Τείνω να κατασταλάξω στο συμπέρασμα πως στη ζωή αν κάτι μας συνδέει (ή και το αντίθετο) αναμετάξυ μας είναι ο πόνος.
Αν έχουμε κοινούς πόνους, ερχόμαστε κοντά. Αν πάλι, με τον ίδιο τρόπο έχουμε πονέσει άλλους, αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα συνευρεθούμε. Κάπως έτσι δημιουργούνται δύο «στρατόπεδα», τα οποία είναι πάντα δύο και φέρουν διάφορες μορφές: από την απλή ερωτική σχέση έως την πολιτική συμπόρευση και, στην ακραία μορφή τους, τα κανονικά στρατόπεδα, τα γνωστά τού τότε και τα άγνωστα του σήμερα, που μέσα είναι οι πονεμένοι και έξω όσοι αρέσκονται να τους πονάνε.
Σκοπός των τελευταίων είναι πάντα η δημιουργία στρατοπέδων (με ή χωρίς εισαγωγικά). Όταν, προχθές, ανήμερα των Τριών Ιεραρχών, σε αρκετά σχολεία έγιναν ξεκάθαρα ρατσιστικές, ομοφοβικές κατηχήσεις και μάλιστα υπήρξε και περιστατικό που μαθήτρια αποβλήθηκε επειδή δεν έκανε τον σταυρό της (κατά τ’ άλλα, η ανεξιθρησκία έχει κατοχυρωθεί συνταγματικά τρομάρα μας), μιλάμε ή όχι για δημιουργία «στρατοπέδων»;
Τι κι αν δεν είναι ακριβώς σαν κι αυτά που πήγε τις προάλλες ο Αδωνις για να φωτογραφηθεί (αυτά που απελευθέρωσε ο «Ερυθρός Στρατός» όπως είπε κι ο ηγέτης του – και εννοώ τον Κυριάκο, όχι τον Χίτλερ), ενώ δυο μέρες μετά έλεγε πως «επιτέλους απαλλαχθήκαμε οριστικά από την Ιδεολογική Ηγεμονία της Αριστεράς που κατέστρεφε διαρκώς την Ελλάδα» (σ.σ. τα κεφαλαία τα ’βαλε ο ίδιος); Κάτι αντίστοιχο είπε προχθές στη Βουλή ο ίδιος ηγέτης, απευθυνόμενος στον Τσίπρα: «Ο δικός σας κόσμος βλέπει τα πράγματα μέσα από φακούς που μας παραμορφώνουν την πραγματικότητα».
Μεγάλη αλήθεια ξεστόμισε ο μέγας δαύτος σπουδαιολόγος της Ν.Δ. Και όλη κρύβεται σε μία και μόνο, τόση δα λεξούλα: το «μας». «Μας παραμορφώνουν την πραγματικότητα» είπε – όχι απλώς «παραμορφώνουν».
Αμέσως, με τη μικρή αυτή, τόση δα λεξούλα, ο Κυριάκος διαχώρισε τα «στρατόπεδα»: από τη μια αυτοί που έχουν δημιουργήσει εδώ και αιώνες ΤΗΝ πραγματικότητα και από την άλλη οι «άλλοι», όσοι τολμούν και ΤΟΥΣ την «παραμορφώνουν».
Μεγάλη αλήθεια και τον παραδέχομαι που την ξεστόμισε (αν και δεν νομίζω ότι το κατάλαβε – του βγαίνει αβίαστα πλέον, σαν το ρέψιμο ένα πράμα). Έτσι είναι: από τη μια ο κόσμος ΤΟΥΣ και από την άλλη ο δικός μας. Που είναι ακριβώς ο δικός τους, βέβαια, με τη διαφορά ότι νά, είναι βλέπεις που από καιρού εις καιρόν, ξεπετάγονται κάτι στιγμούλες στην Ιστορία, που σαν κάπως, κάπου, με κάποιο τρόπο παράλογο και υπεράνθρωπο συνάμα τούς τον αλλάζουν.
Λίγο μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, μία ομάδα ανταρτών και ΕΑΜιτών επέστρεφαν από τη Λάρισα στην Αθήνα μ’ ένα πούλμαν της συμφοράς. Το περιστατικό περιγράφει αναλυτικά (καθώς ήταν παρών, μικρό παιδί τότε) ο γνωστός, σπουδαίος σκηνοθέτης Φώτος Λαμπρινός στο βιβλίο του «Παλαμηδίου 10»: Μέσα στο πανάρχαιο πούλμαν, υπήρξε ανησυχία. Η νεαρή Μαργαρίτα, μια απίστευτη κοπέλα, υπέροχη αντάρτισσα από τα μικράτα της, θεία του μικρού, είχε κρύψει το αγαπημένο της περίστροφο στο κουρτινάκι του παραθύρου. Δεν είχε δεχθεί να το παραδώσει. «Ο πατέρας μου (Γιώργης Λαμπρινός) πλησίασε, έλυσε το κουρτινάκι και πήρε το όπλο», διηγείται ο Φώτος. «Και αφού κατέβασε το τζάμι, πέταξε το περίστροφο στα χωράφια, δίπλα στον αμαξωτό δρόμο, που συνεχίζαμε να διασχίζουμε αγκομαχώντας. Η θεία μου, δακρυσμένη αλλά χωρίς λυγμούς, είπε μέσα από τα δόντια της: “Δεν θα πάει χαμένο. Κάποιος χωριάτης θα το βρει και όταν χρειαστεί θα το χρησιμοποιήσει...”».
...Τον Φώτο τον αγαπώ όσο και τον φοβάμαι. Δηλαδή, πάρα πολύ. Γιατί με τη ζωή του –τις ζωές τους–, τα έργα και τα γραπτά του, δεν σταματάει ο άτιμος (και δεν είναι ο μόνος) να μας θυμίζει αυτό που τόσο έντονα αντιμάχονται, σαν σκυλιά μαύρα, όλοι οι σύγχρονοι «στρατοπεδούχοι»: Πως για ηγεμονίες μιλάνε όσοι τις ονειρεύονται, κύριε υπουργέ μου. Η αριστερή ιδεολογία είναι ζωή – όχι ηγεμονία. Τι να σας κάμω, που νέες Μαργαρίτες θα συνεχίσουν να «παραμορφώνουν» τον κόσμο σας, κύριε πρωθυπουργέ μου.
(Το νου σου μόνο, μην πέσεις στο διάβα τους. Θυμήσου: Παραμορφώνουν!)
Φωτ.: Η υπέροχη Μαργαρίτα της ιστορίας μας, δίπλα στον σύζυγό της, αξέχαστο Μίμη Φωτόπουλο, που ήταν και αυτός ΕΑΜίτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου