Tη νύχτα που στη Γαλλία έδυσε ο γκρίζος μετεωρίτης της Μαρίν Λεπέν, ανέτειλε ξανά στην Ελλάδα το φωτεινό αστέρι του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Διπλή δόση ξυδάκι στους ομοϊδεάτες του Βορίδη.
Νίκος Παπαδογιάννης
Ήταν μία καλή μέρα, η περασμένη Κυριακή. Μία νύχτα φωτεινή και φεγγαρόλουστη, που ξημέρωσε με λιακάδα. Η πρόκριση της Εθνικής μπάσκετ στους Ολυμπιακούς Αγώνες χαροποίησε ιδιαίτερα εμάς τους ρομαντικούς που πιστεύουμε ότι αθλητισμός είναι πάνω από όλα οι εθνικές ομάδες και όχι οι σύλλογοι (χωρίς απαραίτητα να δίνουμε …πατριωτική διάσταση στον παραπάνω αφορισμό), αλλά δεν μιλάω τόσο για τα τρίποντα και τις ασίστ.
Όσο παρακολουθούσα το κρίσιμο ματς με την Κροατία στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, εφ’ ω ετάχθην, έριχνα κλεφτές ματιές στο λάπτοπ που βρισκόταν σε ανοιχτή σύνδεση με τις γαλλικές εκλογές, κυριευμένος από τον τρόμο του επόμενου refresh.
Σε κάποια άλλη γωνιά του υπολογιστή μου βρισκόταν κρυμμένο το αγορασμένο εδώ και μήνες αεροπορικό εισιτήριο για το Παρίσι, αλλά το δάχτυλό μου φλέρταρε επίμονα με το κουμπάκι που γράφει: «Cancel». Μπορεί να ανυπομονώ για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που θα είναι οι πέμπτοι της ταπεινής καριέρας μου, αλλά το τελευταίο πράγμα που θα ‘θελα ήταν ένα ραντεβού με τη Μαρίν Λεπέν.
Η χιτλερίσκα της Γαλλίας απειλούσε να στρογγυλοκαθίσει όχι μόνο στον σβέρκο της πατρίδας της, αλλά και στον θώκο της οικοδέσποινας των Αγώνων, οι οποίοι απέχουν πλέον μόλις δυόμισυ εβδομάδες.
Όχι, δεν σκόπευα να συμμετάσχω σε νεοφασιστικό πανηγυράκι με άρωμα 1936. Θα το ακύρωνα στεγνά το ταξίδι εάν η εξουσία κατέληγε στα χέρια του Εθνικού Συναγερμού και της κόρης του Ζαν Μαρί Λεπέν, όπως σας βλέπω και δεν με βλέπετε. Είμαι βέβαιος ότι οι χρηματοδότες μου θα με καταλάβαιναν και θα συμμερίζονταν την αποστροφή μου.
Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά, δηλαδή αριστερά, οπότε η ακροδεξιά θα είναι τρίτο σε δύναμη κόμμα στη νέα γαλλική Εθνοσυνέλευση, μολονότι κέρδισε τη σχετική πλειοψηφία στις κάλπες με το ανατριχιαστικό ποσοστό 37 τοις εκατό. Το εξώφυλλο της Liberation, που γέμισε τα περίπτερα με κραυγές ανακούφισης («Ouf!») λέει με ένα επιφώνημα όλα όσα χρειάζεται να ξέρει κανείς.
Ξέρετε κάτι, όμως; Η δημοκρατία στη Γαλλία νίκησε και έμεινε όρθια επειδή οι Γάλλοι κινητοποιήθηκαν προ του κινδύνου και προσήλθαν στις κάλπες, ιδίως τη δεύτερη Κυριακή των εκλογών. Η συμμετοχή ανήλθε σε 66,63% , ποσοστό ρεκόρ για τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Εμείς πώς αντιδράσαμε όταν είδαμε να επιστρέφει δριμύτερο το φάντασμα της εμφυλιοπολεμικής δεξιάς;
Τρέξαμε στις παραλίες και στα τσιπουράδικα, να πως. Η αποχή στην Ελλάδα ξεπερνάει μόνιμα το 40% και μάλιστα άγγιξε το 60% στις τελευταίες ευρωεκλογές, λες και δεν μας ενδιαφέρει η συντετριμμένη ζωή μας. Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης θα πρέπει να μετονομαστεί σε Σύνδρομο της Αθήνας.
Οι Γάλλοι ξεχύθηκαν μαζικά στους δρόμους και έβαλαν φραγμό στην επέλαση της ακροδεξιάς, προκρίνοντας έναν δημοκρατικό σχηματισμό (ονόματι Νέο Λαϊκό Μέτωπο της Αριστεράς), που καλά καλά δεν υπήρχε πριν από λίγες μέρες. Οι Έλληνες, πάλι, βγήκαν στους δρόμους για το εκτρωματικό Family Pride, λες και δεν πέρασε ποτέ αυτός ο κακόμοιρος τόπος διαφωτισμό. Και κατόρθωσαν, με την ψήφο τους, να «κατακτήσουν» το …προνόμιο της εξαήμερης εργασίας, όταν όλο το πολιτισμένο σύμπαν κινείται προς το τετραήμερο. Σύμπας ο πλανήτης γελάει μαζί μας, αλλά εμείς χάσκουμε.
Ο πολιτισμένος κόσμος (με εξαίρεση το θλιβερό ΚΚΕ, του δόγματος «όλοι είναι ίδιοι εκτός από εμάς») υποδέχθηκε το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών με συναίσθημα που πλησιάζει την αγαλλίαση, αφού, άσχετα με τις ζυμώσεις περί επιλογής νέου πρωθυπουργού, η ακροδεξιά θα παραμείνει στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Δεν γνωρίζω ποιος από τους φρανσουάδες θα μας υποδεχθεί σε ρόλο οικοδεσπότη στις 26 Ιουλίου στο Τροκαντερό, σίγουρα όμως δεν θα είναι η μαντάμ Λεπέν. Το αεροπορικό εισιτήριο που κάποτε αγόρασα θα το τιμήσω κανονικά.
Την δε Τελετή Έναρξης, στον ίσκιο του Πύργου του Άιφελ, δεν τη χάνω με τίποτε. Η, σχεδόν βέβαιη καταπώς φαίνεται, επιλογή του Γιάννη Αντετοκούνμπο για τον ρόλο του σημαιοφόρου αποτελεί όχι μόνο δικαίωση για τον κορυφαίο Έλληνα αθλητή της εποχής μας (και ίσως όλων των εποχών), αλλά και καρφί στο μάτι των ρατσιστών, των ναζιστών και των μισαλλόδοξων που λυμαίνονται τα περιθώρια της κοινωνίας μας. Οι διαμαρτυρίες των ελληνόψυχων κάφρων που πλημμύρισαν τα social media, περί «Νιγηριανού» και άλλα χειρότερα, μοιάζουν γλυκιά μουσική στα μάτια και στα αυτιά μου.
Ο διασημότερος Έλληνας των καιρών μας, για να μη πω και «ο καλύτερος» και με χαρακτηρίσετε υπερβολικό, είναι ένας μαύρος μετανάστης που μεγάλωσε νηστικός, εισπράττοντας μίσος και απειλή. Ξεκίνησε με άδειες τσέπες και εξελίχθηκε σε εθνικό σύμβολο, χωρίς να του έχει χαριστεί το παραμικρό. Ο ίδιος ο Γιάννης έχει ξετρελαθεί από τη χαρά του και δεν θα εκπλαγώ αν μου πουν ότι έχει πιάσει θέση από σήμερα δίπλα στον Σηκουάνα, κρατώντας την ίδια γαλανόλευκη σημαία που ανέμισε πιτσιρικάς στα Σεπόλια. Θεόρατος τότε, ακόμα πιο θεόρατος τώρα. Κρίμα και άδικο, που δεν ζει πια ο πατέρας του για να τον καμαρώσει.
Βεβαίως, η αιωνίως δεξιόστροφη Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή (με επικεφαλής τον Σπύρο Καπράλο, που δεν είναι μόνο παλαίμαχος Ολυμπιονίκης αλλά και εν ενεργεία αντιπρόεδρος της ΤΕΡΝΑ, εθνικού μας εργολάβου) βρήκε τρόπο να αμαυρώσει την ορθότατη επιλογή της, επιλέγοντας για παρτενέρ του Αντετοκούνμπο τη Μαρία Σάκκαρη. Αυτό, τουλάχιστον, διέρρευσε χθες. Μάλλον μας έπεσαν δύσπεπτες οι περιπτώσεις προηγούμενων σημαιοφόρων –Αλέξανδρος Νικολαΐδης, Σοφία Μπεκατώρου- που αργότερα βρέθηκαν στα ψηφοδέλτια του ΣυΡιζΑ.
Η 29χρονη τενίστρια, που εντελώς συμπτωματικά είναι μνηστή του υιού Μητσοτάκη, δεν έχει την παραμικρή διάκριση με το εθνόσημο και θα έπρεπε να βρίσκεται χαμηλά στην ιεραρχία, πίσω από τη χρυσή Ολυμπιονίκη Κατερίνα Στεφανίδη, την δις πρωταθλήτρια Ευρώπης Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, τις αθλήτριες της Εθνικής πόλο με το ευρωπαϊκό μετάλλιο, καθώς και τη δις Ολυμπιονίκη Άννα Κορακάκη, άσχετα αν η τελευταία κράτησε τη σημαία το 2021 στο Τόκιο.
Η Στεφανίδη, βέβαια, προέρχεται από οικογένεια Συριζαίων και πρόσφατα εγκάλεσε δημόσια τον πρωθυπουργό για την υποκριτική «υπερηφάνεια» του, ενώ η Σάκκαρη βγαίνει με τον γόνο και (αν κρίνω από το οικογενειοκρατικό παρελθόν) μελλοντικό ηγέτη του τόπου.
Πρόκειται για εξόφθαλμη και ξεδιάντροπη «απ’ ευθείας ανάθεση», από αυτές που μας έχει συνηθισει το μητσοτακέικο και η παράταξη που εξέθρεψε την τερατογένεση. Τι άλλο είναι η Νέα Δημοκρατία, αν όχι ένας «σοβαρός Εθνικός Συναγερμός»; Με τον κουμπάρο Βορίδη συνδετικό κρίκο…
Όσο παρακολουθούσα το κρίσιμο ματς με την Κροατία στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, εφ’ ω ετάχθην, έριχνα κλεφτές ματιές στο λάπτοπ που βρισκόταν σε ανοιχτή σύνδεση με τις γαλλικές εκλογές, κυριευμένος από τον τρόμο του επόμενου refresh.
Σε κάποια άλλη γωνιά του υπολογιστή μου βρισκόταν κρυμμένο το αγορασμένο εδώ και μήνες αεροπορικό εισιτήριο για το Παρίσι, αλλά το δάχτυλό μου φλέρταρε επίμονα με το κουμπάκι που γράφει: «Cancel». Μπορεί να ανυπομονώ για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που θα είναι οι πέμπτοι της ταπεινής καριέρας μου, αλλά το τελευταίο πράγμα που θα ‘θελα ήταν ένα ραντεβού με τη Μαρίν Λεπέν.
Η χιτλερίσκα της Γαλλίας απειλούσε να στρογγυλοκαθίσει όχι μόνο στον σβέρκο της πατρίδας της, αλλά και στον θώκο της οικοδέσποινας των Αγώνων, οι οποίοι απέχουν πλέον μόλις δυόμισυ εβδομάδες.
Όχι, δεν σκόπευα να συμμετάσχω σε νεοφασιστικό πανηγυράκι με άρωμα 1936. Θα το ακύρωνα στεγνά το ταξίδι εάν η εξουσία κατέληγε στα χέρια του Εθνικού Συναγερμού και της κόρης του Ζαν Μαρί Λεπέν, όπως σας βλέπω και δεν με βλέπετε. Είμαι βέβαιος ότι οι χρηματοδότες μου θα με καταλάβαιναν και θα συμμερίζονταν την αποστροφή μου.
Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά, δηλαδή αριστερά, οπότε η ακροδεξιά θα είναι τρίτο σε δύναμη κόμμα στη νέα γαλλική Εθνοσυνέλευση, μολονότι κέρδισε τη σχετική πλειοψηφία στις κάλπες με το ανατριχιαστικό ποσοστό 37 τοις εκατό. Το εξώφυλλο της Liberation, που γέμισε τα περίπτερα με κραυγές ανακούφισης («Ouf!») λέει με ένα επιφώνημα όλα όσα χρειάζεται να ξέρει κανείς.
Ξέρετε κάτι, όμως; Η δημοκρατία στη Γαλλία νίκησε και έμεινε όρθια επειδή οι Γάλλοι κινητοποιήθηκαν προ του κινδύνου και προσήλθαν στις κάλπες, ιδίως τη δεύτερη Κυριακή των εκλογών. Η συμμετοχή ανήλθε σε 66,63% , ποσοστό ρεκόρ για τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Εμείς πώς αντιδράσαμε όταν είδαμε να επιστρέφει δριμύτερο το φάντασμα της εμφυλιοπολεμικής δεξιάς;
Τρέξαμε στις παραλίες και στα τσιπουράδικα, να πως. Η αποχή στην Ελλάδα ξεπερνάει μόνιμα το 40% και μάλιστα άγγιξε το 60% στις τελευταίες ευρωεκλογές, λες και δεν μας ενδιαφέρει η συντετριμμένη ζωή μας. Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης θα πρέπει να μετονομαστεί σε Σύνδρομο της Αθήνας.
Οι Γάλλοι ξεχύθηκαν μαζικά στους δρόμους και έβαλαν φραγμό στην επέλαση της ακροδεξιάς, προκρίνοντας έναν δημοκρατικό σχηματισμό (ονόματι Νέο Λαϊκό Μέτωπο της Αριστεράς), που καλά καλά δεν υπήρχε πριν από λίγες μέρες. Οι Έλληνες, πάλι, βγήκαν στους δρόμους για το εκτρωματικό Family Pride, λες και δεν πέρασε ποτέ αυτός ο κακόμοιρος τόπος διαφωτισμό. Και κατόρθωσαν, με την ψήφο τους, να «κατακτήσουν» το …προνόμιο της εξαήμερης εργασίας, όταν όλο το πολιτισμένο σύμπαν κινείται προς το τετραήμερο. Σύμπας ο πλανήτης γελάει μαζί μας, αλλά εμείς χάσκουμε.
Ο πολιτισμένος κόσμος (με εξαίρεση το θλιβερό ΚΚΕ, του δόγματος «όλοι είναι ίδιοι εκτός από εμάς») υποδέχθηκε το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών με συναίσθημα που πλησιάζει την αγαλλίαση, αφού, άσχετα με τις ζυμώσεις περί επιλογής νέου πρωθυπουργού, η ακροδεξιά θα παραμείνει στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Δεν γνωρίζω ποιος από τους φρανσουάδες θα μας υποδεχθεί σε ρόλο οικοδεσπότη στις 26 Ιουλίου στο Τροκαντερό, σίγουρα όμως δεν θα είναι η μαντάμ Λεπέν. Το αεροπορικό εισιτήριο που κάποτε αγόρασα θα το τιμήσω κανονικά.
Την δε Τελετή Έναρξης, στον ίσκιο του Πύργου του Άιφελ, δεν τη χάνω με τίποτε. Η, σχεδόν βέβαιη καταπώς φαίνεται, επιλογή του Γιάννη Αντετοκούνμπο για τον ρόλο του σημαιοφόρου αποτελεί όχι μόνο δικαίωση για τον κορυφαίο Έλληνα αθλητή της εποχής μας (και ίσως όλων των εποχών), αλλά και καρφί στο μάτι των ρατσιστών, των ναζιστών και των μισαλλόδοξων που λυμαίνονται τα περιθώρια της κοινωνίας μας. Οι διαμαρτυρίες των ελληνόψυχων κάφρων που πλημμύρισαν τα social media, περί «Νιγηριανού» και άλλα χειρότερα, μοιάζουν γλυκιά μουσική στα μάτια και στα αυτιά μου.
Ο διασημότερος Έλληνας των καιρών μας, για να μη πω και «ο καλύτερος» και με χαρακτηρίσετε υπερβολικό, είναι ένας μαύρος μετανάστης που μεγάλωσε νηστικός, εισπράττοντας μίσος και απειλή. Ξεκίνησε με άδειες τσέπες και εξελίχθηκε σε εθνικό σύμβολο, χωρίς να του έχει χαριστεί το παραμικρό. Ο ίδιος ο Γιάννης έχει ξετρελαθεί από τη χαρά του και δεν θα εκπλαγώ αν μου πουν ότι έχει πιάσει θέση από σήμερα δίπλα στον Σηκουάνα, κρατώντας την ίδια γαλανόλευκη σημαία που ανέμισε πιτσιρικάς στα Σεπόλια. Θεόρατος τότε, ακόμα πιο θεόρατος τώρα. Κρίμα και άδικο, που δεν ζει πια ο πατέρας του για να τον καμαρώσει.
Βεβαίως, η αιωνίως δεξιόστροφη Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή (με επικεφαλής τον Σπύρο Καπράλο, που δεν είναι μόνο παλαίμαχος Ολυμπιονίκης αλλά και εν ενεργεία αντιπρόεδρος της ΤΕΡΝΑ, εθνικού μας εργολάβου) βρήκε τρόπο να αμαυρώσει την ορθότατη επιλογή της, επιλέγοντας για παρτενέρ του Αντετοκούνμπο τη Μαρία Σάκκαρη. Αυτό, τουλάχιστον, διέρρευσε χθες. Μάλλον μας έπεσαν δύσπεπτες οι περιπτώσεις προηγούμενων σημαιοφόρων –Αλέξανδρος Νικολαΐδης, Σοφία Μπεκατώρου- που αργότερα βρέθηκαν στα ψηφοδέλτια του ΣυΡιζΑ.
Η 29χρονη τενίστρια, που εντελώς συμπτωματικά είναι μνηστή του υιού Μητσοτάκη, δεν έχει την παραμικρή διάκριση με το εθνόσημο και θα έπρεπε να βρίσκεται χαμηλά στην ιεραρχία, πίσω από τη χρυσή Ολυμπιονίκη Κατερίνα Στεφανίδη, την δις πρωταθλήτρια Ευρώπης Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, τις αθλήτριες της Εθνικής πόλο με το ευρωπαϊκό μετάλλιο, καθώς και τη δις Ολυμπιονίκη Άννα Κορακάκη, άσχετα αν η τελευταία κράτησε τη σημαία το 2021 στο Τόκιο.
Η Στεφανίδη, βέβαια, προέρχεται από οικογένεια Συριζαίων και πρόσφατα εγκάλεσε δημόσια τον πρωθυπουργό για την υποκριτική «υπερηφάνεια» του, ενώ η Σάκκαρη βγαίνει με τον γόνο και (αν κρίνω από το οικογενειοκρατικό παρελθόν) μελλοντικό ηγέτη του τόπου.
Πρόκειται για εξόφθαλμη και ξεδιάντροπη «απ’ ευθείας ανάθεση», από αυτές που μας έχει συνηθισει το μητσοτακέικο και η παράταξη που εξέθρεψε την τερατογένεση. Τι άλλο είναι η Νέα Δημοκρατία, αν όχι ένας «σοβαρός Εθνικός Συναγερμός»; Με τον κουμπάρο Βορίδη συνδετικό κρίκο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου