Κώστας Λαπαβίτσας: Το Ακραίο Κέντρο, και το πραγματικό δίπολο Δεξιάς- Αριστεράς στην Ευρώπη

 

Ο καθηγητής Κώστας Λαπαβίτσας  οικονομολόγος, καθηγητής της Σχολής Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και πολιτικός, μιλώντας στον 98.4 υποστήριξε ότι τόσο στις εκλογές του Ηνωμένου Βασιλείου, όσο και στη Γαλλία, καμία νίκη της κεντροαριστεράς δεν σημειώθηκε, παρά τις ορατές διαφορές μεταξύ των δύο χωρών και τις ιδιαιτερότητες. Στην Αγγλία η κοινοβουλευτική απόλυτη επικράτηση των Εργατικών, δεν συνοδεύεται από ανάλογη σε ψήφους αύξηση, ίσα -ίσα που έχουν και 500 χιλιάδες ψήφους λιγότερες, από την εποχή που οι ίδιοι το 2019 για να ρίξουν τον Κόρμπιν, χαρακτήριζαν το αποτέλεσμα  του ως το χειρότερο εκλογικό. 

Προφανώς και η συντριβή αφορά την 14χρονη κυβερνητική απροσδιοριστία των Συντηρητικών, ενώ το εντυπωσιακό είναι η θεαματική αύξηση των ψήφων ιδίως στις εργατικές πόλεις του κόμματος Φάρατζ με καμπάνια 4 εβδομάδων. Αντίστοιχα στη Γαλλία, η πρωτιά της νέας ακροδεξιάς της Λεπέν, σε απόλυτο αριθμό ψήφων σε εργατικές περιοχές κι όλη την παράκτια Μεσογειακή ακτογραμμή, θα πρέπει να προβληματίζει. Ο Μακρόν και το ακραίο κέντρο του νεοφιλελευθερισμού ηττήθηκε μεν στη Γαλλία, η ιδιαιτερότητα είναι πως στο νέο Λαϊκό Μέτωπο, ο Μελανσόν είναι μια έκφραση της ριζοσπαστικής αριστεράς, αλλά οι άλλες συνιστώσες όπως οι σοσιαλιστές, οι οικολόγοι και οι κομμουνιστές δεν αποκλείεται να δώσουν το "σωσίβιο" που αναζητά ο Μακρόν. Σε αυτή την περίπτωση η Λεπέν, θα εμφανίζεται  με ορατό τον στόχο εκλογικού θριάμβου στις επόμενες προεδρικές εκλογές. Ο Κώστας Λαπαβίτσας, αναφέρεται σε μια Ε.Ε. σε απόλυτη περιδίνηση οικονομικά, γεωπολιτικά και κοινωνικά, με όλους τους δείκτες της σε μακρόχρονη στασιμότητα και σε πλήρη ποδηγέτηση από τις ΗΠΑ. Υποστηρίζει δε,  ότι για να ερμηνεύσει κανείς τις αιτίες ανόδου της νέας ακροδεξιάς, δεν μπορεί να της αποδίδει το μαζικό χαρακτηρισμό φασιστική, αλλά θα πρέπει πρώτα να αντιληφθεί τι εκφράζει αυτή, όπως το εκφράζει στα λαϊκά στρώματα. Κυρίως σε σχέση με το λεγόμενο ακραίο κέντρο του νεοφιλελευθερισμού, που υπηρετεί όχι την ελεύθερη αγορά αλλά την παγκοσμιοποιημένη οικονομία που χρησιμοποιεί το κράτος για τις δουλειές των ολίγων, είτε με κεντροδεξιές, είτε με κεντροαριστερές κυβερνήσεις.