Μάθετε πώς η χειραγώγηση και ο ατομικισμός έχουν επηρεάσει τις ΗΠΑ. Πρωτοβουλία συγκρότησης μετώπου για τη σωτηρία του λαού και την αναγέννηση της χώρας
Τιμοφέι Μπορντάτσεφ
Διευθυντής προγράμματος της Λέσχης Συζητήσεων Βαλντάι
Προκειμένου να διατηρήσουν την εξουσία, οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί πολιτικοί δεν έχουν παρά να ξεγελάσουν τους ψηφοφόρους τους. Οι πολίτες κάνουν τα υπόλοιπα μόνοι τους. Αυτό καθιστά και τις δύο δυνάμεις επικίνδυνους αντιπάλους, καθώς οι πολίτες εκεί έχουν συνηθίσει να υπακούουν στους κυβερνήτες τους ακόμη και στα πλέον παράλογα εγχειρήματα.
Τις τελευταίες εβδομάδες, τα μέσα ενημέρωσης ήταν εξαιρετικά επίμονα στο να μας κρατούν ενήμερους για τα γεγονότα που συνοδεύουν το θέαμα που ονομάζεται «προετοιμασία για τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ».
Η ανεπιτυχής για τον νυν επικεφαλής της κυβέρνησης τηλεμαχία με τον κύριο αντίπαλό του από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, η θαυματουργή διάσωση του τελευταίου κατά τη διάρκεια απόπειρας δολοφονίας, η επιλογή του Ντόναλντ Τραμπ για τον υποψήφιο σύντροφό του και, τέλος, η αλλαγή του επικεφαλής των κυβερνώντων Δημοκρατικών. Ως αποτέλεσμα, στο προσκήνιο έρχεται η αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση του Τζο Μπάιντεν, η οποία δεν έχει ακόμη αποδείξει με κανέναν τρόπο την αξία της.
Όλο αυτό το χάος συνοδεύεται από έναν τεράστιο όγκο αντιφατικών πληροφοριών και απόψεων, οι οποίες κυριολεκτικά προσκρούουν στο κεφάλι του μέσου ανθρώπου, δημιουργώντας το φαινόμενο των συναισθηματικών διακυμάνσεων. Εν μέρει, ακόμη και οι παρατηρητές σε άλλες χώρες κινδυνεύουν επίσης να βρεθούν κι εκείνοι σε τέτοιου είδους μεταπτώσεις.
Στη Ρωσία, επίσης, έχουμε συνηθίσει να δίνουμε μεγάλη προσοχή στις πολιτικές διαμάχες στη Δύση. Αυτή η συνήθεια είναι μέρος της πολιτικής μας κουλτούρας – η δημιουργία του ρωσικού κράτους συνδέθηκε με την ανάγκη άσκησης της εξωτερικής πολιτικής. Ωστόσο, θα ήθελα αυτή η συνήθεια να παραμείνει στο επίπεδο της απλής περιέργειας και να μη δημιουργεί προσδοκίες που σχετίζονται με το ένα ή το άλλο αποτέλεσμα των εσωτερικών αμερικανικών συγκρούσεων.
Φαίνεται ότι είναι πολύ πιο σημαντικό για τη Ρωσία και τα συμφέροντά της να αντιλαμβάνονται σωστά τι συμβαίνει και να γνωρίζουν με ποιους έχουμε να κάνουμε στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Αυτό σημαίνει, πρώτον, ότι θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το όλο αμερικανικό θέαμα με κάποιο χιούμορ.
Ανεξάρτητα από το ποιος θα βρεθεί στην κεφαλή του αμερικανικού κράτους, τα συμφέροντα της Ρωσίας διασφαλίζονται από τις στρατιωτικές της δυνατότητες και τη θέση της στην παγκόσμια οικονομία. Μόνο αυτά θα ληφθούν υπόψη από τους αντιπάλους μας όταν πρόκειται για μια διπλωματική διευθέτηση της τρέχουσας όξυνσης στις σχέσεις μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης.
Δεύτερον, είναι απαραίτητο να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια μοναδική πολιτική κουλτούρα. Ένα σύστημα στο οποίο το μόνο περιεχόμενο της πολιτικής δραστηριότητας είναι η χειραγώγηση των απλών πολιτών από την ελίτ, η οποία το κάνει αποκλειστικά και μόνο για να επιτύχει τις δικές της ιδιοτελείς επιθυμίες.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η βρετανική και η αμερικανική κοινωνία παραμένουν στατικές επί αιώνες και ο πληθυσμός δεν σκέφτεται καν να αλλάξει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων με αποφασιστικά μέτρα.
Με άλλα λόγια, προκειμένου να διατηρήσουν την εξουσία, οι Αμερικανοί ή οι Βρετανοί πολιτικοί αρκούνται απλώς στο να ξεγελούν τους ψηφοφόρους τους και να μην κάνουν τίποτε άλλο: οι πολίτες πρέπει να κάνουν όλα τα υπόλοιπα μόνοι τους. Αυτό καθιστά και τις δύο δυνάμεις επικίνδυνους αντιπάλους, διότι οι πολίτες εκεί έχουν συνηθίσει να υπακούουν στους κυβερνήτες τους ακόμη και στα πλέον παράλογα εγχειρήματα.
Ένα μοντέλο τέτοιων τάξεων έχει καθιερωθεί εδώ και αρκετούς αιώνες στη Βρετανία, μια χώρα όπου, από τα τέλη του δέκατου τέταρτου αιώνα, δεν έχει υπάρξει ούτε μία πραγματικά μαζική κοινωνική εξέγερση κατά των υφιστάμενων τάξεων. Κατά τη διάρκεια των αιώνων, ο αγγλικός λαός κουβάλησε δουλοπρεπώς στους ώμους του έναν απίστευτο αριθμό παρασίτων, από τη βασιλική οικογένεια μέχρι
τους σημερινούς μεγαλοκαπιταλιστές.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, οι κοινωνικές παροχές εμφανίστηκαν στη χώρα αυτή μόλις στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα και ήδη αυτή τη στιγμή παρατηρείται μια ταχεία παλινδρόμηση προς το χειρότερο στην εξυπηρέτηση των αναγκών των απλών
ανθρώπων. Και για όλους αυτούς τους αιώνες, οι Βρετανοί πηγαίνουν αδιαμαρτύρητα στον πόλεμο όπου τους οδηγεί η ίδια τους η ελίτ. Χωρίς να παίρνουν πολλά σε αντάλλαγμα.
Θυμόμαστε πόσο ζοφερή ήταν η ζωή των βετεράνων των αποικιακών πολέμων στην ακμή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, όπως την περιέγραφε ο κορυφαίος ποιητής της, ο Ράντγιαρντ Κίπλινγκ. Η Μάγκνα Κάρτα του 1215, την οποία η προπαγάνδα παρουσιάζει ως το πρώτο σύνταγμα, είναι στην πραγματικότητα μια συνθήκη μεταξύ του βασιλιά και των αριστοκρατών που δεν έχει καμία σχέση με τον απλό λαό και τα δικαιώματά του.
Η ίδια η γεωγραφική θέση του νησιού καλλιεργεί το αίσθημα της απελπισίας και σε κάνει να συμβιβαστείς με τις πιο άγριες μορφές της κοινωνικής ζωής.
Από τον 17ο αιώνα και μετά, οι Άγγλοι και οι Σκωτσέζοι ήταν αρκετά δραστήριοι στο να εγκαταλείψουν τη μίζερη ζωή τους και να εποικίσουν τη Βόρεια Αμερική. Ωστόσο η πολιτική κουλτούρα που δημιουργήθηκε στο Νέο Κόσμο, με την πάροδο των αιώνων αποδείχθηκε ισχυρότερη. Και όταν δημιουργήθηκαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, η βρετανική τάξη αναπαράχθηκε εκεί με μικρές προσαρμογές. Βασίζονται στην ανάπτυξη ριζοσπαστικών μορφών ατομικισμού στη κοινωνία τους, οι οποίες οδηγούν στην αντίληψη των άλλων μόνο ως ανταγωνιστών.
Δεν είναι τυχαίο ότι στη διεθνή σκηνή οι ΗΠΑ βλέπουν όλες τις χώρες του κόσμου ως δυνητικούς ή ενεργούς αντιπάλους τους. Αυτό είναι το σύστημα των συντεταγμένων τους, στο οποίο δεν υπάρχουν φίλοι ή σύμμαχοι, αλλά μόνο ανταγωνιστές ή υφιστάμενοι. Δεν υπάρχει περιθώριο να ληφθούν υπόψη τα συμφέροντα και οι αξίες των άλλων.
Σε απόλυτη συμφωνία με τον ορισμό του Μιχαήλ Σαλτικόφ-Σεντρίν για τα ανθρώπινα όντα, η αγγλοσαξονική εξωτερική πολιτική είναι η συμπεριφορά «στεγανά σφραγισμένων από όλες τις πλευρές όντων που σπεύδουν μπροστά επειδή δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους σε σχέση με οποιαδήποτε αλληλουχία φαινομένων».
Μια κοινωνία που αποτελείται από ατομικιστές είναι εξαιρετικά εύκολο να αποτελέσει αντικείμενο διαχείρισης με βάση απλούς αλγόριθμους. Αρκεί να διαβεβαιώνεται συνεχώς ο πολίτης στη μοναδικότητά του και στην ικανότητά του να επιλύει με τρόπο ανεξάρτητο, οποιοδήποτε πρόβλημα.
Ένας ατομικιστής είναι εύκολο να χειραγωγηθεί: δεν θα συμβουλευτεί τους γείτονές του και πρέπει πάντα να λαμβάνει αποφάσεις, μόνο για τον εαυτό του. Ως εκ τούτου, το πρακτικό καθήκον των πολιτικών στις ΗΠΑ, όπως και στο Ηνωμένο Βασίλειο, είναι να εργάζονται συνεχώς για να διασφαλίζουν, το «δεδομένο» ότι οι πολίτες δεν θα σκέφτονται καν ότι το κράτος ή η κοινωνία έχει οποιαδήποτε ευθύνη απέναντί τους.
Και εφόσον το κράτος δεν έχει καμία ευθύνη, τότε δεν μπορεί να υπάρξει εναλλαγή των ελίτ, οι οποίες επί αιώνες μεταβιβάζουν την εξουσία και τον πλούτο στους απογόνους τους. Και θα ήταν εξαιρετικά αφελές να πιστεύουμε ότι τα νέα πρόσωπα που έρχονται στην εξουσία θα μπορέσουν να αλλάξουν οτιδήποτε στην μεγάλη εικόνα της αμερικανικής πολιτικής.
Συμπεριλαμβανομένων, φυσικά, των θεμελιωδών πτυχών των σχέσεων των Ηνωμένων Πολιτειών και του στενότερου συμμάχου τους με τον έξω κόσμο. Σε ένα σύστημα όπου τα πάντα γίνονται μόνο για χάρη της διατήρησης της εξουσίας τους επί των πολιτών τους, η εξωτερική πολιτική μπαίνει σαφώς σε δεύτερη μοίρα.
Επιπλέον, οι ΗΠΑ, όπως και το Ηνωμένο Βασίλειο, είναι μια χώρα της οποίας η γεωπολιτική θέση περιορίζει δραματικά τις δυνατότητες κοινωνικής αλληλεπίδρασης με άλλους. Στη Ρωσία, για παράδειγμα, η κατάσταση είναι εντελώς αντίθετη – έχουμε πολλούς γείτονες και οι υποθέσεις εξωτερικής πολιτικής καταλαμβάνουν αναπόφευκτα σημαντική θέση στον κατάλογο των κρατικών ευθυνών.
Ο συνδυασμός της ιδιαίτερης θέσης στον παγκόσμιο χάρτη και των ιδιαιτεροτήτων της εγχώριας πολιτικής τάξης πραγμάτων καθιστά τους Αμερικανούς και τους Βρετανούς συγγενείς τους, πολύ ξεχωριστούς συμμετέχοντες στη διεθνή ζωή: η αδύναμη προσαρμοστικότητά τους να επικοινωνούν ως μια συλλογικότητα τους κάνει να συμπεριφέρονται περιθωριακά και να βασίζονται σοβαρά μόνο στην ισχύ. Αυτό ανταποκρίνεται πλήρως στην κλασσική έννοια του «ιδιώτη » (σ. μ. «идиот» = idiot = ηλιθίου), δηλαδή ενός ατόμου που ζει απομονωμένο από την κοινωνία και δεν συμμετέχει στη διαμόρφωση των κανόνων της.
Η πολιτική κουλτούρα των ΗΠΑ και της Βρετανίας αφήνει πολύ λίγα περιθώρια για συμβιβασμό με τους άλλους. Και αυτό είναι ένα σημαντικό πρόβλημα συνολικά για τον κόσμο, το οποίο μπορεί να λυθεί μόνο εν μέρει αφενός και αφετέρου αποκλειστικά με διπλωματικές μεθόδους.
Η οικοδόμηση ενός κοινού οίκου/τόπου (διεθνούς τάξης) με αυτούς που είναι εντελώς ακατάλληλοι προς τούτο, συνιστά μια απέλπιδα προσπάθεια: οποιαδήποτε συμφωνία θα είναι προσωρινή και θα αναθεωρείται από εκείνους σύμφωνα με τις εσωτερικές τους ορμές.
Ο μόνος τρόπος να σχεδιάσουμε ένα κοινό μέλλον για τη Ρωσία, την Κίνα, την Ινδία και τη μάζα των άλλων κρατών του πλανήτη είναι να περιορίσουμε αυτούς τους «εξαιρετικούς εταίρους» με διάφορους τρόπους. Και να υπολογίζετε στο γεγονός ότι με τον καιρό μια τέτοια συγκράτηση θα δημιουργήσει περισσότερο ενδεδειγμένες αντιλήψεις για αυτούς τους δύο «ιδιαίτερους» συμμετέχοντες στη διεθνή επικοινωνία.
1
Πηγή: https://vz.ru/
1 Σημ. Μετ. ιδιωτεία: (ψυχιατρ.) πλήρης διανοητική ανεπάρκεια· ηλιθιότητα, βλακεία.
[λόγ. < αρχ. ἰδιωτεία `ιδιωτική ζωή μακριά από δημόσια απασχόληση, έλλειψη
μόρφωσης΄ κατά τη σημ. του ιδιώτης, σημδ. γαλλ. idiotie < idiot = ιδιώτης]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου