Να κλαις

 

Ἐκεῖ μέσα ἐκατοικοῦσες
πικραμένη, ἐντροπαλή,
κι ἕνα στόμα ἀκαρτεροῦσες,
«ἔλα πάλι», νὰ σοῦ πῇ.   

Ἄργειε νά ῾λθη ἐκείνη ἡ μέρα
κι ἦταν ὅλα σιωπηλά,
γιατὶ τά ῾σκιαζε ἡ φοβέρα
καὶ τὰ πλάκωνε ἡ σκλαβιά.
 

Δυστυχής! Παρηγορία
μόνη σου ἔμεινε νὰ λὲς
περασμένα μεγαλεῖα
καὶ διηγώντας τα νὰ κλαῖς.

Φιλιά από την Εσπερία
Ηλίας

(Αγαπητέ Ηλία, ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν μου αρέσει από το σημείο που ο Σολωμός αρχίζει να βαριέται με τις μάχες, τα αίματα και τις ελευθερίες και γράφει στίχους όπως:

 

Στὸ χορὸ γλυκογυρίζουν

ὡραία μάτια ἐρωτικά,

καὶ εἰς τὴν αὔρα κυματίζουν

μαῦρα, ὁλόχρυσα μαλλιά.   

 

Το κάνεις χασάπικο, στο ρυθμό της Φραγκοσυριανής, και τύφλα να ‘χει ο Βαμβακάρης.

Βέβαια, μετά στοχοπροσηλώνεται πάλι ο Νιόνιος, και γράφει έναν πολύ ωραίο και διαχρονικό στίχο:

Μὴν εἰποῦν στὸ στοχασμό τους
τὰ ξένα ἔθνη ἀληθινά:
«Ἐὰν μισοῦνται ἀνάμεσό τους,
δὲν τοὺς πρέπει ἐλευθεριά».

Να είσαι καλά, Ηλία.)

pitsirikos.net