Τα χθεσινά επεισόδια στη Μόρια ήταν όχι μόνο αναμενόμενα, αλλά δυστυχώς πρόκειται για... προεόρτια. Αν δεν αλλάξει η νοοτροπία, η πολιτική... τακτική που ακολουθεί η κυβέρνηση, τα πράγματα θα ξεφύγουν σύντομα από κάθε έλεγχο. Και κανείς δεν θα μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν γνώριζε...
Βρέθηκα στη Μυτιλήνη πριν από τρία 24ωρα, προσκεκλημένος της συνεταιριστικής ηλεκτρονικής εφημερίδας stonisi.gr που έκλεισε με επιτυχία έναν χρόνο ζωής ενώ οι συνάδελφοι έχουν δημιουργήσει πλέον ραδιοσταθμό (99FM) και freepress περιοδικό («Πλατεία»). Η συζήτηση περιστράφηκε και στους πρόσφυγες στο νησί που αυξάνονται αλματωδώς. Και βέβαια έκανα ένα πέρασμα από τη Μόρια. Τα λόγια για να περιγράψει κάποιος τι ακριβώς συμβαίνει εκεί δεν είναι απλώς... φτωχά. Η πραγματικότητα στη Μόρια ξεπερνά κάθε φαντασία...
Ενα διαρκές «τακ, τακ, τακ... τακ, τακ, τακ», ο γνώριμος θόρυβος του σφυριού πάνω στο ξύλο, δείχνει ότι οι... κατασκευές επεκτείνονται. Οχι από αρμόδιους φορείς ή οργανώσεις αλλά από τους ίδιους τους πρόσφυγες, που συγκεντρώνουν ξύλα από εγκαταλελειμμένα σπίτια, οικοδομές, παλιές παλέτες και φτιάχνουν ξύλινα κουτιά, σκεπασμένα με νάιλον για να στεγάσουν τις οικογένειές τους, να προφυλάξουν τα παιδιά τους από το κρύο και τη βροχή όσο γίνεται. Φτιάχνουν ακόμα και τα δικά τους μαγαζιά.
Ηδη έχει δημιουργηθεί μια ιδιότυπη... τοπική οικονομία. Πουλάνε τρόφιμα, ρούχα, χυμούς, φρούτα, ακόμα και νωπό κρέας, κοτόπουλα, παρασκευάζουν ψωμί και πίτες σε φούρνους σκαμμένους στη γη... Και η παραγκούπολη στη Μόρια ολοένα και επεκτείνεται. Πάνω από 20.000 ψυχές στοιβαγμένες σε έναν χώρο 12 χιλιόμετρα από την πόλη της Μυτιλήνης.
Στο ΚΥΤ, χωρητικότητας 2.800 ανθρώπων, μένουν -σε σχετικά ανεκτές συνθήκες- οι διπλάσιοι, ενώ στην παραγκούπολη, την επονομαζόμενη ζούγκλα, οι τριπλάσιοι, πάνω από 15.000 άνθρωποι. Τα ασυνόδευτα παιδιά ξεπερνούν τα 1.200 μέσα κι έξω από το ΚΥΤ. Εξω όμως από αυτό δεν υπάρχουν ούτε τα στοιχειώδη. Δεν αναφέρομαι σε νερό και ηλεκτρικό ρεύμα, δεν υπάρχουν ούτε καν χημικές τουαλέτες. Τα σκουπίδια της ημέρας είναι ολόκληροι... λόφοι, ημερησίως απορρίπτονται πάνω από 30.000 πλαστικά μπουκάλια, παντού υπάρχουν λάσπες αδιευκρίνιστης... προέλευσης, η μυρουδιά σού καίει τα ρουθούνια κι όμως εκεί δίπλα παίζουν μικρά παιδιά, συζητούν έφηβοι, συγκεντρώνονται παρέες προσπαθώντας να περάσουν κάπως τις ατέλειωτες ώρες της μέρας τους. Μαυρίζει η ψυχή σου όπου κι αν γυρίσεις το κεφάλι σου....
Παρότι για φαγητό ξοδεύονται περίπου 3.000.000 ευρώ τον μήνα οι μερίδες δεν φτάνουν, ενώ μικρά παιδιά και έφηβοι το βράδυ μπορεί να τη βγάλουν με ένα παξιμάδι και μια ντομάτα. Για το πώς βράζονται ημερησίως και δίνονται 20.000 αυγά είναι καλύτερα να μην αναφέρω τις περιγραφές. Εθελοντές και κάποιες ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στο νησί προσπαθούν με διάφορους τρόπους να ενισχύσουν το πρωινό των παιδιών και τις μερίδες του φαγητού τους...
Το συντομότερο δυνατόν πρέπει επιτέλους κυρίως οι κυβερνώντες να συνειδητοποιήσουν ότι η τακτική «αφήστε τους να στοιβάζονται, να φαίνεται ότι η ζωή τους είναι κόλαση, για να μην έρχονται άλλοι» όχι μόνο δεν αποδίδει, αλλά δημιουργεί και εκρηκτικές συνθήκες στα νησιά...
Βρέθηκα στη Μυτιλήνη πριν από τρία 24ωρα, προσκεκλημένος της συνεταιριστικής ηλεκτρονικής εφημερίδας stonisi.gr που έκλεισε με επιτυχία έναν χρόνο ζωής ενώ οι συνάδελφοι έχουν δημιουργήσει πλέον ραδιοσταθμό (99FM) και freepress περιοδικό («Πλατεία»). Η συζήτηση περιστράφηκε και στους πρόσφυγες στο νησί που αυξάνονται αλματωδώς. Και βέβαια έκανα ένα πέρασμα από τη Μόρια. Τα λόγια για να περιγράψει κάποιος τι ακριβώς συμβαίνει εκεί δεν είναι απλώς... φτωχά. Η πραγματικότητα στη Μόρια ξεπερνά κάθε φαντασία...
Ενα διαρκές «τακ, τακ, τακ... τακ, τακ, τακ», ο γνώριμος θόρυβος του σφυριού πάνω στο ξύλο, δείχνει ότι οι... κατασκευές επεκτείνονται. Οχι από αρμόδιους φορείς ή οργανώσεις αλλά από τους ίδιους τους πρόσφυγες, που συγκεντρώνουν ξύλα από εγκαταλελειμμένα σπίτια, οικοδομές, παλιές παλέτες και φτιάχνουν ξύλινα κουτιά, σκεπασμένα με νάιλον για να στεγάσουν τις οικογένειές τους, να προφυλάξουν τα παιδιά τους από το κρύο και τη βροχή όσο γίνεται. Φτιάχνουν ακόμα και τα δικά τους μαγαζιά.
Ηδη έχει δημιουργηθεί μια ιδιότυπη... τοπική οικονομία. Πουλάνε τρόφιμα, ρούχα, χυμούς, φρούτα, ακόμα και νωπό κρέας, κοτόπουλα, παρασκευάζουν ψωμί και πίτες σε φούρνους σκαμμένους στη γη... Και η παραγκούπολη στη Μόρια ολοένα και επεκτείνεται. Πάνω από 20.000 ψυχές στοιβαγμένες σε έναν χώρο 12 χιλιόμετρα από την πόλη της Μυτιλήνης.
Στο ΚΥΤ, χωρητικότητας 2.800 ανθρώπων, μένουν -σε σχετικά ανεκτές συνθήκες- οι διπλάσιοι, ενώ στην παραγκούπολη, την επονομαζόμενη ζούγκλα, οι τριπλάσιοι, πάνω από 15.000 άνθρωποι. Τα ασυνόδευτα παιδιά ξεπερνούν τα 1.200 μέσα κι έξω από το ΚΥΤ. Εξω όμως από αυτό δεν υπάρχουν ούτε τα στοιχειώδη. Δεν αναφέρομαι σε νερό και ηλεκτρικό ρεύμα, δεν υπάρχουν ούτε καν χημικές τουαλέτες. Τα σκουπίδια της ημέρας είναι ολόκληροι... λόφοι, ημερησίως απορρίπτονται πάνω από 30.000 πλαστικά μπουκάλια, παντού υπάρχουν λάσπες αδιευκρίνιστης... προέλευσης, η μυρουδιά σού καίει τα ρουθούνια κι όμως εκεί δίπλα παίζουν μικρά παιδιά, συζητούν έφηβοι, συγκεντρώνονται παρέες προσπαθώντας να περάσουν κάπως τις ατέλειωτες ώρες της μέρας τους. Μαυρίζει η ψυχή σου όπου κι αν γυρίσεις το κεφάλι σου....
Παρότι για φαγητό ξοδεύονται περίπου 3.000.000 ευρώ τον μήνα οι μερίδες δεν φτάνουν, ενώ μικρά παιδιά και έφηβοι το βράδυ μπορεί να τη βγάλουν με ένα παξιμάδι και μια ντομάτα. Για το πώς βράζονται ημερησίως και δίνονται 20.000 αυγά είναι καλύτερα να μην αναφέρω τις περιγραφές. Εθελοντές και κάποιες ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στο νησί προσπαθούν με διάφορους τρόπους να ενισχύσουν το πρωινό των παιδιών και τις μερίδες του φαγητού τους...
Το συντομότερο δυνατόν πρέπει επιτέλους κυρίως οι κυβερνώντες να συνειδητοποιήσουν ότι η τακτική «αφήστε τους να στοιβάζονται, να φαίνεται ότι η ζωή τους είναι κόλαση, για να μην έρχονται άλλοι» όχι μόνο δεν αποδίδει, αλλά δημιουργεί και εκρηκτικές συνθήκες στα νησιά...
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου