Μαρία Δεναξά: Η αποτυχία των Γαλλικών ελίτ, η άνοδος Λεπέν και τα σενάρια του β΄γύρου.

Η Μαρία Δεναξά, δημοσιογράφος στο Παρίσι και επί χρόνια ανταποκρίτρια ελληνικών ΜΜΕ, μιλάει στον 98.4 για την αποτυχία των Γαλλικών ελίτ να επιβάλουν την ατζέντα τους στην πλειοψηφία των Γάλλων πολιτών μέσω των πολιτικών Μακρόν, που σε αυτές τις βουλευτικές εκλογές γνώρισε την συντριβή. 

Η άνοδος της άκρας Δεξιάς με τον εκλεκτό της  Λεπέν, Μπαρντελά. σημειώνεται σε συνθήκες αύξησης της συμμετοχής των πολιτών στις κάλπες, αλλά το τι θα συμβεί στον δεύτερο  γύρο είναι ανοιχτό, μη αποκλείοντας η Μαρία Δεναξά, το κόμμα της Λεπέν να προτιμά από την αυτοδυναμία μια ισχυρή κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, που θα μετατρέψει σε εφιάλτη τις προεδρικές κινήσεις Μακρόν, ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο στη Λεπέν, για την εκλογή ως επόμενη Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας. 

Η Μαρία Δεναξά, αναλύει πως οι χρόνιες πολιτικές κεντρώων και κεντροαριστερών του "σαλονιού", σε απόσταση από τα λαϊκά στρώματα, άνοιξαν τον δρόμο για την άκρα δεξιά. Όπως σημειώνει, η ίδια η Ε.Ε. αν δεν αλλάξει ρότα, με τις οικονομικές, πολιτικές και δημοκρατικές ανισότητες σε βάρος των πολλών, θα βρεθεί πολύ σύντομα μπροστά σε άκρως δυσάρεστες εκπλήξεις.

Κώστας Καραμανλής: «Όταν δαιμονοποιείται η άλλη άποψη, τότε η οριστική ρήξη είναι αναπόφευκτη».

«Αιχμηρά» μηνύματα σε πολλές κατευθύνσεις έστειλε ο πρώην πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής, στη διάρκεια της ομιλίας του στην εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου του διευθυντή της «Εστίας», Μανώλη Κοττάκη, «Οι Απόρρητοι Φάκελοι Καραμανλή».

«Η Ευρώπη διολισθαίνει σε βαθιά κρίση», σημείωσε ο Κώστας Καραμανλής και πρόσθεσε ότι «η κατηγορηματική και ομόδικη καταδίκη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία δεν επαρκεί ως δικαιολογία για την υιοθέτηση σε ό,τι αφορά τη διαχείριση του πολέμου. Αντί η Ευρώπη να πρωτοστατεί για την κατάπαυση του πυρός και αναζήτησης λύσης στη βάση των συμφωνιών του Μινσκ συχνά υπερθεματίζει σε φιλοπόλεμη συμπεριφορά. Αυτό θα οδηγήσει πιθανότητα σε διαρκή και κλιμάκωση της σύγκρουσης είτε σε αναζήτηση διεξόδου σε μεταγενέστερο χρόνο υπό δυσμενέστερες συνθήκες, με κύριο θύμα την Ουκρανία, αλλά και την Ευρώπη υπό την απειλή ενός πολέμου στο έδαφος της».

Σχολιάζοντας τα αποτελέσματα των γαλλικών εκλογών είπε: «Το αποτέλεσμα των πρόσφατων ευρωεκλογών όπως βέβαια και των χθεσινών βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία ήρθαν να επιβεβαιώσουν με ηχηρό τρόπο αυτό που γνωρίζουμε και βιώνουμε εδώ και χρόνια. Η Ευρώπη στην οποία πιστέψαμε, για την οποία αγωνιστήκαμε διολισθαίνει σε βαθιά κρίση. Τα σημάδια της ορατά από καιρό έγιναν ορατά και αυταπόδεικτα. Η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους στο όνομα μίας άκαμπτης δημοσιονομικής αυστηρότητας διέρρηξε το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο που ήταν όμως το θεμέλιο της κοινωνικής συνοχής και της πολιτικής ομαλότητας. Με αποκορύφωμα την αλαζονική, κοντόφθαλμη, τιμωριτική και οικονομικά εσφαλμένη αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης η ΕΕ απαρνήθηκε μία από τις θεμελιώδεις αρχές της. Τη σύγκληση μεταξύ των χωρών, δηλαδή τον επιμερισμό των κινδύνων από την έκθεση σε κρίσεις χρέους»

«Είναι ανάγκη να σταλθεί ηχηρό μήνυμα και προς τα Τίρανα και προς τα Σκόπια, γιατί ο δρόμος τους προς στην Ευρώπη εξαρτάται από την Ελλάδα», τόνισε ο πρώην πρωθυπουργός αναφερόμενος στα εθνικά ζητήματα.

Σε ό,τι αφορά στο μεταναστευτικό, ο κ. Καραμανλής ανέφερε ότι «κανείς δεν αντιλέγει σε ελεγχόμενες ροές μεταναστών για λόγους ανθρωπιστικούς ή άλλους. Απλή επίσκεψη σε ευρωπαϊκές πόλεις αρκεί για να φανεί πόσο έχει αλλάξει ο παραδοσιακός ευρωπαϊκός τους χαρακτήρας υπό το βάρος των αριθμών και της αδυναμίας αφομοίωσής τους».

«Απόλυτος σεβασμός στην ελευθερία επιλογών και τρόπο ζωής, ναι. Όχι όμως αβασάνιστη αποδοχή ενός καταχρηστικού δικαιωματισμού, στο όνομα του οποίου θίγονται δικαιώματα και ευαισθησίες των ανθρώπων που επιμένουν να σέβονται τις αξίες και τις ρίζες τους, το θεσμό της οικογένειας, την θρησκευτική τους πίστη και την εθνική τους ταυτότητα και υπερηφάνεια» σημείωσε σε άλλο σημείο της ομιλίας του, ενώ έκανε λόγο και για «άκριτη υιοθέτηση επιλογών που θίγουν ταυτοτικά ζητήματα».

Αναφορικά με τις γεωπολιτικές εξελίξεις είπε πως «σε αυτό το απρόβλεπτο γεωπολιτικό περιβάλλον, είναι μεγάλος ο κίνδυνος αύξησης της έντασης, ακόμα και ανάφλεξης, στα Δυτικά Βαλκάνια. Οι συμφωνίες του Dayton είναι στην ουσία γράμμα νεκρό, το Κόσοβο είναι σε αδιέξοδο, οι εθνικισμοί και μεγαλοϊδεατισμοί στην περιοχή, αντί σταδιακά να κάμπτονται, είναι και πάλι σε έξαρση».

Αναλυτικά η ομιλία του Κώστα Καραμανλή:

msn.com

ΥΓ του blog: ......κυβέρνηση κι αξιωματική αντιπολίτευση έχει γίνει η ΝΔ μιας κι η θεσμική αξιωματική αντιπολίτευση ασχολείται με το προσωπικό πρόβλημα του Κασσελάκη, το τικ-τοκ, τα λεφτά, τα σπίτια  και την ευμάρεια του και στην ήσσονα αντιπολίτευση έχουν χάσει τον μπούσουλα και την πυξίδα κι ασχολούνται με τα ποσοστά κι όχι τους πραγματικούς αριθμούς των ψήφων που έχουν τραγική πτώση για να μη πούμε καταβαράθρωση..... στην αριστερά, την κεντροαριστερά, κέντρο, δημοκρατικό παράταξη ή όπως αλλιώς την ονοματίζεις έχουν ξεχάσει τα προβλήματα των ανθρώπων και των κοινωνιών κι έχουν γίνει θεραπαινίδες, του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμού, του άκρατου δικαιωμaτισμού και της woke ατζέντας μοιράζοντας ταμπέλες, χαρακτηρισμούς κι ετικέτες ακροδεξιού σ’ όσους έχουν αντίθετη άποψη από την δική τους….

Ο Καραγάτσης, η κότα και οι νταντάδες

DOCVILLE

Κατερίνα Αγγελιδάκη

Δεν είναι δύσκολο να γράψει κανείς ένα άρθρο που αποδομεί τον Καζαντζάκη, αν θελήσει. Μεγάλη βοήθεια σ’ αυτό θα του πρόσφερε ο αιρετικός συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας Ρένος Αποστολίδης, που τον είχε χαρακτηρίσει «συγγραφέα με μυαλό κότας».

Εχοντας την καταγωγική ατυχία να διαβάζω ξανά και ξανά, χρονιά με χρονιά, όλα τα βιβλία του Καζαντζάκη στο σχολείο μου στο Ηράκλειο, είναι αλήθεια ότι δεν τον ευχαριστήθηκα ποτέ. Αντιθέτως, έβρισκα τον Καραγάτση απείρως γοητευτικότερο. Κάτι σαν τον σεξιστή Ντον Ντρέιπερ της σειράς «Mad men» χωρίς τη Νέα Υόρκη και την Καλιφόρνια – για να τον φέρουμε λιγάκι στο σήμερα. Εννοείται ότι και τότε καταλαβαίναμε ότι ήρωές του ήταν φαλλοκράτες και συμπλεγματικοί, όπως εξάλλου όλη η ελληνική επαρχία – τότε και ακόμη σήμερα. Ομως τουλάχιστον δεν βαριόμουν. Μέχρι που ανακάλυψα τη «Μαντάμ Μποβαρί» του Φλομπέρ ή τη «Λολίτα» του Ναμπόκοφ, δυο βιβλία που θα μπορούσαν να κατηγορηθούν για σεξιστική προσέγγιση, κατανοώντας σιγά σιγά ποιοι γράφουν στ’ αλήθεια μεγάλη λογοτεχνία.

Νομίζω ότι ο σεξισμός στον Καραγάτση δεν είναι το πρώτο και κυρίαρχο στοιχείο που κρίνει το έργο του. Το πιο σημαντικό σε κάθε λογοτεχνικό έργο είναι αν αντέχει στον χρόνο – όχι επειδή χρησιμοποιεί ακατάλληλη φρασεολογία, αλλά επειδή το ίδιο το έργο ξεπερνά και την εποχή που γράφτηκε και τη δική μας.

Ολοι περίπου ξέρουμε ποιους διαβάζουμε, δεν έχουμε ανάγκη από νταντάδες ούτε από οδηγούς πολιτικής ορθότητας και κυρίως δεν χρειαζόμαστε λογοτεχνικά δικαστήρια που θα αποφαίνονται για την τύχη των βιβλίων.

Επίσης, εύκολα καταλαβαίνουμε τα κίνητρα πίσω από ένα άρθρο. Από το ύφος, την ένταση και το είδος της διαπραγμάτευσης υποθέτουμε ότι το άρθρο που πυροδότησε τη συζήτηση περί ακύρωσης του Καραγάτση γράφτηκε για να γίνει viral. Και έγινε.

documentonews.gr

Ο πιο ανόητος πολιτικός

Καταρρέει με πάταγο ο «Μακρονισμός»

Μιχάλης Ψύλος

Το αποτέλεσμα των γαλλικών κοινοβουλευτικών εκλογών στέλνει αναπόφευκτα, σεισμικά κύματα σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Αντικατοπτρίζεται σε όλους τους δαιδαλώδεις διαδρόμους εξουσίας των πολιτικών κέντρων σε κάθε πρωτεύουσα. Όχι μόνο για την ισχυρή άνοδο της άκρας δεξιάς που φλερτάρει για πρώτη φορά με την εξουσία στα χρόνια της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας. Αλλά γιατί καταρρέει με πάταγο ο «Μακρονισμός».
Στις εκλογές στη Γαλλία συνετρίβη το πολιτικό ιδεολόγημα του ακραίου κέντρου, με νεοφιλελεύθερες συνταγές που υποτίθεται ότι θα οδηγούσε την Ευρώπη στον Τρίτο Δρόμο ανάμεσα στη δεξιά και την αριστερά.
Το πρώην «παιδί θαύμα» της γαλλικής πολιτικής, από την είσοδό του στα Ηλύσια το 2017, κατόρθωσε να διαλύσει το πάλαι ποτέ ισχυρό Σοσιαλιστικό κόμμα. Συσπειρώνοντας γύρω του πολλά νέα σοσιαλιστικά μυαλά, έμπειρους οικονομολόγους κάθε προέλευσης, γραφειοκράτες και πολιτικούς που κρίθηκαν κατάλληλοι κυρίως για ένα πράγμα: Να υποταχθούν στο έργο του Μακρόν για τη διαχείριση της εξουσίας από το Μέγαρο των Ηλυσίων.
Στη συνέχεια, ο Μακρόν αποδυνάμωσε και το άλλο ιστορικό κόμμα, αυτό των κληρονόμων του Ντε Γκωλ, σφυρηλατώντας έτσι μια νέα ισορροπία, βασισμένη σε μια πυραμίδα λήψης αποφάσεων στην οποία έγινε ο απόλυτος ηγέτης.
Η αλαζονεία της εξουσίας, η περιφρόνηση για τη βούληση του λαού, η λανθασμένη μεταναστευτική πολιτική, αλλά και η απίστευτα επιθετική πολιτική του στο Ουκρανικό , οδήγησε σε ένα ηχηρό λαϊκό χαστούκι στις εκλογές.
Ο Γάλλος πρόεδρος  να κινδυνεύει  να μείνει στην ιστορία ως ένας από τους πιο ανόητους πολιτικούς στην ιστορία της Ευρώπης.
Η νίκη της ακροδεξιάς είναι σύμπτωμα της ηθικής και πολιτικής παρακμής του περίφημου «ακραίου κέντρου, που είναι έτοιμο να κάνει τα πάντα για να διατηρήσει την εξουσία. Αφού πρώτα δανείστηκε και στη συνέχεια υιοθέτησε πολλές θέσεις της άκρας δεξιάς. Πιστεύοντας ότι έτσι θα κρατήσει τους παραδοσιακούς συντηρητικούς ψηφοφόρους, που ελκύονται από τις ακροδεξιές σειρήνες, ειδικά σε περιόδους οικονομικής κρίσης, ανέχειας, έλλειψης εναλλακτικού δημοκρατικού οράματος.
Με αυτή τη λογική άλλωστε ο Μακρόν, ο πιο κυνικός εκπρόσωπος του «ακραίου κέντρου», προκήρυξε πρόωρες εκλογές.
Σκέφτηκε ότι θα τρόμαζε τους Γάλλους με τον μπαμπούλα των «άκρων», αλλά όταν η εναλλακτική είναι ο… Μακρόν, οι πολίτες προφανώς φοβήθηκαν λιγότερο την ακροδεξιά και την αριστερά.
Γιατί οι ψηφοφόροι και στη Γαλλία υφίστανται αυτό που στα γαλλικά ονομάζεται «déclinisme»- παρακμή. Πολλοί άνθρωποι, ειδικά στις αγροτικές περιοχές, αισθάνονται ότι έχουν παγιδευτεί σε μια καθοδική σπείρα.
Δεν έχει νόημα να λέει ο Μακρόν στους ανθρώπους ότι δεν είναι όλα τόσο άσχημα, ότι η ανεργία είναι χαμηλότερη από ό,τι ήταν εδώ και πολύ καιρό και ότι  το πρόνοιας παραμένει ένα από τα πιο «πολυτελή» στη Δύση.
Αποφάσισε να λοιπόν να παίξει «ρώσικη ρουλέτα» για να τραβήξει την προσοχή όλων με το δικό του, δήθεν, θάρρος. Αλλά μετά ανακάλυψε ότι υπήρχε μια σφαίρα σε όλους τους θαλάμους του περίστροφου. Οπότε το μόνο που μπορούσε ήταν  να αυτοπυροβοληθεί…

psilosm@naftemporiki.gr

www.naftemporiki.gr

Διευρύνεται το χάσμα μεταξύ θανάτων και γεννήσεων στην Ελλάδα – Αποκαλυπτική η εικόνα σε δήμους και δημοτικές ενότητες

Ανησυχία από τα στοιχεία του Ινστιτούτου Δημογραφικών Ερευνών και Μελετών

PrimeNews

Τα φυσικά ισοζυγία (γεννήσεις-θάνατοι) στη χώρα μας έχουν αλλάξει πρόσημο, μετατρεπόμενα για πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία μας από θετικά σε αρνητικά, ουσιαστικά μετά το 2010. Η συνεχής αύξηση του πλήθους των ηλικιωμένων έχει προκαλέσει μια αύξηση των θανάτων που ξεκίνησε από τις αρχές της δεκαετίας του ‘50, ενώ η συνεχής μείωση του αριθμού των παιδιών που αποκτούν τα ζευγάρια προκάλεσε τη μείωση των γεννήσεων μετά το 1980.
Οι αντίστροφες πορείες θανάτων και γεννήσεων οδήγησαν αναπόφευκτα, από ένα σημείο και μετά, στην υπεροχή των πρώτων έναντι των δευτέρων, μια υπεροχή που μεγαλώνει συνεχώς: 38,5 χιλ. λιγότερες γεννήσεις από θανάτους την τριετία 2011-13 και 111 χιλ. το 2017-2019 (113 θάνατοι /100 γεννήσεις στην πρώτη και 143 στην δεύτερη). Στην τριετία όμως 2020-22 το έλλειμμα διευρύνθηκε σημαντικά καθώς το φυσικό ισοζύγιο ήταν αρνητικό κατά 169 σχεδόν χιλ. με αποτέλεσμα να αντιστοιχούν168 θάνατοι σε 100 γεννήσεις.
Η επιδημία προκαλώντας αυξημένη θνησιμότητα επιτάχυνε την αύξηση των θανάτων, ενώ οι επιπτώσεις στις γεννήσεις ήταν περιορισμένες, καθώς η μείωση τους (-13 χιλ. ανάμεσα στις δυο προαναφερθείσες τριετίες) ήταν λίγο μεγαλύτερη από την αναμενομένη.
Πρόκειται για κάποια από τα πρώτα συμπεράσματα που αναφέρονται σε ψηφιακό δελτίο του Ινστιτούτου Δημογραφικών Ερευνών και Μελετών (ΙΔΕΜ) με θέμα «Η επιδείνωση του φυσικού ισοζυγίου σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο (2020-22) και οι δυσοίωνες προοπτικές του». Οι δυο συγγραφείς του άρθρου αυτού (οι καθ. Βύρων Κοτζαμάνης και Βασίλης Παππάς, ιδρυτικά μέλη του ΙΔΕΜ) αναφέρουν επίσης, πως αν η αύξηση των θανάτων μετά την επιστροφή τους στις 130 χιλ. το 2023 θα είναι τα επόμενα χρόνια ηπιότερη, οι γεννήσεις ετησίως θα είναι κατά μέσο όρο αρκετά λιγότερες από τις 82 χιλ. που είχαμε το 2020-22 καθώς το πλήθος των γυναικών σε ηλικία απόκτησης παιδιών θα συνεχίσει να μειώνεται ενώ δεν αναμένονται ριζικές αλλαγές και στο ευρύτερο για τη δημιουργία οικογένειας και την απόκτηση παιδιών, περιβάλλον.
Μωρό
Τα φυσικά ισοζύγια θα παραμείνουν επομένως αρνητικά κυμαινόμενα γύρω από τις -55χιλ, ενώ η αναλογία γεννήσεων προς θανάτους, παρ’ όλες τις όποιες διακυμάνσεις της δεν πρόκειται να μεταβληθεί σημαντικά στο μέλλον.
Οι δυο ερευνητές αναφέρουν επίσης, ότι διαφοροποιήσεις της αναλογίας αυτής και οι αποκλίσεις της από τον μέσο όρο της τριετίας 2020-22 (1,68 θάνατοι ανά γέννηση σε εθνικό επίπεδο) είναι σημαντικές και διευρύνονται περνώντας από τις Περιφέρειες στις Περιφερειακές Ενότητες, και, στη συνέχεια, στους Δήμους και στις Δημοτικές Ενότητες. Διαπιστώνουν ειδικότερα, αναλύοντάς τα στοιχεία, ότι σε επίπεδο Περιφερειών το Νότιο Αιγαίο με λίγο περισσότερες γεννήσεις από θανάτους, διαφοροποιείται σημαντικά από τη Δυτική Μακεδονία όπου αντιστοιχούν σχεδόν 2,4 θάνατοι/γέννηση.
Οι αποκλίσεις από τον μέσο εθνικό διευρύνονται στις Περιφερειακές Ενότητες καθώς μόνον σε πέντε από αυτές, οι γεννήσεις είναι αρκετά περισσότερες από τους θανάτους και σε τέσσερις, θάνατοι και γεννήσεις δεν διαφέρουν σημαντικά, ενώ, στο άλλο άκρο, σε έντεκα Περιφερειακές Ενότητες αντιστοιχούν 2,5 ή και περισσότεροι θάνατοι ανά γέννηση. Σε επίπεδο δήμων (325 ενότητες), οι διαφορές ανάμεσα στο Δήμο Θήρας με 2 γεννήσεις ανά ένα θάνατο, και, στο άλλο άκρο, σε 49 δήμους (το 15% του συνόλου) με περισσοτέρους από 4 θανάτους/γέννηση (και 20 από αυτούς με 6 ή και περισσότερους) είναι συνταρακτικές.
Σε επίπεδο τέλος, Δημοτικών Ενοτήτων (Δ.Ε) οι αποκλίσεις από τον μέσο εθνικό όρο (1,68) διευρύνονται ακόμη περισσότερο: αν σε 19 από αυτές (το 2,1% του συνόλου) οι γεννήσεις υπερτερούν των θανάτων, σε 27 έχουμε μόνον θανάτους, σε 348 -το 1/3-, 4 ή περισσοτέρους και σε 196 (19% του συνόλου) 6 και περισσοτέρους θανάτους ανά γέννηση! Η μεγάλη πλειοψηφία των Δημοτικών Ενοτήτων του νησιωτικού χώρου, αναφέρουν οι δυο ερευνητές, των μεγάλων αστικών κέντρων καθώς και αυτών των μητροπολιτικών περιοχών Αθηνών και Θεσσαλονίκης έχουν θετικότατα ή ακόμη σχετικά ισορροπημένα φυσικά ισοζύγια.
Αντιθέτως, η ανισορροπία ανάμεσα στις γεννήσεις και τους θανάτους είναι εντονότατη στη μεγάλη πλειοψηφία των Δημοτικών Ενοτήτων που βρίσκονται στο κεντρικό και δυτικό τμήμα της ηπειρωτικής Ελλάδας καθώς και στη Κεντρική-Αν. Μακεδονία και Θράκη όπου αντιστοιχούσαν το 2020-22 συνήθως 3 ή και περισσότεροι θάνατοι ανά γέννηση, ενώ στο τμήμα αυτό της ηπειρωτικής Ελλάδας, εντοπίζονται και όλες σχεδόν οι 27 Δημοτικές Ενότητες που δεν είχαν γεννήσεις το 2020-22, αλλά μόνον θανάτους.
Μιλώντας στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο διευθυντής του Ινστιτούτου Δημογραφικών Ερευνών και Μελετών καθ. Βύρων Κοτζαμάνης τονίζει ότι αν μια αναλογία σε εθνικό επίπεδο 1,68 θανάτων/γέννηση είναι ανησυχητική (πόσο μάλλον όταν δεν αναμένεται βελτίωσή της τα επόμενα έτη με αποτέλεσμα την επιτάχυνση του ρυθμού μείωσης του πληθυσμού μας), το γεγονός ότι στις μισές σχεδόν (459 από τις 1036) Δημοτικές Ενότητες που βρίσκονται σχεδόν όλες στο ορεινό και ημιορεινό τμήμα της ηπειρωτικής Ελλάδας αντιστοιχούν ήδη περισσότεροι από 3 θάνατοι ανά γέννηση, προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη ανησυχία καθώς η μελλοντική δημογραφική δυναμική των Ενοτήτων αυτών είναι υποθηκευμένη.
Η υπερ-υπεροχή σε αυτές των θανάτων, αποτέλεσμα κυρίως των ηλικιακών τους δομών που συνδυάζουν πολλούς ηλικιωμένους (βλ. αυξημένους θανάτους) και περιορισμένο αριθμό ατόμων σε ηλικία δημιουργίας οικογένειας (βλ. λίγες γεννήσεις) θέτει βάσιμες αμφιβολίες ως προς τη δυνατότητα επιβράδυνσης της πληθυσμιακής τους κατάρρευσης, μιας κατάρρευσης που θα υποθηκεύσει αναπόφευκτα και την κοινωνική και οικονομική τους δυναμική.

primenews.press

Ο ΣΥΡΙΖΑ της… κρίσης

Είναι γνωστό ότι οι σκληρότεροι από τους πολέµους είναι οι εµφύλιοι κι αυτό δεν εξαιρεί τους κοµµατικούς εµφύλιους.

Κώστας Βαξεβάνης

Ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και περίπου ένα χρόνο έχει περάσει από τη µάχη χαρακωµάτων που βασάνιζε το κόµµα από τη γέννησή του στον ανοιχτό πόλεµο µε όλα τα µέσα. Τα πιο επικίνδυνα από αυτά είναι τα ανήθικα, όσα δηλαδή αµφισβητούν το ηθικό πλεονέκτηµα της Αριστεράς αφήνοντας υπονοούµενα για µαύρο χρήµα και χρησιµοποιώντας επιτηδευµένη ασάφεια. Η βίαιη αντιπαράθεση που είναι εµφανής στα social media και στις δηµόσιες δηλώσεις (πάλι τα ιερά όργανα του κόµµατος έπονται) απειλεί πλέον την υπόσταση του κόµµατος.

Κρίση δεν µαστίζει µόνο τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα πολιτικά κόµµατα της χώρας βρίσκονται σε εσωτερική αναταραχή και οι πολίτες µετατρέπονται σε θεατές ενός ιδιότυπου ριάλιτι στο οποίο καλούνται να επιλέξουν πρόσωπα που θα µπουν ή θα εγκαταλείψουν το παιχνίδι. Μόνο που στα ριάλιτι τουλάχιστον οι θεατές έχουν παρακολουθήσει όσα λένε και κάνουν οι πρωταγωνιστές.

Το ΠΑΣΟΚ µαστίζεται από την αντιπαράθεση που δηµιούργησαν η προσωπικότητα του Νίκου Ανδρουλάκη και η εξάρτησή του από τις επιλογές Μητσοτάκη. Στη Ν∆ ο Μητσοτάκης πλέον αντιµετωπίζεται ως ο πρωθυπουργός της µειοψηφίας του 28% που αργά ή γρήγορα θα πληρώσει. Η πορεία προς την εκλογή προέδρου της ∆ηµοκρατίας θα είναι το «πράσινο µίλι» για τον αρχηγό της Ν∆.

Ο εµφύλιος όµως στον ΣΥΡΙΖΑ έχει πολύ διαφορετική διάσταση και οφείλεται σε τρεις παράγοντες.

1. Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν το πιο ισχυρό ενοποιητικό στοιχείο στο κόµµα, µε το οποίο καλύπτονταν αδυναµίες και παρεκτροπές. Μετέτρεψε ένα κόµµα της διαµαρτυρόµενης συµπαθούς Αριστεράς σε κόµµα εξουσίας. Η νίκη του όµως σχετιζόταν περισσότερο µε τα προσωπικά του χαρίσµατα και τις συγκυρίες παρά µε τη λειτουργία ενός δοµηµένου κόµµατος. Η αποχώρηση Τσίπρα σήκωσε το χαλάκι και άφησε σε κοινή θέα την κοµµατική πραγµατικότητα των διαγκωνισµών και της πολιτικής µωροφιλοδοξίας.
2. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε παρά την κυβερνητική ευθύνη αλλά και αυτή της αξιωµατικής αντιπολίτευσης να µετασχηµατιστεί σε δοµηµένο κόµµα µε αρχές λειτουργίας και παραγωγή πολιτικής. Υπήρξε κόµµα των στελεχών, των φιλοδοξιών τους και της εικονικής τους πραγµατικότητας. Η κατάσταση κρίσης που επαναλαµβάνεται εδώ και χρόνια στον ΣΥΡΙΖΑ απαντά στο γιατί ένα κόµµα που εµπιστεύτηκαν οι πολίτες τις πιο δύσκολες στιγµές δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες και να θωρακίσει την κοινωνία. ∆εν έφταιγαν οι λεπτοµέρειες στον ιδεολογικό προσανατολισµό ούτε οι αποχρώσεις των διαφορών. Εφταιγε (και φταίει) η ποιότητα του στελεχικού δυναµικού που δεν απολογήθηκε στην ευθύνη που είχε αναλάβει αλλά στον πολιτικό νεοπλουτισµό, στην αλαζονεία και την ηµιµάθεια που τροφοδοτεί συνεχώς µια καταστροφική αυτάρκεια. Οι «ριζοσπάστες» συριζαίοι έγιναν στα 30 τους χρόνια υπουργοί και αντί να το αποτιµήσουν ως τιµητική ευθύνη, το θεώρησαν προσωπικό µέγεθος. Σε όλα αυτά βέβαια προστέθηκε και η ώσµωση µε ένα σύστηµα στο οποίο έπρεπε να θέσουν κανόνες, αντί να χαριεντίζονται µαζί του για να τροφοδοτούν το αφήγηµα της πολύτιµης προσωπικότητάς τους. Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που οδήγησε τη χώρα εκτός µνηµονίων δεν συνοδεύτηκε από τέτοιες θεσµικές αλλαγές που θα λειτουργούσαν µε τη δύναµη του παραδείγµατος για τον κόσµο σε βαθµό που να κάµψουν το αντιΣΥΡΙΖΑ µέτωπο. Η αντιµνηµονιακή αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ που τον έφερε στην εξουσία κατέληξε σε προσπάθεια διαχείρισης από στελέχη που πολλές φορές δεν µπορούσαν και δεν ήθελαν να δώσουν τίποτε παραπάνω.
3. Η εµφάνιση του Στέφανου Κασσελάκη έχει τη δική της καταλυτική δράση στον εµφύλιο. Ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εµφανίστηκε από το πουθενά, χωρίς στέρεο πολιτικό υπόβαθρο και επικράτησε για έναν κυρίως λόγο: εξέφρασε την ανάγκη να απαλλαγεί το κόµµα από τη µιζέρια και την αναπαραγωγή της θεωρίας του αιώνιου πλην όµως τίµιου θύµατος. Μπορεί ο Κασσελάκης να αποδίδει στον εαυτό του τη νίκη, αλλά η ουσία είναι ότι οι άλλοι έχασαν γιατί έχουν ταυτιστεί µε την ήττα. Ο Κασσελάκης αυτήν τη στιγµή δείχνει να κινδυνεύει από αυτό που παθαίνει κάθε νέος οδηγός ακριβώς την ώρα που θεωρεί ότι έµαθε να οδηγεί και δεν φοβάται: ακολουθεί την πορεία σύγκρουσης µε τον τοίχο. Μπορεί ακόµη και τα κόµµατα να χρειάζονται έναν καλό µάνατζερ, αλλά δεν είναι επιχειρήσεις. Είναι ζωντανοί οργανισµοί, που δηµιουργήθηκαν µέσα στον χρόνο και συγκροτούνται πάνω στη βάση ιδεών και αξιών. Η αποφασιστικότητα του πολιτικού ηγέτη δεν ορίζεται από τις αποφάσεις επιβολής στους άλλους, αλλά από τον σεβασµό που εµπνέει για να παίρνονται οι αποφάσεις. Η λύση σε ένα γραφειοκρατικό κόµµα δεν είναι το στήσιµο κοµµατικής παράγκας. Και τα δύο εξαιρούν από την εξίσωση τον κόσµο και τη συµµετοχή του στην πολιτική προς όφελος των φιλοδοξιών. Η αποποµπή στελεχών όπως ο Γιώργος Τσίπρας, ο ∆ιονύσης Τεµπονέρας ή ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος µε το επιχείρηµα ότι ήταν υπάλληλοι είναι προβληµατική. Ολα τα κόµµατα έχουν επαγγελµατικά στελέχη (δεν µπορεί να γίνει διαφορετικά) και αν τα συγκεκριµένα αποπέµπονται, τότε πρέπει να γίνει ευθεία παραδοχή ότι δεν κάνουν για τη δουλειά που έχουν αναλάβει. ∆ιαφορετικά πρόκειται για προγραφές και εκδικητική δράση.

Τα κόµµατα δεν είναι συλλογικότητες αρεστών στον πρόεδρο και στους ανθρώπους του, αλλά οργανωµένες οµάδες µε κοινή αντίληψη και δράση. Οι αντιλήψεις δοκιµάζονται και η δράση συναποφασίζεται.

Η ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ είναι γεµάτη από παράγκες µε τραπεζάκια που καλύπτονταν από Οµπρέλες και το αποτέλεσµα είναι γνωστό. Επίσης ζούµε σε αντιπροσωπευτική δηµοκρατία και τα κόµµατα µε όσους εκλέγουν είναι οι διαµεσολαβητές. Η «αδιαµεσολάβητη σχέση» µε τους πολίτες, αν και φαντάζει ως ιδανικό ζητούµενο, αποτελεί τρόπο και επιχείρηµα λειτουργίας άλλων πολιτευµάτων.

Ο Κασσελάκης έχει δικαίωµα να θέλει την αλλαγή του κόµµατος, όπως και χιλιάδες µέλη. Μόνο που οι αλλαγές πρέπει να εµπνεύσουν όσους απαρτίζουν το κόµµα. ∆εν υπάρχει αµφιβολία ότι πολλά από τα στελέχη που δηλώνουν ότι κλαίνε για το µέλλον του ΣΥΡΙΖΑ κλαίνε για το δικό τους µέλλον. Οι λειτουργίες τους είναι αποτέλεσµα αυτού που ο δηµοσιογράφος Γιώργος Λακόπουλος έχει χαρακτηρίσει επιτυχώς ως «µικροαστικό σταλινισµό». Αν ο πρόεδρος του κόµµατος το αντιλαµβάνεται ως παθογένεια, τότε δεν µπορεί να την ανακυκλώνει µε δική του ευθύνη.

Αν το ζητούµενο είναι ένα «κέλυφος ΣΥΡΙΖΑ» µέσα στο οποίο θα λειτουργεί ένα κόµµα θολών προδιαγραφών, τότε η πορεία είναι δεδοµένη. Αν η στρατηγική είναι να υπάρξει ο ΣΥΡΙΖΑ που θα παράγει πολιτική και θα διεκδικήσει την εξουσία, τότε απαιτούνται και µέλη εκτός από τον πρόεδρο. Μπροστά σε µια κρίση πρέπει να διαφυλάττονται η κρίση και η άποψη.

koutipandoras.gr

Χρήστος Παπαδόπουλος: Η A.I., αλήθειες, μύθοι και απομυθοποιήσεις

Ο διευθύνων σύμβουλος της Witside, εταιρείας που με την χρήση A.I. επεξεργάζεται και αξιοποιεί τεράστιο όγκο δεδομένων για λογαριασμό μεγάλων επιχειρήσεων και φορέων στην Ελλάδα,  Χρήστος Παπαδόπουλος, σε μια συζήτηση πάνω στα κρίσιμα πεδία της λεγόμενης Τεχνητής Νοημοσύνης (Α.Ι.) για τις αλήθειες, τους μύθους αλλά και τις απομυθοποιήσεις πάνω στην τεχνολογική επανάσταση, που πολλές φορές ξεπερνούν ακόμη και την επιστημονική φαντασία.  Όπως σημειώνει ,τα τελευταία χρόνια, η τεχνητή νοημοσύνη έχει γνωρίσει εκρηκτική ανάπτυξη. 

Όπως αποδεικνύεται όμως, από εμπειρικές παρατηρήσεις και επιστημονικές μελέτες,  αυτά τα επιτεύγματα  απέχουν ακόμη πολύ από το να θεωρηθούν νοήμονα. Στον βαθμό που με αυτό τον όρο περιγράφουμε την ιδιαίτερη ικανότητα του ανθρώπου όχι μόνο να θυμάται, να προσαρμόζεται ή να αντιγράφει, αλλά να αντιλαμβάνεται, να εξηγεί, να φαντάζεται και να επινοεί πρωτότυπες ιδέες. 

Τα πρόσφατα επιτεύγματα, της μηχανικής μάθησης όπως το ChatGPT, αν και δεν σκέφτονται «συνειδητά», με τον τρόπο δηλαδή που το κάνει ένας άνθρωπος, ούτε «κατανοούν» όσα λένε, είναι ικανά χάρη στο μέγεθος της πληροφορίας που έχουν «συμπεριλάβει», να αναγνωρίζουν ερωτήσεις και να απαντάνε με τρόπο που δείχνει νοημοσύνη.

Πρόκειται για μια επαναστατική εξέλιξη και ως τέτοια δεν δημιουργεί απλώς νέα εργαλεία. Διαμορφώνει και ένα νέο τρόπο αντίληψης, που θέτει επί τάπητος κομβικά ερωτήματα για το παρόν και το μέλλον του είδους μας και του πολιτισμού του.

Το μεγάλο ξεζούμισμα των μισθωτών κινεί την οικονομία στην Ελλάδα του Μητσοτάκη

Ερευνα του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ εξηγεί πώς το μεγάλο ξεζούμισμα των μισθωτών είναι αυτό που τελικά κινεί την οικονομία στην Ελλάδα του Μητσοτάκη

του Τζώρτζη Ρούσσου

Κομπορρημονούν ότι δήθεν έχουν αυξήσει τους μισθούς, ωστόσο η πραγματικότητα συνιστά βόρβορο για τα κυβερνητικά τους πεπραγμένα. Το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ, ένας επιστημονικός οργανισμός που ξεχωρίζει διαχρονικά για την αρτιότητα των αναλύσεών του, στην έκθεση για την ελληνική οικονομία 2024 περιγράφει ξεκάθαρα το «δηλητήριο» που ενσταλάζει στην πραγματική οικονομία ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Μπορεί το προφανές να είναι η μεγαλύτερη ποσοστιαία μείωση του πραγματικού εισοδήματος από εργασία (-8,3%) σε σχέση με όλες τις χώρες της ΕΕ των 27.

Μπορεί να είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι η Ελλάδα το 2023 κατέγραψε υψηλότερο επίπεδο δημόσιων εσόδων συγκριτικά με τον μέσο όρο της ευρωζώνης, αφού κυριότερη πηγή εισροής ρευστότητας της γενικής κυβέρνησης ήταν για ακόμη ένα έτος οι εισπράξεις από έμμεσους φόρους, με το ύψος τους να ανέρχεται στο 17,4% του ΑΕΠ έναντι 12,5% στην ευρωζώνη.

Μπορεί τα κέρδη των επιχειρήσεων, κυρίως από τον πληθωρισμό της απληστίας τους, να αποτυπώθηκαν ελάχιστα στους μισθούς (αν μια επιχείρηση αύξησε την κερδοφορία της κατά 4%, οι μισθοί των εργαζομένων αυξήθηκαν κατά 2%).

Πώς «σκοτώνει» τα νοικοκυριά

Ωστόσο το πραγματικά καταστροφικό έρχεται απ’ ό,τι συμβαίνει στο επίπεδο της κατανάλωσης. Σύμφωνα λοιπόν με τα συμπεράσματα του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, η μεγέθυνση της οικονομίας το 2023 και το πρώτο τρίμηνο του 2024 στηρίχτηκε στην κατανάλωση. Ομως η αύξηση των μισθών από το 2019 και η συμβολή της στο πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα και κατ’ επέκταση στην κατανάλωση των νοικοκυριών καταγράφονται και χαρακτηρίζονται ως πενιχρές.

Στην πράξη η κατανάλωση, που είναι βασική συνιστώσα της φορομπηχτικής ανάπτυξης του ΑΕΠ, προέρχεται κατά κύριο και πρώτο λόγο από τα εισοδήματα από μη μισθωτή εργασία και σε μικρότερο βαθμό από τα καταναλωτικά δάνεια που χορηγούν οι τράπεζες μόνο στα μεγάλα εισοδήματα. Στην πραγματικότητα, πέρα από τη διαρκή απόκλιση που καταγράφει η Ελλάδα από τους ευρωπαϊκούς δείκτες ποιότητας ζωής των κοινωνιών, έχουμε γιγαντοποίηση των κοινωνικών ανισοτήτων. Τουτέστιν οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι.

Διευρύνεται το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών

Οπως λοιπόν προκύπτει από τη σύγκριση μεταξύ του γ΄ τριμήνου του 2019 και του ίδιου τριμήνου του 2023, τα εισοδήματα από μη μισθωτή εργασία αυξήθηκαν από 17,8 δισ. ευρώ σε 18,3 δισ. ευρώ, ενώ από μισθωτή εργασία συμπιέστηκαν από 13,4 δισ. ευρώ σε 13,2 δισ. ευρώ.

Συνεπώς το πραγματικό εισόδημα από μισθωτή εργασία όχι μόνο δεν ανέκαμψε στο προ πανδημίας επίπεδο, αλλά αυξήθηκε η διαφορά του με τα εισοδήματα από μη μισθωτή εργασία. Ολα αυτά σε συνθήκες κρίσης κόστους ζωής που γεννά κατά κύριο λόγο η αισχροκέρδεια. Οπως παρατηρεί το ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, οι ολιγοπωλιακές αγορές, τα καρτέλ, η έλλειψη ανταγωνισμού, η κερδοσκοπία, η έλλειψη συστηματικών, αυστηρών και αποτελεσματικών ελέγχων, η αδιαφάνεια και χειραγώγηση τιμών σε όλη την εφοδιαστική αλυσίδα, ο υψηλός ΦΠΑ σε βασικά προϊόντα συνθέτουν μια μη βιώσιμη οικονομική πραγματικότητα που υπονομεύει την κοινωνική σταθερότητα.

Από την άλλη, οι πλούσιοι εξαιτίας αυτών των πρακτικών που φέρουν την ανεξίτηλη σφραγίδα «Κυριάκος Μητσοτάκης» πλουτίζουν περισσότερο σε βάρος των πολλών. Οπως προκύπτει από την ανάλυση του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, το πραγματικό εισόδημα πλούτου αυξήθηκε από 2,4 δισ. ευρώ το γ΄ τρίμηνο του 2019 σε 3,4 δισ. ευρώ το τρίτο τρίμηνο του 2023. Τη μεγαλύτερη συμβολή σε αυτή την εξέλιξη είχαν οι πραγματικοί τόκοι: αύξηση από 822 εκατ. ευρώ σε 1.663,1 εκατ. ευρώ στο ίδιο διάστημα. Τα μερίσματα παρουσίασαν επίσης σημαντική ενίσχυση το 2022 –έτος της μεγάλης αισχροκέρδειας σε βάρος της κοινωνίας– καθώς ένα μέρος των υψηλότερων κερδών των επιχειρήσεων διανεμήθηκε στους μετόχους.

Πηγή: documentonews.gr

Ο δικαιωματισμός διαβρώνει τα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Η διαφορετικότητα δεν κινδυνεύει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εκείνο που απουσιάζει είναι η ύπαρξη πραγματικών ηγετών που θα ενισχύσουν την ασφάλεια, την παραγωγή, την επιχειρηματικότητα και τον δυτικό τρόπο ζωής

Δημήτρης Σωτηρίου

Δικαιωματισμός: Το φθινόπωρο του 2019 όταν διαμορφώνονταν η επιτροπή της περιόδου 2019-2024 η ιδέα της νέας τότε προέδρου Ούρσουλας Φον Ντερ Λάιεν να δοθεί το όνομα στον τομέα που άνηκαν η εκπαίδευση, η εργασία και η μετανάστευση ‘προστασία του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής’ ξεσήκωσε πλήθος διαμαρτυριών.

Έντονη κριτική από τους ευρωβουλευτές των σοσιαλδημοκρατών, των πρασίνων, των φιλελευθέρων –κεντρώων της Renew Europe και των αριστερών διότι το όνομα ήταν πολύ ακροδεξιό και παραπλανητικό.

Ο δε επικεφαλής της ευρω-ομάδας Renew Europe δηλαδή της ομάδος του προέδρου Μακρόν ζητούσε για να διαφυλαχτούν οι αξίες της ένωσης να αφαιρεθεί η μεταναστευτική πολιτική από το χαρτοφυλάκιο ώστε να αποφευχθούν ατυχείς συνδέσεις.

Παρότι η πρόεδρος υπενθύμιζε ότι τα θεμέλια της ένωσης είναι ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η ελευθερία, η δημοκρατία, η ισότητα, το κράτος δικαίου και παρότι επικαλούνταν την ανάγκη υπεράσπισης των αξιών της ΕΕ που απειλούνταν από τους αντιπάλους της Ευρώπης το όνομα άλλαξε και στην θέση της λέξης ‘προστασία’ μπήκε η λέξη ‘στήριξη’.

Τα λόμπι είχαν κερδίσει, οι φιλελεύθεροι του Μακρόν επίσης ξεχνώντας ότι η παράνομη μετανάστευση στη Γαλλία έχει δημιουργήσει εντός της χώρας τους κράτοι εν κράτος δηλαδή απαγορευμένες ζώνες που είναι πια ξένοι θύλακες στο γαλλικό έδαφος και πού οι συμμορίες λυμαίνονται τα πάντα ενώ με τις παράνομες δραστηριότητες τους έχουν δημιουργήσει μια παράλληλη οικονομία που βασίζεται στο οργανωμένο έγκλημα το οποίο αδυνατεί να αντιμετωπίσει η επίσημη πολιτεία φοβούμενη τις αντιδράσεις.

Στην βάση αυτή δεν πρέπει να κάνει απολύτως καμία εντύπωση η ψήφος των απλών πολιτών της Γαλλίας αφού αυτοί βιώνουν καθημερινά την βία, τα σεξουαλικά εγκλήματα, τις κλοπές , τις δολοφονίες και γενικότερα την αδράνεια της επίσημης πολιτείας για την αντιμετώπιση αυτής της συνεχώς αυξανόμενης απώλειας χαρακτηριστικών που συνάδουν με τις βασικές αρχές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών στην Γαλλία δείχνει σαφέστατα τα πιστεύω μια κοινωνίας που βιώνει καθημερινά δύσκολες καταστάσεις και παρότι τα εύκολα πολιτικά συμπεράσματα μιλούν για την άνοδο της ακροδεξιάς αφού το κόμμα της Λεπέν έφτασε το 31,4% ενώ το κόμμα του Μακρόν συρρικνώθηκε στο 14,6% περίπου, η ουσία έγκειται στους χαλαρούς τρόπους που ορισμένοι ηγέτες αντιμετωπίζουν τα σύγχρονα προβλήματα των κοινωνιών τους.

Όλοι αυτοί που πρωτοστάτησαν στην αλλαγή της ‘προστασίας’ του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής θεωρώντας την ονομασία ακροδεξιά είδαν την εκλογική τους δύναμη να μειώνεται στις πρόσφατες ευρωεκλογές.

Η ευρώ-ομάδα της Renew Europe του Μακρόν έχασε 23 έδρες, οι πράσινοι 18 έδρες (οι οποίοι πράσινοι ξεγυμνώθηκαν και από τα όσα έλαβαν χώρα στα πλαίσια της πράσινης μετάβασης), οι σοσιαλδημοκράτες 4 έδρες και οι αριστεροί 1 έδρα.

Βέβαια η Κομισιόν αντί να ασχοληθεί με τα μεγάλα θέματα που απασχολούν τα εκατομμύρια των πολιτών της ένωσης, ακρίβεια, ασφάλεια, πρωτογενής και δευτερογενής τομέας, εφοδιαστικές αλυσίδες, ενέργεια, ασχολείται με τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ, θέτοντας τα μάλιστα στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής ατζέντας.

Η Βελγική προεδρία έθεσε σε ψηφοφορία νέα διακήρυξη για τα δικαιώματα τους την οποία δεν υπέγραψαν, η Ιταλία, η Ουγγαρία, η Λιθουανία, η Βουλγαρία, η Κροατία, η Ρουμανία, η Λετονία, η Τσεχία, η Σλοβακία, ενώ όσοι την υπερψήφισαν δεσμεύτηκαν να εφαρμόσουν στρατηγικές υπέρ των ΛΟΑΤΚΙ εντός των χωρών τους, και παράλληλα θα υποστηρίξουν τον διορισμό νέου επιτρόπου ισότητας ο οποίος θα είναι υπεύθυνος για την εφαρμογή της στρατηγικής υπέρ των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ.

Πάλι τα λόμπι επιβάλλονται στην Δημοκρατία, πάλι οι μειοψηφίες με δύναμη που απέκτησαν από την χωρίς όρια χρηματοδότηση που λαμβάνουν από κέντρα που προωθούν την ατζέντα woke καθορίζουν πολιτικές, ενώ πάλι τα ιδεολογικά κατασκευάσματα επιβάλλονται στην πραγματικότητα.

Οι ομάδες υπεράσπισης των ΛΟΑΤΚΙ είναι βαθιά ενσωματωμένες στα όργανα της ένωσης επηρεάζοντας υπέρ τους την διαδικασία λήψης αποφάσεων, ενώ οι διάφορες ΜΚΟ λειτουργούν με τρόπο υπερεθνικό χωρίς έλεγχο και χωρίς καμία θεσμική νομιμότητα.

Η διαφορετικότητα δεν κινδυνεύει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εκείνο που απουσιάζει είναι η ύπαρξη πραγματικών ηγετών που θα ενισχύσουν την ασφάλεια, την παραγωγή, την επιχειρηματικότητα και τον δυτικό τρόπο ζωής όπως αυτός έχει δημιουργηθεί στην βάση της εκπαίδευσης, του πολιτισμού και των αξιών που διαχρονικά έχουν υιοθετηθεί ως υπόβαθρα ανάπτυξης, ευημερίας και υψηλού επιπέδου πολιτισμού.

Λαμβάνοντας υπόψη τα ανωτέρω το 2029 δεν πρέπει να μας εκπλήξει το γεγονός της περεταίρω αύξησης των ποσοστών της πατριωτικής Δεξιάς και των κομμάτων που θα βρίσκονται ακόμα δεξιότερα της, και της υποχώρησης όλων αυτών που θεωρούν τα ευρωπαϊκά όργανα ως εργαλεία επιβολής της ατζέντας woke.

primenews.press

Γιατί κερδίζει η ακροδεξιά στη Γαλλία και παντού;

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

Το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο (RN) της Μαρίν Λεπέν είναι πρώτο κόμμα στη Γαλλία, «πώς φτάσαμε εκεί;» αναρωτιούνται τρεις κορυφαίοι αρθρογράφοι της Le Monde diplomatique και απαντούν:

Ο Εμμανουέλ Μακρόν μετά τις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου, όπου το κόμμα του Τζόρνταν Μπαρντέλα (Λεπέν) έλαβε διπλάσιες ψήφους από το δικό του, ουσιαστικά επικύρωσε διαλύοντας την Εθνοσυνέλευσης "την αποτυχία ενός «ακροκεντρώου» (σ.σ. δηλαδή τη δική του) πεπεισμένου ότι μια χώρα διοικείται όπως μια τράπεζα, την αποτυχία ενός παρορμητικού και αλαζονικού τύπου που ισχυρίστηκε ότι ήταν η ασπίδα ενάντια στην ακροδεξιά..." (ενώ συμμάχησε μαζί της για την ψήφιση του αντιμεταναστευτικού νόμου ανοίγοντας σ' αυτή τις πόρτες της εξουσίας.)  

«Οι πρώτες επιτυχίες του Εθνικού Μετώπου (FN) καταγράφηκαν στις τοπικές εκλογές το 1983 και συνέπεσαν με την υποταγή των σοσιαλιστών, που είχαν στην κυβερνητική εξουσία, στους περιοριστικούς κανόνες της Ενωμένης Ευρώπης και την  αποκήρυξη εκ μέρους τους της πολιτικής της «ρήξης με τον καπιταλισμό». Από τη στιγμή που «οι άρχουσες τάξεις εγκαταλείπουν μεγάλα τμήματα της οικονομικής, νομισματικής και νομικής κυριαρχίας τους στις υπερεθνικές αρχές, ο δημόσιος διάλογος, που μέχρι τότε κυριαρχούνταν από την αντίθεση μεταξύ νεοφιλελευθερισμού και σοσιαλισμού, επαναδιατυπώνεται με θέματα σχετικά με το έθνος, την ασφάλεια, την ταυτότητα, ακόμα και πολιτισμού.», γράφουν οι τρεις αρθρογράφοι.

Το κλειδί λοιπόν είναι η εγκατάλειψη από την Αριστερά του βασικού στοιχείου του προγραμματικού, πολιτικού της λόγου και της ταυτότητάς της που είναι «η ρήξη με τον καπιταλισμό», καθώς έτσι υποχρεώθηκε να αντιπαρατίθεται στα πεδία της ακροδεξιάς ταυτότητας που είναι το τρίπτυχο: «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια».

Όσο για τον «γάμο ευκαιρίας» που συνήψαν οι «αριστερές» δυνάμεις στη Γαλλία με το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, αυτός επειδή είναι «ευκαιρίας» δεν μπορεί να πείσει, αφού είναι βέβαιο ότι την επομένη των εκλογών θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη (όπως την προηγούμενη φορά). Άρα, δεν υπάρχει ισχυρή προγραμματική και ιδεολογική ουσία συγκόλλησης των διαφόρων αριστερών κομμάτων, ειμή μόνο οι ισχυροί «ναρκισσισμοί» των αριστερών «φυλάρχων» τους, παλιών και νεόκοπων.

*(Σε δημοσκόπηση στις 17 Ιουνίου, το Νέο Λαϊκό Μέτωπο είχε λάβει 25%-28% των προθέσεων ψήφου στον πρώτο γύρο, πίσω από το Εθνικό Μέτωπο (30%-33%), αλλά μπροστά από το προεδρικό κόμμα (18%)). Αν επαληθευτούν τα ποσοστά, αυτό «θα μπορούσε να δώσει το τελειωτικό χτύπημα στον Μακρόν και στις όποιες ελπίδες του να υπερασπιστεί τη θέση του στο κέντρο της «σκακιέρας», γράφει το Politico. Γι' αυτό από εδώ, δηλαδή μετά τις εκλογές, θεωρώ ότι θα ξεκινήσει η πραγματική πολιτική κρίση στη Γαλλία.

Ποιοι όμως θέλουν την ακροδεξιά;

Σύμφωνα με τις εκλογικές αναλύσεις, η ακροδεξιά της Μαρίν Λεπέν κέρδισε στις ευρωεκλογές την κεντροδεξιά συμμαχία του Εμανουέλ Μακρόν στην κατηγορία που περιλαμβάνει επιχειρηματίες και ανώτερα στελέχη. Η Λεπέν προσέλκυσε ψήφους με την αντιμεταναστευτική ρητορική της, την κριτική της για την ακρίβεια και τη μείωση της αγοραστικής δύναμης, καθώς και με τις υποσχέσεις της για τη μείωση του ΦΠΑ στην ενέργεια και την μερική επιστροφή της συνταξιοδότησης στα 60 χρόνια.

Αλλά εκτός από τους επιχειρηματίες, την ακροδεξιά ψηφίζουν νέοι (ηλικία 18-34) καθώς και αριστεροί ψηφοφόροι (για την ακρίβεια αυτοί που ψήφιζαν σοσιαλδημοκρατικά κόμματα). Τον περασμένο Μάρτιο η άνοδος της ακροδεξιάς στην Πορτογαλία (ακροδεξιό κόμμα Chega) οφείλονταν σύμφωνα με τον Armando Esteves Pereira στο γεγονός ότι κατέλαβε ένα χώρο που παραδοσιακά ανήκε στην αριστερή πτέρυγα του PS (σοσιαλιστές). Στην Γερμανία εκτιμάται ότι το SPD (του καγκελάριου Σολτς) έχασε σ’ αυτές τις εκλογές τα μεσαία στρώματα και έπαψε να εκφράζει τους εργαζόμενους γράφει το Der Spiegel. 

Αλλά γιατί οι «αριστεροί» ψηφοφόροι της Πορτογαλίας, της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας και άλλων χωρών μετακινούνται προς την ακροδεξιά; Λόγω της απάρνησης της ρήξης με τον καπιταλισμό των σοδιαλδημοκρατών και της υιοθέτησης ενός κάλπικου αντισυστημισμού από την ακροδεξιά. Τελικά, όπως σημείωνε ο Βρετανός σκηνοθέτης Κεν Λόουτς (artinews 11/7/2019): «Το κόμμα που εκπροσωπούσε κάποτε την Αριστερά (το Εργατικό κόμμα της Βρετανίας και όλα τα άλλα της λεγόμενης «κυβερνώσας αριστεράς») έχει υποστεί τέτοια μετάλλαξη που έχει καταλήξει να είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ήταν».

Έτσι ανοίγει ο δρόμος στην ακροδεξιά ως «εναλλακτική» του κεφαλαίου αλλά και των απογοητευμένων από την αριστερά εργαζομένων καθώς και των μικρών επιχειρηματιών. Μέχρι να πέσει η μάσκα του δήθεν «αντισυστημικού» προσώπου της κάθε Λεπέν, της κάθε Μελόνι, του κάθε Βελόπουλου. Αυτό συνέβη στην Ουγγαρία όπου για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, το κόμμα του Όρμπαν έχασε σημαντικό αριθμό ψήφων. Γιατί η ακροδεξιά μόλις ανέβει στην εξουσία δείχνει το πραγματικό αντιλαϊκό της πρόσωπο. Ο αντισυστημισμός της εξαερώνεται και γίνεται πούρος συστημισμός στην υπηρεσία του πιο ακραίου νεοφιλελευθερισμού. Και στην Αργεντινή οι εργαζόμενοι βγήκαν στους δρόμους μετά την ψήφιση των σκληρών μέτρων λιτότηταςς από την κυβέρνηση του ακροδεξιού Milei... 

artinews.gr

"Ιούλιος" Μιχάλης Βιολάρης

 ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΙΟΥΛΙΟ

.....ήρθε το καλοκαιράκι και βουρ στην θάλασσα για να καθαρίσουν σκοτούρες, σκέψεις  και ζοφερές εικόνες... έστω και προσωρινά... η ανάσα χρειάζεται για να βγουν τούτοι οι χρόνοι οι δίσεκτοι... υπομονή και καλό μήνα σε όλες κι όλους μας...

Η αλήθεια για ΦΠΑ και Ισπανία

Οι μισές αλήθειες βολεύουν πολιτικά, αλλά δεν χτίζουν σχέση εμπιστοσύνης με την κοινωνία

Νικόλ Λειβαδάρη

Η ιστορία του μειωμένου ΦΠΑ στην Ισπανία έχει γίνει κάτι σαν το παραμύθι χωρίς δράκο. Με βολικές μισές αλήθειες και με επίδικο το εάν θα απέδιδε το ισπανικό μοντέλο και στην εν Ελλάδι μάχη κατά της ακρίβειας.
Η κυβέρνηση λέει ότι δεν μειώνει τον ΦΠΑ διότι η μείωση δεν θα περάσει στην κατανάλωση αλλά θα τροφοδοτήσει τα κέρδη των επιχειρήσεων. Και μιλά για αποτυχία του ισπανικού παραδείγματος, υποστηρίζοντας, με αριθμούς και διαγράμματα, πως η μείωση, έως και μηδενισμός, του ΦΠΑ σε βασικά είδη διατροφής στην Ισπανία όχι μόνον δεν απέδωσε αλλά εν τέλει οδήγησε, αντί για πτώση, σε άνοδο του πληθωρισμού.
Αυτό όμως είναι η μισή αλήθεια, ή και κάτι λιγότερο.
Είναι όντως αλήθεια πως στην Ισπανία ο πληθωρισμός σήμερα είναι υψηλότερος απ’ ό,τι ήταν πριν από έναν χρόνο. Τον Μάιο έκλεισε στο 3,8% από το 3,4% του Απριλίου και από το 2,9% του Μαΐου του 2023.
Δεν είναι όμως αλήθεια πως ο πληθωρισμός των τροφίμων στην Ισπανία έχει ανέβει από τότε που η κυβέρνηση Σάντσεθ εφάρμοσε -και εξακολουθεί να εφαρμόζει- τον μειωμένο, ή και μηδενικό, ΦΠΑ στα βασικά είδη διατροφής. Αντιθέτως, ο ισπανικός πληθωρισμός τροφίμων υποχωρεί σταθερά: Τον Μάιο, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, είχε υποχωρήσει στο 4,4% από το 4,7% του Απριλίου και έναντι 12% τον Μάιο του 2023.
Είναι επίσης αλήθεια -την οποία επιμελώς όλοι αποφεύγουν να πουν- πως η άνοδος του γενικού πληθωρισμού στην Ισπανία οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στη σημαντική αύξηση των τιμών του ρεύματος. Για την ακρίβεια, οφείλεται στο γεγονός ότι ήρθη το παράλληλο μέτρο του μειωμένου ΦΠΑ και στο ρεύμα. Από τον Μάρτιο, η ισπανική κυβέρνηση ανέστειλε τον μειωμένο ΦΠΑ στο ρεύμα (που είχε εισαγάγει στην αρχή της ενεργειακής-πληθωριστικής κρίσης) και τον επανέφερε στο 21% από το 10%. Και έκτοτε ο πληθωρισμός ξαναπήρε την ανηφόρα.
Όλα αυτά προς απόδοση της όλης και πλήρους αλήθειας. Διότι οι μισές αλήθειες βολεύουν πολιτικά, αλλά δεν χτίζουν σχέση εμπιστοσύνης με την κοινωνία. Ειδικά όταν το 60% του εκλογικού σώματος έχει γυρίσει επιδεικτικά την πλάτη σε σύσσωμο το πολιτικό σύστημα….

nleivadari@naftemporiki.gr

naftemporiki.gr

Η ένοχη συνείδηση της επιστήμης

Η διανοητική προίκα που πήρε ο Ρόμπερτ Οπενχάιμερ από τη φύση τον τοποθέτησε σ’ έναν προμηθεϊκό ρόλο που κανείς δεν θα διάλεγε. Με την κατασκευή της ατομικής βόμβας διέπραξε μια ύβρη, η οποία τιμωρήθηκε με τη νέμεση.

Μανώλης Ανδριωτάκης

Διαβάζοντας τη χειμαρρώδη βιογραφία «Ο θρίαμβος και η τραγωδία του Ρόμπερτ Οπενχάιμερ» των Κάι Μπερντ και Μάρτιν Σέρουιν (εκδ. Τραυλός, μτφρ. Μαριλένα Κορωναίου), και βλέποντας έπειτα την ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν, μένει κανείς με την εντύπωση ότι η ιδιοφυΐα είναι περισσότερο κατάρα παρά ευλογία, κάτι που σε ένα βαθμό ίσως και να ισχύει. Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι διατηρείται ζωντανός έως σήμερα ο μύθος που συνδέει τη διάνοια με την τρέλα και την καταστροφή.

Η υψηλού επιπέδου διανοητική προίκα που πήρε ο Ρόμπερτ Οπενχάιμερ απ’ τη φύση, του επιφύλαξε μεν μια ζωή γεμάτη επιτεύγματα, δόξα και αναγνώριση, αλλά στην ουσία τον τοποθέτησε σ’ έναν προμηθεϊκό ρόλο που κανείς δεν θα διάλεγε. Με την κατασκευή της ατομικής βόμβας ο Οπενχάιμερ διέπραξε μια ύβρη, η οποία τιμωρήθηκε με τη νέμεση. Στην ουσία, πλήρωσε με την ίδια τη ζωή του το μεγάλο του χάρισμα. Βεβαίως, επειδή η πραγματικότητα είναι άναρχη, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γινόταν αν δεν ηγούνταν ο Οπενχάιμερ του Σχεδίου Μανχάταν στο Λος Αλαμος. Το αποτέλεσμα δείχνει ότι ήταν ο πλέον κατάλληλος. Κανείς δεν μπορεί να αποδράσει απ’ το πεπρωμένο του.

Το μαντίλι του Τρούμαν

Το ενδιαφέρον, και το τραγικό ταυτόχρονα, είναι ότι στο προσωπικό δράμα του Οπενχάιμερ αποτυπώνεται ένα διαχρονικό ηθικό πρόβλημα της επιστήμης. Τι γίνεται όταν η επιστημονική έρευνα χρησιμοποιείται για ανθρωποκτόνους σκοπούς; Ποια πρέπει να είναι η στάση των επιστημόνων; Πώς δικαιολογεί η επιστήμη τη συνεργασία της με τον πόλεμο; Στο Οβάλ Γραφείο του Λευκού Οίκου, ο Οπενχάιμερ δηλώνει στον πρόεδρο Χάρι Τρούμαν: «έβαψα τα χέρια μου με αίμα». Ο Τρούμαν του επιδεικνύει ένα μαντίλι και του λέει ότι εκείνος ήταν απλά ένα όχημα. Η ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι ήταν μια πολιτική απόφαση, κι ως γνωστόν οι πολιτικές αποφάσεις δεν λαμβάνονται από τους επιστήμονες.

Στο δράμα του Οπενχάιμερ αποτυπώνεται ένα διαχρονικό ηθικό πρόβλημα, είτε πρόκειται για την ατομική βόμβα είτε για την τεχνητή νοημοσύνη.

Ο Οπενχάιμερ ενσάρκωσε την ένοχη συνείδηση της επιστήμης του καιρού του. Μόνο μετά τη ρίψη της βόμβας κατάλαβε τι είχε κάνει, και έκτοτε δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να μιλάει περί διαφάνειας και περί διεθνούς συνεργασίας. Η επιστημονική έρευνα δεν συμβαίνει σε κενό, εκτός της Ιστορίας. Τα πορίσματά της γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από πολλούς ενδιαφερόμενους, είτε για καλό είτε για κακό, μέσα σε απρόβλεπτες πάντα συνθήκες. Ο Οπενχάιμερ πείστηκε να δουλέψει στο «μαραφέτι» (έχει ενδιαφέρον ότι η κωδική ονομασία της βόμβας μεταξύ των επιστημόνων ήταν «γκάτζετ», μια λέξη που σήμερα παραπέμπει ευθέως στις ηλεκτρονικές συσκευές που έχουμε όλοι στα χέρια μας), προκειμένου να νικηθούν οι ναζί. Δεν μπορούσε να προβλέψει ότι το όπλο του θα μας απασχολούσε έως σήμερα.

Η προβολή της βιογραφικής ταινίας του Νόλαν για τον «πατέρα της ατομικής βόμβας» συμπίπτει με τον θόρυβο που προκάλεσε τους προηγούμενους μήνες η παραίτηση του επονομαζόμενου «πατέρα της βαθιάς μάθησης», Τζεφ Χίντον απ’ την Google. Η διαδρομή του Χίντον είναι αρκετά διαφορετική από εκείνη του Οπενχάιμερ, αλλά έχει και μερικές αξιοσημείωτες ομοιότητες. Αμφότεροι συμπάθησαν στα νιάτα τους την Αριστερά, πέτυχαν σε επιστημονικούς κλάδους αιχμής, και στο τέλος μετάνιωσαν για το έργο της ζωής τους. Ο Τζεφ Χίντον δήλωσε ότι η τεχνητή νοημοσύνη, την ανάπτυξη της οποίας επιδίωξε και πέτυχε σε όλη του τη ζωή, μπορεί να πάρει μια πολύ προβληματική τροπή, φτάνοντας μέχρι και στον αφανισμό του ανθρώπινου είδους. Με την παραίτησή του θέλησε να δείξει στον κόσμο ότι ανησυχεί, αλλά βέβαια τώρα είναι αργά για τον ίδιο, όπως ήταν και για τον Οπενχάιμερ. Συνέβαλε στο να βγει το τζίνι απ’ το μπουκάλι, δοξάστηκε γι’ αυτό, αλλά τώρα, βλέποντας ότι δεν υπάρχει επιστροφή, μετανοεί.

Τραγικά πρόσωπα

Σε προσωπικό επίπεδο είναι βέβαιο ότι οι μεγάλοι αυτοί επιστήμονες βιώνουν μια τραγωδία. Κανείς δεν βγαίνει απ’ τον κινηματογράφο νιώθοντας ότι ο Οπενχάιμερ ήταν ένα κάθαρμα. Ούτε κάποιος μπορεί να ψέξει τον Χίντον για τη δουλειά του στη βαθιά μάθηση. Η επιστήμη ερευνά, η πολιτική αποφασίζει. Η δουλειά του επιστήμονα επαφίεται στη μοίρα που θα της επιφυλάξουν οι πολιτικοί, το έργο του είναι έρμαιο δυνάμεων που δεν μπορεί να ελέγξει, γι’ αυτό και είναι ένα τραγικό πρόσωπο. Ο επιστήμονας δεν μπορεί να απαλλαγεί απ’ την ένοχη συνείδησή του, είναι παγιδευμένος στην ευφυΐα του. Ξέρει ότι δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, γιατί έτσι δουλεύει ο εγκέφαλός του. Αν είναι τυχερός, μπορεί να δοξάζεται επ’ άπειρον γιατί ανακάλυψε ένα φάρμακο που δεν πρόλαβε να γίνει δηλητήριο. Αν είναι άτυχος, θα αναγκαστεί το ίδιο αυτό δηλητήριο να το καταπιεί γουλιά γουλιά.

kathimerini.gr

Κεντροαριστερά: Το δράμα εύκολα γίνεται τραγέλαφος

Αυτό συμβαίνει κατεξοχήν όταν το πολιτικό επίδικο φεύγει από τη μέση και οι προσωπικές (μωρο)φιλοδοξίες γιγαντώνονται.

Θέμης Τζήμας

Οι κρίσεις στα κόμματα μπορούν να καταστούν ό,τι πιο αναζωογονητικό για αυτά. Αλλά μπορεί και να μετατραπούν σε τραγέλαφο. Το τελευταίο είθισται να συμβαίνει κατεξοχήν όταν το πολιτικό επίδικο φεύγει από τη μέση και οι προσωπικές (μωρο)φιλοδοξίες γιγαντώνονται.
Η σύγκρουση Κασσελάκη-Τσίπρα και κάποιων από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η δεύτερη περίπτωση. Ο σημερινός παρακμιακός ΣΥΡΙΖΑ είναι γέννημα θρέμμα του Αλέξη Τσίπρα και της γραφειοκρατίας γύρω του. Αυτοί έβαλαν τον Κασσελάκη μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και χάρη σε αυτούς (προκειμένου να φύγουν αυτοί) η (ας πούμε) βάση του ΣΥΡΙΖΑ, με τον τρόπο που η προηγούμενη ηγεσία είχε επιβάλει, εξέλεξε τον Κασσελάκη. Ο Τσίπρας αποδοκιμάστηκε ξανά και ξανά σε εκλογές έως ότου αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ της αμερικανοκρατίας και των μνημονίων φτιάχτηκε επί ΣΥΡΙΖΑ όχι τώρα. Το γεγονός ότι τώρα, ξανά, ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να είναι κάτι κάπου (ή και οτιδήποτε οπουδήποτε) δε συνιστά πολιτικό επίδικο αλλά αφορμή για επιθεώρηση για το Δελφινάριο.
Στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, η εκστρατεία του Χάρη Δούκα για την προεδρεία κάνει το αντίστοιχο «ρεσάλτο» του Βαγγέλη Βενιζέλου το 2007 να φαντάζει πρότυπο θεσμικής και διαφανούς συμπεριφοράς. Ένα άνθρωπος που δεν έχει αλλάξει μια λάμπα ακόμα στο Δήμο Αθηναίων αλλά έχει προλάβει να υπογράψει απευθείας αναθέσεις για έναν άγνωστο αριθμό εσωκομματικών του φίλων θέλει να γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ηγέτης της κεντροαριστεράς, πρωθυπουργός γιατί ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι ο πρόεδρος που τον επέβαλε ως υποψήφιο δήμαρχο δεν είναι κατάλληλος. Και έτσι, πριν από οποιαδήποτε συνεδρίαση οργάνου είχε βγάλει μέχρι και ημερομηνία εσωκομματικών εκλογών, χωρίς ίχνος εναλλακτικής πολιτικής. Η πιο «πολιτική» δήλωση στο πλαίσιο της αμφισβήτησης Ανδρουλάκη είναι αυτή του Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλου ότι περίπου δεν κρατιέται να γίνει κυβέρνηση (δηλαδή υπουργός).
Βεβαίως, σε αυτό το τραγελαφικό δικομματικό γαϊτανάκι, όποιος θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, κλίνει σε όλες τις πτώσεις τη λέξη κεντροαριστερά, αριστερά ή «νέος-νέα-νέο». Η πραγματικότητα είναι ότι δεν υπάρχει ίχνος πολιτικής ουσίας μέσα στις παραπάνω αντιπαραθέσεις. Ίσως ποτέ πριν τα δύο κόμματα δεν ήταν τόσο αναντίστοιχα, τόσο σαφώς, με τη λαϊκή απαίτηση και ανάγκη (εξαιρουμένης της μνημονικής περιόδου φυσικά). Τα στρώματα που συναποτελούν την ιστορική τους βάση και το εν δυνάμει κοινωνικό μπλοκ εξουσίας απαιτούν όχι μόνο να πέσει ο Μητσοτάκης αλλά και να αλλάξει η πολιτική κατεύθυνση της χώρας. Μπορεί (και είναι λογικό ελλείψει καθοδήγησης) να μην προσδιορίζουν με απόλυτη σαφήνεια κάθε πτυχή μιας τέτοιας αλλαγής. Αυτή είναι άλλωστε η δουλειά των ηγεμονικών κομμάτων μαζών. Αντιλαμβάνονται όμως στο πετσί τους ότι ο συνδυασμός νεοφιλελευθερισμού, ολιγαρχίας και κλεπτοκρατίας δεν πάει άλλο διότι αλέθει ολοένα μεγαλύτερα τμήματα του ελληνικού λαού. Οι εργαζόμενοι ξεζουμίζονται ενώ η αυτοαπασχόληση βλέπει μπροστά της το φάσμα μιας νέας μνημονικής περιόδου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ βαρύνονται με μια μεγάλη ενοχή και πηγή αναξιοπιστίας: ότι στην προηγούμενη φάση κορύφωσης της οικονομικής κρίσης έφεραν μνημόνια, δηλαδή έπληξαν τους εργαζομένους και τους μικρομεσαίους υπέρ του μεγάλου και πολύ μεγάλου κεφαλαίου. Αν κάτι πρέπει να συζητήσουν είναι πώς θα αποφύγουν να κάνουν το ίδιο υπό αντίστοιχες ή παρόμοιες συνθήκες και πώς θα καθοδηγήσουν τον Ελληνισμό σε συνθήκες παγκοσμίου πολέμου και ιστορικών δομικών μετασχηματισμών.
«Τι να κάνουμε» εν μέσω παγκοσμίου πολέμου, τέλους του νεοφιλελευθερισμού και προσπάθειας διαμόρφωσης ολιγαρχικών πολεμικών οικονομιών, βαθιάς κρίσης της αστικής δημοκρατίας, ανάδυσης των νέων τεχνολογιών, κλιματικής αλλαγής, θα έπρεπε να είναι το ερώτημα. Γι’ αυτά τα ζητήματα και για όσα πηγάζουν από αυτά δε μιλάει κανείς εκ των πρωταγωνιστών της υπόθεσης της λεγόμενης κεντροαριστεράς. Και όμως: αυτά περιμένουν να συνδιαμορφώσουν οι κοινωνικές δυνάμεις που συνθέτουν την παρούσα και εν δυνάμει κοινωνική αλλά και εκλογική βάση της κεντροαριστεράς, είτε αυτή εκφραστεί από το ένα, είτε από το άλλο, είτε από ένα τρίτο κόμμα. Αν οι νέοι μη-προνομιούχοι δε συνδιαμορφώσουν και δε δουν τον εαυτό τους σε ένα στρατηγικό σχέδιο για τον Ελληνισμό, πολύ περισσότερο αν δε δουν τέτοιο σχέδιο έτσι κι αλλιώς, κανενός είδους «άνοιγμα», κανενός είδους επανίδρυση δεν μπορεί να κάνει το όποιο κόμμα της κεντροαριστεράς και της αριστεράς.
Και όμως: όποιος μιλήσει, όποιος τοποθετηθεί ουσιαστικώς επί αυτών δε θα είναι μόνο ο πρόεδρος ενός κόμματος αλλά και ο επόμενος Πρωθυπουργός, δεδομένου ότι το ρήγμα των ψηφοφόρων με τη δεξιά (και μάλιστα τη μητσοτακική) είναι δομικό, στρατηγικό και όχι συγκυριακό.
Η υψηλή πολιτική, η στρατηγική συζήτηση δεν αρκεί από μόνη της στην πολιτική σύγκρουση. Χρειάζονται μηχανισμοί και κινήσεις τακτικής. Αλλά χωρίς υψηλή πολιτική, στρατηγική, θεωρία και ιδεολογία, το αναζωογονητικό δράμα των κρίσεων καθίσταται επιθεωρησιακός τραγέλαφος. Ο Ελληνισμός χρειάζεται πολιτικές δυνάμεις εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης. Όχι μωροφιλόδοξους τύπους που διεκδικούν στην πραγματικότητα να κάνουν τη βάρδιά τους στο σύστημα εξουσίας μετά τον Μητσοτάκη.

Εικονογράφηση: Σαυροδρόμι του Otis L. Stanley

kosmodromio.gr

Μεταιχμιακές καταστάσεις παντού *

από Σύνταξη- 29 Ιουνίου, 2024
* editorial από τον 'Δρόμο της Αριστεράς' που κυκλοφορεί

Θυμόσαστε τον στίχο ενός τραγουδιού «αναπάντητες κλήσεις παντού»; Τώρα βρισκόμαστε σε μια κατάσταση με «μεταιχμιακές καταστάσεις παντού», με την έννοια ότι πολλά μέλλουν να αλλάξουν ή να «αλλάξουν». Είμαστε εν αναμονή νέων συσχετισμών και αλλαγών, κυοφορούνται εξελίξεις, υπάρχουν έντονα σημάδια οριακότητας σε πολλά πεδία μαζί – οικονομικά, πολιτικά, γεωπολιτικά. Και αυτή η ποιότητα (μεταιχμιακότητα) παρουσιάζεται ταυτόχρονα σε πολλές και διαφορετικές περιοχές.
Ρίξτε μια ματιά στην Ευρώπη: σε Γαλλία και Βρετανία έχουμε δύο σημαντικές εκλογικές διαδικασίες αμέσως μετά τις ευρωεκλογές. Στη Μέση Ανατολή προετοιμάζεται νέα κλιμάκωση με πόλεμο ενάντια στον Λίβανο. Στα Βαλκάνια όλα δείχνουν όχι ομαλότητα αλλά ένταση, κάτι σαν παραμονές καταιγίδας. Στον Καύκασο λειτουργούν εστίες, με σαφή ενίσχυση από Δυτικά κέντρα, για να θυμίζουν στον Πούτιν ότι μπορούν να του καταφέρουν πολλά κτυπήματα. Στο Ιράν έχουμε προεδρικές εκλογές μετά από ένα σοβαρό πλήγμα (θάνατος πρόεδρου και υπουργού Εξωτερικών σε «ατύχημα»). Στα ελληνοτουρκικά κυοφορούνται εξελίξεις και συμφωνίες που δεν είναι εύκολο να στηριχτούν εσωτερικά. Και όλοι περιμένουν να δουν τι θα γίνει τον Νοέμβριο στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ.
Όμως το ότι βρισκόμαστε σε μια ορισμένη μεταιχμιακή κατάσταση δεν σημαίνει στασιμότητα διεργασιών και έλλειψη κινήσεων από πολλές πλευρές, με στόχο τη δημιουργία όρων και προϋποθέσεων που να ενισχύουν τα κέντρα τα οποία πρωταγωνιστούν. Σε τέτοιες οριακές καταστάσεις και σε στιγμές που αναμένονται γεγονότα, εξελίξεις ή αποτελέσματα εκλογών και αλλαγής σκυτάλης και συσχετισμών, πολλά κέντρα ενεργοποιούν εστίες ή προβαίνουν σε κινήσεις που μπορεί να λειαίνουν το έδαφος ή να δημιουργούν τετελεσμένα. Αυτά συμβαίνουν τούτες τις μέρες σε πολλά μέτωπα.
Το τι θα γίνει σε Γαλλία και ΗΠΑ μέσα σε λίγο διάστημα έχει τη σημασία του: στην περίπτωση της Γαλλίας αφορά τον χώρο της Δυτικής Ευρώπης και της Ε.Ε., στην περίπτωση των ΗΠΑ αφορά ολόκληρο τον κόσμο.
Είναι αναμφίβολο ότι αυτό που λένε «κοινή γνώμη» (ή αλλιώς «οι κοινωνίες») κουβαλά τόνους δυσφορίας για τις πολιτικές που εφαρμόζονται, και ανησυχεί για την κλιμάκωση του πολέμου, της φτωχοποίησης, της κοινωνικής αποδιάρθρωσης. Αυτό οι Δυνατοί του σύγχρονου κόσμου νομίζουν ότι μπορούν να το συμμαζέψουν λέγοντας το γνωστό «πήραμε το μήνυμα». Μόνο που σε ορισμένες περιπτώσεις πρέπει να αντιμετωπίσουν έναν μικρό σεισμό σε πολιτικό επίπεδο. Οπωσδήποτε, το «βαθύ σύστημα» αντιδρά και παίρνει αποφάσεις ή δρομολογεί εξελίξεις.
Μέσα σε αυτό το μεταιχμιακό περιβάλλον έχουν συνεδριάσει και έχουν πάρει αρχικές αποφάσεις όλα τα βαριά όργανα του συστήματος: G7, σύνοδος «ειρήνης» για την Ουκρανία, απόρριψη ρωσικών προτάσεων για ειρήνη, συνέχιση της στήριξης του Ισραήλ στη γενοκτονία που προωθεί, ανανέωση της ηγεσίας του ΝΑΤΟ, συμφωνίες για τη σύνθεση της νέας Κομισιόν, ευθυγράμμιση σε πιο νεοφιλελεύθερη τροχιά της οικονομικής πολιτικής της Ε.Ε. Αυτή είναι η ουσία της Δυτικής συνταγής μέχρι νεωτέρας. Όλες οι κινήσεις μοιάζουν να θέλουν να φράξουν το δρόμο σε μια διαφορετική εξέλιξη, σε διαφοροποιήσεις ή έστω σε χαραμάδες διαφοροποίησης σε σημαντικά θέματα, όπως οι ενεργειακές σχέσεις Ευρώπης-Ρωσίας ή οι σχέσεις Γερμανίας-Κίνας.
Πίσω από την επίσημη δημοσιότητα και από όσα τα διεθνή ΜΜΕ διαφημίζουν ή «πληροφορούν», είναι φανερό πως το μπλοκάρισμα που υπάρχει στον Δυτικό κόσμο (στα πιο νευραλγικά του κέντρα) δημιουργεί όρους μεγάλων αναζητήσεων και διεργασιών για φόρμουλες ή «λύσεις» που θα μπορούσαν να τον βγάλουν από την καθοδική πορεία του. Τα αδιέξοδα των μονόδρομων ή της παντοδυναμίας που έχει πλέον απολεσθεί δημιουργούν όρους «ενδορρήξεων» και κρίσης στρατηγικής μέσα σε ισχυρά κέντρα. Ο Δυτικός κόσμος λειτουργεί υπό διαρκή πίεση. Όχι απλά από κρισιακά φαινόμενα ή λόγω πολιτικής κρίσης, αλλά και από την ανάδυση άλλων κέντρων με δική τους στρατηγική, και με μέσα για να πετύχουν τους ιδιαίτερους στόχους τους. Η τάση προς τον πόλεμο είναι μια ορισμένη κλασική λύση. Αλλά και σε αυτό το πεδίο τα προβλήματα δεν είναι καθόλου μικρά και οι απαντήσεις όχι δεδομένες. Δηλαδή η έκβασή τους δεν είναι σίγουρα θετική για τους εμπρηστές του πολέμου.
Τώρα ας δούμε τη μεταιχμιακότητα σε σχέση με τη χώρα μας. Πώς εμπλέκεται σε αυτήν, τι υποχρεώσεις αναλαμβάνει, τι ρόλο της επιφυλάσσουν, τι επιλογές έχει, πού οδηγείται από την αλλαγή συσχετισμών στα Βαλκάνια και στη Ν.Α. Μεσόγειο. Αυτά που συμβαίνουν στο ριάλιτι της κεντροαριστεράς στη χώρα μας δείχνουν πόσο γυμνοί είμαστε, και πόσο δεν κουβεντιάζονται τα σοβαρά προβλήματα και οι μεγάλες απειλές που θεριεύουν. Κάνουμε πως δεν τις βλέπουμε ή δεν τις ακούμε.
Το «υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας» οξύνεται και περιπλέκεται κι άλλο…

Πηγή: edromos.gr

«Aτομικός αυτοπροσδιορισμός»: Ο επίσκοπος και το μαρούλι

Στην εποχή του επιθανάτιου ρόγχου του, το κεφάλαιο δεν αρκείται μόνο στην εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης του ανθρώπου, αλλά παρεμβαίνει ολόπλευρα στη διαμόρφωση της σκέψης, της συνείδησης και της προσωπικότητάς του, ακόμα και του σώματός του…
  
Κατιούσα 

Οι περισσότεροι μάλλον θα γελούσαμε σκεπτόμενοι πως ένα πρόβατο θα ευελπιστούσε ότι θα διέφευγε ζωντανό από μια σύναξη πεινασμένων λύκων, απλά και μόνο επειδή αυτοί θα έπρεπε να σεβαστούν την επιθυμία του να αυτοπροσδιορίζεται ως μαρούλι. Τα πράγματα, όμως, με τέτοιες αντιλήψεις περί «ατομικού αυτοπροσδιορισμού» είναι πολύ σοβαρά, για να αρκούμαστε σε τέτοιους αστεϊσμούς. Αλλωστε, πρόκειται για αντιλήψεις που οι ρίζες τους βρίσκονται αιώνες πριν, και δεν είναι τώρα η πρώτη φορά που ο μαρξισμός καλείται να τις αντιμετωπίσει.
Κάποιος που δεν έχει ασχοληθεί με το πιο σπουδαίο, ίσως, φιλοσοφικό έργο του Λένιν, τον «Υλισμό και Εμπειριοκριτικισμό», και τη σημασία του, θα μπορούσε να προσπεράσει ως αδιάφορη σύμπτωση το ότι η φετινή, 100ή επέτειος του θανάτου του Λένιν ακολουθεί την περσινή 270ή του θανάτου του Βρετανού υποκειμενικού ιδεαλιστή φιλοσόφου Τζορτζ Μπέρκλεϊ και ακολουθείται του χρόνου από την 340ή επέτειο της γέννησής του. Εξάλλου, γιατί να ενδιαφέρουν κάποιον σήμερα οι απόψεις του επισκόπου Μπέρκλεϊ και των επιγόνων του και η κριτική του Λένιν σε αυτές, όταν μοιάζουν τόσο ανεπίκαιρες, κυριολεκτικά εκτός εποχής και κλίματος;
Ομως, η ανάπτυξη της ταξικής πάλης μέσα στα χρόνια και οι σύγχρονες απαιτήσεις της ιδεολογικοπολιτικής αναμέτρησης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου τα έφεραν έτσι, που σήμερα ο κίνδυνος του μεταφυσικού ιδεαλισμού προβάλλει και πάλι απέναντι στο επαναστατικό εργατικό κίνημα.
Μόνο που, αντί για τις συνθήκες του 18ου αι., ο υποκειμενικός ιδεαλισμός προωθείται σήμερα στο έδαφος της προσωρινής επικράτησης της αντεπανάστασης από τα τέλη του 20ού αι., καθώς και της ραγδαίας επιστημονικής και τεχνολογικής ανάπτυξης που, από τη μια, διαμορφώνει δυνατότητες διευρυμένης ικανοποίησης σύγχρονων αναγκών και, από την άλλη, συμβάλλει στην εντατικοποίηση και αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης και σε νέες μορφές χειραγώγησης στον 21ο αι.

Παλιές αντιδραστικές αντιλήψεις…
Ο Μπέρκλεϊ θεωρούσε τα πράγματα ως αθροίσματα αισθημάτων και αρνούνταν την ύπαρξή τους έξω από την ανθρώπινη γνώση. Με την όρασή μου, έλεγε, σχηματίζω τις ιδέες των χρωμάτων, με την αφή αντιλαμβάνομαι το μαλακό και το σκληρό, με την ακοή τους ήχους κ.ο.κ. Αυτό, λοιπόν, που ονομάζουμε «μήλο», για παράδειγμα, δεν είναι τίποτε άλλο από μια συλλογή διαφόρων ιδεών και αισθημάτων που τα παρατηρούμε ενωμένα και τα θεωρούμε σαν ένα ξεχωριστό πράγμα. Η ουσία της διδασκαλίας του είναι η άρνηση της ύπαρξης της ύλης, της αντικειμενικής πραγματικότητας, έξω κι ανεξάρτητα από τον νου, και της γνωσιμότητάς της.
Χωρίς να αμφισβητεί ότι υπάρχει διάκριση ανάμεσα στα πράγματα που βλέπουμε κι αγγίζουμε, από τη μια, και τις χίμαιρες, από την άλλη, ο Μπέρκλεϊ υποστηρίζει ότι τόσο τα μεν, όσο και οι δε, υπάρχουν στον νου και μόνο εκεί, όχι έξω από αυτόν. Οπως ακριβώς οι χίμαιρες υπάρχουν στη φαντασία μας, έτσι και τα πράγματα τα αντιλαμβανόμαστε μόνο ως συλλογές ιδεών ή συνδυασμούς αισθητηριακών ιδιοτήτων, όπως η έκταση, το βάρος, το χρώμα κ.λπ. Η διαφορά τους είναι μόνο ότι οι ιδέες που προκαλεί ο ανθρώπινος νους, όπως οι χίμαιρες, είναι πιο αδύνατες κι ασταθείς από τις ιδέες που δεχόμαστε από τις αισθήσεις, οι οποίες μιλάνε για την επενέργεια ενός νου πιο δυνατού και πιο σοφού από τον ανθρώπινο.
Απέναντι σε τέτοιες απόψεις, ο Λένιν ανέπτυξε στον «Υλισμό και Εμπειριοκριτικισμό» την επιστημονική, διαλεκτική – υλιστική θεωρία της γνώσης, θεμελιώνοντας τη δυνατότητα της αντικειμενικής γνώσης των νόμων της φύσης και της κοινωνίας. Οπως υπογράμμιζε, η μοναδικά απόλυτη παραδοχή της ύπαρξης της ύλης έξω από τη συνείδηση και το αίσθημα του ανθρώπου είναι αυτό που ξεχωρίζει τον διαλεκτικό υλισμό από τον ιδεαλισμό και τον αγνωστικισμό. Το έργο αυτό του Λένιν εξακολουθεί και σήμερα να αποτελεί υπόδειγμα για την πάλη ενάντια σε σύγχρονες αντιδραστικές θεωρήσεις, που επιχειρούν να προβάλουν διάφορους παράγοντες στο επίκεντρο της μελέτης των κοινωνικών φαινομένων έναντι των νομοτελειών της κοινωνικής ανάπτυξης.

…πλασάρονται με νέο αμπαλάζ
Στη σημερινή του εκδοχή, ο υποκειμενικός ιδεαλισμός εμφανίζεται με τη μορφή του μεταμοντέρνας κοπής ανορθολογισμού που εκφράζεται με τις αντιλήψεις και τα ιδεολογήματα του «ατομικού αυτοπροσδιορισμού» και της συγκρότησης του ατόμου ως σύνθεσης πολλαπλών ταυτοτήτων. Πρεσβεύει ότι ο εργαζόμενος είναι δήθεν ελεύθερος να αυτοπροσδιορίζεται αυθαίρετα με βάση τις όποιες ατομικές του επιθυμίες, υπονομεύοντας τη δυνατότητα κατανόησης της αντικειμενικής κοινωνικής πραγματικότητας ως τέτοιας ή και αμφισβητώντας την ίδια την ύπαρξή της. Να που ξαναβρίσκουμε μπροστά μας, λοιπόν, τον επίσκοπο Μπέρκλεϊ.
Σε μια εποχή κατακλυσμιαίων επιστημονικών και τεχνολογικών δυνατοτήτων, που μας επιτρέπουν να παρεμβαίνουμε από το Διάστημα μέχρι το DNA και τον εγκέφαλο, οι διάφορες εκφράσεις του υποκειμενικού ιδεαλισμού παρουσιάζουν την πραγματικότητα, σε όλες τις πτυχές της, ως κοινωνική κατασκευή που δεν εδράζεται σε αντικειμενικά θεμέλια.
Κάπως απλουστευτικά, θεωρείται πως ό,τι υπάρχει γύρω μας, μαζί και η κοινωνία, είναι ανθρώπινα δημιουργήματα, που θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά πλασμένα. Το ότι έγιναν έτσι κι όχι αλλιώς, είναι αποτέλεσμα επιλογών και συσχετισμών. Δεν υπάρχει κανένας αντικειμενικός παράγοντας που να καθορίζει τα πώς και τα γιατί. Σα να λέμε, δεν υπάρχει καμία αδυσώπητη νομοτέλεια του καπιταλισμού που επιτάσσει την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης για τη μεγιστοποίηση του καπιταλιστικού κέρδους. «Με έναν νόμο κι ένα άρθρο», όπως έλεγαν και κάποιες ψυχές πριν από λίγα χρόνια, θα μπορούσαμε, αν θέλαμε, να κάνουμε τον καπιταλισμό να γίνει ανθρώπινος.
Ετσι, αυτό που απορρέει από την ίδια την πραγματικότητα, δηλαδή η δυνατότητα συνειδητού και σκόπιμου μετασχηματισμού της μέσα από την ανάπτυξη της κοινωνικής δραστηριότητας, διαστρεβλώνεται και η ατομική βούληση παρουσιάζεται ως γενεσιουργός αιτία της κοινωνικής πραγματικότητας. Με αυτόν τον τρόπο, αποκρύβεται ότι η ανθρώπινη δραστηριότητα αναπτύσσεται στα πλαίσια των αντικειμενικών δυνατοτήτων και περιορισμών που θέτουν η ίδια η αντικειμενική – φυσική και κοινωνική – πραγματικότητα, οι νομοτέλειες που διέπουν την ανάπτυξή της, καθώς και η γνωσιμότητα αυτών.
Σε αυτήν τη βάση, επίσης, κάθε σύγχρονο κοινωνικό πρόβλημα αποκόπτεται από τη ρίζα του, δηλαδή από το πώς αναπτύσσεται μέσα στην κοινωνία της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, και συσκοτίζεται η μόνη ρεαλιστική προοπτική επίλυσής του, δηλαδή το οριστικό ξερίζωμα των αιτιών που το προκαλούν και το αφήνουν να θεριεύει.
Σύμφωνα με τέτοιες θεωρήσεις, οτιδήποτε αντιλαμβανόμαστε από τον κόσμο που μας περιβάλλει δεν είναι παρά ένα άθροισμα ερμηνειών διαφορετικών υποκειμενικών εμπειριών και βιωμάτων. «Θεοποιώντας», έτσι, την υποκειμενική αντίληψη ο σύγχρονος ιδεαλισμός και ανορθολογισμός, με όχημα τον «ατομικό αυτοπροσδιορισμό», θεωρεί τον κάθε άνθρωπο ως σύνθεση διαφόρων κοινωνικών εντάξεων (π.χ. ηλικία, φύλο, εθνότητα, κοινωνική τάξη, πολιτισμικές ομάδες κ.λπ.), όπως τις προσλαμβάνει υποκειμενικά στην κάθε δεδομένη φάση, αποδίδοντας σε καθεμιά από αυτές και μια διαφορετική «ταυτότητα».
Ετσι, για παράδειγμα, ο κεφαλαιοκράτης και ο εργάτης παύουν να διακρίνονται ουσιωδώς από την άποψη της μεταξύ τους εκμεταλλευτικής σχέσης και μπορούν να συνυπάρχουν σε μια ομαδοποίηση – «κοινότητα» που συγκροτείται στη βάση κάποιων κοινών τους επιλογών (π.χ. «vegan κοινότητα» κ.ά.).
Σε αυτό το πλαίσιο, η επιδίωξη απόδοσης/διεκδίκησης της κάθε επιμέρους ταυτότητας καταλήγει να συναντιέται με έναν φιλελεύθερης κοπής δικαιωματισμό: Η απόδοση μιας ταυτότητας συνοδεύεται από τη διεκδίκηση θεσμικής κατοχύρωσης ατομικών δικαιωμάτων που συνάδουν με αυτή από το αστικό κράτος. Το «είσαι ό,τι δηλώσεις», που ίσως θυμούνται οι παλιότεροι, δηλαδή, αλλά αυτήν τη φορά με τη βούλα του αστικού κράτους και σπόνσορα τα ευρωατλαντικά επιτελεία.
Κι εδώ είναι που ξαναβρίσκουμε μπροστά μας το μαρούλι του τίτλου, αυτήν τη φορά, όμως, με τη μεταφορική έννοια, αφού είναι απίστευτος ο πακτωλός χρημάτων που σπρώχνονται για την προώθηση και εμπέδωση τέτοιων αντιλήψεων μέσα από πολλούς διαύλους, με τα πιο χαρακτηριστικά, ίσως, παραδείγματα να έρχονται από τον χώρο του πολιτισμού.

Στον δρόμο του Λένιν, εντείνουμε το ιδεολογικό μέτωπο με τον «ατομικό αυτοπροσδιορισμό»
Στην εποχή του επιθανάτιου ρόγχου του, το κεφάλαιο δεν αρκείται μόνο στην εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης του ανθρώπου, αλλά παρεμβαίνει ολόπλευρα στη διαμόρφωση της σκέψης, της συνείδησης και της προσωπικότητάς του, ακόμα και του σώματός του. Μέσα από τέτοιες θεωρήσεις, ο εργαζόμενος άνθρωπος, που αποτελεί το πραγματικό υποκείμενο της κοινωνικής ζωής, απογυμνώνεται από κάθε αντικειμενικά ανθρώπινο προσδιορισμό (τάξη, φύλο, έθνος κ.λπ.), έτσι που απομένει μόνο το άτομο – αντικείμενο καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, ως άγραφος πίνακας στον οποίο μπορούν να εγγραφούν όλες οι επιδιώξεις του κεφαλαίου.
Η όλο και πιο επιθετική προώθηση της ατζέντας του «ατομικού αυτοπροσδιορισμού» και του «ατομικού δικαιωματισμού» από τα ευρωατλαντικά επιτελεία έχει διττή στόχευση. Αφενός, να ξεμακραίνουν από τον ορίζοντα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων η μόνη ρεαλιστική προοπτική ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών τους και ο δρόμος για την πραγμάτωσή της. Αφετέρου, ως σύγχρονες ανάγκες τους να κατανοούνται οι ανάγκες του κεφαλαίου και ως δρόμος για την πραγμάτωσή τους να κατανοείται η επίτευξη των στόχων της εξουσίας του.
Να γιατί παραμένει και σήμερα μεγάλη η ανάγκη να εντείνουμε το ιδεολογικό μέτωπο με τέτοιες θεωρήσεις, ακολουθώντας το δίδαγμα και το παράδειγμα του Λένιν, ο οποίος δεν δίστασε να αφιερώσει σημαντικές δυνάμεις και χρόνο για να ολοκληρώσει τον «Υλισμό και Εμπειριοκριτικισμό», ακόμα και σε βάρος άλλων, φαινομενικά πιο πιεστικών και άμεσων καθηκόντων, ακριβώς γιατί είχε αντιληφθεί ότι η νίκη των επαναστατικών μαρξιστικών ιδεών στο πεδίο της φιλοσοφίας ήταν αποφασιστικής σημασίας καθήκον για την ισχυροποίηση του κομμουνιστικού κόμματος και την επίτευξη των σκοπών του.

Του Δημήτρη Κοιλάκου μέλους της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ και της Κομματικής Επιτροπής Οργανώσεων του ΚΚΕ στο Εξωτερικό
 

Αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου Σάββατο 29 Ιούνη 2024 – Κυριακή 30 Ιούνη 2024

katiousa.gr