Mpelalis Reviews

Mpelalis Reviews

Τετάρτη 31 Ιουλίου 2024

«Στην Κάσο ΛΟΥΦΑΞΑΜΕ»! Κωνσταντίνος Λουκόπουλος για την ελληνική υποχώρηση


«Η Ελλάδα στην Κάσο υποχώρησε ατάκτως…Λουφάξαμε…Δυστυχώς η Τουρκία κέρδισε κι εμείς χάσαμε. Ποιος μηχανισμός απεμπλοκής; Πρώτη φορά ακούσαμε την ύπαρξη του». Ο Αντιστράτηγος ε.α και γεωπολιτικός-γεωστρατηγικός αναλυτής Κωνσταντίνος Λουκόπουλος, δεν «στρογγυλεύει» τα γεγονότα στην Κάσο. Γεγονότα που επαναφέρουν το ερώτημα για τους χειρισμούς της κυβέρνησης Μητσοτάκη στα ελληνοτουρκικά.
Ο κ.Λουκόπουλος μιλά για όσα φαίνεται να έρχονται στο Αιγαίο αλλά και στην Κύπρο. Οι προβλέψεις του δεν μπορούν να είναι αισιόδοξες με όσα βλεπουμε να συμβαίνουν.
Σε πρώτη φάση η δορυφοροποίηση της Ελλάδας από την Τουρκία είναι ο πρώτος μεγάλος κίνδυνος. Δυστυχώς η ελληνική κυβέρνηση μοιάζει με τις κινήσεις της να αποδέχεται τον ρόλο του δορυφόρου.

Τροπολογία – πραξικόπημα για ύποπτα πόθεν έσχες...


Τζώρτζης Ρούσσος

Με τρεις εξαμβλωματικές παρεμβάσεις η κυβέρνηση δημιουργεί «ανοιχτές θύρες» ώστε να ξεφεύγουν οι επίορκοι πολιτικοί, δικαστές και εισαγγελείς από τη δαγκάνα του ελέγχου...
Εν μέσω θέρους συζητείται τροπολογία του υπουργείου Δικαιοσύνης που αφορά συγκεκριμένα άρθρα του νόμου για το πόθεν έσχες –ψηφίστηκε τον Φεβρουάριο του 2023 και ακόμη δεν έχει εφαρμοστεί– μέσω της οποίας «ξεδοντιάζεται» η αρχή για το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος. Πώς θα γίνει; Με την καταστροφή των πόθεν έσχες και των αποδεικτικών στοιχείων μετά το τέλος της πενταετίας. Ο σκοπός εξόφθαλμος. Ακόμη κι αν υπάρξουν σοβαρά στοιχεία η αρχή δεν θα μπορεί να διερευνήσει για τις… αδιευκρίνιστες μίζες αν αυτές αφορούν το διάστημα πριν από την πενταετία.
Είναι τόσο εξαμβλωματικές οι παρεμβάσεις του αρμόδιου υπουργού Γιώργου Φλωρίδη που κατά τη συζήτηση της τροπολογίας στη Διαρκή Επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης τόσο ο επικεφαλής της Αρχής Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες Χαράλαμπος Βουρλιώτης όσο και εκπρόσωποι της Ενωσης Ελληνικών Τραπεζών και της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα αντέδρασαν στις κυβερνητικές παρεμβάσεις που προσφέρουν «ατραπούς διαφυγής» σε όσους κρατικούς αξιωματούχους «λαδώνονται».

Εν αρχή ην η διαγραφή των αποδείξεων
Σύμφωνα με την τροπολογία Φλωρίδη, πλέον δεν θα κρατούνται τα στοιχεία (οι δηλώσεις πόθεν έσχες και τα ηλεκτρονικά αρχεία από το Γενικό Εμπορικό Μητρώο, χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, πιστωτικά ιδρύματα κ.λπ.) 15 χρόνια όπως γινόταν έως τώρα, αλλά εντός πενταετίας θα καταστρέφονται. Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι αν κάποιος από τους υπόχρεους υποβολής δήλωσης πόθεν έσχες καταληφθεί, όπως οι Αδωνης Γεωργιάδης και Δημήτρης Αβραμόπουλος, με «αδιευκρίνιστα» ποσά δεν θα μπορεί να γίνει μετά την παρέλευση των πέντε ετών ταυτοποίηση από την αρχή για το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος, αφού δεν θα υπάρχουν αρχεία.
Με τον ίδιο τρόπο (παρέλευση πενταετίας) θα είχαν σβηστεί, εάν ίσχυαν αυτές οι διατάξεις, οι ψευδείς δηλώσεις πόθεν έσχες του Κυριάκου Μητσοτάκη και της συζύγου του Μαρέβας Γκραμπόφσκι, οι οποίοι από τη δήλωση περιουσιακής κατάστασης για το φορολογικό έτος 2016 παρανόμως δεν περιλάμβαναν στο πόθεν έσχες τη γαλλική εταιρεία στην οποία ανήκει το σπίτι του Βολταίρου.
«Μια τέτοια προβλεπόμενη εκ του νόμου, ωστόσο, επέκταση του ελέγχου, που συμβαίνει εξάλλου σε πλείστες όσες περιπτώσεις, καθίσταται ωσαύτως ανέφικτη εφόσον τα κρίσιμα δεδομένα των δηλώσεων θα έχουν διαγραφεί αμέσως μετά το πέρας της πενταετίας από τη λήξη του έτους υποβολής τους» είναι η διατύπωση της Αρχής Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες στο έγγραφο που κατέθεσε στην αρμόδια επιτροπή που συζητείται η εξαμβλωματική τροπολογία. Μάλιστα συνεχίζει:
«Σε δεκάδες ελέγχους –τονίζεται– που έχει διενεργήσει η Αρχή σε σημαίνοντα ελεγχόμενα πρόσωπα είναι διαπιστωμένο ότι η συντριπτική πλειοψηφία τους αφορούσε σε παραβάσεις κακουργηματικής φύσεως, οι οποίες διαπράχθηκαν σε περιόδους μετά τη λήξη της πενταετίας από την υποβολή των σχετικών δηλώσεων».
Ούτε λίγο ούτε πολύ η αρχή βγάζει «κραυγή αγωνίας» για την ταφόπλακα που επιχειρεί να βάλει η κυβέρνηση Μητσοτάκη στους ελέγχους, παρέχοντας ατραπούς διαφυγής σε όσους πολιτικούς, δικαστές και εισαγγελείς «λαδώνονται».

Παιχνίδια και με το διάστημα ελέγχου
Πίσω από τον χρονικό περιορισμό του ελέγχου της περιουσιακής κατάστασης μόνον έως την 31η Δεκεμβρίου του έτους που απώλεσαν τη «θέση» τους, έρχεται η επόμενη «πάσα» στους «λαδιάρηδες». Μέχρι τώρα ισχύει η τριετής, μετά τη λήξη της θητείας τους, υποχρέωση υποβολής δήλωσης πόθεν έσχες για δικαστές, εισαγγελείς, μέλη κυβέρνησης και πολιτικούς αρχηγούς. Αν περάσει το έκτρωμα των Μητσοτάκη και Φλωρίδη, τότε περιορίζεται στο ένα έτος η σχετική υποχρέωση ελέγχου.
Αυτό σημαίνει, όπως στηλίτευσε και ο εκπρόσωπος της αρχής, ότι ένα χρόνο μετά τη λήξη της θητείας του υπόχρεου, που δεν θα απαιτείται πλέον να υποβάλει δήλωση πόθεν έσχες, θα μπορεί πολύ εύκολα να ενσωματώσει στην περιουσία του αθέμιτα οφέλη και επιλήψιμες εισροές από ενδεχόμενη παράνομη δραστηριότητα.

Τα αδιευκρίνιστα μετρητά
Αν υπάρχει ένας τρόπος να «πιαστούν στη φάκα» όσοι λαδώνονται είναι οι καταθέσεις που βέβαια δεν μπορεί να εμπεριέχουν «αδιευκρίνιστα ποσά». Ομως εδώ η τροπολογία Φλωρίδη σε συνδυασμό με την αλλαγή του ελέγχου της περιουσιακής κατάστασης μόνον έως την 31η Δεκεμβρίου του έτους που απώλεσαν τη «θέση» τους δίνει άλλη μία πάσα σε όσους θέλουν να αποφύγουν την τσιμπίδα της αρχής για το ξέπλυμα. Τους δίνει τη δυνατότητα να αποσύρουν τα χρήματά τους από τραπεζικούς λογαριασμούς μια ημέρα πριν από την 31η Δεκεμβρίου που πρέπει να δηλώνουν τις καταθέσεις τους και να μην τα εμφανίσουν στη συνέχεια στο πόθεν έσχες. Θα εμφανίζουν έτσι στο τέλος ένα ευτελές ποσό τραπεζικής κατάθεσης «προς τέρψιν και καθησυχασμό των ψηφοφόρων τους», όπως σχολιάζει εύλογα η αρχή.
Πέραν αυτού, με τις νέες διατάξεις αντικαθίσταται η φράση «οι κάθε είδους καταθέσεις σε τράπεζες, ταμιευτήρια και άλλα πιστωτικά ιδρύματα» από τη φράση «οι κάθε είδους καταθέσεις και τοποθετήσεις σε λογαριασμούς πληρωμών σε πιστωτικά ιδρύματα». Πρόκειται για άλλη μια «ευκαιρία συσκότισης».
Η αρχή παρατηρεί ότι «δεν είναι σαφές αν στις κάθε είδους καταθέσεις και τοποθετήσεις σε λογαριασμούς πληρωμών σε πιστωτικά ιδρύματα και χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς περιλαμβάνονται όλοι οι τύποι λογαριασμών, π.χ. προθεσμιακοί, επενδυτικοί κ.λπ. Η παράλειψη σαφούς διατύπωσης επί του θέματος αυτού θα δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα κατά την υποβολή των στοιχείων των λογαριασμών που τηρούνται στα τραπεζικά ιδρύματα»...

Στάσου, μύγδαλα


Στη µακρινή δεκαετία του 1980, τότε που το έτος 2000 διαφηµιζόταν ως το «µέλλον της χώρας» και ο Κώστας Λαλιώτης αναρωτιόταν δηµόσια σε συνεντεύξεις πώς θα είναι να συµπέσει η χιλιετία µε τον µισό αιώνα ζωής του, υπήρχαν και κάποιοι που δεν συµµερίζονταν την τόση αισιοδοξία.

Κώστας Βαξεβάνης

ΑνταλλαγήΗ ελληνική ύπαιθρος ζούσε την ανάπτυξη των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων και οι Βρυξέλλες ζητούσαν το ξερίζωµα ελαιόδεντρων και αµπελιών, καθώς και το κόψιµο των ελληνικών καϊκιών για να λειτουργήσει η ενιαία ευρωπαϊκή οικονοµία την οποία απειλούσαν οι εγχώριες προτεραιότητες. Οπως διαβεβαίωναν οι γνώστες από την τηλεόραση, που έκανε τα πρώτα της έγχρωµα βήµατα, δεν είχε νόηµα η Ελλάδα να µένει γαντζωµένη στο πρότυπο ανάπτυξης µε βαριά βιοµηχανία και διάφορες θεωρίες γύρω από το πώς πρέπει να οργανωθεί η παραγωγή. Η Ελλάδα, κατά τους τεχνοκράτες πάντα, µπορούσε να ζήσει αναπτύσσοντας τοντουρισµό της, που αποτελούσε τη νέα βαριά βιοµηχανία.
Οι απαισιόδοξοι λοιπόν της εποχής επέµεναν ότι δεν µπορεί η χώρα να αναπτυχθεί µονόπλευρα, να εγκαταλείψει τις παραδοσιακές δοµές και να καταντήσει εξαρτώµενη από τις τουριστικές διαθέσεις. Η έκφραση ότι «δεν µπορεί να καταντήσουµε τα γκαρσόνια της Ευρώπης» έχει ειπωθεί κατά καιρούς από τον Αντρέα Παπανδρέου, τον Χαρίλαο Φλωράκη και πλείστους πολιτικούς όταν υπήρχε ακόµη συζήτηση µε όρους πολιτικής. Η δεκαετία του 1960 δεν ήταν τότε πολύ µακρινή και έτσι το πολιτικό επιχείρηµα ότι δεν µπορούµε να επιστρέψουµε στην εποχή του Κωνσταντίνου Καραµανλή, τότε που η αντιπαροχή και η τσιµεντοποίηση βαφτίζονταν «ανάπτυξη», ήταν µια επιχειρηµατολογία που πραγµατικά δηµιουργούσε προβληµατισµό. Αλλωστε σε πολλά µέρη της Ελλάδας υπήρχαν τα κουφάρια από ξενοδοχειακά συγκροτήµατα που χτίστηκαν µε άδεια της χούντας πάνω στον αιγιαλό και αποτελούσαν πλέον µνηµεία αυθαιρεσίας και έλλειψης αισθητικής.
Το 1992 άκουσα για πρώτη φορά ως νεαρός δηµοσιογράφος τον πιο σοβαρό προβληµατισµό για το µέλλον του τουρισµού από ένα µεγάλο ξενοδόχο, τον Νίκο ∆ασκαλαντωνάκη. Τον συνάντησα στο ξενοδοχείο της οικογένειας Rithymna Hotel, στο Ρέθυµνο, για ένα ραδιοφωνικό ντοκιµαντέρ για τον Σκάι όπου εργαζόµουν τότε. Η οικογένεια ∆ασκαλαντωνάκη είχε επενδύσει στον τουρισµό, αλλά ο πατριάρχης της οικογένειας ήταν πολύ προβληµατισµένος για το µέλλον του. Η άποψή του ήταν ότι ο τουρισµός αναπτύσσεται χωρίς σχέδιο και χωρίς υποδοµές. Το χειρότερο όµως, όπως έλεγε, ήταν ότι δηµιουργείται ένας τουρισµός υπηρεσιών ο οποίος δεν πατάει στην παραγωγική βάση της χώρας. Αντί να είναι συνδεδεµένος µε την ντόπια παραγωγή, τη γεωργία και την κτηνοτροφία, ώστε να παρέχει ποιοτικά προϊόντα στον τουρίστα και να µην αποπαραγωγικοποιεί τη χώρα, αγκαλιάζουµε ένα µοντέλο που παρέχει στον τουρίστα δανέζικη µαργαρίνη και µαρµελάδα Τουρκίας. Αυτό ήταν µια µεγάλη παγίδα αφού υποβιβάζαµε τα συγκριτικά πλεονεκτήµατα της χώρας σε υπηρεσίες που µπορούσε ο καθένας να βρει παντού, στην Ασία ή στις Μαλδίβες.
Ο Ν. ∆ασκαλαντωνάκης είχε κάνει ακόµη µία πρόβλεψη. Ο Ελληνας δεν θα µπορούσε να κάνει διακοπές και αν ήθελε να κάνει, ήταν προτιµότερο να κλείσει ένα πακέτο διακοπών από το εξωτερικό προς την Ελλάδα. Λίγους µήνες µετά τη συνέντευξη µε τον Ν. ∆ασκαλαντωνάκη έτυχε να ταξιδέψω στο Βερολίνο, όπου διαπίστωσα ότι πραγµατικά συνέφερε να πληρώσεις αεροπορικό εισιτήριο για Γερµανία και από εκεί να αγοράσεις πακέτο διακοπών ως τουρίστας στη χώρα σου παρά να κινηθείς µε τον γνωστό τρόπο στην Ελλάδα.
Ηταν πολύ νωρίς, ή πολύ αργά ίσως, για να αντιληφθεί η κοινωνία όσα δεν έπρεπε να γίνουν. Οι κυβερνήσεις υπόσχονταν ανάπτυξη και χρήµα και γι’ αυτό οι «θυσίες» δεν βάραιναν στη ζυγαριά, ήταν απλώς αναγκαίες. Μιλούσαν για την Ελλάδα ως τουριστική Ντίσνεϊλαντ, όπου θα µπορούσαν όλοι να ζουν µε το χαµόγελο στα χείλη και το χρήµα στην τσέπη. Ηταν βέβαια η εποχή του «rooms to let» που για να κάνεις διακοπές σε νησί δεν χρειαζόταν να κλείσεις δωµάτιο, αφού σε περίµεναν στο λιµάνι οι κάτοικοι µε τις γνωστές ταµπέλες για να προσφέρουν παραµονή για κάθε γούστο και βαλάντιο, ακόµη και κοτέτσι.
Την προηγούµενη βδοµάδα, ο πρόεδρος ενός κοινοτικού διαµερίσµατος στη Σαντορίνη έκανε µια ανάρτηση στα social media µε την οποία καλούσε τους κατοίκους του νησιού να µείνουν στα σπίτια τους γιατί αναµενόταν η άφιξη 17.000 τουριστών. Σε µια πιο ιντελέκτουαλ έκδοση της θεωρίας «σκάσε και σκάβε, ρε, για να γλεντήσουν οι τουρίστες» το in.gr ανακάλυψε το staycation, την παραµονή στο σπίτι ως νέα τάση στην καλοπέραση των διακοπών. Προσεχώς θα βαφτίσουν την πείνα ως επιλογή υγείας και µετά το µοιραίο ίσως ο συντάκτης του in.gr αναφωνήσει τη φράση από τη λαϊκή ιστορία «ό,τι συνήθισα τον γάιδαρο να µην τρώει, αυτός πέθανε».
Οπως συνέβη και µε το µοντέλο ανάπτυξης της δεκαετίας του 1960, η «ανάπτυξη» στον τουρισµό ήταν µια καταστροφή. Η Ντίσνεϊλαντ που υπόσχονταν είναι ένα συνεχές τρενάκι του τρόµου. Η βαριά τουριστική βιοµηχανία της Ελλάδας είναι η καταµέτρηση ευρώ χωρίς καµιά προοπτική. Οταν ο τουρισµός δείχνει την προτίµησή του στη χώρα, δεν αντέχουν οι υποδοµές και δεν είναι δυνατόν να προσφέρονται οι σωστές υπηρεσίες. Οταν εξαιτίας όλων αυτών ο κόσµος δεν επιλέγει την Ελλάδα, τότε αδειάζουν τα ταµεία, κρατικά και οικογενειακά.
Η χώρα ταϊλανδοποιείται και εξαρτάται πλέον από τα παιχνίδια των tour operators διεθνώς. Μπορούν να µεταφέρουν τον τουρισµό στην Ισπανία ή την Τουρκία και να ρίξουν τις τιµές για την επόµενη χρονιά.
Τα νησιά σε λίγο δεν θα έχουν τίποτε όµορφο. Αυτό για το οποίο συγκεντρώνουν τις προτιµήσεις των τουριστών δεν θα υπάρχει. Κανένας δεν θα πηγαίνει στη Μύκονο για να δει καµένους λεφτάδες να κάνουν µπάνιο δίπλα σε καµήλες που µετέφεραν επί τούτου ή για να ρίξει γαρίφαλα στους Ρέµους.
Κάθε παραγωγική δραστηριότητα στον πρωτογενή τοµέα τελειώνει και οι κάτοικοι µετατρέπονται σε γκαρσόνια, αχθοφόρους, υπηρέτες βίτσιων και συµπλεγµάτων µε φόντο το ηλιοβασίλεµα που δεν τους ανήκει. Από το γραφικό rooms to let περάσαµε στην ενοικίαση ηµών των ιδίων, µε πρακτορείο ενοικίασης τις ελληνικές κυβερνήσεις οι οποίες µετράνε ανάπτυξη στο ταµπλό των χρηµατιστηρίων. Οι γεωργοί, οι κτηνοτρόφοι, οι ψαράδες και µαζί µε αυτούς η αξιοπρέπεια, το κουράγιο, η ελπίδα, η περηφάνια ανήκουν στο παρελθόν.
Ακόµη και η εικόνα του ορεσίβιου Γιάννη Βόγλη που τρέχει πίσω από την Αναµπελ στην ιστορική ταινία «Κορίτσια στον ήλιο» φωνάζοντας στην όµορφη τουρίστρια «στάσου, µύγδαλα» είναι απείρως πιο αξιοπρεπής από αυτό που επιφυλάσσει το µέλλον. Καλές διακοπές στα… καµάκια της κυβέρνησης. 

50 χρόνια Μεταπολίτευση: Όλα είναι δρόμος


«Δεν είναι δικαιώματα, είναι παραχωρήσεις. Παραχωρήσεις που τις κερδίσαμε με ατελείωτα χιλιόμετρα στις πορείες και με ξύλο. Πολύ ξύλο. Πάντα με ξύλο». Στο μυαλό ενός μαθητή Λυκείου, τα λόγια του εγκάρδιου φίλου της οικογένειας έμοιαζαν κάπως…παράξενα· ξένα προς τον εφηβικό αυθορμητισμό τότε του γράφοντα, μα και στην συγκρουσιακή του τάση. Η τελευταία, κληρονομιά ίσως όσων είδε και έζησε τον πύρινο Δεκέμβριο του 2008.

Δημήτρης Κούλαλης

Δεκαπέντε χρόνια μετά από αυτήν την καλοκαιρνή κουβέντα σε ένα μπαλκόνι στο κέντρο της Κέρκυρας, φέρνω ξανά στο μυαλό μου εκείνα τα λόγια. Χρειάστηκε να φτάσω σε ηλικία σχεδόν ίση με την απόσταση που μας χώριζε τότε από τη Μεταπολίτευση για να καταλάβω ότι είχε δίκιο.

Η Υγεία πριν το ΕΣΥ
Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάστηκε να βασανίσω πολύ το μυαλό μου για να καταλήξω σ’ αυτό το συμπέρασμα.  Οι κατακτήσεις- παραχωρήσεις της Μεταπολίτευσης (το ΕΣΥ, ο ν. 1268/1982 για τα πανεπιστήμια, η πενθήμερη εργασία, το οικογενειακό δίκαιο, η κατοχύρωση δικαιωμάτων και ελευθεριών) αποτελούν παρελθόν έμμεσα ή άμεσα εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία.
Πρώτα απ’ όλα το παραπαίον Εθνικό Σύστημα Υγείας που- με διαχρονική ευθύνη όλων των κυβερνήσεων, αλλά πολύ περισσότερο με ευθύνη της σημερινής πολιτικής ηγεσίας- πλέον βρίσκεται στη φάση της απόλυτης παρακμής του, γυρίζοντας τον τόπο δεκαετίες πίσω.
Τότε που όπως μεταφέρουν στον «Ημεροδρόμο» άνθρωποι που έζησαν τα πράγματα και που μετείχαν ενεργά στην πρώτη φάση της οικοδόμησης του Εθνικού Συστήματος: «Ο κόσμος μπορεί να έμπαινε δωρεάν στα νοσοκομεία, αλλά δεν υπήρχε οργάνωση. Τα κρεβάτια ήταν λίγα, για να μην πούμε και αρχίσουμε τις συγκρίσεις, σχετικά με τις ημέρες νοσηλείας την ίδια εποχή, με άλλες χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία». Το καλύτερο; Η είσοδος στο νοσοκομείο μπορεί να μην είχε περιορισμούς, δεν συνέβαινε όμως το ίδιο και ως προς τις παρεχόμενες υπηρεσίες. Αυτό γιατί η εξυπηρέτηση των πολιτών «πολλές φορές γίνονταν με βάση τα κομματικά κριτήρια», ενώ το ίδιο φαίνεται να ίσχυε και για την επιλογή του ιατρικού προσωπικού. Το κράτος της Δεξιάς, στα καλύτερά του…

Η Χούντα και η πρώιμη Μεταπολίτευση
Στην Ελλάδα των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων και του «Ελλάς- Ελλήνων- Χριστιανών», οι διακρίσεις συνεχίστηκαν κι έτσι η μόνη «τομή» των Χουνταίων στον χώρο της Υγείας ήταν ο μετασχηματισμός των υπηρεσιών περίθαλψης σε κοινό σημείο για όλα τα ασφαλιστικά ταμεία.
Μερικές στροφές του χρόνου αργότερα κι ενώ στα πράγματα βρίσκεται ο «εθνάρχης», το Κέντρο Προγαμματισμού και Οικονομικών (ΚΕΠΕ) παρουσίασε μελέτη στην οποία δαπίστωνε μεταξύ άλλων προβλήματα που αφορούσαν την έλλειψη εναρμόνισης της χρηματοδότησης με την κάλυψη, την ύπαρξη γεωγραφικών ανισοτήτων ως προς τις παρεχόμενες υπηρεσίες, καθώς και έλλειμμα στο συντονισμό δράσης μεταξύ του αρμόδιου υπουργείου και άλλων κυβερνητικών επιτελείων.

Νόμος 1397/1983: Η μεγάλη αλλαγή
Η μελέτη του ΚΕΠΕ έδωσε σταδιακά τη θέση της στην Επιτροπή Φίλια και αυτή με τη σειρά της στο «σχέδιο Δοξιάδη» που προέβλεπε τη σύσταση ενός οργανισμού που θα συντονίζει την παροχή φροντίδας και την εθνικοποίηση των νοσοκομείων. Το σχέδιο ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, ιδίως από συνδικαλιστές γιατρούς της Δεξιάς, και απορρίφθηκε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Άφησε όμως παρακαταθήκη την Επιτροπή Φίλια που προετοίμασε το έδαφος για τον νόμο του 1983.
Πρόκειται για τον νόμο που έθετε ως κεντρικούς άξονές του την αποκέντρωση, την λειτουργία και την ανάπτυξή του συστήματος κάτω από ένα ενιαίο πλαίσιο οργάνωσης, την δικαιοσύνη στην κατανομή των πόρων, την ανάπτυξη των υπηρεσιών της Α/ Βάθμιας φροντίδας και την επαρκέστερη οργάνωσή της σε επίπεδο νοσοκομείου.

Ήταν αυτός ο νόμος η πραγμάτωση του οράματος στην Υγεία;
Αναμφίβολα αυτό που υλοποιήθηκε ήταν ανέλπιστα μεγάλο. Ωστόσο, όπως μου επισημαίνουν οι άνθρωποι με τους οποίους μίλησα, φυσικά και δεν υλοποιήθηκαν όλα όσα ήθελαν και απαιτούσαν οι κοινωνικές ανάγκες της εποχής, αφού τα συμφέροντα που δεν επέτρεπαν πριν την δημιουργία του ΕΣΥ, δεν επέτρεψαν ούτε τότε να περάσει ο νόμος εξ ολοκλήρου.

Το ΕΣΥ ως εμπόλεμη ζώνη
Στο μπλοκάκι μου έχω κρατήσει αρκετές σημειώσεις για την κατάσταση του ΕΣΥ τόσο κατά την περίοδο της λεγόμενης οικονομικής ευφορίας, όσω και εκείνης των πολύ παχιών αγελάδων· την εποχή του κορπορατισμού των ιδιωτών στην Υγεία εις βάρος του δημοσίου, με το κράτος στον ρόλο του διαιτητή συμφερόντων.
Ωστόσο, δεν θα καταχραστώ τον χώρο της στήλης και την υπομονή σας. Μετά από 15 χρόνια άλλωστε είναι γνωστό πώς και με ευθύνη ποιων η χώρα βάρεσε κανόνι.
Σήμερα, κι ενώ έχει μεσολαβήσει η πανδημία που άφησε της πίσω της 35χιλ. νεκρούς, με ευθύνες της πρώτης κυβέρνησης Μητσοτάκη σύμφωνα με την Έκθεση Λύτρα- Τσιόδρα, οι πολίτες βρίσκονται ανάμεσα στην απόγνωση και την πόρτα των ιδιωτικών κλινικών.
Όπως λέει ο εκπαιδευτικός Χαρίλαος Τσαγκαράκης: «Φτάσαμε γύρω στις 20:30 το βράδυ. Έχοντας δείξει τις εξετάσεις (…) και με βάση όσα τους είπαμε κι εμείς, ο πατέρας μου χαρακτηρίστηκε ως “επείγον περιστατικό” .
Έπειτα απ’ αυτό, εμείς απλά περιμέναμε στην αναμονή. Ήταν πλέον 9 το βράδυ. Τις επόμενες πέντε ώρες αυτό που αντίκρισα μπροστά μου μόνο μια περιγραφή χωρά: Εμπόλεμη ζώνη! Οι γιατροί είναι εγκαταλελειμμένοι».
Περιμένοντας πέντε ολόκληρες ώρες και με την αγωνία για την πορεία της υγείας του ανθρώπου τους να μεγαλώνει, ο κύριος Τσαγκαράκης παραδέχεται πως ο ιδιωτικός τομέας ήταν πλέον μονόδρομος. Όπως χαρακτηριστικά τόνιζε ο ίδιος σε σχετικό ρεπορτάζ, η διαφορά του απαιτούμενου χρόνου αναμονής ήταν δραματική[«News 24/7», 26/11/2023].  Κι όπως είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε μιλώντας με εργαζόμενους στο ΕΣΥ, πολλές φορές η πολύωρη αναμονή είναι καταλυτική για την υγεία των ασθενών.

Η παιδεία στον γύψο
Στην παιδεία, η πορεία που ακολουθήθηκε ήταν αντίστροφη με αυτή στην υγεία.  Από τα βήματα «εμπρός» της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης του 1964 (μεταρρύθμιση που περιελάμβανε τη δωρεάν εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες, τη θεσμοθέτηση τριτάξιου Γυμνασίου και τριτάξιου Λυκείου, την υποχρεωτική εκπαίδευση από το 6ο έως το 15ο έτος της ηλικίας όλων των μαθητών, την ελεύθερη χρήση της δημοτικής σε όλες τις βαθμίδες, την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο με το σύστημα του «Ακαδημαϊκού Απολυτηρίου» και τη στήριξη των απόρων με δωρεάν παροχή γεύματος, σχολικών βιβλίων και υποτροφιών) περάσαμε στον εκπαιδευτικό μεσαίωνα της δικτατορίας.
Οι φωτεινοί εγκέφαλοι της εθνοσωτηρίου όχι μόνο μείωσαν τις έτσι κι αλλιώς πενιχρές δαπάνες της κυβέρνησης των αποστατών για την παιδεία (από 11,3% στο 9,3%) αλλά επέβαλλαν σιγή νεκροταφείου σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης.
Όπως διαβάζω στο άρθρο του Τάκη Κατσιμάρδου («Έδρα εκπαίδευσης), οι Χουνταίοι κατάργησαν την εννιάρχονη υποχρεωτική εκπαίδευση, καθώς γι’ αυτούς πρόκειται για ένα κομμουνιστικό μέτρο. Έτσι, για να «στρώσουν» τα πράγματα κατάργησαν το διαχωρισμό Γυμνασίου- Λυκείου. Επιπλέον, μιας και η αύξηση των ωρών διδασκαλίας των θετικών μαθημάτων προκαλούσε υποψίες, επανέφεραν την πρωτοκαθεδρία των αρχαίων και θεωρητικών μαθημάτων, όπως όριζε ο νόμος και η τάξη του 1913.
Επανέφεραν επίσης τον χρόνο φοίτησης στις παιδαγωγικές ακαδημίες στα δύο έτη, καθώς η τριετία φάνταζε… πολυτέλεια, άσε που οι σπουδές γενικά «χάλαγαν» τους ανθρώπους, ειδικά σε μεγάλες επαρχιακές πόλεις, όπου ο κεντρικός έλεγχος ήταν πλημμελής. Στο ίδιο μήκος κύματος, ίσως και σε μια προσπάθεια οι μαθητές να βρίσκονται συνεχώς αντιμέτωποι με τον «βούρδουλα» της αριστείας και των εξετάσεων, επανέφεραν ή τροποποίησαν  τις εξετάσεις που καταργούσε (για το Γυμνάσιο) ή καθιέρωνε (ακαδημαϊκό απολυτήριο) η μεταρρύθμιση του ’64. Την ίδια ώρα οι αποβολές και οι μειώσεις των διαγωγών πήγαιναν σύννεφο, με το ποσοστό των τιμωρημένων μαθητών κατά την επταετία να ξεπερνά το 4%.
Όσο για τα δωρεάν συσσίτια για τα παιδιά του Δημοτικού, τι ανάγκη τα είχαμε εμείς εδώ στην Ελλάδα; Αυτά συνέβαιναν στο «παραπέτασμα» όπου ο κόσμος πεινούσε και δεν μπορούσε να πάει στην «Κόκκινη Πλατεία και να πει: ‘’ο σύντροφος Μπρέζνιεφ είναι μαλάκας’’». Αυτά πίστευαν οι «Φον Κανάρηδες» της 21ης Απριλίου, οπότε και τα έκοψαν.

1982: Ανάσα δημοκρατίας
Ξέρω ότι το χρονικό και κατ’ επέκταση ιστορικό άλμα που επιχειρώ είναι «casus belli» για τους ιστοριογράφους. Παρόλα αυτά, η επιτάχυνση οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι μέχρι την αναρρίχηση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, λίγα, ελάχιστα πράγματα άλλαξαν στην παιδεία μετά την πτώση της δικτατορίας.
Η τομή συνέβη το 1982, όταν η πρώτη κυβέρνηση Παπανδρέου, φέρνει και ψηφίζει τον νόμο 1268. Ήταν τότε (Άρθρο 1) που νομοθετήθηκε η υποχρέωση του κράτους να παρέχει την ανώτατη εκπαίδευση σε κάθε Έλληνα πολίτη. Ήταν τότε που με σαφήνεια καθοριζόταν ότι η ανώτατη εκπαίδευση παρεχόταν αποκλειστικά από τα ΑΕΙ που είχαν- μεταξύ άλλων- στόχο να συμβάλλουν «στη διαμόρφωση υπεύθυνων πολιτών, ικανών να αντιμετωπίζουν τις ανάγκες όλων των πεδίων των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, (…) με σεβασμό στις παναθρώπινες αξίες της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης». Ήταν τότε που θεσμοθετήθηκε η προστασία των συνδικαλιστικών ελευθεριών στα ΑΕΙ, ως μέσο συλλογικής έκφρασης τόσο των εργαζομένων σε αυτά, όσο και των φοιτητών, την στιγμή (Άρθρο 2) που η καθολική ισχύς του πανεπιστημιακού ασύλου ερχόταν να προστατέψει τις ακαδημαϊκές ιδέες και την ελεύθερη διακίνησή τους.
Αναμφίβολα, η φιλοσοφία του νόμου ήταν εναρμονισμένη με το πνεύμα κα τις αλλαγές που έφερε στα πανεπιστήμια της Δυτικής Ευρώπης ο Μάης του ’68, με κύριο συστατικό αυτών των αλλαγών το αίτημα για μετάβαση από το πανεπιστήμιο της αυθεντίας και των τακτικών καθηγητών στο «πανεπιστήμιο των όλων ομάδων» [Καθημερινή, 18/3/2012].

Αυταρχισμός και μπίζνες στην παιδεία: Το άλλο όνομα της Δεξιάς
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι αυτές οι αλλαγές έγιναν αποδεκτές από όλους. Το 1991 ήρθε η απάντηση, με τον νόμο Κοντογιαννόπουλου να αποτελεί τη μητέρα όλων των μαχών.
Να πώς περιγράφει ο καλός φίλος της στήλης και συνάδελφος Θανάσης Καραμπάτσος εκείνες τις ημέρες.
«Ήταν σαν τώρα· ο πατήρ Μητσοτάκης είχε αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας τον Απρίλιο εκείνης της χρονιάς και ‘’μεταρρύθμιζε’’ την κοινωνία. Αφού είχε εξάρει το ‘’έργο’’ των ΜΑΤ λέγοντάς τους ‘’εσείς είστε το κράτος’’ και προτού κλείσει δημόσιους οργανισμούς όπως η ΕΑΣ, τα βάλει με τους καθηγητές, ξεπουλήσει την ΑΓΕΤ Ηρακλής και επιβάλει έμμεση φορολογία και φυσικά τον ειδικό φόρο κατανάλωσης στα καύσιμα, επέβαλε την πειθάρχηση των μαθητών μέσω του… ελληνοχριστιανικού ιδεώδους προκειμένου να χαϊδέψει τα συντηρητικά αντανακλαστικά των άκρως συντηρητικών ψηφοφόρων.
Ο υπουργός που ήταν αυτόπτης μάρτυρας του παρισινού Μάη του 1968 παραλίγο να προκαλέσει τον δικό του Μάη στη χειμερινή Αθήνα. Στις μεγαλύτερες μέχρι τότε πανεκπαιδευτικές κινητοποιήσεις ξεσηκώθηκαν οι φοιτητές επειδή έπρεπε να πληρώνουν στο εξής τα πανεπιστημιακά συγγράμματα και ψαλιδίζονταν οι παροχές του κοινωνικού κράτους σε όσους από αυτούς δικαιούνταν σίτιση και στέγαση (δηλαδή επαρχιώτες φοιτητές και χαμηλών οικογενειακών εισοδημάτων).
Μαζί τους στους δρόμους της φωτιάς κατέβηκαν και οι μαθητές απαντώντας με ένα μεγαλόπρεπο ‘’όχι’’ στην ομοιόμορφη ενδυμασία, στην επαναφορά της καθημερινής προσευχής, στην έπαρση της σημαίας, στον ομαδικό εκκλησιασμό, στην κατάργηση των αδικαιολόγητων απουσιών, στην κατάργηση περιπάτων και εκδρομών, στις αλλαγές στα δεκαπενταμελή, στην επιβολή ενός point system ελέγχου της συμπεριφοράς ακόμη και της εξωσχολικής. Για να ολοκληρώσει την ολική επαναφορά στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, προέβλεπε επίσης την εισαγωγή σε γυμνάσια και λύκεια με γραπτές εξετάσεις, χάριν της ‘’αριστείας’’, που είχαν καταργηθεί επί ΠαΣοΚ» [Documento, 9/1/2024].
Η συνέχεια γνωστή. Ο Νίκος Τεμπονέρας δολοφονείται από «Τάγμα Εφόδου» της Νέας Δημοκρατίας στην Πάτρα. Λιγό καιρό μετά, και μετά από όσα τραγικά συνέβησαν στο κατάστημα του «Κ. Μαρούση», η κυβέρνηση Μητσοτάκη πήρε πίσω το διαβόητο νομοσχέδιο.

Και τώρα, τι;
Ήταν μια νίκη τότε. Μετρηθήκαμε στους δρόμους και βγήκαμε περισσότεροι. Πώς το έλεγε ο φίλος της οικογένειας; Παραχωρήσεις που τις κερδίσαμε με ατελείωτα χιλιόμετρα και ξύλο.
Σήμερα; Πενήντα χρόνια δημοκρατίας ( ; ) και τα αδιέξοδα έχουν πάρει τη θέση του ριζοσπαστιμού της Μεταπολίτευσης. Το απολίτικο κέντρο, σε όλες τους τις παραλλαγές, προσπαθεί να ανασυνταχθεί και να εμφανιστεί έτοιμο να συνεχίσει με άλλο προσωπείο τον διαγουμισμό του δημόσιου πλούτου απ’ την ολιγαρχία και την καταβαράθρωση της ποιότητας ζωής των πολιτών,  παίρνοντας τη σκυτάλη από την κυβέρνηση της Δεξιάς.
Κι όμως, για τον κόσμο της εργασίας, τον κόσμο που βλέπει τις καταθέσεις του να είναι κάτω από 1.000 ευρώ και που γνωρίζει πώς αν τύχει κάτι δεν θα μπορέσει εύκολα να περάσει την πόρτα του ιδιωτικού θεραπευτηρίου ή θα αναγκαστεί να εκποιήσει κάποιο περιουσιακό στοιχείο ώστε να σπουδάσει το παιδί του, ελέω Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής και ιδιωτικών πανεπιστημίων, τα στρογγυλεμένα τους λόγια είναι τόσο αδιάφορα.
Κι ίσως αυτό είναι το μεγάλο μας πρόβλημα αυτή τη στιγμή: Η αδυναμία της κοινωνικής, ταξικής αριστεράς, όχι να καθαγιάσει το παρελθόν, αλλά εντοπίζοντας τα κακώς κείμενα αυτών των πρώτων εγχειρημάτων οργάνωσης στιβαρών κοινωνικών υποδομών σε νευραλγικούς τομείς της δημόσιας ζωής όπως η υγεία και η παιδεία, να αναλάβει την πρωτοβουλία στο πολιτικό σκηνικό και να υπαγορεύσει μια άλλη ατζέντα· μια ατζέντα ριζικών και άμεσα εφαρμόσιμων αλλαγών που θα εμπνεύσει και θα κινητοποιήσει τους εργαζόμενους, δημιουργώντας νέους πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς ισχύος. 

Τρίτη 30 Ιουλίου 2024

"Ο κακός μαθητής" Σωκράτης Μάλαμας

 

Στίχοι/ Μουσική: Λουβοδίκος Των Ανωγείων
Εξώφυλλο/ Εικαστικό: Λουβοδίκος Των Ανωγείων

Έπαιξαν οι Μωζαΐκ:
Γιάννης Δίσκος - πνευστά / Δημήτρης Καζάνης - βιολί / Λάμπης Κουντουρόγιαννης - κιθάρες / Θανάσης Τσακιράκης - τύμπανα / Βύρων Τσουράπης - μπάσο / Στέλιος Φράγκους - πιάνο, πλήκτρα 
Ενορχήστρωση: Μωζαΐκ / Ηχοληψία - Νίκος Κόλλιας / Φωνητικά - Μωζαΐκ, Γιάννης Μάλαμας / Διεύθυνση παραγωγής - Δημήτρης Καρράς

Πέρασαν τρία χρόνια – Δεν θα έπρεπε οι ανεμβολίαστοι να είναι όλοι νεκροί;


(Ανανέωση – Αρχικό δημοσίευμα 29/07/2024, 16.25): Σε μια –ακόμη- καυστική ανάρτηση προχώρησε ο Έλον Μασκ αναφορικά με τα όσα έλεγαν διάφοροι «ειδικοί» για όσους δεν επέλεξαν να κάνουν το εμβόλιο για τον COVID-19.
Ο Ε.Μασκ ανέβασε μια φωτογραφία  στην οποία αναγράφεται: «Πέρασαν τρία χρόνια – Δεν θα έπρεπε  οι ανεμβολίαστοι να είναι όλοι νεκροί;» t.co/lBJPYl83om / X
Πηγή: Pronews.gr

Προς τους εραστές της woke ατζέντας


Μάκης Τριανταφυλλόπουλος
Newsroom

Όλο αυτό το άθλιο και κακόγουστο θέαμα που παρακολουθήσαμε κατά την διάρκεια της τελετής έναρξης της Ολυμπιάδας, αποτέλεσε προϊόν ανιστόρητων και απαίδευτων παραγωγών – σαλτιμπάγκων. Οπαδών της υποκουλτούρας και μιας μόδας της εποχής που φέρει το όνομα woke ατζέντα. Καλό είναι να συνειδητοποιήσουμε, ότι η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου βιώνει μία άλλη πραγματικότητα.
Οι Γάλλοι φίλοι μας, που τερατούργησαν θα καταλάβουν αργά ή γρήγορα ότι η woke ατζέντα θα βρει τον σωστό δρόμο. Τον δρόμο της ουσιαστικής ανεκτικότητας και ισότητας. Το έμπρακτο ενδιαφέρον της κοινωνίας μεταξύ ισχυρών και αδυνάτων, πεινασμένων και χορτάτων, είτε αυτοί είναι gay είτε είναι straight. Πολύ απλά επειδή οι πλούσιοι gay δεν χρήζουν προστασίας και ειδικής μέριμνας. Ούτε καταπιέζονται, ούτε πεινάνε, ούτε ταλαιπωρούνται. Οι ανίσχυροι gay και straight έχουν κοινή μοίρα και σε αυτό το σημείο οι γελοιότητες των Παρισίων αστόχησαν.
Το μήνυμα της Γαλλικής επανάστασης για ελευθερία, ισότητα αδελφοσύνη κακοποιήθηκε και μαζί του το πνεύμα των Ολυμπιακών αγώνων. Ούτε την εκεχειρία της γελοιότητας δεν τήρησαν…
Όχι δεν με ενόχλησε η κακόγουστη παρουσίαση του Μυστικού Δείπνου. Αυτό έλειπε, η παράφραση των Γάλλων να δημιουργήσει εντυπώσεις μπροστά στο εκπληκτικό έργο του Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Με ενόχλησε ότι η πόλη του Φωτός, της τέχνης, της μόδας και της γεύσης ξέμεινε απο έμπνευση και απογοήτευσε. Η Αλβανία θα είχε οργανώσει ωραιότερη τελετή έναρξης. Είμαι σίγουρος. Κακός σύμβουλος η έπαρση…

Σκέψεις για τον Πολάκη μετα την διαγραφή του από την ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ


του Κώστα Βαξεβάνη

⭕️Ο Παύλος Πολακης, από τις πρώτες ημέρες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, χτυπήθηκε αλύπητα ως η αιχμή του δόρατος της πολιτικής που φοβούνταν ότι θα εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Στις επιθέσεις αυτές, χρησιμοποιήθηκαν στερεοτυπίες για τον χαρακτήρα, την εμφάνιση και την καταγωγή του, μέσα από τις οποίες δημιουργούσαν ένα εύπεπτο μοτίβο στην κοινή γνώμη. Χαρακτηριστικό είναι το «ο Πολάκης καπνίζει» που αναπαρήγαγαν συνεχώς στελέχη της ΝΔ, του κόμματος δηλαδή που ο σύμβουλος στρατηγικής, βίαζε παιδάκια
⭕️Ο Πολάκης αντιμετώπιζε αυτές τις επιθέσεις χωρίς να αφήνει να πέσει τίποτα κάτω. Είτε γιατί θεωρούσε ότι υποστήριζε το δίκιο του, είτε γιατί γοητεύτηκε από αυτή την αντιπαράθεση που δημιουργούσε το προφίλ του αγωνιστή, άφησε τον εαυτό του να μετατραπεί στο κουμπί που μπορούσε να πατήσει όποιος ήθελε, όταν ήθελε, για να πετάξει την μπάλα στην εξέδρα.
⭕️Στην αντιπαράθεση που έκανε ο Πολάκης, πρακτικά ήταν μόνος του. Το κόμμα του και πολύ περισσότερο οι λόρδοι του, τον άφηναν να βγάλει να κάστανα από τη φωτιά, περιμένοντας να εκτεθεί. Μάλιστα έκαναν κάτι ακόμη χειρότερο. Την πονηρή δυσφορία του Μητσοτάκη για τον Πολάκη, την μετέφεραν μέσα στο κόμμα για να εξυπηρετήσουν τους σχεδιασμούς της εσωκομματικής υπονόμευσης με στόχο και τον Τσίπρα.
⭕️Από ένα σημείο και μετά ο Πολάκης εγκλωβίστηκε στο παιχνίδι. Το γεγονός ότι απέκτησε φανατικούς υποστηρικτές που αναγνώριζαν την μαχητικότητά του, τον έκαναν να ακουμπήσει μονομερώς σε αυτή την στήριξη. Έμπλεκε σε καθημερινές δευτερεύουσες μάχες, αδικώντας την πολιτική του πλευρά. Κυριαρχούσε έτσι η εικόνα που παρουσίαζαν γι αυτόν.
⭕️Αποκαλύψεις του για πολύ σοβαρά θέματα σκεπάζονταν από τον θόρυβο που εύκολα έστηναν γι αυτόν τον λόγο με την ακούσια συμμετοχή του. Άλλωστε είχαν εκπαιδεύσει την κοινή γνώμη
⭕️Η αντιπαράθεση για το τίποτα και τον «λαδέμπορα» έγινε μια κανονικότητα που τον αδικούσε. Η ευκολία με την οποία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τον έριχναν στα λιοντάρια ενώ δεν άνοιξαν το στόμα τους ποτέ εναντίον του Μητσοτάκη , τον έκανε καχύποπτο. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα, δεν είχε κανέναν κανόνα λειτουργίας ώστε να αποκαταστήσει την κομματική πειθαρχία (όχι μόνο του Πολάκη). Επιπλέον, οι Τσακαλωτοι μπορούσαν να λένε ό,τι ήθελαν και να το βαφτίζουν Δημοκρατία αλλά αν το έλεγε ο Πολακης ήταν επικίνδυνος για το κόμμα
⭕️Σε ένα σοβαρό κόμμα δεν θα υπήρχε θέμα Πολάκη, γιατί το θέμα θα ήταν ότι δεν μπορεί το κάθε στέλεχος να κάνει ατζέντες. Και τις ατζέντες δεν τις έκανε ο Πολακης.
⭕️Μέσα από μια άρρωστη κομματική λειτουργία, η υπόθεση μοιραία κατέληξε σε τσίρκο. Ο Πολακης θεώρησε ότι σημασία έχει η αντιπολίτευση που μόνο ο ίδιος ασκεί. Αυτό έχει στοιχεία αλήθειας και αλλά και αυταπάτης. Ο Πολακης πραγματικά έθετε όρους ουσιαστικής αντιπολίτευσης, αλλά ταυτόχρονα αυτοακυρωνόταν παραδίδοντας την ουσία της αντιπολίτευσης που ασκούσε σε προσωπικές προτεραιότητες (όπως να βρίζεται με τον Αδωνη)
⭕️Παρότι πιο έμπειρος και τίμιος από πολλούς πολιτικούς και συντρόφους του παραγνώρισε ένα βασικό στοιχείο της πολιτικής : «η πολιτική απόδοση χρειάζεται χρόνο και πολλές φορές σιωπή». Η συμπεριφορά του αντανακλούσε το «όλοι σας και μόνος μου».
⭕️Απολυτοποίησε τις ικανότητές του και προφανώς κουρασμένος από τις μάχες μέσα και έξω, αντί να αλλάξει το κόμμα, θέλησε να επιβάλλει τις «πρέπουσες πολιτικές». Έκανε το λάθος να επιχειρήσει να αντιπαρατεθεί με την επιλογή Τσίπρα για το ψηφοδέλτιο και να δημιουργήσει κρίση την πιο ακατάλληλη ώρα
⭕️Ο Πολακης παρέμεινε στο κόμμα, την ώρα που οι ευαίσθητοι επικριτές του , έγιναν διασπαστές
⭕️Συνέχισε όμως να πολιτεύεται με τον δικό του τρόπο και με στοιχεία που από συνήθεια ή επιλογή θεωρούσε ότι τον κρατούσαν στην επιφάνεια.
⭕️Το πρόσφατο περιστατικό στη Βουλή , είναι χαρακτηριστικό. Μίλαγε για σκάνδαλο 1,7 εκ. και αντιπαρατέθηκε με μια υπάλληλο. Το έργο «όταν έκλαψε η Λινού» μπορεί να ήταν και σκηνοθετημένο. Ο Πολακης είτε σκανδαλωδώς είτε αφελώς πρωταγωνίστησε. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ για ακόμη μια φορά , ξεδίπλωσε την πολιτική του ανησυχία στον Πολάκη. Κάντε και καμιά δουλειά.
Στην πολιτική πρέπει να υπάρχουν ευπρέπεια, πολιτισμός, ευγένεια. Αλλά αν κάποιος υπερασπίζεται μόνο αυτά τα στοιχεία ως αναγκαία συστατικά της πολιτικής και επιμελώς παραβλέπει ότι πρώτη και βασική λειτουργία της πολιτικής πρέπει να είναι το συμφέρον της κοινωνίας, τότε υποκρίνεται και αποπροσανατολίζει. Δεν γίνεται να διυλίζεις συμπεριφορές αλλά να καταπίνεις επιζήμιες πολιτικές. Δεν είμαστε σε δείπνο πολυτελείας για να τοποθετούμε τα μαχαιροπήρουνα με βάση το σαβουάρ βιβρ. Είμαστε σε σφαγείο και η μηχανή κόβει κιμά.

Σκοτείνιασε


Νόρα Ράλλη

Ακούστηκαν πολλά. Το χειρότερο είναι ότι ακούστηκαν play back, αλλά τέλος πάντων, ας μείνουμε στο ότι «ακούστηκαν πολλά». Ε, και εδώ που τα λέμε, το ό,τι και το να ’ναι είναι λίγο ως έκφραση γι’ αυτή την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών του 2024. Αλλά όποιος λίγο ήξερε τι γινόταν στο Παρίσι τους τελευταίους μήνες, το κιτσαριό της τελετής και το αντιαισθετίκ (όσο κι αν προσπαθήσουμε να ράψουμε επάνω του μανδύες αποδοχής της διαφορετικότητας, ανάδειξης της συμπληρωματικότητας, αντιφασιστικής ατζέντας, υπερχρωματικής παλέτας κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο) θριάμβευσε μεν, ήταν το λιγότερο δε.
Το ότι οι κάτοικοι του Παρισιού είδαν τα εισιτήρια του μετρό να αυξάνονται κατά 100%, διπλασιάζοντας την ήδη υπερκοστολογημένη τιμή τους, είδαν τους φοιτητές να τους πετάνε έξω από τα σπίτια για να τα νοικιάσουν σαν τρελοί οι ιδιοκτήτες, είδαν κατασκευές-τερατουργήματα να οικοδομούνται για να στεγάσουν αθλητές και αθλήματα, είδαν έναν τοξικότατο Σηκουάνα, στον οποίο έχει απαγορευτεί το κολύμπι από το 1923 (!), τόσο πενταβρόμικος είναι, να γίνεται πρώτο θέμα και καλά γιατί θα προλάβουν να καθαρίσουν την μπίχλα ενός αιώνα σε λίγους μήνες (ούτε καν!), άκουσαν κατά καιρούς ανακοινώσεις του τύπου «μην αγοράζετε χαρτιά υγείας, οι τουρίστες έχουν προτεραιότητα» ή «μην παίρνετε τα μέσα μεταφοράς ή αυτοκίνητο για να πάτε στη δουλειά σας. Το περπάτημα είναι υγεία», ώστε να υπάρχει χώρος στους δρόμους για τους τουρίστες (ότι είναι υγεία να περπατάει ο εργάτης/εργαζόμενος στο καρκαΐλι για να μη στριμωχτεί ο τουρίστας!), γενικά είδαν την πόλη τους να μετατρέπεται σε ένα τερατόμορφο, καπιταλιστικό γουρούνι, το οποίο χαϊδεύει απαλά στην κοιλίτσα του η σύγχρονη Αντουανέτα, αυτό δεν μας νοιάζει;
Ναι, στην τελετή έναρξης έγινε εργαλειοποίηση και της Ιστορίας της χώρας και της σεξουαλικότητας και των δικαιωμάτων και, κατ’ εμάς, με έναν σεφερλικό τρόπο προσέγγισης που κατήντησε βαρετοβαρετός. Αλλά το χειρότερο ήταν και είναι το τι συνέβη στην ίδια την πόλη του Παρισιού με αφορμή αυτούς του Ολυμπιακούς και τι θα παραμείνει σαν αυτοί τελειώσουν. Και η απάντηση είναι μία και μόνη: Η Πόλη του Φωτός σκοτείνιασε. Απλώς είχαν πολύ δυνατά φώτα για να το δούμε.

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2024

"Ah Thalassa" Marina Satti


ΥΓ του blog: ....βλέποντας την δεύτερη ομάδα, αυτή των μεταναστών, που παρέλασε στους Ολυμπιακούς του Σηκουάνα και τα 'θερμά' χειροκροτήματα κοινού και επισήμων, ειδικά αυτών, αναρωτιέσαι πόση υποκρισία και κοροϊδία μπορεί να αντέξει και να εκπέμψει το γυαλί;…… αλήθεια ποιοι και πόσοι ληστεύουν τις χώρες αυτών των κατατρεγμένων ανθρώπων, ποιοι καταστρέφουν τις πατρίδες τους με πολέμους και φτώχεια, ποιοι τους πνίγουν στην Μεσόγειο και ποιοι φτιάχνουν τείχη για να εμποδίσουν την έλευση τους; …. ουαι υμίν…..

Η αφόρητη ανία μια άρχουσας τάξης σε παρακμή ως παγκόσμιο θέαμα


Είδαμε έναν λευκό φυλετισμό, ο οποίος αυτό που μοιράζεται με το woke είναι ο λούμπεν χαρακτήρας, η τρας αισθητική και η επιφανειακότητα.
  
Δρ. Γιώργος Ρακκάς, Αρθρογράφος
Δρ. κοινωνιολογίας - Πολιτικός αναλυτής

Η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι ήταν μια επίδειξη της κυρίαρχης ιδεολογίας και το πρόβλημα με εκείνη είναι η αφόρητη ανία και πλήξη που προκαλεί. Χαρακτηριστική η εικόνα με τον κουΐρ Μυστικό Δείπνο: απολύτως προβλέψιμη μέσα στην υποτιθέμενη εικονοκλαστικότητά της. Τα ίδια και τα ίδια.
Μια άρχουσα τάξη δίχως συνείδηση ιστορικής αποστολής και πράξης μέσα στην ιστορία, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αυτοσυγχαίρεται για τον πανερωτισμό και την ανοχή της.
Και η πλάκα είναι πως παρά τον στόμφο και την φασαρία που κάνει, δεν αφήνει ένα κάποιο ίχνος με το πέρασμά της. Και αύριο αν έπαυε να υπάρχει, δεν θα έλειπε σε κανέναν και δεν θα είχε αφήσει πίσω της τίποτε που να αντέχει στον χρόνο.
Φυσικά η τελετή αυτή δεν θα μπορούσε παρά να γίνει στην πρωτεύουσα των BoBo, την πόλη που εδώ και δύο περίπου δεκαετίες έχει καταστεί προπύργιο των ανώτερων στρωμάτων, ένας παράδεισος της ποδηλατοκίνησης και των ‘αστικών δασών’, ο οποίος επαίρεται για το ότι σε λίγο καιρό ο Σηκουάνας θα καταστεί κατάλληλος για κολύμβηση και μπορεί να καυχιέται για το γεγονός ότι έχει καταφέρει να διώξει μακριά τα μεσαία και τα κατώτερα στρώματα, αυτούς τους ”βίαιους βρώμικους και κακούς”. Εκείνους έχουν ανάγκη ακόμα το αυτοκίνητο για να βγάλουν το ψωμί τους (α ναι, τρώνε και υδατάνθρακες) και που ξενίζονται με τον ηδονισμό των προνομιούχων.
Αυτός λοιπόν ο κόσμος δεν θα μπορούσε παρά να εκμαιεύει έναν τύπο αντίδρασης που ταυτόχρονα είναι και καθρέφτισμά του. Έναν λευκό φυλετισμό, ο οποίος αυτό που μοιράζεται με το woke είναι ο λούμπεν χαρακτήρας, η τρας αισθητική και η επιφανειακότητα.
Αφήνοντας παράμερα την τελετή έναρξης, κάτι που έχει περισσότερο ενδιαφέρον: η ιδέα ότι η Woke ατζέντα δεν καταπολεμάται με μια anti-woke που της μοιάζει αλλά με την υπέρβασή τους. Αν κάποια πολιτική δύναμη μπορεί να προτάξει μια ανανεωμένη ιδέα της μεγάλης, ενιαίας κοινωνίας (big society). Κοινούς Τόπους δηλαδή, νοηματικούς και αξιακούς, όπου μπορούμε όλοι μαζί να ξανασυγκροτήσουμε κοινωνία, ακόμα και όταν ερίζουμε επί των διαφορετικών πολιτικών σχεδίων και των ταξικών συμμαχιών.
ΦΩΤ: ΠΑΡΙΣΙ, ΓΑΛΛΙΑ - 26 ΙΟΥΛΙΟΥ: Αντιπροσωπείες φτάνουν στο Τροκαντερό καθώς οι θεατές παρακολουθούν τον Γάλλο τραγουδιστή Philippe Katerine να παίζει σε μια γιγαντιαία οθόνη κατά τη διάρκεια της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων Παρίσι 2024 στις 26 Ιουλίου 2024 στο Παρίσι, Γαλλία. (Φωτογραφία Ludovic Marin - Pool/Getty Images)

Πόλεμος και γιορτή


Στο Παρίσι γιορτή, στη Μέση Ανατολή οι σφαγές συνεχίζονται.

του
Μιχάλη Ψύλου

«Κλιμάκωση στη Μέση Ανατολή: Φόβος για τον επόμενο πόλεμο»: Πάνω κάτω, αυτός είναι ο τίτλος στα περισσότερα διεθνή πρωτοσέλιδα σήμερα. Την ώρα που η ανθρωπότητα παρακολουθεί στο Παρίσι τη μεγάλη γιορτή των Ολυμπιακών Αγώνων και έχει «διχαστεί» αν η τελετή έναρξης ήταν «κιτς» ή όχι!
Δώδεκα παιδιά και έφηβοι 10-20 ετών σκοτώθηκαν και άλλοι τραυματίστηκαν όταν πύραυλος που εκτοξεύτηκε από τον Λίβανο έπληξε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην πόλη των Δρούζων, Μαιντάλ Σαμς, στα κατεχόμενα από το Ισραήλ συριακά Υψίπεδα του Γκολάν.
Στο Παρίσι γιορτή, στη Μέση Ανατολή οι σφαγές συνεχίζονται.
Για την ιστορία, από τον Αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1967 , τα Υψίπεδα του Γκολάν ελέγχονται από το Ισραήλ, αν και η διεθνής κοινότητα το αναγνωρίζει ως μέρος της Συρίας. Από το 1981 όμως με απόφαση της Κνεσέτ η περιοχή προσαρτήθηκε από το Ισραήλ.
Η επίθεση ακολούθησε ισραηλινό χτύπημα στο χωριό Κφαρ Κίλα, κοντά στα σύνορα Λιβάνου-Ισραήλ, κατά την οποία η Χεζμπολάχ είπε ότι σκοτώθηκαν τέσσερα μέλη της.
Το Ισραήλ κατηγόρησε την Χεζμπολλάχ για την πιο πολύνεκρη επίθεση από τότε που ξεκίνησαν οι μάχες εκεί τον Οκτώβριο. Η Χεζμπολλάχ το διέψευσε αλλά το Ισραήλ ανακοίνωσε ότι η επίθεση έγινε με πύραυλο Falaq-1 που κατασκευάστηκε στο Ιράν.
Η πολύνεκρη επίθεση οδήγησε ήδη σε απειλές για άνευ προηγουμένου αντίποινα των Ισραηλινών, ενώ όλη τη νύχτα η αεροπορία του Ισραήλ βομβαρδίζει το νότιο Λίβανο.
Ο ισραηλινός υπουργός Εξωτερικών, Ισραέλ Κατς προειδοποίησε ότι πλησιάζει η στιγμή ενός ολοκληρωτικού πολέμου κατά της Χεζμπολάχ και του Λιβάνου. Η Χεζμπολάχ θα πληρώσει ακριβά την επίθεση, απείλησε και ο πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου. Η ίδια η λιβανέζικη Χεζμπολάχ ανακοίνωσε πώς περιμένει μια σκληρή επίθεση από το Ισραήλ.
Σχεδόν 300 μέρες από την έναρξη του πολέμου στη Γάζα, όπου έχουν χάσει τη ζωή τους κάπου 40.000 άνθρωποι, ήδη πλανάται το φάντασμα μιας νέας κλιμάκωσης, μιας ολομέτωπης σύγκρουσης Ισραήλ-Χεζμπολλάχ. Από τον περασμένο Οκτώβριο, η Χεζμπολάχ και ο στρατός του Ισραήλ πολεμούν βέβαια σχεδόν καθημερινά. Τουλάχιστον 100 Λιβανέζοι άμαχοι έχουν σκοτωθεί και περίπου 360 άνδρες της Χεζμπολάχ από πυρά του ισραηλινού στρατού. Υπήρχαν επίσης αρκετοί νεκροί από την ισραηλινή πλευρά.
Δεκάδες χιλιάδες έχουν εκτοπιστεί λόγω των μαχών και στις δύο πλευρές των συνόρων.
Στην περιοχή του Γκολάν κατοικούν περίπου 11.000 Δρούζοι, μεταξύ Ισραήλ, Συρίας και Λιβάνου. Απάτριδες από την αρχή τους, οπαδοί μιας λατρείας που αναμειγνύει στοιχεία Ισλάμ, Ιουδαϊσμού, Χριστιανισμού και Ινδουισμού (πιστεύουν στη μετεμψύχωση των ψυχών και στη μετενσάρκωση), – σε αντίθεση με άλλους λαούς χωρίς χώρα – δεν είχαν ποτέ εθνικιστικές φιλοδοξίες.
Τώρα όμως οι μάχες «θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν μια μεγάλη πυρκαγιά που θα βύθιζε ολόκληρη την περιοχή σε μια ασύλληπτη καταστροφή», προειδοποιούν αξιωματούχοι του ΟΗΕ. «Αυτό που συνέβη θα μπορούσε να είναι το έναυσμα για κάτι το οποίο ανησυχούσαμε και προσπαθούσαμε να αποφύγουμε εδώ και 10 μήνες», δήλωσε αξιωματούχος της κυβέρνησης Μπάιντεν στην ιστοσελίδα Axios.
Και όλα αυτά την ώρα των Αγώνων του Παρισιού και των εκκλήσεων για Ολυμπιακή Εκεχειρία. Δυστυχώς, η κληρονομιά των Αρχαίων Ελλήνων, δεν «χωράει» στη σύγχρονη απάνθρωπη πραγματικότητα…

Μελέτη: Η υπερβάλλουσα θνησιμότητα κατά την πανδημία, προκλήθηκε από την ανταπόκριση της δημόσιας υγείας και όχι από τον ιό


Χωροχρονική διακύμανση της υπερβολικής θνησιμότητας από κάθε αιτία στον κόσμο (125 χώρες) κατά την περίοδο Covid 2020-2023 όσον αφορά κοινωνικοοικονομικούς παράγοντες, παρεμβάσεις δημόσιας υγείας και ιατρικές παρεμβάσεις

Δημήτρης Σωτηρίου

Μια μελέτη που διεξήχθη από ερευνητές από τον καναδικό μη κερδοσκοπικό οργανισμό Correlation Research in the Public Interest, και το Πανεπιστήμιο του Κεμπέκ στο Trois-Rivières, με επικεφαλής τον Denis Rancourt, που κυκλοφόρησε στις 19 Ιουλίου 2024 και ανέλυσε την υπερβάλλουσα θνησιμότητα σε 125 χώρες κατά τη διάρκεια της πανδημίας της COVID-19.
Χωροχρονική διακύμανση της υπερβάλλουσας θνησιμότητας από κάθε αιτία στον κόσμο (125 χώρες) κατά την περίοδο της Covid 2020-2023 όσον αφορά κοινωνικοοικονομικούς παράγοντες και παρεμβάσεις δημόσιας υγείας και ιατρικές παρεμβάσεις

Βασικά ευρήματα και ισχυρισμοί
Η μεθοδολογία της μελέτης περιλάμβανε την ανάλυση δεδομένων υπερβάλλουσας θνησιμότητας από όλες τις αιτίες και τη συσχέτισή τους με διάφορες παρεμβάσεις που σχετίζονται με την πανδημία.
Η μελέτη υποστηρίζει ότι οι κύριες αιτίες υπερβαλλόντων θανάτων παγκοσμίως οφείλονταν στην ανταπόκριση της δημόσιας υγείας και όχι στον ίδιο τον ιό.
Οι ερευνητές υπολογίζουν περίπου 30,9 εκατομμύρια υπερβάλλοντες θανάτους από όλες τις αιτίες κατά την περίοδο της μελέτης.
Η μελέτη αμφισβητεί τη συμβατική εξήγηση ότι ο SARS-CoV-2 προκάλεσε τους περισσότερους θανάτους.
Οι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι παράγοντες όπως τα lockdown, οι επιβλαβείς ιατρικές παρεμβάσεις και τα εμβόλια για την COVID-19 συνέβαλαν σημαντικά στην υπερβάλλουσα θνησιμότητα.
Η μελέτη ισχυρίζεται πως δεν βρήκε στοιχεία ότι οι εκστρατείες εμβολιασμού μείωσαν τη θνησιμότητα από κάθε αιτία.
Αντίθετα, οι ερευνητές εκτιμούν ότι 17 εκατομμύρια υπερβάλλοντες θάνατοι σχετίστηκαν με τα εμβόλια για την COVID-19.
Οι ερευνητές αναφέρουν παράγοντες όπως το βιολογικό στρες από τα lockdown, τις ιατρικές παρεμβάσεις και την κυκλοφορία των εμβολίων ως τις πρωταρχικές αιτίες της υπερβάλλουσας θνησιμότητας.

Περίληψη μελέτης
Οι χωροχρονικές διακυμάνσεις στα εθνικά ποσοστά υπερβάλλουσας θνησιμότητας από όλες τις αιτίες μας επιτρέπουν να συμπεράνουμε ότι η υπερβάλλουσα θνησιμότητα από όλες τις αιτίες στην περίοδο της Covid (2020-2023) στον κόσμο δεν είναι συμβατή με μια πανδημική ιογενή αναπνευστική νόσο ως κύρια αιτία θανάτου. Αυτή η υπόθεση, αν και πιστεύεται ότι υποστηρίζεται από εκστρατείες δοκιμών, θα πρέπει να εγκαταλειφθεί.

[…]
Περιγράφουμε εύλογους μηχανισμούς και υποστηρίζουμε ότι οι τρεις κύριες αιτίες θανάτου που σχετίζονται με την υπερβάλλουσα θνησιμότητα από κάθε αιτία κατά τη διάρκεια (και μετά) της περιόδου της Covid είναι:
Βιολογικό (συμπεριλαμβανομένου του ψυχολογικού) στρες από εντολές όπως τα lockdown και οι σχετικές κοινωνικο-οικονομικές διαρθρωτικές αλλαγές
Ιατρικές παρεμβάσεις εκτός του εμβολίου για την COVID-19, όπως μηχανικοί αναπνευστήρες και φάρμακα (συμπεριλαμβανομένης της άρνησης θεραπείας με αντιβιοτικά)
Κυκλοφορία ενέσιμων εμβολίων για την COVID-19, συμπεριλαμβανομένης της επαναλαμβανόμενης κυκλοφορίας στους ίδιους πληθυσμούς.
Μελετήσαμε τη θνησιμότητα από όλες τις αιτίες σε 125 χώρες με διαθέσιμα δεδομένα θνησιμότητας από όλες τις αιτίες ανά χρόνο (εβδομάδα ή μήνα), ξεκινώντας αρκετά χρόνια πριν από την κηρυγμένη πανδημία και για έως και 2 και για περισσότερα από τρία χρόνια της περιόδου της Covid (2020- 2023).
Οι χώρες που μελετήθηκαν βρίσκονται σε έξι ηπείρους και αποτελούν περίπου το 35% του παγκόσμιου πληθυσμού (2,70 δισεκατομμύρια από τα 7,76 δισεκατομμύρια το 2019). Το συνολικό υπερβάλλον ποσοστό θνησιμότητας από κάθε αιτία στις 93 χώρες με επαρκή στοιχεία την τριετία 2020-2022 είναι 0,392 ± 0,002% του πληθυσμού του 2021, το οποίο είναι συγκρίσιμο με το ιστορικό ποσοστό περίπου 0,97% του πληθυσμού κατά τη διάρκεια της πανδημία της “ισπανικής γρίπης” του 1918.
Συγκριτικά, η Ινδία (η οποία δεν περιλαμβάνεται στην παρούσα μελέτη) είχε κορύφωση τον Απρίλιο-Ιούλιο του 2021 στην υπερβάλλουσα θνησιμότητα από κάθε αιτία 3,7 εκατομμυρίων θανάτων για τον πληθυσμό της του 2021 των περίπου 1,41 δισεκατομμυρίων, που αντιστοιχεί σε υπερβάλλον ποσοστό θνησιμότητας 0,26% για το 2021 και μόνο (Rancourt, 2022).
Το υπολογιζόμενο ποσοστό υπερβάλλουσας θνησιμότητας (0,392 ± 0,002%) αντιστοιχεί σε 30,9 ± 0,2 εκατομμύρια υπερβάλλοντες θανάτους που προβάλλεται να έχουν συμβεί παγκοσμίως για την τριετία 2020-2022, από όλες τις αιτίες υπερβάλλουσας θνησιμότητας κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Υπολογίζουμε επίσης τον κίνδυνο θανάτου ανά ένεση σε όλο τον πληθυσμό (vDFR) με βάση τον αριθμό δόσης (1η δόση, 2η δόση, ενισχυτικές, στην πραγματικότητα, ανά χρονική περίοδο) και ανά ηλικία (σε ένα υποσύνολο ευρωπαϊκών χωρών). Η χρήση της διάμεσης τιμής του vDFR για όλες τις ηλικίες για το 2021-2022 για τις 78 χώρες με επαρκή δεδομένα δίνει μια εκτιμώμενη παγκόσμια υπερβάλλουσα θνησιμότητα όλων των ηλικιών που σχετίζεται με την κυκλοφορία του εμβολίου για την COVID-19 έως τις 30 Δεκεμβρίου 2022: 16,9 εκατομμύρια θάνατοι που σχετίζονται με το εμβόλιο για την COVID-19.
Οι μεγάλες διαφορές στο υπερβάλλον ποσοστό θνησιμότητας από όλες τις αιτίες (ανά πληθυσμό) και στη θνησιμότητα προσαρμοσμένη στην ηλικία και την κατάσταση της υγείας (P-score) είναι ασύμβατες με την υπόθεση εξάπλωσης ενός πανδημικού ιού και συνδέονται ισχυρά με τον συνδυασμό του μεριδίου του πληθυσμού που είναι ηλικιωμένος (60+ ετών) και του μεριδίου του πληθυσμού που ζει σε συνθήκες φτώχειας. Υπάρχουν μεγάλες διαφορές Βορρά-Νότου (Καναδάς-ΗΠΑ-Μεξικό) στη Βόρεια Αμερική και μεγάλες διαφορές Ανατολής-Δύσης στην Ευρώπη, οι οποίες οφείλονται σε μεγάλες εθνικές διαφορές δικαιοδοσίας ή ασυνέχειες στις κοινωνικοοικονομικές και θεσμικές συνθήκες.
Τέτοιες συστηματικές διαφορές στη θνησιμότητα και την υποκείμενη δομή καταγράφονται με ιεραρχική ανάλυση συστάδων, χρησιμοποιώντας μια ομάδα (ετήσιων) χρονοσειρών, συμπεριλαμβανομένης σε κάποιο βαθμό της πιθανότητας επίμονης υπερβάλλουσας θνησιμότητας από κάθε αιτία το 2023. Εξαιρουμένων των οριακών περιπτώσεων, 28 χώρες (από 79 χώρες με επαρκή δεδομένα, το 35% των χωρών) έχει υψηλή στατιστική βεβαιότητα επίμονης και σημαντικής υπερβάλλουσας θνησιμότητας από κάθε αιτία το 2023, σε σύγκριση με την προεκτεινόμενη ιστορική τάση πριν από την Covid, εξαιρουμένης της υπερβάλλουσας θνησιμότητας από κάθε αιτία από υπολείμματα αιχμής που εκτείνονται από το 2022 και εξαιρούνται οι τυχαία μεγάλες τιμές: Αυστραλία, Αυστρία, Βέλγιο, Βραζιλία, Καναδάς, Δανία, Εκουαδόρ, Αίγυπτος, Φινλανδία, Γερμανία, Ιρλανδία, Ισραήλ, Ιταλία, Ιαπωνία, Λιθουανία, Ολλανδία, Νορβηγία, Πορτογαλία, Πουέρτο Ρίκο, Κατάρ, Σιγκαπούρη, Νότος Κορέα, Ισπανία, Σουηδία, Ταϊβάν, Ταϊλάνδη, Ηνωμένο Βασίλειο και ΗΠΑ. Απαιτείται περισσότερη έρευνα για να διαλευκανθεί αυτό το φαινόμενο.
Οι χωροχρονικές διακυμάνσεις στα εθνικά ποσοστά υπερβάλλουσας θνησιμότητας από όλες τις αιτίες μας επιτρέπουν να συμπεράνουμε ότι η υπερβάλλουσα θνησιμότητα από όλες τις αιτίες στην περίοδο της Covid (2020-2023) στον κόσμο δεν είναι συμβατή με μια πανδημική ιογενή αναπνευστική νόσο ως κύρια αιτία θανάτου.
Αυτή η υπόθεση, αν και πιστεύεται ότι υποστηρίζεται από τις εκστρατείες δοκιμών, θα πρέπει να εγκαταλειφθεί. Ασυνέπειες που διαψεύδουν την υπόθεση μιας ιογενούς αναπνευστικής πανδημίας για να εξηγήσουν την υπερβάλλουσα θνησιμότητα από κάθε αιτία κατά την περίοδο της Covid εμφανίζονται σε παγκόσμια κλίμακα και περιλαμβάνουν τις ακόλουθες.
Σχεδόν συγχρονισμός εμφάνισης, σε πολλές ηπείρους, αυξήσεων της υπερβάλλουσας θνησιμότητας που σημειώνονται αμέσως όταν κηρύσσεται μια πανδημία από τον ΠΟΥ (στις 11 Μαρτίου 2020) και ποτέ πριν από την ανακοίνωση της πανδημίας σε καμία χώρα
Υπερβολικά μεγάλη ετερογένεια από χώρα σε χώρα της προσαρμοσμένης βάσει ηλικίας και κατάστασης υγείας (P-score) θνησιμότητας κατά την περίοδο της Covid, συμπεριλαμβανομένων πέραν των κοινών συνόρων μεταξύ γειτονικών χωρών και σε όλες τις χρονικές περιόδους έως και εξάμηνα
Ιδιαίτερα μεταβλητή θνησιμότητα προσαρμοσμένη σε ηλικία και κατάσταση υγείας (P-score) σε μεμονωμένες χώρες κατά τη διάρκεια και μετά την περίοδο της Covid, συμπεριλαμβανομένων περιόδων άνω του έτους μηδενικής υπερβάλλουσας θνησιμότητας, μακράς διάρκειας χαμηλά ή καθεστώτα υψηλής υπερβάλλουσας θνησιμότητας, μεμονωμένες αιχμές έναντι πολλών επαναλαμβανόμενων αιχμών και επίμονη υψηλή υπερβάλλουσα θνησιμότητα μετά την κήρυξη λήξης της πανδημίας (στις 5 Μαΐου 2023)
Ισχυροί συσχετισμοί (διαγράμματα διασποράς σε όλες τις χώρες) μεταξύ υπερβαλλόντων ποσοστών θνησιμότητας από κάθε αιτία και κοινωνικοοικονομικών παραγόντων (ιδίως μετρήσεις φτώχειας) αλλάζουν με το χρόνο (ανά έτος και εξάμηνο) κατά τη διάρκεια της περιόδου της Covid, μεταξύ διαμετρικά αντίθετων τιμών (σχεδόν μηδέν, μεγάλες και θετικές, μεγάλες και αρνητικές) του συντελεστή συσχέτισης Pearson (πχ., Σχήμα 29, πρώτο εξάμηνο 2020 έως πρώτο εξάμηνο του 2023)
Θα μπορούσε κανείς να προσθέσει επιφυλακτικά:
Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι η μεγάλη κυκλοφορία των εμβολίων συσχετίζεται ποτέ με μειώσεις της υπερβάλλουσας θνησιμότητας από κάθε αιτία, σε καμία χώρα (βλέπε Rancourt and Hickey, 2023)
Εκθετικές αυξήσεις με την ηλικία σε υπερβάλλον ποσοστό θνησιμότητας από όλες τις αιτίες (ανά πληθυσμό), είναι σε συμφωνία με την κυρίαρχη λόγω ηλικίας αδυναμία και όχι με μόλυνση στο όριο υψηλής λοιμογόνου δράσης
Περιγράφουμε εύλογους μηχανισμούς και υποστηρίζουμε ότι οι τρεις κύριες αιτίες θανάτου που σχετίζονται με την υπερβάλλουσα θνησιμότητα από κάθε αιτία κατά τη διάρκεια (και μετά) της περιόδου της Covid είναι:
Βιολογικό (συμπεριλαμβανομένου του ψυχολογικού) στρες από εντολές όπως lockdown και συναφείς κοινωνικοοικονομικές διαρθρωτικές αλλαγές
Ιατρικές παρεμβάσεις εκτός του εμβολίου για την COVID-19, όπως μηχανικοί αναπνευστήρες και φάρμακα (συμπεριλαμβανομένης της άρνησης θεραπείας με αντιβιοτικά)
Κυκλοφορία ενέσιμων εμβολίων για την COVID-19, συμπεριλαμβανομένης της επαναλαμβανόμενης κυκλοφορίας στους ίδιους πληθυσμούς
Σε όλες τις περιπτώσεις – και για τις τρεις αναγνωρισμένες κύριες αιτίες θανάτου – μία εγγύς ή κλινική αιτία θανάτου που σχετίζεται (όπως στα πιστοποιητικά θανάτου) με την ποσοτικοποιημένη υπερβάλλουσα θνησιμότητα από όλες τις αιτίες είναι η αναπνευστική κατάσταση ή λοίμωξη. Επομένως, διακρίνουμε (και ορίζουμε) τις αληθινές πρωτογενείς αιτίες θανάτου από τη διάχυτη και συνοδευτική εγγύς ή κλινική αιτία θανάτου ως αναπνευστική.
Κατανοούμε ότι η καταστροφή της θνησιμότητας στην περίοδο της Covid είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει όταν οι κυβερνήσεις προκαλούν παγκόσμιες αναταραχές και επιθέσεις εναντίον των πληθυσμών.
Τονίζουμε τη σημασία του βιολογικού στρες από τις ξαφνικές και βαθιές δομικές αλλαγές της κοινωνίας και τις ιατρικές επιθέσεις (συμπεριλαμβανομένης της άρνησης θεραπείας για βακτηριακές πνευμονίες, επαναλαμβανόμενες ενέσεις εμβολίων κλπ.).
Εκτιμούμε ότι μια τέτοια εκστρατεία διαταραχών και επιθέσεων σε έναν σύγχρονο κόσμο θα παράγει ένα παγκόσμιο ποσοστό θνησιμότητας όλων των ηλικιών >0,1% του πληθυσμού ετησίως, όπως συνέβη και στην καταστροφή της θνησιμότητας του 1918.

Η πηγή της αμβροσίας της ΝΑΤΟίκής «αριστεράς».

 
Ανακαλύψτε τις πολιτικές βάσεις του ΝΑΤΟ και την πηγή της αμβροσίας της ΝΑΤΟίκής «αριστεράς». σε αυτό το ενδιαφέρον άρθρο. Πρωτοβουλία συγκρότησης μετώπου για τη σωτηρία του λαού και την αναγέννηση της χώρας. Οι πολιτικές βάσεις του ΝΑΤΟ.

Joan Roelofs 
ομότιμη καθηγήτρια Πολιτικών Επιστημών στο Keene State College του New Hampshire.

Γιατί το ΝΑΤΟ έχει γίνει τόσο γενικά αποδεκτό στην Ευρώπη από όλα σχεδόν τα μεγάλα πολιτικά κόμματα και, ιδιαίτερα αινιγματικά, από τα σοσιαλδημοκρατικά; Το οικονομικό κόστος του, οι παράνομοι επιθετικοί πόλεμοι, η περιβαλλοντική ζημία και οι κίνδυνοι πυρηνικού αφανισμού φαίνεται να το καθιστούν πρωταρχικό στοιχείο της πλατφόρμας.
Οι καλά ενημερωμένοι πολιτικοί ακτιβιστές είναι απίθανο να πιστεύουν ότι επίκειται εισβολή στην Ελβετία ή τη Δανία. Υπάρχουν σημαντικά κινήματα κατά του ΝΑΤΟ, όπως το Όχι στον Πόλεμο Όχι στο ΝΑΤΟ, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχουν καταφέρει να αντιστρέψουν το κλίμα.
Ορισμένοι λόγοι είναι αρκετά προφανείς. Οι στρατιωτικές διασυνδέσεις των ΗΠΑ με τα ευρωπαϊκά υπουργεία Άμυνας και Εξωτερικών ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτοί οι ισχυροί δεσμοί συνεχίστηκαν, τώρα με έμφαση στο νεοαποκτηθέν φεμινιστικό πρόσωπο του ΝΑΤΟ, την ατζέντα Γυναίκες, Ειρήνη και Ασφάλεια.
Στην παραπάνω φωτογραφία, που τραβήχτηκε στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ το 2022 στη Μαδρίτη, απεικονίζονται γυναίκες υπουργοί Εξωτερικών και Άμυνας, από τον Καναδά, τη Νορβηγία, τη Σουηδία, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ισλανδία, τη Σλοβενία, τη Γερμανία και το Βέλγιο.
Η προώθηση από μακρόν και σε ευρεία κλίμακα έχει πραγματοποιηθεί από ανοιχτά φιλοΝΑΤΟϊκά λόμπι, όπως το Ατλαντικό Συμβούλιο και εθνικές δεξαμενές σκέψης, για παράδειγμα, το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (ΗΠΑ), το βρετανικό Βασιλικό Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων και τα αντίστοιχα σε πολλά κράτη. Υπάρχει επίσης η Ένωση Νεολαίας του Ατλαντικού Συμφώνου, ένα δίκτυο εθνικών οργανώσεων νέων επαγγελματιών, φοιτητών και ερευνητών.
Η μυστική οργάνωση Μπίλντερμπεργκ αξιοποιεί τις πολιτικές, οικονομικές, ακαδημαϊκές και δημοσιογραφικές ελίτ των χωρών του ΝΑΤΟ. Η Επιχείρηση Gladio, η Επιχείρηση Paperclip και άλλες έχουν διατηρήσει σταθερούς δεσμούς με στρατιωτικές και μυστικές υπηρεσίες.
Υπήρξαν επίσης συγκαλυμμένες και φανερές παρεμβάσεις σε πολιτικά κόμματα και μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η χρηματοδότηση από τη CIA του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος το 1948 για να νικήσει το Κομμουνιστικό Κόμμα και η ανάμειξη στο Βρετανικό Εργατικό Κόμμα για να ελαχιστοποιηθεί η επιρροή της Επιτροπής για τον Πυρηνικό Αφοπλισμό. Αυτά άνοιξαν επίσης το δρόμο για το ΝΑΤΟ. Η Ανατολική Ευρώπη διείσδυσε ακόμη πιο εύκολα στο ΝΑΤΟ, μετά την καταστροφή των οικονομικών, πολιτιστικών και επιστημονικών θεσμών της.
Υπήρχαν συνεχείς διαμαρτυρίες κατά των βάσεων του ΝΑΤΟ, ωστόσο οι λιγότερο εκδηλωτικοί συμπαθούντες τους, εκτιμούν το οικονομικό όφελος. Στην αρχή, στην κατεστραμμένη από τον πόλεμο Ευρώπη τόσο τα απελευθερωμένα όσο και τα κατεχόμενα έθνη είδαν ελάχιστη οικονομική δραστηριότητα. Σήμερα η ευρωπαϊκή οικονομία είναι όλο και πιο στρατιωτικοποιημένη, έχοντας αναθέσει σε εξωτερικούς συνεργάτες μεγάλο μέρος της πολιτικής βιομηχανίας της και αντιμετωπίζοντας μείωση της τουριστικής βιομηχανίας της λόγω πανδημιών, διαμαρτυριών από τους ντόπιους κατοίκους και περιβαλλοντικού κόστους.
Σύμφωνα με το δελτίο δεδομένων του Διεθνούς Ινστιτούτου Ερευνών για την Ειρήνη στη Στοκχόλμη (SIPRI) του 2024, η παραγωγή όπλων έχει αυξηθεί σημαντικά και με ταχείς ρυθμούς σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, παρόλο που το ΝΑΤΟ και οι εθνικοί στρατοί εξοπλίζονται επίσης πλουσιοπάροχα με αμερικανικά προϊόντα. Οι πωλήσεις στη Μέση Ανατολή και σε άλλες περιοχές που πλήττονται από τη βία είναι καλές μπίζνες.
Τώρα οι εργαζόμενοι, πολλοί συνδικαλιστές και μερικοί άλλοι, ακόμη και σοσιαλιστές και κομμουνιστές, έχουν ασφαλείς θέσεις εργασίας στις πολεμικές βιομηχανίες και στις αναπτυσσόμενες στρατιωτικές-πολιτικές βιομηχανίες. Όπως έχουν τεκμηριώσει οι Erikssons (Lindy Newlove-Eriksson & Johan Eriksson):
Η αμυντική βιομηχανία υφίσταται ραγδαίες αλλαγές, ιδίως όσον αφορά την ανάπτυξη τεχνολογίας διπλής χρήσης και τη μεταφορά τεχνολογίας μεταξύ στρατιωτικών και πολιτικών τομέων. . . Η θόλωση του διαχωρισμού στρατιωτικού-πολιτικού τομέα είναι ιδιαίτερα αισθητή με την ταχεία ανάπτυξη της Τεχνητής Νοημοσύνης (ΤΝ), της ψηφιοποίησης, της δορυφορικής τεχνολογίας, της ολοκληρωμένης κβαντικής, της φωτονικής, των ασύρματων επικοινωνιών υψηλής δυναμικότητας και της δικτύωσης «μεγα-δεδομένων» μέσω 5 G – εξελίξεις που έχουν αναφερθεί ως «τέταρτη βιομηχανική επανάσταση». . .“
Ακριβώς όπως οι στρατιωτικές βάσεις του χρειάζονται τα πάντα, τα ινστιτούτα του ΝΑΤΟ, οι επιχειρήσεις, τα συνέδρια, τα πολεμικά παιχνίδια και η υπερμεγέθης έδρα του στις Βρυξέλλες εξοπλίζονται και συντηρούνται από κάθε είδους επιχείρηση. Πολλές πληροφορίες είναι διαθέσιμες στον ιστότοπο του ΝΑΤΟ- έχει επίσης παρουσία στο YouTube, το LinkedIn, το Facebook, το Instagram και το X (Twitter). Η βάση δεδομένων για τις συμβάσεις του Οργανισμού Υποστήριξης και Προμηθειών του ΝΑΤΟ για το 2023 περιλαμβάνει μόνο παραγγελίες αξίας άνω των 80.000 ευρώ.
Περιλαμβάνει «αναλώσιμα» από μια εταιρεία στο Λουξεμβούργο, μεταφορά σκηνών και εξοπλισμού συνεδριακών κέντρων από το Βέλγιο, χειμερινό ρουχισμό από τη Γαλλία, «αστικό και μηχανολογικό» από την Αλβανία, ιατρικό εξοπλισμό από τη Σουηδία, αδιάβροχες τσάντες από τη Μεγάλη Βρετανία και ανταλλακτικά από προμηθευτές σε πολλές χώρες. Αναμφίβολα, ακόμη και μικρότερες επιχειρήσεις προμηθεύουν ένα ευρύ φάσμα και, όπως στις ΗΠΑ, εξασφαλίζουν την οικονομική επιβίωση των ιδιοκτητών, των εργαζομένων και των κοινοτήτων (βλ. The Trillion Dollar Silencer).
Μια λίστα προσφορών άνω των 800.000 ευρώ περιλαμβάνει δομές ιατρικής περίθαλψης από μια εταιρεία στην Ιταλία, υπηρεσίες εκπαίδευσης (Ολλανδία και Ισπανία) και στρατιωτικές κουκέτες και κουνουπιέρες (Ιταλία και Τουρκία). Αν και οι μεγαλύτερες και στους δύο καταλόγους είναι δαπάνες για όπλα, επιχειρήσεις που συχνά αποτελούν το ζωτικό αίμα -αλλά μάλλον το φονικό αίμα – των κοινοτήτων τους, οι μικρότερες (αλλά όχι ασήμαντες) αγορές μπορούν να επηρεάσουν πολλούς από τους πολίτες και τους εκλεγμένους αντιπροσώπους τους.
Οι επιχειρήσεις εκπαίδευσης και έρευνας του ΝΑΤΟ περιλαμβάνουν αστικά πανεπιστήμια, τα οποία διαθέτουν όλο και περισσότερο στρατιωτικά τμήματα, καθώς και εθνικές στρατιωτικές ακαδημίες. Υπάρχουν ακόμη και προγράμματα εκπαίδευσης σε δημόσια γυμνάσια, π.χ. στη Σουηδία, τη Γερμανία και τη Γαλλία (Δόκιμοι Αμύνης). Επιπλέον, το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ έχει απευθείας συμβάσεις με πανεπιστήμια και επιστημονικά ινστιτούτα σε όλο τον κόσμο, ιδίως για την ανάπτυξη όπλων, τη νανοτεχνολογία και τη βιοτεχνολογία.
Το ΝΑΤΟ διαθέτει επίσης πολλά επίπεδα των δικών του εκπαιδευτικών φορέων. Το ένα είναι τα Κέντρα Εκπαίδευσης και Κατάρτισης της Συνεργασίας, σε 34 χώρες μέλη και χώρες εταίρους (δηλ. μη πλήρη μέλη). Μερικά τέτοια παραδείγματα είναι: στην Ελβετία το Κέντρο Πολιτικής Ασφάλειας της Γενεύης, στο Ισραήλ, τη Στρατιωτική Ιατρική Ακαδημία IDF, στη Σερβία, το Κέντρο Εκπαίδευσης Χημικών, Βιολογικών, Ραδιολογικών και Πυρηνικών Επιστημών, στη Μογγολία, το Κέντρο Επιχειρήσεων Υποστήριξης της Ειρήνης, στη Κολομβία, το Διεθνές Κέντρο Εξουδετέρωσης Ναρκών, στην Ιταλία, το
Διεθνές Ινστιτούτο Ανθρωπιστικού Δικαίου, και στο Ηνωμένο Βασίλειο, την Ακαδημία Άμυνας του Ηνωμένου Βασιλείου.
Ένα άλλο δίκτυο του ΝΑΤΟ είναι τα 28 Κέντρα Αριστείας, τα οποία είναι “διεθνείς στρατιωτικοί οργανισμοί που εκπαιδεύουν και καταρτίζουν ηγέτες και ειδικούς από χώρες μέλη και εταίρους του ΝΑΤΟ”. Χρηματοδοτούνται σε εθνικό επίπεδο και είναι διαπιστευμένα από το ΝΑΤΟ. Μερικά από αυτά είναι: Συνεργασία ΠολιτώνΣτρατιωτικών, με το ένα από τα δύο στις Κάτω Χώρες, 
Διαχείριση κρίσεων και αντιμετώπιση καταστροφών, στη Βουλγαρία, Μοντελοποίηση και προσομοίωση, με το ένα από τα πολλά στην Ιταλία, Στρατηγικές επικοινωνίες, στη Λετονία, Κλιματική αλλαγή και ασφάλεια, στον Καναδά, και Θαλάσσια ασφάλεια, στη Τουρκία. Του τελευταίου ο ρόλος περιγράφεται ως εξής:
[Π]ροσφέρει εμπειρογνωμοσύνη τόσο ως κέντρο ακαδημαϊκής έρευνας όσο και ως (πολυεθνικός) κόμβος πρακτικής κατάρτισης στον τομέα της θαλάσσιας ασφάλειας, μαζί με συναφείς τομείς (θαλάσσιο εμπόριο, ενεργειακή ασφάλεια, θαλάσσιο περιβάλλον, θαλάσσιοι πόροι, δημόσια υγεία, θαλάσσιες μεταφορές-λογιστική). Το Κέντρο προσπαθεί να επιτύχει την απαραίτητη συνεργασία μεταξύ των ενδιαφερομένων από την κυβέρνηση, τη βιομηχανία, τον ακαδημαϊκό και τον ιδιωτικό τομέα.
Το τεράστιο τμήμα της δημόσιας διπλωματίας του ΝΑΤΟ λειτουργεί μέσω όλων των έντυπων και ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης. Οι δημοσιογραφικές του περιοδείες δίνουν τη δυνατότητα στους δημοσιογράφους να « ταξιδέψουν με το αεροπλανοφόρο USS George H.W. Bush στην Αδριατική Θάλασσα» και «να συναναστραφούν με ειδικούς σε θέματα καταπολέμησης της τρομοκρατίας σε ένα σταθμό του μετρό στη Ρώμη της Ιταλίας».
Το τμήμα δέχεται επίσης ευχαρίστως αιτήσεις για υποτροφίες από δεξαμενές σκέψης, πανεπιστήμια, ΜΚΟ και άλλες οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών «που κυμαίνονται από εξωστρεφείς, μη παραδοσιακές ιδέες έως πιο θεσμικές μορφές. Ιδιαίτερη έμφαση θα πρέπει να δοθεί στην προσέγγιση του νεανικού κοινού, του γυναικείου κοινού και των βασικών διαμορφωτών της κοινής γνώμης, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που δεν είχαν έρθει σε επαφή με το ΝΑΤΟ στο παρελθόν».
Όπως σημειώνει η Merje Kuus:
Εκτός από το τμήμα δημόσιας διπλωματίας του ίδιου του ΝΑΤΟ, το μήνυμα της συμμαχίας διαμορφώνεται και προβάλλεται μέσω πλήθους ΜΚΟ που συνεργάζονται με το ΝΑΤΟ αλλά δεν συνδέονται με αυτό. Χρηματοδοτούμενες μέσω των εθνικών υπουργείων Εξωτερικών και Άμυνας, του τμήματος Δημόσιας Διπλωματίας του ΝΑΤΟ και ιδιωτικών εταιρειών, οργανώνουν ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων που αποσκοπούν στην εκλαΐκευση του ΝΑΤΟ εντός και εκτός των κρατών μελών του.
Η λιγότερο προφανής επιρροή του ΝΑΤΟ μπορεί να προέρχεται από την επιταχυνόμενη διείσδυσή του σε πολιτικούς θεσμούς: εκπαίδευση, ψυχαγωγία, «επιρροές» στην εφηβεία, φεστιβάλ, μη κυβερνητικές οργανώσεις, ακόμη και προοδευτικά κινήματα και κινήματα για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το ΝΑΤΟ αυτοπαρουσιάζεται απλώς ως η πρωταρχική ένωση δημοκρατικών εθνών, κάτι που προφανώς ήταν πολύ πειστικό στα καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης που προσπαθούσαν να απαλλαγούν από την ετικέτα του «ολοκληρωτισμού».
Ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα είναι η ατζέντα του για τις γυναίκες, την ειρήνη και την ασφάλεια. Η δημοσιογράφος Lily Lynch αναφέρει:
Τον Ιανουάριο του 2018, ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Jens Stoltenberg παραχώρησε μια πρωτοφανή συνέντευξη Τύπου με την Angelina Jolie. Ενώ το InStyle ανέφερε ότι η Jolie «ήταν ντυμένη με ένα μαύρο εξώπλατο, μια ασορτί κάπα και κλασικές γόβες (επίσης μαύρες)», υπήρχε ένας βαθύτερος σκοπός σε αυτή τη συνάντηση: η σεξουαλική βία στον πόλεμο. Το ζευγάρι είχε μόλις συνυπογράψει ένα
άρθρο για τον Guardian με τίτλο «Γιατί το ΝΑΤΟ πρέπει να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των γυναικών». Η χρονική συγκυρία ήταν σημαντική.
Στο αποκορύφωμα του κινήματος #MeToo, η ισχυρότερη στρατιωτική συμμαχία στον κόσμο είχε γίνει φεμινιστική σύμμαχος. «Ο τερματισμός της έμφυλης βίας είναι ένα ζωτικό ζήτημα ειρήνης και ασφάλειας καθώς και κοινωνικής δικαιοσύνης», έγραψαν. «Το ΝΑΤΟ μπορεί να πρωτοστατήσει σε αυτή την προσπάθεια».
Μια μελέτη της Katharine AM Wright, που διερευνούσε τη νομιμοποίηση που έδινε στο ΝΑΤΟ η εκπληκτική συμμετοχή ομάδων για τα δικαιώματα των γυναικών στις δραστηριότητές του, βρήκε κάποιες ακτιβίστριες που υποστήριζαν ότι αυτό επέτρεπε στις φεμινίστριες να «συμβουλεύουν» το ΝΑΤΟ, «να το κάνουν να ακούει πράγματα που συνήθως δεν ακούγονται» και να «λένε την αλήθεια στην εξουσία».
Καθώς η κλιματική αλλαγή περιλαμβάνεται στον κατάλογο των σοβαρών απειλών για την ασφάλεια του ΝΑΤΟ, οι περιβαλλοντολόγοι μιλούν σε συνέδρια του ΝΑΤΟ και αντίστροφα, συμμετέχουν σε συμβουλευτικές επιτροπές και αλληλεπιδρούν επίσημα με πολλούς τρόπους. Για παράδειγμα, η συνάντηση του 2020 του Διαλόγου των Βρυξελλών για τη διπλωματία του κλίματος και του Κέντρου Πόρων για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη φιλοξενήθηκε από τη Μονάδα Σχεδιασμού Πολιτικής στο Γραφείο του Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ.
Εκτός από την πιο παραδοσιακή Ένωση Νεολαίας του Ατλαντικού Συμφώνου, το ΝΑΤΟ έχει δημιουργήσει πιο πρόσφατα δραστηριότητες για τη νεολαία που είναι περισσότερο θελκτικές. Η εκστρατεία του 2022 «Protect the Future campaign” (Προστατέψτε το μέλλον) που επιστράτευσε:
12 νεαρούς διαδικτυακούς δημιουργούς [έφηβους « επηρεαστές της κοινής γνώμης»] από τη Γερμανία, την Ουγγαρία, τη Λετονία, την Ισπανία, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Για να ανακαλύψουν περισσότερα για το έργο της Συμμαχίας, οι δημιουργοί συναντήθηκαν με τον Γενικό Γραμματέα τον Μάιο, ταξίδεψαν στη Σύνοδο Κορυφής της Μαδρίτης τον Ιούνιο, επισκέφθηκαν το
αμερικανικό αεροπλανοφόρο USS George H.W. Bush τον Οκτώβριο και συμμετείχαν σε εκπαιδευτική αποστολή AWACS τον Νοέμβριο.
Το αποτέλεσμα, σύμφωνα με το ΝΑΤΟ, ήταν 300.000 συμμετοχές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που έφτασαν σε περισσότερους από 9 εκατομμύρια νέους.
Σε μια άλλη πτυχή αυτής της εκστρατείας, «νέοι καλλιτέχνες από όλες τις χώρες της Συμμαχίας έλαβαν μέρος σε έναν ανοιχτό διαγωνισμό για να συμβάλουν στη δημιουργία του πρώτου γραφικού μυθιστορήματος του ΝΑΤΟ, «Προστατέψτε το μέλλον». Έξι νέοι καλλιτέχνες επιλέχθηκαν για να συνεργαστούν με επαγγελματίες για την παραγωγή του βιβλίου». Για το πλήθος, πραγματοποιήθηκε μια Σύνοδος Κορυφής των Νέων στην οποία 
συμμετείχαν 35.000 άτομα από 99 χώρες.
Στο τουρνουά παιχνιδιών του ΝΑΤΟ [2023] στη Βαρσοβία της Πολωνίας, χιλιάδες παίκτες από όλη τη Συμμαχία και όλο τον κόσμο συγκεντρώθηκαν για να παίξουν διαδικτυακά παιχνίδια και να συνομιλήσουν με εμπειρογνώμονες από τα κεντρικά γραφεία του ΝΑΤΟ.
Η ατμόσφαιρα στην αίθουσα είναι άνετη και χαλαρή. Νέοι παίκτες από τη Βαρσοβία αναμειγνύονται με καλλιτέχνες, στρατιώτες και εμπειρογνώμονες του ΝΑΤΟ. Σε μια γωνία, στρατιώτες από την πολυεθνική ομάδα μάχης του ΝΑΤΟ στην Πολωνία παίζουν κλασικά παιχνίδια κονσόλας, όπως Street Fighter και Super Mario. Σε μια άλλη γωνιά, παίκτες πατάνε κουμπιά σε παλιά παιχνίδια arcade όπως το
Pac-Man.
Αλλά ούτε οι τέχνες μένουν στο περιθώριο. Το ΝΑΤΟ χρηματοδοτεί εκθέσεις, τοιχογραφίες και διαγωνισμούς:
Είστε καλλιτέχνης κάτω των 35 ετών; Έχετε δημιουργικό μυαλό και θέλετε το έργο σας να εκτεθεί σε μόνιμη τοποθεσία στην Ουάσιγκτον, όπου το ΝΑΤΟ θα γιορτάσει την 75η επέτειο της Συμμαχίας; Υποβάλετε το έργο σας στο διαγωνισμό τοιχογραφίας του ΝΑΤΟ – μια ευκαιρία να αναδείξετε το ταλέντο σας και το καλλιτεχνικό σας όραμα για το μέλλον. Ο νικητής θα συνεργαστεί με έναν τοπικό
καλλιτέχνη δρόμου για να παρουσιάσει την τοιχογραφία του μόνιμα σε έναν τοίχο της πόλης.
Ο διαγωνισμός τοιχογραφίας του ΝΑΤΟ θα δώσει την ευκαιρία σε νέα ταλέντα να δημιουργήσουν μια εικόνα-υπογραφή για την επέτειο του ΝΑΤΟ στο πλαίσιο της εκστρατείας «Προστατεύουμε το μέλλον».
Στην εποχή μας, στην εποχή της δικτυακής διακυβέρνησης, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ έχει στενές σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση (συμπεριλαμβανομένου του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη και του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Άμυνας), τα Ηνωμένα Έθνη, το Συμβούλιο της Ευρώπης και πολλούς άλλους διακυβερνητικούς οργανισμούς.
Αυτές με τη σειρά τους είναι συνυφασμένες με διεθνείς (π.χ. Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, Διεθνής Αμνηστία) και χιλιάδες εθνικές μη κυβερνητικές οργανώσεις (π.χ. Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων), ιδρύματα και επιχειρηματικές εταιρείες. Ο Zbigniew Brzezinski είχε επισημάνει στο βιβλίο του The Grand Chessboard (Η Μεγάλη Σκακιέρα):
Καθώς η μίμηση των αμερικανικών τρόπων ζωής διεισδύει σταδιακά στον κόσμο, δημιουργεί ένα πιο πρόσφορο περιβάλλον για την άσκηση της έμμεσης και φαινομενικά συναινετικής αμερικανικής ηγεμονίας. Και όπως και στην περίπτωση του εγχώριου αμερικανικού συστήματος, η ηγεμονία αυτή περιλαμβάνει μια πολύπλοκη δομή αλληλοδιαπλεκόμενων θεσμών και διαδικασιών, σχεδιασμένων να δημιουργούν συναίνεση και να συσκοτίζουν τις ασυμμετρίες στην εξουσία και την επιρροή. (p.27)
Τα επιτελεία των διακυβερνητικών οργανισμών απαιτείται να είναι πολιτικά ουδέτερα. Ωστόσο, υπάρχει επίσης πίεση στις προοδευτικές ή αριστερές μη κυβερνητικές οργανώσεις να αποφεύγουν την αντιπαράθεση ή την έντονη διαφωνία με τους
συμμετέχοντες στη διάσκεψη ή με οποιοδήποτε μέλος της «εταιρικής σχέσης».
Το ίδιο το μέγεθος αυτής της μνημειώδους κυψέλης ενώσεων, συμπεριλαμβανομένων των αντιπροσώπων, των επιτελείων, των ομάδων εργασίας πανεπιστημιακών και άλλων εμπειρογνωμόνων, των ΜΚΟ και των εργολάβων, μπορεί από μόνο του να επηρεάσει την χροιά των ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων.
Αν και δεν έχω βρει αποδείξεις μέχρι στιγμής, ίσως να έχει υπάρξει μια «διαρροή εγκεφάλων» προοδευτικών ακτιβιστών στην πιο ελπιδοφόρα, ενδιαφέρουσα και συχνά αμειβόμενη εργασία αυτών των θεσμών, σε σύγκριση με τις πενιχρές ανταμοιβές των τοπικών πολιτικών κομμάτων. Θα μπορούσε να είναι ένας ακόμη παράγοντας στην παθητική ή ενεργή υποστήριξη του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη. Μήπως υπάρχουν μελετητές,
δημοσιογράφοι ή ακτιβιστές που διερευνούν αυτή τη δυνατότητα;
Εκτός αν αναφέρεται διαφορετικά, όλα τα αποσπάσματα προέρχονται από την ιστοσελίδα του ΝΑΤΟ (https://www.nato.int/).
-----------------------------------------
Joan Roelofs, ομότιμη καθηγήτρια Πολιτικών Επιστημών στο Keene State College του New Hampshire. Είναι συγγραφέας του βιβλίου The Trillion Dollar Silencer:Why There Is So Little Anti-War Protest in the United States (Clarity Press, 2022), Foundations and Public Policy: (SUNY Press, 2003), και Greening Cities (Rowman and Littlefield, 1996). Είναι η μεταφράστρια του βιβλίου Principles of Socialism του Victor Considerant (Maisonneuve Press, 2006) και, μαζί με τον Shawn P. Wilbur, του αντιπολεμικού φανταστικού του Charles Fourier, The World War of Small Pastries (Autonomedia, 2015).
μεσω seisaxthia.com