Η αλήθεια είναι πως το ελληνικό Σύνταγμα είναι απόλυτο η μάλλον σχεδόν απόλυτο ενώ κάθε φορά που ετίθετο θέμα αναθεώρησης ή ερμηνείας ούτε οι βουλευτές, ούτε τα κόμματα ήταν και τόσο πρόθυμα να αλλάξουν αυτό το «ακαταδίωκτο» που βέβαια είχε ως στόχο την ελευθερία της γνώμης και την αδέσμευτη άσκηση των καθηκόντων τους...
Και η αλήθεια είναι πως από το 1974 έως και σήμερα από τις εκατοντάδες αιτήσεις για την άρση της ασυλίας βουλευτών, ο αριθμός όσων έγιναν δεκτές είναι μετά βίας διψήφιος.
Μόνον που το «συμβάν» με τον πρώην υπουργό Λευτέρη Αυγενάκη να χειροδικεί -να σηκώνει το χέρι του και να χτυπά αλλά και να απειλεί υπάλληλο- σαφώς βρίσκεται εκτός της ελευθερίας του λόγου και της αδέσμευτης άσκησης των καθηκόντων. Ακριβώς το αντίθετο!
Εξάλλου ο ίδιος ο Λευτέρης Αυγενάκης το παραδέχθηκε ως ένα βαθμό. Δεν παραδέχθηκε τη χειροδικία, αλλά μόνον το ότι πήγε πίσω από το γκισέ απειλώντας τον υπάλληλο.
Όπως και να έχει θεωρητικά απαιτείται η γνώμη της Βουλής αλλά υπάρχει κάτι πιο πρόσφατο που προέρχεται από το νυν κυβερνητικό κόμμα.
Τον Σεμπτέμβριο του 2012 και μεσούσης της κρίσης με την Χρυσή Αυγή και τα επεισόδια με πρωταγωνιστές βουλευτές και οπαδούς, ο Νίκος Δένδιας – τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης- ενημέρωσε τον αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ. για συγκεκριμένη απόφασή του ζητώντας να κοινοποιηθεί σε όλα τα αστυνομικά τμήματα της χώρας.
Επρόκειτο για την εντολή του να συλλαμβάνονται ακόμη και βουλευτές, στην περίπτωση κατά την οποία τελούνται αδικήματα όπως η αντιποίηση αρχής και η άσκηση σωματικής ή ψυχολογικής βίας.
Όπως και να έχει η άσκηση σωματικής βίας εκ μέρους βουλευτή ή υπουργού δεν μπορεί να εμπίπτει στην ελευθερία της έκφρασης και στην απρόσκοπτη άσκηση των καθηκόντων.
Τι λέει το Σύνταγμα:
Στην Ελλάδα, οι ρίζες του θεσμού του ακαταδίωκτου των βουλευτών βρίσκονται στο Σύνταγμα της Επιδαύρου (1822) και στο Σύνταγμα του Άστρους (1823), με βάση τα οποία απαγορευόταν η φυλάκιση του βουλευτή πριν από την έκπτωσή του, την οποία αποφάσιζε το Βουλευτικό Σώμα.
Όσο για το Σύνταγμα σήμερα, αναφέρει:
Αρθρο 62: (Ακαταδίωκτο των βουλευτών)
Όσο διαρκεί η βουλευτική περίοδος, ο βουλευτής δεν διώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με άλλο τρόπο περιορίζεται χωρίς άδεια του Σώματος. Επίσης δεν διώκεται για πολιτικά εγκλήματα βουλευτής της Βουλής που διαλύθηκε, από τη διάλυσή της και έως την ανακήρυξη των βουλευτών της νέας Βουλής. Η σχετική άδεια δίδεται από τη Βουλή υποχρεωτικά εφόσον η αίτηση της εισαγγελικής αρχής αφορά αδίκημα το οποίο δεν συνδέεται με την άσκηση των καθηκόντων ή την πολιτική δραστηριότητα του βουλευτή.
Η Βουλή, με ευθύνη του Προέδρου της, αποφαίνεται υποχρεωτικά σχετικά με το αίτημα μέσα σε τρεις μήνες αφότου η αίτηση του εισαγγελέα για δίωξη διαβιβάστηκε στον Πρόεδρο της Βουλής. Η τρίμηνη προθεσμία αναστέλλεται κατά τη διάρκεια των διακοπών της Βουλής. Δεν απαιτείται άδεια για τα αυτόφωρα κακουργήματα.
Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν είναι μάλλον αν θα ληφθεί μια απόφαση «κεντρικά», δηλαδή από το Μέγαρο Μαξίμου για να αποφευχθούν νέες φθορές…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου