Οόρος «Μεταδημοκρατία» καθιερώθηκε τα τελευταία χρόνια, μετά την έκδοση βιβλίου με αυτόν τον τίτλο από τον Βρετανό πολιτικό επιστήμονα Κόλιν Κράουτς (2004). Ο Κ. Κράουτς με τον όρο «μεταδημοκρατία» αναφέρεται σε κράτη που κυβερνώνται από δημοκρατικά καθεστώτα (διεξάγονται εκλογές, αλλάζουν οι κυβερνήσεις, υπάρχει ελευθερία λόγου), αλλά η εφαρμογή της δημοκρατίας βαθμιαία μειώνεται: Μια μικρή ελίτ είναι αυτή που λαμβάνει τις αποφάσεις στο όνομα των δημοκρατικών θεσμών, οι οποίοι όμως ολοένα και χάνουν την υπόστασή τους, αδειάζουν από κάθε νόημα.
Με πιο ουσιαστικούς όρους, υπάρχει μια σημαντική (έως και ολοκληρωτική) έκπτωση των στοιχείων της λαϊκής κυριαρχίας σε κάθε χώρα (που λογίζεται ως δημοκρατικό καθεστώς). Οι «αγορές», οι ελίτ, οι υπερεθνικοί οργανισμοί κ.λπ., με τρόπο πιο απογυμνωμένο απ’ ό,τι στο παρελθόν, ελέγχουν και κατευθύνουν την πορεία χωρών, ηπείρων, περιοχών. Σε όλες τις χώρες που ακολουθούν μια μεταδημοκρατική τροχιά, ο λαός ανακηρύσσεται σε εχθρό, σε αναχρονιστικό παράγοντα, σε στοιχείο επιρρεπές προς ανορθολογικές και συνωμοσιολογικές απόψεις, που εν γένει ξεστρατίζει σε «εθνολαϊκιστικά» πρότυπα. Και άρα, αφού δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον λαό (αν και αυτό το επιχειρούν με το μεταναστευτικό και τις κοινωνίες tutti frutti, δηλαδή την αποδόμηση των συνεκτικών στοιχείων που συγκροτούσαν τις κοινωνίες μέχρι πρόσφατα, διότι το κεφάλαιο θέλει να ξεπεράσει αυτούς τους «αναχρονισμούς»), αποφασίζουμε να αδειάσουμε το «δοχείο» από κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας και συμμετοχής. Αρκεί μια τυπική συμμετοχή σε κάποια εκλογική διαδικασία, κι αυτή στα όρια ενός 50% που θα προσέρχεται στις κάλπες.
Τύποις δημοκρατία
Στη χώρα μας δεν υπάρχει δημοκρατία. Υπάρχει μόνο τύποις. Κι ας γιορτάζουν στους κήπους του προεδρικού μεγάρου την «αποκατάστασή της», με το σύνολο του πολιτικού κόσμου (συν μια ελίτ του καλλιτεχνικού) να δροσίζεται και να χαριεντίζεται ενώ η χώρα φλέγεται, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μάλιστα, και με τον λόγο της κ. Προέδρου (υπό τη σιωπή όλων των παρευρισκόμενων), εξαπολύεται στην πυρά το «κοινό περί δικαίου αίσθημα», με τρόπο που δεν κρύβει την απέχθεια την οποία νοιώθει αυτός ο κόσμος κάθε φορά που ο λαός εκφράζει ελεύθερα την άποψή του – όπως έγινε πρόσφατα στα θέατρα όλης της χώρας και σε πολλές συναυλίες. Διότι οι «εκλεκτοί» (π.χ. ο καταδικασμένος βιαστής Λιγνάδης) πρέπει να προστατευτούν. Όπως προστατεύονται κι όλοι οι μνημονιακοί πρωθυπουργοί και υπουργοί Οικονομικών που έχουν βάλει τις τζίφρες τους σε ταφόπλακες σε βάρος της χώρας και της κοινωνίας.
Η μεταδημοκρατία στη χώρα μας έχει πολλές πινελιές αποικιοκρατίας. Ο όρος είναι κυριολεκτικός: Το ευρωενωσιακό δίκαιο θεωρείται ανώτερο από το ελληνικό Σύνταγμα. Το αγγλικό δίκαιο διέπει όλες τις μνημονιακές συμβάσεις. Ο Αμερικανός πρέσβης συμπεριφέρεται ως Αρμοστής στα «ΝΑΤΟϊκά εδάφη». Σε λίγο μπορεί να μας ανακηρύξουν και 52η πολιτεία των ΗΠΑ υπό ειδικό καθεστώς. Άλλωστε οι βάσεις επεκτείνονται περαιτέρω, και η χώρα σύρεται βαθύτερα στον πόλεμο του ΝΑΤΟ ενάντια στη Ρωσία – τη στιγμή που η πλειοψηφία του λαού διαφωνεί με αυτές τις επιλογές και αποφάσεις του Μαξίμου.
Η μεταδημοκρατία στη χώρα μας ταυτίζεται με μια διάλυση του κρατικού και θεσμικού πλέγματος, με την προώθηση μιας ώσμωσης οικονομικών, παραοικονομικών και παράνομων δραστηριοτήτων ολιγαρχών, τοπικών μαφιών, υποκόσμου, πρακτόρων, μιζαδόρων και αεριτζήδων, εργολάβων και νταβατζήδων κάθε λογής. Η ανάδυση όλων αυτών των «μπουκέτων», αυτής της σύμφυσης πολιτικού κόσμου, μιντιακού κατεστημένου και λούμπεν ολιγαρχών, οδηγεί σε μια βαθύτατη έκπτωση του πολιτικού στοιχείου, της πολιτικής ζωής, των θεσμών, των κάθε λογής μηχανισμών και υπηρεσιών του κράτους. Η αισχροκέρδεια είναι στο τιμόνι στην ημιαποικία Ελλάδα, που υποτίθεται ότι είναι «ισότιμο» μέλος σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ και κυρίαρχη χώρα. Η σύγχρονη Ελλάδα κυβερνήθηκε από το Χίλτον από την τρόικα, διευθύνεται από την Πρεσβεία, και οι ελίτ της (5-6 μεγάλοι όμιλοι) δουλεύουν υπεργολαβικά για τα μεγάλα αφεντικά, ρημάζοντας κι αυτές τον τόπο.
Η σύμφυση πολιτικού κόσμου, μιντιακού κατεστημένου και λούμπεν ολιγαρχών, οδηγεί σε μια βαθύτατη έκπτωση της πολιτικής ζωής, των θεσμών, των κάθε λογής υπηρεσιών του κράτους
Τι δεν υπάρχει και τι υπάρχει
Στη μεταδημοκρατική αποικία δεν υπάρχει κανένα στοιχείο εθνικής πολιτικής σε κανένα πεδίο της κοινωνικής ζωής: στην οικονομία, στην κοινωνία, στον πολιτισμό, στην εξωτερική πολιτική, στην προστασία του περιβάλλοντος, στην αποτροπή του τουρκικού επεκτατισμού και των βλέψεών του να ακρωτηριάσει την εθνική κυριαρχία της χώρας.
Στη μεταδημοκρατική αποικία δεν υπάρχουν δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες. Υπάρχουν όμως παρακολουθήσεις ακόμα και αρχηγών κομμάτων, χαφιεδισμός, καταστολή, απαγόρευση συναυλιών και συγκεντρώσεων, κατάργηση του δημόσιου χώρου επί πανδημίας, φυλακίσεις και εξοντωτικές ποινές σε όσους αγωνίζονται και αντιστέκονται.
Όπως και δεν υπάρχει τέλος στη λιτότητα και τη λεηλασία των εργαζομένων και των λαϊκών νοικοκυριών. Τώρα έρχεται και ο πληθωρισμός να σαρώσει, μαζί με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ κι άλλων «παρόχων ενέργειας», κάθε δυνατότητα αξιοπρεπούς επιβίωσης. Δεν υπάρχουν δικαιώματα στους εργασιακούς χώρους. Μόνο συνθήκες γαλέρας, ιδιαίτερα για τους νέους εργαζόμενους.
Στη μεταδημοκρατία η «πράσινη μετάβαση» και το «ψηφιακό κράτος» περιορίζουν ακόμα περισσότερο τους πολίτες από κάθε επαφή και συμμετοχή. Η τηλε-εργασία, τα διάφορα pass, η απόσταση και η έλλειψη επαφής του πολίτη με υπηρεσίες και αρμοδίους που καλύπτονται πίσω από το «ψηφιακό κράτος», αποτελούν νέους μηχανισμούς ελέγχου και αποκλεισμού μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας. Ακόμα και τα ψευτοεπιδόματα χωρίς πρόσβαση στις ψηφιακές πλατφόρμες είναι απλησίαστα.
Στη μεταδημοκρατία α λα ελληνικά η διάκριση των εξουσιών γίνεται ένα αστείο. Η εκτελεστική εξουσία, η νομοθετική, η δικαστική και η τέταρτη (τα μίντια), όσο κι αν φωνασκούν για την αυτονομία τους, είναι δεμένες στο δόκανο της μεταδημοκρατίας. Και κάνουν τα στραβά μάτια για την τρομερή έκπτωση και κατάπτωση των στοιχείων λαϊκής κυριαρχίας και έκφρασης του λαού. Υπηρετούν αυτό το σύστημα μεταδημοκρατίας-αποικίας. Υπάρχουν μόνο υπηρετώντας το, ακόμα κι αν προσωπικά είναι αναλώσιμοι. Οι λίγες τίμιες φωνές εντός αυτών των υπολειμμάτων θεσμών δεν μπορούν να ανακόψουν την αντιδραστική πορεία που περιγράφουμε, ούτε να διασώσουν το κύρος κάποιων θεσμών. Μόνο μια πραγματική μεταπολίτευση του λαού, αφού θα σάρωνε αυτά τα φαινόμενα, θα έβαζε τις βάσεις για μια εντελώς διαφορετική πορεία.
Στη μεταδημοκρατική αποικία δεν υπάρχει κανένα στοιχείο εθνικής πολιτικής σε κανένα πεδίο της κοινωνικής ζωής: στην οικονομία, στην κοινωνία, στον πολιτισμό, στην εξωτερική πολιτική, στην προστασία του περιβάλλοντος, στην αποτροπή του τουρκικού επεκτατισμού και των βλέψεών του να ακρωτηριάσει την εθνική κυριαρχία της χώρας.
Στη μεταδημοκρατική αποικία δεν υπάρχουν δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες. Υπάρχουν όμως παρακολουθήσεις ακόμα και αρχηγών κομμάτων, χαφιεδισμός, καταστολή, απαγόρευση συναυλιών και συγκεντρώσεων, κατάργηση του δημόσιου χώρου επί πανδημίας, φυλακίσεις και εξοντωτικές ποινές σε όσους αγωνίζονται και αντιστέκονται.
Όπως και δεν υπάρχει τέλος στη λιτότητα και τη λεηλασία των εργαζομένων και των λαϊκών νοικοκυριών. Τώρα έρχεται και ο πληθωρισμός να σαρώσει, μαζί με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ κι άλλων «παρόχων ενέργειας», κάθε δυνατότητα αξιοπρεπούς επιβίωσης. Δεν υπάρχουν δικαιώματα στους εργασιακούς χώρους. Μόνο συνθήκες γαλέρας, ιδιαίτερα για τους νέους εργαζόμενους.
Στη μεταδημοκρατία η «πράσινη μετάβαση» και το «ψηφιακό κράτος» περιορίζουν ακόμα περισσότερο τους πολίτες από κάθε επαφή και συμμετοχή. Η τηλε-εργασία, τα διάφορα pass, η απόσταση και η έλλειψη επαφής του πολίτη με υπηρεσίες και αρμοδίους που καλύπτονται πίσω από το «ψηφιακό κράτος», αποτελούν νέους μηχανισμούς ελέγχου και αποκλεισμού μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας. Ακόμα και τα ψευτοεπιδόματα χωρίς πρόσβαση στις ψηφιακές πλατφόρμες είναι απλησίαστα.
Στη μεταδημοκρατία α λα ελληνικά η διάκριση των εξουσιών γίνεται ένα αστείο. Η εκτελεστική εξουσία, η νομοθετική, η δικαστική και η τέταρτη (τα μίντια), όσο κι αν φωνασκούν για την αυτονομία τους, είναι δεμένες στο δόκανο της μεταδημοκρατίας. Και κάνουν τα στραβά μάτια για την τρομερή έκπτωση και κατάπτωση των στοιχείων λαϊκής κυριαρχίας και έκφρασης του λαού. Υπηρετούν αυτό το σύστημα μεταδημοκρατίας-αποικίας. Υπάρχουν μόνο υπηρετώντας το, ακόμα κι αν προσωπικά είναι αναλώσιμοι. Οι λίγες τίμιες φωνές εντός αυτών των υπολειμμάτων θεσμών δεν μπορούν να ανακόψουν την αντιδραστική πορεία που περιγράφουμε, ούτε να διασώσουν το κύρος κάποιων θεσμών. Μόνο μια πραγματική μεταπολίτευση του λαού, αφού θα σάρωνε αυτά τα φαινόμενα, θα έβαζε τις βάσεις για μια εντελώς διαφορετική πορεία.
Μια ενδιαφέρουσα επισήμανση
Στα χρόνια του 2014 είχαμε κάνει λόγο από τον Δρόμο για την ανάγκη μιας «μεταπολίτευσης του λαού». Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, κάτω από άλλους όρους, θα μπορούσε να ανοίξει έναν διαφορετικό δρόμο – πράγμα που δεν έγινε. Τώρα που «οι καλοί μας φίλοι οι Γερμανοί» ζητάνε την αλληλεγγύη μας (αφού μας έκαψαν με τα μνημόνια) για να βγάλουν καλύτερα τον χειμώνα που φτάνει απειλητικός, έρχεται και ο κύριος Σόιμπλε και σε συνέντευξή του λέει μερικές αλήθειες. Επισημαίνει ότι το Grexit ήταν στο τραπέζι, αλλά προχωρά και σε μια αποτίμηση του συριζικού-τσιπρικού έργου:
«Αυτό είχε προτείνει (το Grexit) η μεγάλη πλειοψηφία των υπουργών Οικονομικών στο Γιούρογκρουπ. Και ξέρετε επίσης ότι στην Ελλάδα ορισμένοι υποστήριζαν πως είναι καλύτερο για τη χώρα. Αλλά δεν πέρασε στο Συμβούλιο αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων για καλά σταθμισμένους λόγους. Μετά ο Τσίπρας, με την προκήρυξη νέων εκλογών, έκανε ένα θαρραλέο βήμα και απέσπασε ξανά μια πλειοψηφία για την αντίθετη πολιτική από εκείνην με την οποία είχε εκλεγεί. Ήταν αξιοσημείωτη η προσφορά του, η οποία διευκόλυνε τη διάδοχη κυβέρνηση στη διαμόρφωση της βάσης για τη σταθεροποίηση της Ελλάδας. Αυτό αξίζει να αναγνωριστεί».
Τι ωραία που λειτουργεί και έτσι η μεταδημοκρατία! Ψηφίζει όχι ο λαός στο δημοψήφισμα, γίνεται ένα βραδινό πραξικόπημα, σύρεται η κυβέρνηση σε μια αισχρή συνθηκολόγηση, κάνει αιφνιδιαστικές εκλογές, ξαναεκλέγεται με αντίθετο πρόγραμμα, εφαρμόζει το τρίτο μνημόνιο, ψηφίζει τις Πρέσπες, παραδίδει τη χώρα και στους Αμερικάνους για νέες βάσεις, και ανοίγει διάπλατα τον δρόμο για τον ερχομό του Μητσοτάκη. Αυτός πλέον κάνει την χώρα λαμπόγυαλο, εξυπηρετώντας μονάχα κερδοσκοπικούς κύκλους, και επιβάλλει μια ακραία μεταδημοκρατία με άρωμα αποικίας.
Εν κατακλείδι: Περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαία μια «μεταπολίτευση του λαού». Ακόμα κι αν δεν διαφαίνονται εύκολα πολιτικοί και ιδεολογικοί όροι για κάτι τέτοιο. Σαν στόχος όμως είναι τελείως συμπληρωματικός με την εθνική και λαϊκή ανάγκη διεξόδου και επιβίωσης της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου