Το όνομα του ήταν Αλέξης



Κάθε χρόνο τέτοια μέρα θυμόμαστε. Είναι από τις ημερομηνίες που καθόρισαν μια άλλη Ελλάδα. Η δολοφονία ενός παιδιού πάντα σοκάρει, αλλά όταν αυτό συμβαίνει από χέρι κρατικού λειτουργού και μάλιστα αστυνομικού, οδηγεί μια ήδη απογοητευμένη κοινωνία σε ξέσπασμα.
Πολλοί είχαν βγει και θεωρούσαν αναίτια την έκρηξη (ειδικά των νέων) εθελοτυφλώντας για το μίσος που θρέφεται από δεκάδες καθημερινά αδιέξοδα, σιγοκαίει και απλά ορίζει το timing για να φανερωθεί. Το σύστημα θέλει να γράφει την δική του ιστορία, χειραγωγώντας την κύρια αφήγηση. Μάλιστα, με την αμέριστη μέριμνα των συστημικών media, ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος αποτέλεσε τον “ήρωα” μιας ολόκληρης γενιάς, χωρίς να κάνει τίποτα ηρωικό.
Αυτό μπορεί κάποιοι να το καπηλεύτηκαν, κάποιοι να σφύριζαν αδιάφορα και άλλοι να το έχουν ως εργαλείο επιβολής κοινωνικής ειρήνης. Ωστόσο η πραγματικότητα είναι μία: Η μέρα μνήμης αυτής της δολοφονίας και οι σημειολογικές της προεκτάσεις, ούτε ξεφούσκωσαν, ούτε έσβησαν.
Οι Κορκονέας και Ρουπακιάς είναι δύο δολοφόνοι που μπορεί να μην γνωρίζονται μεταξύ τους και οι πράξεις τους να απέχουν 5 χρόνια σχεδόν μεταξύ τους, ωστόσο ενώνονται με μια αόρατη γραμμή, αυτή του φασισμού.
Πέντε χρόνια μετά, οι έφηβοι έγιναν νέοι άντρες, με την μνήμη να σιγοκαίει και να πλάθει συνειδήσεις.Αιτήματα είχαν και έχουν. Και όνειρα και δύναμη για την ανατροπή. Το σύστημα και οι καλοθελητές του τους κατηγορούσαν για ανωριμότητα, τι βολικό, όταν θέλεις να απαξιώσεις την αντίδραση με αιτία. Οι εξουσιαστές ποτέ δεν θέτουν ερωτήματα για την αξία της δικής τους εξουσίας, αλλά για τον δικό σου ρόλο που την αμφισβητείς.
Ο Αλέξης λοιπόν ήταν από τους πρώτους νεκρούς της “νέας Ελλάδας”, αυτής που μετά το απατηλό όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων άρχιζε να δείχνει πως πίσω από τα φτιασίδια η παρακμή άχνιζε και τα αέριά της θα δηλητηρίαζαν κάθε πτυχή μας. Γι’ αυτό δεν ξεχνάμε, γι’ αυτό η 6η Δεκεμβρίου θα είναι μια επέτειος για την σύγχρονη Ιστορία που την γράφουμε όλοι, κάνοντας, ή μην κάνοντας.

strangejournal.wordpress.com