Θα μπορούσε να με πει κανείς εμμονικό. Δεν θα τ’ αρνηθώ. Είμαι. Είμαι σ’ επίπεδα Λαζόπουλου – Ντενίση, όμως όχι με τον Κασσελάκη (για να προλάβω τη δικαίωση που ήδη νιώθεις ψηφοφόρε του Στέφανου). Είμ’ εμμονικός με την ουσία της πολιτικής. Είμ’ εμμονικός κι ενάντια σε κάθε τι που αφαιρεί απ’ την πολιτική το διάλογο, τις ιδέες, τις λύσεις και την αντιπαράθεση. Κι ίσως λοιπόν, εκ των πραγμάτων να ‘μαι και με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ…
“Ανεπιφύλακτα με τον άμαχο που πάντα πεθαίνει, πάντα φοβάται, πάντα με το ένα μάτι ανοιχτό κοιμάται” δημοσιεύει εξ Αμερικής ο Κασσελάκης, κι αυτό δεν είναι διόλου κακό. Ποίηση, Στίχοιμα, Άμαχος, κατηγορώ. Όλα όμορφα. Το κακό έρχεται μετά. “Αυτό που μοιράζομαι μαζί σας είναι η πολιτική μου θέση για την τραγωδία που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας”. Όχι. Λυπάμαι. Η πολιτική τοποθέτηση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν γίνεται να ‘ναι στιχάκι. Δεν γίνεται να ‘ναι σκέτο ποίημα. Δεν γίνεται να ‘ναι ρομαντική ανάρτηση. Η πολιτική τοποθέτηση της αντιπολίτευσης πρέπει να ‘ναι ακριβώς αυτό που ορίζει ο τίτλος της: πολιτική.
Η τέχνη έχει δικαίωμα να ‘ναι τρομερά συγκεκριμένη ή κι απόλυτα φλου. Ο καλλιτέχνης μπορεί να στέκεται με σοκαριστική ακρίβεια κόντρα στη φρίκη της Γκέρνικα, ή μ' αφηρημένη πίκρα ενάντια στο Πρόσωπο του (κάθε) Πολέμου. Ο πολιτικός όχι. Άλλοι ρόλοι. Δεν είναι δουλειά του πολιτικού να ξυπνήσει τις ευαισθησίες για τον άδικο κόσμο. Δουλειά του πολιτικού είναι να τον κάνει δίκαιο. Κι αυτό δεν γίνεται αφηρημένα.
Η ανάρτηση του Κασσελάκη (αν κάποιος αποφύγει να εξετάσει την αδιαφορία που ίσως κρύβεται πίσω της) είναι γεμάτη ενσυναίσθηση και συμπάθεια. Είναι όμως κενή από θέσεις. Ναι, με τον άμαχο. Κι έπειτα;
Δράσεις; Προτάσεις; Κριτική; Ανάλυση; Τίποτα.
Αν αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στη Βουλή, το πράγμα φυσικά θα ‘ταν αλλιώς. Εκεί θα ‘χε υποχρέωση να μιλήσει, να εξηγήσει, ν’ απαντήσει καθαρά, να συζητήσει πάνω στην τραγωδία της Γάζας. Όμως δεν βρίκετ’ εκεί (επιλογή ή αναπόφευκτο, δεν είμαι εγώ που θα το κρίνω). Αφού δεν βρίσκεται λοιπόν, οφείλει να ‘ναι σαφής, οφείλει να ‘ναι στιβαρός, οφείλει να ‘ναι πολιτικός. Όχι εφηβική καρικατούρα.
Η επικοινωνία είναι μεγάλο όπλο, μεγάλη δύναμη, όμως δεν κυβερνά. Δεν αντιπολιτεύεται από μόνη της. Κι αυτή τη στιγμή, όχι η Ελλάδα, μα η Ευρώπη ολόκληρη χρειάζεται αριστερά με φωνή και θέση. Χρειάζεται αντιπολίτευση, όχι σόου. Ειδικά όταν μιλάμε για πόλεμο, για θύματα και σφαγές.
Όσο ανέβαζε τα ποσοστά του πηγαίνοντας γυμναστήριο και βγάζοντας βόλτα το σκύλο του, κάθε ατόπημα άγνοιας ή ανωριμότητας είχ’ έτοιμη δικαιολογία: “Δεν γνωρίζει τα πάντα αλλά μαθαίνει γρήγορα”. Μάλλον όχι και τόσο γρήγορα. Μόνο που τώρα πια δεν είναι “μαθητευόμενος”. Ο χρόνος προσαρμογής τελείωσε. Κι η Φάρλι (που είναι καταλληλότερη για “πρώτο σκυλί” απ’ τον Πίνατ) δεν αρκεί για να τον διασώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου