Φίλε Πιτσιρίκο,Το 2011 πάρθηκε από την ΕΕ-δηλαδή την Γερμανία και την Γαλλία-η απόφαση να δημιουργηθεί μια «ανεξάρτητη» [sic] ρυθμιστική αρχή που θα εδρεύει στο Παρίσι και θα έχει υπό την εποπτεία της τις χρηματιστηριακές συναλλαγές σε ολόκληρη την ΕΕ.
Η απόφαση για την δημιουργία αυτής της «ανεξάρτητης» εποπτικής αρχής προκάλεσε ρίγος στο Λονδίνο.
Όχι μόνο γιατί η ραχοκοκαλιά της Βρετανικής οικονομίας είναι το City, ούτε γιατί μέχρι και σήμερα τα πάντα λειτουργούν σε αυτό χωρίς ουσιαστικό έλεγχο.
Η ανατριχίλα οφείλεται στο γεγονός ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της ένωσης και για ένα τόσο κομβικό για την Βρετανία ζήτημα οι αποφάσεις πάρθηκαν χωρίς καν να ζητηθεί η γνώμη του Λονδίνου.
Μέχρι εκείνη την χρονική στιγμή δεν υπήρχε απόφαση που να μην απηχεί τις θέσεις του Λονδίνου όσο αφορά τα χρηματιστηριακά και την διακίνηση των κεφαλαίων στις αγορές όπως επίσης και τις θέσεις της Γαλλίας στα ζητήματα που αφορούσαν την εκάστοτε αγροτική πολιτική.
Η δημιουργία αυτής της «ανεξάρτητης» εποπτικής αρχής [ESMA – European Securities and Markets Authority] πήρε σάρκα και οστά το 2014 κι έκτοτε τα μαύρα φίδια έχουν ζώσει την Γηραιά Αλβιόνα που βλέπει –και όχι άδικα– στην κίνηση αυτή των Γαλλο-Γερμανών τα ψήγματα μιας μελλοντικής αμφισβήτησης του ρόλου που διαδραματίζει το City ως το κορυφαίο χρηματιστηριακό κέντρο στην Ευρώπη.
Ίσως τελικά να μην είναι τυχαίο το γεγονός ότι την ίδια περίπου χρονική περίοδο φουντώνουν οι απειλές των συντηρητικών του Κάμερον σχετικά με ένα πιθανό Brexit στην περίπτωση που δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματα της Βρετανίας για μία «ακόμα πιο ιδιαίτερη» σχέση με την ΕΕ.
Πίσω από την κουρτίνα των επιδομάτων και των περιορισμό της εσωτερικής μετανάστευσης βρίσκεται το πραγματικό ζήτημα της σύγκρουσης που δεν είναι άλλο από την διατήρηση της αυτονομίας του City του Λονδίνου από τον εποπτικό έλεγχο της ΕΕ.
Το παραπάνω γίνεται ευκολά αντιληπτό, αν κάποιος διαβάσει ανάμεσα στις γραμμές του κοινού ανακοινωθέντος για τα όσα «συμφωνήσανε» Παρίσι και Βερολίνο με τον Κάμερον.
Μετά την αρχική αγανάκτηση για την «ιδιαίτερη» μεταχείριση της Βρετανίας και αφού διαβάσεις προσεκτικά για δεύτερη φορά τα κείμενα αντιλαμβάνεσαι ότι ο Βρετανός πρωθυπουργός πάει στο δημοψήφισμα υποστηρίζοντας το Ναι έχοντας αποσπάσει μονάχα κάποιες υποσχέσεις από τους εταίρους και καθόλου δεσμεύσεις.
Για την Βρετανία η διατήρηση της αυτονομίας του City είναι στρατηγικής σημασίας ζήτημα και η προάσπιση του θα δικαιολογούσε ακόμα και σημαντικές – αλλά πρόσκαιρες – απώλειες από την πιθανή απόφαση της εξόδου από την ΕΕ.
Στην περίπτωση που επικρατήσει το Ναι, οι υποσχέσεις εύκολα μπορεί να παραμείνουν υποσχέσεις και ο εποπτικός έλεγχος – καπέλωμα δηλαδή και αποδυνάμωση του ρόλου του City – από τον ΓαλλοΓερμανικό άξονα να προχωρήσει σταδιακά, με το Βρετανικό πολιτικό σύστημα να έχει πετάξει λευκή πετσέτα δεδομένης της νωπής «λαϊκής εντολής» για παραμονή του ΗΒ στην ΕΕ.
Οι πιέσεις απέναντι στον Αγγλικό λαό προκειμένου να ταχθεί υπέρ του Ναι θα ενταθούν μέσα στους προσεχείς μήνες.
Τα φερέφωνα της Κομισιόν στο εσωτερικό και στο εξωτερικό του ΗΒ θα σηκώσουν στον θεό το ζήτημα της ενότητας της Μεγάλης Βρετανίας, ταυτίζοντας το Όχι με την σχεδόν αναπόφευκτη απώλεια της Σκωτίας.
Ήδη από τα χθες κι αφού εκδηλώθηκαν οι πρώτες ηχηρές αντιδράσεις από στελέχη του κυβερνητικού κόμματος τα οποία υποψιάζονται την παγίδα που έχει στηθεί, κινητοποιήθηκε η πρόεδρος του Σκωτσέζικου εθνικού κόμματος θέτοντας ανοιχτά ζήτημα αποχώρησης της Σκωτίας στην περίπτωση που επικρατήσει το Όχι.
Παράλληλα, ο ηγέτης των Εργατικών συντάχθηκε ξεκάθαρα υπέρ της παραμονής της χώρας του στην ΕΕ παρά την σφοδρή κριτική που ασκεί στον Κάμερον και στους χειρισμούς του.
Ο Τζέρεμι Κόρμπιν αποτελεί πάντως μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση αφού όσα υποστηρίζει για το ζήτημα του Brexit ακούγονται λογικά, ηθικά και πολιτικά ορθά.
Μιλάει κι αυτός για την «ΕΕ των λαών και των εργαζομένων» θυμίζοντας σε εμάς τους … μπαρουτοκαπνισμένους κάτι από τα πάλαι ποτέ συντρόφια του Λεωνίδα Κύρκου.
Ο λόγος του θυμίζει το κήρυγμα ελπίδας, πίστης και αγάπης ενός Χριστιανού μάρτυρα λίγο πριν να τον κατασπαράξουν τα λιοντάρια. Φυσαρμόνικα ή Βίβλος; This is the question!
Ιστορικά πάντως κάθε προσπάθεια για την επιβολή της ηγεμονίας μιας εκ των λεγόμενων κεντρικών-ηπειρωτικών δυνάμεων [Γαλλία στους Ναπολεόντειους πολέμους, Γερμανία στον Α και στον Β παγκόσμιο πόλεμο] αναχαιτίστηκαν από τον συνασπισμό [ανοιχτό ή καλυμμένο] των δύο περιφερειακών Ευρωπαϊκών δυνάμεων – της Μεγάλης Βρετανίας και της Ρωσίας.
Σήμερα και οι δύο αυτές δυνάμεις– για διαφορετικούς λόγους η καθεμία – βρίσκονται με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο. Το σύγχρονο Blitzkrieg των Μέρκελ-Σόιμπλε θα μπορούσε βέβαια και να άφηνε τον Αδόλφο με τα σαγόνια πεσμένα κάτω.
Μπορεί όμως να είναι απλά η επανάληψη της ίδιας παλιάς ιστορίας.
Της Γερμανίας δηλαδή που απλώνει τα πόδια της μακρύτερα από όσο μπορεί, που φορτώνεται φορτία πολύ μεγαλύτερα από όσα αντέχει, να κουβαλήσει, που καταρρέει άξαφνα και γκρεμίζεται χάμου με πάταγο παρασύροντας και την υπόλοιπη ήπειρο μέσα στα συντρίμμια της.
Της Γερμανίας που δεν ακούει την συμβουλή του πιο σπουδαίου τέκνου της – του Βίσμαρκ, ο οποίος έλεγε πως η Γερμανία πρέπει να παραμένει ισχυρή και ήσυχη.
Ο χρόνος θα δείξει.
Φιλιά από την Εσπερία
Ηλίας
Ηλίας
Υ.Γ. Λέγεται πως αν ο Βρετανικός λαός ψηφίσει υπέρ του Όχι, η Μέρκελ έχει έτοιμο τον Alexis. Την τεχνογνωσία την έχει. Να μην πάνε τζάμπα και τα εγγλέζικα που έμαθε … «το παιδί».
(Αγαπητέ Ηλία, έχω πει σε όλους τους Βρετανούς που γνωρίζω να ψηφίσουν «ΟΧΙ» για χάρη των Ελλήνων. Όλοι μου είπαν πως θα το κάνουν. Βέβαια, νομίζω πως οι περισσότεροι δεν θα πάνε να ψηφίσουν. Δεν τους κατηγορώ. Μετά το περσινό που ζήσαμε στην Ελλάδα με την απάτη στο δημοψήφισμα, νομίζω πως δεν θα ψηφίσω ποτέ ξανά στη ζωή μου ούτε σε δημοψήφισμα, ούτε σε εκλογές. Εγώ, πάντως, ελπίζω στις 23 Ιουνίου να είμαι σε μια παραλία, να αδιαφορώ για το Brexit και να περιμένω ένα άλλο πάρα πολύ ευχάριστο -και προσωπικό- νέο. Σου εύχομαι να είσαι τον Ιούνιο στην Ελλάδα. Να είσαι καλά, Ηλία).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου