Συντάκτης: Τάσος Τσακίρογλου
"Σήμερα που οι αυταπάτες για μια νομοτελειακή πρόοδο έχουν χαθεί οριστικά, τα εμπόδια μοιάζουν να προέρχονται όχι τόσο από την κληρονομιά του παρελθόντος όσο από ένα μέλλον που φαίνεται να εγκυμονεί πολλές απειλές, με τις οποίες οι άνθρωποι τροφοδοτούν το παρόν."
Με τα λόγια αυτά κλείνει ο Ιταλός φιλόσοφος Μάσιμο Σαλβαντόρι το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου του «Η ιδέα της προόδου: μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτήν;», με τίτλο «Η δυσκολία να δώσουμε ένα μέλλον στο μέλλον» (Σαββάλας, 2011).
Ομως, το μέλλον αποτέλεσε ιστορικά το αναξιοποίητο κεφάλαιο της ανθρωπότητας, το «εν δυνάμει» και την προέκτασή μας, ατομική και συλλογική, στον χρόνο. Σήμερα οι ελίτ του πλούτου και της πολιτικής, με τη βουλιμική τους επιθετικότητα, έχουν εξαπολύσει έναν ανελέητο πόλεμο στο μέλλον, το οποίο προεξοφλούν και προεισπράττουν κομμάτι κομμάτι.
Και μάλιστα όχι στο τμήμα που τους αναλογεί, αλλά στο σύνολό του, καθιστώντας έτσι μετέωρη και ακόμα πιο εύθραυστη την ύπαρξη των επόμενων γενεών. «Το σκάνδαλο συνίσταται», γράφει ο Σαλβαντόρι, «στην επιδίωξη του κέρδους με κάθε κόστος και κάθε τίμημα εκ μέρους των πλουτοκρατών, οι οποίοι χειραγωγούν την οικονομία αποκλειστικά και μόνο προς όφελός τους».
Αφού επί δεκαετίες οι εκπρόσωποι του αρπακτικού καπιταλισμού σπατάλησαν τους κοινωνικούς και φυσικούς πόρους στο όνομα ενός αδηφάγου τρόπου ζωής, ετοιμάζονται σήμερα να στείλουν τον λογαριασμό στις μελλοντικές γενιές, στο όνομα ενός άφρονος «παροντισμού». Τι περιέχει αυτός ο λογαριασμός;
Μαζική ανεργία, πανάκριβη Υγεία, υποβαθμισμένη Παιδεία, κοινωνικά δικαιώματα υπό αίρεση και έλλειψη οποιουδήποτε οράματος και ελπίδας για το μέλλον. Συν, φυσικά, ένα βαρύτατα τραυματισμένο φυσικό περιβάλλον, το οποίο γίνεται όλο και πιο αφιλόξενο για τους κατοίκους του πλανήτη μας.
Και στη συνέχεια αναρωτιόμαστε υποκριτικά πώς γίνεται και χιλιάδες νέοι στρατολογούνται από τους φανατικούς κάθε είδους σε πολέμους μίσους, οργής και εκδίκησης. Ή πάλι θα «πέσουμε από τα σύννεφα», όταν θα ξεσπάσει ο επόμενος νεανικός Δεκέμβρης που με τη φωτιά του θα θέλει να κάνει στάχτη τον παλιό κόσμο. Αυτόν που εμείς τους παραδίδουμε.
Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αυτής της νοοτροπίας είναι οι λύσεις που προτείνονται στο νέο Ασφαλιστικό. Νέοι που σήμερα δεν έχουν δουλειά και προοπτική αξιοπρεπούς διαβίωσης και αύριο δεν θα έχουν εκ των πραγμάτων περίθαλψη και σύνταξη. Πώς νομίζουμε ότι θα αντιμετωπίσουν οι γενιές των νέων ένα σύστημα που αντιμετωπίζει τους ίδιους σαν σκουπίδια και το μέλλον τους σαν σκουπιδοτενεκέ;
Η πορεία από τη βαρβαρότητα στον πολιτισμό σημαδεύτηκε από τη μάχη να αντιμετωπιστεί το τυχαίο και η φυσική και κοινωνική επιλογή. Κοινωνία, σε πείσμα της Θάτσερ, υπήρχε και θα υπάρχει όσο υφίσταται αλληλεγγύη και αλτρουισμός.
Η υψηλότερη έκφραση αυτού του αλτρουισμού είναι η διαγενεακή αλληλεγγύη. Αυτή που αντιμετωπίζει τον σημερινό κόσμο σαν ένα ευάλωτο και εύθραυστο σύστημα που πρέπει να προστατεύσουμε και να διατηρήσουμε όσο καλύτερα γίνεται.
Αυτός είναι ο σημαντικότερος λόγος που επιβάλλει την ενοποίηση των αγώνων για την προστασία του περιβάλλοντος με τους αγώνες κατά της λιτότητας, της αρπαγής και του κέρδους, λογικών που συνοψίζονται σε μία λέξη: καπιταλισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου