Τάσος Παππάς
«Δεν σχολιάζουμε δηλώσεις ή ομιλίες πρώην πρωθυπουργών και πρώην προέδρων του κόμματος» είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος για τις παρεμβάσεις Καραμανλή - Σαμαρά. Μισή αλήθεια. Δεν σχολιάζουν δημοσίως. Ιδιωτικώς όμως γίνεται ο χαμός. Αυτά που λένε κυβερνητικοί παράγοντες, συνεργάτες του κ. Μητσοτάκη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός για τους δύο πρώην ξεπερνούν τα όρια της ευπρέπειας... Αναφέρονται σ’ αυτούς που διοίκησαν το κόμμα και τη χώρα με τα χειρότερα λόγια. Είναι σαν να μιλάνε για εχθρούς του κόμματος και της κυβέρνησης.
Τελικώς οι πρώην είναι κακός μπελάς για τους διαδόχους τους. Δεν είναι εύκολο να αντιμετωπίσεις έναν πρώην πρωθυπουργό που έχει άποψη, τη διατυπώνει, επιμένει και βρίσκει ακροατές και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα και στο κόμμα και στον κόσμο της παράταξης. Η κλασική αντίδραση των ηγεσιών είναι ότι οι πρώην πρωθυπουργοί και πρώην αρχηγοί έχουν το δικαίωμα να εκφράζουν τις αντιρρήσεις τους δημοσίως, χωρίς καμία συνέπεια για τους ίδιους. Δεν γίνεται να τους αντιμετωπίζεις με διοικητικά μέτρα γιατί θα δημιουργηθεί πρόβλημα που δεν θα είναι εύκολο να το διαχειριστείς.
Υπήρξε μία εξαίρεση. Το 2008 ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου έθεσε εκτός Κοινοβουλευτικής Ομάδας τον πρώην πρωθυπουργό, πρώην πρόεδρο του κόμματος και τον άνθρωπο που του είχε δώσει το δαχτυλίδι της διαδοχής το 2004, τον Κώστα Σημίτη. Αφορμή; Μία επιστολή του Κ. Σημίτη με την οποία εξέφραζε διαφωνία για την πρόταση διεξαγωγής δημοψηφίσματος για τη Συνθήκη της Λισαβόνας.
Με επιστολή απάντησε ο κ. Παπανδρέου στην οποία έλεγε ότι δεν θα κινήσει τις τυπικές διαδικασίες διαγραφής, σεβόμενος την ιστορία του πρώην πρωθυπουργού, αλλά δεν τον προσμετρά πλέον στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος: «Αντιλαμβάνομαι ότι έχεις τελικά αποφασίσει να κινείσαι έξω από το πλαίσιο των αποφάσεων του ΠΑΣΟΚ και να λειτουργείς αυτόνομα και ανεξάρτητα. Μπορώ να το κατανοήσω, αλλά δεν μπορώ να το δεχτώ» έγραψε ο κ. Παπανδρέου. Η επιστολή-απάντηση του κ. Σημίτη; «Κάνε ό,τι νομίζεις. Εγώ θα πράττω αυτό που επιβάλλει η συνείδησή μου και αυτό που κρίνω καλό για τη χώρα».
Μπορεί η ιστορία να επαναληφθεί; Να λειτουργήσει δηλαδή ο Κυριάκος Μητσοτάκης απέναντι στον Κώστα Καραμανλή και κυρίως απέναντι στον Αντώνη Σαμαρά (αυτός διαφώνησε με τις πολιτικές του πρωθυπουργού εφ’ όλης της ύλης) όπως ο Γιώργος Παπανδρέου απέναντι στον Κώστα Σημίτη; Οχι, λένε από το μέγαρο Μαξίμου. Δεν το λένε πάντως με τον κατηγορηματικό τόνο που το έλεγαν στο πρόσφατο παρελθόν, όταν ο κ. Σαμαράς είχε ασκήσει ξανά κριτική δημοσίως και μάλιστα με ηχηρό τρόπο σε κεντρικές κυβερνητικές επιλογές. Θα γίνουν προσπάθειες να πέσουν οι τόνοι. Θα προσφερθούν διάφοροι να αναλάβουν ρόλο μεσολαβητή για να εκτονωθεί η ένταση. Θα έχουμε ενδεχομένως υποσχέσεις, ίσως και απειλές. Για να βγει αποτέλεσμα πρέπει να ανταποκριθεί ο κ. Σαμαράς.
Υπάρχει περίπτωση να υποκύψει σε δελεαστικές προτάσεις και να συνθηκολογήσει; Ξεκαθάρισε ότι δεν διαπραγματεύεται τις αρχές του για οποιοδήποτε αξίωμα. Υπάρχει περίπτωση να φοβηθεί και να αναδιπλωθεί; Δεν το έχει κάνει μέχρι τώρα. Οπότε; Είναι δυνατόν να συνυπάρξουν Μητσοτάκης - Σαμαράς; Ο πρωθυπουργός δηλώνει ένθερμος μεταρρυθμιστής και η αυτοκριτική που κάνει δεν αφορά το περιεχόμενο των πολιτικών επιλογών του, αλλά τη χαμηλή ταχύτητα υλοποίησής τους. Ο Αντώνης Σαμαράς τον κατηγορεί για μετάλλαξη του κόμματος και αποκοπή από τις ρίζες της παράταξης. Χάσμα. Αγεφύρωτο; Κρατήστε τη φράση του Κίσινγκερ ότι η εξουσία είναι το ισχυρότερο αφροδισιακό.
Τελικώς οι πρώην είναι κακός μπελάς για τους διαδόχους τους. Δεν είναι εύκολο να αντιμετωπίσεις έναν πρώην πρωθυπουργό που έχει άποψη, τη διατυπώνει, επιμένει και βρίσκει ακροατές και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα και στο κόμμα και στον κόσμο της παράταξης. Η κλασική αντίδραση των ηγεσιών είναι ότι οι πρώην πρωθυπουργοί και πρώην αρχηγοί έχουν το δικαίωμα να εκφράζουν τις αντιρρήσεις τους δημοσίως, χωρίς καμία συνέπεια για τους ίδιους. Δεν γίνεται να τους αντιμετωπίζεις με διοικητικά μέτρα γιατί θα δημιουργηθεί πρόβλημα που δεν θα είναι εύκολο να το διαχειριστείς.
Υπήρξε μία εξαίρεση. Το 2008 ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου έθεσε εκτός Κοινοβουλευτικής Ομάδας τον πρώην πρωθυπουργό, πρώην πρόεδρο του κόμματος και τον άνθρωπο που του είχε δώσει το δαχτυλίδι της διαδοχής το 2004, τον Κώστα Σημίτη. Αφορμή; Μία επιστολή του Κ. Σημίτη με την οποία εξέφραζε διαφωνία για την πρόταση διεξαγωγής δημοψηφίσματος για τη Συνθήκη της Λισαβόνας.
Με επιστολή απάντησε ο κ. Παπανδρέου στην οποία έλεγε ότι δεν θα κινήσει τις τυπικές διαδικασίες διαγραφής, σεβόμενος την ιστορία του πρώην πρωθυπουργού, αλλά δεν τον προσμετρά πλέον στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος: «Αντιλαμβάνομαι ότι έχεις τελικά αποφασίσει να κινείσαι έξω από το πλαίσιο των αποφάσεων του ΠΑΣΟΚ και να λειτουργείς αυτόνομα και ανεξάρτητα. Μπορώ να το κατανοήσω, αλλά δεν μπορώ να το δεχτώ» έγραψε ο κ. Παπανδρέου. Η επιστολή-απάντηση του κ. Σημίτη; «Κάνε ό,τι νομίζεις. Εγώ θα πράττω αυτό που επιβάλλει η συνείδησή μου και αυτό που κρίνω καλό για τη χώρα».
Μπορεί η ιστορία να επαναληφθεί; Να λειτουργήσει δηλαδή ο Κυριάκος Μητσοτάκης απέναντι στον Κώστα Καραμανλή και κυρίως απέναντι στον Αντώνη Σαμαρά (αυτός διαφώνησε με τις πολιτικές του πρωθυπουργού εφ’ όλης της ύλης) όπως ο Γιώργος Παπανδρέου απέναντι στον Κώστα Σημίτη; Οχι, λένε από το μέγαρο Μαξίμου. Δεν το λένε πάντως με τον κατηγορηματικό τόνο που το έλεγαν στο πρόσφατο παρελθόν, όταν ο κ. Σαμαράς είχε ασκήσει ξανά κριτική δημοσίως και μάλιστα με ηχηρό τρόπο σε κεντρικές κυβερνητικές επιλογές. Θα γίνουν προσπάθειες να πέσουν οι τόνοι. Θα προσφερθούν διάφοροι να αναλάβουν ρόλο μεσολαβητή για να εκτονωθεί η ένταση. Θα έχουμε ενδεχομένως υποσχέσεις, ίσως και απειλές. Για να βγει αποτέλεσμα πρέπει να ανταποκριθεί ο κ. Σαμαράς.
Υπάρχει περίπτωση να υποκύψει σε δελεαστικές προτάσεις και να συνθηκολογήσει; Ξεκαθάρισε ότι δεν διαπραγματεύεται τις αρχές του για οποιοδήποτε αξίωμα. Υπάρχει περίπτωση να φοβηθεί και να αναδιπλωθεί; Δεν το έχει κάνει μέχρι τώρα. Οπότε; Είναι δυνατόν να συνυπάρξουν Μητσοτάκης - Σαμαράς; Ο πρωθυπουργός δηλώνει ένθερμος μεταρρυθμιστής και η αυτοκριτική που κάνει δεν αφορά το περιεχόμενο των πολιτικών επιλογών του, αλλά τη χαμηλή ταχύτητα υλοποίησής τους. Ο Αντώνης Σαμαράς τον κατηγορεί για μετάλλαξη του κόμματος και αποκοπή από τις ρίζες της παράταξης. Χάσμα. Αγεφύρωτο; Κρατήστε τη φράση του Κίσινγκερ ότι η εξουσία είναι το ισχυρότερο αφροδισιακό.
Ανάγωγα
Στελέχη των Δημοκρατικών ρωτήθηκαν για το πρόσωπο που πιστεύουν ότι μπορεί να ηγηθεί του κόμματος και να κερδίσει τον Τραμπ στις εκλογές του Νοεμβρίου. Μεταξύ των προσώπων που τέθηκαν ενώπιον των ερωτηθέντων, μόνο η σύζυγος του Μπαράκ Ομπάμα, Μισέλ, ξεπέρασε τον Μπάιντεν και προηγήθηκε του Τραμπ με 50% έναντι 39% σε μια υποθετική αναμέτρηση. Να θυμίσουμε ότι με την ίδια λογική είχε προκριθεί για αντίπαλο δέος στον Τραμπ και η Χίλαρι Κλίντον. Το αποτέλεσμα το ξέρουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου