Τα όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες στα ακριτικά νησιά περιγράφουν επακριβώς την αποτυχία του ελληνικού κράτους και των κυβερνήσεων (σημερινής και προηγούμενων) να διαχειριστούν ένα μείζον –όπως αποδεικνύεται– πρόβλημα: οι μεταναστευτικές - προσφυγικές ροές ήταν εδώ και περισσότερο από μια δεκαετία αναμενόμενες και σύμφωνα με τις προβλέψεις (υπάρχουν εμπεριστατωμένες μελέτες του ΟΗΕ) δεν πρόκειται να σταματήσουν, καθώς δεν θα σταματήσουν οι αιτίες που τις προκαλούν.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις αγνόησαν ή υποτίμησαν το πρόβλημα και άρχισαν να απασχολούνται με αυτό όταν τα ελληνικά νησιά έγιναν (όπως το επιβάλλει η γεωγραφία) σημεία υποδοχής εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι φεύγουν από εκεί όπου η ζωή είναι αβίωτη κυνηγώντας την ελπίδα της αξιοπρεπούς επιβίωσης.
Μη έχοντας επίγνωση του μεγέθους του προβλήματος οι ελληνικές κυβερνήσεις αποδέχτηκαν τις προτεινόμενες λύσεις των Ευρωπαίων εταίρων, οι οποίοι μάλιστα είχαν και μια δυνατότητα επιβολής καθώς, εκτός από εταίροι, εξακολουθούν να είναι οι βασικοί πιστωτές της χώρας.
Μέσα απ’ αυτή τη σχέση εξάρτησης και υποτέλειας οι ελληνικές κυβερνήσεις αποδέχτηκαν τη μετατροπή της χώρας σε «υγειονομική ζώνη» για την «αποθήκευση» ανθρώπων. Σύμφωνα με τα συμφωνηθέντα των ελληνικών κυβερνήσεων με τους Ευρωπαίους εταίρους η Ελλάδα «επιχορηγείται» για να κλείσει αεροστεγώς τις εξόδους της χώρας για τους πρόσφυγες και μετανάστες. Ταυτόχρονα, και καθώς οι είσοδοι (κατά κύριο λόγο λόγω της γεωγραφίας) της χώρας παραμένουν ορθάνοιχτες, τα αποτελέσματα είναι προφανή: δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι στοιβάζονται στα ακριτικά νησιά του Αιγαίου, οι νέες αφίξεις παραμένουν μεγαλύτερες από τις αναχωρήσεις, οι συνθήκες «φιλοξενίας» εξακολουθούν να είναι άθλιες, οι τοπικές κοινωνίες έχουν εξαντλήσει τα όρια της ανοχής και υπομονής τους.
Καθώς η κυβέρνηση δεν έχει τη δυνατότητα ή τη βούληση να ζητήσει τον επαναπροσδιορισμό των συμφωνηθέντων απαιτώντας έναν αναλογικό επιμερισμό μεταξύ των Ευρωπαίων εταίρων του βάρους που συνεπάγεται το μεταναστευτικό - προσφυγικό πρόβλημα, καταφεύγει στη συνήθη τακτική του αυταρχισμού και της επιβολής.
Η απόβαση των δυνάμεων των ΜΑΤ στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, ωστόσο, δεν πρόκειται να επιλύσουν το πρόβλημα, ακόμη κι αν κατορθώσουν να εξασφαλίσουν τη δημιουργία των φυλακών για μερικές χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες. Οι αναμενόμενες αφίξεις είναι τόσο μεγάλες και οι επαναπροωθήσεις θα είναι αναλογικά τόσο λίγες που με βεβαιότητα μπορεί κάποιος να προβλέψει ότι δίπλα στις φυλακές που όταν και αν δημιουργηθούν θα συντηρούνται ταυτόχρονα και καταυλισμοί τύπου Μόριας.
Με βεβαιότητα επίσης μπορεί κάποιος να προβλέψει ότι καμία δύναμη ΜΑΤ δεν είναι δυνατό να διαχειριστεί δια της βίας μια παρατεταμένη κατάσταση έντασης, η οποία διατρέχει το σύνολο του πληθυσμού των ακριτικών νησιών…
Οι ελληνικές κυβερνήσεις αγνόησαν ή υποτίμησαν το πρόβλημα και άρχισαν να απασχολούνται με αυτό όταν τα ελληνικά νησιά έγιναν (όπως το επιβάλλει η γεωγραφία) σημεία υποδοχής εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι φεύγουν από εκεί όπου η ζωή είναι αβίωτη κυνηγώντας την ελπίδα της αξιοπρεπούς επιβίωσης.
Μη έχοντας επίγνωση του μεγέθους του προβλήματος οι ελληνικές κυβερνήσεις αποδέχτηκαν τις προτεινόμενες λύσεις των Ευρωπαίων εταίρων, οι οποίοι μάλιστα είχαν και μια δυνατότητα επιβολής καθώς, εκτός από εταίροι, εξακολουθούν να είναι οι βασικοί πιστωτές της χώρας.
Μέσα απ’ αυτή τη σχέση εξάρτησης και υποτέλειας οι ελληνικές κυβερνήσεις αποδέχτηκαν τη μετατροπή της χώρας σε «υγειονομική ζώνη» για την «αποθήκευση» ανθρώπων. Σύμφωνα με τα συμφωνηθέντα των ελληνικών κυβερνήσεων με τους Ευρωπαίους εταίρους η Ελλάδα «επιχορηγείται» για να κλείσει αεροστεγώς τις εξόδους της χώρας για τους πρόσφυγες και μετανάστες. Ταυτόχρονα, και καθώς οι είσοδοι (κατά κύριο λόγο λόγω της γεωγραφίας) της χώρας παραμένουν ορθάνοιχτες, τα αποτελέσματα είναι προφανή: δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι στοιβάζονται στα ακριτικά νησιά του Αιγαίου, οι νέες αφίξεις παραμένουν μεγαλύτερες από τις αναχωρήσεις, οι συνθήκες «φιλοξενίας» εξακολουθούν να είναι άθλιες, οι τοπικές κοινωνίες έχουν εξαντλήσει τα όρια της ανοχής και υπομονής τους.
Καθώς η κυβέρνηση δεν έχει τη δυνατότητα ή τη βούληση να ζητήσει τον επαναπροσδιορισμό των συμφωνηθέντων απαιτώντας έναν αναλογικό επιμερισμό μεταξύ των Ευρωπαίων εταίρων του βάρους που συνεπάγεται το μεταναστευτικό - προσφυγικό πρόβλημα, καταφεύγει στη συνήθη τακτική του αυταρχισμού και της επιβολής.
Η απόβαση των δυνάμεων των ΜΑΤ στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, ωστόσο, δεν πρόκειται να επιλύσουν το πρόβλημα, ακόμη κι αν κατορθώσουν να εξασφαλίσουν τη δημιουργία των φυλακών για μερικές χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες. Οι αναμενόμενες αφίξεις είναι τόσο μεγάλες και οι επαναπροωθήσεις θα είναι αναλογικά τόσο λίγες που με βεβαιότητα μπορεί κάποιος να προβλέψει ότι δίπλα στις φυλακές που όταν και αν δημιουργηθούν θα συντηρούνται ταυτόχρονα και καταυλισμοί τύπου Μόριας.
Με βεβαιότητα επίσης μπορεί κάποιος να προβλέψει ότι καμία δύναμη ΜΑΤ δεν είναι δυνατό να διαχειριστεί δια της βίας μια παρατεταμένη κατάσταση έντασης, η οποία διατρέχει το σύνολο του πληθυσμού των ακριτικών νησιών…
Πηγή: topontiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου