Στίχοι: Λεωνίδας
Παρουσίαση: Νίκος, Λεωνίδας, Χρήστος
Παραγωγή: Χρήστος
Ακορντεόν, Μαντολίνο: Γιάννης
Κιθάρα: Νίκος
Μπάσο: Στέλιος
Artwork: Γιάννης Οικονομάκης
Τα αστέρια λένε τα ψαρεύεις πυροφάνι / Και το κλειδί θα
είναι κάτω απ’ το γεράνι / Η επανάσταση μονάχα έχει ουσία / όσο κρατάει μέχρι
να γίνει εξουσία / Κι εσύ που έφυγες νωρίς που να γυρίζεις / Ποιους μαχαλάδες
και ποια πέλαγα αρμενίζεις / Κι όποτε οι μπάτσοι ένα χαμόγελο ζητάνε / Τους λες
«υπάρχει και ζεμπέκικο ρουφιάνε!»
Στα Ποταμούδια στην Καβάλα πάλι τα
κεραμίδια στάζουν / Και οι κυράδες στους μαχαλάδες πιάνουν την παρασιά και
ετοιμάζουν / Έτσι σε πείσμα του καιρού οι γειτόνισσες μαζευτήκανε πάλι / Απ’
έξω βροχή και κοκοσάλι κι αυτές τριγύρω απ’ το μαγκάλι / Και πιάσανε την ψιλή
κουβέντα και λένε για τα περασμένα / Για τα παλληκάρια του μαχαλά και κάπου
εκεί θυμηθήκαν κι εσένα / Δεκατετράχρονο παιδί, ούτε καν χνούδι δε θα `χε
βγάλει / Και πήγε αντάρτης στο βουνό, διηγείται η μια και συμφωνεί η άλλη / Και
ύστερα θυμηθήκανε και τους καπνεργάτες απ’ τη Θάσο / Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς
αλλά εγώ πώς να ξεχάσω / Την παρανομία και την απεργία, την απομόνωση κι ακόμα
/ Εκείνα τα λόγια τα απλά του Νικόλα τότε που μπήκαμε στο Κόμμα / Ότι είναι οι
πλούσιοι από τη μια κι εμείς οι φτωχοί από την άλλη / Και να τα μοιράσουμε όλα
στα ίσα να πάψουν να υπάρχουν μικροί και μεγάλοι / Και κάτι χρονάκια πιο μετά ο
Χρόνης γυρνάει στη Σαλονίκη / Στο Δημοκρατικό Στρατό μα είχε πετάξει πια η νίκη
/ Τονε συλλάβαν το `47, λένε οι γειτόνισσες βουρκωμένες / Κάτι φασίστες
στρατιωτικοί κάτι κυβερνήσεις πουλημένες / Και τονε ρίξαν στο κελί η βία και η
εξουσία / Και ύστερα πιάσανε οι νικητές να γράψουνε την ιστορία.
Τα αστέρια
λένε τα ψαρεύεις πυροφάνι / Και το κλειδί θα είναι κάτω απ’ το γεράνι Η επανάσταση μονάχα έχει ουσία / όσο κρατάει
μέχρι να γίνει εξουσία / Κι εσύ που έφυγες νωρίς που να γυρίζεις / Ποιους
μαχαλάδες και ποια πέλαγα αρμενίζεις / Κι όποτε οι μπάτσοι ένα χαμόγελο ζητάνε
/Τους λες «υπάρχει και ζεμπέκικο ρουφιάνε!»
Η ιστορία είναι τα ίχνη στου
χρόνου το χώμα που περπατάτε / Κάτι ορνιθοσκαλίσματα που λέει κι ο Marcos o
Subcomandante / Τη γράφουνε στο τέλος οι νικητές κι οι ανυποψίαστοι την
πιστεύουν / Μα τη ζωντανεύουν οι δίχως φωνή κι εκείνοι που γράμματα δεν
κατέχουν / Εκείνοι που γνώρισαν τη φυλακή, τα βασανιστήρια, την εξορία / Σε
Μακρονήσι, Ανάφη, και Γυάρο, Άγιο Ευστράτιο, και Ικαρία / Αυτοί που κοιτούσαν
το βασανιστή μέσα στα μάτια και του `λεγαν «βάρα» / Κι αχτινοβολούσαν στο
απόσπασμα μπρος κάτι απ'το πείσμα του Guevarra / Και κάθε που πίνω στο
ταβερνάκι μια κούπα στο χώμα «εβίβα και γεια μας» /Για τους νεκρούς μας τους
αγωνιστές, για τα «κουτσαβάκια» τα δικά μας / Καμιά φορά πάλι τους γράφω
τραγούδια, μην τους ξεχνάμε και μένουνε μόνοι / Κάτι στιχάκια, κουπλέ και
ρεφρέν, ένα του Άρη κι ένα του Χρόνη / Τι να σου πω πια και τι να μου πεις,
έφυγες νωρίς κι εγώ εδώ είμαι ακόμα / Έγινε εξουσία κι η αριστερά κι είναι ιεραρχικό
το κόμμα / Γραφειοκράτες μας ποδηγετούν και προπαγάνδα μας ρίχνουν ντουμάνι / Όμως δεν ξέρουνε πως το κλειδί θα `ναι πάντα
κάτω από το γεράνι…
Τα αστέρια λένε τα ψαρεύεις πυροφάνι / Και το κλειδί θα είναι κάτω απ’ το γεράνι / Η επανάσταση μονάχα έχει ουσία / όσο κρατάει μέχρι να γίνει εξουσία / Κι εσύ που έφυγες νωρίς που να γυρίζεις / Ποιους μαχαλάδες και ποια πέλαγα αρμενίζεις / Κι όποτε οι μπάτσοι ένα χαμόγελο ζητάνε / Τους
λες «υπάρχει και ζεμπέκικο ρουφιάνε!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου