Η συνταγή είναι πιο απλή από απλή. Η εκτέλεση, όμως... εκεί σε θέλω μάστορα. Τα βασικά υλικά είναι τρία: άντερα, πατσές και ποδαράκια.
Ο πατσάς είναι η συνταγή της επιτυχίας. Από το πώς τον φτιανς μέχρι το πώς τον τρως. Ή, για να... είμαστε ακόμη βαθύτεροι στην πολιτική μας ανάλυση, στο πώς σ’ τον δίνουν να τον φας. Πρόκειται για ένα πιάτο κλασικό και διαχρονικό - σαν τη φούστα Chanel ένα πράμα. Ικανό να σε στηρίξει στα δύσκολα, το πλέον κατάλληλο για να φτιάξεις στομάχι, ιδανικό για δυνατούς αλλά και αδύναμους πότες και -κυρίως- διαθέσιμο όλες τις ώρες: «φοριέται» ως δυναμωτικό το πρωί, καταπίνεται αβίαστα ως τονωτικό το μεσημέρι και φιλτράρει όλες τις τοξίνες που άγονται και φέρονται στο στομάχι, σαν η μέρα φεύγει και ο Τζόνι Γουόκερ έρχεται.
Ασε που είναι και διεθνές πιάτο (αν εξαιρέσεις ίσως κάτι Γιαπωνέζους που τρώνε τα φτερά του καρχαρία και κάτι Κινέζους που τρώνε του πιθήκου τα μυαλά). Διεθνές κανονικά: στη Βουλγαρία λέγεται «σκεμπέ τσορμπά». Οχι, πες μου: με τέτοια ονομασία είναι ή δεν είναι ταμάμ συνταγή για πρωθυπουργιλίκι; Και τουρκικό πιάτο είναι - από τον 19ο αιώνα μάλιστα τον τρώγανε οι σουλταναρέοι. Κι εκεί «τσορμπά» τόνε λένε, ακαδημαϊκώς «ίσκεμπε τσόρμπασι», αλλά επειδή αυτοί είναι Tουρκαλάδες και δεν ξέρουν ούτε από σαβουάρ ούτε από βιβρ, παρά μόνο από σαβουριασμάν, γι’ αυτό και τον πατσά τον χλαπακιάζουν με σκόρδο και ξίδι.
Ε, αν θες να γίνεις σουλτάνος, με σκορδόξιδο θα τόνε φας και θα πεις κι ένα τραγούδι (αμανετζίδικο!). Οι Σέρβοι πάλι, τα γειτονάκια μας, που δεν έσφαξαν ποτέ μουσουλμάνους παρά μόνο οι άλλοι -οι κακοί- σφάξανε καλούς χριστιανούς, και σχεδόν όλη η Ελλάδα τότε τούς στήριζε και έβγαινε και διαδήλωνε για τους «αδερφούς χριστιανούς» κι ας ήταν σφαγείς, κι αυτοί τον τρώνε τον πατσά τους. Κάνουνε και τον σταυρό τους πριν, ω ναι! Αυτοί βέβαια, δεν αρκούνται στα εσωτερικά του βοδιού, αλλά βάζουν και κρεμμύδια και μπέικον και σκόρδο και μετά, ακόμη περισσότερο σκόρδο... Και δεν θέλω «μπλιαχ»! Γιατί έτσι διαλύονται οι Γιουγκοσλαβίες γατάκια χορτοφαγικά. Κι έτσι γίνονται σκέτες «σλαβίες» και κάτι ψιλικοκό, για τα οποία κανείς δεν νοιάστηκε ποτέ.
Μα μη νομίζετε πως θα μείνουμε στα Βαλκάνια και σε κάτι από Τουρκιά. Ο πατσάς είναι και ιταλικό πιάτο (ούνα ράτσα, ούνα φάτσα - τι άλλο να περιμένεις;) αλλά και γαλλικό. Μπιέν σουρ σου λέω! Εκεί, βέβαια, ο πατσάς δεν λέγεται ούτε σκεμπές ούτε ξεσκεμπές. «Τριπ α λα μοντ ντε Καν» λέγεται. Το διαβάζεις και λες «τι γκουρμεδιά, μάνα μου ματζουράνα μου, είν’ αυτή!» και σού έρχεται το αξύριστο ποδαράκι του κατσικιού μέσα σε χυλό από νερό Νορμανδίας κι έρχεσαι και γίνεσαι. Γιατί το θέμα δεν είναι τι τρως ή, για να είμαστε ακόμη βαθύτεροι στην πολιτική μας ανάλυση, τι ταΐζεις τον λαό, αλλά πώς το βαφτίζεις.
Αυτό θα πει επιτυχημένος πρωθυπουργός: άντερα, πατσές και ποδαράκια. Να το ξαναπώ προς εμπέδωσιν; Επιτυχημένος πρωθυπουργός θα πει έντερα, πατσές και ποδαράκια. Τουτέστιν, πατσάς! Ο επιτυχημένος πρωθυπουργός δεν θα τα φάει - θα τα προσφέρει. Θα είναι παρών στο πώς το σφάζουν το κατσίκι (έχετε βρεθεί ποτέ μπροστά; Του κόβουν τον λαιμό και ενώ τρέχει το αίμα, αυτό βγάζει έναν βαθύ, απόκοσμο βρόγχο και σπαρταράει για ώρα. Οχι για λίγα λεπτά, αλλά για ώρα πολλή), θα δώσει σαφείς εντολές για το πώς θα το ανοίξουν εγκάρσια στην κοιλιά, πώς θα βγάλουν στομάχια κι άντερα, πώς θα τα γυρίσουν (αν τα γυρίσουν, γιατί μπορεί να θελήσει να τ’ αφήσουν και με τα απόσκατα μέσα) και, τέλος, πώς θα το σερβίρουν. Εμείς γνωρίζουμε την πλέον επιτυχημένη εκδοχή, που δεν είναι άλλη από το «αλά απολιτέν».
... Ωστόσο, το θέμα, σ’ αυτή τη χώρα, δεν είναι καν να είσαι πρωθυπουργός. Το θέμα είναι να είσαι το κράτος. Και αυτό είναι, εκ προοιμίου, τίγκα και στα άντερα τ’ αγύριστα, και στις γεμάτες ξίγκι πατσές, και στα ποδαράκια.
Καλή μας χώνεψη.
Ο πατσάς είναι η συνταγή της επιτυχίας. Από το πώς τον φτιανς μέχρι το πώς τον τρως. Ή, για να... είμαστε ακόμη βαθύτεροι στην πολιτική μας ανάλυση, στο πώς σ’ τον δίνουν να τον φας. Πρόκειται για ένα πιάτο κλασικό και διαχρονικό - σαν τη φούστα Chanel ένα πράμα. Ικανό να σε στηρίξει στα δύσκολα, το πλέον κατάλληλο για να φτιάξεις στομάχι, ιδανικό για δυνατούς αλλά και αδύναμους πότες και -κυρίως- διαθέσιμο όλες τις ώρες: «φοριέται» ως δυναμωτικό το πρωί, καταπίνεται αβίαστα ως τονωτικό το μεσημέρι και φιλτράρει όλες τις τοξίνες που άγονται και φέρονται στο στομάχι, σαν η μέρα φεύγει και ο Τζόνι Γουόκερ έρχεται.
Ασε που είναι και διεθνές πιάτο (αν εξαιρέσεις ίσως κάτι Γιαπωνέζους που τρώνε τα φτερά του καρχαρία και κάτι Κινέζους που τρώνε του πιθήκου τα μυαλά). Διεθνές κανονικά: στη Βουλγαρία λέγεται «σκεμπέ τσορμπά». Οχι, πες μου: με τέτοια ονομασία είναι ή δεν είναι ταμάμ συνταγή για πρωθυπουργιλίκι; Και τουρκικό πιάτο είναι - από τον 19ο αιώνα μάλιστα τον τρώγανε οι σουλταναρέοι. Κι εκεί «τσορμπά» τόνε λένε, ακαδημαϊκώς «ίσκεμπε τσόρμπασι», αλλά επειδή αυτοί είναι Tουρκαλάδες και δεν ξέρουν ούτε από σαβουάρ ούτε από βιβρ, παρά μόνο από σαβουριασμάν, γι’ αυτό και τον πατσά τον χλαπακιάζουν με σκόρδο και ξίδι.
Ε, αν θες να γίνεις σουλτάνος, με σκορδόξιδο θα τόνε φας και θα πεις κι ένα τραγούδι (αμανετζίδικο!). Οι Σέρβοι πάλι, τα γειτονάκια μας, που δεν έσφαξαν ποτέ μουσουλμάνους παρά μόνο οι άλλοι -οι κακοί- σφάξανε καλούς χριστιανούς, και σχεδόν όλη η Ελλάδα τότε τούς στήριζε και έβγαινε και διαδήλωνε για τους «αδερφούς χριστιανούς» κι ας ήταν σφαγείς, κι αυτοί τον τρώνε τον πατσά τους. Κάνουνε και τον σταυρό τους πριν, ω ναι! Αυτοί βέβαια, δεν αρκούνται στα εσωτερικά του βοδιού, αλλά βάζουν και κρεμμύδια και μπέικον και σκόρδο και μετά, ακόμη περισσότερο σκόρδο... Και δεν θέλω «μπλιαχ»! Γιατί έτσι διαλύονται οι Γιουγκοσλαβίες γατάκια χορτοφαγικά. Κι έτσι γίνονται σκέτες «σλαβίες» και κάτι ψιλικοκό, για τα οποία κανείς δεν νοιάστηκε ποτέ.
Μα μη νομίζετε πως θα μείνουμε στα Βαλκάνια και σε κάτι από Τουρκιά. Ο πατσάς είναι και ιταλικό πιάτο (ούνα ράτσα, ούνα φάτσα - τι άλλο να περιμένεις;) αλλά και γαλλικό. Μπιέν σουρ σου λέω! Εκεί, βέβαια, ο πατσάς δεν λέγεται ούτε σκεμπές ούτε ξεσκεμπές. «Τριπ α λα μοντ ντε Καν» λέγεται. Το διαβάζεις και λες «τι γκουρμεδιά, μάνα μου ματζουράνα μου, είν’ αυτή!» και σού έρχεται το αξύριστο ποδαράκι του κατσικιού μέσα σε χυλό από νερό Νορμανδίας κι έρχεσαι και γίνεσαι. Γιατί το θέμα δεν είναι τι τρως ή, για να είμαστε ακόμη βαθύτεροι στην πολιτική μας ανάλυση, τι ταΐζεις τον λαό, αλλά πώς το βαφτίζεις.
Αυτό θα πει επιτυχημένος πρωθυπουργός: άντερα, πατσές και ποδαράκια. Να το ξαναπώ προς εμπέδωσιν; Επιτυχημένος πρωθυπουργός θα πει έντερα, πατσές και ποδαράκια. Τουτέστιν, πατσάς! Ο επιτυχημένος πρωθυπουργός δεν θα τα φάει - θα τα προσφέρει. Θα είναι παρών στο πώς το σφάζουν το κατσίκι (έχετε βρεθεί ποτέ μπροστά; Του κόβουν τον λαιμό και ενώ τρέχει το αίμα, αυτό βγάζει έναν βαθύ, απόκοσμο βρόγχο και σπαρταράει για ώρα. Οχι για λίγα λεπτά, αλλά για ώρα πολλή), θα δώσει σαφείς εντολές για το πώς θα το ανοίξουν εγκάρσια στην κοιλιά, πώς θα βγάλουν στομάχια κι άντερα, πώς θα τα γυρίσουν (αν τα γυρίσουν, γιατί μπορεί να θελήσει να τ’ αφήσουν και με τα απόσκατα μέσα) και, τέλος, πώς θα το σερβίρουν. Εμείς γνωρίζουμε την πλέον επιτυχημένη εκδοχή, που δεν είναι άλλη από το «αλά απολιτέν».
... Ωστόσο, το θέμα, σ’ αυτή τη χώρα, δεν είναι καν να είσαι πρωθυπουργός. Το θέμα είναι να είσαι το κράτος. Και αυτό είναι, εκ προοιμίου, τίγκα και στα άντερα τ’ αγύριστα, και στις γεμάτες ξίγκι πατσές, και στα ποδαράκια.
Καλή μας χώνεψη.
(Το παρόν χρονογράφημα, πιο διευρυμένο, μπορείτε να το ακούσετε από σήμερα στο podcast «Επί του Περιθωρίου», στην efsyn.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου