Σταύρος Λυγερός - Κραυγάζει το πολιτικό κενό!

Δικαιοσύνη από τη Νιγηρία

Κώστας Βαξεβάνης

Αφού η Δικαιοσύνη έκανε το καθήκον της με τη Novartis, με τα σκάνδαλα των εξοπλιστικών και όλες τις υποθέσεις διαφθοράς, ήρθε και η ώρα του Γιάννου Παπαντωνίου. Απαλλάχθηκε λόγω αμφιβολιών. Μπράβο του.
Προκύπτει όμως ένα σοβαρό θέμα για την ελληνική Δικαιοσύνη τουλάχιστον τα τελευταία είκοσι χρόνια. Όλες οι μεγάλες υποθέσεις διαφθοράς που ερευνήθηκαν από δεκάδες εισαγγελείς και ανακριτές, όλες οι μεγάλες δικογραφίες που στοίχειωσαν τα κτίρια της Ευελπίδων, οι δεκάδες χιλιάδες ώρες έρευνας που σπαταλήθηκαν για να στοιχειοθετηθούν οι κατηγορίες, ήταν άχρηστα. Ή μάλλον ενεργοποιήθηκαν για να κατηγορηθούν αθώοι. Αυτό δεν είναι το συμπέρασμα;
Οι κατηγορούμενοι της Siemens, οι κατηγορούμενοι των εξοπλιστικών όπως ο Λιακουνάκος, οι κατηγορούμενοι της Novartis, οι κατηγορούμενοι στην Energa, οι κατηγορούμενοι σε κάθε υπόθεση διαφθοράς μετά μίζας που απασχόλησε την κοινή γνώμη, είναι εκεί έξω και έχουν κάθε δικαίωμα να κοκορεύονται ή να ζητούν τα ρέστα. Αυτοί τους οποίους η Δικαιοσύνη οδήγησε στο σκαμνί με τόσα υποτιθέμενα αποδεικτικά στοιχεία, το άλλο κομμάτι της Δικαιοσύνης τους απαλλάσσει. Δεν μπορεί όμως και τα δύο κομμάτια της Δικαιοσύνης, να έχουν δίκιο. Το ένα από αυτά δεν έκανε τη δουλειά του και είναι μέχρι το λαιμό στη διαφθορά. Ή αυτό που τους ενοχοποίησε ή αυτό που τους απάλλαξε.
Υπάρχει βέβαια το επιχείρημα, ότι η Δικαιοσύνη απαγγέλει κατηγορίες και οδηγεί σε δίκη ακόμη και με αποχρώσες ενδείξεις. Ας αφήσουμε όμως στην άκρη τους νομικισμούς που προσβάλουν και τη λογική και κάθε έντιμο άνθρωπο της Δικαιοσύνης. Δεν είναι δυνατόν σε όλες τις υποθέσεις πρώτης γραμμής, όπου μάλιστα οι εισαγγελικές προτάσεις ήταν καταπέλτης και πριν τη δίκη και κατά την εκδίκαση της υπόθεσης, οι ποινικές διώξεις να στηρίχθηκαν σε αποχρώσες ενδείξεις και μόνο. Ποιος Εισαγγελέας και ποιος Ανακριτής τόλμησε να οδηγήσει όλους αυτούς τους πανίσχυρους και μεγαλόσχημους σε δίκη, μόνο βασιζόμενος σε αποχρώσες ενδείξεις; Και τι σύμπτωση είναι αυτή, ώστε να συμβαίνει με όλα αυτά τα μεγάλα κατηγορητήρια το ίδιο πράγμα;
Ο Γιάννος Παπαντωνίου, όταν κατηγορήθηκε για τις μίζες και το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος ήταν νέος και μέχρι να δικαστεί πέρασε στην τρίτη ηλικία. Δικάστηκε δηλαδή χρόνια αφότου η κοινή γνώμη είχε συγκλονιστεί με όσα αποκαλύφθηκαν και αφότου είχε ξεχάσει κιόλας. Έχει κι αυτό τη σημασία και την σκοπιμότητά του. Ποιος νοιάζεται για τον Γιάννο είκοσι χρόνια μετά;
Σήμερα βγήκε από το δικαστήριο ελεύθερος, έστω χάρη στις αμφιβολίες που είχαν οι δικαστές. Η υπερασπιστική γραμμή του πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ, ήταν ότι τα 2,5 εκατομμύρια που  βρέθηκαν στους λογαριασμούς, δεν προέρχονταν από μίζες, αλλά από μια θεία από την Νιγηρία. Άγνωστη η θεία, αγνώστου διαμονής κάπου στην αφρικανική σαβάνα ίσως, αλλά πλουσία και μεγαλόψυχη. Ένα ποσό δε, προκειμένου να συμπληρωθούν τα 2,5 εκατομμύρια, είπε ότι προερχόταν από την πρώην σύζυγό του που έχει πεθάνει.
Το επιχείρημα του Γιάννου Παπαντωνίου δεν άφησε ασχολίαστο ο Εισαγγελέας του δικαστηρίου, ο οποίος του είπε χωρίς προσχήματα: «τώρα κοροϊδευόμαστε»; Παρ όλα αυτά, η άγνωστη θεία, είτε υπήρχε είτε δεν υπήρχε, ήταν ικανή για να δημιουργήσει ευεργετικές αμφιβολίες. Στους δικαστές τουλάχιστον, γιατί οι πολίτες πλέον δεν περίμεναν ούτε ετυμηγορία, ούτε αμφιβολίες. Ήταν σίγουροι πως η ελληνική Δικαιοσύνη θα ακολουθήσει ανυποχώρητη τον δρόμο της.
Αν ζούσε η θεία του Γιάννου Παπαντωνίου, προφανώς θα είχε να πει πολλές ιστορίες με ιθαγενείς που κατά καιρούς τους ξεγελούσαν με καθρεφτάκια στην Αφρική. Και για τη Δικαιοσύνη στη Νιγηρία η οποία είναι μία από τις πιο διεφθαρμένες χώρες. Η Ελλάδα φυσικά δεν πάει πίσω. Η Νιγηρία έχει κατάταξη στη διαφθορά παγκοσμίως 145 και η Ελλάδα 59, δηλαδή πιο κάτω και από κάποιες αφρικανικές Δημοκρατίες. Που θα πάει, θα τους φτάσουμε.

ΥΓ: Μετά την πεθερά του Δημήτρη Αβραμόπουλου που του έβαζε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ (σε 500ευρα παρακαλώ) και γι αυτό αρχειοθετήθηκε η υπόθεση Novartis, τώρα και η θεία από τη Νιγηρία του Γιαννου Παπαντωνίου συνδράμει την Ελληνική Δικαιοσύνη στο έργο της

www.documentonews.gr

ΥΓ του blog: ......αυτή δεν είναι δικαιοσύνη, ειδικά του 2019-2024.....είναι cleaner κανονική και επι παντώς επιστητού....μπραβο μας...

Για πρώτη φορά μετά το 2014 μειώθηκαν τα έσοδα από τον τουρισμό στην Ελλάδα – Βαθαίνει και άλλο το ισοζύγιο πληρωμών

Που μας πάνε;

Newsroom | email: info@pronews.gr

Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε η  Τράπεζα της Ελλάδος, τα έσοδα από τον τουρισμό «βάλτωσαν» τον περασμένο Ιούλιο σε σχέση με τον Ιούλιο του 2023.

Με βάση αυτά, τα έσοδα τον φετινό Ιούλιο ήταν μειωμένα κατά 177 εκατ. ευρώ έναντι του αντίστοιχου μήνα του 2023 και αυτό σε αντίθεση με τις «θριαμβολογίες» της κυβέρνησης η οποία μιλούσε για ελληνικό “Success Story” στην «βαριά βιομηχανία» της Ελλάδας.

Ειδικότερα, τα έσοδα διαμορφώθηκαν στα 4,031 δισ. ευρώ, έναντι 4,208 δισ. ευρώ που ήταν ένα χρόνο νωρίτερα.

Το γεγονός οφείλεται στο ότι σε σχέση με τον Ιούλιο του 2023, οι αφίξεις μεν των μη κατοίκων ταξιδιωτών αυξήθηκαν κατά 4,1%, οι σχετικές εισπράξεις όμως μειώθηκαν κατά 4,2%.

Βάσει αυτού, ανακόπτεται η ανοδική πορεία των εσόδων συνολικά τους πρώτους επτά μήνες του έτους.

Στο συγκεκριμένο διάστημα του 2024 οι εισπράξεις ήταν 10,952 δισ. ευρώ έναντι 10,375 δισ. ευρώ το 2023, ή 577 εκατ. ευρώ περισσότερα.

Σε σχέση με την περίοδο Ιανουαρίου – Ιουλίου 2023, οι αφίξεις μη κατοίκων ταξιδιωτών αυξήθηκαν κατά 11,2% και οι σχετικές εισπράξεις κατά 5,6%, αλλά αυτό οφείλεται στις προκρατήσεις, που όμως δεν επιβεβαιώνονται.

Το pronews.gr  έχει κατ΄ επανάληψη αναφέρει  την ζοφερή εικόνα του τουρισμού και των εσόδων στην χώρα μας, τη μοναδική ουσιαστικά πηγή εθνικού εισοδήματος αφού η χώρα δεν παράγει τίποτα. (ΕΔΩ)

Τον Ιούλιο η εικόνα που παρουσίαζε ο τουρισμός  σχετικά με τις αφίξεις ήταν αποκαρδιωτική ιδιαίτερα  στα νησιά-ναυαρχίδες του ελληνικού τουρισμού την Μύκονο και την Σαντορίνη με μειώσεις αφίξεων ακόμα και 40%, ενώ περίπου η ίδια εικόνα καταγραφόταν και στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, την Πελοπόννησο, τα Δωδεκάνησα και την Χαλκιδική.

Π.χ. στο 23% μείωση βρισκόταν η Σάμος, η Χίος και η Λέσβος, ενώ  μείωση κατά 33,7% στις θέσεις είχε και η Καλαμάτα από το αεροδρόμιο της οποίας «ζει» ο τουρισμός της Πελοποννήσου σε μεγάλο βαθμό.

Κρίση βέβαια που δεν φαίνεται να αγγίζει την υπουργό Τουρισμού Όλγα Κεφαλογιάννη που δαπάνησε 118.000 € των φορολογουμένων μαζί με τα χαλιά για να ανακαινίσει το γραφείο της. (ΕΔΩ)

Κακά μαντάτα από την Τράπεζα της Ελλάδος για την ελληνική οικονομία

Για την ελληνική οικονομία οι αρνητικές ειδήσεις δεν περιορίζονται στον τουρισμό.

Από τα στοιχεία προκύπτει ότι την περίοδο Ιανουαρίου – Ιουλίου 2024, το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών αυξήθηκε σε σχέση με το ίδιο διάστημα του 2023, λόγω της επιδείνωσης του ισοζυγίου αγαθών και, σε μικρότερο βαθμό, του ισοζυγίου πρωτογενών εισοδημάτων, η οποία αντισταθμίστηκε μερικώς από τη βελτίωση κυρίως του ισοζυγίου δευτερογενών εισοδημάτων, αλλά και του ισοζυγίου υπηρεσιών.

Τον Ιούλιο του 2024, το πλεόνασμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών μειώθηκε κατά 600,4 εκατ. ευρώ σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2023 και διαμορφώθηκε σε 246,2 εκατ. ευρώ.

Το έλλειμμα του ισοζυγίου αγαθών διευρύνθηκε, λόγω της μεγαλύτερης αύξησης των εισαγωγών σε σχέση με την αύξηση των εξαγωγών.

Σε τρέχουσες τιμές, οι εξαγωγές αγαθών αυξήθηκαν κατά 8,3% (5,9% σε σταθερές τιμές), ενώ οι εισαγωγές αγαθών παρουσίασαν αύξηση κατά 8,4% (10,6% σε σταθερές τιμές).

Ειδικότερα, σε τρέχουσες τιμές οι εξαγωγές αγαθών χωρίς καύσιμα παρουσίασαν αύξηση κατά 7,5% (4,8% σε σταθερές τιμές), ενώ οι εισαγωγές αγαθών χωρίς καύσιμα αυξήθηκαν κατά 13,6% (13,2% σε σταθερές τιμές).

Το πλεόνασμα του ισοζυγίου υπηρεσιών μειώθηκε λόγω της επιδείνωσης πρωτίστως του ισοζυγίου ταξιδιωτικών υπηρεσιών και δευτερευόντως του ισοζυγίου μεταφορών, ενώ το ισοζύγιο λοιπών υπηρεσιών βελτιώθηκε.

Σε σχέση με τον Ιούλιο του 2023, οι αφίξεις μη κατοίκων ταξιδιωτών αυξήθηκαν κατά 4,1%, ενώ οι σχετικές εισπράξεις μειώθηκαν κατά 4,2%.

Το έλλειμμα του ισοζυγίου πρωτογενών εισοδημάτων αυξήθηκε σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2023, αντανακλώντας την αύξηση των καθαρών πληρωμών για τόκους, μερίσματα και κέρδη, η οποία αντισταθμίστηκε εν μέρει από την αύξηση των καθαρών εισπράξεων από λοιπά πρωτογενή εισοδήματα.

Το έλλειμμα του ισοζυγίου δευτερογενών εισοδημάτων κατέγραψε μικρή υποχώρηση σε σχέση με τον Ιούλιο του 2023, ως αποτέλεσμα της μείωσης των καθαρών πληρωμών σε όλους τους τομείς της οικονομίας.

Την περίοδο Ιανουαρίου – Ιουλίου 2024, το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών αυξήθηκε κατά 1,3 δισ. ευρώ σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2023 και διαμορφώθηκε σε 8,6 δισ. ευρώ.

Το έλλειμμα του ισοζυγίου αγαθών αυξήθηκε λόγω της ταυτόχρονης μείωσης των εξαγωγών και της αύξησης των εισαγωγών.

Σε τρέχουσες τιμές, οι εξαγωγές αγαθών μειώθηκαν κατά 1,3% (4,3% σε σταθερές τιμές) και οι εισαγωγές αγαθών αυξήθηκαν κατά 4,1% (4,8% σε σταθερές τιμές).

Ειδικότερα, σε τρέχουσες τιμές οι εξαγωγές αγαθών χωρίς καύσιμα παρουσίασαν μείωση κατά 2,7%, ενώ οι αντίστοιχες εισαγωγές κατέγραψαν αύξηση κατά 5,4% ( 5,6% και 5,7% σε σταθερές τιμές αντίστοιχα).

Το πλεόνασμα του ισοζυγίου υπηρεσιών διευρύνθηκε, λόγω της βελτίωσης πρωτίστως του ισοζυγίου ταξιδιωτικών υπηρεσιών και δευτερευόντως των ισοζυγίων μεταφορών και λοιπών υπηρεσιών.

Σε σχέση με την περίοδο Ιανουαρίου-Ιουλίου 2023, οι αφίξεις μη κατοίκων ταξιδιωτών αυξήθηκαν κατά 11,2% και οι σχετικές εισπράξεις κατά 5,6%.

«Βουτιά» στα τουριστικά έσοδα σε Μύκονο και Σαντορίνη

Υπενθυμίζεται ότι μειωμένες κατά 7,8% και 6,7% ήταν τον Ιούλιο του 2024 σε σύγκριση με τον Ιούλιο του 2023 οι εισπράξεις από τον τουρισμό σε καταλύματα και εστίαση στη Μύκονο και τη Σαντορίνη, αντίστοιχα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ.

Συγκεκριμένα στο νησί των ανέμων καταγράφεται πτώση στα 95,7 εκατ. ευρώ, ενώ στη Σαντορίνη τα έσοδα ήταν μειωμένα στα 68,6 εκατ. ευρώ.

Μειωμένα ήταν τα έσοδα και στη Σύρο, κατά 12,2%, στο 1,6 εκατ. ευρώ.

www.pronews.gr

Τουρκικά μέτρα και σταθμά

του Δημήτρη Μηλάκα

Επισήμως οι ελληνοτουρκικές σχέσεις εξακολουθούν να βαδίζουν στον δρόμο της προσέγγισης και στο παρασκήνιο οι ετοιμασίες για μια ακόμη συνάντηση των Μητσοτάκη – Ερντογάν στο περιθώριο της Γ.Σ. του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη προς το τέλος του μήνα κορυφώνονται.

Επί της ουσίας, ωστόσο, τίποτε μέχρι στιγμής δεν φανερώνει πως η Τουρκία έχει εγκαταλείψει έστω και στο ελάχιστο τις πάγιες θέσεις της, έτσι ώστε να καθιστούν τον όποιο ελληνοτουρκικό διάλογο παραγωγικό και ελπιδοφόρο. Εκτός κι αν η ελληνική κυβέρνηση στις μυστικές συνομιλίες (ως προς το περιεχόμενό τους συνομιλίες που χειρίζεται η εξωκοινοβουλευτική υφυπουργός Εξωτερικών και έμπιστη του Μητσοτάκη) έχει ήδη μετακινηθεί από τις ελληνικές κόκκινες γραμμές…

Οι αξιώσεις

Οι πάγιες τουρκικές θέσεις είναι γνωστές, αλλά καλό είναι να τις υπενθυμίζουμε:

• Απειλή πολέμου αν η Ελλάδα επεκτείνει όπως έχει δικαίωμα από το Διεθνές Δίκαιο τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια.
• Στο Αιγαίο υπάρχουν νησιά, νησίδες και βραχονησίδες με αδιευκρίνιστη κυριαρχία (γκρίζες ζώνες).
• Τα ελληνικά νησιά κατά μήκος των τουρκικών ακτών θα πρέπει να αποστρατιωτικοποιηθούν , διαφορετικά αίρεται ο όρος υπό τον οποίο ενσωματώθηκαν στην Ελλάδα.
• Αυτά τα νησιά δεν έχουν δικαιώματα σε ΑΟΖ πέρα από το όριο των 6 μιλίων των χωρικών τους υδάτων.
• Υπάρχει (καταπιεσμένη) τουρκική μειονότητα στη Θράκη, αλλά και στα Δωδεκάνησα (Ρόδο, Κω).
• Αυτές είναι, συνοπτικά, οι τουρκικές θέσεις / αξιώσεις οι οποίες υποστηρίζονται συνεχώς με λόγια (δηλώσεις) και πράξεις (στρατιωτικές ασκήσεις κ.λπ.) από την τουρκική ηγεσία.

Συντήρηση της μισαλλοδοξίας

Την ίδια ώρα και παράλληλα με την (επικοινωνιακή) καλλιέργεια του κλίματος προσέγγισης μέσω και των μυστικών συνομιλιών της έμπιστης του πρωθυπουργού υφυπουργού Εξωτερικών Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου, η τουρκική πλευρά το τελευταίο διάστημα:

• Προχώρησε στην αναδιάταξη των μονάδων του στρατού απέναντι από τα ελληνικά νησιά με αποβατικό προσανατολισμό.
• Ενέταξε στα σχολικά βιβλία το δηλητήριο της μισαλλοδοξίας στις νέες γενιές (κατά παράβαση παλαιότερων συμφωνημένων μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης) προβάλλοντας (από την τουρκική σκοπιά) αιματοβαμμένες πτυχές της ελληνοτουρκικής ιστορίας.
• Προχώρησε πρόσφατα σε μια παραγωγή video που θα ενταχθεί στην εκπαιδευτική διαδικασία με όλες τις ελληνικές αγριότητες σε βάρος των Τούρκων, ξεκινώντας από την άλωση της Τριπολιτσάς…

Ενοχλούν τα αυτονόητα

Και ενώ αυτή είναι η γενική κατεύθυνση των τουρκικών κινήσεων (να υπενθυμίσουμε εδώ και την εμφάνιση τουρκικών πλοίων στα 6,5 μίλια από την Κάσσο για να υποδηλώσουν ότι θα πρέπει να πάρουμε τουρκική άδεια για όποιες εργασίες σε δυνάμει ελληνική ΑΟΖ), η Άγκυρα ενοχλήθηκε από τον Νίκο Δένδια, ο οποίος είπε από το Καστελλόριζο ότι το νησί, όπως όλα τα νησιά, έχουν ΑΟΖ και δεν επικάθονται απλώς στην τουρκική υφαλοκρηπίδα, όπως λέει η Τουρκία

Ο εκπρόσωπος του κυβερνώντος τουρκικού Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) Ομέρ Τσελίκ όχι μόνο σχολίασε / απέρριψε τις δηλώσεις / τοποθετήσεις του Έλληνα υπουργού Άμυνας, αλλά μέσω αυτών των δηλώσεων προσπάθησε να «φιτιλιάσει» την κυβέρνηση και να αναμειχθεί στην όποια εσωτερική ελληνική πολιτική συζήτηση γύρω από τα ελληνοτουρκικά. Ας δούμε την… επιχειρηματολογία του εκπροσώπου του ΑΚΡ:

«…όπως γνωρίζετε, είπε ο Τσελίκ, «ο κ. Μητσοτάκης έστειλε μια σειρά από μηνύματα που αποδίδουν σημασία στον διάλογο. […] Ωστόσο, ενώ προσπαθούμε να διατηρήσουμε αυτήν την προσέγγιση, το λόμπι του χάους στην Ελλάδα και ορισμένα ριζοσπαστικά στοιχεία στην Ελλάδα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να σαμποτάρουν αυτήν την εξομάλυνση και αυτόν τον διάλογο. Εδώ, όπως γνωρίζετε, ένας προβοκάτορας Έλληνας υπουργός Άμυνας, ο Δένδιας, τον οποίο τον γνωρίζουμε και από την προηγούμενη θητεία του, προέβη και πάλι σε δηλώσεις που ξεπέρασαν τα όρια. Τελευταία, πήγε στο Καστελλόριζο, το οποίο απέχει δύο χιλιόμετρα από τις ακτές μας, και από εκεί έκανε λόγο για το πώς θα επεκτείνουν τους εξοπλισμούς στην ανατολική Μεσόγειο και στοχοποίησε την Τουρκία. 

Βέβαια, τώρα εδώ το πρόβλημα για την Ελλάδα είναι το εξής: Ο Μητσοτάκης εκπροσωπεί την ελληνική κυβέρνηση ή ο Δένδιας; Ο Δένδιας λέει πράγματα που έρχονται σε σύγκρουση με τη βούληση που επιδεικνύει ο κ. Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός. Εδώ, αυτή η δήλωση του Δένδια είναι μια δήλωση που δεν επιθυμεί σε καμία περίπτωση τον διάλογο και προσπαθεί να σαμποτάρει όλες τις διαδικασίες διαλόγου, στοχοποιώντας την Τουρκία. Αλλά εδώ, στοχοποιώντας την Τουρκία στην πραγματικότητα κάνει ακριβώς το αντίθετο. Στοχοποιεί την προσέγγιση του Μητσοτάκη προς την Τουρκία, η οποία είναι η μείωση των εντάσεων, η συνέχιση της εξομάλυνσης, η συνέχιση του διαλόγου. Στοχοποιεί την πρωθυπουργία του Μητσοτάκη και τη βούληση που εκφράζει ο Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός. Διότι δεν είναι δυνατόν σε καμία περίπτωση τα λόγια του Δένδια να φτάσουν σε εμάς χωρίς να πνιγούν στα νερά του Αιγαίου (…). Όταν όμως ο ίδιος ο πρωθυπουργός του έχει κάνει διαφορετικές δηλώσεις, είναι σαν να λέει κάτι εναντίον του δικού του πρωθυπουργού μέσω της Τουρκίας. Ασφαλώς και γνωρίζουμε τις εσωτερικές πολιτικές φιλοδοξίες των ανθρώπων, όπως του Δένδια. Το είδαμε και κατά τη διάρκεια της προηγούμενης υπουργίας του, αλλά το γεγονός ότι το εκφράζει μέσω της Τουρκίας είναι πλέον ένα πρόβλημα για την ελληνική κυβέρνηση».

Ως επίλογος, δύο ερωτήσεις:

• Γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν απάντησε στον Τσελίκ καλύπτοντας τον Δένδια, που απλώς είπε την επίσημη ελληνική θέση, δηλαδή ότι και το Καστελλόριζο έχει ΑΟΖ; Μήπως έχει αλλάξει η ελληνική θέση και δεν την ξέρει ο Δένδιας;
• Δεδομένων των τουρκικών θέσεων που συνοπτικά παραθέσαμε πιο πάνω, τι ακριβώς συζητά η υφυπουργός Εξωτερικών στον «κρυφό» ελληνοτουρκικό διάλογο;

Πηγή: topontiki.gr

Ιβάν Γιοβάνοβιτς: Πιο Έλληνας απ’ τους Έλληνες!

Αλληλεγγύη και κατανόηση, απ’ το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο κι εγώ κι εσύ κι ο ξένος.

Χρήστος Ξανθάκης

Τους Σέρβους τους γνωρίζω από μωρό παιδί.
Από τότε που με βούτηξε η μάνα μου, σαράντα ημερών μπέμπη, στα κρυστάλλινα νερά του Πλαταμώνα κι άκουγα γύρω μου μισά ελληνικά και μισά σέρβικα.
Αποικία γαρ των τότε Γιουγκοσλάβων το θέρετρο της Πιερίας, μιλιούνια ερχόσαντε κάθε καλοκαίρι.
Ο μύθος λέει ότι η συμφωνία ανάμεσα στην Αθήνα και στο Βελιγράδι προέβλεπε εύκολο μπες βγες και διαμονή χωρίς εποπτεία, υπό την προϋπόθεση ότι το νοτιότερο σημείο καθόδου θα ήταν τα Τέμπη. Μπορεί να είναι έτσι, μπορεί και να μην είναι, σημασία έχει ότι κατακλυζόταν ο Πλαταμώνας απ’ τον Ιούνιο ως τον Σεπτέμβριο απ’ τα Σερβάκια. Με ευεργετικά αποτελέσματα για όλους, καθώς οι ντόπιοι κονομάγανε και οι αλλοδαποί περνάγανε καλά και φτηνά. Νταξ, γκρινιάζανε καμιά φορά οι Πλαταμωνιώτες ότι όταν έφευγαν οι επισκέπτες παίρνανε μαζί τους και τα σεντόνια του ενοικιαζόμενοι δωματίου, αλλά την επόμενη σαιζόν πάλι ανοιχτές όλες οι πόρτες ήταν. Και δώστου να ρωτάνε “ίμα σόμπα;”…
Τέλος πάντων, μαζί μεγαλώσαμε με τους Σέρβους και τις οικογένειές τους, γιατί μας αφήνανε δυο μήνες με τη γιαγιά οι γονείς μας τότε (αυτό ήταν το δικό τους “χτίσιμο κεφαλαίου” και οφείλω να καταθέσω ότι μια χαρά απέδωσε!), δούλευε το παρεάκι. Ιδίως όταν αντρωθήκαμε κάπως και αρχίσαμε να γαμπρίζουμε, ωχ αδερφάκι μου τι ωραία φυλή οι γείτονες, μπουκιά και συχώριο. Βροχή τα φλερτ, αθώα και κάτι παραπάνω, ματιές, νάζια, χειρονομίες, αθάνατο ελληνικό καλοκαίρι. Περισσότερα δεν θα πω, τα εν οίκω μη εν δήμω, αλλά υπήρξε σύσφιξη δεσμών αναμφιβόλως.
Ήταν και προχώ παιδιά τα Σερβάκια, όχι μόνο καλοφάγωτα. Πολιτισμένα, με τα διαβάσματά τους, την άθλησή τους (εμείς είχαμε μείνει ακόμη στο ασλανιδικό “κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο”…), με τις μουσικές σπουδές τους, Ευρωπαίοι κανονικοί έστω και χωρίς τα λούσα. Και μαθαίνανε ελληνικά στο πιτς φυτίλι, στο τσακ μπαμ. Εμένα μου πήρε δύο καλοκαίρια να ψελλίσω το “κάκοσε ζόβετε” μπας και ρίξω κάνα κομενάκι και τα Σερβάκια στο ίδιο χρονικό διάστημα μιλάγανε τη γλώσσα μας καλύτερα από παιδιά του δημοτικού. Ταλέντο αναμφίβολα, τους ζηλεύαμε με ζήλεια πράσινη…
Μια ζήλεια που έγινε περηφάνια τώρα τις προάλλες, όταν άκουσα τον προπονητή της εθνικής Ελλάδας στο ποδόσφαιρο, τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, να δηλώνει τα κάτωθι:
“Είναι λογικό να τραγουδάω τον Εθνικό ύμνο. Είμαι τόσα χρόνια εδώ, τα παιδιά μου γεννήθηκαν στη Θεσσαλονίκη, τον τραγουδούσαν όλη μέρα. Είναι κάτι που με ενώνει με την Ελλάδα.
Αν δεν ήξερα τον Εθνικό ύμνο θα ήταν παράλογο, τον έχω ακούσει τόσες φορές. Είναι λογικό να νιώθεις μία υπερηφάνεια όταν τραγουδάς τον εθνικό ύμνο μίας χώρας στην οποία έχεις περάσει τα μισά, και περισσότερα χρόνια της ζωής σου”.
Αυτά είναι παιδιά, αυτά και τίποτε παραπάνω. Αυτή είναι η “φιλία των λαών”, για την οποία παλεύαμε κάποτε πρωί και βράδυ και τώρα έχει γίνει ποτηρόπανο του κάθε πατριδοκάπηλου. Είναι ο άλλος φιλοξενούμενός σου, τον τιμάς εσύ αναθέτοντάς του την καθοδήγηση της εθνικής, σε τιμάει κι αυτός μιλώντας στη γλώσσα σου και τραγουδώντας τον ύμνο σου. Απλό είναι, δεν χρειάζεται αναλύσεις και λεπτομέρειες. “Ο ένας με τον άλλον”, που μου είπε ο αγρότης στη λαϊκή στα Τρίκαλα, “ο ένας με τον άλλον”. Αλληλεγγύη και κατανόηση, απ’ το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο κι εγώ κι εσύ κι ο ξένος. Μόνο έτσι θα βγούμε απ’ την καταιγίδα, θα γλυτώσουμε απ’ την πλημμύρα, θα δούμε λίγο ήλιο, θ’ ανεβούμε λίγο ψηλότερα. Αλλιώς θα πνιγούμε σε δυο κουταλιές νερό και δεν θ’ ακούσει κανένας τις κραυγές μας…

Υ.Γ.: Διπλά περήφανος, γιατί ένας αρχοντάνθρωπος σαν τον Γιοβάνοβιτς πέρασε και από τον πάγκο του Παναθηναϊκού μας. Τώρα, το πώς του φέρθηκε ο σύλλογος, να μην το συζητάμε καλύτερα.

newpost.gr

Η ανταμοιβή της Ούρσουλα για τα Τέμπη στον K. Μητσοτάκη

της Ιωάννας Αναστασίου

Από τη μια έχουμε την άκρατη “ικανοποίηση” του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη και της κυβέρνησης για το χαρτοφυλάκιο που πήρε η Ελλάδα στη νέα Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ο Απόστολος Τζιτζικώστας διορίστηκε Επίτροπος Βιώσιμων Μεταφορών και Τουρισμού. Από την άλλη έχουμε την κοινωνική κατακραυγή για το έγκλημα των Τεμπών και τη συνεχιζόμενη συγκάλυψη από την κυβέρνηση. Είναι σαν η “κυβέρνηση των Βρυξελλών” να βγάζει τη γλώσσα σε όλους όσους θεώρησαν πως μετά το ομόφωνο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για το έγκλημα στα Τέμπη και την παρέμβαση της ευρωπαϊκής εισαγγελίας, θα βρεθεί δίοδος να λάμψει η αλήθεια.
Ο Κ. Μητσοτάκης φυσικά πανηγυρίζει για τον διορισμό της δικής του επιλογής στη θέση “υπουργού” της ευρωπαϊκής κυβέρνησης. Ο Απόστολος Τζιτζικώστας αποτελεί τη γέφυρα επιρροής του κέντρου της χώρας με τη Μακεδονία αλλά και το βαθύ κράτος της Εκκλησίας.
Η κυβέρνηση πανηγυρίζει για το σημαντικό ρόλο που της ανέθεσε η “φίλη” του πρωθυπουργού Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στη διαχείριση δισεκατομμυρίων ευρώ ενισχύσεων για τις μεταφορές. Το είπε ξεκάθαρα ο πρωθυπουργός μέσα στη χαρά του. “Το χαρτοφυλάκιο της Ελλάδας χειρίζεται σημαντικά έργα και κοινοτικούς πόρους ως το 2027, πόρους 26 δισ. ευρώ για τον τομέα των μεταφορών μόνο”. 

Ανοιχτό θέμα στην Κομισιόν το έγκλημα στα Τέμπη
Δεν είναι λίγοι αυτοί που σχολίασαν πως η ανάθεση του χαρτοφυλακίου “μεταφορών και τουρισμού” στον Απόστολο Τζιτζικώστα είναι “εξοργιστική. Η κυβέρνηση 19 μήνες μετά συνεχίζει να συγκαλύπτει το έγκλημα και βρίσκεται διαρκώς στο στόχαστρο των συγγενών. Ας μην ξεχνάμε πως δεν πέρασε ούτε 6μηνο από τη συγκλονιστική παρουσία της Μαρίας Καρυστιανού στις Βρυξέλλες όπου παρέδωσε 1.350.000 υπογραφές πολιτών που απαιτούν την πλήρη διαλεύκανση του εγκλήματος στα Τέμπη. Ομόφωνα έγινε αποδεκτό το αίτημα του Συλλόγου “Τέμπη 28-2-2023” και η υπόθεση παραπέμφθηκε στις αρμόδιες επιτροπές Δικαιοσύνης (LIBE) και Μεταφορών (TRAN). Η Μαρία καρυστιανού είχε ζητήσει τον Απρίλιο του 2023 έρευνα από την Κομισιόν, ενώ και η Επιτροπή Αναφορών PETI ζήτησε γραπτή απάντηση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. 
Η απάντηση της Κομισιόν ήρθε με τον διορισμό του Απόστολου Τζιτζικώστα στη θέση του αρμόδιου Επιτρόπου που θεωρητικά θα όφειλε να διερευνήσει τις ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης για το δυστύχημα στα Τέμπη! Κι ας μην ξεχνάμε πως τον Ιούλιο του 2024 εκλέχθηκε πρόεδρος Επιτροπής Μεταφορών και Τουρισμού στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο η Ελίζα Βόζενμπεργκ! Είναι αυτή που είχε δηλώσει πως γίνεται “εκμετάλλευση της τραγωδίας, που μετονομάζεται σε έγκλημα” και ότι “δεν υπάρχει καμία ένδειξη ενοχής του Κώστα Αχ. Καραμανλή. Η Επιτροπή αυτή είναι αρμόδια για τα ζητήματα σχετικά με την ανάπτυξη κοινής πολιτικής για τις σιδηροδρομικές, οδικές, εσωτερικές πλωτές, θαλάσσιες και εναέριες μεταφορές. Εκείνος ο διορισμός είχε σχολιαστεί έντονα από τους γονείς των αδικοχαμένων νέων στα Τέμπη. “Ξεκινάνε σιγά σιγά τα πλυντήρια για τον Κώστα Καραμανλή”, σχολίασε ο Νίκος Πλακιάς, ο πατέρας που έχασε τα δίδυμα κορίτσια του. 
Και η πρόεδρος του Συλλόγου συγγενών θυμάτων στα Τέμπη Μαρία Καρυστιανού είχε προειδοποιήσει για το ενδεχόμενο διεύρυνσης της κυβερνητικής επιχείρησης για τη συγκάλυψη του εγκλήματος. Είχε γράψει μετά τις Ευρωεκλογές “Το έγκλημα των Τεμπών δεν έχει ακόμη δικαστεί. Καινούριοι συνεργοί στο έγκλημα θα εμφανίζονται… Αναμενόμενο. Όσο πλησιάζουμε στην αλήθεια, τόσο εσείς επιδίδεστε σε κινήσεις πανικού και συγκάλυψης. Με αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώνετε διαρκώς την ενοχή και την ανασφάλεια μέσα στην οποία βρίσκεστε. Ανόητοι, φαύλοι κληρονόμοι! Δεν εργαστήκατε ποτέ. Γνωρίζετε μόνο πως είναι να ζεις βολεμένος. Χωρίς την προδιαγεγραμμένη πορεία σας ποιος ξέρει τι θα ήσασταν…Προς το παρόν, εμμονικοί με την εξουσία, δε βλέπετε τον ξεπεσμό σας που έχει ήδη αρχίσει”. 

Πανηγυρισμοί στο Μαξίμου για τη διαχείριση στον τομέα των μεταφορών
Είναι πάντως λογικό να μην μπορεί να κρυφτεί η χαρά στο μέγαρο Μαξίμου για τον διορισμό αυτό. Αντιλαμβάνεται πως της δόθηκε-σύμφωνα με τις επίσημες δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου-ο κομβικός ρόλος, γέφυρα με τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική”. “Το χαρτοφυλάκιο των Βιώσιμων Μεταφορών αναδεικνύει την γεωπολιτική σημασία της Ελλάδας και τη στρατηγική της θέση, ως χώρα-πύλη, για το εμπόριο, την ενέργεια και τη δικτύωση, τόσο προς τα Δυτικά Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη, όσο και ως βορειοανατολικό άκρο της Μεσογείου”, ανέφερε χαρακτηριστικά ο Παύλος Μαρινάκης στο μπρίφινγκ. 
Σε ελεύθερη πολιτική μετάφραση δηλαδή η κυβέρνηση θεωρεί πως θα έχει πρόσβαση στα σημαντικά έργα αλλά και τις ευρωπαϊκές ενισχύσεις δισεκατομμυρίων ευρώ για τις στρατηγικές επενδύσεις στα δίκτυα μεταφορών, την ενέργεια και τα ψηφιακά εργαλεία. Το λεγόμενο “ΕΣΠΑ των δικτύων” που αποτελεί φιλέτο για μεγάλους ομίλους, βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής του Μαξίμου. Εξού και η επίσημη αναφορά για “την περίοδο 2021-2027 όπου το ελληνικό χαρτοφυλάκιο θα χειρίζεται πόρους της τάξης των 26 δισ. ευρώ για τον τομέα των μεταφορών αποκλειστικά και μόνο”. 

Πηγή: neostrategy.gr

Βαριές λέξεις

Νόρα Ράλλη

Αυτό το σίριαλ «Ελ Συριζάνιος» (που μπορείτε να το ακούσετε και στα podcasts «Επί του περιθωρίου»), το οποίο ξεκίνησε αμέσως μετά την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από πρόεδρος του κόμματος (αλήθεια, πώς τους κράταγε έως τότε;), δεν έχει τέλος.
Μετά την «πτώση του έκπτωτου», τώρα έχουμε το «παιχνίδι των λέξεων»: «Μου έκανε bulling» καταγγέλλει η Νοτοπούλου, «Το bullying δεν είναι μια κενή λέξη. Η κ. Νοτοπούλου οφείλει πάραυτα να απευθυνθεί στη Δικαιοσύνη» λένε κύκλοι του Κασσελάκη, «Η λέξη “μπούλινγκ” είναι βαριά. Ας τη χρησιμοποιούμε με φειδώ και ας μην τη μετατρέπουμε σε τσιχλόφουσκα του δημόσιου λόγου» λέει η Ακρίτα. Τόση ανάλυση και τόσο μελάνι δεν έχει χυθεί ξανά για μια λέξη στο παρελθόν - τόσο που νιώθω πως το ίδιο το bulling υφίσταται bulling...
Η αλήθεια είναι πως οι λέξεις έχουν και βάρος και ελαφρότητα και σημασία και νόημα και μη νόημα - από εμάς που τις χρησιμοποιούμε εξαρτώνται όλα τα παραπάνω. Αν η κ. Νοτοπούλου ένιωσε ως bulling την όποια συμπεριφορά, πρέπει να γίνει απολύτως σεβαστό αυτό.
Αν είναι ή δεν είναι, κανένας δεν μπορεί να το πιστοποιήσει με ακρίβεια. Ούτε τα δικαστήρια ούτε τα λεξικά του Ιλουμινάτι Μπαμπινιώτη (ο ίδιος είχε πει πως γιορτάζει των Φώτων, γιατί είναι Πεφωτισμένος). Να πούμε και για μια άλλη λεξούλα: «Αξιοπρέπεια»; Να πούμε και για ακόμη μία: «Αριστερά»; Το νόημα εμείς το δίνουμε στα πράγματα. Και όπως έχει πει και ένας σοφός, που παίζει φουλ με τις λέξεις, «πολλές ηθικές δικαιολογίες μπορούν να βρεθούν για να δικαιολογήσουν την ανηθικότητα». Και για να προλάβω εκατέρωθεν σχόλια, οι καμπάνες δεν βαρούν προς κάποια μεριά. Το θέμα είναι πώς σταμάτησαν να χτυπάνε. Τόσο πολύ σιώπησαν, που κάποιοι από εμάς ίσα ίσα το σιγοψιθυρίζουμε: Σώπα όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες...

efsyn.gr

Η 11η Σεπτεμβρίου της ηλεκτρονικής τεχνολογίας;

Τα γεγονότα στον Λίβανο, με τις εκρήξεις των βομβητών που φέρεται να προκάλεσε το Ισραήλ αποτελούν ένα σημείο καμπής για διαφορετικούς λόγους. Η επίθεση μπορεί να εξελιχθεί σε μια 11η Σεπτεμβρίου των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας

Θέμης Τζήμας

Τα γεγονότα στον Λίβανο, με τις εκρήξεις των βομβητών που φέρεται να προκάλεσε το Ισραήλ αποτελούν ένα σημείο καμπής για διαφορετικούς λόγους.
Πρώτον πρόκειται για μια εντυπωσιακή από πλευράς αποτελεσματικότητας, επιχείρηση των μυστικών υπηρεσιών του Ισραήλ, οι οποίες αποπειρώνται να ξεπλύνουν τη ντροπή της 7ης Οκτωβρίου. Κάτι τέτοιο βεβαίως δεν θα είναι εύκολο ενώ επιπλέον η 7η Οκτωβρίου ήταν στοχευμένη ώστε να πλήξει κατά το δυνατόν λιγότερους αμάχους σε αντίθεση με την επίθεση του Ισραήλ. Και πάλι ωστόσο τα γεγονότα στο Λίβανο είναι εντυπωσιακά.
Δεν γνωρίζουμε ακόμα το ακριβές μέγεθος του πλήγματος στη Χεζμπολάχ ωστόσο φαίνεται ότιείναι σημαντικό. Ο τρόπος και ο χρόνος απάντησης της Χεζμπολάχ θα δείξει πόσο σοβαρό είναι το πλήγμα που δέχτηκε. Ταυτοχρόνως, το Ισραήλ έπληξε για ακόμα μια φορά διπλωμάτη και μάλιστα πρεσβευτή του Ιράν. Το Ισραήλ «ειδικεύεται» σε εντυπωσιακά πλήγματα βεβαίως, είτε με την αεροπορία του, είτε με δηλητήρια ή ηλεκτρονικούς ιούς (βλ. Stuxnet). Η ικανότητά του όμως να γεφυρώσει τον κυβερνοκόσμο με τον φυσικό κόσμο ως προς καταστροφικές συνέπειες του πρώτου επί του δευτέρου είναι πέρα από μοναδική μέχρι σήμερα, απολύτως τρομακτική ως προς τον δρόμο που ανοίγει και τον οποίο θα υποστεί τελικώς και το ίδιο το Ισραήλ.
Δεύτερον, το Ισραήλ άνοιξε έναν δρόμο τον οποίο σε βάθος χρόνου θα το υποστεί και το ίδιο. Η μετατροπή βομβητών και κινητών σε νάρκες κατά προσωπικού, με ή χωρίς την προσθήκη εκρηκτικών σε συσκευές θα αποτελέσει ένα ακόμα σημείο-τομή στο άκρως επικίνδυνο θόλωμα των ορίων μεταξύ πολιτικής και στρατιωτικής τεχνολογίας. Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι 30 χρόνια πριν, η πυραυλική τεχνολογία ήταν πανάκριβη, δύσκολα αποκτήσιμη και εν πολλοίς το προνόμιο των ΗΠΑ και των στενών συμμάχων τους. Σήμερα είναι ο εφιάλτης τους. Δε θα χρειαστεί να περάσει τόσος καιρός πριν να δούμε ενδεχομένως συσκευές να ανατινάζονται σε διάφορες περιοχές του πλανήτη.
Τρίτον, επειδή ακριβώς το πλήγμα φαίνεται να είναι σημαντικό και κυρίως τόσο προκλητικό από πολιτικής και ψυχολογικής απόψεως, η Χεζμπολάχ «υποχρεούται» να απαντήσει με έναν τρόπο εξίσου καταλυτικό ή τουλάχιστον παρομοίου επιπέδου. Το Ιράν κυρίως και δευτερευόντως η Χεζμπολάχ επέτρεψαν να παρερμηνευθεί η προσοχή με την οποία διεξάγουν τον πόλεμο ως δισταγμός και ελλιπής αποτρεπτική ικανότητα. Το αποτέλεσμα είναι να δέχονται ολοένα πιο προκλητικά πλήγματα από το Ισραήλ. Φυσικά δεν πρέπει να παρασύρεσαι από τον εχθρό σου αλλά επίσης δεν μπορείς να δείχνεις αδύναμος.
Δεν είναι βέβαιο τι μπορεί να κάνει άμεσα η Χεζμπολά. Σίγουρα όμως ο άξονας της αντίστασης οφείλει να δείξει ότι διαθέτει πολλές επιλογές. Σε κάθε περίπτωση και το Ιράν θα πιεστεί να παρέμβει ακόμα αμεσότερα, ιδίως αν ξεκινήσει ισραηλινή χερσαία εισβολή.
Τέταρτον, το χτύπημα του Ισραήλ έχει όλα τα χαρακτηριστικά «τυφλού» τρομοκρατικού χτυπήματος. Όποιος είχε βομβητή ή βρέθηκε κοντά σε κάποιον άλλον που είχε πάνω του τέτοια συσκευή, έγινε θύμα του Ισραήλ. Δεν είναι πολύ διαφορετική η λογική του Ισραήλ από εκείνη των αεροπειρατών της 11ης Σεπτεμβρίου. Ένα μέσο που χρησιμοποιείται για πολιτικούς σκοπούς, οπλοποιείται και χρησιμοποιείται αδιακρίτως. Στον πυρήνα της πρόκειται για μια τρομοκρατική ενέργεια επειδή αποπειράται όχι μόνο να στερήσει από τη Χεζμπολάχ τις επικοινωνίες της αλλά και να τρομοκρατήσει τον λαό του Λιβάνου συνολικώς. Μέχρι τώρα, οι απόπειρες τρομοκράτησης άλλων λαών δεν έχουν βγάλει το Ισραήλ πουθενά. Εν μέσω γενοκτονίας στη Γάζα αδυνατεί να καταστείλει την παλαιστινιακή αντίσταση. Είναι αμφίβολο κατά πόσο θα το πετύχει με την επίθεση στον Λίβανο.
Πέμπτον, αν η επίθεση του Ισραήλ δε συνοδευτεί και από χερσαία εισβολή είναι πολύ δύσκολο (με τα μέχρι σήμερα δεδομένα) να επιτύχει το στόχο της επιστροφής των εποίκων στις περιοχές τους. Οι πιθανότητες όμως όπως γράφαμε και τις προηγούμενες ημέρες είναι να έχουμε μια τέτοια εισβολή. Τότε το πράγμα θα γίνει ξεκάθαρο: ο κατακλυσμιαίος περιφερειακός πόλεμος θα έρθει εγγύτερα όχι κατά κάποια βήματα αλλά αλματωδώς. Αν όμως η εισβολή δεν λάβει χώρα, τότε το Ισραήλ θα είναι αυτό που θα επιβεβαιώσει την εικόνα αδυναμίας ενώ επιπλέον θα έχει «κάψει» ένα μέσο δολιοφθοράς το οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει μάλλον υπό καταλληλότερες συνθήκες.
Έκτον, η επίθεση μπορεί να εξελιχθεί σε μια 11η Σεπτεμβρίου των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας. Φαίνεται την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ότι κάποιου είδους hacking έλαβε χώρα προκαλώντας τις εκρήξεις, ίσως σε συνδυασμό και με την τοποθέτηση εκρηκτικών σε κάποια παρτίδα βομβητών. Το ζήτημα είναι τεράστιο. Αν έστω και με την παρέμβαση μιας δολιοφθοράς (πολύ περισσότερο χωρίς καν μια τέτοια) όποια συσκευή έχει μπαταρία λιθίου δύναται να μετατραπεί σε βόμβα, οι εταιρείες τηλεφωνίας οφείλουν κανονικά να αποσύρουν και να επανελέγξουν μια τεράστια ποσότητα κινητών. Θα πρέπει να επανελέγξουν λογισμικά και πιθανές «τρύπες» σε αυτά.
Οι οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις είναι ανυπολόγιστες. Είναι ένα πράγμα να ξέρεις ότι το κινητό σου μπορεί να είναι εργαλείο παραβίασης της ιδιωτικότητάς σου και ένα άλλο ότι μπορεί να μετατραπεί σε μέσο εξόντωσής σου, σε μια βόμβα. Εξίσου κορυφαίο είναι το πρόβλημα που προκύπτει για εταιρείες-συνεργάτες κρατών (αν συνέβη κάτι τέτοιο) με αποτέλεσμα τον θάνατο ανθρώπων και μάλιστα αμάχων. Η ανησυχία, οι αποζημιώσεις, το οικονομικό και πολιτικό κόστος μπορεί να αποδειχτούν τεράστια.
Ανακεφαλαιώνοντας, ο κατακλυσμιαίος πόλεμος πλησίασε περισσότερο. Το Ισραήλ λειτούργησε ως τρομοκράτης. Η αντίσταση οφείλει να απαντήσει. Και πιθανώς μόλις να ζήσαμε την 11η Σεπτεμβρίου των κινητών τηλεφώνων.

kosmodromio.gr

Ο Βασίλης Κοκοτσάκης, εμπειρογνώμονας σε θέματα πυρκαγιών ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5 fm, για ΤΕΜΠΗ,info-n

Ο Βασίλης Κοκοτσάκης εμπειρογνώμονας για θέματα πυρκαγιών που εκπροσωπεί τους συγγενείς των θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών συζητάει με το δημοσιογράφο Δημήτρη Χατζηνικόλα ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5 fm στην εκπομπή ΠΡΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ για τις νεώτερες εξελίξεις μετά την δημοσιοποίηση πραγματογνωμοσύνης από αμερικανό καθηγητή της Χημείας στο Πανεπιστήμια του Τέξας.

Ηταν ανάγκη να σας θυμηθούμε, σύντροφοι;...

Γρηγόρης Ρουμπάνης

Αγωνία, προσδοκίες, ανησυχίες κι ελπίδες, όλα αυτά μαζί με τέσσερα-πέντε άτομα διαφόρων ηλικιών είχαν στοιβαχτεί στο στενό γραφείο του μικρού αριστερού κόμματος εκείνο το απομεσήμερο, παραμονές κάποιων εκλογών, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν...
Εξω η μεγαλούπολη μετρούσε τη ζωή μέσα στο δικό της βουητό, τις δικές της απογοητεύσεις και τις δικές της προσπάθειες να πετύχει το καλύτερο από αυτό που είχε καταφέρει μέχρι εκείνη την ώρα. Οι κάλπες θα στήνονταν και πάλι, οι μνηστήρες της εξουσίας αρκετοί και, κυρίως, Οδυσσέας που θα τους εξολόθρευε δεν φαινόταν στον ορίζοντα.
Κάποια στιγμή ο καθοδηγητής, κι αφού είχε τελειώσει με την κλασική ανάλυση περί κρίσης του πολιτικού συστήματος, των αδιεξόδων που βρίσκονταν μπροστά του και της ανάγκης να αφήσει πίσω του το κόμμα την εσωστρέφεια και την γκρίνια, κοίταξε έναν έναν τους υπόλοιπους και είπε:
-Σύντροφοι, να βγούμε έξω, να μας θυμηθεί ο κόσμος, να πάρουμε δυνατό ποσοστό, να επηρεάσουμε τις εξελίξεις.
-Να βγούμε, είπαν σχεδόν όλοι.
Σχεδόν, διότι ο νεότερος είχε άλλη γνώμη και μεταξύ σοβαρού και αστείου παρατήρησε:
-Σύντροφοι, μήπως είναι καλύτερα να μη βγούμε καθόλου, γιατί έτσι και μας θυμηθούνε, υπάρχει κίνδυνος να πάθουμε πανωλεθρία;
Και κάπως έτσι έγινε. Επρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι η Αριστερά, υπό το σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ και με νεαρό και άκαυτο ηγέτη, να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών και να γίνει κυβέρνηση. Επειδή όμως υπό τις ισχυρές πιέσεις του σκληρού ολιγαρχικού κέντρου των Βρυξελλών υποχώρησε και πέταξε τις διαβεβαιώσεις της στον κάλαθο αξιολόγησης της Ιστορίας, ήρθε η στιγμή να χάσει τις επόμενες εκλογές.
Στο διάστημα από τον Σεπτέμβριο του 2015 μέχρι τον Ιούλιο του 2019 έκανε διαχείριση της ήττας της χώρας. Με επώδυνα μέτρα που απογοήτευσαν την κοινωνία. Από εκείνο τον Ιούλιο όμως μέχρι και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κάνει διαχείριση ούτε καν της δικής του ήττας.
Δεν μπορεί να ορίσει στόχους, δεν μπορεί να επεξεργαστεί στρατηγική, δεν ξέρει τι πρέπει ν’ αλλάξει σ’ αυτή τη χώρα, τι να δημιουργήσει, τι να πετάξει και τι ν’ αφήσει. Μαζί μ’ αυτά δεν θέλει πια ούτε τον νεοφιλελεύθερο Ελληνοαμερικανό επιχειρηματία, που ήρθε στο κόμμα ως επισκέπτης και με μια ψηφοφορία πήρε τα κλειδιά από τους παλιούς και έμπειρους συντρόφους. Και λογικό φαίνεται, αφού αντί να κάνει τα πράγματα καλύτερα τα έκανε τρισχειρότερα. Κι όλο πέφτει, κι όλο μένουν λιγότεροι στο κόμμα (για την κοινωνία καλύτερα να μην κάνουμε λόγο).
Δεν ξέρει λοιπόν πού θα σταματήσει. Παράξενο; Καθόλου, διότι μέσα σ’ αυτόν τον ορυμαγδό δεν βρέθηκε ένας ή μία που δεν θα έχει απλώς την πολιτική επάρκεια αλλά θα τον χαρακτηρίζει τέτοια πολιτική εμβέλεια που θα μπορέσει να ξαναστήσει την Αριστερά στα πόδια της. Τουτέστιν να ανανεώσει τον πολιτικό της λόγο και να την κάνει διεκδικητική, απειλή για τη σημερινή βουλιμική ολιγαρχία. Να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου.
Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για το ΠΑΣΟΚ, το οποίο φρονεί ότι με το να αλλάξει ηγεσία θα ξαναβρεί την υγειά του. Δεν θα τη βρει μέχρι να πει τι θέλει ν’ αλλάξει σ’ αυτόν τον τόπο.

efsyn.gr

Άνοδος της αντιπαγκοσμιοποίησης: Σύμπτωμα της αποσύνθεσης της φιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης;

Ή το κυριότερο γνώρισμα μιας υπό διαμόρφωση αναδυόμενης νέας παγκόσμιας τάξης;

του Δημήτρη Β. Πεπόνη

Από  το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και ύστερα μπορούμε να μιλήσουμε για 2+1 παγκόσμιες τάξεις (για μια και μόνη μεταπολεμική τάξη που συνεχίζεται μέχρι σήμερα μπορεί να μιλήσουν μόνο οι Αμερικανοί). Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου είχαμε μια διπολική ανταγωνιστική τάξη που χαρακτηρίστηκε από την  ιδεολογική επέκταση των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ. Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου είχαμε μια μονοπολική τάξη που είχε ως κύριο χαρακτηριστικό την παγκοσμιοποίηση υπό Αμερικανική ηγεμονία. Σήμερα, έχουμε μια υπό διαμόρφωση παγκόσμια τάξη με κύριο χαρακτηριστικό την αντίδραση απέναντι στην παγκοσμιοποίηση, τουλάχιστον στο εσωτερικό της «Δύσης».
Αφού επισημάνουμε ότι η «Δύση» θυμήθηκε να γίνει antiglobalist κυρίως από τη στιγμή που κατέστη αδύνατη η συνέχιση της παγκοσμιοποίησης υπό αμερικανική ηγεμονία, ή από τη στιγμή που ορισμένοι στις ΗΠΑ αποφάσισαν ότι πλέον δεν τους συμφέρει η παγκοσμιοποίηση, γεγονός που φανερώνει ένα στοιχείο υποκρισίας, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι πλέον η άνοδος της πολιτικής και οικονομικής αντιπαγκοσμιοποίησης αποτελεί το βασικότερο χαρακτηριστικό στο εσωτερικό της «Δύσης».
Η διαφορά μεταξύ ενός πετυχημένου και ενός αποτυχημένου κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης, στο εσωτερικό της «Δύσης», δεν βρίσκεται αυτονόητα απλώς στις διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες και στα διαφορετικά κίνητρα μεταξύ π.χ. του κινήματος Occupy Wall Street και του κινήματος για το Brexit, αλλά στο γεγονός ότι στην τελευταία περίπτωση οι δυνάμεις που στρέφονταν εναντίον της παγκοσμιοποίησης κατάφεραν να έχουν στα χέρια τους την εξουσία της κυβέρνησης, ενώ στην πρώτη περίπτωση όχι.  
Σε ό,τι αφορά το εγχώριο-εθνικό επίπεδο, η μη κατοχή της κυβερνητικής εξουσίας ήταν ο κυριότερος λόγος που οι δυνάμεις και οι φορείς της παγκοσμιοποίησης μπόρεσαν αν όχι να αγνοήσουν τουλάχιστον να ξεπεράσουν τα κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης σε Γένοβα (2001) και Νέα Υόρκη (2011), αλλά δεν μπόρεσαν να αγνοήσουν και να σταματήσουν ούτε το κίνημα για την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση ούτε το κίνημα της ανόδου του Τραμπ στην εξουσία (2016).  
Πρέπει να έχεις στα χέρια σου είτε την κυριαρχία, την πρωτογενή εξουσία, είτε την κυβέρνηση, την κυβερνητική εξουσία και τις κρατικές λειτουργίες που τη συνοδεύουν, προκειμένου μια κίνηση που στρέφεται εναντίον της παγκοσμιοποίησης, πολιτικά ή οικονομικά, να αποκτήσει σάρκα και οστά, να έχει αποτέλεσμα. Επίσης, τα κινήματα που πέτυχαν είχαν εθνική βάση και ήταν μαζικά σε πανεθνική κλίμακα: ισχυρίζονταν ότι εκπροσωπούν ένα μεγάλο μέρος μιας συγκεκριμένης κοινωνίας και ενός συγκεκριμένου έθνους στο πλαίσιο ενός συγκεκριμένου κράτους, όχι  κάποιο αόριστο και αφηρημένο 99%. Επιπλέον, τα κινήματα που απέτυχαν είναι αμφίβολο κατά πόσο ήταν εναντίον της πολιτικής διάστασης της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή της προώθησης της φιλελεύθερης δημοκρατίας σε στενή σύνδεση με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τέλος, η επιτυχία και η αποτυχία ενός κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης σχετίζεται και με τη σχέση που αναπτύσσει με κάποιο κόμμα και με μέρος των ελίτ. Εφόσον εξεταστούν όλα τα προηγούμενα, τότε μπορεί κανείς να στραφεί στις διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες και στα διαφορετικά κίνητρα, δηλαδή στο περιεχόμενο, των εκάστοτε κινημάτων.
Με βάση τα προηγούμενα, για να δώσουμε ένα συγκεκριμένο και επίκαιρο παράδειγμα, το κόμμα Bündnis Sahra Wagenknecht στη Γερμανία είναι σαφώς περισσότερο υποσχόμενο και έχει μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας συγκριτικά με το κίνημα Occupy Wall Street (ΕΔΩ). Η δε άνοδος του AfD, το οποίο ξεκίνησε ως ένα εθνικό κίνημα εναντίον των οικονομικών πολιτικών της γερμανικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης που σχετίζονταν με την ευρωζώνη και την οικονομική ενίσχυση των χωρών του Νότου από τις χώρες του Βορρά, φαίνεται περισσότερο υποσχόμενη από την άνοδο του κόμματος BSW, τουλάχιστον τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Η ουσία όμως βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτά τα δύο κόμματα, μαζί και από κοινού, αναμορφώνουν το γερμανικό πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον σε μελλοντικό κείμενο να εξεταστούν οι λόγοι που αυτή η μεταβολή έρχεται από τα εδάφη της πρώην ανατολικής Γερμανίας.

Γνωρίζουμε εκ των προτέρων την κοινοτυπία που για ορισμένους αποτελεί απάντηση σε κάθε ερώτηση: η οικονομική ανισότητα (μεταξύ του πρώην δυτικού-ομοσπονδιακού και του πρώην ανατολικού-λαϊκού τμήματος της ψυχροπολεμικής Γερμανίας). Το ζήτημα είναι ότι αυτή η απάντηση δεν λέει τίποτα για τα συγκεκριμένα περιεχόμενα των κομμάτων AfD και BSW, παρά περιγράφει μια συνθήκη που λειτουργεί ως καταλύτης ή προωθητής.
Σε ό,τι αφορά το εξωτερικό-διεθνές επίπεδο, οι βασικότερες διαφορές κατά τη διάρκεια των αποτυχημένων και των επιτυχημένων κινημάτων εναντίον της παγκοσμιοποίησης ήταν ότι στην περίπτωση των πρώτων, δηλαδή των κινημάτων που απέτυχαν, η φιλελεύθερη παγκόσμια τάξη δεν βρισκόταν σε τόσο προχωρημένη φάση αποσύνθεσης και δεν δεχόταν τόσο έντονη εξωτερική πίεση από κράτη όπως η Ρωσία και η Κίνα, με συνέπεια οι δύο αυτές εξωγενείς μεταβολές του διεθνούς περιβάλλοντος να μην έχουν αρχίσει να εσωτερικεύονται στο περιβάλλον των εθνικών πολιτικών συστημάτων, επηρεάζοντας κόμματα και ελίτ.  
Μέχρι και πριν από την τετραετία 2018-2022, το Δημοκρατικό Κόμμα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ήταν υπέρ τόσο της πολιτικής όσο και της οικονομικής παγκοσμιοποίησης. Πλέον, είναι κατά της οικονομικής ενώ φαίνεται να παραμένει υπέρ της πολιτικής παγκοσμιοποίησης. Και το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, επίσης, ήταν υπέρ της πολιτικής παγκοσμιοποίησης μέχρι την περίοδο Τραμπ: ο Μπους ο νεότερος εξήγαγε τη δημοκρατία και επέβαλε τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Μέση Ανατολή. Πλέον, φαίνεται πως είναι εναντίον τόσο της οικονομικής όσο και της πολιτικής παγκοσμιοποίησης. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας είναι κατά της πολιτικής και υπέρ της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, τουλάχιστον της εμπορικής της διάστασης.  
Η παγκοσμιοποίηση τελείωσε επίσημα για τις ΗΠΑ με τον χαρακτηρισμό της Κίνας ως στρατηγικού ανταγωνιστή (2018) και με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία (2022). Η άνοδος της πολιτικής και οικονομικής αντιπαγκοσμιοποίησης μπορεί να θεωρηθεί ως το κυριότερο σύμπτωμα της αποσύνθεσης της φιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης και ως το κυριότερο γνώρισμα μιας υπό διαμόρφωση αναδυόμενης νέας παγκόσμιας τάξης.

Πηγή: kosmodromio.gr

Κάηκε το restart του Μητσοτάκη

του Σπύρου Γκουτζάνη

Το πολυπόθητο και πολυδιαφημισμένο restart του Κυριάκου Μητσοτάκη με βατήρα την Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, απέτυχε και αποδείχθηκε επικοινωνιακό πυροτέχνημα.
Παρότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης παίζει μόνος του στο πολιτικό τερέν και είχε όλη την θετική δημοσιότητα πριν και κατά την διάρκεια και μετά την ΔΕΘ, οι δύο δημοσκοπήσεις που βγήκαν την εβδομάδα που πέρασε επιβεβαιώνουν ότι η κυβέρνηση δεν ανέκοψε την πτωτική πορεία.
Το ερώτημα πλέον είναι πώς θα βγάλει η κυβέρνηση τον δύσκολο χειμώνα που έχει μπροστά της, με επιβράδυνση της οικονομίας, με ανοικτά μία σειρά μέτωπα και σε ένα ευρύτερο διεθνές περιβάλλον που επιδεινώνεται.
Η δημοσκόπηση της Metron Analysis έδειξε περίπου τα ίδια με της MRB δύο εβδομάδες νωρίτερα, ότι η ΝΔ παρά το αντιπολιτευτικό κενό και την αυτοδιάλυση του ΣΥΡΙΣΑ, κινείται στο όριο του 21%-22%, πολύ κάτω από τις ευρωεκλογές. Χρειάζονται φιλότιμες προσπαθείες από τους δημοσκόπους ώστε, μέσω της εκτίμησης ψήφου, να δείχνουν τη ΝΔ στο 27% – 28%. Έχει ενδιαφέρον ότι επιμένουν στην εκτίμηση ψήφου παρότι διαψεύστηκαν παταγωδώς στις ευρωεκλογές που με παρόμοια μέθοδο έβγαζαν τη ΝΔ στο 33%-35% ή σε κάθε περίπτωση πάνω από 30%. Τα δε συστημικά μέσα είναι σε απόγνωση, συγκρίνουν ανόμοια πράγματα, το εκλογικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών με την εκτίμηση ψήφου (ούτε καν την πρόθεση) για να προβάλλουν ότι η ΝΔ ανακάμπτει! Πέρα από τις επονείδιστες αλχημείες η ΝΔ υποχωρεί σημαντικά. Είναι αμφίβολο εάν με ρεαλιστική αναγωγή αγγίζει το 25%.
Ακόμη χειρότερα είναι τα πράγματα για την κυβέρνηση σε ότι αφορά τις εκτιμήσεις και τις προσδοκίες των πολιτών (Το 57,4% κρίνει αρνητικά τις εξαγγελίες, το 71% θεωρεί ότι η χώρα κινείται σε λάθος κατεύθυνση, το 61,3% ότι δεν ενισχύουν το εισόδημα).
Απογοητευτική παρουσία Μητσοτάκη στη ΔΕΘ
Ο πρωθυπουργός έκανε την χειρότερη εμφάνισή του, τόσο ως προς την σκηνική παρουσία όσο και σε ότι αφορά το πολιτικό περιεχόμενο. Κατά την έλευση του στο Βελλίδειο δεν υπήρχε καν κόσμος να τον υποδεχθεί. Βουλευτές που ήταν εκεί έλεγαν “δεν καταλάβαμε ότι μπήκε στην αίθουσα”. Λίγοι ήταν συγκριτικά οι βουλευτές, ανόρεχτοι που έκαναν αγγαρεία. Αρκετοί ήταν εκείνοι που αψήφησαν τις παραινέσεις του Μαξίμου. Οι δύο πρώην πρωθυπουργοί του κόμματος, ο Αντώνης Σαμαράς και ο Μακεδόνας Κώστας Καραμανλής, απείχαν επιδεικτικά. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρέθεσε έναν κατάλογο 45 μέτρων, αποσπασματικά, εμβαλωματικά, δίχως οραματικό στοιχείο που να δημιουργεί την εντύπωση ενός νέου ξεκινήματος με ορίζοντα τριετίας. Αντίθετα επιβεβαίωσε την ρήξη της κυβέρνησης με σημαντικές κοινωνίες ομάδες, ακόμη και με τμήματα του επιχειρηματικού κόσμου. Είναι ενδεικτικό ότι οι εκπρόσωποι 12 οργανώσεων από τον χώρο της βιομηχανίας απηύθυναν με κοινή επιστολή, έκκληση στον πρωθυπουργό για άμεση λήψη μέτρων μείωσης του ενεργειακού κόστους. Αλλά η απάντηση που πήραν τους απογοήτευσε.
Ζοφερή προοπτική
Η προοπτική είναι ζοφερή για την κυβέρνηση. Η επιβράδυνση του ρυθμού ανάπτυξης, η στάση πληρωμών του δημοσίου προς τους εργολάβους, το χαμηλότερο στην ΕΕ επίπεδο διαβίωσης των πολιτών, η λήξη του Ταμείου Ανάκαμψης, γενικότερα η επιδείνωση όλων των επιμέρους δεικτών της οικονομίας, δημιουργούν μόνο δυσοίωνες προβλέψεις. Παράγοντες της αγοράς λένε -ίσως με μία δόση υπερβολής- ότι η κατάσταση είναι δραματική και είναι θέμα χρόνου να αποκαλυφθεί. Σε αυτά μπορεί να προστεθεί η υποχωρητική εώς “ενδοτική” πια πολιτική στα ελληνοτουρκικά και τα σύννεφα στο μεταναστευτικό. Όσον αφορά στο εσωτερικό της ΝΔ, το ρήγμα από τον γάμο των ομοφυλοφίλων με το δεξιό κοινό και με την Εκκλησία δεν έχει ξεπεραστεί, ενώ έχει μπροστά την εκλογή Πρόεδρου το 2025 που αναζωπυρώνει τις αντιθέσεις και προκαλεί πονοκέφαλο στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Εάν όμως η κυβέρνηση ακόμη και μετά την ΔΕΘ με την θετική δημοσιότητα και με τον ΣΥΡΙΖΑ στο ναδίρ, είναι στο 22% στην πρόθεση ψήφου που θα είναι σε μερικούς μήνες;
Μη αναστρέψιμη
Η πολιτική ιστορία έχει δείξει ότι από την στιγμή που μία κυβέρνηση περάσει το σημείο καμπής δεν ανακάμπτει. Ότι και να κάνει μετά, οι πολίτες που της έχουν γυρίσει την πλάτη δεν την ακούνε. Ακόμη και όταν έχει κάτι να πει. Πόσο μάλλον όταν δεν έχει, όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης που ζήτησε απλώς υπομονή μέχρι το 2027. Το μόνο που λειτουργεί υπέρ του είναι η αναταραχή στην Κεντροαριστερά, η αυτοδιάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και η περιδίνηση του ΠΑΣΟΚ. Τα δύο κόμματα, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ θα χρειαστούν χρόνο για να ανασυγκροτηθούν και να επανέλθουν σε τροχιά διεκδίκησης της εξουσίας. Και αυτό στην καλύτερη περίπτωση καθώς δεν είναι καθόλου βέβαιο.
Μέχρι τότε όμως ενισχύεται η δεξιά στο εσωτερικό της ΝΔ και τα ακροδεξιά κόμματα που λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Το στοιχείο αυτό βάζει πολλούς στον εξής προβληματισμό. Λένε: «Δεν καταρρέει η ΝΔ αλλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το μοντέλο διακυβέρνησής του». Συνεπώς μία λύση θα ήταν η αλλαγή καπετάνιου εν πλω με ταυτόχρονη αλλαγή πορείας προς τα δεξιά. Επί του παρόντος το πολιτικό σύστημα είναι σε αδιέξοδο. Ως γνωστόν όμως η φύση όπως και η πολιτική απεχθάνονται το κενό και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το καλύπτουν.

Πηγή: slpress.gr

"Γιατί η Ελλάδα πήγε στη Μικρά Ασία" Μελέτης Μελετόπουλος

Ο μικρός κλέφτης ιστοριών

Kathleen Kelley-Lainé

Όταν τον συναντάμε στο παιδικό δωμάτιο, είναι ένα πληγωμένο πλάσμα που έχει χάσει τη σκιά του… αλλά δεν κλαίει για πολύ∙ σε λίγο θα μας δείξει πώς αντιδρά ένα θλιμμένο παιδί όταν χάσει τη «φόδρα» του, τη μόνη πραγματική απόδειξη ότι υπάρχει.
Γιατί δίχως σκιά που αποδεικνύει την υλικότητα της ύπαρξης, εύκολα μας περνάει από το μυαλό ότι δεν είμαστε παρά γέννημα της μητρικής φαντασίας.
Αυτό ειδικά το θλιμμένο παιδί είναι πολύ ελαφρύ, δεν έχει ούτε όνομα ούτε διεύθυνση ούτε μητέρα. Αυθόρμητα μας έρχεται η επιθυμία να το παρηγορήσουμε, αλλά στοπ! Προπαντός μην το αγγίξετε!
Από φιλιά δεν έχει ιδέα. Γελάει, παίζει με πράγματα που δεν έχει και μοιάζει πολύ περήφανος για τον εαυτό του. Είναι έτοιμος να κάνει τα πάντα για να τον θαυμάσουμε και να τον σεβαστούμε, για να κατορθώσει επιτέλους να υπάρξει στο βλέμμα ενός άλλου, ακόμη κι αν δεν μπόρεσε να υπάρξει στο βλέμμα της μητέρας του.
Όταν περάσει ο καιρός και το γνωρίσουμε, θα καταλάβουμε πως ό,τι ευγενικό, τρυφερό και μεγαλόψυχο κάνει, το κάνει μόνο και μόνο για να βάλουμε μπροστά του έναν καθρέπτη, που κοιτάζοντας μέσα του θα σχηματίσει την εντύπωση πως υπάρχει. Εκείνος που του κρατάει τον καθρέπτη πιθανόν να έχει την ψευδαίσθηση ότι είναι αναντικατάστατος, δυστυχώς όμως για αυτόν, οποιοσδήποτε άλλος θα μπορούσε να κάνει εξίσου καλά την ίδια δουλειά!
Καμιά φορά ο καθρέπτης δεν φτάνει από μόνος του να θεραπεύσει την ασήκωτη αυτή ελαφρότητα που το κατοικεί και το θλιμμένο παιδί γυρεύει άλλους τρόπους να γεμίσει το εσωτερικό του κενό.
Εισβάλλει τότε σε σπίτια, παρουσιάζεται σε οικογένειες, κατακτά καρδιές, προσπαθώντας να συλλάβει την εσωτερικότητα των άλλων, να τραφεί με την ιστορία τους. (Ο Πήτερ θα ήθελε να αρπάξει τα παραμύθια που είχαν νανουρίσει τη Γουέντυ.) Γίνεται αληθινός πειρατής που κυνηγάει το θησαυρό του άλλου.
Η βαθιά αυτή ανάγκη που εκπέμπει το θλιμμένο παιδί είναι πολύ συγκινητική κι ορισμένοι είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι στο θέμα αυτό. Θέλουν να επανορθώσουν την τραγωδία που μαντεύουν πίσω από το γέλιο με τα άσπρα παιδικά δοντάκια. Σ’ αυτούς ανήκε και η Γουέντυ:
«Αγοράκι, γιατί κλαις;» τον ρωτάει ευγενικά.
Μπορεί το θλιμμένο παιδί να επιτρέπει στον εαυτό του όταν είναι μόνο του πού και πού να κλαίει, όμως κάτω από το βλέμμα των άλλων πρέπει πάντα να χαμογελά: ο Πήτερ πετιέται όρθιος, πλησιάζει το κρεβάτι της Γουέντυ και της κάνει μία χαριτωμένη υπόκλιση, όπως οι νεράιδες. Μιμείται καλά τις νεράιδες, θα ήθελε όμως τόσο πολύ να ξέρει να φέρεται όπως τα αληθινά παιδιά. Έτσι, όταν ρωτάει τη Γουέντυ τ’ όνομά της, αυτή απαντά: «Γουέντυ, Μόιρα, Άντζελα Ντάρλινγκ». Όμως εκείνος δεν έχει παρά μονάχα ένα όνομα, σχετικά μικρό, «Πήτερ Παν», και μία διεύθυνση που δεν είναι διεύθυνση: «στο δεύτερο δεξιά κι ύστερα ευθεία μέχρι το πρωί».
Όταν η Γουέντυ μαθαίνει ότι ο Πήτερ δεν έχει μητέρα, αντιλαμβάνεται ότι βρίσκεται μπροστά σε μια πραγματική τραγωδία. Πηδάει από το κρεβάτι της για να τον πάρει στην αγκαλιά της, όμως εκείνος τραβιέται απότομα: «”Δεν έκλαψα για μητέρες εγώ”, είπε μάλλον αγανακτισμένος».
Μήπως φοβάται ότι μπορεί να αισθανόταν κάτι αν τον άγγιζαν;
Η Γουέντυ καταλαβαίνει τώρα γιατί έκλαιγε πριν από λίγο… Εκείνος βέβαια το αρνείται: «Έκλαιγα γιατί δεν μπορώ να κολλήσω τη σκιά μου. Κι έτσι κι αλλιώς δεν έκλαιγα».
Η σκιά του Πήτερ δεν είναι σαν των άλλων παιδιών, ξεκολλάει. Εξάλλου, αναρωτιέται κανείς αν πράγματι του ανήκει, ή μήπως τη βρήκε σε κανένα ταξίδι του. Μήπως είναι η σκιά κάποιου πεθαμένου παιδιού; Νομίζω ότι ο Πήτερ την έκλεψε για να προσδώσει λίγο περισσότερο βάρος στον εαυτό του, καθώς είναι τόσο ελαφρύς…
Απόδειξη ότι δεν έχει ιδέα από τι είναι φτιαγμένη η σκιά, είναι που νόμιζε ότι μπορούσε να την ξανακολλήσει με σαπούνι. Η Γουέντυ τον πείθει ότι πρέπει να ραφτεί πάνω του και ότι αυτό πονάει. Η Γουέντυ δεν είναι αποξενωμένη από τα συναισθήματά της όπως εκείνος.
Με το που ξανακόλλησε τη σκιά του, ο Πήτερ αρχίζει να μιμείται τον κόκορα, ξαναβρίσκει το κέφι και την ανεμελιά του. Μοιάζει ξαφνικά να μην έχει πλέον ανάγκη από κανέναν, και η Γουέντυ νιώθει εγκαταλελειμμένη, σαν να μην υπήρχε πια για αυτόν.
Την καθησυχάζει με τον γνωστό τρόπο των θλιμμένων παιδιών: κολακεύοντάς την. Όταν ένα θλιμμένο παιδί νιώθει λίγο χαμένο, αρκεί να του πεις πόσο καταπληκτικό, πόσο απαραίτητο είναι (να του ξανακολλήσεις τη σκιά του κατά κάποιον τρόπο) για να ξαναβρεί αμέσως τη ζωντάνια του.
Ο Πήτερ λοιπόν δοκιμάζει το ίδιο κόλπο με τη Γουέντυ:
«Γουέντυ, ένα κορίτσι αξίζει πιο πολύ από είκοσι αγόρια!» Αμέσως η Γουέντυ θέλει να τον φιλήσει. Δυστυχώς όμως, όπως και τόσα άλλα αποκλειστικά ανθρώπινα πράγματα, το φιλί είναι κάτι που ο Πήτερ το αγνοεί. Κι είναι η σειρά της Γουέντυ να κάνει τώρα πονηριά, χαρίζοντάς του αντί για φιλί ένα κουμπί. Μήπως είχε καταλάβει ότι στον Πήτερ, για όλα τα ουσιώδη πράγματα, ήταν καλύτερο να προσφέρεις υποκατάστατα;
Συχνά, με τα θλιμμένα παιδιά που έρχονται να με δουν ανακαλύπτουμε τα υποκατάστατα που χρόνια ολόκληρα γεμίζουν την ζωή τους. Για παράδειγμα, ένας άντρας που δεν καταφέρνει να αγαπήσει μία γυναίκα – και τότε κυρίαρχη συναισθηματική θέση στη ζωή του καταλαμβάνει ένα σπορ, η δουλειά του, ή απλώς ένας σκύλος… Η αγάπη για μιαν αληθινή γυναίκα θα ήταν κάτι πολύ σοβαρό, με βαριές συνέπειες∙ έτσι κι αυτός προτιμά να μεταφέρει τα συναισθήματά του σε κάτι άλλο, έστω κι αν απέχει πολύ από εκείνο που πραγματικά επιθυμεί. Με αυτόν τον τρόπο βαδίζει δίπλα στη ζωή του.

Kathleen Kelley-Lainé, Ο Μικρός Κλέφτης Ιστοριών (Πήτερ Παν ή το θλιμμένο παιδί, εκδ. Αγρα)- απόσπασμα. 

 Πηγή: to23ogramma.wordpress.com

Ο κατήφορος…

από Ρούντι Ρινάλντι

Το 1961 μια ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη με πρωταγωνιστές τον Νίκο Κούρκουλο και την Ζωή Λάσκαρη σημειώνει τεράστια επιτυχία. Το θέμα της ταινίας αφορά την τότε νεολαία, τις οικογένειες που δεν στέκονται κοντά στα παιδιά τους, την παραβατικότητα, τις διαπροσωπικές σχέσεις. Η ταινία έκοψε 160.000 εισιτήρια και συζητήθηκε πολύ. Ο τίτλος «Ο κατήφορος» απέκτησε μια συμβολική αξία, και περιέγραφε μια συντηρητική κοινωνία, αλλά και την πορεία ορισμένων νέων προς ένα τέλμα ή αδιέξοδο. Δανείζομαι σήμερα τον τίτλο «Ο κατήφορος» για να περιγράψω μια πιο γενική κατάσταση, που δεν αφορά οικογένειες, ήθη, νεολαία, βιασμούς και δίκες όπως η ταινία του 1961, αλλά ορισμένες εικόνες, ορισμένα πλάνα ενός μεγαλύτερου κατήφορου: αυτού μιας χώρας· που βεβαίως περιλαμβάνει τόπο, φύση, κοινωνία, νεολαία, εργαζόμενους, ηλικιωμένους, πολιτισμό, διαπλοκή, διαφθορά, αποικιοποίηση, στείρωση ζωντανών δυνάμεων, αποβλάκωση. Ορισμένες μόνο καλοκαιρινές εικόνες, λίγα πλάνα, για να μιλήσουμε κινηματογραφικά…

Πλάνο πρώτο: Ποιοι αγοράζουν σπίτια και γη στην Ελλάδα
Δεν μπορεί να μην έχετε ακούσει ή να μην τύχατε σε κάποιες συζητήσεις που να γίνεται αναφορά για το γεγονός ότι αγοράζονται σπίτια, τετράγωνα, περιοχές γης – όχι από πολίτες που ενδιαφέρονται να βρουν μια στέγη (μέσω ενός στεγαστικού δανείου, που κι αυτό είναι παρελθόν), αλλά από εταιρείες και ενδιαφερόμενους που έχουν συγκεκριμένη καταγωγή. Είναι Κινέζοι, Ισραηλινοί, Άραβες (Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα κυρίως), Τούρκοι, Ρώσοι, Λιβανέζοι, αλλά και Γερμανοί, Άγγλοι, Ολλανδοί. Πρόσφατα άκουσα πως στη Βόρεια Ελλάδα ακόμα και Βούλγαροι αγοράζουν ό,τι πουλιέται… Δεν πρόκειται γι’ αυτό που ξέραμε παλιά, ότι σε νησιά ή σε ωραίες τοποθεσίες (π.χ. Πήλιο) κάποιοι ξένοι αγοράζουν ένα σπίτι επειδή προτιμούν να ζουν στην Ελλάδα κ.λπ. Τώρα έχουμε μια εισβολή συμφερόντων που «παίζουν» με το real estate και χρησιμοποιούν την golden visa σαν προκάλυμμα. Πρόκειται για επενδύσεις που έχουν στόχο να βγάλουν πολλαπλάσια λεφτά από την εκμετάλλευση γης και κατοικιών. Και μέσω αυτού του μηχανισμού αλλάζει η σύνθεση σε γειτονιές, πόλεις, νησιά, παραλιακές περιοχές κ.ο.κ. Πλάι σε αυτές τις «μπίζνες» αναπτύσσονται βέβαια και λειτουργούν συμπληρωματικά πλήθος από δραστηριότητες ξεπλύματος χρήματος, όπως και η δράση ποικίλων μαφιόζικων κυκλωμάτων.

Πλάνο δεύτερο: Ταξιδέψατε με κάποιο πλοίο προς κάποιο νησί;
Δεν μπορεί να μην ακούσατε ή να νοιώσατε πόσο έχουν ακριβύνει τα ναύλα για επιβάτες και για μεταφορικά μέσα ώστε να φθάσει κανείς σε κάποιο νησί. Κι όμως, τα πλοία είναι γεμάτα, και πολλές φορές υπερφορτωμένα, ενώ έγιναν και τα γνωστά ατυχήματα εν πλω ή μέσα σε λιμάνια. Σκέφτεσαι: υπάρχουν εταιρείες που κερδίζουν από τις αυξήσεις στα ναύλα. Λάθος: δεν πρόκειται για εταιρείες, αλλά για μία εταιρεία που ελέγχει μονοπωλιακά όλες τις ακτοπλοϊκές γραμμές. Ο όμιλος λέγεται Attica Group, του πολυεθνικού κολοσσού Grimaldi, με εμπορικά σήματα την Superfast Ferries, την Blue Star Ferries, την Hellenic Seaways και την ΑΝΕΚ Lines. Δηλαδή στην ουσία ελέγχει όλες τις θαλάσσιες μεταφορές επιβατών. Αν το ναύλο είναι ακριβό και για πολλούς απρόσιτο, λίγο ενδιαφέρει Υπουργείο Ναυτιλίας και κυβέρνηση, αφού η «απελευθέρωση» των μεταφορών υπακούει μόνο στο μέγιστο κέρδος. Και φυσικά επιτυγχάνεται με την αφαίμαξη όσων θέλουν να ταξιδέψουν, και πολύ περισσότερο του νησιωτικού πληθυσμού, γιατί υπάρχει και ο χειμώνας… Πώς απέκτησε η Grimaldi τον έλεγχο όλων των ακτοπλοϊκών γραμμών στην Ελλάδα; Δεν μπορούσε να υπάρχει άλλο σχήμα μεταφορών; Δεν μπορούσε να υπάρχει ένα πλαφόν στα μεταφορικά; Δεν μπορούσε να υπάρχει ένας έλεγχος στις τιμές; Μα τι λέμε τώρα…

Το πρώτο επιθεωρησιακό νούμερο αφορά το έργο «κοντά στον πολίτη, βελτιώνουμε την καθημερινότητά του», το οποίο παίζει η κυβέρνηση καθημερινά. Ακολουθεί η αποτυχημένη επιθεώρηση του ΣΥΡΙΖΑ, που δημιουργεί αποστροφή ή νευρικό γέλιο, ενώ και το νούμερο «Οι αρετές της Καμάλα Χάρις» πουλάει καλά…

Πλάνο τρίτο: Δεν μπορεί να μην τις είδατε, είναι φαραωνικές!
Όπου και να πήγατε, ακόμα και για ένα Σαββατοκύριακο, σε οποιαδήποτε μεριά της χώρας, δεν μπορεί το μάτι σας να μην είδε κάποιες ανεμογεννήτριες να στέκονται μακριά και αγέρωχες, αποτελώντας μια ασχήμια και μια τεράστια παραφωνία για το φυσικό περιβάλλον. Στη χώρα έχουν σπαρθεί πάνω από 2.500 ανεμογεννήτριες, κυρίως σε ορεινούς όγκους, σε κορυφογραμμές, σε νησιά, σχεδόν παντού. Όχι για να λυθεί το πρόβλημα ενέργειας της χώρας, αλλά για να γίνει η «πράσινη μετάβαση» και να συνδεθεί το ηλεκτρικό δίκτυο με τις ανάγκες της Ευρώπης. Η καταστροφή που προκαλούν στο περιβάλλον και στη βιοποικιλότητα είναι τεράστια. Αυτό όμως δεν ενδιαφέρει τις 4-5 εταιρείες που έχουν αναλάβει την «αναδάσωση» της χώρας με ανεμογεννήτριες. Στο ίδιο μοτίβο θα έχει δει το μάτι σας και τα φωτοβολταϊκά χαλιά-στρέμματα σε πολλές περιοχές (και μάλιστα καλλιεργήσιμες).
Πλάνο τέταρτο: Κάτι καίγεται… και τι έγινε;
Σε μερικές περιοχές οι πυρκαγιές το καλοκαίρι σπάνε κάθε ρεκόρ… μακροζωίας. Πέρσι ήταν το πανέμορφο δάσος της Δαδιάς, φέτος το δάσος στις Σέρρες. Καίγονται δάση για ένα μήνα και κανένας δεν μαθαίνει τίποτα. Αφήνονται να καούν πανέμορφοι τόποι, και ΜΜΕ, κυβερνήσεις, αντιπολιτεύσεις, πολιτική προστασία δεν λένε και δεν κάνουν τίποτα για να σβήσουν αυτές τις φωτιές. Το θέμα γίνεται είδηση όταν οι φωτιές μπαίνουν πλέον στον αστικό ιστό, όπως έγινε φέτος. Η φωτιά δεν μπορούσε να κρυφτεί, αφού έγλυψε συνοικίες της Αττικής και έφθασε μέχρι και σε σπίτια στα Βριλήσσια και στο Χαλάνδρι. Από τύχη δεν έφθασε Ομόνοια…

Πλάνο τέταρτο: Μπήκατε σε σούπερ μάρκετ; Ανοίξατε τους φακέλους των λογαριασμών; Ακούσατε ότι θα ακριβύνει και το νερό;
Μας λένε οι υπεύθυνοι ότι όλα πάνε καλύτερα. Ότι το ΕΣΥ έχει προβλήματα, αλλά πάντως λειτουργεί καλύτερα… Ότι ναι, ακρίβυνε λίγο το ρεύμα, αλλά οσονούπω η τιμή θα πέσει. Στην ουσία μας ομολογούν ότι τα πράγματα έχουν όπως τα βλέπουμε, και ίσως (προσέξτε, ίσως) γίνουν κάποιες «στοχευμένες παρεμβάσεις», ίσως δοθεί υπό προϋποθέσεις κάποιο επίδομα σε ορισμένες ομάδες που θα κατορθώσουν να φέρουν τα απαραίτητα δικαιολογητικά κ.ο.κ. Ακρίβυναν τα φάρμακα; Ε, δεν έγινε και τίποτα… Τελειώνει ο μισθός και η σύνταξη γύρω στις 18 του μήνα; Βολευτείτε όπως μπορείτε…

Πλάνο πέμπτο: Αναμετάδοση από θεατρική σατιρική επιθεώρηση
Κάποτε τα καλοκαίρια υπήρχαν πολλά υπαίθρια θέατρα και ανθούσε η επιθεώρηση με πολλούς γνωστούς κωμικούς. Τώρα έχει απομείνει το Δελφινάριο και οι παραστάσεις του κ. Σεφερλή, που το καλλιεργημένο κοινό δεν τις μπορεί. Παρακολουθεί όμως συνεχώς επιθεωρησιακά νούμερα που παίζουν οι κομματικοί θίασοι του πολιτικού συστήματος. Θέλουν να μας πουν ότι αυτά αφορούν βασικά τον ΣΥΡΙΖΑ, και ολίγον το ΠΑΣΟΚ. Λάθος. Το πρώτο νούμερο αφορά το έργο «κοντά στον πολίτη, βελτιώνουμε την καθημερινότητά του», το οποίο παίζει η κυβέρνηση σε όλα τα κανάλια, σε όλα τα ΜΜΕ καθημερινά. Μετά βεβαίως έρχεται η αποτυχημένη επιθεώρηση του ΣΥΡΙΖΑ, που δημιουργεί μέχρι και ναυτία, αναγούλα, αποστροφή, ορισμένες στιγμές και ένα νευρικό γέλιο. Φαίνεται όμως πως αρέσει ή πουλάει, και έτσι τα ΜΜΕ το έχουν ανεβασμένο σαν θέμα. Όπως έχουν ανεβασμένο και το νούμερο «Οι αρετές της Καμάλα Χάρις». (Από νέος θυμάμαι τη λατρεία του κατεστημένου προς το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ που θα μας απάλλασσε από την Χούντα, θα έβρισκε λύση στο Κυπριακό, θα δικαίωνε την Ελλάδα απέναντι στην Τουρκία… χωρίς ποτέ φυσικά να επαληθευτούν αυτές οι προσδοκίες).
Εν πάση περιπτώσει, η Κασσελιάδα πούλησε και πουλάει ακόμα· τώρα θα ανέβουν οι τόνοι και στη δελφινομαχία στο ΠΑΣΟΚ. Η ρευστοποίηση του πολιτικού σκηνικού είναι όρος για μια μεγάλη ανακατανομή. Μόνο που τα σενάρια είναι σενάρια, και η πραγματικότητα πιθανόν να μην χωρά εύκολα σε αυτά. Το αστείο είναι ο τίτλος που βάζουν στις μαρκίζες: «Μόνο εγώ θα νικήσω (ή θα ρίξω) τον Μητσοτάκη», ή «Όποιος εκλεγεί στις εσωκομματικές, θα είναι ο αυριανός πρωθυπουργός» ή «Ψηφίστε τώρα τον αυριανό πρωθυπουργό». Λες και το δίφραγκο την ημέρα της εκλογής προέδρου στα κόμματα καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις· σαν να μην υπάρχουν κέντρα εξουσίας, ελίτ, ολιγάρχες, πρεσβείες και άλλα τέτοια. Από όλους τους υπόλοιπους (τα άλλα κόμματα) σαν να υπάρχει μια αποδοχή: αυτό έχουμε, με αυτό θα πορευτούμε, δεν μπορεί να γίνει κάτι εκτός του υπάρχοντος πλαισίου, μια χαρά είμαστε αν τσιμπάμε και μια μονάδα…

Η δορυφοροποίηση της χώρας από την Τουρκία προχωρά, με βηματισμό που καθορίζει εκείνη, και με πλήρη στήριξη του Αμερικανικού και Δυτικού παράγοντα. Όχι τυχαία, ο άνθρωπος των τεμενάδων (κ. Γεραπετρίτης) είπε ότι πρέπει να δείξουμε «γενναιότητα», δηλαδή να αποδεχτούμε έναν μεγάλο συμβιβασμό…

Πλάνο έκτο: Θολό, δεν φαίνεται καλά η εικόνα. Α, κάτι αρχίζει να φαίνεται, ο κ. Γεραπετρίτης, η κα Παπαδοπούλου, νάτος κι ο Μητσοτάκης…
Το καλοκαίρι έγιναν πράγματα που, με άνωθεν εντολή, δεν τα έπαιξαν τα κανάλια. Αφορούσαν τα ελληνοτουρκικά, το Κυπριακό, την Κάσο και άλλα τέτοια ανάξια λόγου ζητήματα. Το καλοκαίρι αυτό η Τουρκία κατοχύρωσε πολλά τετελεσμένα και έκανε με τον πιο έντονο τρόπο εμφανή τα όρια που θέτει στην ελληνική κυριαρχία. Αυτό παριστάνουν ότι δεν το κατάλαβαν οι δικοί μας. Σαν να μην έγινε τίποτα σπουδαίο. Η δορυφοροποίηση της χώρας από την Τουρκία προχωρά, με βηματισμό που καθορίζει εκείνη, και με πλήρη στήριξη του Αμερικανικού και Δυτικού παράγοντα. Άλλωστε φαίνεται και μια στροφή της Τουρκίας τις τελευταίες εβδομάδες: κοινά γυμνάσια με τις ΗΠΑ στην Μεσόγειο, δηλώσεις Ερντογάν για την Κριμαία, πως αποτελεί μέρος της ουκρανικής επικράτειας… Τα πράγματα φαίνεται να έχουν προχωρήσει πολύ, και ψάχνεται μια φόρμουλα για το πώς μπορεί να εμφανιστούν, ιδιαίτερα στο εσωτερικό της Ελλάδας. Όχι τυχαία, ο άνθρωπος των τεμενάδων (κ. Γεραπετρίτης) είπε ότι πρέπει να δείξουμε «γενναιότητα», δηλαδή να αποδεχτούμε έναν μεγάλο συμβιβασμό…
Εν τω μεταξύ η χώρα γίνεται ορμητήριο, οι βάσεις των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ μοιάζουν με τα υπερτουριστικοποιημένα νησιά, και πιο δίπλα, στην Κύπρο (που ακόμα κείται μακράν) συνωστίζονται Αγγλικές, Αμερικανικές και Ισραηλινές δυνάμεις – στο δε βόρειο κατεχόμενο τμήμα και Τουρκικές. Η Κύπρος μετατρέπεται σε ένα στρατιωτικό μετόπισθεν για κάποιο πόλεμο που θα ξεσπάσει στην περιοχή. Το ζήτημα του πολέμου, και των εξελίξεων στις ενεργές και μεγάλες εστίες του, δεν απασχολεί και πολύ. Σαν να γίνεται κάπου μακριά, σε άλλη ήπειρο, σε άλλο ημισφαίριο, γιατί όχι και σε άλλο πλανήτη. Για δε τις δημοσκοπικές έρευνες και μετρήσεις, δεν υπάρχει ερώτηση ούτε για τα εθνικά θέματα ούτε για τον πόλεμο. Μην χαλάμε τα πλάνα!

Πλάνο έβδομο: Κάποτε ο Λαζόπουλος είχε έναν φοβισμένο άνθρωπο, έναν από τους 7 Μήτσους
Θα θυμόσαστε τον φοβισμένο Μήτσο που ήταν συνέχεια με τις πυτζάμες, κλεισμένος στο σπίτι του, γεμάτος ανησυχία και ανασφάλεια για το παραμικρό. Αν σήμερα γυρίζαμε ορισμένα πλάνα του μέσου πολίτη, του κανονικού πολίτη αυτής της χώρας, ποια εικόνα θα είχαμε; Πώς θα τον αποδίδαμε; Αγχωμένο, κουρασμένο, θυμωμένο με την κατάντια, να θέλει έστω και κάπως να ξεχαστεί από όσα συμβαίνουν. Με δυσκολίες στον ύπνο, αγωνία για το παιδί και τι θα απογίνει, με τεράστια ταλαιπωρία με ένα άρρωστο μέλος της οικογένειας, με μερεμέτια και λογαριασμούς, με δάνεια που δεν μπορούν να καλυφθούν. Κυρίως, χωρίς την ελπίδα μιας καλυτέρευσης της ζωής του. Με ένα αίσθημα ανημπόριας, με την αίσθηση ότι όλα τον υπερβαίνουν και είναι μάταιο να τα αντικρούσει διότι θα συνθλιβεί…

Πλάνο όγδοο: Υπάρχουν ρομαντικοί, υπάρχουν «αφελείς»;
Στην εικόνα αυτή θα βάζαμε τους ενεργούς αγωνιούντες που υπάρχουν, και όλους τους ανθρώπους που αγωνίζονται με τον τρόπο τους, σε όποιο χώρο και μέτωπο. Αυτούς που ασφυκτιούν αλλά δεν παραδίδονται, αυτούς που κρέμονται από την αξιοπρέπεια, που μουντζώνουν την κατάσταση, που παρακολουθούν και ψάχνουν μικρές οάσεις εκπομπών και δημοσιογράφων ή κοινοτήτων, όπου αυτές υπάρχουν. Αυτούς που αναζητούν, που ελπίζουν, που περιμένουν κάτι να γίνει. Πόσοι είναι αυτοί σήμερα; Πού βρίσκονται συγκεντρωμένοι; Πόσο τους επηρέασε αυτό το καλοκαίρι; Πόση όρεξη έχουν για κάτι άλλο; Πόσο αποφασισμένοι είναι; Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες. Δεν υπάρχουν έτοιμες. Πρέπει να τις κατασκευάσουμε εμείς οι ίδιοι. «Εμείς»: τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό σήμερα; Ας το ψάξουμε, επειδή ο «κατήφορος» θα γίνει πιο ορμητικός αν δεν τον σταματήσουμε. Γι’ αυτό χρειάζεται διαπίστωση πρώτα, και απόφαση μετά.
Για σκεφτείτε τα… Δεν πρόκειται για ταινία. Είναι η ζωή μας και το μέλλον του Τόπου!

edromos.gr

Γράμματα και πειράματα

Τι απάντησε η καλή μας;

της Κατερίνας Τζωρτζινάκη

Τα «γαλάζια» του γράμματα κάθεται και διαβάζει η επικεφαλής της Κομισιόν. Το πρώτο, προ ευρωεκλογών, αφορούσε το θέμα της διαφορετικής τιμολόγησης των πολυεθνικών, «την ασύμμετρη δύναμη που έχουν κολοσσοί ως προς τη διαφοροποιημένη τιμολογιακή πολιτική που ακολουθούν έναντι μεμονωμένων κρατών-μελών και την αναξιοποίητη συλλογική της ένωσής μας».

Τι απάντησε η καλή μας; Αναγνώρισε το πρόβλημα, προσθέτοντας ότι θα αναθέσει στις υπηρεσίες της Επιτροπής να συλλέξουν στοιχεία από όλες τις χώρες, προκειμένου να αναληφθούν πρωτοβουλίες και να ενισχυθεί το νομικό και ρυθμιστικό πλαίσιο της Ε.Ε., ώστε όλοι οι Ευρωπαίοι πολίτες «να απολαμβάνουν ισότιμα τα οφέλη της ενιαίας αγοράς, όπου κι αν κατοικούν».

Τα βραχιόλια της βροντούν, μα τα «καπέλα» της ελεύθερης αγοράς δεν κουνούν. Ουδέν νεώτερον από το Μπερλεμόντ για τη χαμένη τιμή της ενιαίας αγοράς.

Η τιμή τιμή δεν έχει και χαρά στον που την έχει. Ως πόσα αντέχει; «Και πώς γίνεται να υπάρχουν ώρες της ημέρας όπου η οριακή τιμή του συστήματος (στο ηλεκτρικό ρεύμα) να είναι 10 φορές ακριβότερη στα Βαλκάνια από ό,τι είναι στην Αυστρία ή στην Τσεχία;».

Ε, να που γίνεται και οι αποκλίσεις όλο και διευρύνονται. Η τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας στην Ουγγαρία έφτασε τα 940 ευρώ/MWh, ενώ στη γειτονική Αυστρία ήταν 61 ευρώ/MWh. Για το ίδιο προϊόν, την ίδια ώρα.

Τώρα, έστειλε επιστολή ο πρωθυπουργός στην Κομισιόν, γιατί «έχουμε δημιουργήσει ένα ακατανόητο “μαύρο κουτί”, ακόμη και για τους ειδικούς».

Αφού «έχουμε δημιουργήσει», καμία στρέβλωση δεν ευθύνεται για τις τιμές στην ενέργεια. Το μοντέλο κάνει ό,τι οι αλγόριθμοι υπαγορεύουν. Φράζουν τις διασυνδέσεις και κόβουν την ήπειρο στη μέση.

Τι κάνει η Επιτροπή; «Είναι σε επαφή με τα κράτη – μέλη και παρακολουθεί».

Είμαι σίγουρη ότι ο παρατηρητής δεν θα ανοίξει το κουτί, για να διαπιστώσει σε ποια κατάσταση είναι το ηλεκτρόνιο, άρα κι αν η γάτα είναι ζωντανή ή νεκρή, η γνωστή γάτα του Σρέντινγκερ της Κβαντομηχανικής. Η γάτα είναι νεκροζώντανη στο πείραμα της ευρωπαϊκής Κβαντοπολιτικής, στο οποίο συμμετέχει ο καταναλωτής.

Πηγή: www.naftemporiki.gr

Φραξιονισμός χωρίς αρχές...

Τασος Παππας

Ανατριχιαστικά όσα γίνονται στον ΣΥΡΙΖΑ. Πριν προλάβουν τα μέλη και οι φίλοι του κόμματος να συνέλθουν από το ένα σοκ, τους έρχεται άλλο κατάμουτρα και τους βυθίζει ακόμη πιο βαθιά στον πεσιμιστικό λήθαργο. Πολλοί έχουν πάψει να ελπίζουν ότι θα βγει το κόμμα τους από τον τοξικό κύκλο εσωστρέφειας... στον οποίο έχει μπει εδώ και αρκετό καιρό. Η σύνεση και η μετριοπάθεια έχουν εξοριστεί από το λεξιλόγιο των περισσότερων στελεχών. Οι εκκλήσεις για ενότητα έχουν πέσει στο κενό. Οι προτροπές προς τον Τσίπρα να παρέμβει για να σώσει ό,τι μπορεί να σωθεί, δεν έχουν αποδώσει.
Ο ιστορικός ηγέτης του κόμματος παρακολουθεί εξ αποστάσεως και προβληματίζεται για το αν θα έχει κάποιο αποτέλεσμα μια κίνησή του. Βλέπει ότι σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ κάνουν ό,τι τους είχε προτείνει πριν από μερικούς μήνες. Τότε το απέρριψαν. Σήμερα η μία πλευρά το υιοθετεί. Το ενδιαφέρον είναι ότι μερικά από τα πρόσωπα που οργάνωσαν μαζί με τον Κασσελάκη και πέτυχαν την ακύρωση της πρότασης Τσίπρα, τώρα είναι απέναντι στον Κασσελάκη και πρωτοστατούν στην προσπάθεια εξουδετέρωσής του.
Είναι πάντως δύσκολο, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα στον ΣΥΡΙΖΑ, να έχει τύχη μια ειρηνευτική πρωτοβουλία. Τα αντίπαλα μέρη δείχνουν με τη στάση τους να μην επιθυμούν μια εκεχειρία για να πάει το κόμμα ομαλά στην εκλογή προέδρου. Περισσεύουν οι απειλές, τα μαχαιρώματα, οι κατηγορίες για συνωμοσία, οι καταγγελίες για βρόμικα παιχνίδια στο παρασκήνιο και για σχέδια εξωκομματικών κύκλων. Ελλειμμα σοβαρότητας, πλεόνασμα αλαζονείας. Αμετροεπείς παλικαρισμοί, ραχιτικοί ναρκισσισμοί. Αγνοια του κινδύνου.
Σαν να έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι οι ήττες θα είναι από δω και στο εξής το φυσικό περιβάλλον τους. Ολα συνηγορούν ότι δεν πρόκειται να φτάσουν αναίμακτα μέχρι το συνέδριο και τις κομματικές κάλπες. Ηδη από παράγοντες της μέχρι πρόσφατα εσωκομματικής αντιπολίτευσης έχουν πέσει προτάσεις για διαγραφή του Στέφανου Κασσελάκη ή για απαγόρευση της υποψηφιότητάς του με αναφορά στο καταστατικό του κόμματος.
Θα είναι μια ιδανική εξέλιξη για τον τέως πρόεδρο και τους φίλους του. Θα γίνουν θύματα. Ως γνωστόν, τα θύματα κερδίζουν τη συμπάθεια όσων δεν έχουν πάρει θέση στις διενέξεις και ενδεχομένως να προσφέρουν τη στήριξή τους στους αμυνόμενους. Το θέλουν αυτό οι αντίπαλοι του κ. Κασσελάκη; Θα κάνουν ό,τι κατηγορούσαν τον Στ. Κασσελάκη πως έκανε όσο είχε το πάνω χέρι στην Κουμουνδούρου; Οι δικές του πρακτικές ήταν ανίερες, οι δικές τους ολόιδιες πρακτικές θα είναι καθαγιασμένες; Το πιθανότερο είναι, αν επιλέξουν τον συγκεκριμένο τρόπο αντίδρασης, να του δώσουν πόντους.
Εκτός αν επιχειρούν μ’ αυτήν την τακτική να τον σπρώξουν στην έξοδο και να τον υποχρεώσουν να δοκιμάσει να φτιάξει κάτι δικό του, δηλαδή ένα άλλο κόμμα που θα απευθύνεται κι αυτό στο ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ. Την ίδια στιγμή η άλλη πλευρά, η ηττημένη και στην Κεντρική Επιτροπή και στην Πολιτική Γραμματεία, αποφάσισε με περίεργη καθυστέρηση να χρησιμοποιήσει επιχειρήματα νομικού χαρακτήρα, λέγοντας ότι η καθαίρεση του Κασσελάκη είναι νομικά διάτρητη και αφήνει ανοιχτό το θέμα προσφυγής στα αστικά δικαστήρια για να δικαιωθεί.
Σίγουρα θα είναι μια πρωτότυπη διαδικασία (ίσως παγκόσμια πρώτη), που φυσικά δεν ταιριάζει σε κόμμα αλλά σε εταιρεία οικογενειακού χαρακτήρα, όπου οι κληρονόμοι τσακώνονται για το ποιος (α) θα πάρει τα φιλέτα της περιουσίας και θα αναλάβει τη διοίκηση της επιχείρησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν είναι οικογενειακή επιχείρηση.

efsyn.gr