Ανάλυση των γαλλικών εκλογών με εστίαση στην «Αδιόρθωτη Γαλλία»

Ακόμη δεν προλάβαμε να βγούμε από το πανδοχείο …

Danielle Bleitrach 

Το Νέο Λαϊκό Μέτωπο έχει την πλειοψηφία στο Παρίσι, επομένως δεν έχουμε βγει ακόμα στο ξέφωτο… και υπάρχει μια πλήρης έλλειψη κατανόησης του τι συμβαίνει σε ολόκληρη τη Γαλλία, ιδιαίτερα στις παλιές εργατικές και αγροτικές περιοχές… 

Ποιος μπορεί να διορθώσει την κατάσταση που σημαίνει ότι από βορρά προς νότο (PACA, Bouches du Rhone και Languedoc Roussillon), στον μεγάλο καλοκαιρινό ήλιο που λούζει την Προβηγκία. Από τις σκούπες της Βρετάνης μέχρι τα ρείκια της Αρντές, η Γαλλία μου, για να μην αναφέρω τις πρώην περιοχές των μεταλλείων, έχει γίνει μια χώρα επέκτασης, που οργώθηκε από την καφετιά πανούκλα και την οργή των παρεξηγημένων ανθρώπων που είχαν αφεθεί σε αγρανάπαυση… 

Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι αυτών των περιοχών έχουν δεχτεί το κύμα κατάμουτρα… το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να συνεχίσουν να αγνοούν τη μεγάλη επιθυμία για ειρήνη και ασφάλεια που φέρει αυτή η κραυγή… 

Ενώ άλλοι σε αυτόν τον προδομένο κόσμο της Gardanne, του Meyreuil, του Port de Bouc, του la Ciotat, του Martigues και του Septème συγχαίρουν τους εαυτούς τους που αντάλλαξαν έναν κομμουνιστή εκλεγμένο αντιπρόσωπο με μια γοητευτική κραυγή της τελευταίας στιγμής, ένα άτομο που δεν έχει επαφή με την κοινωνία και είναι γεμάτο καλοσυνάτα αισθήματα… 

Βλέπουν σε αυτό την τέχνη και τον τρόπο να κρύβονται πίσω από μερικούς τοπικούς εκλεγμένους αντιπροσώπους και τις συνήθεις συναλλαγές σε ανώτατο επίπεδο… Συνεργάζονται με το Παρίσι, το Μοντρέιγ, όταν οι συνωμοσίες εξυφαίνονται σε ένα τρένο και ο Γενικός Γραμματέας χρησιμοποιεί μια συμμορία σωματοφυλάκων αντί για τα στελέχη ενός Πολιτικού Γραφείου, αν κι αυτό έχει εξελιχθεί πλέον εκτελεστικό όργανο για τις τρέχουσες υποθέσεις που αποφασίζονται αλλού, γιατί πρέπει να δει κανείς ότι αυτό το λειτουργικό σύστημα που κατέστρεψε έναν προς έναν όλες τις μεθόδους λειτουργίας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γαλλίας (PCF), το έχει σοσιαλδημοκρατικοποιήσει και το έχει πλαισιώσει με γκρουπούσκουλα που στοχεύουν στην καταστροφή του, με έναν διεθνή τομέα και μια ανθρωπιστική πολιτική παραδομένη στη CIA. Το τελευταίο κάρφωμα στο φέρετρο είναι μια παρέα από παιδαρέλια που παίζουν το παιχνίδι της άσκησης εξουσίας περιφρονώντας πλήρως τις αρχές του κόμματός τους, αγωνιστές που έχουν γίνει διανομείς φυλλαδίων και αφισοκολλητές, έτοιμοι να πουν τα πάντα στα κοινωνικά δίκτυα. Περιφρόνηση για την αγωνία των Γάλλων που αντανακλάται στη βιασύνη στις κάλπες, στις αντιφατικές ψήφους από τη μια εβδομάδα στην άλλη, στην αναζήτησή τους για κάτι να πιστέψουν, κάτι να σεβαστούν… 

Κάποιος ή κάτι που δεν θα ήταν ένα “κίνημα” που θα καθοδηγούνταν από κουαρτέτα χαμηλόβαθμων συνωμοτών, αλλά το κόμμα που κάποτε όλοι σέβονταν… ακόμη και εκείνοι που δεν το ψήφισαν, ένα κόμμα στο οποίο κάθε μέλος ήταν “ηγέτης”, όλοι υπεύθυνοι για τις πολιτικές τους… 

Ένα κόμμα του οποίου ο γραμματέας ήξερε ότι ήταν η μόνη δύναμη στην οποία μπορούσε να στηριχθεί, όσο και ότι ήταν γερά ριζωμένο στο χώμα της Γαλλίας και ως εκ τούτου διεθνιστικό…. γιατί βασικά αυτός ο τρόπος 1 λειτουργίας σε φατρίες είναι ακόμη πιο ανταγωνιστικές επειδή όλες έχουν τον ίδιο στόχο, τον ίδιο σκοπό: να στερήσουν από τον λαό της Γαλλίας την ευκαιρία να πει όχι στον πόλεμο. Η διάσπαση σε φατρίες είναι ακόμα πιο δελεαστική για να ταιριάζει με τον κόσμο των μέσων ενημέρωσης και της παρισινής landernau, όχι με την περιοχή του Παρισιού και την εργατική του τάξη, τις βιομηχανίες αιχμής της, τις υπηρεσίες της που συμμετέχουν στην παραγωγή, όχι με τους αποχαρακτηρισμένους ανθρώπους που συγκροτούν το προλεταριάτο, αλλά με τις πελατειακές σχέσεις και σαν συμμορίες παιδιών που παίζουν σαν τους τέσσερις σωματοφύλακες με τον Μιλντέι, τον καρδινάλιο Ρισελιέ και τα σκουλαρίκια της βασίλισσας, τις αυλικές ίντριγκες πίσω από έναν τρελό μονάρχη που παίζει επίσης με τη μοίρα ενός βασιλείου που πουλήθηκε στα ζάρια στον ατλαντισμό… όλοι αυτοί οι άνθρωποι νομίζουν ότι βρίσκονται σε ένα μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Δουμά και περιφρονούν πλήρως τον δύστυχο λαό… 

Ακολουθούν τη λογική του αφέντη τους, ενός ξεμωραμένου, που ισχυρίζεται επίσης ότι εκπροσωπεί την εργατική τάξη για να οδηγήσει τους εξουσιαζόμενους λαούς σε πολέμους και σφαγές. Ας μην έχουμε αυταπάτες, ο τρόπος που λειτουργεί η Γαλλία στην κορυφή είναι πλέον αυτός μιας αυτοκρατορίας σε βαθιά κρίση, που δεν έχει άλλη διέξοδο από τον πόλεμο. Και αυτά τα γελοία πολιτικά επεισόδια που παρακολουθούμε, η αποβλακωτική περιφρόνηση όχι μόνο του λαού αλλά και των ίδιων των συντρόφων του κάθε πολιτικού, προς όφελος μιας νοοτροπίας του μανδύα, έχουν μόνο έναν σκοπό: να εμποδίσουν τον λαό της Γαλλίας να επιβάλει την ειρήνη. Είναι η μόνη αχτίδα ελπίδας μου ότι το PCF, αλλά και το παλιό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα, θα προσπαθήσουν να ανέβουν ξανά την ανηφόρα, να οργανωθούν αν είναι ακόμα ικανοί να το κάνουν… ξεκινώντας φυσικά από το PCF, το οποίο είναι το λιγότερο επηρεασμένο… που δεν έχει μετατραπεί εντελώς σε αμερικανικού τύπου δημοκράτες. Έχει απομείνει μια μόνο δύναμη, ένας μόνο πόρος για την ανοικοδόμηση της πραγματικής δημοκρατίας, αυτής της λαϊκής παρέμβασης, δεν ξέρω, αλλά το διακύβευμα είναι ζωή ή θάνατος. Αλλά όταν βλέπω αυτό που θα σας περιγράψω αύριο, τη μεγάλη πορεία κατά του ΝΑΤΟ στην Ουάσινγκτον, λέω στον εαυτό μου ότι υπάρχουν περισσότερες δυνάμεις εκεί παρά εδώ, μια αντίστροφη κατάσταση… στην πανωλεθρία Και οι “πιστοί” θα πρέπει να σταματήσουν να συγχαίρουν τους εαυτούς τους για τη νίκη τους… 

Πιστέψτε με, δεν έχω τίποτα εναντίον σας, εκτός από το ότι είστε μια απομονωμένη ομάδα που, προς το παρόν, δεν βλέπετε τα ίδια πράγματα με τους άλλους. Πιστέψτε με, χρειάζεται μεγάλη τρικυμία για να εκλέξετε θριαμβευτικά στον πρώτο γύρο τη συμπαθή Σαντρίν Ρουσσώ (σ. μ. οικολόγα, φεμινίστρια …) για να εκπροσωπήσει τα συμφέροντά σας, ή για να μετατρέψετε κάθε υπόθεση σε προβοκάτσια, σε χάπενινγκ, σε βαριετέ. Είναι πολύ χειρότερο να εκλέγεις μερικά απόβλητα από κάποια λέσχη εραστών των ναζιστικών στολών και άλλους τέτοιους συλλεκτικούς…

Εδώ είμαστε, θα πρέπει να το σκεφτούμε μαζί, θα έρθει, έρχεται ήδη, η ώρα, αλλά αλήθεια τι χάσιμο χρόνου… Θεωρώντας τον υπόλοιπο πλανήτη υπανάπτυκτο, φέρνοντας βαρέως το γεγονός, ότι δεν γίνεται δεκτός στο επίλεκτο κλαμπ των πρώην αποικιοκρατών και υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χωρίς να υπολογίζουμε τις κοσμογονικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί και το γεγονός ότι οι Γάλλοι φασίστες ή αντιφασίστες είναι ακόμα σημαντικοί παράγοντες αλλά από τους οποίους κανείς δεν περιμένει πολλά, ενώ άλλοι παράγοντες έχουν πάρει ένα βάρος που ούτε καν υποψιάζεστε… 

*** 

Η Danielle Bleitrach (γεννημένη το 1938) είναι Γαλλίδα κοινωνιολόγος και δημοσιογράφος. Από τη δεκαετία του 1970 έως το τέλος του περασμένου αιώνα, ήταν ερευνήτρια του CNRS και λέκτορας στο Πανεπιστήμιο Aix-Marseille, με αντικείμενο την κοινωνιολογία της εργατικής τάξης και την αστικοποίηση. Ενταγμένη από ηλικίας 15 ετών στο Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας, από το 1981 έως το 1996 διετέλεσε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γαλλίας και στη συνέχεια της Εθνικής Επιτροπής του Κόμματος. Ήταν επίσης βοηθός αρχισυντάκτη της εβδομαδιαίας εφημερίδας του κόμματος Révolution. Έχει συνεισφέρει στις εφημερίδες La Pensée, Les Temps Modernes και Le Monde Diplomatique. Το 1996 παραιτήθηκε, θεωρώντας ότι δεν είχαν εκπληρωθεί οι προϋποθέσεις του κόμματος για τη συμμετοχή του στη κυβέρνηση. Το 2003, αποχώρησε τελικά από το PCF, αν και εξακολουθούσε να θεωρεί τον εαυτό της κομμουνίστρια, και από τότε “αρνήθηκε οποιαδήποτε ιδιότητα μέλους, συμπεριλαμβανομένης της ιδιότητας μέλους συνδικαλιστικών οργανώσεων ή σωματείων”. Ωστόσο, τον Ιανουάριο του 2016, αποφάσισε να επανενταχθεί στο PCF, αποχωρώντας και πάλι στις αρχές του 2020. Στις δεκαετίες του 2000 και 2010, αφού αποσύρθηκε από τη διδασκαλία, συνέγραψε κείμενα για την Κούβα, τον ναζισμό και την Ουκρανία. Η Bleitrach έχει γράψει και συγγράψει εκτός από σωρεία κειμένων, βιβλία και έχει συμμετάσχει σε συγγραφή συλλογικών έργων. Στη δεκαετία του 2000, το έργο της Bleitrach επικεντρώθηκε στις γεωγραφικές περιοχές της Κούβας και της Λατινικής Αμερικής. Εν προκειμένω απομακρύνθηκε από τις προηγούμενες κοινωνιολογικές αναλύσεις της, αλλά συνέχισε να επιδιώκει έναν προβληματισμό σχετικά με την παγκοσμιοποίηση, την ανάπτυξη, την εργασία και την αστικοποίηση. Από το 2015, η προσοχή της Bleitrach στράφηκε στον ναζισμό, με επίκεντρο την Ουκρανία. 

Σημ. Μετ. θαμνώδες φυλλοβόλο φυτό εγγενής στη Κεντρική και Δυτική Ευρώπη, επιστημονική ονομασία Κύτισος ο σαρόθαμνος, ή ο σαρωματικός, το σάρωθρο. Κοινές ονομασίας: σκούπα, σύτισος

Πηγή: histoireetsociete.com

Σεισάχθεια (seisaxthia.com)