*editorial από τον 'Δρόμο' που κυκλοφορεί
Η σφαίρα πέρασε ξυστά από το κεφάλι του Ντόναλντ Τραμπ και τον τραυμάτισε ελαφρά στο δεξί αφτί. Ξυστά σημαίνει ότι μπορούσε να τον έχει πετύχει, και να είχαμε άλλη μια δολοφονία πρώην αλλά και υποψήφιου προέδρου των ΗΠΑ. Παραφράζοντας, οι δολοφονίες προέδρων και σημαντικών πολιτικών προσώπων είναι μια «μορφή πάλης» ανάμεσα σε μερίδες του βαθέος συστήματος στη χώρα leader του Δυτικού κόσμου. Φυσικά το φαινόμενο «καθαρίζω» τον αντίπαλό μου με τέτοιες μεθόδους, δηλαδή τον εξοντώνω, χρησιμοποιείται σε πολλές ακόμη χώρες του σύγχρονου κόσμου, άρα δεν πρέπει να παραξενευόμαστε. Συμβόλαια θανάτου, επιλεγμένες δολοφονίες διακεκριμένων προσώπων, εξαφάνιση άλλων, είναι στην ημερήσια διάταξη. Εδώ όμως χρειάζεται μια στάση και μερικές σκέψεις.
Σκέψη 1η: Η σφαίρα πέρασε ξυστά, κι ο Τραμπ εισπράττει εκλογικά τον λογαριασμό. Αν όμως η σφαίρα είχε βρει το κεφάλι του κι αυτός τώρα ήταν νεκρός, τι συνέπειες θα είχε ένα τέτοιο γεγονός για την κοινωνική και πολιτική ζωή των ΗΠΑ; Ή αλλιώς, προς τα πού οδηγούνται τα πράγματα όταν υπάρχει μια βαθύτατη διαίρεση εντός των ΗΠΑ, κι όταν κυκλοφορούν ουκ ολίγα όπλα; Τα περί εμφυλίου δεν απέχουν από την πραγματικότητα… Αυτή η σύγκρουση μεταξύ συστημικών δυνάμεων παίρνει τεράστιες διαστάσεις σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή της παγκόσμιας κατάστασης, δείχνοντας ότι η ενδόρρηξη έχει διαπεράσει και κατακλύσει όλους τους μηχανισμούς και τις πολυκέφαλες υπηρεσίες της σε υποχώρηση υπερδύναμης.
Σκέψη 2η: Ο κόσμος –στο σύνολό του– γίνεται πιο χαοτικός και πιο συγκρουσιακός. Οι λογαριασμοί ανάμεσα σε όσους έχουν πολύ μεγάλη ισχύ και πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά και ανάμεσα σε αυτούς που θα αποκαλούσαμε «κομπάρσους» ή επίδοξους «περιφερειάρχες», θα λύνονται με όλους τους τρόπους. Ήδη έχουμε πολλαπλά τέτοια δείγματα. Τα πιο κοντινά χρονικά είναι οι 5 σφαίρες στο στομάχι του Σλοβάκου πρωθυπουργού και η «πτώση» του ιρανικού ελικοπτέρου με επιβαίνοντες τον πρόεδρο και τον υπουργό Εξωτερικών του Ιράν.
Σκέψη 3η: Η επιλογή του πολέμου εν μέσω πολλαπλής, επάλληλης και διευρυνόμενης κρίσης (οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής, πολιτιστικής κ.λπ.) δημιουργεί ένα νέο σκηνικό. Και η επιβολή αυτής της επιλογής δεν μπορεί να γίνει με «δημοκρατικό» τρόπο, πόσο μάλλον που οι πληθυσμοί όλου του κόσμου μάλλον δεν έχουν διάθεση να γίνουν κάτι σαν την Ουκρανία, ή να πολεμήσουν για τον Δυτικό κόσμο. Μάλλον θέλουν την ειρήνη κι όχι την αλληλοσφαγή και το δυστοπικό τοπίο ενός Γ΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ίσως με πεδίο διεξαγωγής του πάλι την Ευρώπη, παρά τη συγκέντρωση αντιθέσεων και στοχεύσεων στη Ν.Α. Ασία, πέριξ της Κίνας.
Σκέψη 4η: Η επιλογή του πολέμου αναγκαστικά σημαίνει μια σύγκρουση ανάμεσα σε ισχυρά κέντρα, αφού είναι καθαρό ότι Ρωσία και Κίνα δεν έχουν άλλη επιλογή απέναντι στην επιθετικότητα της υποχωρούσας Δύσης. Εφαρμόζεται με σπονδυλωτούς πολέμους που έχουν διάρκεια (π.χ. Ουκρανία, Παλαιστίνη) και συνοδεύεται από στρατιωτικοποίηση της παραγωγής σε πολλές χώρες και σχεδόν πλήρη ΝΑΤΟποίηση της Ευρώπης. Μικρές και μεσαίες, ενδιάμεσες χώρες, θα νοιώσουν τεράστια πίεση σε όλα τα επίπεδα. Ορισμένες μπορεί και να «διαγραφούν» ή «ακυρωθούν»… Στην Ευρώπη σχεδόν «ξυστά» έχουμε αποφύγει ως τώρα μια μεγάλη πυρηνική καταστροφή στα εργοστάσια παραγωγής ενέργειας (και άλλων υλικών) στην Ουκρανία, είτε από προβοκάτσια, είτε από λάθος, είτε επειδή κάποια στιγμή η κλιμάκωση μπορεί να οδηγήσει σε μερική χρήση του νέου πυρηνικού οπλοστασίου των εμπόλεμων δυνάμεων. Όταν λέγεται ότι φθάνουμε σε ένα σημείο «μη επιστροφής», υπονοείται ότι η κατάσταση είναι παραπάνω από κρίσιμη.
Μοιάζει η εποχή μας, κάπως έστω, με τον μεσοπόλεμο (1920-1939) και τις προετοιμασίες για τη σύγκρουση του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου; Ο μεσοπόλεμος είναι προθάλαμος, μεταιχμιακή περίοδος ανόδου δυνάμεων και όξυνσης όλων των αντιθέσεων. Αντιθέσεων που οδήγησαν στον παγκόσμιο πόλεμο μέσα σε ένα περιβάλλον που όλα ήταν ρευστά, κι ενώ παιζόταν ένα παρελκυστικό παιχνίδι με αβέβαιες τις συμμαχίες και τα στρατόπεδα που θα συγκρούονταν.
Γιατί τα λέμε αυτά; Μα επειδή δεν είναι στη λογική των πραγμάτων π.χ. η ειρήνη να γλυτώνει «ξυστά» από το έργο των εμπρηστών της. Οι εμπρηστές θα βρουν το στόχο, θα πυροδοτήσουν εξελίξεις και τετελεσμένα. Ποιοι είναι οι εμπρηστές του πολέμου σήμερα; Έχουν ονοματεπώνυμο: ΗΠΑ – Κομισιόν Ε.Ε. – Ισραήλ.
Η εθνική κυριαρχία της χώρας, το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας, δεν μπορεί να επιλυθεί με ευχές να περάσουν τα σκάγια, οι σφαίρες, οι μπόμπες, τα ντρόουνς, τα «έξυπνα όπλα» ξυστά από τη χώρα μας, ενώ κάποια φορτία (ίσως και ένοπλες δυνάμεις) φεύγουν για τα πεδία όπου το «ξυστά» είναι εξαίρεση.
Μια χώρα δεν μπορεί να επαφίεται στην τύχη και τον εκφυλισμό του «Ξυστού»…
Σκέψη 1η: Η σφαίρα πέρασε ξυστά, κι ο Τραμπ εισπράττει εκλογικά τον λογαριασμό. Αν όμως η σφαίρα είχε βρει το κεφάλι του κι αυτός τώρα ήταν νεκρός, τι συνέπειες θα είχε ένα τέτοιο γεγονός για την κοινωνική και πολιτική ζωή των ΗΠΑ; Ή αλλιώς, προς τα πού οδηγούνται τα πράγματα όταν υπάρχει μια βαθύτατη διαίρεση εντός των ΗΠΑ, κι όταν κυκλοφορούν ουκ ολίγα όπλα; Τα περί εμφυλίου δεν απέχουν από την πραγματικότητα… Αυτή η σύγκρουση μεταξύ συστημικών δυνάμεων παίρνει τεράστιες διαστάσεις σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή της παγκόσμιας κατάστασης, δείχνοντας ότι η ενδόρρηξη έχει διαπεράσει και κατακλύσει όλους τους μηχανισμούς και τις πολυκέφαλες υπηρεσίες της σε υποχώρηση υπερδύναμης.
Σκέψη 2η: Ο κόσμος –στο σύνολό του– γίνεται πιο χαοτικός και πιο συγκρουσιακός. Οι λογαριασμοί ανάμεσα σε όσους έχουν πολύ μεγάλη ισχύ και πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά και ανάμεσα σε αυτούς που θα αποκαλούσαμε «κομπάρσους» ή επίδοξους «περιφερειάρχες», θα λύνονται με όλους τους τρόπους. Ήδη έχουμε πολλαπλά τέτοια δείγματα. Τα πιο κοντινά χρονικά είναι οι 5 σφαίρες στο στομάχι του Σλοβάκου πρωθυπουργού και η «πτώση» του ιρανικού ελικοπτέρου με επιβαίνοντες τον πρόεδρο και τον υπουργό Εξωτερικών του Ιράν.
Σκέψη 3η: Η επιλογή του πολέμου εν μέσω πολλαπλής, επάλληλης και διευρυνόμενης κρίσης (οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής, πολιτιστικής κ.λπ.) δημιουργεί ένα νέο σκηνικό. Και η επιβολή αυτής της επιλογής δεν μπορεί να γίνει με «δημοκρατικό» τρόπο, πόσο μάλλον που οι πληθυσμοί όλου του κόσμου μάλλον δεν έχουν διάθεση να γίνουν κάτι σαν την Ουκρανία, ή να πολεμήσουν για τον Δυτικό κόσμο. Μάλλον θέλουν την ειρήνη κι όχι την αλληλοσφαγή και το δυστοπικό τοπίο ενός Γ΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ίσως με πεδίο διεξαγωγής του πάλι την Ευρώπη, παρά τη συγκέντρωση αντιθέσεων και στοχεύσεων στη Ν.Α. Ασία, πέριξ της Κίνας.
Σκέψη 4η: Η επιλογή του πολέμου αναγκαστικά σημαίνει μια σύγκρουση ανάμεσα σε ισχυρά κέντρα, αφού είναι καθαρό ότι Ρωσία και Κίνα δεν έχουν άλλη επιλογή απέναντι στην επιθετικότητα της υποχωρούσας Δύσης. Εφαρμόζεται με σπονδυλωτούς πολέμους που έχουν διάρκεια (π.χ. Ουκρανία, Παλαιστίνη) και συνοδεύεται από στρατιωτικοποίηση της παραγωγής σε πολλές χώρες και σχεδόν πλήρη ΝΑΤΟποίηση της Ευρώπης. Μικρές και μεσαίες, ενδιάμεσες χώρες, θα νοιώσουν τεράστια πίεση σε όλα τα επίπεδα. Ορισμένες μπορεί και να «διαγραφούν» ή «ακυρωθούν»… Στην Ευρώπη σχεδόν «ξυστά» έχουμε αποφύγει ως τώρα μια μεγάλη πυρηνική καταστροφή στα εργοστάσια παραγωγής ενέργειας (και άλλων υλικών) στην Ουκρανία, είτε από προβοκάτσια, είτε από λάθος, είτε επειδή κάποια στιγμή η κλιμάκωση μπορεί να οδηγήσει σε μερική χρήση του νέου πυρηνικού οπλοστασίου των εμπόλεμων δυνάμεων. Όταν λέγεται ότι φθάνουμε σε ένα σημείο «μη επιστροφής», υπονοείται ότι η κατάσταση είναι παραπάνω από κρίσιμη.
Μοιάζει η εποχή μας, κάπως έστω, με τον μεσοπόλεμο (1920-1939) και τις προετοιμασίες για τη σύγκρουση του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου; Ο μεσοπόλεμος είναι προθάλαμος, μεταιχμιακή περίοδος ανόδου δυνάμεων και όξυνσης όλων των αντιθέσεων. Αντιθέσεων που οδήγησαν στον παγκόσμιο πόλεμο μέσα σε ένα περιβάλλον που όλα ήταν ρευστά, κι ενώ παιζόταν ένα παρελκυστικό παιχνίδι με αβέβαιες τις συμμαχίες και τα στρατόπεδα που θα συγκρούονταν.
Γιατί τα λέμε αυτά; Μα επειδή δεν είναι στη λογική των πραγμάτων π.χ. η ειρήνη να γλυτώνει «ξυστά» από το έργο των εμπρηστών της. Οι εμπρηστές θα βρουν το στόχο, θα πυροδοτήσουν εξελίξεις και τετελεσμένα. Ποιοι είναι οι εμπρηστές του πολέμου σήμερα; Έχουν ονοματεπώνυμο: ΗΠΑ – Κομισιόν Ε.Ε. – Ισραήλ.
Η εθνική κυριαρχία της χώρας, το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας, δεν μπορεί να επιλυθεί με ευχές να περάσουν τα σκάγια, οι σφαίρες, οι μπόμπες, τα ντρόουνς, τα «έξυπνα όπλα» ξυστά από τη χώρα μας, ενώ κάποια φορτία (ίσως και ένοπλες δυνάμεις) φεύγουν για τα πεδία όπου το «ξυστά» είναι εξαίρεση.
Μια χώρα δεν μπορεί να επαφίεται στην τύχη και τον εκφυλισμό του «Ξυστού»…
Πηγή: edromos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου