Απελπισμένος πολίτης φωνάζει στο δήμαρχο. Ο δήμαρχος αδιαφορεί. Εξοργισμένος ο πολίτης τον βρίζει (χυδαία). Ο δήμαρχος γυρίζει και του κατεβάζει μια σφαλιάρα που θα τη ζήλευε ο Βόγλης στο Χώμα που Βάφτηκε Κόκκινο. Λίγη ώρα μετά, ο νεαρός ζητάει συγγνώμη απ’ το δήμαρχο. Ο δήμαρχος τον νουθετεί και του διδάσκει σεβασμό και κατανόηση. Την επομένη, ο πατέρας του ατίθασου πολίτη (που τις έφαγε!) βγαίνει στην τηλεόραση κι ομολογεί: “Μακάρι να ήμασταν άξιοι να γυρίσουμε και το άλλο μάγουλο…”.
Θα μπορούσε να ‘ναι Ντάριο Φο, Ιονέσκο, Σαραμάγκου, κοινωνικό πείραμα ή κάποιο case study σε μεταπτυχιακό παραλογισμού. Χαλάλι, ζούμε σε χώρα φάρσα κι ίσως έτσι θα πρέπει να διαβάζουμε τα επεισόδιά της. Τουλάχιστον όσο αυτά δεν είν’ εξοργιστικά. Μα έλα που είναι.
Όχι, δεν χωράει κουβέντα η χριστιανική δήλωση του πατρός, ούτε η συγγνώμη του υιού. Το θέλησαν; Το ένιωσαν; Δέχτηκαν πιέσεις (που κι αν τις υποπτεύεται κανείς, δύσκολα θα τις αποδείξουμε); Το ‘καναν. Όχι, δεν θα οργιστώ με τα θύματα που ζήτησαν συγγνώμη. Θα οργιστώ με το θύτη που δεν είχε την ευθιξία να ζητήσει κι εκείνος μία. “Τα βρήκαμε” δήλωσε ο Αχιλλέας Μπέος μετά τη μεταμέλεια του πολίτη. “Δεν είμαι παπάς για να σε συγχωρήσω, όλα καλά”. Μεγαλόψυχος. Πολλά βαρύς μα καταδεκτικός. Όχι αρκετά μάγκας όμως, για να παραδεχτεί και το δικό του λάθος. Όχι αρκετά μάγκας για να ζητήσει κι εκείνος μια συγγνώμη.
Εδώ που τα λέμε, τι συγγνώμη; Υπερασπίστηκε την πράξη του με σθένος. Έτσι κάνει ο Μπέος. Κι όλοι εμείς που, τέλος πάντων δεν ανοίγουμε κεφάλια σε κάθε διαφορά και διαφωνία μας, είμαστε… με καλσόν! Λουλούδες. Κι άλλα πολλά σεξιστικά που, προφανώς, επιπλέουν περήφανα κάτω απ’ την περικεφαλαία του Αχιλλέα.
Να του παραδεχτούμε κάτι, ωστόσο; Ο Μπέος ποτέ δεν κρύφτηκε. Δεν στρίμωξε τον τραμπούκο κάτω απ’ το κοστούμι του δημάρχου. Σχεδόν κοντεύει να εξαφανίσει το δήμαρχο κάτω απ’ τη βαριά περπατησιά του τραμπούκου. Ο κόσμος τον ξέρει. Τον βλέπει. Τον αποδέχεται. Τον επιβραβεύει. Γιατί ν’ αλλάξει ο Μπέος; Γιατί να φύγει, γιατί να κρυφτεί, γιατί να ζητήσει συγγνώμη;
Ίσως μη χείρον. Ίσως βέλτιστον. Όπως κι αν επιλέγεται, στο τέλος της μέρας μονάχα αυτό μετράει: επιλέγεται! Και δεν θα κουραστώ να το λέω, στις δημοκρατίες οι πολίτες έχουν τους αιρετούς που αξίζουν. Η ψήφος δεν είναι δικαίωμα, είν’ ευθύνη. Κι είναι ώρα ο λαός να την αναλάβει.
Αν βλέπεις ένα δήμαρχο, ένα βουλευτή, αν (για όποιο λόγο βλέπεις) έναν εκλεκτό στο νταή που τραμπουκίζει στο σχολείο τα παιδιά σου, πώς διάολο βρίσκεις θράσος να παραπονιέσαι; Πώς διάολο περιμένεις ο νταής αυτός ν’ αλλάξει, να πάψει, να συμμορφωθεί; Αφού το δρόμο τού τον έχεις δείξει. Το δρόμο για την επιτυχία, για το σωστό, για το αποδεκτό κι επιβραβεύσιμο. Ρίξε φάπες και ζήτα τα ρέστα. Θα στα δώσουν…
Να καταλάβουμε κάτι όσο είναι νωρίς: Ο πολιτισμός δεν έχει αποθήκευση, ούτε χωράει σε κάρτες μνήμης και σε σκληρούς δίσκους. Τον πολιτισμό πρέπει να τον κερδίζεις κάθε μέρα, αλλιώς game over και ξεκινάς από την περασμένη πίστα. Κι ίσως ακούγεται φρου-φρού, αρώματα, καλσόν μες στο μυαλό των Μπέων, όμως ετούτος ο πολιτισμός κι η ευγένεια είναι το μόνο που έχουμε. Αυτό που ξεχωρίζει τον Αχιλλέα απ’ τον Αλκίνοο, κι αφήνει πού και πού τη μύγα να ξεκουραστεί απάνω στο σπαθί. Καραγκιόζη, θυμάμαι είχε πει τον τραγουδοποιό ο δήμαρχος. Και πώς να μη σκεφτώ, ένας λαός γεμάτος Χατζηαβάτηδες, πόση ανάγκη έχει από ‘ναν Καραγκιόζη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου