόνι του Μεγάρου Πάλλη μιλάει ο Γεώργιος Παπανδρέου, ενώ ήδη απεργάζεται με του Αγγλους την εξόντωση του ΕΑΜ. Είναι η αιματοβαμμένη πλατεία των νεκρών αγωνιστών του Δεκέμβρη.
Επίσης,
Είναι η αστική πλατεία που βρίσκεται εντός αρχαιολογικού χώρου και περιβάλλεται από κτήρια που επίσης προστατεύονται ως μνημεία της πολιτιστικής κληρονομιάς και ως έργα τέχνης.
Αναρωτιέται, λοιπόν, κανείς αν οι επεμβάσεις που οργάνωσε και υλοποίησε ο δήμαρχος Αθηναίων έλαβαν υπόψη όλο το ιστορικό και συμβολικό βάρος και βάθος της πλατείας Συντάγματος και φυσικά αν έλαβαν τις απαραίτητες εγκρίσεις από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο.
Όχι, πως μπορούμε να ξέρουμε τί ακριβώς θα είχε αποφανθεί, αλλά…
Η περιφρόνηση της ιστορίας,
Το σβήσιμο κάθε ιστορικού βάθους και ιστορικής συνέχειας με επεμβάσεις άθλιας νεοπλουτίστικης αισθητικής,
Η απαξίωση των θεσμών, των δικών τους θεσμών,
Όλα αυτά επιστεγάζονται περίφημα από τη δήλωση του θείου – πρωθυπουργού από το βήματος της Βουλής (!), δηλαδή της Βουλής ως κατ’ εξοχήν έκφρασης της υποτιθεμένης «λαϊκής κυριαρχίας», σύμφωνα με την οποία δεν του αρέσει η λέξη «λαός», αλλά προτιμά τη λέξη «πολίτης».
Μα, φυσικά… Δεν είχαμε καμία αμφιβολία! Και πολύ καλύτερος θα ήταν ένας ανιστόρητος πολίτης και εξ’ αυτού ένας πολίτης σε πολιτική αφασία… διότι «τι ενδιαφέρει ένα παιδί 17χρονων τι έγινε το 1963;» (σ. σ. η δολοφονία Λαμπράκη, έγινε), σύμφωνα πάλι με τον πρωθυπουργό.
Γι’ αυτό, λοιπόν, δεν θα μπορούσαν τίποτα άλλο να κάνουν στην πλατεία Συντάγματος, παρά μόνο αυτό που έκαναν.
Και όπως θα έλεγε και ο Εμμανουήλ Ροίδης
«Κρίμα τα τόσα χρήματα.
Μ’ αυτάς τάς εξακοσίας δραχμάς
Θα έκαμνα ένα φόρεμα από βελούδον» 
(Ψυχολογία Συριανού Συζύγου) 

Πηγή: www.imerodromos.gr